Chapter 913 สังหารร้อยล้าน แม้แต่หญ้าก็ยังไม่อาจจะขึ้น น้ำสักหยดก็ไม่ให้หลั่งไหล
ภพหยิน ด้านนอกตำหนักสังสารวัฏ!
ด้านในค่ายกลเซียนโบราณข่ายสวรรค์ จงซานที่ใช้ผังจักรพรรดิ ดูดซับสุ่ยหรง จนกระจายหายไปทั้งหมด.
เซิ่งซ่างชิงหมิงในเวลานี้ ถึงกับต้องหลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา สิ่งนี้คืออะไรกัน? ด้านในนั้นกว้างขนาดใหนกัน เป็นของวิเศษระดับใหนกัน?
พวกเขาต่างก็รับรู้ได้ถึงสุ่ยหรง พวกเขามหาเซียนทั้งห้าสิบสองคนที่ใช้เวลาในการเคลื่อนย้ายน้ำละลาย ที่กัดกร่อนอย่างรุนแรงนี้มาด้วยการใช้ทรัพยากรมหาศาล ในเวลานี้ผ่านไปหนึ่งชั่วยามแล้ว ถึงจะเป็นอุปกรณ์มหาเซียนก็ควรจะหลอมละลายไปแล้ว หากแต่แผนภาพที่หมุนวนอยู่บนศีรษะของจงซานนี้คาดไม่ถึงว่าจะยังไม่เป็นอะไร?
เซิ่งซ่างชิงหมิงที่สังหรณ์ใจไม่ดีนัก เขาสังหรณ์ใจไม่ดีมากขึ้นเรื่อย ๆ ทว่าตอนนี้จะกลับตัวก็ไม่ได้แล้ว.
ผ่านไปหนึ่งชั่วยามแล้ว เวลานี้ทุกคนเริ่มเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก.
ไม่ได้การแล้ว แผนภาพนั่นยังไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย.
เซิ่งซ่างชิงชิงที่สะบัดมือนำกระบี่ยาวสีทองออกมา.
กระบี่ในมือของเขาสร้างปราณขนาดหนึ่งพันจั้งสีทองพุ่งออกไป.
ทว่าเวลาหลังจากนั้น ผังจักรพรรดิกลับดูดซับพลังโจมตีออกไปในทันที แม้แต่มือของเซิ่งซ่างชิงหมิงยังสั่นสะท้าน กระบี่สีทองที่ถูกดูดหายไปด้วย.
เซิ่งซ่างชิงหมิงที่อ้าปากค้างตะลึงงัน อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้ตกใจอะไร สิ่งดังกล่าวนั้นได้หลอมประสานเข้ากับดวงจิตของเขา ตราบเท่าเพ่งจิต ของวิเศษก็ย่อมต้องบินกลับมา.
คนอื่น ๆ เองเวลานี้เริ่มสัมผัสได้ว่าของวิเศษที่พวกเขาเห็นนี้ เป็นอะไรที่แปลกประหลาด หากว่าไม่ทำลายมันก่อน ก็จะไม่สามารถสังหารจงซานได้.
เหล่ายอดฝีมือที่นำอาวุธของตัวเองออกมา พร้อมกับโจมตีไปยังผังจักรพรรดิด้วยท่าทางร้อนรน อุปกรณ์มหาเซียนหลายสิบอัน พวกเขาที่ใช้มันโจมตีออกไปทันที!
พลังอำนาจที่รุนแรงพวยพุ่งตรงไปยังผังจักรพรรดิ.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้นเซิ่งซ่างชิงหมิงไม่รู้ว่าทำไมเวลานี้เหงื่อของเขาที่หลั่งออกมามากมาย ใบหน้าบิดเบี้ยว ตื่นตระหนกอย่างรุนแรง ขณะที่เขาจ้องมองไปยังอุปกรณ์มหาเซียนที่พุ่งตรงไปยังผังจักรพรรดิ เวลานี้เซิ่งซ่างชิงหมิงใบหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีด.
"อย่า~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เซิ่งซ่างชิงหมิงที่ร้องออกไปเสียงดังลั่น แต่น่าเศร้าสายไปแล้ว ของวิเศษเหล่านั้น หายไปในผังจักรพรรดิ และไม่ลอยกลับมาเลยสักชิ้น.
ภพหยาง บนยอดเขาสูง.
