Chapter 1370 กินมันอีกครั้ง.
"ตูมมมม!”
จงเทียนที่เคลื่อนย้ายอำนาจฟ้าดิน ขวางกันเฉิงโห่วเอาไว้ในทันที.
"วูซซซซ!"
จินเผิงและเซียนบรรพชนคนอื่น ๆ ที่ปลดปล่อยวิถีสวรรค์เข้าขวางเฉิงโห่วร่วมกับจงเทียนเช่นกัน.
"จงซานจะเป็นจะตายไม่รู้ เจ้าไม่สนใจรึไงหากจงซานตายไป เจ้ามาขวางทางข้าทำไม?"เฉิงโห่วที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"นี่คือคำสั่งบิดาของข้า เฉิงโห่ว อย่าได้ขัดขืน!"จงเทียนกล่าวด้วยเสียงเย็นชา.
"ข้ารู้ หากจงซานตาย เจ้าที่เป็นไท่จื่อลำดับหนึ่ง เจ้าก็จะเป็นผู้สืบทอดอย่างงั้นรึ?เจ้าต้องการเป็นราชาอย่างงั้นรึ? ต้องการใช้วิหารต้าหมิง ควบคุมแผ่นดิน!"เฉิงโห่วกล่าวด้วยเสียงเย็นชา.
แน่นอน ว่าคำพูดนี้กล่าวกระตุ้นจินเผิงและพรรคพวก.
"ชิ ไร้ประโยชน์ เซิ่งหวังไม่เคยแพ้ เฉิงโห่ว เจ้าตัดใจซะเถอะ!"จินเผิงที่กล่าวเหยียดหยัน.
คนอื่น ๆ ก็เช่นกัน พวกเขาไม่สนใจแม้แต่น้อยพวกเขาที่ได้รับสัญญาณที่มีในโลกเขตแดนลับมาจากภายในภพหยินเมืองซ่าง เกี่ยวกับสถานการณ์ต่าง ๆ ที่แจ้งพวกเขาทุกคนว่าไม่เป็นไร พวกเขายังต้องเป็นกังวลอีกรึ?
"หืม?"เฉิงโห่วที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยว.
แม้นว่าเฉิงโห่วจะเป็นปราชญ์เทพลำดับหนึ่ง ทว่าการจะรับมือกับปราชญ์เทพอีกคนและสิบเซียนบรรพชนไม่มีทางทำได้ ดังนั้นเขาจึงได้จ้องมองเท่านั้น ภายในใจที่ได้แต่เศร้าใจ คาดไม่ถึงแม้แต่น้อยว่าคนเหล่านี้ไม่เป็นห่วงชีวิตจงซานเลยรึ?
ด้านล่าง สามพันวิถีสวรรค์ที่ปรากฎ ห้วงมิติที่สั่นไหว กรรมวาสนามากมายและชื่อเสียงวาสนาได้มารวมกัน.
"ไม่เป็นไรอย่างงั้นรึ?"เฉิงโห่วที่หยุดโต้เถียงในทันที.
"นี่ไม่ใช่สามพันวิถีสวรรค์ของโลกใบใหญ่ ทว่าเป็นวิถีสวรรค์จำลองอย่างงั้นรึ?"เฉิงโห่วที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ของปลอมอย่างงั้นรึ?"จินเผิงที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ปลอม!"จงเทียนที่พยักหน้ารับอย่างจริงจัง.
ที่ด้านล่าง กรรมวาสนาและชื่อเสียงวาสนารวมตัวกัน ปกคลุม จวงจื่อ จงซานและ’จวงจื่อ’ .
แม้ว่าชื่อเสียงวาสนาจะมากมาย ทว่าก็มีเพียงชื่อเสียงวาสนาทั่วดินแดนเสี่ยวเมิ่งเท่านั้น แน่นอนว่าไม่สามารถเทียบกับชื่อเสียงวาสนาต้าเจิ้งได้ นอกจากนี้ชื่อเสียงวาสนานี้ยังไร้เจ้าของ รวมทั้งกรรมวาสนาด้วย.
