Chapter 1365 กุย ต้นเหตุแห่งหายนะ!
ดินแดนเจี่ยทิศเหนือ.
ดินแดนขนาดใหญ่เหนือใต้ที่แยกกั้นด้วยทะเล ปราชญ์เทพและผู้ใกล้เคียงปราชญ์เทพต่างก็เปิดเทศนา ประชันกันและกัน.
ผีเสื้อของจวงจื่อที่ยังคงโถมพุ่งกระหน่ำทิศใต้ และบัวทองคำของจงเทียนเองก็โถมกระนำผลักไปยังทิศเหนือ.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายทีบินขึ้นบนท้องฟ้าจดจ้องมองไปยังใจกลางของทะเล.
ท้ายที่สุด หลังจากที่เฝ้ามองระยะหนึ่ง พลังทั้งสองที่กระแทกกันเสียงดังสนั่นหวั่นไหวกลายเป็นคลื่นที่ใหญ่โตเกิดขึ้น.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ผีเสื้อที่ใหญ่ยักษ์และบัวสีทองกระแทกเข้าหากัน ก่อนที่จะแตกสลาย ห้วงมิติฉีกขาด คลื่นที่ม้วนกวาดออกไปกระแทกฝั่ง ท้องทะเลปั่นป่วนอย่างที่สุด น้ำทะเลที่แทบสลายหายไป.
"ครืนนนนน!"
ผีเสื้อและบัวทองคำปะทะกัน ผู้เสื้อมากมายที่กลายเป็นเถ้าหายไป บัวทองคำที่แตกสลาย ถูกบดขยี้หายไปทั้งหมด ผู้ฝึกตนมากมายไม่มีใครกล้าเข้าใจ เพราะแรงกระแทกนั้นทรงพลังน่าหวาดกลัวมาก.
จวงจื่อไม่ใช่ปราชญ์เทพ คาดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถต่อกรกับปราชญ์เทพได้? ผู้ฝึกตนมากมายต่างก็จ้องมองด้วยความประหลาดใจ.
"วูซซซซ!"
เศษของบัวสีทองที่กระจายไปรอบ ๆ ก่อนที่จะกลับมารวมตัวกันใหม่ พร้อมขยายขนาดขึ้นอีก ทรงพลังกว่าเก่าก่อน.
คลื่นทะเลเวลานี้ราวกับถูกเร้า ด้วยบัวสีทอง เวลานี้มันกำลังเคลื่อนไหวไปยังดินแดนเจี่ยทางเหนือ พลังของจวงจื่อดูเหมือนว่าถูกพลังของจงเทียนกำลังราบ.
"ฟู่!"หลาย ๆ คนที่พ่นลมหายใจยาว.
ใช่ จวงจื่อยังไม่ใช่ปราชญ์เทพ จะเทียบกับปราชญ์เทพได้อย่างไร?
พลังของคลื่นที่รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับเคลื่อนมุ่งตรงไปยังเขตแดนเจี่ยทางเหนืออย่างรวดเร็ว.
ดินแดนเจี่ยทางเหนือ คิ้วของจวงจื่อที่ขมวดไปมา.
"ข้าจะช่วยเจ้า!"เฉิงโห่วที่เผยยิ้มออกมา.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ทะเลผีเสื้อ ทันใดนั้นก็มีประกายสายฟ้าปรากฎขึ้น สายฟ้าที่มีความเร็วน่าเกรงขาม พริบตาเดียวก็พุ่งกระแทกคลื่นบนทะเล.
“!”
สายฟ้าฟาดที่ปรากฎขึ้นบนทะเล สายฟ้ามากมายที่กระแทกไปยังคลื่นที่ใหญ่ยักษ์ ราวกับมีชีวิตของมัน.
"ตูมมมม!"
คลื่นที่ใหญ่โตหยุดลง ผีเสื้อมากมายเวลานี้ได้รับการสนับสนุนจากสายฟ้าทำให้สามารถผลักคลื่นดังกล่าวกลับคืน.
เฉิงโห่ว จวงจื่อที่ลงมือพร้อมกับ กำลังกำราบจงเทียน.
"ครืนนนนน!"
