Chapter 907 ซื้ออิสรภาพ.
ภพหยิน ศาลเทพต้าเจิ้ง เมืองซ่าง!
ภายในคุกสวรรค์.
หลิวอู๋ซ่างที่นำจงซานเข้าไปในคุกสวรรค์ เหล่าผู้คุ้มกันที่เห็นจงซาน ต่างเร่งรีบคุกเข่าลงในทันที.
หลิวอู๋ซ่างที่โบกมือออกไป ให้เหล่าผู้คุ้มกันจากไปในทันที.
หลิวอู๋ซ่างที่นำจงซานไปยังตำหนักแห่งหนึ่ง ภายในตำหนักดังกล่าวนั้น.
จงซานที่ก้าวเข้าไปนั่งบนบัลลังก์ขนาดใหญ่ ก่อนที่จะชี้นิ้วออกไป ปรากฎเป็นแสงสีเขียวที่โปร่งใส เห็นเป็นร่างของโหลวซิงเฉิน!
โหลวซิงเฉินที่ยังคงนั่งสมาธิ ท่าทางไม่แยแส ทว่าขนตาที่ขยับไปมา ทำให้จงซานบอกได้ว่าภายในใจของโหลวซิงเฉินนั้นกำลังให้ความสนใจมาก.
"ต่อจากนี้ เจ้าเพียงแค่ดูก็พอแล้ว ข้าพูดแล้วย่อมทำได้."จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ระหว่างที่จงซานกล่าวนั้น เขาได้ยื่นมืออกไป แสงสีน้ำเงินกลายเป็นเลือนใส ไม่สามารถมองเห็นเฉินจื่อเห่าได้.
หลิวอู๋ซ่างที่ดวงตากลมโต อยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างมาก เซิ่งหวังจะทำเช่นไรให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนมอบหัวใจให้กับโหลวซิงเฉิน เรื่องนี้มันเกินจะเชื่อ หากแต่เขาจะพูดอะไรอะไรได้?
"นำตัวเฉินเสี่ยวเชี่ยนมา!"จงซานกล่าว.
หลิวอู๋ซ่างโบกมือ ก่อนที่ผู้คุม จะออกไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเฉินเสี่ยวเชี่ยนก็ถูกนำตัวมา.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนไม่ได้ถูกสวมกุญแจมือแต่อย่างใด ทว่าพลังฝึกตนถูกผนึกเอาไว้ กับคู่บำเพ็ญของนางที่ตายไป เรื่องนี้นับเป็นโซ่ตรวนที่ใหญ่กว่า ร่างกายของนางที่ซูบผอมลงเป็นอย่างมาก.
นางรู้สึกงงงวยที่ถูกนำมายังห้องโถงแห่งนี้.
โหลวซิงเฉินถึงกับลุกขึ้นยืนในทันที ใบหน้าที่เผยความสงสารอาทร ทว่าด้วยผนึกของจงซาน ทำให้คำพูดของเขาไม่มีใครได้ยิน เขาได้แต่ยืนดู แต่ไม่สามารถทำอะไรได้.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่จ้องมองจงซานด้วยความรู้สึกสูญเสีย และแววตาที่งงงวย.
"นำตัวเฉินจื่อเห่ามาด้วย!"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"รับทราบ!"
จากนั้น เฉินจื่อเห่าก็ถูกนำมายังห้องโถง ใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยท่าทางหนักอกหนักใจ แววตาเต็มไปด้วยความกังวล.
เมื่อเข้ามาในห้องโถง เห็นจงซาน ก็ตื่นตกใจเล็กน้อย แววตาที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยว ทว่าจากนั้นก็เก็บซ่อนมันเอาไว้อย่างรวดเร็ว.
"พี่เห่า!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่เห็นเฉินจื่อเห่า แววตาที่งงงวยก็เปลี่ยนเป็นประกาย.
ทันใดนั้นนางก็โผเข้าหาเฉินจื่อเห่า.
"พี่เห่า ท่านก็ถูกจับมารึ?"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่น้ำตาคลออาบไปทั้งสองแก้มทันที.
เฉินจื่อเห่าที่ในเวลานี้เหมือนคนที่สูญเสีย เมื่อเห็นเสี่ยวเชี่ยน ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน และโอบเฉินเสี่ยวเชี่ยนเอาไว้.
ภาพในเวลานี้กลายเป็นเหมือนกับคู่รักที่ต้องพบประสบการณ์ยากลำบากด้วยกัน.
