Chapter 1371 การตระหนักรู้ของจวงจื่อ.
ดินแดนเจี่ยทิศใต้.
หลังจากการเทศนาธรรมของจงเทียนเพียงครึ่งเดียวก็จากไป ทว่าก็ได้กล่าวว่าอีกหนึ่งปีจะเปิดเทศนาธรรมใหม่ ดังนั้นเวลานี้ยังมีคนจำนวนมากยังไม่จากไป พวกเขายังไม่ต้องการจากไปใหน ทำให้เซิ่งกงเป้าง่ายที่จะรับคำเหล่านั้นเข้ามา.
จงเทียนที่เปิดเทศนาธรรมมาห้าครั้งแล้ว เหล่าคนที่ศรัทธา เซิ่งกงเป้าที่เข้าไปติดต่อเข้าพบ.
บางทีมีหลายคนที่ไม่ยินดีเข้าร่วมต้าเจิ้ง ไม่ต้องการสูญเสียอิสระ แต่ด้วยท่าทางของเซิ่งกงเป้าที่นอบน้อม ทำให้หลาย ๆ คนที่รู้สึกเกรงใจ หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง..... การเขาพบหลาย ๆ ครั้งและเข้ารับฟังเทศนาทุกครั้ง เมื่อถูกถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยชื่อเสียงที่ไม่ธรรมดาของเซิ่งกงเป้า การเข้าหาพวกเขาหลายครั้ง ปฏิเสธหลายครั้ง ก็ทำให้พวกเขากระอักกระอ่วนเช่นกัน.
ดังนั้น แม้นว่าจะปฏิเสธหลายครั้ง แต่ด้วยท่าทีและการพูดของเซิ่งกงเป้า ก็ทำให้รวบรวมคนได้มากขึ้นเรื่อย ๆ .
เซิ่งกงเป้าที่ค่อย ๆ เข้าพบทีละคน ๆ .
อีกฝั่ง เป็นสถานที่รวมตัวของเสนาธิการคนสำคัญของต้าเจิ้ง.
"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ดินแดนเจี่ยทิศเหนือ ยี่สิบเซียนบรรพชน พวกเขาต้องการสังหารพวกเราอย่างงั้นรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่ขมวดคิ้วไปมา.
หลิวอู๋ซ่างเป็นผู้บัญชาการจินอี้เหวิน ควบคุมองค์รักษ์หลวง หวงโหวเสด็จมา แน่นอนว่าต้องปกป้องหวงโหวก่อน แม้นว่าหวงโหวทั้งสามจะมีพลังที่หลิวอู๋ซ่างไม่สามารถเทียบได้ ถึงกระนั้นเขาก็ไม่สามารถปล่อยให้หวงโหวลงมือได้.
"โปรดวางใจ พวกเขาไม่โง่ จวงจื่อจากไป ความคิดพวกเขาย่อมแตกแยก นอกจากนี้ยังมีคนของเราด้านใน ไม่มีทางที่พวกเขาจะหาญกล้า."สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา.
"ก็ดีแล้ว!"หลิวอู๋ซ่างที่สูดหายใจลึก.
"เซียนเซิงหลิวโปรดระวังศัตรูที่จะแฝงตัวเข้ามา ต้าเจิ้งของพวกเรานั้นกำลังรับสมัครไพร่พล พวกเราเวลานี้รอฟังข่าวดีจากเซิ่งหวัง เตรียมยกทัพพิชิตเขตแดนทางตะวันตก กำราบอิทธิพลทางเหนือ ก่อนที่งานวันราชสมภพของเซิ่งหวังจะมาถึง จะต้องรวมภาคเหนือให้ได้!"สุ่ยจิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"หลิวอู๋ซ่างที่พยักหน้ารับอย่างจริงจัง.
--------------------------------------------------------
เขตแดนเสี่ยวเมิ่ง.
เขตแดนหนานฮัว และเขตแดนหวงหลวนที่ปฏิเสธที่จะยอมความกัน.
