Chapter 1327 ปากยักษ์
พิธีใต้หว่านฝูผาน ตำแหน่งปราชญ์เทพที่ได้รับเป็นจงเทียน ทั่วหล้าแซ่ซ้องสรรเสริญ!
ในโลกเขตแดนเปลี่ยนเวลา เหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งทั้งหมดที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น พวกเขาที่เพิ่งเข้าร่วมต้าเจิ้งที่มีปราชญ์เทพเป็นของตัวเอง ภายในใจที่พ่นลมหายใจยาว ยินดีอย่างที่สุด.
ต้าเจิ้งยังคงเปิดรับคนอยู่เรื่อย ๆ ทว่าด้วยการที่ไท่จื่อได้กลายเป็นปราชญ์เทพ ทำให้เกิดความแตกต่างเป็นอย่างมาก เพียงแค่ไม่กี่วัน ทันทีที่ทุกคนรู้ว่าไท่จื่อได้เป็นปราชญ์เทพนั้น ทำให้มีคนเข้าร่วมต้าเจิ้ง มีมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม.
เป่าเอ๋อ เซียนเซียนที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจ ทว่าจงซานนั้นหาได้แสดงความตื่นเต้นออกมา จงซานเวลานี้ไม่สามารถตื่นเต้นได้ ที่จริงเขาจับจ้องมองเซียนเซิงซือด้วยความเห็นใจ.
เซียนเซิงซือที่คุกเข่าลงก่อนหน้านี้ ร้องขอจงเทียนให้ได้เป็นปราชญ์เทพ เซียนเซิงซือไม่ได้มีความสุข ดวงตาที่สีแดงกำลังจ้องมองไปยังลูกตาที่อยู่บนเสาสวรรค์.
"ลูกหลาน น้อมลาบรรพบุรุษ!"เซียนเซิงซือที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า.
ความโดดเดี่ยวอ้างว้าง ความเศร้าอย่างที่สุด ราวกับว่าในโลกหล้าเหลือเพียงเขา แค่คนเดียว.
ตระกูลจางคนสุดท้าย โลกเขตแดนเปลี่ยนเวลาที่ทรงพลังซับซ้อน เซียนเซิงซือที่กล่าวลาบรรพบุรุษ ความทรงจำสุดท้าย จงซานเข้าใจดี นี่คือบรรพบุรุษที่กำลังโรยราจากไป กำลังสลายหายไปแล้ว.
ในโลกใบใหญ่ภายในสมาชิกตระกูลสายโลหิตย่อมเชื่อมต่อถึงกัน เซียนเซิงซือเวลานี้กำลังจะเหลือเพียงแค่ตัวคนเดียว.
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เกิดเสียงระเบิดดังกระหึ่มทั่วโลกเขตแดนเปลี่ยนเวลา เหล่าปิศาจร้ายมากมายตกตายไปจากรอยแยกแตกที่เกิดขึ้น รอยแยกแตกที่ลามกระจายไปทั่วโลกเขตแดนเปลี่ยนเวลา.
ลูกตาสีทองตรงกลางที่หรี่แสงมืดครึ้มลง ราวกับว่าพลังมากมายมหาศาลถูกดึงออกไปเกือบหมด.
ลูกตาสีทองที่เล็กลงเรื่อย ๆ ลดขนาดลงไม่หยุด มืดครึ้มลงเรื่อย ๆ .
"ครืนนนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
“แค๊ก แก๊ก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
โลกเขตแดนเปลี่ยนเวลากำลังล่มสลายลง เสียงดังกึกก้องกระหึ่มดังลั่น.
ท้องฟ้าที่แตกแยกออกมาใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ แบ่งแยกกลายเป็นรอยร้าวที่กระจายไปทั่วโลกเขตแดน.
รอยฉีกขาดรูโหว่ที่ใหญ่โต กระจายเป็นเหมือนกับใยแมงมุม รูมากมายใหญ่เล็กเกิดขึ้นทุกที่.