"โฮก ๆ ๆ !"
ร่างจงซานที่หยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว ได้ยินเสียงมังกรที่ดังคำราม หลังจากที่มังกรคำราม ชื่อเสียงวาสนามากมายก็พุ่งเข้าไปในร่างของจงซานในทันทีพลังที่เพิ่มมากขึ้น ส่วนกรรมวาสนามากมายเองก็อาบไล้ทั่วร่างของจวงจื่อเช่นกัน.
ทั้งสองที่ดูดซับกรรมวาสนาและชื่อเสียงวาสนา ร่างของพวกเขาที่ส่องประกายแสงสีทอง เวลานี้พวกเขากำลังต่อสู้กันในโลกจิตสำนึกอย่างรุนแรง.
ที่ข้าง ๆ แปดหางสวรรค์ที่เปลี่ยนร่างเป็น’จวงจื่อ’ ที่จริงก็หยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว เพราะว่าแปดหางสวรรค์สามารถขยับได้หรือจงซานเข้าไปในเขตแดนหนานฮัว ทำให้สัมผัสไม่ถูกส่งออกมายังด้านนอก สัมผัสที่อยู่ภายในโลกจิตสำนึกทั้งหด แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบเองก็ถูกอาณาเขตหนานฮัวทำให้วุ่นวายเช่นกัน.
ด้วยอาณาเขตหนานฮัวและอาณาเขตหงหลวน กำลังปะทะกันอย่างหนักหน่วงรุนแรงนั่นเอง.
พลังงานสีชมพู แน่นอนว่ามันคือหมอกหงหลวน ที่พวยพุ่งออกไปเป็นระลอกคลื่น จวงจื่อที่ปลดปล่อยพลังงานสีดำออกไปต้าน พลังทั้งสองที่เหมือนกับน้ำและไฟ ทำให้โลกจิตสำนึกสั่นไหวไปมา.
ด้วยชื่อเสียงวาสนาไหลเข้าไปสู่ร่างกายทำให้โลกจิตสำนึกของจงซานมั่นคง และอีกฝั่งกรรมวาสนาที่อาบไล้ไปทั่วร่างจวงจื่อ ทำให้โลกจิตสำนึกของเขามั่นคงเช่นกัน.
"ขั้นที่สิบ? เจ้าอายุพันกว่าปี เจ้าฝึกไปถึงขั้นสิบแล้วอย่างงั้นรึ?"จวงจื่อที่ตะโกนออกมาเสียงดังด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อ.
ระดับสิบ? จวงจื่อที่ฝึกฝนเคล็ดวิชาสวรรค์หนานฮัวอย่างหนักมานับล้านปี ทว่าจงซานที่ใช้เวลาพันปีกว่ากับไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาอย่างงั้นรึ?
"เจ้าเองก็มีระดับสิบอย่างงั้นรึ? ระดับสิบ ข้าใช้เวลานับพันปี ข้าแอบคิดว่ามันค่อนข้างช้าเหมือนกัน."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จวงจื่อ " ............!”
เคล็ดวิชาสวรรค์มีทั้งหมดสิบสองขั้น ใช้เวลาพันปีกว่าฝึกไปถึงระดับสิบ นี่ยังช้าอีกรึ?
"แต่ดูเหมือนว่าการฝึกฝนของเจ้าจะฝึกฝนได้ช้ามากมายจริง ๆ !"จงซานที่กล่าวด้วยน้ำเสียงดูแคลน.
จวงจื่อ " .................!”
"ข้าฝึกฝนได้เร็วกว่าเจ้า มีอยู่ด้วยกันสองเหตุผล.
"หืม?"จวงจื่อที่จ้องมองจงซานเขม็ง.