"ไม่เป็นไร ข้าอยู่นี่แล้ว!"เฉินจื่อเห่ากล่าว.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ราวกับว่ามีเสาหลักให้พักพิง น้ำตาที่หยดไหล ความหวาดกลัวตั้งแต่ก่อนหน้าจนถึงตอนนี้ ได้สลายหายไป.
หลิวอู๋ซ่างที่จ้องมองด้วยสายตาที่แปลกประหลาด เมื่อจดจ้องมองคู่รักในเวลานี้ เซิ่งหวังต้องการแยกพวกเขาจริงรึ? แล้วจะทำให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนมอบหัวใจให้กับโหลวซิงเฉินได้อย่างไร? มันจะเป็นไปได้รึ?
ไม่ว่าเรื่องนี้จะจบเช่นไร หลิวอู๋ซ่างสามารถยืนยันได้ว่าโหลวซิงเฉินต้องเห็นภาพดังกล่าวนี้ แล้วหัวใจแตกสลายอย่างแน่นอน.
จงซานที่ไม่ได้รีบเร่ง นิ้วของเขาที่เคาะไปยังพนักพิงเบา ๆ รอให้คนทั้งสองได้ปรับทุกข์กันก่อน.
หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป เฉินจื่อเห่าที่ปลอบเฉินเสี่ยวเชี่ยน จ้องมองไปยังจงซาน.
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง จงซาน?"เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาอย่างขึงขัง.
"รองประมุขนิกายซือกง เฉินจื่อเห่า?"จงซานเอ่ย.
"วิหารซือกง ตอนนี้มีวิหารซือกงอยู่อย่างงั้นรึ? ตอนนี้ท่านได้ทำลายไปแล้ว สังหารประมุข และยังจับตัวพวกเรามาเพื่ออะไร? มีแผนการอะไร?"เฉินจื่อเห่าสอบถาม.
"เจ้าต้องการกล่าวสิ่งใด?"จงซานที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"ข้ารู้ว่าท่านต้องมีแผนการณ์ ไม่เช่นนั้นแล้วคงจะไม่จับพวกเรามาโดยที่ยังไม่สังหาร!"เฉินจื่อเห่ากล่าว.
"แผนการรึ? ข้าต้องมีแผนการด้วยรึ? ข้าต่างหากที่ควรจะกังวลว่าเจ้ามีแผนการอะไร ต้าเจิ้งทำสงครามกับวิหารซือกง โหลวซิงเฉินร่วงหล่นจากสวรรค์ ข้าและนิกายซือกงย่อมเป็นศัตรูที่ไม่สามารถยอมกันได้ ข้าไม่ควรระวังคนของนิกายซือกงรึอย่างไร? อีกอย่างเฉินจื่อเห่า หากข้าปล่อยเจ้าไว้เจ้าจะไม่ตอบโต้ต้าเจิ้งของข้าหรอกรึ? คิดว่าข้าต้องมีเหตุผลอื่นด้วยรึอย่างไร!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
ในเวลานี้เฉินจื่อเห่าแทบพ่นโลหิตด้วยความเจ็บช้ำ เจ้ากลัวว่าข้าจะล้างแค้นให้โหลวซิงเฉิน เลยบุกทำลายนิกายซือกง? แล้วจับพวกเรามาอย่างงั้นรึ?
หวาดกลัวข้านี่นะ? ข้านี่นะรึจะแก้แค้นให้กับโหลวซิงเฉิน? ก่อนหน้านี้บิดาวางแผนมากมายต้องการให้มันตายต่างหาก.
เฉินจื่อเห่าที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจอย่างที่สุด นี่มันอะไรกัน? คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะได้รับภัยพิบัติ? ก่อนหน้านี้เห็นข้าภัคดีกับโหลวซิงเฉิน อย่างลึกซึ้งรึอย่างไร? ทุก ๆ คนเชื่ออย่างงั้นรึ?
"ข้าเฉินจื่อเห่าของสาบานต่อสวรรค์ ข้าจะไม่แก้แค้นแทนโหลวซิงเฉินอย่างแน่นอน ไม่อย่างเด็ดขาด! หากข้าคิดที่จะล้างแค้นให้โหลวซิงเฉิน ขอให้มารสวรรค์นับล้านล้านทะลวงหัวใจ."เฉินจื่อเห่าที่กล่าวสาบาน.
กับภัยพิบัติ ชีวิตภายในคุกตลอดสองปี เฉินจื่อเห่าเพียงพอแล้ว.
จงซานส่ายหน้าไปมากล่าวออกมาเบา ๆ ว่า "ข้าไม่เชื่อในคำสาบานของคนที่ไม่ใช่ผู้ฝึกตนคำสาป ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นจริง?"
