ตอนที่แล้วChapter 919 รอโอกาสความผิดพลาด
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 921 ภูมิหลังหวังจิงเหวิน.

Chapter 920 ดอกบัวเพลิงหัวใจวิถี.


บนทะเลที่เต็มไปด้วยแส้เถาวัลย์ ปิดท้องฟ้าทุกทิศทุกทาง กลุ่มของไท่จื่อสามยังคงบุกเข้ามาด้วยความเร็ว.

"ข้าสัมผัสได้อยู่ที่ตรงนั้น!"ไท่จื่อสามที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจ.

"รู้สึกได้?"

"ข้ามั่นใจได้ว่ายันต์ปลูกรักได้แทรกเข้าไปในร่างของตี้เซียนเซียนแล้ว นอกจากนี้ยังถูกหลอมเข้าไปในร่างอีกด้วย! มันกำลังก่อร่างในกาย พบนางเมื่อไหร่ ข้าจะพานางออกไปในทันที!"ไท่จื่อสามที่ฟาดฝามืออกไปพื้นที่รอบ ๆ ระเบิดออกเป็นทาง.

"ความรักในใจกำลังเบ่งบานอย่างงั้นรึ?"เสนาธิการคนหนึ่งที่กล่าวประจบ.

"ดี! อ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"

ไท่จื่อสามในเวลานี้รู้สึกสบายใจพุ่งเข้าไปด้านใน เหล่าหมาป่าคูมู่ไม่สามารถขวางทางไท่จื่อสามได้เลยแม้แต่ก้าวเดียว.

เพียงไม่นาน ก็สามารถบุกเข้ามาอยู่ในใจกลางแล้ว.

การต่อสู้ที่รุนแรงหนักหน่วงก่อนหน้านี้ พริบตาเดียวก็หยุดลง แส้เถาวัลย์เวลานี้ไม่เข้าโจมตีไท่จื่อสามอีกต่อไป ทำให้ไท่จื่อสามตกใจเล็กน้อย.

อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งสำคัญคือตี้เซียนเซียนต่างหาก.

ที่ทะเลสีดำด้านล่าง ไท่จื่อสามที่กวาดตามองสำรวจรอบ ๆ  ดูเหมือนว่าที่ใจกลางทะเลจะมีเพียงราชาหมาป่าคูมู่ที่หน้าตาแสนอัปลักษณ์อยู่ตนเดียว ส่วนตี้เซียนเซียนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว.

ตี้เซียนเซียน? นางไปใหน? ไท่จื่อสามที่เผยท่าทางร้อนรน.

ในเวลานี้ ที่ใจกลางพื้นที่ดังกล่าวนี้ มีเพียงราชาหมาป่าคูมู่ แต่ไม่สามารถหาตี้เซียนเซียนได้อีกแล้ว และอีกอย่างทำไมไม่รู้ สายตาของมันในเวลานี้กำลังมองไท่จื่อสามด้วยความหยาดเยิ้ม ราวกับว่าเป็นมันที่สั่งการให้หยุดโจมตีเขา.

หมาป่าคูมู่ 12 ตนก่อนหน้าที่ผูกรัดฟัดเหวี่ยงกับราชาหมาป่าคุมู ในเวลานี้มันเผยท่าทางรังเกียจออกมา อีกทั้งสลัดร่างก่อนที่จะเคลื่อนที่เข้าหาไท่จื่อสามอย่างช้า ๆ .

ไท่จื่อสามที่ไม่สามารถหาตี้เซียนเซียนได้ ทว่าภายในใจกับรู้สึกร้อนรน ทำไมเขายังสัมผัสได้ สัมผัสได้ว่าอยู่ที่นี่?

ทันใดนั้น ไท่จื่อสามสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมาในทันที.

สัมผัสดังกล่าวที่ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ  ไท่จื่อสามที่มองออกไป เห็นอะไรบางอย่างที่ใหญ่โตกำลังเคลื่อนที่เข้ามาหา.

เห็นราชาหมาป่าคูมู่ ร่างกายของไท่จื่อสามถึงกับสั่นสะท้านไปทั่วร่าง สูดหายใจที่เย็นเยือบขมขื่นเข้ามา.