ทั่วทั้งท้องทะเลเวลานี้ คลื่นทะเลที่กำลังส่ายไปมาอย่างรุนแรง เกิดเป็นคลื่นสึนามิ กระแทกชายฝั่งกลืนเกาะรอบ ๆ การต่อสู้ นี่คือพลังอำนาจของปราชญ์เทพ เพียงแค่จ้องมองก็ทำให้โลหิตสูบฉีดแล้ว หลาย ๆ คนที่เฝ้ามองอยู่เวลานี้ต่างก็เผยท่าทางคาดหวังการต่อสู้นี้เป็นอย่างมาก.
จงเทียนที่ไม่รีบเร่ง แม้ว่าจะถูกโต้กลับมา ทว่าก็ไม่เร่งรีบกระทำการสิ่งใด.
อีกฝั่งหนึ่ง เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่กำลังเผยท่าทางตื่นเต้นดีใจ จวงจื่อกำลังชนะ? ขอเพียงจวงจื่อเอาชนะได้หนึ่งคน กลุ่มเซียนบรรพชนรวมทั้งจวงจื่อ แม้แต่เฉิงโห่ว ย่อมสามารถสังหารจงซานได้!
ทว่าขณะจิตใจของจวงจื่อกำลังฮึกเหิมเป็นอย่างมาก ดวงตาของจวงจื่อที่หดเกร็ง.
"ตูมมมมม!"
ผีเสื้อมากมายมหาศาลก็ระเบิดหายไป เวลานี้เหลือเพียงพลังของเฉิงโห่วและจงเทียนที่ปะทะกัน.
"หืม?"สายตาของทุกคนที่จ้องมองจวงจื่อด้วยความสงสัยทันที.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"เฉิงโห่วที่เผยท่าทางสงสัย.
"แผนล่อเสื้อออกจากถ้ำ ส่งเสียงบรูพาตีฝ่าปัจจิม?ข้าประเมินจงซานต่ำไป เขาส่งคนไปยังดินแดนเสี่ยวเมิ่ง!"จวงจื่อใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
[声东击西 กลยุทธ์ส่งเสียงบูรพาฝ่าตีประจิม หรือ เซิงตงจี๋ซี กลยุทธ์ที่มีความหมายถึงการโจมตีศัตรู จะต้องเตรียมการและบุกโจมตีในจุดที่ศัตรูต่างคาดไม่ถึง เพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้ศัตรูตั้งรับได้ถูก โดยหลอกล่อศัตรูให้เกิดการหลงทิศกับการบุกโจมตีและนำกำลังทหารไปเฝ้าระวังผิดตำแหน่ง เกิดการหละหลวมต่อกำลังทหารและเปิดโอกาสให้สามารถเอาชนะได้โดยง่าย]
"ไม่ใช่ว่าเจ้าทิ้ง 12 เซียนบรรพชนปกป้องดินแดนเสี่ยวเมิ่งหรอกรึ?"เฉิงโห่วที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ทำไมไม่รู้ พวกเขาไม่สามารถขวางคนของจงซานได้ แม้แต่เข้าไป............!”ใบหน้าของจวงจื่อกลายเป็นอัปลักษณ์.
"เข้าไปใน?"เฉิงโห่วที่สอบถามออกไป.
จวงจื่อที่จ้องมองไปยังเฉิงโห่ว เห็นชัดเจนว่าเขาไม่ต้องการให้อีกฝ่ายรู้.
"การเทศนาต้องจบเท่านี่ ข้าต้องกลับดินแดนเสี่ยวเมิ่ง!"จวงจื่อที่กล่าวออกมาในทันที.
"กลับ?จงซานอยู่ที่นี่ กำจัดจงซานก่อน กลับไปก็ยังไม่สายไม่ใช่รึ?"เฉิงโห่วที่เผยท่าทางสงสัย.
"ไม่ได้ เจ้าพาข้ากลับไปไม่มีเวลาแล้ว เจ้าต้องเคลื่อนย้ายอำนาจฟ้าดิน เพื่อเพิ่มความเร็ว จะทำให้เรากลับไปได้เร็วขึ้น!"จวงจื่อที่เผยท่าทางร้อนใจ.
"ไม่ปัญหาอะไร?"เฉิงโห่วที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ข้าจะอธิบายระหว่างทาง!"จวงจื่อที่กล่าวด้วยท่าทางร้อนใจ.