ผ่านมาหนึ่งชั่วยามแล้ว ซูอาโฝและกงจูจิวเหว่ย ทีเวลานี้ถึงกับอกสั่นขวัญหนี น้ำด้านล่างที่ท่วมไปทั่วหุบเขา อีกทั้งพลังกัดกร่อนนั้นรุนแรงมาก ทำลายพื้นที่รอบทรุดลงอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาของพวกเขาที่เบิกกว้างด้วยความตกใจแทบไม่สามารถหลับตาได้เลย.
"จงซาน นั่นมันของวิเศษไม่ใช่รึ? ร้ายกาจมาก มันสามารถพ่นสุ่ยหรงออกมาอย่างงั้นรึ? แล้วมันมีมากขนาดใหนกัน?"กงจูจิวเหว่ยที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
"เฮ้เฮ้ สมบัตินั้นไม่ใช่ว่ามันเป็นของวิเศษที่สะท้อนลูกศรเทวะของซือหม่าเฉียนจวินหรอกรึ?"ซูอาโฝเวลานี้กำลังเบิกตากว้างเช่นกัน.
"ใช่ ๆ นี่มันแปลกมาก เจ้าได้มาจากใหนอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น.
จงซานที่เวลานี้ถึงกับพูดไม่ออก ทำอะไร? มาจากใหน?
"ข้าหลอมมันขึ้นมาด้วยตัวเอง!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ร้ายกาจขนาดนี้เลยรึ? ช่วยหลอมมันให้กับข้าอันหนึ่ง! ข้าจะใช้อุปกรณ์มหาเซียนแลกกับเจ้าก็ได้!"อาโฝที่ตะโกนออกมาเสียงดังในทันที.
เป็นของที่ลึกล้ำเป็นอย่างมาก ทรงพลังยิ่งกว่ากระบองวชิระปราบมารของเขาอีก.
"ไม่สามารถทำได้แล้ว ข้าไม่สามารถหลอมชิ้นที่สองได้ ในครั้งนั้นมันแค่บังเอิญโชคดีเท่านั้น!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
ซูอาโฝที่ไม่ยอมแพ้ ตัดสินใจกล่าวออกมา "ข้าจะใช้อุปกรณ์มหาเซียนสองชิ้นกับเจ้าเลย!"
"สามเลย?"
จงซานที่ยังคงส่ายหน้าไปมาเหมือนเดิม.
"สี่เลย?"
"ห้าเลย นี่ข้าทุ่มหมดตัวแล้ว นี่ถ้าเป็นผู้ฝึกตนคนอื่นนี้คงโลภจนทนไม่ไหวแล้วนะ!"ซูอาโฝที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ครืนนน~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เกิดระเบิดดังสนั่น ผังจักรพรรดิจงซานทันใดนั้นก็พ่นริ้วแสงสีทองออกมาในทันที แสงสีทองที่พุ่งตรงไปยังเทือกเขาสูงที่อยู่ไม่ไกลออกไป เกิดเป็นระเบิดเสียงดังสนั่น กระบี่สีทองที่ปักจมลงบนผืนปฐพี.
เห็นกระบี่สีทองที่พุ่งออกมา ซูอาโฝที่สะอึกอ้าปากค้างไปในทันที ดวงตาที่แทบถลนออกมาเมื่อมองเห็นกระบี่สีทอง.
"อุปกรณ์มหาเซียน?"กงจูจิวเหว่ยที่เผยความอัศจรรย์ใจ.
นี่มันอะไร? คนทั้งสองที่เผยใบหน้าแปลกประหลาด ของวิเศษนี้คืออะไร? พ่นสุ่ยหรง จากนั้นก็ยังพ่นอุปกรณ์มหาเซียนออกมาอย่างงั้นรึ? นี่เป็นความจริงหรือว่าพวกเขาฝันไปกัน?
ดวงตาของทั้งคู่ที่กลมโตเท่าไข่ห่าน.
ของวิเศษที่พ่นอุปกรณ์มหาเซียนได้? ในโลกใบนี้มีของวิเศษเช่นนี้ด้วยรึ?
ซูอาโฝที่จ้องมองจงซานด้วยความอัศจรรย์ใจ "ห้าอุปกรณ์มหาเซียน เจ้าไม่สนใจเลยเหรอ!"
ขณะที่ซูอาโฝและกงจูจิวเหว่ยที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ สุ่ยหรงที่พุ่งออกมา ทันใดนั้นภายในนั้นก็ปรากฎประกายแสงหลากสีที่พุ่งออกมาพร้อมกัน.
