Chapter 920 ดอกบัวเพลิงหัวใจวิถี.
บนทะเลที่เต็มไปด้วยแส้เถาวัลย์ ปิดท้องฟ้าทุกทิศทุกทาง กลุ่มของไท่จื่อสามยังคงบุกเข้ามาด้วยความเร็ว.
"ข้าสัมผัสได้อยู่ที่ตรงนั้น!"ไท่จื่อสามที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจ.
"รู้สึกได้?"
"ข้ามั่นใจได้ว่ายันต์ปลูกรักได้แทรกเข้าไปในร่างของตี้เซียนเซียนแล้ว นอกจากนี้ยังถูกหลอมเข้าไปในร่างอีกด้วย! มันกำลังก่อร่างในกาย พบนางเมื่อไหร่ ข้าจะพานางออกไปในทันที!"ไท่จื่อสามที่ฟาดฝามืออกไปพื้นที่รอบ ๆ ระเบิดออกเป็นทาง.
"ความรักในใจกำลังเบ่งบานอย่างงั้นรึ?"เสนาธิการคนหนึ่งที่กล่าวประจบ.
"ดี! อ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
ไท่จื่อสามในเวลานี้รู้สึกสบายใจพุ่งเข้าไปด้านใน เหล่าหมาป่าคูมู่ไม่สามารถขวางทางไท่จื่อสามได้เลยแม้แต่ก้าวเดียว.
เพียงไม่นาน ก็สามารถบุกเข้ามาอยู่ในใจกลางแล้ว.
การต่อสู้ที่รุนแรงหนักหน่วงก่อนหน้านี้ พริบตาเดียวก็หยุดลง แส้เถาวัลย์เวลานี้ไม่เข้าโจมตีไท่จื่อสามอีกต่อไป ทำให้ไท่จื่อสามตกใจเล็กน้อย.
อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งสำคัญคือตี้เซียนเซียนต่างหาก.
ที่ทะเลสีดำด้านล่าง ไท่จื่อสามที่กวาดตามองสำรวจรอบ ๆ ดูเหมือนว่าที่ใจกลางทะเลจะมีเพียงราชาหมาป่าคูมู่ที่หน้าตาแสนอัปลักษณ์อยู่ตนเดียว ส่วนตี้เซียนเซียนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว.
ตี้เซียนเซียน? นางไปใหน? ไท่จื่อสามที่เผยท่าทางร้อนรน.
ในเวลานี้ ที่ใจกลางพื้นที่ดังกล่าวนี้ มีเพียงราชาหมาป่าคูมู่ แต่ไม่สามารถหาตี้เซียนเซียนได้อีกแล้ว และอีกอย่างทำไมไม่รู้ สายตาของมันในเวลานี้กำลังมองไท่จื่อสามด้วยความหยาดเยิ้ม ราวกับว่าเป็นมันที่สั่งการให้หยุดโจมตีเขา.
หมาป่าคูมู่ 12 ตนก่อนหน้าที่ผูกรัดฟัดเหวี่ยงกับราชาหมาป่าคุมู ในเวลานี้มันเผยท่าทางรังเกียจออกมา อีกทั้งสลัดร่างก่อนที่จะเคลื่อนที่เข้าหาไท่จื่อสามอย่างช้า ๆ .
ไท่จื่อสามที่ไม่สามารถหาตี้เซียนเซียนได้ ทว่าภายในใจกับรู้สึกร้อนรน ทำไมเขายังสัมผัสได้ สัมผัสได้ว่าอยู่ที่นี่?
ทันใดนั้น ไท่จื่อสามสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมาในทันที.
สัมผัสดังกล่าวที่ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ไท่จื่อสามที่มองออกไป เห็นอะไรบางอย่างที่ใหญ่โตกำลังเคลื่อนที่เข้ามาหา.
เห็นราชาหมาป่าคูมู่ ร่างกายของไท่จื่อสามถึงกับสั่นสะท้านไปทั่วร่าง สูดหายใจที่เย็นเยือบขมขื่นเข้ามา.
