Chapter 1350 สมรภูมิภพหยิน.

ภพหยิน เมืองซ่าง ที่ด้านหน้าตำหนักปู่ซือ.

เหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งที่คาดหวังให้ร่างแยกเงาจงซานเข้าปะทะกับเทียนเต๋าจื่อและซือหยางเทียน.

"หวังคู!"จงซานที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.

"เฉินอยู่นี่แล้ว!"หวังคูที่ก้าวออกมาด้านหน้า.

"นำเผ่าโครงกระดูก ไปรับมือซือหยางเทียนให้กับข้า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.

"รับทราบ!"หวังคูที่รับคำ ทันใดนั้นจากด้านในห้องโถง โครงกระดูกอีก 12 ร่าง ที่ปลดปล่อยแรงกดดันวิญญาณออกมา พวกเขาที่เตรียมพร้อมเข้าปะทะกับปราชญ์เทพซือหยางเทียน.

"เซียนบรรพชนเผ่าโครงกระดูกอย่างงั้นรึ? นี่เจ้ากำราบเผ่าโครงกระดูกแล้วอย่างงั้นรึ?"ซือหยางเทียนที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์ขึ้นอีก.

ความสำเร็จมากมายของจงซาน ทำให้ซือหยางเทียนถึงกับผงะ ทว่าเทียนเต๋าจื่อบอกว่าจงซานเพียงแค่โชคนี้ นี่คือโชคดีอย่างงั้นรึ?

ใช่แล้ว ถึงแม้นว่าร่างภพหยางของเขาจะประสบความสำเร็จมากมาย ทว่าร่างภพหยินจะแข็งแกร่งเท่าอย่างงั้นรึ?

ทว่าจงซานภพหยินเห็นชัดเจนว่าอยู่ในระดับเซียนบรรพชน แม้แต่ดูว่างเปล่าเป็นอย่างมาก ซือหยางเทียนที่กำลังคาดเดาเกี่ยวกับตัวของจงซาน.

ในเวลานี้เซียนบรรพชนโครงกระดูกทั้ง 13 ตนได้ออกมาแล้ว.

เผ่าโครงกระดูกมีเซียนบรรพชนมากขนาดนี้เลยรึ? ทั้ง 13 คน ดูเหมือนว่าจะเคารพจงซานเป็นอย่างมาก ข้าราชบริพารรึ? เขาบอกว่าเป็นข้าราชบริพาร.

ซือหยางเทียนที่สามารถยืนยันได้แล้วว่า ตลอดหลายปีที่เขาปิดด่านนี้ ตัวเองพลาดเรื่องราวหลายอย่าง.

ต้าเจิ้งมีโชค แม้แต่สามารถกำราบเผ่าโครงกระดูกได้ เรื่องนี้น่าเหลือเชื่อเป็นอย่างมาก.

ก่อนหน้านี้เทียนเต๋าจื่อมาเชิญเขาด้วยตัวเอง ตัวเขาที่คิดว่าเป็นงานง่าย ทว่าเวลานี้ซือหยางเทียนเริ่มรับรู้แล้ว่าเขาคิดผิด.

"ซือหยางเทียน วันนี้ เจ้าอาจจะมาโดยไม่ได้ตั้งใจ หากเจ้าต้องการเป็นเพียงผู้ชม ข้าก็จะไม่ถือสาหาความ หากแต่เจ้าต้องการลงมือ ข้าจงซานจะไม่ปล่อยให้เจ้าได้กลับไปอย่างแน่นอน!"จงซานที่ดวงตาเบิกกว้าง.

"สามหาว!"ซือหยางเทียนที่คำรามเสียงดังทั้งที่ภายในใจสั่นไหว.

"เจ้าพูดเอง!"จงซานกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.

จากนั้น จงซานที่ไม่สนใจซือหยางเทียนอีกต่อไป เขาที่จ้องมองไปยังเทียนเต๋าจื่อ.

