Chapter 921 ภูมิหลังหวังจิงเหวิน.

โหลวซิงเฉินที่นำคันศรยาวออกมา พร้อมกับลูกศรสามลูกง้างคันศรพร้อมกับยิงออกไป!

ลูกศรสามลูกสามสี สีน้ำเงิน เขียว ทอง สามลูกสามความสามารถ ทว่าทุกดอกล้วนแล้วแต่มีอำนาจของเวลา.

ลูกศรเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง จนไม่สามารถมองด้วยตาเปล่า ด้วยทักษะเวลาด้วยแล้ว พริบตาเดียวมันก็มาอยู่ที่ด้านหน้าของไท่จื่อสามแล้ว.

ไท่จื่อสามที่เพิ่งเผาราชาหมาป่าคูมู่ด้วยบัวเพลิงหัวใจวิถี ทำให้ภายในใจรู้สึกผ่อนคลาย ทันใดนั้น ขนทั่วร่างถึงกับลุกชูชัน รับรู้ถึงวิกฤติอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน.

"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~!”

ร่างของไท่จื่อสามเคลื่อนที่หลบด้วยความเร็ว แขนเสื้อของเขาที่สะบัดอย่างรุนแรงปัดเป่าลูกศรสีทองเอาไว้ ทว่าศรสีน้ำเงินกับถูกยิงมายังของวิเศษ บัวเพลิงหัวใจวิถี ศรสีเขียวเองก็ด้วยมันได้ทำลายการเชื่อมต่อเขาและของวิเศษไปในทันที?

ไท่จื่อสามที่ตื่นตกใจในทันที บัวเพลิงหัวใจวิถี ถูกยึดครองบินจากไปแล้ว.

ลอบโจมตีอย่างงั้นรึ?

คนที่สามารถลอบสังหารไท่จื่อสามได้ ต้องไม่อ่อนแอแน่นอน ใครกัน?

สายตาของเขาที่ส่ายไปมา.

บัวเพลิงหัวใจวิถีได้ร่วงหล่นไปอยู่ในมือของใครบางคน.

"โหลวซิงเฉิน เจ้ายังไม่ตายอีกอย่างงั้นรึ?"ไท่จื่อสามที่ขมวดคิ้วไปมาด้วยความประหลาดใจ.

ส่วนโหลวชิงเฉินที่กุมบัวเพลิงหัวใจวิถี จากนั้นก็กลับไปยังตำแหน่งของจงซาน.

ไท่จื่อสามจ้องมองไปยังจงซานและคนอื่น ๆ  ทันใดนั้น ก็รับรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนการ.

คนกลุ่มนี้เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทั้งหมด นั่นไม่ใช่ว่าเป็นตี้เซียนเซียนหรอกรึ?

แผนการ? นี่จงซานวางแผนซ้อนแผนข้าอย่างงั้นรึ?

เป็นไปไม่ได้ จงซานไม่แปลกไปหน่อยรึ? ราวกับสายฟ้าฟาด ภายในใจที่รู้สึกประหลาดใจ คนเหล่านี้เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งหมด? ส่วนโหลวชิงเฉินก็ร่วมมือกันอย่างงั้นรึ?

ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าโหลวซิงเฉินถูกจงซานสังหารไปแล้วรึ? ใช่แล้ว จงซานเพียงแค่เซียนสวรรค์ มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะสังหารโหลวซิงเฉินได้? พวกเขาแสดงละครกัน เพื่อลวงทุกคนในอาณาเขตจวงหลุน.

ทุก ๆ คนถูกพวกเขาหลอก?

"เซิ่งหวัง!"โหลวซิงเฉินที่ส่งมอบบัวเพลิงหัวใจวิถีออกไป.

จวบจนเห็นการกระทำดังกล่าว ไท่จื่อสามที่เผยความตกใจสุดขีดออกมา โหลวซิงเฉินโน้มศีรษะกลายเป็นข้าราชบริพารของจงซานไปแล้วรึ?

ประมุขนิกายที่เคร่งขรึมตอนนี้เขากำลังทำอะไร ยินยอมที่จะอยู่ใต้บังคับบัญชาของจงซานอย่างงั้นรึ?

ความตกใจตื่นตะลึงที่มากยิ่งกว่าเสียของวิเศษสะอีก.

