Chapter 906 หัวใจ
ภพหยิน ศาลเทพต้าเจิ้ง เมืองซ่าง.
ที่ด้านนอกนั้นมีตำหนักขนาดใหญ่ ห่างออกมามีกลุ่มของยอดฝีมือมากมายคุ้มครองอยู่ นับเป็นหนึ่งในสถานที่สำคัญของต้าเจิ้ง.
ภายในห้องโถงประตูที่ปิดแน่น พื้นที่รอบ ๆ ราวกับว่าเต็มไปด้วยน้ำแข็งยักษ์มากมายและปูพื้นไปจนถึงใจกลาง น้ำแข็งแต่ละก้อนนั้นเป็นสีเขียว มีไอเย็นที่แผ่ออกมา เป็นชั้นบาง ๆ ปกคลุมพื้นที่รอบ ๆ .
และในเวลานี้ มีชายผู้หนึ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่.
ซึ่งเขาก็คือประมุขนิกายซือกง โหลวซิงเฉินนั่นเอง.
โหลวซิงเฉิงที่เส้นผมกระเซอะกระเซิง ใบหน้าหมดเรี่ยวหมดแรง ร่างกายที่ได้รับอาการบาดเจ็บไปทั่วร่าง ไม่สามารถหนีไปไหนได้ ทำได้แค่เพียงทนรับอาการบาดเจ็บเงียบ ๆ .
เขายังคงนั่งสมาธิ ไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นด้านนอก และความเป็นไปรอบ ๆ กายเลยแม้แต่น้อย.
ภายในห้องโถง ตำหนักเหมันต์ มีอีกหนึ่งคน ผู้บัญชาการจินอี้เหว่ย หลิวอู๋ซ่าง.
หลิวอู๋ซ่างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ จ้องมองไปยังโหลวซิงเฉิน ขณะจิบน้ำชาไปพลาง ๆ .
"ผ่านมาเดือนหนึ่งแล้ว เซิ่งหวังต้องการให้ข้าชักชวนเจ้า แต่เจ้ากลับไม่พูดอะไรเลยสักคำ?ทำตัวเป็นไม้ตายซาก ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่ไร้ซึ่งคำพูดเช่นกัน.
ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา จงซานที่สั่งการให้หลิวอู๋ซ่างโน้มน้าวให้โหลวซิงเฉินเข้าร่วมต้าเจิ้ง กับหน้าที่ดังกล่าวนั้นทำให้หลิวอู๋ซ่างตื่นเต้นเป็นอย่างมาก นับเป็นหน้าที่ที่ยอดเยี่ยมมาก เขาที่ไม่แม้แต่ขอความช่วยเหลือจากอี้เหยี่ยน หรือแม้แต่เสี่ยวหวัง เขาที่ลงมือคนเดียว.
ตลอดหนึ่งเดือนมานี้ หลิวอู๋ซ่างที่ใช้ทุกความสามารถออกมาแล้ว โหลวซิงเฉินยังนิ่งงันเป็นไม้ตายซาก ไม่แม้แต่กล่าวอะไรกับหลิวอู๋ซ่าง ทั้งที่เขาดูแคลน ด่าว่าแม้แต่ชื่นชม โหลวซิงเฉินก็ยังไม่ปริปากพูดสักคำเดียว ดวงตาของเขาไม่ลืมขึ้นมาด้วยซ้ำ.
หลิวอู๋ซ่างที่ไร้ซึ่งคำพูด คนผู้นี้เป็นใคร!
"เจ้านี่มันหัวแข็งดื้อรั้นจริง ๆ ไม่สงสัยเลยว่าเฉินเสี่ยวเชี่ยนทรยศเจ้า!"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวอย่างดุเดือดทิ่มแทงออกไป.
ไม่สงสัยว่าเฉินเสี่ยวเชี่ยนทรยศเจ้า คำพูดเหล่านี้ ก็เป็นเหมือนกับคำพูดอื่น ๆ ทั่วไปที่เกิดขึ้นตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา หากแต่ไม่ว่าจะเป็นคำพูดแบบใดโหลวซิงเฉินก็ไม่ตอบสนอง แม้นว่าจะเป็นคำพูดที่ทิ่มแทงใจโหลวซิงเฉินมากมายขนาดใหนก็ตาม.
หัวใจของโหลวซิงเฉินนั้นได้ตายไปแล้ว แต่ทำไมไม่รู้ เวลานี้เขากลับรู้สึกเจ็บปวด.