13เซียนบรรพชนรับมือปราชญ์เทพ แม้นว่าจะไม่สามารถเอาชนะปราชญ์เทพได้ ทว่าปราชญ์เทพก็ไม่สามารถที่จะจัดการง่าย ๆ ได้เช่นกัน นอกจากนี้ต้าเจิ้งที่ดูเหมือนน้ำที่ลำเกินหยั่ง ทำให้ซือหยางเทียนเวลานี้ดูขาดความมั่นใจไม่น้อย.

"เทียนเต๋าจื่อ เจ้าควรกลับไปซะ!"จงซานกล่าว.

เทียนเต๋าจื่อที่แสดงท่าทางระมัดระวัง ไม่ใช่ว่าจงซานหวาดกลัวต่อเทียนเต๋าจื่อ ทว่ากลับเป็นว่าเขาเผยท่าทางไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย.

"บางสิ่ง ไม่ใช่ของ ๆ เจ้า! เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นของเจ้า!"เทียนเต๋าจื่อเอ่ยออกมาเบา ๆ .

"เป็นคำพูดที่ข้าควรจะเป็นคนบอกเจ้า!"จงซานเอ่ยออกมาอย่างนุ่มนวล.

------------------------------------

สถานที่อีกแห่งที่บรรพชนรุ่นหนึ่งอยู่ เขาที่ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในดินแดนฝัน.

บรรพชนรุ่นหนึ่งของตระกูลเทียนขณะกุมตราสวรรค์อยู่ จ้องมองไปยังทิศทางของเทียนหลิงเอ๋อ เขาที่เผยท่าทางตื่นเต้น ทว่าจู่ ๆ  ใบหน้าของบรรพชนรุ่นหนึ่งที่เปลี่ยนสีไปในทันที.

"ไม่!"บรรพชนรุ่หนึ่งตระกูลเทียนที่ร้องออกมาด้วยความตกใจ.

"จงซาน? จงซาน? ข้าประเมินเจ้าต่ำเกินไป ข้าประเมินเจ้าต่ำไป!"ใบหน้าของบรรพชนรุ่นหนึ่งที่กลายเป็นอัปลักษณ์เป็นอย่างมาก.

เห็นชัดเจน เรื่องราวที่ภพหยางได้เผยออกมาแล้ว เขาที่ถูกจงซานตลบหลัง แผนการหลายแสนปีของเขา หนึ่งกระบวนที่ล้มเหลว ทว่าไม่คิดเลยว่าจะทำให้เขาเสียหายถึงเพียงนี้?

หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ตอนนี้คงจะสิ้นสติไปแล้ว.

บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนในภพหยินที่กำลังปรับสภาพจิตใจในทันที!

ในเวลานี้ ทำไมไม่รู้ บรรพชนรุ่นหนึ่งที่รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา ไม่ได้การความรู้สึกนี้? บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่กำลังครุ่นคิดถึงปัญหา.

ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกไม่ดีมากขึ้นเท่านั้น พื้นที่รอบ ๆ ผิดปรกติ.

"บรรพชนหัวล้าน ข้าไม่เห็นว่าจะได้ผลอะไรเลย!"เสียงของชายชุดดำที่ดังขึ้นในทันที.

เกิดอะไรขึ้น? ใครกันบรรพชนหัวล้าน เขาที่แทบพ่นโลหิตออกมา.

"หุบปาก บำเพ็ญลมหายใจไปซะ ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่เปลี่ยนร่างเจ้าตลอดกาล!"

บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก.

"!"ชายในชุดสีดำที่หลับตาเงียบไปในทันที.

"ไม่สามารถถ่วงเวลาไปได้อีกแล้ว!"บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.

ขณะที่เขายื่นมือไปด้านหน้า ก่อนที่จะบริกรรมคาถาบางอย่าง ตราสวรรค์ในมือ ทันใดนั้นก็ลอยขึ้นไปบนอากาศ ก่อนที่จะกระแทกอะไรบางอย่างบนอากาศอย่างรุนแรง.

"ตูมมมม!"