จงซานที่ยืนอยู่บนสระบัว หมอกหงหลวนที่พวยพุ่งราวกับพายุเข้าปะทะกับเขตแดนความมืดของเขตแดนหนานฮัว.
เขตแดนหนานฮัว ปราณกระบี่ปิศาจที่ถูกปล่อยออกมาจากใบกล้วยไม้ กล้วยไม้ที่งดงามเป็นอย่างมาก แผ่พลังโจมตีออกไปยังหมอกหงหลวนเทียน พลังที่เป็นดั่งน้ำกับไฟปะทะกัน รุนแรงเป็นอย่างมาก.
"ยกเว้นผ่านกู๋ ผู้บ่มเพาะเคล็ดวิชาสวรรค์ เจ้าถือว่าเป็นคนที่มีความรวดเร็วคนหนึ่ง ช่างน่าเสียดายพลังฝึกตนของเจ้าไม่พอ เขตแดนหงหงหลวนอย่างงั้นรึ? ในห้าวัน ข้าจะทะลวงเขตแดนหงหลวนของเจ้า!"จวงจื่อที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
จงซานที่จ้องมองไปยังจวงจื่อ เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย "ห้าวัน? ไม่แปลกใจว่าการบ่มเพราะเคล็ดวิชาสวรรค์หนานฮัวของเจ้าถึงได้ช้านัก!"
"หืม?"จวงจื่อที่ขมวดคิ้ว.
"เจ้าใช้เวลานานเกินไป ไม่สงสัยเลยใช้เวลานับล้านปีถึงก้าวไปถึงระดับสิบ ห้าวันรึ? ห้าวันมากเกินไป!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ชิ มากรึ? แล้วเจ้ามีปัญญาอย่างงั้นรึ?"จวงจื่อแค่นเสียงเย็นชา.
ทว่าในเวลานั้น จวงจื่อที่ราวกับได้ยินเสียง ๆ หนึ่ง.
"สว๊วฟฟ!”
"พรึด ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เขตแดนหนานฮัวที่สั่นไหวอย่างรุนแรง! จวงจื่อเพียงแค่คิดก็รู้สึกหวาดผวาขึ้นในทันที.
"สารเลว ~~~~~~~~~!”
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จวงจื่อที่คำรามเสียงดัง เขตแดนหนานฮัว และเขตแดนหงหลวนสลายหายไปทันที ทั้งสองที่ผุดออกมาจากโลกจิตสำนึก.
"วูซซซซ!”
จวงจื่อและจงซาน ร่างทั้งสองที่สั่นเล็กน้อย ก่อนที่จะมองเห็นภาพด้านนอก.
"ตูมมมม!”
หลุมดำใหญ่ยักษ์ที่ปรากฎขึ้น และมีหนึ่ง ๆ ร่างที่ใหญ่แปดหางสวรรค์ที่กำลังกินอะไรอยู่.
"งั่ม ๆ !"แปดหางสวรรค์ที่เผยท่าทางพึงพอใจ.
"เจ้าตะกละ พ่นออกมา!"
จวงจื่อที่หดหู่ขณะที่ขยับมือกดออกไปด้านหน้า ห้วงมิติที่แตกสะลายเป็นทางพุ่งออกไป.
"วูซซซซ!"
แปดหางสวรรค์ที่หลบการโจมตี ร่างกายของมันที่หายไปไร้ร่องรอย กลับเข้าไปในเรือนโอสถของจงซาน.
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จวงจื่อที่โจมตีออกไปห้วงมิติที่พังทลายเป็นทางยาว.
ส่วนจงซานและเซียนเซิงซือที่มีระดับเซียนบรรพชน ไม่มีผลอะไร เซียนเซิงซือที่มาอยู่ข้าง ๆ จงซาน.
ท้องฟ้า ที่มีม่านปกคลุมเอาไว้ ทำให้ด้านในด้านนอกตัดขาดจากกัน ผีเสื้อมากมายที่บินไปมารอบ ๆ
บนท้องฟ้าเฉิงโห่วและจงเทียนที่กำลังโต้เถียงกันอยู่ พื้นที่รอบ ๆ สามพันวิถีสวรรค์หายไปแล้ว.