รอยแตกแยกที่เปิดออกมา ไม่ใช่แค่หลุมดำ ทว่าเป็นทางออกไปยังด้านนอกโลกเขตแดนเปลี่ยนเวลา ด้านนอกคือโลกใบใหญ่อย่างงั้นรึ?
ทางออกอย่างงั้นรึ? ทันใดนั้นมีบางคนที่บินออกไปยังช่องทางดังกล่าว ทว่า ขณะที่บินออกไป กลับถูกกลิ่นอายของเนตรเทียนชูกดทับลงมา จำต้องคุกเข่าลงด้วยความเคารพ ผ่านเป็นระยะเวลานานไม่สามารถขยับตัวได้.
"กราบลาบรรพบุรุษ ~~~~~~~~~!”
ราวกับว่าใต้สวรรค์และปฐพีนั้นเหลือเพียงแค่เซียนเซิงซือ คำพูดของเขาที่อ้างว้างอย่างที่สุด ความโดดเดี่ยว ความโศกเศร้าที่มากมายเกินจะหยั่ง.
เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งที่ดีใจคราแรก ในเวลานี้เปลี่ยนเป็นเงียบสงบ พวกเขาที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือที่คุกเข่าน้อมส่งบรรพบุรุษเป็นครั้งสุดท้าย ภายในใจของทุกคนที่รัดแน่นอย่างช่วยไม่ได้.
ที่ด้านนอก จงเทียนที่อยู่บนท้องฟ้า ดวงตาด้านล่าง แสงสีทองที่ลดน้อยลงเรื่อย ๆ ลดลงไม่หยุด.
เกาะลูกตาสีทอง เวลานี้กำลังเปลี่ยนเป็นมืดบอด แสงสีทองที่เหือดแห้งหายไปทั้งหมด เหลือเพียงสีดำมืด ทะเลดวงตารอบ ๆ ที่แตกเป็นทาง เกิดเป็นรูโหว่มากมายปรากฎขึ้น.
ดวงตาบนผืนโลก ได้มาถึงจุดจบแล้ว ได้มาถึงวาระสุดท้ายแล้ว กำลังล่มสลายโดยสมบูรณ์.
แสงสีทองสุดท้ายที่เรียกเนตรเทียนชูมา ที่เหือดหายไปในที่สุด.
เนตรเทียนชูที่เปล่งแสงสว่างจ้าสาดส่อง จากนั้น ก็ค่อย ๆ ปิดลง เมฆสีเหลืองมากมายที่ปกคลุม ก็ค่อย ๆ สลายหายไป.
อำนาจสวรรค์ที่กดทับลงมา พลังกดดันวิญญาณที่น่าเกรงขามหายไปทั้งหมด.
บนอากาศที่ว่างเปล่า เหลือเพียงปราชญ์เทพจงเทียนที่กำลังยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดิน ดวงตาบนท้องฟ้าที่ปิดและหายไปหมดแล้ว.
เหล่าผู้ฝึกตนด้านนอก ที่สามารถยืนขึ้นได้แล้ว.
ภายในโลกเขตแดนเปลี่ยนเวลา เหล่าผู้ฝึกตนมากมายเวลานี้เริ่มบินขึ้นท้องฟ้าหาทางออกกันแล้ว.
เพราะว่า โลกเขตแดนเปลี่ยนเวลากำลังล่มสลายแล้ว ท้องฟ้าที่ปรากฎรอยแตกมากมาย หากไม่ออกไป จะต้องได้รับหายนะแน่.
เหล่าอรหันต์ ปู่ซา พุทธะที่บินออกไปมากมาย บินออกมาเป็นกลุ่มเป็นก้อนพวกใครพวกมัน.
"เซิ่งกงเป้า!"จงซานออกคำสั่ง.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"เซิ่งกงเป้าที่ตอบรับคำสั่งในทันที.
"เทียนเอ๋อที่กำลังเป็นปราชญ์เทพนั้น อยู่ในช่างตระหนักรู้ ห้ามไม่ให้ใครเข้าไปรบกวน นำเสนาธิการของต้าเจิ้งออกไปก่อน คุ้มกันจงเทียน."จงซานออกคำสั่ง.