"ไท่จื่อสาม ตี้เซียนเซียนหายไปแล้ว!"เสนาธิการคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.

ไท่จื่อสามที่หัวสมองกำลังสับสนงงงวย ดวงตาเบิกกว้างกลมโต ร่างกายทั่วร่างที่หลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมา.

"ไท่จื่อสาม ไม่ใช่ว่าท่านบอกว่าหัวใจของนางเวลานี้กำลังคลั่งไคล้ท่านแล้วไม่ใช่รึ? เดี๋ยว ดูนั่นเร็วเข้า!"ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งที่อ้าปากค้างแทบไม่อยากเชื่อ.

หัวใจนางกำลังคลั่งไคล้อย่างงั้นรึ? คำพูดนี้ไม่ต้องเอ่ยเลยว่ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้น กับคำพูดดังกล่าวนั่นเป็นดั่งสายฟ้าฟาดลงมาอย่างรุนแรง ราวกับดวงวิญญาณของเขากำลังฉีกกระชากออกจากกัน.

"ไม่~~~~~~~~~~~~~~!”

-----------------------------------------------------------

จงซานที่ปรากฎร่างขึ้นในทันทีทันใด ก่อนที่จะช่วยเซียนเซียนออกมา จากนั้นก็เคลื่อนที่ออกมาด้วยความเร็วสูง เป็นความเร็วที่แส้เถาวัลย์ไม่มีทางตามทัน พริบตาเดียวพวกเขาทั้งสองก็ออกมาด้านนอกทะเลเถาวัลย์เรียบร้อยแล้ว.

จงซานที่อุ้มเซียนเซียนบินออกมา ส่วนเซียนเซียนที่ยังคงรั้งคอของจงซานไว้ จดจ้องมองไปยังจงซาน ใบหน้าแววตาที่เผยออกมาด้วยความสุข.

ก่อนที่ทั้งคู่จะมาปรากฎขึ้นที่ยอดเขาสูงแห่งหนึ่ง.

"เอาล่ะ ลงมาได้แล้ว!"จงซานกล่าว.

"ข้าไม่ต้องการ หลังจากที่ข้ากลายร่างได้ เจ้าก็ไม่ค่อยได้กอดข้าเลย!"ตี้เซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงไม่ยินดี.

จงซาน " ............!”

"ไม่ลง เดี๋ยวคนอื่นก็ตามมาถึงแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่อ่อนโยน.

"ต้องสนใจคนอื่นทำไมเล่า!"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาตรง ๆ .

จงซานที่จ้องมองไปยังเซียนเซียน จดจ้องมองเล็กน้อยและกล่าวออกมาว่า "อืม กล่าวถึงคนอื่น เจ้านำพวกเขามาเป็นภาระทำไม!"

"ไม่มีเหตุผล!"เซียนเซียนที่ส่ายหน้าไปมา.

"ไม่มีเหตุผลอย่างงั้นรึ?

เซียนเซียนที่ส่ายหน้าไปมา.

"เมื่อครู่นี้หมายความว่าอย่างไร? ราชาหมาป่าคูมู่ไม่สามารถรั้งเจ้าเอาไว้ได้ ทำไมเจ้าไม่ใช้ทักษะซ่อนตัวในน้ำล่ะ? เมื่อเจ้าหนีเข้าไปอยู่ในน้ำแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถจับกุมเจ้าได้!"จงซานที่กล่าวตำหนินาง.

ตี้เซียนเซียนที่ขยับร่างไปมา หากแต่ไม่กล่าวสิ่งใด.

"เจ้ารู้ดีว่าเมื่อครู่นี้มันอันตรายมาก!"จงซานที่กล่าวตำหนิ.

ปากเล็ก ๆ ของเซียนเซียนเอ่ยออกมาว่า "ข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้านิ!"

"หืม?"จงซานที่ตกใจเล็กน้อย.