"ไท่จื่อสาม ตี้เซียนเซียนหายไปแล้ว!"เสนาธิการคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
ไท่จื่อสามที่หัวสมองกำลังสับสนงงงวย ดวงตาเบิกกว้างกลมโต ร่างกายทั่วร่างที่หลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมา.
"ไท่จื่อสาม ไม่ใช่ว่าท่านบอกว่าหัวใจของนางเวลานี้กำลังคลั่งไคล้ท่านแล้วไม่ใช่รึ? เดี๋ยว ดูนั่นเร็วเข้า!"ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งที่อ้าปากค้างแทบไม่อยากเชื่อ.
หัวใจนางกำลังคลั่งไคล้อย่างงั้นรึ? คำพูดนี้ไม่ต้องเอ่ยเลยว่ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้น กับคำพูดดังกล่าวนั่นเป็นดั่งสายฟ้าฟาดลงมาอย่างรุนแรง ราวกับดวงวิญญาณของเขากำลังฉีกกระชากออกจากกัน.
"ไม่~~~~~~~~~~~~~~!”
-----------------------------------------------------------
จงซานที่ปรากฎร่างขึ้นในทันทีทันใด ก่อนที่จะช่วยเซียนเซียนออกมา จากนั้นก็เคลื่อนที่ออกมาด้วยความเร็วสูง เป็นความเร็วที่แส้เถาวัลย์ไม่มีทางตามทัน พริบตาเดียวพวกเขาทั้งสองก็ออกมาด้านนอกทะเลเถาวัลย์เรียบร้อยแล้ว.
จงซานที่อุ้มเซียนเซียนบินออกมา ส่วนเซียนเซียนที่ยังคงรั้งคอของจงซานไว้ จดจ้องมองไปยังจงซาน ใบหน้าแววตาที่เผยออกมาด้วยความสุข.
ก่อนที่ทั้งคู่จะมาปรากฎขึ้นที่ยอดเขาสูงแห่งหนึ่ง.
"เอาล่ะ ลงมาได้แล้ว!"จงซานกล่าว.
"ข้าไม่ต้องการ หลังจากที่ข้ากลายร่างได้ เจ้าก็ไม่ค่อยได้กอดข้าเลย!"ตี้เซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงไม่ยินดี.
จงซาน " ............!”
"ไม่ลง เดี๋ยวคนอื่นก็ตามมาถึงแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่อ่อนโยน.
"ต้องสนใจคนอื่นทำไมเล่า!"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาตรง ๆ .
จงซานที่จ้องมองไปยังเซียนเซียน จดจ้องมองเล็กน้อยและกล่าวออกมาว่า "อืม กล่าวถึงคนอื่น เจ้านำพวกเขามาเป็นภาระทำไม!"
"ไม่มีเหตุผล!"เซียนเซียนที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่มีเหตุผลอย่างงั้นรึ?
เซียนเซียนที่ส่ายหน้าไปมา.
"เมื่อครู่นี้หมายความว่าอย่างไร? ราชาหมาป่าคูมู่ไม่สามารถรั้งเจ้าเอาไว้ได้ ทำไมเจ้าไม่ใช้ทักษะซ่อนตัวในน้ำล่ะ? เมื่อเจ้าหนีเข้าไปอยู่ในน้ำแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถจับกุมเจ้าได้!"จงซานที่กล่าวตำหนินาง.
ตี้เซียนเซียนที่ขยับร่างไปมา หากแต่ไม่กล่าวสิ่งใด.
"เจ้ารู้ดีว่าเมื่อครู่นี้มันอันตรายมาก!"จงซานที่กล่าวตำหนิ.
ปากเล็ก ๆ ของเซียนเซียนเอ่ยออกมาว่า "ข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้านิ!"
"หืม?"จงซานที่ตกใจเล็กน้อย.