"โหลวซิงเฉิน ดูเหมือนว่าเจ้าจะตกต่ำลงไปมากนัก ก่อนหน้านี้ ข้าคงประเมินเจ้าสูงไปหน่อย!"ไท่จื่อสามที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา ในเวลาเดียวกันไท่จื่อสามก็พยายามเชื่อมต่อกับบัวเพลิงหัวใจวิถีไม่หยุดหย่อน.

ช่างน่าเศร้า นับตั้งแต่โหลวซิงเฉินตัดการเชื่อมต่อของเขากับของวิเศษ ในเวลานี้เขาสามารถเชื่อมต่อได้เพียงลาง ๆ เท่านั้น ไม่สามารถควบคุมบัวเพลิงหัวใจวิถีได้.

ไท่จื่อสามที่เห็นของวิเศษตัวเองอยู่ในมือของจงซาน ถึงกับควันออกหูด้วยความโกรธเกรี้ยว.

อย่างไรก็ตามเขาที่เป็นถึงไท่จื่อศาลเทพอู๋เซี่ยง กับตัวตนของเขาจำเป็นต้องทำตัวให้สุขุมสง่างาม ไม่ทำตัวบ้าคลั่ง อีกทั้งต่อหน้ายอดฝีมืออันดับหนึ่งของอาณาเขตจวงหลุนโหลวซิงเฉิน เขาไม่ได้มีพลังเพียงพอที่จะจัดการกับจงซานได้.

ของวิเศษที่ถูกคว้าไป ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถอยู่เฉยได้แน่.

"ผนึก!"ไท่จื่อสามที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.

บัวเพลิงหัวใจวิถีในมือจงซาน มันได้เปลี่ยนรูปดอกไม้กลายเป็นเม็ดยาสีทองในทันที.

"บัวเพลิงหัวใจวิถี เป็นของข้า ไม่มีใครสามารถใช้มันได้ จงซาน น่าอายนัก เมื่อถึงเวลาข้าเนี่ยนเปิ่นจะตอบแทนเจ้าคืนนับร้อยเท่า บัวเพลิงหัวใจวิถี ข้าฝากไว้ที่นี่ก่อนก็ได้!"ไท่จื่อสามกล่าวออกมาเสียงดัง.

เมื่อไม่สามารถยึดของวิเศษคืนได้ ร่างกายของเขาก็หายไปในทันทีเช่นกัน.

เมื่อไท่จื่อสามจากแล้ว ทุกคนที่รู้สึกเบาใจขึ้น.

"เซิ่งหวัง บัวเพลิงหัวใจวิถีนั้น เป็นของวิเศษที่ถูกหลอมผสาน เมื่อถูกผนึก การจะใช้งานนั้นเป็นเรื่องยากมาก ได้ยินมาว่าเนี่ยนเปิ่นนั้นเขาใช้เวลากว่าแปดพันปีในการหลอม ถึงจะสามารถเปิดใช้งานมันได้!"โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความเสียดาย.

อุปกรณ์เซียนโบราณน่าสนใจเป็นอย่างมาก ทว่าหากไม่สามารถใช้งานได้ ก็เป็นเรื่องที่น่าเศร้าเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าจะค่อย ๆ หลอมประสานมันช้า ๆ  ก็จำเป็นต้องใช้เวลาถึงแปดพันปี ไม่ต้องตายไปก่อนรึ?

"ไม่มีปัญหา!"จงซานกล่าว.

จงซานกล่าวเสร็จก็สะบัดมือครั้งหนึ่ง บัวเพลิงหัวใจวิถีก็หายไปในทันทีเช่นกัน.

"เอ๊ะ?"โหลวซิงเฉินที่เผยท่าทางไม่อยากเชื่อออกมาในทันที.

ไม่มี? เมล็ดบัวเพลิงหัวใจวิถี เป็นของวิเศษที่ไม่สามารถเก็บเอาไว้ในกำไลเก็บของได้ แล้วเซิ่งหวังเก็บมันไปอย่างไร? เซิ่งหวังที่เป็นเพียงเซียนสวรรค์เท่านั้น มีเพียงเซียนบรรพชนเท่านั้น ที่มีโลกเขตแดนที่แข็งแกร่งพอ และสามารถเก็บสิ่งของเอาไว้ได้ ทว่าเซิ่งหวังในเวลานี้ล่ะ?

ไม่ใช่แค่โหลวซิงเฉิน แทบจะทุกคนที่เห็น ต่างก็ตกใจไปด้วยเช่นกัน เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมาก.

คงมีเพียงจงซานเท่านั้นที่รับรู้.