เกิดระเบิด ตราสวรรค์ที่แตกสลายกลายเป็นผุยผง ทว่าหลังจากนั้น ที่ด้านหน้าของเขากลายเป็นหลุมน้ำวนขนาดเล็กขึ้น.

"ออกมา!"บรรพชนรุ่นหนึ่งที่เผยท่าทางตื่นเต้น.

จากนั้นเขาที่ยื่นมือพยายามดูดซับพลังจากภายในหลุมน้ำวน.

"เอ๊ะ?"บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่เผยท่าทางประหลาดใจ เพราะว่าพลังงานด้านในกลับไม่ถูกดูดซับเข้ามา.

"ไม่ได้การ ไม่ได้การแล้ว!"บรรพชนรุ่นหนึ่งที่เผยท่าทางตื่นตระหนกขึ้นรู้สึกผิดปรกติเป็นอย่างมาก.

เขาที่เงยหน้า กวาดตามองพื้นที่รอบ ๆ  เขาที่สังหรณ์ใจไม่ดีมากมายนัก นี่มัน ภาพลวงตาอย่างงั้นรึ?

"สารเลว!"บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่คำรามลั่น.

"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

พริบตาเดียวที่เขาพบว่าเป็นภาพลวงตา บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่ปลดปล่อยเจตจำนง เพื่อที่จะบดทลายโลกฝันแห่งนี้ทันที.

"วีด-ตูมมมม!"

พื้นที่รอบ ๆ ที่แตกเป็นเสียง ๆ  ภายในใจของบรรพชนตระกูลเทียนกลายเป็นเย็นยะเยือบ เขาถูกหลอกอย่างงั้นรึ?

"จงซาน!"บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ.

ทว่าทันทีที่โลกฝันพังทลาย บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่ลืมตาขึ้น ก่อนที่จะพบกับปราณกระบี่มากมายปกคลุมท้องฟ้ามาจากทั่วสารทิศ.

"ปราณกระบี่ฮุ่นตุ้น!?"บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่ใบหน้าเปลี่ยนสี.

"อ๊ากกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

ด้วยเสียงคำรามดังกึกก้อง บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่ปลดปล่อยพลังที่แข็งแกร่ง แผ่ออกไปรอบ ๆ .

ทว่าปราณกระบี่ฮุ่นตุ้นนั้นทรงพลังและมากมาย พริบตาเดียวก็กลืนร่างบรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนไปในทันที.

--------------------------------

ก่อนหน้านี้เล็กน้อยขณะบรรพชนรุ่นหนึ่งอยู่ในความฝัน.

เหล่าสตรีที่จับจ้องมองไปยังบรรพชนรุ่นที่หนึ่งกำลังนั่งอยู่.

ในเวลานั้นเขาที่ปล่อยตราสวรรค์ลอยขึ้นมา ปากของเขาที่บริกรรมคาถาที่ยากจะเข้าใจ ก่อนที่มันจะระเบิดออกมาเสียงดัง.

"ตูมมมม!"

หลังจากที่ตราสวรรค์ระเบิดออกเป็นชิ้น ๆ  จากนั้นก็ปรากฎหลุมน้ำวนขนาดเล็กขึ้นที่ด้านหน้า.

"เป็นพลังที่มากมายแข็งแกร่งนัก!"เทียนหลิงเอ่อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.

"พลังอย่างงั้นรึ?"สตรีทั้งหมดที่จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ.

"ใช่ ข้ารู้สึกถึงพลังที่แข็งแกร่งมาก สายโลหิตของข้ากำลังสั่นไหว!"เทียนหลิงเอ่อที่จ้องมองไปยังหลุมน้ำวนด้วยความประหลาดใจ.

"ดูเหมือนว่าด้านในนั้นจะมีพลังที่มากมายปรากฎขึ้นพร้อมกับส่งมอบให้กับเจ้า ตราสวรรค์นั่นหลังจากที่ถูกคลายผนึก เจ้าที่เป็นเจ้าของมันจึงได้รับมันไป!"กุยเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.

"อี้อี้อี้อี้ ....................................!”