"เจ้าที่เคยไปช่วยเจี่ยเจี่ยเฉียนโหยว ทั้งที่ไม่ว่าจะเป็นใครในราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวก็ทำไม่ได้ อีกอย่างเจ้าก็ยังบุกไปยังรังศัตรู เพื่อช่วยเจี่ยเจี่ยชิงซืออีก ปกป้องไม่ให้นางถูกบังคับแต่งงาน แม้แต่เสี่ยงชีวิตเข้าไปในดงของยอดฝีมือที่ล้อมสังหาร และนอกจากนี้เจ้ายังไปช่วยเจี่ยเจี่ยหลิงเอ๋อ ที่ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่อีก ช่วงชิงนางกับสี่ยอดบุรุษ ทั้งยังมีคำอวยพรนับล้านล้าน เสียงแซ่ซ้องยินดีดังกึกก้องไปทั่วหล้า ข้าและเจี่ยเจี่ยเป่าเอ๋อยังอิจฉาเลย."เซียนเซียนกล่าว.

"หืม? เป่าเอ๋อรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางแปลกประหลาด.

"ใช่ ข้าเองก็ด้วย ข้าต้องการให้เจ้ามาช่วยข้า ทว่าน่าเสียดายมันไม่ค่อยมีอะไรที่เป็นอันตรายเลย หากว่าข้าเจอปราชญ์เทพถูกจับล่ะก็ เจ้าจะต้องคว่ำปราชญ์เทพ แล้วช่วยข้าออกมาได้ เช่นนี้ถึงจะดี!"เซียนเซียนที่กล่าวเสียงลากยาว.

จงซานถึงกับพูดไม่ออก.

คว่ำปราชญ์เทพ แล้วช่วยเจ้าออกมานี่นะ?

จงซานถึงกับไม่รู้จะกล่าวอะไร อึ้งจนทำได้แต่เงียบ.

"ไม่~~~~~~~~~~~~~~~!”

จากภายในดงเถาวัลย์เสียงที่ผิดหวังขมขื่นดังก้องกังวาน เสียงดังกล่าวนี้เจ็บปวดราวกับกำลังจะร้องไห้ออกมา.

"มีบางคนอยู่ด้านในอย่างงั้นรึ?"เซียนเซียนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.

"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.

"ข้าไม่เห็นพบพวกเขาอยู่ด้านในก่อนหน้านี้เลย!"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.

"พวกเราออกมา พวกเขาก็เข้าไป!"จงซานกล่าว.

"หืม? เป็นใครกัน?"

"ดูเหมือนว่าจะเป็นไท่จื่อสามของศาลเทพอู๋เซี่ยง!"ใบหน้าของจงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจเช่นกัน.

"หืม? พวกเขาเข้าไปทำอะไร?"เซียนเซียนที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.

"เข้าไปหาหวานใจของเขา!"ใบหน้าของจงซานถึงกับกระตุก.

จงซานรับรู้ว่าพวกเขานั้นต้องการทำสิ่งใด ลำแสงที่จงซานสะท้อนออกไป และก่อนหน้านี้เขาก็ยังได้ยินไท่จื่อสามพูดคุยกันด้วย.

ดังนั้นจงซานจึงจงใจสะท้อนยันต์ปลูกรักเข้าไปในร่างของราชาหมาป่าคูมู่ เพื่อให้ไท่จื่อสามเข้าไปพบ!

"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

ที่ใจกลางทะเลแส้เถาวัลย์ การต่อสู้ที่ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง แส้เถาวัลย์ที่กวัดแกว่งไปมาด้วยความเร็ว เสียงการต่อสู้หนักหน่วงรุนแรงดังผ่านออกมาด้านนอก.

"ไปได้แล้ว ยังไม่ลงมาอีก หากไม่รีบออกไป ผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าจะต้องบุกเข้าไปอีกแน่!"จงซานกล่าว.

"อืม!"

ในเวลานั้นเซียนเซียนที่ถูไถไปมาในอ้อมกอดก่อนที่จะค่อย ๆ ผละออกมา.

จากนั้นทั้งคู่ก็มุ่งหน้าไปยังลานก่อนหน้า.

"พวกเรา บุกเข้าไปด้านในพร้อมกันเถอะ!"หมาป่าตนหนึ่งที่เอ่ยออกมาทันที.

"จื่อจุ้นได้ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ชีวิตของข้าเป็นจื่อจุ้นช่วยไว้ ข้าไม่เคยหวาดกลัวสิ่งใด."