เม็ดบัวเพลิงหัวใจวิถี? แน่นอนว่าถูกส่งผ่านไปยังร่างหลักผ่านผังจักรพรรดิ.

ภพหยาง ร่างหลักจงซานที่นั่งอยู่ในห้องหลัก.

ภายในมือของเขาในเวลานี้ถือเม็ดบัวเพลิงหัวใจวิถีสีทองเอาไว้.

แปดหางสวรรค์ที่ปีนขึ้นไปอยู่บนไหล่ของจงซาน ดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกาย.

จงซานที่สะบัดมือส่งเม็ดบัวเพลิงหัวใจวิถีออกไป.

"ฟริบ ๆ !"

แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นอ้าปากกลืนลงท้องของมันทันที ใบหน้าของมันที่เผยท่าทางพึงพอใจและหายไปในทันที.

อุปกรณ์เซียนโบราณ ใครบอกว่าถูกผนึกแล้วจะใช้ประโยชน์ไม่ได้?

ภพหยิน จงซานที่นำกลุ่มคนของเขา กลับมายังเมืองซ่างเรียบร้อยแล้ว.

"เซิ่งหวัง ทำไมถึงได้ปล่อยให้เนี่ยนเปิ่นไปอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนที่สอบถามออกไปด้วยท่าทางไม่เข้าใจ.

"เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าจงใจที่จะปล่อยเขาไป?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"เนี่ยนเปิ่นนั่นด้อยกว่าโหลวซิงเฉิน ส่วนเซิ่งหวังก็แข็งแกร่งกว่าโหลวซิงเฉิน และยังมีหวังคูที่ลึกล้ำ ข้าคิดว่าหากเซิ่งหวังต้องการคุมตัวเขาก็ไม่ใช่เรื่องยาก ทว่าเซิ่งหวังกับปล่อยตัวเขาไป เป็นไปได้ว่าเซิ่งหวังเห็นแก่หน้าเนี่ยนโหยวโหยวอย่างงั้นรึ? หรือว่าเคยติดหนี้บุญคุณนาง?"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา.

ตามความเห็นอี้เหยี่ยนนั้น หากว่ากุมตัวเนี่ยนเปิ่นนั้น จะทำให้มีผลต่อการรบในอาณาเขตจวงหลุนเป็นอย่างมาก ทว่าเมื่อปล่อยเนี่ยนเปิ่นไป เมื่อเขากลับไปยังภาคใต้ การจะจับตัวเขานั้นก็เป็นเรื่องที่ยากยิ่งกว่าเดิม.

จงซานที่ส่ายหน้าไปมา พร้อมกับเผยยิ้มออกมา "ไม่ใช่เรื่องนั้น เพราะว่าข้าและเนี่ยนโหยวโหยวไม่ได้ลึกซึ้งแต่อย่างใด ส่วนข้าที่ปล่อยเนี่ยนเปิ่นไปนั้น เพราะว่าข้าต้องการให้การรวมดินแดนอาณาเขตจวงหลุน ให้เป็นไปด้วยความเร็วมากกว่าปรกติ!"

"หืม? เฉินไม่เข้าใจแม้แต่น้อย!"อี้เหยี่ยนที่เผยท่าทางแปลกประหลาด ปล่อยเนี่ยนเปิ่นไป ไม่ใช่ว่าจะทำให้ยากยิ่งขึ้นกว่าเดิมรึ?

"เนี่ยนเปิ่น? ข้าต้องการให้เขารวบรวมภาคใต้ให้กับข้า!"จงซานกล่าว.

กับคำพูดของจงซาน ราวกับว่าเนี่ยนเปิ่นนั้นเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของจงซานก็ไม่ปาน แน่นอนว่าอี้เหยี่ยนรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เนี่ยนเปิ่นไม่มีทางที่จะยอมต้าเจิ้ง ทว่าความหมายที่เซิ่งหวังบอกว่ารวบรวมภาคใต้ เพื่อข้าอย่างงั้นรึ?

ทันใดนั้น ดวงตาของอี้เหยี่ยนเป็นประกาย.

"เซิ่งหวัง ไม่ใช่ว่าหวังจิงเหวินเป็นคนของต้าเจิ้งหรอกรึ?"อี้เหยี่ยนที่กลายเป็นตะลึงงัน.

ก่อนหน้านี้อี้เหยี่ยนก็เคยคิด แต่ก็คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ เพราะมันน่าเหลือเชื่อเกิน เป็นเรื่อง ที่ไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นได้!