"วี๊ด ๆ วี๊ด ๆ ............!”
บนเทือกเขา เสียงดังหวีดหวิวกรีดอากาศที่ดังสนั่นไม่หยุดได้ดังขึ้น.
"กงจู เห็นเหมือนข้าเห็นไหม? ตบหน้าข้าหน่อย!"ซูอาโฝที่พึมพำด้วยความงงงวย.
"เผลี๊ยะ!!"เสียงตบดังสนั่น ซูอาโฝที่ลอยออกไป.
"เป็นความจริง ข้าไม่ได้ฝัน จงซาน เจ้าทำได้อย่างไร ของวิเศษมากมายขนาดนี้เลยรึ?มันสามารถพ่นอุปกรณ์มหาเซียนได้อย่างงั้นรึ? นี่มันอุปกรณ์มหาเซียน 26 อัน หลังจากนี้เจ้าก็ไม่ต้องกังวลอะไรเลย!"กงจูจิวเหว่ยที่ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
ทว่าภายในภพหยางที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ ส่วนภายในภพหยิน เหล่าศัตรูของจงซานเวลานี้ไม่ต้องบอกเลยว่าโศกเศร้าเสียใจแทบกระอักโลหิตออกมาแล้ว.
ของวิเศษนี้มันอะไรกัน? ไม่มีก้นอย่างงั้นรึ?
ทุกคนที่สัมผัสได้ว่า ของวิเศษของพวกเขาที่เชื่อมต่อกับจิตวิญญาณของเขา หลังจากที่หลุดเข้าไป ก็ไม่สามารถสัมผัสได้แล้ว ไม่เลยแม้แต่น้อย เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
ค่ายกลเซียนโบราณข่ายสวรรค์? ในเวลานี้ไม่ต่างจากการล่ะเล่นน่าขัน?
ด้วยมีผังจักรพรรดิคอยปกป้องตัวเอง มีสิ่งใดที่เขาต้องหวาดกลัว? จงซานจ้องมองไปยังรอบ ๆ มหาเซียนห้าสิบสองคนอย่างงั้นรึ? มหาเซียนห้าสิบสองคนที่ล้อมสังหารเขา จงซานก็คาดไม่ถึงเช่นกัน ทว่าเมื่อมาแล้ว ก็จะไม่มีใครหนีไปได้.
แน่นอน ถึงต้องการจับเป็นแต่ก็คงไม่ง่าย!
ผนึก? หากว่าใช้ผนึกเหมือนดั่งเช่นโหลวซิงเฉินล่ะ? ผนึกดังกล่าวนั้น เหล่ามหาเซียนไม่มีทางทนได้ เมื่อเข้าไปในหลุมสังสารวัฏจะต้องตกตายกลายเป็นฝุ่นผงทันทีแน่นอน.
กลายเป็นฝุ่นผง!
ทันใดนั้นดวงตาของจงซานที่เปลี่ยนเป็นสีเขียวทันที เหล่ายอดฝีมือในเวลานี้ภายในใจที่สั่นไหวไปมาอย่างรุนแรง.
ในเวลานี้ เหล่ายอดฝีมือเข้าใจได้แล้วว่าพวกเขาได้เข้าใจผิดครั้งใหญ่แล้ว จงซานไม่ได้อ่อนแอเหมือนดังที่เซิ่งซ่างชิงหมิงกล่าวไว้เลย เขาทรงพลังน่าเกรงขามมาก.
พวกเขาได้เตะเข้ากับแผ่นหลักเข้าแล้ว ทันทีที่ดวงตาของจงซานกลายเป็นสีเขียว หัวใจและวิญญาณของเขาที่สั่นสะท้าน ราวกับว่าจิตใจของพวกเขาสูญเสียการควบคุม.
หนีเหรอ? หนี หากแต่ค่ายกลที่พวกเขาใช้ออกมา พวกเขาไม่สามารถหนีได้ เว้นเสียจากค่ายกลจะถูกยกเลิกก่อน ไม่เช่นนั้นก็ไม่มีใครสามารถหนีได้ แม้แต่ความแข็งแกร่งของห้าสิบสองมหาเซียนร่วมมือกันยังไม่สามารถทำลายมันออกไปได้ เว้นเสียแต่ต้องศัตรูบาดเจ็บล้มตายไปแล้วเท่านั้น.