"ตกลง!"เฉิงโห่วที่รับคำในทันที.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ทันใดนั้นสายฟ้ามากมายก็สลายหายไป บัวที่ใหญ่ยักษ์ ก็พวยพุ่งผลักดันทำลายทุกอย่างสลายไปอย่างรวดเร็ว.
"ฟิ้ว!"
จวงจื่อและเฉิงโห่วที่กลายเป็นลำแสงพุ่งขึ้นท้องฟ้าหายไปต่อหน้าทุกคนในทันที.
"วูซซซซ!"
ผู้คนมากมายที่กลายเป็นงงงวย หมายความว่าอย่างไร?
"จวงจื่อ? เฉิงโห่ว?"
"ไม่คิดจะเอ่ยอะไรเลยรึ?"
"เซียนบรรพชน คงบอกได้ว่าจวงจื่อไม่สามารถสู้จงเทียนได้? หากแต่สู้ได้ครึ่งหนึ่ง จวงจื่อและเฉิงโห่วก็หนีไปอย่างงั้นรึ?"
....................................
..................
......
เสียงดังอื้ออึงที่ดังขึ้น เสียงต่อว่าต่าง ๆ นานา ที่เกิดขึ้น สถานการณ์นี้หมายความว่าอย่างไร? ไม่คิดที่จะเอ่ยอะไรก็จากไปเลยรึ? ไม่ใช่ว่าต้องการสังหารจงซานหรอกรึ? นี่ยังไม่ได้เริ่มอะไรเลย ก็หนีไปแล้วรึ?
การเทศนาเต๋าในดินแดนเจี่ยทิศเหนือที่กลายเป็นโกลาหลในทันที.
ทว่าที่ดินแดนเจี่ยทิศใต้ ก็หยุดลงเช่นกัน.
การปะทะกันที่กลางทะเล หลังจากที่เฉิงโห่วจากไป ทุกอย่างก็แตกสลายหายไป คนของต้าเจิ้งที่เริ่มส่งสัญญาณหนู กับความวุ่นวายที่ดินแดนเจี่ยทิศเหนือ จงเทียนแน่นอนว่าต้องเข้าใจได้เป็นอย่างดี.
ทันใดนั้น จงเทียนก็ลุกขึ้นบนแท่นดอกบัวทันที.
"ทุกท่าน เพราะว่ามีเรื่องสำคัญเกิดขึ้น การเทศนาธรรมวันนี้คงต้องจบไว้เพียงเท่านี้ หลังจากนี้หนึ่งปี ข้าจะหาสถานที่ เปิดเทศนาธรรมอีกครั้ง."จงเทียนเอ่ย.
"ปราชญ์เทพจงเทียนอย่าได้เกรงใจ!"
"ขอบคุณปราชญ์เทพจงเทียน!"
..............................
..................
......
ทันใดนั้น ทุกคนที่กล่าวขอบคุณด้วยความเคารพ เรื่องดังกล่าวนี้ ด้วยคำพูดของปราชญ์เทพมีใครสามารถขัดได้ หนึ่งปีหลังจากนี้ นี่ก็ถือว่าเห็นแห่หน้าทุกคนแล้ว มีอะไรที่พวกเขาที่โอดครวญกัน?
หนึ่งปี? สำหรับผู้ฝึกตนแล้ว หาได้มีอะไรเลย?
จงเทียนที่บินออกไป ร่างกายหายไปในทันที.
--------------------------------------------------------------------
ดินแดนเสี่ยวเมิ่ง วิหารจวงจื่อ โลกใบเล็กใต้แท่นบูชา.
หนึ่งฝ่ามือ จงซานที่จ้องมองร่างจำแลงฝ่ายตรงข้าม จงซานร่างจริงที่ไม่ขยับ ร่างจำลองฝ่ายตรงข้ามก็ไม่ขยับเช่นกัน.
ความแข็งแกร่งนี้คืออะไร? หนึ่งฝ่ามือจงซาน แม้นว่าจะไม่เต็มกำลัง ทว่าเซียนโบราณทั่วไปไม่มีทางทนได้ และฝ่ายตรงข้ามยังสามารถรับได้ด้วยอย่างงั้นรึ? เซียนบรรพชนอย่างงั้นรึ?
