Chapter 1354 ทั้งเสียใจและเกลียดชัง.
ภพหยิน เมืองซ่าง!
ด้วยความร่วมมือจากหนี่ปู่ซา ตำหนักที่ผนึกโลกใบเล็กก็สามารถส่งไปยังภพหยางได้สำเร็จ!
"ฟิ้ว!"ร่างแยกเงาที่เก็บผังจักรพรรดิ.
หนี่ปู่ซาที่พ่นลมหายใจ พร้อมกับปาดเหงื่อ พร้อมกับเผยสีหน้ามีความสุข "เซิ่งหวัง เฉินโชคดีที่ไม่ผิดพลาดในภารกิจ!"
"อืม ครั้งนี้รบกวนเจ้าแล้ว กลับไปพักก่อนเถอะ ที่นี่ข้าจะจัดการเอง!"จงซานพยักหน้ารับ.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"หนี่ปู่ซาที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพก่อนที่จะถอยกลับไป หนี่ปู่ซาเวลานี้อ่อนล้าเหนื่อยอ่อนเป็นอย่างมาก.
"จงซาน เจ้าส่งตำหนักไปยังภพหยางอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวสอบถามออกมาในทันที.
"ให้เจ้าแปดน้อยกินอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่เผยท่าทางอยากรู้.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
"ข้ารู้!"เทียนหลิงเอ๋อที่เผยยิ้มออกมา.
"เหล่าเย่ ซือหยางเทียนจัดการอย่างไร?"กุยเอ๋อที่สอบถามออกไป.
"ตอนนี้มีเขาคนเดียว เขาลังเลที่จะเคลื่อนไหว อาวุธที่ไร้เจตจำนง! โปรดวางใจ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อืม!"
บนอวกาศ.
บนดาวสองดวง.
ซือหยางเทียนที่ยืนอยู่บนดาวดวงหนึ่ง อีกดาวดวงหนึ่ง เป็นร่างโคลนจงซานและ 13 เซียนบรรพชนโครงกระดูกที่จ้องมองไปยังซือหยางเทียนด้วยความเย็นชา.
"เจ้าต้องการกล่าวอะไร?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา เผยท่าทางสงสัย.
"เซิ่งหวัง ปราชญ์เทพซือหยางเทียนบอกว่าเขาไม่ต้องการทำลายต้าเจิ้ง เพียงแต่เขายังไม่ได้ออกไปจากเมืองซ่าง!"หวังคูที่เอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
ซือหยางเทียนที่พยักหน้ารับ "ใช่ เจ้าเข้าใจก็ดีแล้ว!"
"แล้วก่อนหน้านี้เจ้าไม่เอ่ย?"จงซานที่สอบถามออกไป.
ซือหยางเทียนถึงกับพูดไม่ออก ก่อนหน้านี้เจ้าให้โอกาสข้าพูดรึอย่างไร?
ในเวลาเดียวกัน ซือหยางเทียนนั้นไม่ต้องการสู้แล้ว เพราะว่าในเวลานี้เขารับรู้ได้ถึงสัญญาณชีพในโลกเขตแดนของเขาพังทลาย เป็นสิ่งที่เทียนเต๋าจื่อทิ้งไว้ ขณะที่เขาออกไป เป็นหยกสัญญาชีพจากหนู เป็นหนึ่งสัญญาณที่เขาได้เลียนแบบมาจากต้าเจิ้ง.
ร่างฉายเงาของเทียนเต๋าจื่อระเบิด หนูสัญญาณก็ตายไปแล้วอย่างแน่นอน!
เทียนเต๋าจื่อจากไปแล้ว เขาจะต่อสู้ไปเพื่อใครกัน? เพียงแต่เขาไม่สามารถเอ่ยอ้างว่าหนีไปได้ ต้องไม่ลืมว่าเป็นเขาที่มาหาเรื่อง หากว่าหนีไปเฉย ๆ โดยที่ไม่สู้ เขาที่เป็นปราชญ์เทพ เป็นต้นแบบของโลกหล้า! การหนีไปโดยไม่สู้และการหนีไปโดยสู้ต่างกัน ทว่าจงซานเวลานี้กลับต้องการต่อสู้กับเขาเต็มกำลัง ไม่ใช่ว่าฝ่าตรงข้ามไม่ต้องการให้เขาหนีไปหรอกรึ?