อสูรน้อยขนปุยที่แสดงท่าทางร้อนรนร้องออกมาไม่หยุด.

"ไม่ได้การแล้ว เขากำลังจะตื่นขึ้นมาแล้ว เสี่ยวชิงไม่สามารถควบคุมเขาได้อีกแล้ว!"เนี่ยนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยความเป็นกังวล.

จากที่ไกลออกไป ชายในชุดสีดำที่ใช้วิชาลับก่อนที่จะปล่อยตรงไปยังหลุมดำ ทว่าหลุมดำนั้นกับไม่ตอบสนองกับเขา ทำให้เขาเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ! ทันใดนั้นดวงตาที่หลับอยู่ของเขาที่เริ่มเคลื่อนไหว.

"ขยับแล้ว เขากำลังจะตื่น!"เห่าเม่ยลี่เอ่ยออกมาด้วยความเป็นกังวล.

"หมื่นกระบี่ฮุ่นตุ้น!"กุยเอ๋อที่ยื่นมือออกไปด้านหน้า.

กลิ่นอายของปราณกระบี่ฮุ่นตุ้นจากทั่วทุกสารทิศพวยพุ่งออกไปยังตำแหน่งของบรรพชนรุ่นที่หนึ่ง.

"วูซซซ!"บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่ลืมตาขึ้น.

"ปราณกระบี่ฮุ่นตุ้น?"บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนที่ใบหน้าเปลี่ยนสี.

"โฮกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

หลังจากเสียงคำราม บรรพชนรุ่นหนึ่งตระกูลเทียนปลดปล่อยพลังออกไปต้านทาน.

ทว่า ปราณกระบี่ฮุ่นตุ้นนั้นมากมายบ้าคลั่ง พริบตาเดียวก็กลืนร่างของบรรพชนรุ่นหนึ่งไป.

"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

-----------------------------------

ในเวลาเดียวกันนั้น บนท้องฟ้าเมืองซ่าง.

ดวงตาของเทียนเต๋าจื่อที่หดเกร็ง เขาที่เงยหน้าขึ้นมองซือหยางเทียน "ซือหยางเทียน ข้าไม่ต้องการอะไรมาก เพียงแค่ขวางจงซานเอาไว้ให้ข้าก็พอ!"

"วูซซซ!”

ร่างของเทียนเต๋าจื่อที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย.

ใบหน้าของซือหยางเทียนที่เปลี่ยนสี จากนั้นเขาที่รับรู้ว่าเทียนเต๋าจื่อที่รอคอยบางอย่างมาตลอด เวลานี้ได้หายไป ขณะที่เขาจดจ้องมองไปยังจงซาน.

ทว่าในเวลานั้น จงซานที่ดูไม่รีบร้อนใด ๆ  "มีปัญหาอะไร? เทียนเต๋าจื่อไปแล้ว เจ้ายังต้องการอยู่อีกรึ?"

ซือหยางเทียนที่จ้องมองจงซานด้วยแววตาแปลกประหลาด ก่อนที่จะจ้องมองไปยังรอบ ๆ เมืองซ่าง.

เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เทียนเต๋าจื่อหายไปในทันที หายไปอย่างไร้ร่องรอย นั่นเป็นเพราะว่าเทียนเต๋าจื่อนั้นใช้ร่างเงาฉายของตัวเองนั่นเอง เป็นพลังที่เกินกว่าที่จงซานจะเข้าใจได้.

เจ้าต้องการอะไร? ขวางจงซานอย่างงั้นรึ? ดูเหมือนว่าจงซานเองก็ไม่รู้ว่าเทียนเต๋าจื่อไปใหน ทำไมต้องให้เขาขวางจงซาน.

"ซือหยางเทียน ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง เทียนเต๋าจื่อหนีไปแล้ว เจ้ายังอยู่ทำอะไร?"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.