และไม่ได้มีแค่หนึ่งร่าง ทว่ามีถึง 10,000 ร่างเลยไม่ใช่รึ?
ในบอลน้ำ ร่างจำแลงจงซาน ที่ลืมตาขึ้นช้า ๆ สายตาของทุกคนที่แผ่นจิตสังหารจดจ้องมองมายังผู้บุกรุก.
ใบหน้าของเซียนเซิงซือถึงกับเปลี่ยนสี ขนทั่วร่างลุกตั้งชูชัน.
เพราะว่าเซียนเซิงซือสามารถมองเห็นได้ ร่างจำแลงจงซานนั้นไม่ธรรมดาเป็นอย่างมาก เซียนบรรพชนรึ? นอกจากนี้ยังมีกว่า 10,000ร่างอีก?
"เซิ่งหวัง!"เซียนเซิงซือที่เผยท่าทางกระวนกระวายใจขึ้นมาในทันที.
แน่นอนจงซานรับรู้สถานการณ์เวลานี้วิกฤติแล้ว ร่างกายของเขาที่โจมตีร่างจำแลงไปหนึ่งฝ่ามือ ฝ่ายตรงข้ามสามารถรับมือได้ ไม่เพียงเท่านั้น ฝ่ายตรงข้ามยังมีทักษะเทวะกุยอีกด้วย.
"เอ๊ะ?"
ฝ่ามือของจงซานที่กลายเป็นสีเงิน ทักษะเทวะกุยปรากฎขึ้นพุ่งออกไป.
"ตูมมมม!"ทักษะเทวะกุยได้โจมตีไปอีกรอบ.
จงซานร่างจริงปะทะกับจงซานร่างจำแลง.
ร่างจำแรงของฝ่ายตรงข้ามทรงพลังไม่น้อย.
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จงซานที่ใช้พลังมากกว่าเดิม.
"ครืนนนน!"
ด้วยพลังของจงซานที่มากกว่า จงซานร่างจำแลงที่ถูกกระแทกออกไปหลายร้อยจั้งในที่สุด.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บอลน้ำมากมายที่ระเบิดออกมา.
10,000 จงซาน ที่ลุกขึ้นยืนเป็นแถว กลายเป็นกำแพงมนุษย์ จ้องมองเขม็งมายังจงซานร่างจริง.
"เซิ่งหวัง นี่มัน...?"เซียนเซิงซือที่ขมวดคิ้ว.
"พวกมันมีเพียงทักษะเทวะกุย นอกจากนี้ยังมีระดับเซียนบรรพชนขั้นที่สอง! ดูเหมือนจะเท่ากับเมื่อครั้งข้าต่อสู้กับจวงจื่อ ข้าได้เผยวิชาหลายอย่าง แต่พวกมันใช้ได้เพียงแค่อย่างเดียว!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แฮกกก!"เซียนเซิงซือที่สูดหายใจลึก.
หลังจากที่ได้รับการยืนยันคำตอบ ภายในใจที่ตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก หนึ่งหมื่นเซียนบรรพชน ด้วยจำนวนดังกล่าว การจะกวาดล้างทวีปทิศเหนือกลายเป็นเรื่องง่ายดายไปในทันที.
นอกจากนี้ การที่สามารถสร้างร่างจำแลงได้มากมายขนาดนี้ จวงจื่อต้องมีพลังที่แข็งแกร่งมากมายขนาดใหนกัน.
ทว่าทันใดนั้น ใบหน้าของเซียนเซิงซือที่กระตุก.
"เซิ่งหวัง เฉินรู้แล้ว!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาในทันที.
"หืม?"
"ภายในดินแดนเสี่ยวเหมิงนั้น วิถีสวรรค์ซ้อนทับกันอยู่ ร่างจำแลงเซียนบรรพชนเหล่านี้ บางทีคงจะเป็นกาฝากวิถีสวรรค์จำลอง กล่าวอีกอย่างหนึ่ง หากออกนอกอาณาเขตจวงจื่อ พวกเขาก็ไม่ใช่เซียนบรรพชนอีกต่อไป พวกเขาเป็นเซียนบรรพชนเพียงแค่ในดินแดนเสี่ยวเมิ่งเท่านั้น ไม่เช่นนั้นแล้ว ในโลกหล้านี้คงไม่มีใครสู้กับจวงจื่อได้!"เซียนเซิงซือที่เอ่ยออกมาในทันที.