"ข้อแรก เคล็ดวิชาสวรรค์หงหลวนของข้าแข็งแกร่งกว่าเคล็ดวิชาสวรรค์หนานฮัวของเจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"น่าขัน มีเคล็ดวิชาสวรรค์ใดที่แข็งแกร่งกว่าเคล็ดวิชาสวรรค์อื่น ไม่ว่าจะเคล็ดวิชาสวรรค์ใดก็บ่มเพาะสามพันวิถีสวรรค์ มีเขตแดนที่แตกต่างกัน ไม่มีลำดับอย่างแน่นอน เคล็ดวิชาสวรรค์เจาหัวของหงจวินเองก็เช่นกัน!"จวงจื่อที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ส่วนเหตุผลที่สอง!"จงซานเอ่ย.
"หืม?"
"พรสวรรค์เจ้ามันแย่!"จงซานที่กล่าวโจมตี.
จวงจื่อ " .............................!”
พรสวรรค์? พรสวรรค์แย่? นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล่าวเช่นนี้กับจวงจื่อ แม้แต่ปราชญ์เทพหลายคนยังสู้เขาไม่ได้ ก่อนหน้านี้แม้แต่สวรรค์และปฐพียังต้องการมอบตำแหน่งปราชญ์เทพให้เขาก่อนหน้านี้? ทว่าความจริงที่ปรากฎเวลานี้ ก็ไม่สามารถที่จะอธิบายได้จริง ๆ .
"รากร่างกาย? แน่นอนต้องเป็นรากร่างกายแน่ เป็นไปได้ว่า เป็นไปได้ว่า ..................!”จวงจื่อที่ชี้ไปยังจงซานด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
"เป็นไปได้ว่าอะไร?"
"เหมือนกับผ่านกู๋ เจ้าที่มีรากร่างกาย แบกรับฟ้าดิน และเหมือนกับหงจวินที่มีรากร่างกายอันใหญ่โตสามารถบรรจุตำหนักจื่อเซียวได้ เจ้า เจ้ามีรากร่างกายเช่นนี้ได้อย่างไร?"จวงจื่อที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
"รากร่างกายแบกรับฟ้าดินอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
"ไม่ใช่ บางทีอาจจะไม่ใช่รากร่างกาย รากร่างกายของเจ้าพลังฝึกตนจะเชื่องช้าอย่างที่สุด แม้แต่ดูซับซ้อนสับสน หากแต่เจ้าใช้เวลาพันปีกว่ากลายเป็นเซียนบรรพชน เจ้าทำได้อย่างไร?"จวงจื่อที่ไมเข้าใจ.
"ชิ!"จงซานแค่นเสียง.
ดอกบัวบนฝ่ามือ ขณะที่ปรากฎพลังงานสีชมพูพวยพุ่งออกไป กำราบจวงจื่อด้านหน้า.
------------------------------------------------------
ทว่าขณะที่จวงจื่อกำลังต่อสู้กับจงซานอย่างหนักหน่วง ภายในวิหารจวงจื่อ ปรากฎกลิ่นอายหนึ่งแผ่ออกมา.
"วูซซซซ!"
เซียนเซิงซือที่เหนื่อยล้าอยู่ภายในโลกใบเล็ก.
เซียนเซิงซือที่จ้องมองไปยังรูขนาดใหญ่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
ศพปราชญ์เทพ ที่ไม่ได้หยุดร่ายอาคมเลย.
"ไม่ได้การ ล้มเหลว ถึงจะมีเจียงซือแต่คงต้านไม่ได้นานแน่!"เซียนเซิงซือที่กล่าวถลางถอนหายใจ.
ศพปราชญ์เทพที่ยังคงร่ายอาคม ขณะที่ออกมาที่ปากทางเข้า เซียนเซิงซือเองก็เช่นกัน เวลานี้เขาที่จ้องมองไปยังจงซาน จวงจื่อ ‘จวงจื่อ’ ที่ไม่เคลื่อนไหว.
"หืม?"เซียนเซิงซือที่ตกใจเล็กน้อย.
ก่อนที่จะเร่งรีบส่งสัญญาชีพหนูไปยังภพหยินเมืองซ่าง.
เมืองซ่าง ห้องอักษร ร่างแยกเงาจงซาน.