ริมฝีปากของเขาที่กระตุกเล็กน้อย กำปั้นของเขาราวกับว่ามีเส้นเลือดที่ปูดขึ้นมาด้วยเช่นกัน.
เห็นความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยทำให้หลิวอู๋ซ่างสนใจ.
"เอ๊ะ? เป็นไม้ตายซากแล้วมีความรู้สึกด้วยรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"โหลวซิงเฉิน เฉินเสี่ยวเซี่ยน สตรีผู้นี้ไม่เคยต้องการเจ้า ทำไมเจ้าถึงได้คิดถึงนางไม่ยอมตัดใจอีกรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่เผยยิ้มออกมา.
กับโหลวซิงเฉินที่ปากแข็งมาตั้งแต่ก่อนหน้า หัวใจที่ตายด้าน เขาจะยอมพูดออกมาสักคำหรือไม่?
หลิวอู๋ซ่างที่จ้องมองโหลวซิงเฉินที่ก่อนหน้ามีปฏิกิริยาเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะพบเจอกับจุดอ่อนของเขาเข้าให้แล้ว.
"เฉินเสี่ยวเชี่ยนทรยศเจ้า เจ้าไม่รู้สึกอะไรเลยรึ? ข้าพูดอะไรออกไปก็ไม่เป็นไรใช่หรือไม่?"
"ที่จริงเฉินเสี่ยวเชี่ยนไม่ใช่สตรีของเจ้า นางเป็นคู่บำเพ็ญของเฉินจื่อเห่า เฉินจื่อเห่าได้เข้าหาเจ้าโดยใช้นางเป็นเพียงเหยื่อล่อ!"
โหลวซิงเฉินที่ยังคงเงียบเหมือนกับก่อนหน้า.
"ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะทนได้ ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะไม่รู้สึกอะไร ที่มีคนทำให้เจ้ากลายเป็นคนสวมหมวกเขียวให้กับเฉินจื่อเห่า? เจ้าพอใจอย่างงั้นรึ?"
โหลวซิงเฉินยังคงเงียบเหมือนเมื่อก่อน.
"ในความเห็นของข้า เจ้าคงจะไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรเลย อีกอย่างดูเหมือนว่า จะได้กำไรด้วย!"
"เฉินเสี่ยวเชี่ยนนั้นเป็นสตรีของเฉินจื่อเห่า หากเป็นแดนมนุษย์แล้ว นางเป็นภรรยาคนอื่น การที่เจ้าได้เชยชมร่างของนางด้วยนับพันปี ทำให้เจ้าไม่ได้รู้สึกว่าขาดทุนอะไรเลยสินะ?"
"แต่ผลประโยชน์เช่นนี้ กับความไม่รู้สึกรู้สาของเจ้า เจ้ายังเป็นบุรุษอยู่อีกรึ?"
หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวตำหนิเฉินจื่อเห่าไม่หยุด.
"หุบปาก!"โหลวซิงเฉินท้ายที่สุดก็ตะโกนออกมาเสียงดังในทันที.
มนุษย์ท่อนไม้โหลวซิงเฉินท้ายที่สุดก็ไม่สามารถทนได้อีกแล้ว หัวใจที่ตายด้านของเขาท้ายที่สุดก็ถูกหลิวอู๋ซ่าง เผามันจนไหม้.
แม้ว่าหลิวอู๋ซ่างจะกล่าวความจริง ทว่าโหลวซิงเฉินก็ไม่ต้องการรับฟัง ยิ่งหลิวอู๋ซ่างกล่าวไม่หยุด ท้ายที่สุดเขาก็ไม่สามารถทนเอาไว้ได้และตะโกนออกไปเสียงดัง.
โหลวซิงเฉินในตำหนักเหมันต์ ดวงตาของเขาเวลานี้เบิกกว้าง หน้าผากเต็มไปด้วยเส้นโลหิตที่ปูดออกมา หากไม่เพราะว่าถูกจงซานผนึกเอาไว้ ในเวลานี้เขาคงกระโจนออกไปสังหารหลิวอู๋ซ่างไปแล้ว.
หลิวอู๋ซ่างถึงกับปาดเหงื่อที่เย็นเยือบ "มารดาเถอะ คิดจะเอาชีวิตบิดาอย่างงั้นรึ? ข้าใช้แรงไปมากมาย ท้ายที่สุดก็ยอมเปิดปากจนได้สินะ."
เรื่องนี้มันไม่ง่ายเลย ตลอดหนึ่งเดือนที่หลิวอู๋ซ่างใช้วิธีต่าง ๆ มากมาย แต่โหลวซิงเฉินกับไม่เอ่ยปากเลย.