ใบหน้าของจวงจื่อที่เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์ แผนการใหญ่ของเขาที่พลิกคว่ำไปแล้ว!
จวงจื่อที่จ้องเขม็งไปยังจงซาน ภายในใจที่อัดอัดเส้นโลหิตโป่งพองแทบระเบิดออกมา ดวงตาทั้งสองข้างที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยขึ้นเต็มไปหมด.
"วูซซซ!"
มหาวิถีผีเสื้อของจวงจื่อที่ลอยละล่อง เขาที่ให้คำมั่นกับตัวเองต้องสังหารจงซานให้ได้.
ทว่า มหาวิถีของเขาที่โบยบินอยู่รอบ ๆ สามอึดใจ ก่อนที่ผีเสื้อมากมายจะสลายหายไป.
จวงจื่อที่หลับตา สูดหายใจลึก ความเศร้าใจที่แผ่ออกมารอบ ๆ ร่างกายของเขา.
"อ่า ฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"จวงจื่อที่หัวเราะออกมาอย่างขมขื่น.
จงซานที่ถือตราครรลองสวรรค์เอาไว้ ไม่ประมาท.
ในเวลานั้นจวงจื่อที่จ้องมองไปยังจงซาน "คืนหนานฮัวบนชั้นฟ้าให้ข้า ข้าจะออกจากทวีปภาคเหนือ ไม่กลับมาอีก!"
"นั่นเป็นราคาของเจ้าก่อนนี้ ส่วนเวลานี้ เจ้าเชื่อว่าข้าจะให้คำมั่นกับเจ้าได้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่เอ่ยออกมาอย่างนุ่มนวล.
จวงจื่อที่ขมวดคิ้วแน่น แววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ล้มเหลว? คาดไม่ถึงเลยว่าเขากำลังจะเสียหนานฮัวบนชั้นฟ้าไปอย่างงั้นรึ?
ปราณทมิฬบนศีรษะของเขาที่โชติช่วง ปราณทมิฬที่ระเบิดออกมา จนกลายเป็นเมฆดำที่กำลังหมุนวน ฟ้าดินกลายเป็นมืดมน รอบ ๆ ร่างกายของจวงจื่อเต็มไปด้วยจิตสังหาร.
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ร่างกายของจวงจื่อที่ราวกับจะระเบิดออกมา เวลานี้มันโป่งพอง ที่ศีรษะมีปราณทมิฬพวยพุ่ง ก่อนจะปล่อยแสง 11 สีออกมา เมฆบนท้องฟ้าที่ถูกรวมมา ก่อนที่มันจะกลายเป็นผีเสื้อนับล้าน ๆ กระจายไปทั่วทุกสารทิศ ทั่วทั้งสวรรค์และปฐพีเต็มไปด้วยผีเสื้อ.
ความโกรธเกรี้ยวมากมายของจวงจื่อก่อนหน้านี้หายไปหมด ใบหน้าของเขาที่เปลี่ยนเป็นเงียบงัน.
กลิ่นหอมที่แปลกใหม่กระจายไปรอบ ๆ .
"จวงจื่อตัดผ่านระดับ?"เซียนเซิงซือที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"หากไม่ทำลายก็จะไม่สามารถสร้างขึ้นใหม่ได้ เขาตระหนักรู้แล้ว คาดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถยกระดับของตัวเองได้?"จงซานที่เผยใบหน้าซับซ้อน.
จวงจื่อที่ลืมตาขึ้น จ้องมองมายังจงซาน แม้นว่าเขาจะตัดผ่านยกระดับอารมณ์ของเขาได้ ทว่าจวงจื่อก็ยังคงระวังจงซาน.
"จงซาน ข้าตัดผ่านระดับหนานฮัวแล้ว!"จวงจื่อเอ่ยออกมาเบา ๆ .
ตัดผ่านระดับเคล็ดวิชาสวรรค์ได้อย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ว่าตอนนี้มีระดับ 11 แล้วรึ? จงซานที่ต้องระมัดระวังเขามากยิ่งขึ้นกว่าเดิม.