จากนั้น เฉินจื่อเห่าที่กำลังกระวนกระวายใจขึ้นมา ไม่เชื่อ? ต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะเชื่อข้า.
เฉินจื่อเห่าที่กุมมือเฉินเสี่ยวเชี่ยนและกล่าวออกมาว่า "นาง เซิ่งหวังจงรู้จักนางหรือไม่?"
เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพต่อจงซาน.
"เฉินเสี่ยวเชี่ยน คู่บำเพ็ญของโหลวซิงเฉิน เป็นน้องสาวของเจ้าด้วย!"จงซานพยักหน้า.
"พวกเราไม่ใช่พี่ชายน้องสาว นางคือคู่บำเพ็ญของข้าและเป็นเพื่อนตั้งแต่ยังเด็ก นับตั้งแต่เด็กนางก็เป็นสตรีของข้าแล้ว."เฉินจื่อเห่ากล่าวออกมาทันที.
"หืม?"
"พวกเราเป็นคู่รักเหมือนกับคนทั่วไป ทว่าหลังจากพบกับโหลวซิงเฉิน โหลวซิงเฉินเป็นเสือผู้หญิง เขาทำให้พวกเราต้องแยกกัน เขาที่แย่งเสี่ยวเชี่ยนไป ข้าเพื่อเสี่ยวเชี่ยนแล้วจึงได้แฝงตัวเข้าไปในวิหารซือกง ซึ่งเห็นโหลวซิงเฉินใช้กำลังต่าง ๆ มากมายบังคับให้เสี่ยวเชี่ยนทำเรื่องที่นางไม่ชอบ หัวใจของข้าเจ็บปวด ข้านั้นไม่เคยให้ความเคารพต่อโหลวซิงเฉินเลย ทว่าเพื่อเสี่ยวเชี่ยน ข้าจำเป็นต้องอดทนใน ตอนนี้ โหลวซิงเฉินตายแล้ว ข้ามีเหรอที่จะล้างแค้น มีแต่ดีใจเท่านั้น เซิ่งหวังจง ข้าต้องขอบคุณท่าน เพราะท่านสังหารโหลวซิงเฉิน ท้ายที่สุดเสี่ยวเชี่ยนจึงได้หลุดพ้น."เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาในทันที.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่อยู่ข้าง ๆ ขมวดคิ้วไปมา ต้องการปฏิเสธ ทว่าเห็นสายตาของเฉินจื่อเห่าที่ส่งสายตาออกมา ทำได้แค่ขบริมฝีปากแน่น ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา ดวงตาที่ปริ่ม ๆ ด้วยน้ำตา.
เพราะว่าความจริงนั้นเฉินจื่อเห่ากล่าวว่าโหลวซิงเฉินทำให้พวกเขาต้องแยกกันนั้นไม่เป็นจริง เป็นเฉินจื่อเห่าตั้งแต่ต้นที่เดินทางไปยังวิหารซือกง และส่งเฉินเสี่ยวเชี่ยนไปล่อลวงโหลวซิงเฉิน.
"จริงรึ?"จงซานสอบถามออกมาเบา ๆ .
"เป็นความจริง ข้าสามารถหาคนของเผ่าหมาป่า มีอาวุโสบางคนรู้ว่าข้าและเสี่ยวเชี่ยนนั้นอยู่สถานที่เดียวกันตั้งแต่ยังเด็ก เรื่องนี้จึงเป็นเรื่องจริง!"เฉินจื่อเห่าที่เร่งรีบกล่าวออกมา.
"ข้าไม่ได้ถามเจ้า ข้าถามเฉินเสี่ยวเชี่ยน จริงรึ?"จงซานจ้องมองไปยังเฉินเสี่ยวเชี่ยน.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนจ้องมองจงซาน ที่ด้านข้างเฉินจื่อเห่าที่ให้สัญญาณทางสายตา โหลวซิงเฉินเป็นเสือผู้หญิงอย่างงั้นรึ?เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ขบริมฝีปากแน่น หัวใจที่เบาหวิว เจ้าซื่อบื้อนั่นเป็นเสือผู้หญิงอย่างงั้นรึ?
"ท่านช่างโง่จริง ท่านจะไปชิงไข่มุกยักษ์หนานไห่มาอย่างงั้นรึ? ที่มีอยู่ก็จะถมทะเลได้อยู่แล้ว!"
"ข้าจะหามาให้เจ้าอีก เจ้ารอข้า!"