"น้อมรับบัญชา!"เซิ่งกงเป้าเอ่ยรับ.
แน่นอนว่าคนที่จงซานเอ่ย เหล่าคนที่ต้องการเข้ารบกวนจงเทียนตระหนักรู้ ย่อมต้องเป็นคนของนิกายต้าเสวียนหวงที่เสียผลประโยชน์ในครั้งนี้.
และเหล่าคนอื่น ๆ ที่เข้าร่วม แม้นว่าจะได้รับแสงแห่งธรรมของจงเทียนตอบแทนกลับมาก็ตาม ใครจะรับประกันว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่ คิดไม่ดีต่อจงเทียนหรือไม่?
การเป็นปราชญ์เทพของจงเทียนนั้นยังไม่จบ ในเวลานี้ยังอยู่ในช่วงสำคัญ หากว่ามีใครต้องการสังหารจงเทียน ตำแหน่งปราชญ์เทพก็ยังสามารถเปลี่ยนแปลงได้อีก? แน่นอนว่าย่อมต้องมีใครต้องการช่วงชิงโอกาสเป็นปราชญ์เทพไม่ใช่รึ?
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร เวลานี้ต้องคุ้มกันเอาไว้ก่อน.
ยกเว้นหวนจี เป่าเอ๋อและเซียนเซียน สามสตรี คนอื่น ๆ ต่างก็ตามเซิ่งกงเป้าออกไปอย่างรวดเร็ว เพื่อคุ้มกันจงเทียน.
เป็นความจริง ขณะที่เซิ่งกงเป้านำคนอื่น ๆ บินออกไป มีเซียนบรรพชนบางส่วนที่บินพุ่งตรงไปยังทิศทางของจงเทียน.
"ปัง!"
หวังคูที่บินออกไป ขวางเซียนบรรพชนคนดังกล่าวเอาไว้ทันที.
"หืม?!"เซียนบรรพชนชุดแดงที่ถูกหวังคูขวางเอาไว้.
"ซูมมมม!"
แสงสีเงินที่ตัดผ่าน เคียวยักษ์ของหวังคูที่ฟันฉับลงมา!
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เซียนบรรพชนคนดังกล่าวที่ลอยถอยหลังออกไป จินเผิงเต้าเหรินถูและคนอื่น ๆ เองที่เข้าล้อมกรอบ.
เซียนบรรพชนชุดแดงที่ใบหน้าดำมืด ก่อนที่จะตัดสินใจหนีทันที.
"ไม่ต้องไล่ตาม!"หวังคูที่หยุดจินเผิงเอาไว้.
การไล่ตามศัตรูออกไปนั้นเป็นเรื่องรอง งานสำคัญที่แท้จริงนั้นคือคุ้มกันจงเทียนต่างหาก.
เมื่อคนของต้าเจิ้งมารวมตัวกันมากขึ้นและก็มากขึ้น เหล่าคนที่คิดจะล่าปราชญ์เทพนั้น ก็รู้สึกหวั่นเกรงขึ้นมาในทันที.
ตลอดทั้งเดือน นับตั้งแต่เซียนเซิงซือได้ควบคุมเทพปิศาจกว่าร้อยสังหารเหล่าเสวียนและเหล่าหวง เหล่าคนที่ต้าเจิ้งรับเข้ามาตลอดทั้งเดือนในโลกเขตแดนเปลี่ยนเวลา มีจำนวนมากมาย ดังนั้นกลุ่มของต้าเจิ้งจึงมากมายน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
เหล่าองค์รักษ์คุ้มกันมากมายที่เพิ่มขึ้นมาจำนวนมากล้วนแต่เพิ่งรับเข้ามา.
จินเผิง เต้าเหรินถู หวังคู โหยวหลาน เหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งทั้งหมด ที่คอยคุ้มกันจงเทียน.