ทว่าความหมายของเซิ่งหวังในวันนี้ ก็ได้อธิบายออกมาอย่างชัดเจน ที่เซิ่งหวังเพิกเฉยการกระทำของหวังจิงเหวินมาโดยตลอด.

จงซานจ้องมองอี้เหยี่ยนด้วยความพอใจ ไม่ปิดบังอีกต่อไป พยักหน้าเบา ๆ  "ถูกต้อง!"

เมื่อเห็นจงซานยืนยัน อี้เหยี่ยนรู้สึกแปลกประหลาดใจในทันที เรื่องนี้มันลึกล้ำเกินที่เขาจะคาดคิด.

หวังจิงเหวิน? ข้าราชบริพารของต้าเจิ้งรึ? จวอหงวนศาลเทพอู๋เซี่ยง?

นี่เซิ่งหวังยื่นมือออกไปไกลมากขนาดใหน ต้าเจิ้งมีคนที่มีความสามารถเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ตั้งแต่ก่อนที่จะแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีอีกรึ?

เห็นอี้เหยี่ยนตื่นตกใจ จงซานที่ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า "หวังจิงเหวิน เจ้าเองก็รู้จัก!"

"หืม?"อี้เหยี่ยนที่แสดงท่าทางแปลกประหลาดไปอีก.

รู้จักรึ? อี้เหยี่ยนที่พยายามครุ่นคิดค้นหาในความทรงจำ ใครกันที่พอจะเป็นหวังจิงหวินได้?

จากนั้นไม่นาน อี้เหยี่ยนก็คิดได้ถึงคน ๆ หนึ่ง.

"ฟ่านอี้พิน?"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยความอัศจรรย์ใจ.

"ถูกแล้ว เป็นเขา ข้าคิดว่านี่เป็นแผนการของหวังจิงเหวินที่วางไว้มาหลายปีแล้ว กับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ ดูเหมือนเขาเช่นกัน"อี้เหยี่ยนที่เริ่มมั่นใจเพิ่มขึ้น.

เดิมที่แล้วเขาก็คือกุนซือลำดับหนึ่งของต้าเสวียนอ๋องของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว ฟ่านอี้พิน ครั้งหนึ่งเคยร่วมงานใช้แผนการสวรรค์ล่มของจงซาน หลังจากนั้นก็มีการต่อสู้กับต้าเจิ้งเช่นกัน ทว่าต้าเสวียนอ๋องนั้นถูกกู่เจิ้งอี้สังหารไป จากนั้นฟ่านอี้พินก็หายตัวไป หลาย ๆ คนที่คิดว่าเขาได้ตกตายไปแล้ว หลาย ๆ คนก็รับรู้ว่าเขาหนีไป ทว่าอี้เหยี่ยนเองก็แทบไม่คิดว่าฟ่านอี้พินนั้นจะยังมีชีวิตอยู่ แม้แต่กลายมาเป็นเพื่อนร่วมงานของตัวเองอีกรึ?

"เซิ่งหวังช่างมีสายตาที่กว้างไกล อี้เหยี่ยนชื่นชมอย่างหมดใจ!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวพลางทอดถอนใจ.

"ก่อนที่จะมีการแยกสวรรค์สะบั้นปฐพี แน่นอนว่าข้าได้ลงมือที่โลกใบใหญ่แล้ว ไม่เช่นนั้นคนอื่น ๆ จะรู้เท่าทัน!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับถอนหายใจ.

"หากแต่เฉินก็รู้สึกประหลาดใจ ฟ่านอี่พินนั้นเป็นมนุษย์ เดินทางมายังโลกใบใหญ่ได้อย่างไร ต้องรู้ด้วยว่าก่อนที่เซิ่งหวังจะแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีนั้นเหล่ามนุษย์ไม่สามารถออกมาโลกใบใหญ่ได้."อี้เหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.

"เจ้าลองคิดดู!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"จือจุ้นเผ่ามังกร อ้าวเลี่ย?"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถามออกไป.

"ถูกต้อง เป็นอ้าวเลี่ย ฟ่านอี้พินมีความกล้าที่ยิ่งใหญ่นัก ถึงกับยอมฆ่าตัวตายในโลกใบเล็ก เพื่อที่จะให้อ้าวเลี่ยนำดวงวิญญาณใส่เข้าในของวิเศษออกมาจากโลกใบเล็ก ก่อนที่จะจุติด้วยอาคมลับ ตอนนี้มีนามว่าหวังจิงเหวิน!"จงซานที่กล่าวพลางถอนหายใจ.