ทำไมไม่รู้ เมื่อคนตายไปแล้ว ความทรงจำมากมายถึงได้ผุดขึ้นมาไม่หยุด เขาตายไปแล้ว ทำไมถึงยังต้องใส่ร้ายเขากัน? เฉินเสี่ยวเชียนที่ส่ายหน้าไปมาทันที.
อย่างไรก็ตาม สายตาของเฉินจื่อเห่าที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายใจที่เห็นเฉินเสี่ยวเชี่ยนส่ายหน้าไปมา เขารู้สึกต่อต้านเป็นอย่างมาก ความรู้สึกที่เป็นปฏิปักษ์ปรากฎขึ้นในทันที ความรู้สึกที่เสียดแทง และบ่นพึมพำในลำคอ เฉินเสี่ยวเชี่ยน นั่งผู้หญิงใจง่าย.
ทว่าในเวลานั้น เฉินจื่อเห่าที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความกระตือรือร้น.
"เซิ่งหวังจง พวกเราปรารถนาที่จะเฉือนเนื้อถลกหนังโหลวซิงเฉิน หักกระดูกดื่มเลือด แล้วจะแก้แค้นไปเพื่ออะไร? เรื่องนี้ต้องขอบคุณท่านด้วยซ้ำ."เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาในทันที.
"แต่ว่าข้าคุมขังพวกเจ้าถึงสองปี!"จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"พวกเราไม่ใส่ใจอย่างแน่นอน!"เฉินจื่อเห่ากล่าวออกมาในทันที.
จงซานที่เปลี่ยนเป็นครุ่นคิดทำให้เฉินจื่อเห่านิ่งงันรอคอย.
หลังจากนั้น จงซานที่แสดงราวกับว่านึกอะไรได้ เขาจ้องมองไปยังคนทั้งสอง"พวกเจ้าไม่ใส่ใจ ทว่า ข้าได้จับพวกเจ้ามาแล้ว และก็นับว่าสูญเสียไปไม่น้อย นอกจากนี้ตลอดสองปียังต้องคุ้มกันพวกเจ้าทุก ๆ วัน ใช้จ่ายไปเป็นจำนวนมาก ข้าสามารถปล่อยเจ้าได้ ทว่าพวกเจ้าต้องมีสิ่งของที่จะใช้ในการซื้ออิสระภาพของพวกเจ้า! พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร?"
"ซื้ออิสรภาพ?"ใบหน้าของเฉินจื่อเห่าที่เผยท่าทางดีใจออกมาในทันที.
ซื้ออิสระภาพ? ซื้ออิสรภาพด้วยของวิเศษอย่างงั้นรึ? จากนั้นก็สามารถออกไปได้อย่างงั้นรึ?
"ถูกแล้ว พวกเจ้ามีสิ่งของซื้ออิสรภาพหรือไม่?"จงซานกล่าวถาม.
"มี มี เซิ่งหวังจง หากว่าพวกเรานำสิ่งของ ท่านไม่..........!"จื่อเห่าที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้าคิดว่าข้าล้อเล่นรึอย่างไร คำพูดของข้าจงซานนั้นหนักแน่นดั่งขุนเขา! และข้าไม่ได้ขาดสิ่งของแต่อย่างใด หากแต่สิ่งของเหล่านี้คือค่าชดเชยต่อคนของข้าที่ตกตายไปเมื่อครั้งบุกวิหารซือกง หรือต้องการให้ข้าสังหารพวกเจ้าไป เพื่อตัดปัญหาทุกอย่าง?"จงซานกล่าวหยัน.
"ไม่ ไม่ เซิ่งหวังจงผู้ยิ่งใหญ่ ไม่มีทางหลอกลวงพวกเรา."เฉินจื่อเห่ากล่าว.
"นำของมีค่าออกมา จากนั้นข้าจะปลดผนึกให้กับเจ้า แล้วพวกเจ้าจะได้จากเมืองซ่างไป! ข้าไม่ได้มีเวลามาเล่นกับพวกเจ้าหรอกนะ!"จงซานกล่าว.
"ได้ ๆ !"เฉินจื่อเห่าที่เร่งรีบกล่าวออกมาในทันที.
เกี่ยวกับคำพูดของจงซานนั้น เฉินจื่อเห่าไม่อยากที่จะเชื่อนัก จงซานสามารถที่จะสังหารพวกเขาและค้นหาทรัพย์สินบนร่างอีกครั้งก็ได้ ว่าแต่ทำไมต้องทำอะไรให้ยุ่งยากด้วย?
ทันใดนั้น เฉินเจื่อเห่าก็พบว่ากำไลเก็บของตัวเองไม่มีแล้ว.