"เจ้าที่เคยไปช่วยเจี่ยเจี่ยเฉียนโหยว ทั้งที่ไม่ว่าจะเป็นใครในราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวก็ทำไม่ได้ อีกอย่างเจ้าก็ยังบุกไปยังรังศัตรู เพื่อช่วยเจี่ยเจี่ยชิงซืออีก ปกป้องไม่ให้นางถูกบังคับแต่งงาน แม้แต่เสี่ยงชีวิตเข้าไปในดงของยอดฝีมือที่ล้อมสังหาร และนอกจากนี้เจ้ายังไปช่วยเจี่ยเจี่ยหลิงเอ๋อ ที่ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่อีก ช่วงชิงนางกับสี่ยอดบุรุษ ทั้งยังมีคำอวยพรนับล้านล้าน เสียงแซ่ซ้องยินดีดังกึกก้องไปทั่วหล้า ข้าและเจี่ยเจี่ยเป่าเอ๋อยังอิจฉาเลย."เซียนเซียนกล่าว.
"หืม? เป่าเอ๋อรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางแปลกประหลาด.
"ใช่ ข้าเองก็ด้วย ข้าต้องการให้เจ้ามาช่วยข้า ทว่าน่าเสียดายมันไม่ค่อยมีอะไรที่เป็นอันตรายเลย หากว่าข้าเจอปราชญ์เทพถูกจับล่ะก็ เจ้าจะต้องคว่ำปราชญ์เทพ แล้วช่วยข้าออกมาได้ เช่นนี้ถึงจะดี!"เซียนเซียนที่กล่าวเสียงลากยาว.
จงซานถึงกับพูดไม่ออก.
คว่ำปราชญ์เทพ แล้วช่วยเจ้าออกมานี่นะ?
จงซานถึงกับไม่รู้จะกล่าวอะไร อึ้งจนทำได้แต่เงียบ.
"ไม่~~~~~~~~~~~~~~~!”
จากภายในดงเถาวัลย์เสียงที่ผิดหวังขมขื่นดังก้องกังวาน เสียงดังกล่าวนี้เจ็บปวดราวกับกำลังจะร้องไห้ออกมา.
"มีบางคนอยู่ด้านในอย่างงั้นรึ?"เซียนเซียนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
"ข้าไม่เห็นพบพวกเขาอยู่ด้านในก่อนหน้านี้เลย!"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"พวกเราออกมา พวกเขาก็เข้าไป!"จงซานกล่าว.
"หืม? เป็นใครกัน?"
"ดูเหมือนว่าจะเป็นไท่จื่อสามของศาลเทพอู๋เซี่ยง!"ใบหน้าของจงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจเช่นกัน.
"หืม? พวกเขาเข้าไปทำอะไร?"เซียนเซียนที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"เข้าไปหาหวานใจของเขา!"ใบหน้าของจงซานถึงกับกระตุก.
จงซานรับรู้ว่าพวกเขานั้นต้องการทำสิ่งใด ลำแสงที่จงซานสะท้อนออกไป และก่อนหน้านี้เขาก็ยังได้ยินไท่จื่อสามพูดคุยกันด้วย.
ดังนั้นจงซานจึงจงใจสะท้อนยันต์ปลูกรักเข้าไปในร่างของราชาหมาป่าคูมู่ เพื่อให้ไท่จื่อสามเข้าไปพบ!
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ที่ใจกลางทะเลแส้เถาวัลย์ การต่อสู้ที่ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง แส้เถาวัลย์ที่กวัดแกว่งไปมาด้วยความเร็ว เสียงการต่อสู้หนักหน่วงรุนแรงดังผ่านออกมาด้านนอก.
"ไปได้แล้ว ยังไม่ลงมาอีก หากไม่รีบออกไป ผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าจะต้องบุกเข้าไปอีกแน่!"จงซานกล่าว.
"อืม!"
ในเวลานั้นเซียนเซียนที่ถูไถไปมาในอ้อมกอดก่อนที่จะค่อย ๆ ผละออกมา.
จากนั้นทั้งคู่ก็มุ่งหน้าไปยังลานก่อนหน้า.
"พวกเรา บุกเข้าไปด้านในพร้อมกันเถอะ!"หมาป่าตนหนึ่งที่เอ่ยออกมาทันที.
"จื่อจุ้นได้ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ชีวิตของข้าเป็นจื่อจุ้นช่วยไว้ ข้าไม่เคยหวาดกลัวสิ่งใด."