..................

............

กลุ่มหมาป่าที่ตัดสินใจแน่วแน่ก่อนที่จะเตรียมพร้อมที่จะบุกเข้าไปด้านในอีกครั้ง.

"เซิ่งหวัง!"อาวุโสจิวโถวที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.

กับเสียงร้อง เหล่าฝูงหมาป่ากลายเป็นงงวย จับจ้องมองไปยังจงซานและตี้เซียนเซียนที่กำลังบินเข้ามาพร้อมกัน.

"จือจุ้น?"

"คารวะจือจุ้น!"เหล่าหมาป่าที่เผยใบหน้าตื่นเต้นดีใจออกมาในทันที.

"ขอบคุณเซิ่งหวัง!"หมาป่ามากมายต่างก็แสดงความขอบคุณต่อจงซาน.

จงซานพยักหน้า ตี้เซียนเซียนที่เผยท่าทางพอใจ เพราะนางพบว่าเหล่านักรบของนางดูจะเป็นห่วงนางไม่น้อย.

"เซิ่งหวัง ท่านเดินทางมาด้วยความรวดเร็วจริง ๆ "อาวุโสจิวโถวที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.

"เจ้ารายงานได้ทันท่วงที นับว่าได้รับความดีความชอบก้อนใหญ่ ไว้กลับไปรายงานงานกับอี้เหยี่ยนเรื่องนี้!"จงซานที่กล่าวด้วยความพอใจ.

"ครับ!"อาวุโสจิวโถวที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจ.

"จื่อจุ้น ท่านออกมาแล้ว แล้วข้างในนั่นล่ะ?"เหล่าหมาป่าที่เผยท่าทางประหลาดใจ.

"ถอยออกไปก่อนค่อยพูดกัน!"ตี้เซียนเซียนกล่าว.

"รับทราบ!"

จากนั้นทุกคนก็บินออกมาหยุดที่ภูเขาที่อยู่ไกลออกมา ห่างออกมาจากสนามการต่อสู้อยู่เหมือนกัน.

"อะไร? จงซานเจ้ากล่าวว่าไท่จื่อสามวางแผนเพราะต้องการตัวข้าอย่างงั้นรึ?"แววตาของตี้เซียนเซียนที่เผยท่าทางเย็นชาออกมา.

"อืม ทว่า เวลานี้คงไม่สามารถทำอะไรเขาได้!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.

"ทำไม?"ตี้เซียนเซียนที่เผยท่าทางสงสัย.

"เขาเป็นเซียนโบราณ หากต้องการสังหารเขาล่ะก็ พวกเราจะต้องจ่ายไปด้วยค่ายใช้จ่ายก้อนโต ถึงจะมีโหลวซิงเฉินช่วยก็ไม่ใช่เรื่องง่าย อีกอย่าง เขานับว่าเป็นคนสำคัญ ยังมีประโยชน์อยู่!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"แต่ว่า?"

"โปรดวางใจ วันหนึ่ง ข้าจะมอบเขาให้กับเจ้า เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าค่อยจัดการเขาก็แล้วกัน!"จงซานที่กล่าวอย่างจริงจัง.

"อืม!"

"ฮี ฮี ทว่าตอนนี้เขาคงจะเจ็บช้ำใจแน่ ยันต์ปลูกรักคาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกปลูกลงในร่างราชาหมาป่าคูมู่ ในเวลานี้ราชาหมาป่าคูมู่กำลังติดสัดด้วย ฮ่าฮ่า ข้าหวังว่าราชาหมาป่าคูมู่จะเหมาะสมกับเขา."ตี้เซียนเซียนกล่าว.

"เหมาะสมอย่างงั้นรึ?"

อาวุโสจิวโถวถึงกับใบหน้ากระตุก เหล่าฝูงหมาป่าเองก็ด้วย! พวกเขาไม่อยากจะจินตนาการถึงเลย!

"ฟิ้ว!" "ฟิ้ว!"

สองลำแสงที่พุ่งตามมา เป็นคนสองคนที่ไล่หลังจงซานมานั่นเอง โหลวซิงเฉินและหวังคู!