"เซิ่งหวัง เซียนเซิงซือออกมาแล้ว ตอนนี้ส่งสัญญาณออกมาไม่เข้าใจสถานะการณ์ ภายในโลกใบเล็กไม่สามารถป้องกันได้แล้ว ห้าร่างจำแลงปราชญ์เทพ ร้ายกาจเกินไป!"หวังจิงเหวินกล่าว.
"ส่งสารนี้ไปยังเซียนเซิงซือให้ครบถ้วน!"ร่างแยกเงาจงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"
จากนั้นไม่นาน ภพหยาง เซียนเซิงซือที่เข้าใจทุกอย่าง.
ดวงตาของเซียนเซิงซือเป็นประกาย ก่อนที่จะเร่งรีบบินตาออกไป ยังร่างของ ‘จวงจื่อ’
ด้วยจงซานที่หลุดการควบคุม ‘จวงจื่อ’ เซียนเซิงซือที่เผยยิ้มแปลก ๆ ออกมา ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจวงจื่อ ส่ายหน้าไปมาเบา ๆ .
เสียงกระดิ่งที่ดังขึ้นข้างหู’จวงจื่อ’ เป็นสัญญาณจากร่างแยกเงาจงซาน.
"กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง!"
เสียงกระดิ่งที่ดังก้องกังวานมุดเข้าไปในหูของ’จวงจื่อ’ ทันที.
"วูซซซซซ!"
‘จวงจื่อ’ สั่นไปมา ทันใดนั้นก็ฟื้นขึ้นมา.
"พรึด ๆ ๆ !"
‘จวงจื่อ’ ที่เปลี่ยนร่างกลับคืนเป็นแปดหางสวรรค์ทันที.
"ฟริบ ๆ !"
แปดหางสวรรค์ต้องการกลืนจวงจื่อ.
"ไม่! เข้าฝึกเคล็ดวิชาสวรรค์หนานฮัว เวลานี้กำลังเปิดโลกจิตสำนึกอยู่ แต่ก็ยังระมัดระวังตัว เพียงแค่เข้าใกล้เข้าในรัศมีพันจั้ง เขาจะฟื้นขึ้นมาทันที!"เซียนเซิงซือเอ่ย.
"ฟริบ ฟริบ!"แปดหางสวรรค์ที่ยินดีนัก.
"กินโลกใบเล็กซะ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นจวงจื่อรอ ที่ด้านในนั้นมี ............!”เซียนเซิงซือที่ส่งผ่านข้อความ.
ทว่ายังกล่าวไม่จบแปดหางสวรรค์ก็บินตรงเข้าไปในห้องโถงทันที กล่าวเกี่ยวกับการกิน ใครจะหิวกระหายเท่ากับแปดหางสวรรค์กัน?.
เซียนเซิงซือที่ฝืนยิ้มออกมา.
"ในโลกใบเล็กนั้น มีห้วงมิติที่ซ้อนทับ ดังนั้นมิติจึงมั่นคงมาก อย่างน้อยสามพันวิถีสวรรค์ด้านนอก ต้องกินทั้งหมด กินวิถีสวรรค์ที่ตั้งอยู่ด้านนอกด้วย รวมทั้งมิติรอบ ๆ โลกใบเล็กนั้นเป็นส่วนของภพหยิน ช่างน่าเสียดายจริง ๆ ."เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"ฟริบ!"ขณะที่เซียนเซิงซือเอ่ยแปดหางสวรรค์ร้องและนำเซียนเซิงซือไปแล้ว.
“~~~~!”
"ตูมมมม!”
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบสัมผัสได้ถึงพลังงานของโลกใบเล็กที่น่าสะพรึงมาก ต้องไม่ลืมว่ามีห้าปราชญ์เทพจำแลงและยังมีศพปราชญ์เทพจำแลงอีกหลายพัน จะไม่มีพลังมากได้อย่างไร? และยังมีสามพันวิถีสวรรค์ของเคล็ดวิชาสวรรค์หนานฮัวบนชั้นฟ้าอีก.