ซือหยางเทียนที่จ้องมองไปยังจงซาน ภายในใจที่บีบรัด เป็นความจริง กับท่าทางเช่นนี้ของจงซาน ทำให้เขาไม่ค่อยพอใจนัก ทว่าเขาก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับจงซานเลย หากแต่ในเวลานี้หลังจากที่รับรู้ความน่าเกรงขามของจงซาน ทำให้เขาต้องครุ่นคิดให้ดี.

ทว่าตอนนี้ ด้วยความรู้สึกสงสัยเคลือบแคลงใจของซือหยางเทียน เขาที่แสดงท่าทางว่าเทียนเต๋าจื่อจากไปแล้ว แม้นความจริงนั้น เทียนเต๋าจื่อยังไม่ไป ซือหยางเทียนที่รับหน้าที่ ขวางจงซาน หากจงซานนั้นไม่ได้เข้าไปขวางเทียนเต๋าจื่อใด ๆ  เวลานี้กำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

"ซือหยางเทียน ข้าจะถามเจ้าครั้งสุดท้าย เจ้าจะไม่ไปอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.

ซือหยางเทียนที่ไม่คิดที่จะต่อสู้ ทว่าก็ไม่คิดที่จะจากไป เวลานี้เขาที่เงียบไม่กล่าวอะไร รอคอยเทียนเต๋าจื่อ.

"ชิ ประเมินข้าต่ำรึ?!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ประชาชนต้าเจิ้งรับบัญชา โปรดชูมือขวาขึ้น ข้าต้องการพลังของพวกเจ้า!"จงซานที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.

"โฮกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!” เสียงของมังกรทองชื่อเสียงวาสนาคำราม.

"โฮกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”ภายในทะเลชื่อเสียงวาสนาเสียงของมังกรทองที่ดังกึกก้อง.

เสียงคำรามของมังกร เหล่าประชาชนต้าเจิ้งทั่วแผ่นดินที่ได้ยินอย่างพร้อมเพรียง.

"เซิ่งหวังต้องการพลัง?"

"ยกมือเร็วเข้า!"

"เป็นพลังให้กับเซิ่งหวัง!"

..............................

..................

......

ทั่วทั้งภพหยิน ทุกคนต่างก็ได้ยินเสียง โดยเฉพาะประชาชนทุกคนของเมืองซ่างต่างก็ยกมือขวาขึ้นทั้งหมด พลังมากมายทั่วแผ่นดิน ถูกรวมเก็บจากทะเลชื่อเสียงวาสนาของต้าเจิ้ง.

จากนั้น พลังทั้งหมดมารวมตัวกันที่เงาเทวะจงซานบนฟ้า ก่อนที่จะส่งมายังร่างของจงซาน.

ซือหยางเทียนที่ตื่นตระหนก จงซานเสียสติไปแล้วรึ? เขากำลังทำอะไร เคลื่อนย้ายพลังทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง เขาต้องการหมายชีวิตของข้าจริง ๆ รึ? เขากำลังทำตามที่เขาพูดก่อนหน้านี้!

แทบจะในทันที หัวใจของซือหยางเทียนที่ร้อนรนดุจเพลิงไฟไหม้ เขาในเวลานี้ ไม่ต้องการจะสู้แล้ว.

อย่างไรก็ตาม ซือหยางเทียนที่ประเมินฝ่ายตรงขามเกินความจริง จงซานที่ด้านหน้าตำหนักปู่ซือที่เขาเห็นเวลานี้ เป็นเพียงร่างโคลนเท่านั้น พลังจากคนทั่วหล้านั้นถูกส่งไปยังร่างแยกเงาร่างจริง ซึ่งจากไปก่อนหน้านี้แล้ว ร่างจริงที่ตามเทียนเต๋าจื่อไป เวลานี้เขาเองก็ไม่ต้องการจะลงมือแต่อย่างใด ทุกอย่างปล่อยเป็นหน้าที่ของหวังคูไป.

ซือหยางเทียนที่หัวใจไม่มั่นคง แม้นว่าต่อหน้าร่างโคลนของร่างแยกเงาจงซานก็ตาม เขาที่รู้สึกตื่นตระหนกตกใจขึ้นมาอย่างไม่ต้องสงสัย.