อี้เหยี่ยนถึงกับขมวดคิ้วไปมา จดจ้องมองไปยังจงซาน "ฟานอี้พินทำถึงขนาดนั้นเพื่ออะไร?"

ฆ่าตัวตาย เพื่อจุติออกมาอีกครั้ง มันเป็นความเสี่ยงอันใหญ่หลวง ทำไมฟ่านอี้พินถึงต้องหาญกล้าถึงเพียงนั้น แน่นอนว่ามีเรื่องบางเรื่องที่เขาคาดหวังและต้องการการสนับสนุน.

จงซานที่เห็นสายตาของอี้เหยี่ยนที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจก็พยักหน้าให้ ทว่าก็ไม่ได้บอกกล่าวเรื่องราวทั้งหมด บางทีอี้เหยี่ยนอาจจะพอรับรู้อยู่บ้างก็ได้.

"ในเมื่อฟานอี้พินก็คือหวังจิงเหวิน กับความสงสัยก่อนหน้านี้ เฉินก็เข้าใจได้แล้ว!"อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"หืม?"

"การสอบคัดเลือกเคอจีของต้าเจิ้ง ทำให้ได้จำนวนยอดฝีมือมากเป็นจำนวนมาก เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด เฉินจะออกไปดูด้วยตัวเอง เป็นไปได้ว่าจะได้คนที่มีความสามารถให้เซิ่งหวังส่งไปยังภาคใต้!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"หวังจิงเหวินกำลังขยายดินแดนภาคใต้ ความจริงพวกเราเองก็ต้องการคนสำคัญที่พร้อมจะส่งไปประจำการทางภาคใต้ด้วย!"จงซานพยักหน้า.

"เฉินเข้าใจ!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวรับอย่างจริงจัง.

จงซานที่เผยความลับหลาย ๆ อย่างให้กับอี้เหยี่ยน พร้อมกับส่งสัญญาณต่าง ๆ ให้อี้เหยี่ยนรับรู้ เพื่อที่จะให้อี้เหยี่ยนวางแผน เพื่อให้เขาเข้าใจจุดมุ่งหมายของแผนการหวังจิงเหวิน ช่วยสนับสนุนกันห่าง ๆ  เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาในภายหลัง.

เมื่อได้รับข้อมูลเพิ่ม อี้เหยี่ยนก็รับรู้ได้ว่าจะทำการขยายอาณาเขตต้าเจิ้งได้อย่างไร.

อาณาเขตจวงหลุน หากจงซานต้องการรวมอาณาเขตจวงหลุนในทันที เป็นไปได้ว่าจะถูกจับตามองจากคนทั่วโลกได้!

เมื่ออี้เหยี่ยนจากไปแล้ว จงซานก็เก็บตัวฝึกฝนในห้องลับเพียงคนเดียว.

ร่างหลักจงซานในเวลานี้ หลังจากได้พลังงานจากบัวเพลิงหัวใจวิถีทำให้พลังฝึกตนของเขาเพิ่มขึ้นมาเป็นระดับเก้าเซียนสวรรค์จากแต่เดิมมีระดับแปดเซียนสวรรค์.

ส่วนร่างแยกเงาก็เพิ่มขึ้นเป็นระดับเก้าเซียนสวรรค์ในทันทีเช่นกัน.

อุปกรณ์เซียนโบราณ ทำให้เขาเพิ่มพลังได้เพียงแค่หนึ่งระดับเองรึ? จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจอยู่เหมือนกัน.

ส่วนอีกมุมหนึ่งที่ดินแดนภาคเหนือ ไท่จื่อสามเนี่ยนเปิ่น ภายในใจที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว การเดินทางมายังภาคเหนือ นอกจากไม่ได้อะไรกลับไปแล้ว ยังเสียของวิเศษ เสียเหล่าข้าราชบริพารทั้งหมด ในเวลานี้ร่างกายของเขาที่หยุดนิ่ง สัมผัสเชื่อมต่อกับของวิเศษได้หายไป ใบหน้าของเขาถึงกับเปลี่ยนสี.

"อ๊ากกก~~~~~~~~~~~~~!”

"จงซาน ข้าขอสาบานจะต้องฉีกร่างเจ้าออกเป็นชิ้น ๆ !"