"จวงจื่อในดินแดนเสี่ยวเมิ่ง เขาได้สร้างโลกของตัวเองขึ้นมาอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยท่าทางเหยียดหยัน.
"เซิ่งหวัง หากนำร่างจำแลงเหล่านี้ออกจากดินแดนเสี่ยวเมิ่ง บางทีพวกมันอาจจะพังทลายลงก็ได้!"เซียนเซิงซือที่เสนอความเห็น.
การจะจัดการ 10,000 เซียนบรรพชน เซียนเซิงซื้อไม่มีทางทำได้ และก็คิดว่าจงซานเองก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำสำเร็จ มีเพียงแต่ต้องโจมตีจุดอ่อนเท่านั้น.
"วูซซซ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
10,000 ร่างจงซานจำแลง ที่เวลานี้สร้างหลุมน้ำวน 10,000 หลุมขึ้น กลิ่นอายแรงกดดันที่ไม่ธรรมดา ทักษะเทวะกุยที่ร้ายกาจ เวลานี้ดูน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก.
อย่างไรก็ตามจงซานหาได้สนใจ จงซานร่างจริงที่จ้องมองหนึ่งหมื่นทักษะกุยด้วยสายตาเย็นชา.
"เซิ่งหวัง พวกเราจะต้องรีบหนีแล้ว!"เซียนเซิงซือที่เผยท่าทางร้อนใจ.
"ไม่จำเป็น!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"หืม?"เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทักษะเทวะกุย ที่ข้าแสดงให้จวงจื่อครั้งนั้น เป็นหายนะที่ข้าจงใจวางยาหายนะให้กับเฉิงโห่วโดยตั้งใจ ข้าเตรียมที่จะให้พวกเขาลงมือ ก่อนที่จะตอบโต้กลับคืน ช่างน่าเสียดายที่แผนการนี้จะต้องจบก่อนเวลา!"จงซานที่ถอนหายใจเบา ๆ .
"ทักษะเทวะ กุย? ต้นเหตุแห่งหายนะอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงซือที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
หนึ่งหมื่นหลุมน้ำวนที่ถูกปล่อยออกมา ทุกพื้นที่ที่มันเคลื่อนผ่าน ห้วงอากาศที่แตกสลาย อำนาจทำลายล้างนั้นน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก.
ทว่าจงซานคนเดียว เวลานี้ยื่นมืออกไป ก่อนที่จะปรากฎหลุมน้ำวนยักษ์ขึ้น เพียงแต่ว่าหลุมน้ำวนของจงซานนั้นดูแบนราบต่างจากของร่างจำแลงทั้งหนึ่งหมื่น.
หลุมน้ำวนของฝ่ายตรงข้าม และหลุมน้ำวนที่บางเรียบเข้าปะทะกัน ก่อนที่จะหมุนวนไปมาในทันที การหมุนที่ทวนกันไปมา ดูแปลกประหลาดคล้ายกับรูปแบบของปลาหยินหยางในค่ายกลบรรพกาลก่อเกิด.
"วูซซซซ!"
ห้วงอากาศที่สั่นไหวเล็กน้อย หลุมน้ำวนทั้งหนึ่งหมื่นเวลานี้กำลังหมุนกลับคืนด้วยความเร็วที่น่าสะพรึงกลัว.
"!"จงซานจำแลงทั้งหนึ่งหมื่นเวลานี้เผยท่าทางหวาดผวาออกมา.
ในเวลานั้นจงซานทั้งหนึ่งหมื่นพยายามที่จะใช้ทักษะเทวะกุยออกมาอีกครั้ง ทว่าช้าเกินกว่าทักษะกุยที่หมุนวนกลับมาหาพวกเขามาก.
"ตูมมมม!"
ทักษะเทวะกุยหลายพันที่กระแทกร่างของจงซานจำแลงเสียงดังสนั่น
ทักษะเทวะกุยที่ทำลายลิขิต! เป็นทักษะเทวะที่ยากจะต้านทาน ในเวลานี้มันได้โจมตีออกไปด้วยพลังน่าสะพรึงกลัว.