โหลวซิงเฉินที่จ้องเขม็งไปยังหลิวอู๋ซ่าง.
"อย่ามองข้าเช่นนั้น ข้าพูดไปเพราะเจ้าไม่ยอมปริปากเลย ความจริง บุรุษที่ยิ่งใหญ่จะไม่มีภรรยาได้อย่างไร? ตราบเท่าที่เจ้ายินดีเข้าร่วมต้าเจิ้งของข้า หลังจากนี้จะมีสตรีคนใหนก็ได้ไม่ใช่รึ?"หลิวอู๋ซ่างกล่าว.
โหลวซิงเฉินยังคงมองหลิวอู๋ซ่างไม่ยอมวางตา จากนั้นก็หลับตาลง ครุ่นคิดและถอนหายใจยาว "นางเป็นอย่างไรบ้าง?"
"ใคร? เฉินเสี่ยวเชี่ยนอย่างงั้นรึ? นี่เจ้ายังคิดถึงนางอยู่อีกรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่ขมวดคิ้วไปมา.
"นางเป็นอย่างไรบ้าง?"โหลวซิงเฉินยังคงถามคำถามเดิม.
ดวงตาของหลิวอู๋ซ่างที่เป็นประกายและกล่าวออกมาว่า "นางอยู่ในคุกสวรรค์ต้าเจิ้ง!"
"คุกสวรรค์?"
"ใช่แล้ว คุกสวรรค์ ตราบเท่าที่เจ้ายินดีเข้าร่วมต้าเจิ้งล่ะก็ ข้าจะขอเซิ่งหวังให้ประทานเฉินเสี่ยวเชี่ยนให้เจ้าก็ได้!"หลิวอู๋ซ่างกล่าว.
โหลวซิงเฉินที่จ้องมองหลิวอู๋ซ่าง ใบหน้าเวลานี้เผยยิ้มที่เจ็บปวดเศร้าสร้อยออกมา.
"ปล่อยนาง!"โหลวซิงเฉินที่กล่าวอย่างเคร่งขรึมและขมขื่น.
"ปล่อยอย่างงั้นรึ? ทำไมต้องปล่อยนาง? เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาตั้งเงื่อนไขกับพวกเรา? เจ้าเป็นนักโทษ เพียงแค่เจ้าสั่ง แล้วข้าต้องปล่อยนางอย่างงั้นรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
หลิวอู๋ซ่างพบจุดอ่อนที่จะจัดการโหลวซิงเฉินแล้ว เฉินเสี่ยวเชี่ยนอย่างงั้นรึ? นางเป็นเหมือนกับชีวิตจิตใจของโหลวซิงเฉิน ดูเหมือนว่าเรื่องที่เขาได้รับมากำลังคืบหน้าแล้วอย่างงั้นรึ?
โหลวซิงเฉินในเวลานี้ รู้สึกราวกับว่าตัวเองแทบไม่สามารถควบคุมจิตใจตัวเองเอาไว้ได้แล้ว.
"ข้ามีอะไรจะบอกเจ้า ภายในคุกสวรรค์ของต้าเจิ้งนั้น บรรยากาศมันไม่ค่อยดีเท่าใด ร่างกายที่งดงามอ่อนนุ่มของเฉินเสี่ยวเชี่ยน ไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานเท่าใด!"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางชั่วร้าย.
"หากเจ้ากล้าแตะต้องนางแม้แต่ปลายก้อยล่ะก็!"โหลวซิงเฉินที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ทำไมข้าจะไม่กล้าล่ะ?"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวดูแคลน.
โหลวซิงเฉินที่จ้องมองหลิวอู๋ซ่างด้วยความเย็นชา ทันใดนั้นราวกับตระหนักอะไรได้ หัวใจที่สั่นสะท้าน เฉินเสี่ยวเชี่ยว? พวกเขาจับนางมา? คุกสวรรค์? คาดไม่ถึงเลยว่านางจะถูกจับ? ไม่ใช่ว่าตอนนี้เหล่านักโทษที่ชั่วร้ายมากมายกำลังรังแกนางอยู่หรอกนะ?
"น้องหญิงโปรดวางใจ ข้าจะทำให้เจ้าพบแต่ชีวิตที่ดีไปตลอดชีวิต!"
"สามี มีท่านอยู่ ข้าก็รู้สึกสบายใจ!"
แม้นว่าจะรู้ว่ามันเป็นเพียงมารยาหญิง ทว่าไม่รู้ทำไมโหลวซิงเฉินต้องปรากฎความคิดภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ในอดีตผุดขึ้นมาด้วย.