เหล่ายอดฝีมือเวลานี้เริ่มต้องการร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา ทำไมพวกเขาถึงได้โชคร้ายขนาดใหนกัน!
พวกเขาที่มั่นใจว่าด้วยสุ่ยหรงจะสามารถสังหารจงซานได้อย่างราบรื่น ใครเล่าจะคิดว่าจะเป็นเช่นนี้? กับอำนาจอภินิหารของค่ายกลดังกล่าวนี้ แม้แต่เซียนโบราณก็ไม่สามารถใช้วิชาใดออกมาได้ หากแต่ของวิเศษของฝ่ายตรงข้ามที่ไม่เพียงแต่ต้านทานสุ่ยหรงได้ อุปกรณ์มหาเซียนของพวกเขาก็ยังหายไปแล้ว.
อุปกรณ์มหาเซียนที่ถูกจงซานชิงไป สุ่ยหรงเองก็ใช้ไม่ได้ จะทำเช่นไร หากพวกเขาไม่ลงมือ ไม่ใช่ว่ารอให้จงซานลงมือหรอกรึ?
"ข้าไม่เชื่อว่าแผนภาพนั่นจะลึกไร้ก้น พวกเราเร็วเข้า หากจงซานไม่ตายวันนี้ พรุ่งนี้จะเป็นพวกเราที่ต้องตาย!"เซิ่งซ่างชิงหมิงที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
ขณะที่ทุกคนเต็มไปด้วยท่าทางละเหี่ยใจ ทันใดนั้นราวกับว่าพวกเขารู้สึกว่ากำลังพบเข้ากับเรื่องที่น่าหวาดหวั่นขึ้นมา.
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~!”
ภายในตำหนักสังสารวัฏที่เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น ปราณทมิฬที่โชติช่วงพุ่งออกมาอย่างหนักหน่วงรุนแรง ปราณแห่งความตายที่ปกคลุมท้องฟ้า พร้อมกับพุ่งเข้ามาในค่ายกลข่ายสวรรค์ในทันที พร้อมกับกวาดล้างทำลายเหล่ามหาเซียนที่อยู่ด้านในทันที.
"พุ!"
"พุ!"
..............................
..................
......
ในเวลานั้นค่ายกลที่ระเบิดดังสนั่น เป็นเหตุให้เหล่าผู้ฝึกตนมากมายได้รับบาดเจ็บสาหัส ปราณทมิฬนั้นทรงพลังน่าเกรงขามมาก พวกเขาที่พ่นโลหิตออกมาไม่หยุด.
พริบตาเดียวที่ค่ายกลระเบิดออกมา ในเวลานั้นเหล่ามหาเซียนที่เร่งรีบหนีออกไปในทันที.
ช่างน่าเศร้ายังไปได้ไม่ไกล แรงกดดันที่หนักหน่วงรุนแรงก็กดทับลงมา.
พลังกดดันที่ยิ่งใหญ่ทำให้ทุกคนหวาดผวา แท่งสีดำทมิฬที่พุ่งขึ้นไปถึงสวรรค์ชั้นฟ้า.
"โฮกกกกกกกกกกกกกก ~~~~~~~~~~~!”
เสียงคำรามดังขึ้นจากภายในตำหนักสังสารวัฏ เสียงคำรามดังก้องสั่นสะเทือนไปทั่วทุกสารทิศ ผืนฟ้าและปฐพีที่สั่นไหว เหล่ามหาเซียนที่อ้าปากค้างตะลึงงัน นี่เป็นเรื่องที่น่าตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก.
เสียงคำรามที่ทำให้ห้วงมิติสั่นไหว?
จงซานที่ยื่นมืออกไปเก็บผังจักรพรรดิ จ้องมองไปยังตำหนักที่อยู่ไกลออกไป อำนาจพลังที่ยิ่งใหญ่ แรงกดดันเช่นนี้ ไม่ได้อ่อนด้อยกว่ากุยเช่อ ในภพหยางแม้แต่น้อย นี่คืออสุรกายปิศาจที่อยู่ในผนึกอย่างงั้นรึ?
ที่ด้านในนั้นปรากฎเงาพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว.
"ตูมมมม!"
เงาที่ผุดออกมาจากด้านใน ลอยครูดไปกับพื้น หนี่ปู่ซาที่กุมหน้าอก ที่มุมปากมีโลหิตไหลออกมา.