จงซานที่จ้องมองซือหยางเทียนด้วยสายตาเย็นชา ด้วยสายตาที่ก้าวร้าว.
"ไปซะ ข้าไม่ต้องการเห็นเจ้าอีก!"ท้ายที่สุดจงซานก็กล่าวออกมา.
คำพูดดังกล่าวที่คล้ายว่าจงซานจะยอมแพ้ ทว่ากับความหมายที่ซ่อนอยู่กับทำให้ซือหยางเทียนไม่พอใจอยู่เช่นกัน ทว่าทางเช่นนี้? เจ้าไม่เห็นข้าในสายตาเลยอย่างงั้นรึ? เขาที่เป็นต้นแบบของคนทั่วโลกหล้า ใช่คนที่เจ้าจะเสียมารยาทไม่เห็นข้าอยู่ในสายตาอย่างงั้นรึ? แสดงท่าทางราวกับเขาไม่อยู่ในสายตาเลยอย่างงั้นรึ? เจ้าไม่รู้สึกขอโทษข้าเลยอย่างงั้นรึ?
ซือหยางเทียนพบว่าตั้งแต่ที่เขาเดินทางมายังตำหนักจวงหลุน ทุกครั้งไม่เคยพบเรื่องดีเลย ก่อนหน้านี้เหตุการณ์กัวซือฝู ในครั้งนั้นจงซานก็ถูกช่วยเอาไว้ ทำให้เขาได้พบกับหายนะ ถูกอีกฝ่ายลบหลู่เกียรติก่อนจากไป.
ซือหยางเทียนที่จ้องมองจงซานและเซียนบรรพชนเผ่าโครงกระดูกภายในใจที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจเป็นอย่างมาก.
ทว่านับจากนี้เป็นต้นไป ซือหยางเทียนที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจและสาบานในใจว่าจะต้องสืบสวนเรื่องของจงซานให้ดีหากว่าต้องต่อสู้กัน.
วิกฤติภพหยิน ดูเหมือนว่าจะสลายหายไปเรียบร้อยแล้ว!
-----------------------------------------------------------
ภพหยาง สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว!
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่กลืนกินชื่อเสียงวาสนาและลิขิตมากจากจากโลกใบเล็ก!
ในเวลานี้มันหายไปแล้ว ส่วนจงซานที่เก็บผังจักรพรรรดิ.
เหล่าขุนนางหลายคนที่กลายเป็นงงงวย หมายความว่าอย่างไรกัน?
ใครเป็นชายแขนขาดกัน? ถึงกับกล้าเอ่ยตัวเองว่าข้าพเจ้า(เจิ้น)? บนท้องฟ้าเทียนโจวจื่อ เกี่ยวข้องกับชายแขนขาดอย่างงั้นรึ?
หลาย ๆ คนที่กำลังคาดเดาไปต่าง ๆ นานา ทว่าพอจะมั่นใจได้ว่าเรื่องนี้ต้องเป็นเรื่องที่ฟ้าถล่มแผ่นดินทลายอย่างแน่นอน.
เทพอสูรลำดับหก?
เวลานี้ภายในใจของจงซานที่กำลังสั่นไหวไปมาเผยท่าทางจริงจัง เทพอสูรลำดับหกนั้นน่าเกรงขามมาก แล้วอีกห้าตนลำดับต้น ๆ ล่ะ?
"เปรี้ยง ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงสายฟ้าดังกระหึ่ม บนท้องฟ้าที่ปรากฎสายฟ้าลั่นเปรี๊ยะ ๆ เสียงดังกึกก้องกระจายไปทั่วโลกหล้า ทวีปตะวันออก ทวีปทิศใต้ ทวีปตะวันตก แม้แต่ในภพหยินก็ด้วย.
สายฟ้าฟาดลงมาทันทีทันที เหล่ายอดฝีมือทั้งหมดที่หยุดการกระทำ.
"เทพอสูรเลื่อนระดับ?"เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า.
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบเลื่อนระดับเป็นเทพอสูรลำดับหกแล้ว.
จงซานที่ก้าวนำเหล่าข้าราชบริพารออกมาด้านนอกตำหนักซ่างเฉิน.
"ตูมมมมม!"บนอวกาศ การต่อสู้ที่รุนแรงเป็นอย่างมาก แม้แต่อยู่นอกอวกาศจากดวงดาราอันไกลโพ้น เห็นเพียงดวงดาวที่ระเบิดออกมาเป็นระยะ ๆ .
ทว่าทันทีที่สายฟ้าสวรรค์ฟาดดังกระหึ่ม เทียนโจวจื่อที่ถอยหลังออกมา หยุดต่อสู้กับจงเทียน.
จงเทียนก็ไม่ตามเพื่อหวังเอาชนะแต่อย่างใด ยังคงยืนอยู่ห่างออกมา จดจ้องมองไปยังเทียนโจวจื่อ.
เทียนโจวจื่อที่รู้สึกถึงฟ้าดินเปลี่ยนแปลง ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
เทพอสูรเลื่อนขั้น ชี้ให้เห็นว่าบรรพชนรุ่นหนึ่งแตกสลายแล้ว! บรรพชนรุ่นหนึ่งถูกกำจัดแล้ว? การเคลื่อนไหวของเขาเป็นไปตามแผน เป้าหมายของเขาสำเร็จแล้ว เวลานี้เขาพึงพอใจไม่น้อย ทว่าทำไมไม่รู้เช่นกัน ลึกลงไปก็รู้สึกผิดอยู่ด้วยเช่นกัน.
"เทียนโจวจื่อ เจ้าช่างหน้าด้านยิ่งนัก ต้าเจิ้งต้อนรับเจ้าเป็นอย่างดี เจ้ากลับกล้าลอบโจมตีอย่างงั้นรึ? คิดว่าตัวเองคู่ควรจะเป็นปราชญ์เทพอยู่รึ?"จงเทียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
จงเทียนที่รับรู้ว่าเป็นไปตามแผนของจงซาน หน้าที่ของเขาคือหยุดศัตรูเอาไว้ ช่างน่าเสียดายที่เขาไม่สามารถจัดการศัตรูได้ก่อนที่แผนของจงซานจะสำเร็จ.
เทียนโจวจื่อที่มีอารมณ์ที่ซับซ้อน ไม่สนใจคำพูดของจงเทียน ขณะที่เขาจ้องมองไปยังคนของตระกูลเทียนด้านล่าง พลางถอนหายใจเล็กน้อย.
ถอนหายใจรึ? จงเทียนที่จ้องมองเทียนโจวจื่อด้วยความประหลาดใจ ทำไมต้องถอนหายใจ.
"ฟิ้ว!"เทียนโจวจื่อกลายเป็นลำแสงพุ่งตรงลงไปยังด้านล่างไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
"หยุดตรงนั้น!"จงเทียนที่ล่าตามไปในทันที.
สองปราชญ์เทพ สองริ้วแสง หนึ่งสีทองไล่ตามแสงสีขาว พุ่งตรงมาจากฟากฟ้าในทันที.
"วูซซซซ!"
แรงกดดันที่หนักหน่วงรุนแรง หยุดการต่อสู้รอบ ๆ สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวไปในทันที.
"ปราชญ์เทพจู่!"เก้าเซียนบรรพชนที่ได้รับบาดเจ็บเช่นกันจ้องมองไปยังเทียนโจวจื่อ.
"ไป!"เทียนโจวจื่อกล่าวพลางถอนหายใจเล็กน้อย.
"รับทราบ!"เก้าเซียนบรรพชนที่ไล่ตามเทียนโจวจื่อจากไปในทันที.
"ฟิ้ว!"จงเทียนที่ลงมาจากท้องฟ้า ขณะเขาไปขวางพวกเขาไว้ในทันที.
"คิดหนีอย่างงั้นรึ?"จงเทียนที่แค่นเสียงเย็นชา.
"เทียนเอ๋อ!"ที่ไกลออกไป เสียงของจงซานที่ดังขึ้นทันที.
จงซานที่นำข้าราชบริพารออกมาจากด้านในตำหนักซ่างเฉินนั่นเอง.
"ฟู่หวง?"จงเทียนเผยท่าทางสงสัย.
"ให้เขาไป!"จงซานที่กล่าวออกมาเบา ๆ .
"ครับ!"จงเทียนที่พยักหน้ารับ.
ในเวลานั้น เทียนโจวจื่อหันกลับไปมองจงซาน สายตาของเขาที่จ้องมองจงซาน ดวงตาหรี่เล็กลง เทพอสูรลำดับหกที่เลื่อนขั้น นั่นก็หมายความว่าบรรพชนรุ่นแรกได้ตายแล้ว เป็นจงซานที่ได้รับผลประโยชน์.
เทียนโจวจื่อที่จ้องมองจงซาน ด้วยใบหน้าแววตาที่ซับซ้อน ก่อนที่จะถอนหายใจ ขณะนำกลุ่มเซียนบรรพชนกลับไป.
"เทียนโจวจื่อ!"จงซานที่กล่าวออกไปเสียงดัง.
เทียนโจวจื่อที่หันหน้ามามองจงซาน ในเวลานี้ภายในจิตใจของเขาที่เปลี่ยนไป ทั้งที่ก่อนหน้านี้จงซานไม่ต่างจากมดปลวกในสายตาของเขา ทว่าเวลานี้กลับเทียบเท่าหรือแม้แต่เหนือกว่า.
"ฝากคำพูดไปบอกเทียนเต๋าจื่อด้วย!"จงซานกล่าวออกมาเบา ๆ
"หืม?"เทียนโจวจื่อที่เผยท่าทางสงสัย.
"ชัยชนะในครั้งนี้ ขอบคุณ!"จงซานเอ่ย.
เสนาธิการบางคนที่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด พร้อมกับเผยยิ้มออกมาด้วยเช่นกัน.
ส่วนเทียนโจวจื่อที่อยู่ตรงข้าม ในเวลานี้ไม่ยินดียินร้าย เพียงแค่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ.
"ไป!"เทียนโจวจื่อที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"รับทราบ!"เหล่าเซียนบรรพชนที่เร่งรีบตามไปทันที.
จงซานยังคงยืนอยู่ที่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิงจ้องมองเทียนโจวจื่อจากไป.
"ฟิ้ว!"จงเทียนที่มาปรากฎขึ้นที่ด้านข้างจงซาน.
"จงเสวียน เจ้าฟื้นฟูกลับมาแล้วรึ?"จงเทียนกล่าวสอบถาม.
"ครับ!"จงเสวียนที่เผยความตื่นเต้นเล็กน้อย.
"ยินดีด้วย!"จงเทียนที่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม.
"ขอบคุณพี่ใหญ่!"จงเสวียนพยักหน้า.
จงซานจ้องมองเทียนโจวจื่อที่จากไป แววตาที่เผยความลึกล้ำซับซ้อน ราวกับคิดอะไรบางอย่าง.
จากนั้นก็ถอนความคิดกลับคืนมา ก่อนที่จะหันหน้าไปทางเทือกเขาเทียนเซี่ย.
"ฟิ้ว!"จงซานที่บินออกไปยังเทือกเขาเทียนเซี่ยในทันที.
เหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งที่ตามไป ผู้คนมากมายที่กำลังล้อมรอบเทือกเขาเทียนเซี่ยอยู่.
เทือกเขาเทียนเซี่ยที่พังทลายลงแล้ว แม้แต่ห้องโถงของพวกเขายังพังทลาย จงซานที่เป็นคนแรกที่ก้าวเข้าไป ขณะที่เหล่าศพชีวิตยังคงเก็บตัว.
หลิวอู๋ซ่างที่นำจินอี้เหว่ยระดับสูงตามเข้าไปควบคุมเหล่าศพชีวิตอยู่ ที่ด้านในเทียนเสิ่นจื่อที่กำลังนั่งขัดสมาธิ ร่างกายที่เหนื่อยล้าและอ่อนแอเป็นอย่างมาก..
"เซิ่งหวัง!"เหล่าจินอี้เหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
จงซานที่ก้าวไปอยู่ด้านหน้าศพชีวิต.
เทียนเสิ่นจื่อจ้องมองจงซาน จงซานจ้องมองเทียนเสิ่นจื่อ.
ในแววตาของเทียนเสิ่นจื่อ จงซานที่เห็นว่าเต็มไปด้วยความหดหู่ ห่อเหี่ยวอย่างที่สุด ตระกูลเทียนสายโลหิตที่สืบทอดกันมาหลายรุ่น และถวายไปด้วยชีวิตมากมายเพื่อแผนการใหญ่ในครั้งนี้.
ทว่าในเวลานี้ แผนการใหญ่นั้นพังไม่เป็นท่า บรรพชนรุ่นหนึ่งตกตายไปแล้ว?
"ฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"เทียนเสิ่นจื่อที่หัวเราะ เขาหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาที่แห้งนั้นอาบไปด้วยน้ำตา.
เสียงหัวเราะที่แหบเครือ แทบไม่รู้ว่าเป็นเสียงหัวเราะหรือร้องไห้!
ศพชีวิตด้านหลังเทียนเสิ่นจื่อเอง ในเวลานี้ก็เผยท่าทางเหมือนกับศพตายซาก เหล่าสตรีหลายคนที่น้ำตาไหลพลางสะอื้นออกมาด้วยซ้ำ.
จงเทียน จงเสวียน อี้เหยี่ยน สุ่ยจิงและคนอื่น ๆ ที่เผยแววตาซับซ้อนจ้องมองคนกลุ่มดังกล่าว.
กลุ่มคนที่น่าอนาถสภาพเลวล้านี้ พวกเขาต่างก็มีฝันในใจ หัวใจที่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว พวกเขาไม่ลังเลที่จะทำทุกอย่าง แม้แต่ถวายไปด้วยชีวิต ทุ่มไปทั้งหมด ทว่าทุกอย่างที่ทำมาถูกทำลายสิ้นในวันนี้ เป้าหมายของพวกเขา ทุกอย่างที่วาดหวัง สิ่งที่ปรารถนาทั้งหมดหายไปอย่างคาดไม่ถึง พวกเขาทุกคนที่ราวกับว่าวสายป่านขาดกำลังลอยเคว้ง.
ในเวลานี้ พวกเขาทั้งรู้สึกเสียใจและเกลียดชังต้าเจิ้ง.
แผนการทั้งหมดในเวลานี้ ถูกต้าเจิ้งทำลายสิ้นแล้ว พวกเขาเวลานี้ไม่ได้รับการอำนวยสะดวกจากต้าเจ้งอีกแล้ว แม้แต่ถูกต้าเจิ้งลงโทษอย่างไร้ปราณีอย่างงั้นรึ? นี่คือผลตอบแทนจากความล้มเหลว เมื่อพวกเขาเริ่มหันปลายหอกทิ่มแทงอีกฝ่าย เมื่อไม่สามารถกำราบอีกฝ่ายได้ย่อมต้องถูกตอบโต้กลับมา.
ภาพเหตุการณ์ที่เต็มไปด้วยความเงียบงัน เทียนเสิ่นจื่อที่หัวเราะทั้งน้ำตา และเหล่าศพชีวิตสตรีต่างก็สะอื้นเป็นระยะ.
ทุกคนในต้าเจิ้งที่จ้องมองไปยังจงซาน รอคอยการตัดสินใจจากจงซาน!