เสียหายขณะต่อสู้อย่างงั้นรึ? ก่อนที่จะจ้องมองไปยังเฉินเสี่ยวเชี่ยน และก็ต้องขมวดคิ้วไปมา "กำไลเก็บของเจ้าล่ะ?"
"ข้าไม่รู้ ข้าไม่ได้สนใจ ไม่รู้ว่าหายไปเมื่อไหร่!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนกล่าวออกมาเบา ๆ .
เฉินจื่อเห่าที่ใบหน้าซีดขาว พร้อมกับเผยท่าทางเศร้าใจ ซื้ออิสรภาพ? เขาต้องซื้ออิสรภาพอย่างงั้นรึ?
เมื่อคิคถึงเรื่องดังกล่าว จดจ้องมองไปยังจงซาน ท้ายที่สุดก็กัดฟันแน่น พร้อมกับขยับปล่อยเจตจำนง กระบี่สีเขียวก็ปรากฎขึ้นบนฝ่ามือทันที.
นี่คือกระบี่เทวะที่หลอมอยู่ในร่างของเขา เพราะว่าพลังฝึกตนโดยผนึกทำให้ปรกติไม่มีใครสามารถมองเห็นมันได้.
"นี่คือของวิเศษของข้า เป็นอุปกรณ์มหาเซียน ขอใช้มันแลกอิสรภาพ."เฉินจื่อเห่ากล่าว.
หลิวอู๋ซ่างที่รับมันมา ก่อนที่จะส่งให้จงซาน จงซานที่รับกระบี่มาก พร้อมกับเคาะมันเบา ๆ และกล่าวออกมาว่า "ยังไม่พอ!"
"ยังไม่พอ?"เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
ยังไม่พอ เป็นความจริง ชีวิตของเจ้า จะไปเทียบกับอุปกรณ์มหาเซียนชิ้นเดียวได้อย่างไร? ทว่า ในร่างของเฉินจื่อเห่านั้นไม่มีของวิเศษอื่นใดแล้ว นี่คือสิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่.
"เสี่ยวเชี่ยน เจ้าล่ะ?"เฉินจื่อเห่ากล่าวออกมาในทันที.
"ข้า ข้าไม่มี!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่มีได้อย่างไร เจ้ามีไข่มุกติงไห่อยู่."เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาในทันที.
"แต่ว่า แต่ว่านั่นเป็นสิ่งที่ซิงเฉินมอบให้ข้า!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่เผยท่าทางไม่ต้องการสูญเสียออกมา.
"โหลวซิงเฉินอย่างงั้นรึ? มันตายไปแล้ว เจ้าจะเก็บมันเอาไว้เพื่ออะไร ส่งมันมาให้ข้าเร็วเข้า แล้วข้าจะหามาให้เจ้าเป็นสิบอัน!"เฉินจื่อเห่าเอ่ย.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ขบริมฝีปากแน่น หัวใจที่หนักอึ้ง นางไม่ต้องการทิ้งสิ่งสุดท้ายที่โหลวซิงเฉินมอบให้ไป.
"เร็ว! เร็วซิ!"เฉินจื่อเห่าที่เอ่ยออกมาเสียงดัง เพราะว่าเฉินจื่อเห่าเห็นใบหน้าจงซานที่แสดงท่าทางไม่ต้องการเสียเวลานาน.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนหลังจากถูกดุด่าจากเฉินจื่อเห่า ได้นำไข่มุกติงไห่ออกมา แววตาของนางที่ยังคงอาลัยอาวรณ์.
เฉินจื่อเห่าที่คว้ามาในทันที ก่อนที่จะส่งให้กับหลิวอู๋ซ่าง พร้อมกับส่งมอบให้กับจงซานอีกครั้งนั่นเอง.
จงซานที่รับไข่มุกมา และกระบี่ยาว จ้องมองสิ่งของทั้งสองและกล่าวออกมาว่า "ดี ไข่มุกมีคุณภาพยิ่งกว่ากระบี่เจ้าสะอีก สมบัติสองอย่างก็เพียงพอ!"
เพียงพอ! ใบหน้าของเฉินจื่อเห่าที่เผยท่าทางดีใจ.
"แต่ว่า เพียงพอแค่คน ๆ เดียวเท่านั้น!"จงซานกล่าวก่อนที่จะส่งคืนกระบี่ยาวและไข่มุกออกไป
เฉินจื่อเห่าที่รับกระบี่ยาว เฉินเสี่ยวเชี่ยนรับไข่มุก ใบหน้าของทั้งสองที่เปลี่ยนเป็นแข็งค้าง.
เพียงพอแค่คนเดียวเท่านั้นรึ?