"เซิ่งหวัง!"คนทั้งสองเอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.

เห็นตี้เซียนเซียนที่ปลอดภัย ทั้งคู่รับรู้ทันทีว่าเรื่องทุกอย่างจบแล้ว พวกเขาคาดไม่ถึงเลยว่าจงซานจะรวดเร็วขนาดนี้ แม้พวกเขาจะใช้พลังเต็มที่ ด้วยพลังฝึกตนที่มากกว่า คาดไม่ถึงเลยว่าจะยังช้ากว่าจงซาน.

"บัวเพลิงหัวใจวิถี.~~~~~~~~~~~~~~!”

ภายในทะเลเถาวัลย์ ไท่จื่อสามที่คำรามออกมาเสียงดัง.

เปลวเพลิงที่ระเบิดพุ่งออกไปทุกทิศทุกทาง เป็นเปลวเพลิงที่น่าขนลุกหวาดหวั่นเป็นอย่างมาก พื้นที่รอบ ๆ ถึงกับเปลี่ยนเป็นเถ้าถ่าน หมาป่าคูมู่ กลายเป็นเถ้าถ่านสลายไปตามลม ร่วงหล่นลงบนผืนทะเล เวลานี้เปลวเพลิงยังคงลุกโชติช่วงไม่หยุด.

บนท้องฟ้า เมฆสายฟ้าหยินเวลานี้ถึงกับติดไฟไปในทันที ทะเลโคลนแห่งความตาย พริบตาเดียวเท่านั้น ก็กลายเป็นทะเลเพลิงไปแล้ว.

จงซานและคนอื่น ๆ  เพราะว่าถอยออกมาไกล และมีพลังฝึกตนที่สูง ดังนั้นจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างเจตภูตทั้งหมดด้านในสูญสลายหายไปในทันที.

เป็นเปลวเพลิงที่น่าหวาดกลัวนัก!

เปลวเพลิงก้อนใหญ่ ที่เกิดขึ้นจากไท่จื่อสาม นำดอกบัวสีแดงเพลิงออกมาถือเอาไว้ในมือ เปลวเพลิงที่ลุกโชน แม้แต่เสื้อผ้าของไท่จื่อสามยังกลายเป็นริ้วรอยไหม้ไปด้วย ใบหน้าที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยวและหดหู่ไปพร้อม ๆ กัน.

ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาตกตายไปทั้งหมด.

ไท่จื่อสามที่ถือดอกบัวสีแดงเพลิงเอาไว้เผาไหม้เหล่าอสุรกาย เผาไหม้ราชาหมาป่าคูมู่.

ด้วยความร้อนจากเพลิงดอกบัว ราชาหมาป่าคู่มู่ไม่สามารถทนได้นานนัก ไม่นานร่างของมันก็ถูกเผาไหม้สลายหายไปทั้งหมด.

ก่อนหน้าที่มันจะตาย สายตาของมันที่เผยท่าทางขมขื่นเจ็บปวดออกมา ไท่จื่อสามเมื่อเห็นยิ่งกลายเป็นบ้าคลั่งเสียสติยิ่งกว่าเดิมอีก.

"เผา~~~~~~~~~~~~~~~~!”

ไท่จื่อสามคำรามดังกลั่น เปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงพุ่งขึ้นบนท้องฟ้ารุนแรงกว่าเดิมสามเท่า ราชาหมาป่าคูมู่พริบตาเดียวก็สลายเป็นเถ้าถ่านเรียบร้อยแล้ว.

"อุปกรณ์เซียนโบราณ?"ตี้เซียนเซียนที่ตกใจเล็กน้อย.

"อุปกรณ์เซียนโบราณของศาลเทพอู๋เซี่ยง ดอกบัวเพลิงหัวใจวิถี!"โหลวซิงเฉินพยักหน้าและกล่าวอธิบาย.

"โหลวซิงเฉิน ชิงสมบัตินั่นมา!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"ครับ!"

โหลวซิงเฉินที่สะบัดมือนำคันศรยาวออกมา พร้อมกับลูกศรสามดอกพาดง้าง ก่อนที่จะปล่อยมันออกไปในทันที!

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด