Chapter 1387 การเก็บซือเหม่ยหวังเหลียงด้วยเจตนาที่ต่างกัน.

หมี่เทียนร่วงหล่นจากสวรรค์ ฟ้าดินกำสรวล สวรรค์ปลดโปรยฝนโลหิต ทั่วทุกสารทิศเต็มไปด้วยหมอกโลหิต.

พันปีที่แล้ว หมี่เทียนได้รับตำแหน่งปราชญ์เทพ สูญเสียตำแหน่งปราชญ์เทพ ได้รับตำแหน่งปราชญ์เทพอีก แต่แล้วท้ายที่สุดก็ร่วงหล่นจากสวรรค์ กลายเป็นประวัติศาสตร์ไปแล้ว.

หากจะมองช่วงเวลาที่ผ่านมาหลายพันปี ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับความชื่นชอบจากฟ้าดิน ได้รับความเมตตาแทบจะไร้สิ้นสุด เสียตำแหน่งปราชญ์เทพสองครั้ง ทว่าก็ได้รับตำแหน่งปราชญ์เทพสองครั้งเช่นกัน เสียตำแหน่งปราชญ์เทพเพราะไม่มีพลังพอครั้งแรก ครั้งที่สองและครั้งที่สาม หากแต่ไม่มีชีวิตเหลือให้รับมันกลับคืนแล้ว.

หมี่เทียนร่างหล่นจากสวรรค์ ได้ก้าวเป็นเทียนตี้(ราชันย์เทพสวรรค์)จี้กงหนี่เรียบร้อยแล้ว.

เวลานี้กำลังหลอมรวมกับแท่นบูชาฟ้าดิน กลืนกินชะตาวิถีของหมี่เทียน หมี่เทียน ที่ร่างกายอาบไล้ด้วยแสงสีทองที่โชติช่วง เวลานี้ได้ชะล้างฝนโลหิตมากมายให้สลายหายไป.

"โฮกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

จี้กงหนี่ที่คำรามลั่น ห้วงมิติสั่นสะเทือน ร่างกายที่บาดเจ็บ เสื้อผ้าที่ฉีกขาดแม้แต่พลังฝึกตนที่ฟื้นฟูกลับคืนมา.

ชุดราชาที่เวลานี้แผดกลิ่นอายปราณสวีสีแดง ตำแหน่งฟ้าดินผู้ยิ่งใหญ่ออกมา ดวงตาของจี้กงหนี่ที่ส่องประกายแสงสีทอง 13 สีออกมา.

ที่ด้านล่างภูเขามากมาย และมีแม่น้ำไหลผ่านช้า ๆ  จากพื้นที่ขนาดใหญ่ที่ถูกเปลี่ยนกลับคืนเป็นแผนที่เช่นเดิม มันคือแผนผังแม่น้ำและขุนเขานั่นเอง.

เทือกเขาและแม่น้ำที่ใหญ่โตสลายหายไป.

"ตูมมมมม!"

ไม่ไกลออกไปจากจี้กงหนี่ สี่ภูตวิถีสวรรค์ที่ระเบิดเสียงดัง.

สี่ภูตวิถีสวรรค์ที่คลุมด้วยวิถีสวรรค์สลายหายไป.

"วูซซซซ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

ห้วงอากาศที่สั่นไปมา ซือ เหม่ย หวัง เหลียงที่หมดพลังพุ่งตรงไปยังทิศตะวันออก ทิศใต้ ทิศตะวันตกและทิศเหนือ หมุนเคว้งพุ่งออกไปด้วยความเร็ว.

ซือ พุ่งไปยังทิศตะวันออก เหม่ยพุ่งไปยังทิศใต้ หวังพุ่งไปยังทิศตะวันตก เหลียงพุ่งตรงไปยังทิศเหนือ!

"เป๋าซือ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

จี้กงหนี่ใบหน้าเปลี่ยนสี ก่อนที่จะก้าวพุ่งตรงไปยังทิศใต้ ติดตามจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางไป.

"วูซซซซ!”

ความเร็วของหุ่นเชิดเป๋าซือที่พุ่งออกไปนั้นด้อยกว่าจี้กงหนี่ พริบตาเดียว จี้กงหนี่ก็ตามทันที.

"วูซซซซซ!"

จี้กงหนี่ที่คว้าร่างของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางเอาไว้ ในเวลานี้ได้กลับคืนร่างเดิมแล้วนั่นเอง แม้นว่าจะไม่มีชีวิต ทว่าก็กลายเป็นรูปลักษณ์ของสตรีคนหนึ่ง ที่จงซานเห็นในอดีต เป๋าซือ.

จี้กงหนี่ที่กอดเป๋าซือเอาไว้.

ทั่วร่างของเป๋าซือ มีปราณทมิฬที่เอ่อล้นไหลออกมา จากภายในร่างของนาง.

"ปราณสวี? เป็นปราณสวี?"จี้กงหนี่ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.

"วูซซซซ!"

แท่นบูชาฟ้าดินที่เพิ่งหายไป แท่นบูชาฟ้าดินตำแหน่งปราณสวี ที่ดูดซับปราณสวีจากทั่วทิศจากภายในร่างกายของเป๋าซือ.

ร่างกายของเป่าซือที่มีปราณสวี เวลานี้ถูกดูดซับมาหล่อเลี้ยงแท่นบูชาฟ้าดินปราณสวี ใบหน้าของจี้กงหนี่ซับซ้อนบิดเบี้ยว.

"กวี๊กกกกกก~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

หงส์เพลิงใหญ่ยักษ์ที่บินมาจากทิศทางของตำแหน่งแผนผังภูเขาและแม่น้ำ ปีกของมันที่กระพืออย่างรวดเร็วพุ่งตรงไปยังหุ่นเชิดซือทิศตะวันออก.

กัวซือฝูเองก็พุ่งไล่ตาม หวัง ในทิศตะวันตกเช่นเดียวกัน.

"กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

ที่ไกลออกไปทิศตะวันตก ได้ยินเสียงของระฆังทองแดงดังขึ้นในทันที.

เสียงดังที่แปลกประหลาด ที่คนทั่วไปไม่ได้ยิน ส่วนกัวซือฝูแม้นไม่ได้ยินแต่ก็สามารถบอกได้ เสียงระฆังที่ดังขึ้นนี้ ทำให้ร่างหวังเปลี่ยนไป พุ่งตรงไปยังทิศทางของหุบเขาที่อยู่ไกลออกไปเป็นอะไรที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.

"สารเลว!"ใบหน้าของกัวซือฝูที่เปลี่ยนไป ใครกล้าแย่งชิงสิ่งของในมือเขากัน?

"ปัง!"

กัวซือฝูที่พุ่งตรงไปยังเทือกเขาป่าทึกดังกล่าวทันที ขณะที่ร่อนลงพื้น พื้นที่รอบ ๆ ที่มีหมอกและควันปกปิดจนมองเห็นพื้นที่รอบ ๆ ได้ชัด.

ทว่าที่เทือกเขาที่เป็นป่าทึมนั้น กัวซือฝูที่มองเห็นยอดฝีมือ 7-8 คน ทำให้ดวงตาของเขาส่ายไปมา และเข้าใจอะไรได้หลายอย่าง.

ที่ด้านหน้านั้นมีร่างในชุดเกราะทองคำ ในมือถือฟางเทียนฮวาจี ขุนพลของต้าเจิ้ง จินเผิง!

และยังมี เซียนบรรพชนของต้าเจิ้งอีกหลายคน.

องค์รักษ์จำนวนหนึ่งที่อยู่รอบ ๆ เซียนเซิงซือ เซียนเซิงซือที่ถือระฆังทองแดง เห็นชัดเจนว่ามันได้ถูกสั่งออกไปก่อนหน้านี้.

ที่ด้านหน้าเซียนเซิงซือนั้นเป็นโลงศพขนาดใหญ่ หุ่นเชิดหวังที่ลงไปนอนด้านใน หุ่นเชิดหวังนั้น ในอดีตก็คือหวังตี้จาง! เป็นคนในสายโลหิตของตระกูลจางนั่นเอง.

"!"เซียนเซิงซือที่ปิดโลงศพ!

"จินเผิง เจ้าต้องการทำอะไร? นี่คือสินสงครามของเทียนตี้ข้า!"กัวซือฝูที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.

จินเผิงที่อยู่ด้านหน้าเซียนเซิงซือ หากแต่ไม่ได้เอ่ยอะไร.

เซียนเซิงซือที่เก็บโลงศพ จ้องมองไปยังกัวซือฝู."กัวซือฝู สิ่งนี้คือสมบัติของตระกูลจางของข้า."

"สิ่งของตระกูลจางอย่างงั้นรึ?"กัวซือฝูที่เผยท่าทางไม่อยากเชื่อออกมา.

"หากเจ้าไม่เชื่อโปรดกลับไปสอบถามมารดาแห่งหงส์ หากว่าไม่เป็นไปตามที่ข้ากล่าว เจ้าค่อยกลับมานำมันกลับไป!"เซียนเซิงซือกล่าว.

"มารดาแห่งหงส์?"กัวซือฝูที่ดวงตาหดเกร็ง.

เซียนเซิงซือพยักหน้ารับเบา ๆ .

กัวซือฝูที่จดจ้องมองเซียนเซิงซือเขม็ง จ้องมองครู่หนึ่ง ก่อนที่จะสูดหายใจลึก "เซียนเซิงซือ? ข้ารู้จักเจ้า เจ้าไม่ใช่คนพูดมากมายนักในต้าเจิ้ง คงจะไม่ใช่คนกล่าวโป้ปด เวลานี้ข้าจะเชื่อเจ้า และกลับไปสอบถามมารดาแห่งหงส์แน่นอน หากไม่ใช่ ข้าจะกลับมาหาเจ้าอีกครั้ง!"

"อืม!"เซียนเซิงซือ พยักหน้ารับ.

"ครืนนนน!"กัวซือฝูที่พุ่งตรงจากไป.

ซือ เหม่ย หวัง เหลียง จี้กงหนี่ไล่ตามเหม่ย อู๋จิวเทียนไล่ตามซือ กัวซือฝูไล่ตามหวัง เจียงจื่อหยางไล่ตามเหลียง.

ซือ เหม่ย หวัง เหลียง เหล่ายอดฝีมือที่ลานตำหนักซ่างเฉินไม่ได้เข้าไปยุ่ง นี่คือสินสงครามของจี้กงหนี่ ทุกคนจึงไม่ได้สนใจหุ่นเชิดทั้งสี่ และไม่ได้เข้าไปแย่งชิง.

ทิศเหนือ เจียงจื่อหยาที่ไล่ตามหุ่นเชิดเหลียง.

เหลียงที่พุ่งตรงไปยังทิศเหนือ เจียงจื่อหยาที่นำแส้เทวะออกมา ขณะที่เคลื่อนที่เข้าใกล้.

"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

หุบเขาแห่งหนึ่งทางทิศเหนือ ควันสีดำที่มืดมิดได้พวยพุ่งออกมา หมอกสีดำที่ปกคลุมท้องฟ้าและพื้นดิน ร่างเหลียงที่ถูกปกคลุมเอาไว้ในทันที.

ใบหน้าของเจียงจื่อหยาที่เปลี่ยนสี ในมือถือแส้เทวะทองคำที่สะบัดออกไป.

"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

กระแสพลังที่เกิดจากการปะทะกับควันสีดำ หมอกสีดำบางส่วนที่สลายหายไป ทว่าก็ถูกแทนที่อย่างรวดเร็ว.

ใบหน้าของเจียงจื่อหยาที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน ร่างกายที่หยุดชะงักไปในทันที.

ขณะจับจ้องมองอย่างระมัดระวัง สูดหายใจลึก ควันสีดำนี้ แท้จริงแล้วเป็นแมลงมากมายที่ไต่ยั้วเยี้ยไปมาต่างหาก เล็กมากจนมองเห็นเหมือนกับหมอกหนาปกคลุมพื้นที่รอบ ๆ  และยังมีพลังกัดกร่อนที่หนักหน่วงรุนแรง แม้แต่ผืนปฐพียังแตกเป็นผงกลายเป็นรอยลึกลงไปด้านล่าง.

"แมลงภัยพิบัติ? เทพแห่งภัยพิบัติ? เป็นเจ้า~~~~~~~~~~~~~~!”ใบหน้าของเจียงจื่อหยาที่เปลี่ยนเป็นจริงจังซับซ้อน.

"วูซซซซ!"

แมลงแห่งภัยพิบัติมากมายนับล้านล้านที่ผุดออกมาจากชายชุดดำ แมลงมากมายที่กำลังไหลออกมาจากร่างกายของเขา แมลงมากมายตัวเล็ก ดูน่าขนลุกยิ่งนัก.

"เจียงจื่อหยา พบอีกแล้ว!"เทพแห่งภัยพิบัติที่เอ่ยตอบ.

"เป็นเจ้าจริง ๆ  ในอดีตศาลสวรรค์ซือตาปู่ที่ล่มสลายลงไป คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะไม่ตาย?"เจียงจื่อหยาที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.

"ข้าคิดว่าหุ่นเชิดหลียงนี้คือใคร มีปัญหาอะไร? ตอนนี้ถึงกับคิดชิงศพของราชันย์เทพหยกอย่างงั้นรึ?"เทพแห่งภัยพิบัติที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.

"ไม่ใช่เรื่องของเจ้า!"เจียงจื่อหยากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.

"ราชันย์เทพหยกมีประสงค์ เทพแห่งภัยพิบัติต้องเก็บศพของเขา ว่าแต่เจ้าต้องการแย่งข้าอย่างงั้นรึ?"เทพแห่งภัยพิบัติที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.

ระหว่างที่กล่าวนั้น เทพแห่งภัยพิบัติที่นำราชโองการสีทองออกมา ราชโองการที่ส่งให้เทพแห่งภัยพิบัติเก็บศพของเขา ซึ่งมีตราประทับของราชันย์เทพหยกประทับเอาไว้ในอดีต!

"เจียงจื่อหยา นี่คือราชโองการของราชันย์เทพหยก เจ้าจะรับคำสั่ง หรือจะขัดคำสั่ง?"เทพแห่งภัยพิบัติกล่าวหยัน.

เจียงจื่อหยานั้นเป็นข้าราชบริพารของต้าโจว เขาไม่ควรที่จะรับราชโองการของศาลสวรรค์ต้าหง ทว่าในเวลานี้กำลังเอ่ยสอบถามด้วยคำพูดแปลก ๆ ทำให้เจียงจื่อหยาขมวดคิ้วแน่น.

เจียงจื่อหยาที่จ้องมองเทพแห่งภัยพิบัติและกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม "ชิ ก็แค่ศพ!"

เจียงจื่อหยาที่สะบัดแขนเสื้อ ก่อนที่จะจากไป ไม่รับคำสั่ง และไม่สนใจอะไรแม้แต่น้อย.

เทพแห่งภัยพิบัติที่จ้องมองเจียงจื่อหยา ก่อนที่จะดูดซับควันสีดำเข้ามา จากนั้นหมอกสีดำก็ค่อย ๆ สลายหายไป จนกระทั่งสลายหายไปไม่มีเหลือ.

ภายในหุบเขานั้น ที่ด้านหน้าของราชันย์เทพเขียวนำกล่องหยก บนกล่องหยกนั้นส่องประกายแสงสิบสามสี ที่มีราชันย์เทพหยกกำลังนอนอยู่ด้านใน.

"!"กล่องหยกที่ถูกปิดเอาไว้.

"นั่นคือเจียงจื่อหยาอย่างงั้นรึ? ก็ธรรมดา!"ราชันย์เทพเขียวที่เอ่ยออกมาอย่างนุ่มนวล.

"เจียงจื่อหยา? หืม ไปเถอะ ไปจากที่นี่ก่อน!"เทพแห่งภัยพิบัติไม่ต้องการจะพูดคุยอะไรต่อไป.

"อืม!"ทุกคนที่พยักหน้ารับ จากนั้นก็เร่งรีบบินตรงไปยังพื้นที่ไกลออกไปเงียบ ๆ .

ทิศตะวันออก อู๋จิวเทียนไม่ได้หยุด ยังคงไล่ตามร่างซือด้วยความเร็ว.

เหมือนกับเป๋าซือก่อนหน้านี้ ร่างซือที่แผ่ปราณทมิฬออกมา ปราณสวีมากมายที่กำลังไหลออกมาอย่างรวดเร็ว.

"โฮกกก~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

อู๋จิวเทียนที่คำรามลั่น พุ่งไล่ตามร่างซือก่อนที่จะนำกลับมาหาจี้กงหนี่อย่างรวดเร็ว.

"ฟิ้ว!"บนท้องฟ้า ที่เกิดการปะทะเสียงดังกึกก้อง.

"ครืนนนน!"กลุ่มเมฆครึ้มที่แตกแยกแบ่งออกเป็นสองส่วน.

เป็นกงซูจื่อที่ออกมาจากการต่อสู้บนอวกาศแล้วนั่นเอง.

"ปราณสวีที่หลุดการควบคุมอย่างงั้นรึ?"กงซูจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"เซียนเซิง กงซูจื่อ ท่านอยู่เช่นนั้นไม่ทำให้มันมั่นคงก่อนอย่างงั้นรึ?"อู๋จิวเทียนที่นำร่างซือมาพร้อมกับสอบถามออกไป.

กงซูจื่อที่ส่ายหน้าไปมา "ไม่คุ้มค่า!"

"ไม่คุ้มค่าอย่างงั้นรึ?"อู๋จิวเทียนที่ขมวดคิ้วไปมา.

ทว่าในเวลาเดียวกัน อู๋จิวเทียนที่รู้สึกว่าร่างซือในมือของเขาที่เริ่มเปล่งแสงมากขึ้นและก็มากขึ้น.

ปราณสี ที่เอ่อล้นมากขึ้นและมากขึ้นบนศพ ในเวลาเดียวกัน ร่างซือที่ผอมลงเรื่อย จากนั้นก็เกิดการระเบิดเสียงดัง กลายเป็นปราณทมิฬ และหายไป.

แตกสลายหายไปแล้ว.

"นี่ หมายความว่าอย่างไร?"อู๋จิวเทียนที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.

ไม่เหลือ ไม่คุ้มค่าที่จะรักษารูปลักษณ์เอาไว้อย่างงั้นรึ?

ในเวลาเดียวกัน ทุกคนที่จ้องเป๋าซือและจี้กงหนี่ เป๋าซือกำลังหายไปอย่างงั้นรึ? ในเวลานี้ร่างที่เหลือเพียงกระดูก?

จี้กงหนี่ที่ใช้ปราณสวีหล่อเลี้ยงเอาไว้ ป้องกันร่างของเป๋าซือ ไม่ให้เหมือนกับร่างซือ.

"เทียนตี้?"กัวซือฝูที่บินกลับมาพร้อมกับส่ายหน้าไปมา.

เจียงจื่อหยาที่บินจากพื้นที่ไกลออกไป.

จี้กงหนี่ที่จ้องมองเป๋าซือด้วยแววตาอาทร ขณะที่หันหน้าไปมองตำหนักซ่างเฉิน.

"จงซาน!"จี้กงหนี่เอ่ย.

ที่ไกลออกไปจงซานที่จ้องมองไปยังจี้กงหนี่ พยักหน้า.

"บุณคุณคือบุญคุณ ความแค้นคือความแค้น ทั้งสองแยกกันชัดเจน ขอกล่าวลา!"จี้กงหนี่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

จงซานที่ยกสุราขึ้น ก่อนที่จะกล่าวต่อจี้กงหนี่ "จี้กงหนี่ ยินดีที่สามารถก้าวไปยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินปราณสวี ยินดีที่ได้เป๋าซือคืนอีกครั้ง ต้าเจิ้งและต้าโจว มีบุญคุณและความแค้นแยกกันชัดเจน บุญคุณและความแค้นไว้กล่าวกันอีกครั้ง น้อมส่งต้าโจว!"

แม้นว่าจะมีไม่กี่คนที่เข้าใจคำพูดของจงซาน ทว่าหยิง ไท่อี้และยอดฝีมือหลายคนที่สามารถเข้าใจได้ น้อมส่งต้าโจว ทว่าไม่ได้น้อมส่งจี้กงหนี่ ซึ่งมีความหมายที่ค่อนข้างซับซ้อนมาก.

สุรายินดี จงซานที่ดื่มครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งหนึ่งที่เทลงบนอากาศ ให้มันสลายหายไป!

ทุกคนที่จ้องมองจงซานด้วยความจริงจัง ทว่าฝ่ายตรงข้าม จี้กงหนี่ที่พยักหน้ารับ.

กงซูจื่อที่ยื่นมือออกไป ก่อนที่จะนำทุกคนของต้าโจวมาไว้ในฝ่ามือยักษ์ พร้อมกับพุ่งตรงไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้! พริบตาเดียวก็หายไปที่ขอบฟ้าไกล!

คนของต้าโจวได้จากไปทั้งหมด!