..................
............
กลุ่มหมาป่าที่ตัดสินใจแน่วแน่ก่อนที่จะเตรียมพร้อมที่จะบุกเข้าไปด้านในอีกครั้ง.
"เซิ่งหวัง!"อาวุโสจิวโถวที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
กับเสียงร้อง เหล่าฝูงหมาป่ากลายเป็นงงวย จับจ้องมองไปยังจงซานและตี้เซียนเซียนที่กำลังบินเข้ามาพร้อมกัน.
"จือจุ้น?"
"คารวะจือจุ้น!"เหล่าหมาป่าที่เผยใบหน้าตื่นเต้นดีใจออกมาในทันที.
"ขอบคุณเซิ่งหวัง!"หมาป่ามากมายต่างก็แสดงความขอบคุณต่อจงซาน.
จงซานพยักหน้า ตี้เซียนเซียนที่เผยท่าทางพอใจ เพราะนางพบว่าเหล่านักรบของนางดูจะเป็นห่วงนางไม่น้อย.
"เซิ่งหวัง ท่านเดินทางมาด้วยความรวดเร็วจริง ๆ "อาวุโสจิวโถวที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"เจ้ารายงานได้ทันท่วงที นับว่าได้รับความดีความชอบก้อนใหญ่ ไว้กลับไปรายงานงานกับอี้เหยี่ยนเรื่องนี้!"จงซานที่กล่าวด้วยความพอใจ.
"ครับ!"อาวุโสจิวโถวที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจ.
"จื่อจุ้น ท่านออกมาแล้ว แล้วข้างในนั่นล่ะ?"เหล่าหมาป่าที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ถอยออกไปก่อนค่อยพูดกัน!"ตี้เซียนเซียนกล่าว.
"รับทราบ!"
จากนั้นทุกคนก็บินออกมาหยุดที่ภูเขาที่อยู่ไกลออกมา ห่างออกมาจากสนามการต่อสู้อยู่เหมือนกัน.
"อะไร? จงซานเจ้ากล่าวว่าไท่จื่อสามวางแผนเพราะต้องการตัวข้าอย่างงั้นรึ?"แววตาของตี้เซียนเซียนที่เผยท่าทางเย็นชาออกมา.
"อืม ทว่า เวลานี้คงไม่สามารถทำอะไรเขาได้!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทำไม?"ตี้เซียนเซียนที่เผยท่าทางสงสัย.
"เขาเป็นเซียนโบราณ หากต้องการสังหารเขาล่ะก็ พวกเราจะต้องจ่ายไปด้วยค่ายใช้จ่ายก้อนโต ถึงจะมีโหลวซิงเฉินช่วยก็ไม่ใช่เรื่องง่าย อีกอย่าง เขานับว่าเป็นคนสำคัญ ยังมีประโยชน์อยู่!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แต่ว่า?"
"โปรดวางใจ วันหนึ่ง ข้าจะมอบเขาให้กับเจ้า เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าค่อยจัดการเขาก็แล้วกัน!"จงซานที่กล่าวอย่างจริงจัง.
"อืม!"
"ฮี ฮี ทว่าตอนนี้เขาคงจะเจ็บช้ำใจแน่ ยันต์ปลูกรักคาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกปลูกลงในร่างราชาหมาป่าคูมู่ ในเวลานี้ราชาหมาป่าคูมู่กำลังติดสัดด้วย ฮ่าฮ่า ข้าหวังว่าราชาหมาป่าคูมู่จะเหมาะสมกับเขา."ตี้เซียนเซียนกล่าว.
"เหมาะสมอย่างงั้นรึ?"
อาวุโสจิวโถวถึงกับใบหน้ากระตุก เหล่าฝูงหมาป่าเองก็ด้วย! พวกเขาไม่อยากจะจินตนาการถึงเลย!
"ฟิ้ว!" "ฟิ้ว!"
สองลำแสงที่พุ่งตามมา เป็นคนสองคนที่ไล่หลังจงซานมานั่นเอง โหลวซิงเฉินและหวังคู!