"ข้าได้แต่สงสัย ทำไมหงจวินไม่สนใจหยกเจาหัวเลยเมื่อมันหายไปในอดีต แม้แต่ในทวีปทิศตะวันออก เขายังปล่อยให้คนอื่นชิงไป ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ตั้งแต่แรกแล้ว เคล็ดวิชาสวรรค์ขั้นสุดท้ายนั้น เป็นการบ่มเพราะคน ข้าที่บำเพ็ญเคล็ดวิชาสวรรค์ด้วยหนานฮัวบนชั้นฟ้าอย่างจริงจัง หวังว่าจะตัดผ่านระดับ คาดไม่ถึงว่าจะยกระดับตัดผ่านระดับได้เมื่อเสียมันไป ฟู่!"จวงจื่อที่พ่นลมหายใจยาว.
"ยินดีกับเจ้าด้วย!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
จวงจื่อที่สะบัดมือครั้งหนึ่ง ม่านพลังบนท้องฟ้าก็หายไป.
จวงจื่อที่ดูแคลนจงซาน ก่อนที่จะกล่าวออกมาเล็กน้อย "กรรมของเจ้าก้อนใหญ่จริง ๆ ปราชญ์เทพเก้าคนภพหยาง? ใต้สวรรค์ยังมียอดฝีมืออีกไม่น้อย? ปราชญ์เทพของภพหยินอีก? ดูเหมือนว่าเจ้ากำลังโชคร้าย!"
จงซานที่ดวงตาหรี่เล็กน้อย กำลังจะโชคร้าย? จวงจื่อมองเห็นกรรมของเขาอย่างงั้นรึ? ขั้นที่ 11 ? เคล็ดวิชาสวรรค์ขั้นที่ 11 ไม่ธรรมดาจริง ๆ ?
"กรรมของข้าอย่างงั้นรึ?
"เจ้ามีกรรมมากมายที่ต้องแบก กล่าวได้ว่าวันนี้ข้าไม่สามารถจัดการเจ้าได้ นอกจากนี้ ............!”
จวงจื่อที่กล่าวได้ครึ่งประโยค จ้องมองเฉิงโห่วบนท้องฟ้า แววตาของเขาที่มีเจตนาร้าย ชัดเจนว่าเขานั้นก็ต้องระวังเฉิงโห่วเป็นอย่างมาก.
จวงจื่อที่ค่อย ๆ ก้มหน้าลงมองจงซาน แววตาที่เผยท่าทางเย็นชาออกมา "ทว่า สิ่งของของข้า ไม่มีทางมอบให้เจ้า!"
"ตูมมมม!"
ในโลกใบเล็ก ที่อยู่ในปากแปดหางสวรรค์ หนานฮัวบนชั้นฟ้าด้านในระเบิดออกมาเสียงดัง ก่อนที่มันจะแตกสลายกลายเป็นฝุ่นผง.
จวงจื่อที่ทำลายหลักฐานทั้งหมดของเคล็ดวิชาสวรรค์หนานฮัว?
ภายในใจของจงซานที่เผยท่าทางเสียดาย หากเขารู้ล่ะก็เขาคงจะย่อยมันไปแล้ว.
บนท้องฟ้า เฉิงโห่วที่เต็มไปด้วยความเศร้า จงเทียนและสิบเซียนบรรพชนที่คอยขวางทำให้เขาลงมาด้านล่างไม่ได้ วันนี้เขารู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก.
ฟิ้ว!
จากพื้นที่ไกลออกไป 12 เซียนบรรพชนที่บินมา.
"อาจารย์ พวกเราได้จัดการจงซานเรียบร้อยแล้ว นี่คือตราราชวงศ์ของเขา!"อี้ซือฉีด้านหน้าที่ถือตราราชวงศ์ด้วยความตื่นเต้น.
ทว่าในเวลานี้ จงซานที่ถอดหมวกออก ทุก ๆ คนที่เห็นเขาเป็นชายชุดดำก่อนหน้านี้ เซียนบรรพชนทั้งสิบสองคนถึงกับแข็งค้าง.