“~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
แปดหางสวรรค์ที่ขยายใหญ่ยักษ์นับหมื่นจั้ง กลืนกินพื้นดินและห้วงมิติทั้งหมดไปพร้อม ๆ กัน.
เซียนเซิงซือที่เก็บศพปราชญ์เทพไปเรียบร้อยแล้ว ขณะจ้องมองออกไปด้วยความพึงพอใจ.
กิน กิน กิน!
บนท้องฟ้าไกลออกมา เฉิงโห่วที่มองเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด แปดหางสวรรค์อย่างงั้นรึ? ไม่ใช่อสูรแม่พิมพ์?
"แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบเลื่อนขั้นแล้วรึ?"เฉิงโห่วที่จ้องมองไปยังจงเทียนด้วยความประหลาดใจ.
"ถูกต้อง!"จงเทียนที่กล่าวอย่างไม่ปิดบัง.
เฉิงโห่วที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์ จ้องมองไปยังแปดหางที่อ้าปากกว้างกลืนกินวิหารทั้งหมดของจวงจื่อไป.
ในเวลานี้อารมณ์ของเฉิงโห่วที่เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก ความลับของจวงจื่อ ถูกกิน ถูกกินหมดแล้ว?
เขาที่ยังไม่ได้รู้เลยว่ามีความลับที่สั่นสะเทือนสวรรค์คืออะไร เวลานี้มันถูกกินไปทั้งหมด ไม่มีเหลือ.
เฉิงโห่วที่เป็นกังวล ทว่าจงเทียนไม่เปิดโอกาสให้เขาลงไปด้านล่างได้เลย.
จะปล่อยให้ทุกอย่างถูกกินไปหมดอย่างงั้นรึ? ไม่ได้การ ถึงแม้นว่าจะไม่ได้รับ แต่ก็ไม่สามารถปล่อยให้จงซานได้ไปเช่นกัน.
"จวงจื่อ ตื่นได้แล้ว!"เฉิงโห่วที่ตะโกนออกมาเสียงดังในทันที.
"หุบปาก!"จงเทียนที่ร้อนใจ.
เฉิงโห่วที่เคลื่อนย้ายอำนาจสวรรค์เพื่อใช้ในการตะโกน ทำให้ไม่สามารถป้องกันได้ ทั่วทั้งดินแดนเสี่ยวเหมิ่ง เวลานี้เสียงของเฉิงโห่วที่กระจายไปทั่ว.
"จวงจื่อ ตื่นได้แล้ว~~~~~~~~~~~~!”
ทั่วทั้งดินแดนเสี่ยวเมิ่งได้ยินเสียงของเฉิงโห่ว คลื่นเสียงที่ถูกส่งไปยังวิหารจวงจื่อห่างออกมาหนึ่งแสนลี้ ทันใดนั้นก็ปรากฎม่านป้องกันวิหารจวงจื่อเอาไว้.
คลื่นเสียงที่กระแทกไปยังม่านดังกล่าว ผีเสื้อมากมายที่บินกระจายปิดล้อมคลื่นเสียงจากด้านนอก.
"หืม?"เฉิงโห่วที่เผยท่าทางประหลาดใจเป็นอย่างมาก.
"นี่มัน? ไท่จื่อ ม่านเสียงที่จวงจื่อสร้างขึ้น?"จินเผิงที่เผยท่าทางประหลาดใจเช่นกัน.
"ก่อนหน้านี้จวงจื่อและฟู่หวงคุยกัน เขาคงเตรียมการเอาไว้?"จงเทียนที่เผยท่าทางประหลาดใจเช่นกัน.
"ฮ่าฮ่าฮ่า จวงจื่อนำความอัปยศมาให้ตัวเองนี่เอง เขากลัวที่จะมีคนล้วงความลับเขา จึงได้สร้างม่านเสียงเพื่อไม่ให้เฉิงโห่วได้ยิน ฮ่าฮ่าฮ่า............!”จินเผิงและพวกที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