ผู้คนที่อยู่ในโลกเขตแดนเปลี่ยนเวลาที่เหลือน้อยลงเรื่อย ๆ เซียนเซิงซือหลังจากคำนับเสร็จ ใบหน้าของเขาที่กลับมาเป็นว่างเปล่าไร้ความรู้สึก.
จงซานที่ก้าวเดินตามไป จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือที่ค่อนข้างเหนื่อยล้าผมแซมขาว ด้วยการใช้ทั้งอายุขัยและลิขิตไปก่อนหน้านี้ ทำให้จงซานถอนหายใจเบา ๆ ขณะที่เขาวางมือไปที่ไหล่ของเซียนเซิงซือ.
เซียนเซิงซือที่จ้องมองจงซาน.
"ข้าให้คำมั่นต่อเจ้า ตราบเท่าที่ข้ายังอยู่ ตระกูลจางจะไม่ถูกกำจัด ขอมีเพียงข้ายังอยู่ในสวรรค์แห่งนี้ ตระกูลจากจะต้องกลับมารุ่งโรจน์ ต้าเจิ้งทุกคนคือครอบครัวของเจ้า ต้าเจิ้งคือบ้านของเจ้า."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ได้ยินคำพูดของจงซาน ใบหน้าของเซียนเซิงซือที่ว่างเปล่าก็สั่นไหวเล็กน้อย ก่อนที่จะคุกเข่าและเอ่ยออกมาว่า "ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"
"ลุกขึ้นเถิด ความแค้นของเจ้ายังไม่ชำระ ศัตรูคู่แค้นของเจ้ายังรออยู่ด้านนอก!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"เซียนเซิงซือที่ลุกขึ้นช้า ๆ .
เซียนเซิงซือที่กวาดตามองรอบ ๆ จดจ้องมองโลกเขตแดนเปลี่ยนเวลา เวลานี้มันกำลังล่มสลายแล้ว พื้นที่รอบ ๆ ปรากฎรอยแตกแยกมากมายลามออกไปไม่หยุด.
"เซิ่งหวัง!เฉินรู้ว่าเซิ่งหวังต้องการวิถีสวรรค์ ต้องการพลัง ในโลกเขตแดนเปลี่ยนเวลานี้กำลังล่มสลายแล้ว เซิ่งหวังรีบดูดซับเร็วเข้า!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ดูดซับ? ไม่ใช่ว่าเป็นบรร............!”
เซียนเซิงซือที่ฝืนยิ้ม ส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย "เซิ่งหวังไม่จำเป็นต้องห่วงความรู้สึกเฉิน โลกเขตแดนเปลี่ยนเวลากำลังล่มสลาย วิถีสวรรค์จำลองนั้นกำลังจะสลายไปรวมกับโลกใบใหญ่ หายไปไม่มีเหลือ กลายเป็นส่วนหนึ่งของโลกใบใหญ่ไป จะดีกว่าหากว่าเซิ่งหวังดูดซับมันเข้ามา!"
"ดวงตาที่มืดบอดนั้น เซิ่งหวังสามารถใช้แปดหางสวรรค์กลืนกินมัน บรรพชนที่ได้กลายเป็นความว่างเปล่าเท่านั้น เวลานี้เหลือเพียงแค่เปลือกเท่านั้น."เซียนเซิงซือที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
จงซานที่จ้องมองเซียนเซิงซือด้วยความซับซ้อน ไม่ได้กล่าวปฏิเสธอย่างไร เขาย่อมรับรู้ว่าภายในใจของเซียนเซิงซือ ยากที่จะละทิ้งได้ ทว่าเขาก็ไม่ต้องการเป็นคนเห็นแก่ตัว หากยิ่งจงซานปฏิเสธ ก็จะยิ่งทำให้เขารู้สึกผิด วันนี้ผลประโยชน์ทั้งหมดควรเป็นของตระกูลจาง และมันควรจะสามารถช่วยเหลือเซียนเซิงซือได้ในอนาคต.
ท้ายที่สุด จงซานก็พยักหน้ารับ.