ใคร?
"หนี่ปู่ซา เจ้าเป็นไรหรือไม่?"จงซานที่สอบถามออกไปในทันที.
"แข็งแกร่งมาก เฉินเพียงแค่ได้รับบาดเจ็บเท่านั้น!"หนี่ปู่ซาที่กล่าวออกมาด้วยความตะลึงงัน.
ที่ไกลออกไป.
"ใครกัน? ใครที่อยู่ภายในตำหนักสังสารวัฏนั่น?"เซิ่งซ่างชิงหมิงที่ขมวดคิ้วไปมาร้องออกมาเสียงดัง.
"ทะลวงผนึกออกมาแล้ว? เขากำลังทะลวงผนึกออกมาแล้ว?"ทันใดนั้นเซิ่งซ่างคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยความอัศจรรย์ใจ.
"เขาเป็นใคร? เจ้ารู้จักอย่างงั้นรึ?"เซิ่งซ่างชิงหมิงที่สอบถามออกไปทันที.
"เขา..!"ชายคนดังกล่าวถึงกับต้องกัดริมฝีปากแน่น ไม่กล้าเอ่ยออกมา.
"บอกมา จนถึงตอนนี้แล้ว ยังมีอะไรต้องปิดด้วยรึอย่างไร?"เซิ่งซ่างชิงหมิงที่กล่าวออกมาด้วยความร้อนใจ.
"ขา เขามีนามว่ากัวซือฝู เป็นอดีตเสนาธิการคนสำคัญของราชันย์โจวโหยวภพหยางในอดีต!"ชายคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจไม่แน่ใจ.
"ราชันย์โจวโหยว? ต้าโจว ราชันย์โจวโหยว?"เซิ่งซ่างชิงหมิงที่เอ่ยออกมาดวงตาเบิกกว้าง.
"ข้าเคยเห็นในตำราโบราณ ได้ยินมาว่ากัวซือฝูถูกผนึกเอาไว้ที่นี่ เขาเคยสาบานเอาไว้ว่า หากเขาทะลวงผนึกออกมาได้ เขาจะสังหารทุกคนที่อยู่ในอาณาเขตจวงหลุนแห่งนี้! ไม่ให้เหลือสักคน แม้แต่หญ้าก็ยังไม่อาจจะขึ้น น้ำสักหยดก็ไม่ให้หลั่งไหล! เขาจะสังหารทุกสิ่งมีชีวิต เพื่อระบายความเกลียดชังของเขา!"ชายคนดังกล่าวเอ่ยตอบในทันที.
จะสังหารทุกสิ่งมีชีวิตในอาณาเขตจวงหลุนอย่างงั้นรึ? แม้แต่หญ้าก็ยังไม่อาจจะขึ้น น้ำสักหยดก็ไม่ให้หลั่งไหล? เขาที่ต้องการสังหารคนหลายร้อยล้านคน เพื่อบรรเทาความเกลียดชังในใจของเขาอย่างงั้นรึ?
เหล่าผู้ฝึกตนในเวลานี้ถึงกับตื่นตะลึงกับคำพูดดังกล่าว กัวซือฝู?นี่คืออสุรกายปิศาจที่ถูกผนึกเอาไว้อย่างงั้นรึ?
ภายในตำหนักสังสารวัฏ จิตสังหารกลิ่นอายแห่งความตายที่โชติช่วง ปกคลุมพื้นที่รอบ ๆ ด้วยแรงกดดันมหาศาล.
ภายในเมืองซ่าง โหลวซิงเฉินที่อยู่กับเฉินเสี่ยวเชี่ยนชมดอกไม้ใบหญ้า ทันใดนั้น โหลวซิงเฉินที่ขมวดคิ้วไปมา จ้องมองไปยังทิศทางของตำหนักสังสารวัฏ.
"สามี เกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นรึ?"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"รอข้าอยู่ที่บ้านอย่าไปใหน!"โหลวซิงเฉินกล่าวเสร็จจากนั้นก็หายไปในทันที.
เมืองซ่างที่อยู่ในห้องโถงหลัก หวังคูและกลุ่มของเผ่าโครงกระดูกที่เผยท่าทางอัศจรรย์ใจ เขาที่หยุดทุกอย่างไม่เอ่ยแม้แต่เสียงอะไรออกมา จากนั้นก็หายไปยังทิศทางทิศหนึ่งทันที.