"เซิ่งหวัง!"คนทั้งสองเอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
เห็นตี้เซียนเซียนที่ปลอดภัย ทั้งคู่รับรู้ทันทีว่าเรื่องทุกอย่างจบแล้ว พวกเขาคาดไม่ถึงเลยว่าจงซานจะรวดเร็วขนาดนี้ แม้พวกเขาจะใช้พลังเต็มที่ ด้วยพลังฝึกตนที่มากกว่า คาดไม่ถึงเลยว่าจะยังช้ากว่าจงซาน.
"บัวเพลิงหัวใจวิถี.~~~~~~~~~~~~~~!”
ภายในทะเลเถาวัลย์ ไท่จื่อสามที่คำรามออกมาเสียงดัง.
เปลวเพลิงที่ระเบิดพุ่งออกไปทุกทิศทุกทาง เป็นเปลวเพลิงที่น่าขนลุกหวาดหวั่นเป็นอย่างมาก พื้นที่รอบ ๆ ถึงกับเปลี่ยนเป็นเถ้าถ่าน หมาป่าคูมู่ กลายเป็นเถ้าถ่านสลายไปตามลม ร่วงหล่นลงบนผืนทะเล เวลานี้เปลวเพลิงยังคงลุกโชติช่วงไม่หยุด.
บนท้องฟ้า เมฆสายฟ้าหยินเวลานี้ถึงกับติดไฟไปในทันที ทะเลโคลนแห่งความตาย พริบตาเดียวเท่านั้น ก็กลายเป็นทะเลเพลิงไปแล้ว.
จงซานและคนอื่น ๆ เพราะว่าถอยออกมาไกล และมีพลังฝึกตนที่สูง ดังนั้นจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างเจตภูตทั้งหมดด้านในสูญสลายหายไปในทันที.
เป็นเปลวเพลิงที่น่าหวาดกลัวนัก!
เปลวเพลิงก้อนใหญ่ ที่เกิดขึ้นจากไท่จื่อสาม นำดอกบัวสีแดงเพลิงออกมาถือเอาไว้ในมือ เปลวเพลิงที่ลุกโชน แม้แต่เสื้อผ้าของไท่จื่อสามยังกลายเป็นริ้วรอยไหม้ไปด้วย ใบหน้าที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยวและหดหู่ไปพร้อม ๆ กัน.
ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาตกตายไปทั้งหมด.
ไท่จื่อสามที่ถือดอกบัวสีแดงเพลิงเอาไว้เผาไหม้เหล่าอสุรกาย เผาไหม้ราชาหมาป่าคูมู่.
ด้วยความร้อนจากเพลิงดอกบัว ราชาหมาป่าคู่มู่ไม่สามารถทนได้นานนัก ไม่นานร่างของมันก็ถูกเผาไหม้สลายหายไปทั้งหมด.
ก่อนหน้าที่มันจะตาย สายตาของมันที่เผยท่าทางขมขื่นเจ็บปวดออกมา ไท่จื่อสามเมื่อเห็นยิ่งกลายเป็นบ้าคลั่งเสียสติยิ่งกว่าเดิมอีก.
"เผา~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ไท่จื่อสามคำรามดังกลั่น เปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงพุ่งขึ้นบนท้องฟ้ารุนแรงกว่าเดิมสามเท่า ราชาหมาป่าคูมู่พริบตาเดียวก็สลายเป็นเถ้าถ่านเรียบร้อยแล้ว.
"อุปกรณ์เซียนโบราณ?"ตี้เซียนเซียนที่ตกใจเล็กน้อย.
"อุปกรณ์เซียนโบราณของศาลเทพอู๋เซี่ยง ดอกบัวเพลิงหัวใจวิถี!"โหลวซิงเฉินพยักหน้าและกล่าวอธิบาย.
"โหลวซิงเฉิน ชิงสมบัตินั่นมา!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"
โหลวซิงเฉินที่สะบัดมือนำคันศรยาวออกมา พร้อมกับลูกศรสามดอกพาดง้าง ก่อนที่จะปล่อยมันออกไปในทันที!