"จง จงซาน?"
ตราราชวงศ์ในมืออี้ซือฉีถึงกับร่วงหล่นจากมือ.
"นี่ นี่ จวงจื่อ เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?"เซียนบรรพชนอีกคนที่ตื่นตระหนกอุทานเสียงหลง.
"วูซซซ!"
เซียนเซิงซือที่นำโลกศพปล่อยเจียงซือร่างเฉินออกมา ขณะที่จับจ้องมองไปยังกลุ่มเซียนบรรพชนด้านหน้าด้วยความระมัดระวัง เซียนบรรพชนด้านหน้าที่ใบหน้าบิดเบี้ยวเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์ ก่อนหน้านี้เป็นจงซานตัวปลอมอย่างงั้นรึ? ก่อนหน้านี้เป็นของปลอม และจวงจื่อจริงรึ? เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? พวกเขาที่เข้าใจผิดอีกแล้วรึ?
12 เซียนบรรพชนที่เวลานี้ทั้งอับอายและเศร้าใจ.
"ไปรวบรวมศิษย์ทั้งหมด พวกเราจะออกจากดินแดนเสี่ยวเมิ่ง!"จวงจื่อเอ่ยออกมาเบา ๆ ไม่ได้ตำหนิคนอื่น.
"ออกไป? อาจารย์ พวกเราจะไปใหน?"อี้ซือฉีที่เอ่ยเสียงสั่น.
"ออกจากทวีปภาคเหนือ!"จวงจื่อที่สูดหายใจลึก.
"ครับ!"อี้ซือฉีที่ตอบรับด้วยใบหน้าอัปลักษณ์.
จงซานที่ไม่กล่าวอะไร จวงจื่อว่าไม่สามารถสังหารเขาให้ตายได้ ทว่าเขาเองก็ไม่สามารถสังหารจวงจื่อให้ตายได้เช่นกัน ในเมื่อจวงจื่อเลือกที่จะไปจากทวีปภาคเหนือ เขาเองก็ไม่ขวางเช่นกัน.
จากนั้น คนของวิหารจวงจื่อก็ถูกรวบรวมมาทั้งหมด พวกเขาที่บินเต็มท้องฟ้า.
ก่อนที่จะไป จวงจื่อที่หันมามองจงซาน "สิ่งนั้น ข้าจะกลับมาชิงแน่ หวังว่าเจ้าจะไม่ตายไปก่อน!"
"ข้าจะรอด้วยความเคารพ!"จงซานที่เอ่ยอย่างเคร่งขรึม.
"ฟิ้ว!"จวงจื่อที่สะบัดแขนเสื้อ พาคนของเขาบินออกไปด้านนอก.
"จวงจื่อ เจ้าต้องการทำอะไร?"
เฉิงโห่วบนอากาศที่ตะโกนออกมาเสียงดัง หนีรึ? จวงจื่อบ้าไปแล้ว? ไม่ใช่ว่าพวกเขาตกลงว่าจะร่วมมือสังหารจงซานหรอกรึ?
จวงจื่อที่เงยหน้าขึ้นมองขึ้นไปบนท้องฟ้า จ้องมองเฉิงโห่ว ท้ายที่สุดก็ไม่กล่าวสิ่งใด ก่อนที่จะนำศิษย์ของเขาบินตรงไปยังทิศใต้.
ไม่นาน ทุกคนก็หายไปลับตา.
เฉิงโห่วที่ไม่พอใจ ไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขาที่กำลังนั่งมองพยัคฆ์และราชสีต่อสู้กัน ไม่ว่าใครจะพ่ายแพ้เขาก็จะเป็นคนเก็บเกี่ยว ในเวลานี้จงซานและจวงจื่อกับไม่ตัดสินกัน แม้แต่จวงจื่อจากไป มันเป็นเรื่องที่บัดซบยิ่งนัก หมายความว่าอย่างไรกัน?
จงซาน เซียนเซิงซือและเจียงซือร่างเฉินเก้าตนที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้า ตรงไปยังทิศทางของเฉิงโห่ว.