"โหลวซิงเฉิน เจ้าจะลังเลอะไรอีก? ตราบเท่าที่เข้าร่วมต้าเจิ้ง ไม่เพียงแค่เจ้าได้รับอิสระ ยังได้ตัวเฉินเสี่ยวเชียนด้วย หรือว่าต้องการคู่บำเพ็ญคนอื่น ๆ ก็ไม่มีปัญหา เจ้าลังเลอะไร? เข้าร่วมต้าเจิ้งซะ!"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวกระตุ้นทันที.
โหลวซิงเฉินที่กัดฟันแน่น หัวใจที่สั่นสะท้านไม่หยุด เข้าร่วมต้าเจิ้งรึ? เข้าร่วมต้าเจิ้งเขาก็จะสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง สูญเสียความภาคภูมิ เรื่องนี้เขาที่ยอมตาย ก็จะไม่ยอมจำนนต่อใคร แต่แล้ว ตอนนี้.....
ความภาคภูมิใจในตัวเอง กับสตรีที่ตัวเองรักที่สุด.
โหลวซิงเฉินที่กัดฟันจนได้ยินเสียง หัวใจของเขาที่ราวกับว่ากำลังถูกผลาญด้วยเปลวเพลิง มันทั้งร้อนรุ่มและเจ็บปวด.
เห็นท่าทางของโหลวซิงเฉินที่สั่นไปทั่วร่าง หลิวอู๋ซ่างที่เอ่ยออกไปในทันที "ตราบเท่าที่เจ้าเข้าร่วมต้าเจิ้ง ข้าเป็นผู้ดูแลที่นั่น ข้าจะมอบเฉินเสี่ยวเชี่ยนให้เจ้าก็ได้!"
หัวใจของโหลวซิงเฉินที่แทบหลุดออกมาจากร่าง ต้องการ ไม่ต้องการ สองความคิดที่กระแทกซ้ายขวา จนหัวใจแทบขาดโลหิต เขาไม่ได้ต้องการร่างของนาง นางไม่ใช่สตรีของเขา แต่ตัวเขาทำไมถึงรู้สึกว่ากำลังพ่ายแพ้ แม้นจะเป็นบุรุษแต่ก็อ่อนแอยอมพ่ายแพ้กับความงามอย่างงั้นรึ?
โหลวซิงเฉินที่หลับตาแน่น ร่างกายที่สั่นไม่หยุด ความภาคภูมิใจ? หรือว่าจะช่วยสตรีที่รักดี?
เฉินเสี่ยวเชี่ยน? เพียงแค่นึก ที่ริมดวงตาของเขาก็ปรากฎน้ำตาที่ไหลออกมาจากความรู้สึกที่อัดอั้นนี้.
หลิวอู๋ซ่างที่รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที ดูเหมือนอารมณ์ของโหลวซิงเฉิงจะถูกเร้าจนถึงขีดสุดแล้ว ท้ายที่สุดเขาก็ตัดสินใจซักที.
ใบหน้าที่บิดเบี้ยว ปากที่สั่นสะท้าน ขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรสักอย่าง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นในห้องโถง.
"ตราบเท่าที่เจ้าเข้าร่วมต้าเจิ้ง ข้าสามารถทำให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนมอบหัวใจให้กับเจ้า!"
เป็นเสียงของจงซานนั่นเอง.
ได้ยินคำพูดของจงซาน หลิวอู๋ซ่างที่แสดงความเคารพออกมาในทันที.
โหลวซิงเฉินที่ได้ยินเสียงของจงซาน คำพูดดังกล่าวนั้นทำให้ดวงตาของเขาส่ายไปมา.
ก่อนหน้านี้ ขณะที่โหลวซิงเฉินเตรียมที่เก็บความอหังการของเขาไปเพื่อเตรียมแลกเปลี่ยนกับเฉินเสี่ยวเชี่ยน ในเวลานั้นก็ได้ยินคำพูดของจงซาน ที่มันกระแทกชนหัวใจของเขาอย่างหนักหน่วงรุนแรง.
หัวใจของเฉินเสี่ยวเชี่ยนอย่างงั้นรึ? ทำไมเขาจะไม่รู้ นี่คือสิ่งที่โหลวซิงเฉินคาดหวัง.
ทำไมจงซานถึงได้ปรากฎตัวขึ้น เพราะว่าจงซานคิดว่ามันถึงเวลาแล้ว จงซานที่รู้สึกสนใจเป็นอย่างมากที่มาถึงก็พบว่าความอหังการของโหลวซิงเฉินท้ายที่สุดเขาก็สามารถวางมันลงได้แล้ว เขาที่ตัดสินใจว่าจะยอมทำทุกอย่าง อย่างไม่น่าเชื่อ เพื่อที่จะช่วยเฉินเสี่ยวเชี่ยน.
ทว่าจงซานที่เข้ามาขวางในทันที เพราะจงซานต้องการให้โหลวซิงเฉินยอมจำนนทั้งกายและใจ ดังนั้นเขาจึงได้ออกมาหยุดการกระทำของหลิวอู๋ซ่าง และเตรียมการลงมือด้วยตัวเอง.
"เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"สายตาของโหลวซิงเฉินที่ส่ายไปมา จ้องมองไปยังจงซาน.
เห็นจงซานที่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ ทำให้หัวใจของโหลวซิงเฉินแทบล้มคว่ำคะมำหงาย คำพูดดังกล่าวนั้นเขาแทบจะไม่อยากเชื่อว่ามันจะเป็นไปได้.
หัวใจ? หัวใจของเฉินเสี่ยวเชี่ยน?
โหลวซิงเฉินที่เวลานี่พร้อมจะทิ้งทุกสิ่งเพื่อคนที่เขารัก มีหรือเงื่อนไขนี้เขาจะไม่สั่นสะท้าน? แต่มันจะเป็นไปได้อย่างงั้นรึ?
"ชีวิตที่เต็มไปด้วยความรักที่ราบรื่น หัวใจของเฉินเสี่ยวเชี่ยน เจ้าไม่ต้องการอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวสอบถามด้วยรอยยิ้ม.
แววตาของโหลวซิงเฉินที่ส่ายไปมา จ้องมองไปยังจงซาน เขาที่ยังคงจ้องเขม็งผ่านไปกว่าสิบลมหายใจ หัวใจของเขาที่เต้นไปมาด้วยความซับซ้อน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอธิบายอารมณ์ของตัวเองในเวลานี้ได้อย่างไร.
"เพื่อเผยความจริงใจของต้าเจิ้ง ข้าตัดสินใจที่จะช่วยเจ้าให้ได้หัวใจเฉินเสี่ยวเชี่ยนมาครอง เพื่อให้เจ้าเข้าร่วมต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ริมฝีปากของโหลวซิงเฉินที่ส่ายไปมา หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
จงซานที่จ้องมองไปยังโหลวซิงเฉิน รับรู้ว่าต้องเองต้องการสิ่งใด จึงได้ตัดสินใจลงมือด้วยตัวเอง.
จงซานที่ชี้นิ้วออกไป ตำหนักเหมันต์สีเขียวก็หายไปในทันที ร่างของโหลวซิงเฉินเองก็หายไป มองไม่เห็นอีกต่อไปแล้วเช่นกัน.
ส่วนหลิงอู๋ซ่าที่อ้าปากค้างด้วยความตื่นตระหนก กับสิ่งที่เขาเห็น เป็นเพียงแค่ภาพลวงตาอย่างงั้นรึ?
"เจ้าทำได้ดีมาก!"จงซานที่กล่าวต่อหลิวอู๋ซ่าง.
ได้รับคำชมจากจงซาน ใบหน้าของหลิวอู๋ซ่างที่แสดงใบหน้ามีความสุข "ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!เป็นสิ่งที่กระหม่อมควรทำ!"
"อืม เฉินเสี่ยวเชี่ยนและเฉินจื่อเห่าอยู่ในคุกสวรรค์อย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
"ครับ! เฉินได้ให้องค์รักษ์จำนวนมากคุ้มกัน ทุก ๆ สามวันจะส่งคนไปผนึกพลังฝึกตนของพวกเขา ไม่สามารถหนีไปใหนได้อย่างแน่นอน!"หลิวอู๋ซ่างกล่าวออกมาในทันที.
"เจ้าได้กระทำอะไรกับพวกเขาหรือไม่?"จงซานสอบถาม.
"ไม่เลย เซิ่งหวังได้ออกคำสั่งด้วยคำสั่งที่เข้มงวด ตลอดสองปีมานี้ไม่มีใครกล้าทำอะไรพวกเขาอย่างแน่นอน มีเพียงแค่ผนึกพลังของพวกเขาเท่านั้น พวกเขาที่ถูกคุมขังไว้! พวกเขามีอะไรซ่อนอยู่บ้าง พวกเราไม่กล้าค้น."หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"อืม นำทางข้าไป!"
"ครับ!"