เห็นจงซานพยักหน้ารับแล้ว เซียนเซิงซือที่เผยยิ้มเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ยากจะเห็น.
จงซาน หวนจี เป่าเอ๋อ เซียนเซียน เซียนเซิงซือ ที่ออกมาจากโลกเขตแดนเปลี่ยนเวลาในที่สุด.
โลกเขตแดนเปลี่ยนเวลาที่กำลังล่มสลายรอยแตกล่มสลายที่มากขึ้นเรื่อย ๆ .
ที่ด้านนอกนั้น เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งกำลังปกป้องจงเทียนบนอากาศ.
ส่วนผู้ฝึกตนรอบ ๆ ไม่มีใครจากไป หลาย ๆ คนที่ได้รับแสงแห่งธรรมจากจงเทียนก่อนหน้านี้ บางคนเฝ้ามองเงียบ ๆ บางคนเองภายในใจก็บังเกิดความต้องการสังหารปราชญ์เทพเช่นกัน.
อย่างไรก็ดี ยังมีคนของนิกายต้าเสวียนหวงที่อยู่ไกลออกไป เวลานี้ใบหน้าท่าทางที่เต็มไปด้วยความโกรธและอับอาย ดวงตาของกู่เซิ่งหมิงที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย ขณะที่เขากำลังรวมคนของนิกายต้าเสวียนหวง เตรียมลงมือ.
"เซิ่งหวัง กู่เซิ่งหมิง โปรดมอบให้ข้าจัดการด้วยตัวเอง!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ตกลง!"จงซานพยักหน้ารับ.
"เป่าเอ๋อ เซียนเซียน หวนจี โปรดขัดขวางเหล่าเซียนบรรพชนคนอื่น ๆ ไม่ให้เข้ามารบกวนการต่อสู้ของเซียนเซิงซือและกู่เซิ่งหมิง!"จงซานที่เอ่ยต่อสตรีทั้งสาม.
"อืม!"สตรีที่ทั้งสามที่รับคำอย่างจริงจัง.
แน่นอน ในเวลานี้จงซานไม่จำเป็นต้องกังวลความปลอดภัยของทั้งสามสาว เซียนเซียน ยังต้องบอกว่ามีคนรังแกนางอีกรึ? ไม่มีใครต้องการหาเรื่องนางแน่ ไม่เช่นนั้นตี้เสวียนชาคงไม่ปล่อยพวกเขาเอาไว้ ก่อนหน้านี้ยูไลถูกสับเป็นท่อน ๆ ตกตายไปอย่างอนาถทีเดียว.
และคนต่อมา หวนจีเองก็เช่นกัน ไม่มีใครสามารถสัมผัสนางได้ หากแต่นางสามารถจัดการคนอื่น นางมีร่างกายและพลังที่ยากจะมีคนอื่นต่อกรได้.
ส่วนเป่าเอ๋อ เป่าเอ๋อและเจ้าตำหนักกลางที่ผสานเป็นคนเดียวกัน หลายวันมานี้หลังจากปรับสภาพร่างกายได้ ทั้งประสบการณ์ความรู้ของเจ้าตำหนักกลางนางที่ได้รับมาทั้งหมด เซียนบรรพชนขั้นที่สิบ? เป็นตัวตนที่น่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
สตรีทั้งสามคนที่บินไปกับเซียนเซิงซือ พุ่งตรงไปยังทิศทางของกู่เซิ่งหมิง.
ที่ไกลออกไป กู่เซิ่งหมิงที่ทั้งโกรธและอับอาย เวลานี้ได้รวมเหล่าศิษย์นิกายต้าเสวียนหวง เตรียมไล่ล่าสังหารปราชญ์เทพ ในเวลานี้กลิ่นอายพลังของพวกเขาที่ปะทุออกมา ก่อนที่จะถูกหยุดเอาไว้.
ในเวลาเดียวกันเหล่าผู้ฝึกตนหลายแสนคนกำลังจ้องมองจงซาน พวกเขาที่กำลังสงสัยว่าทำไมจงซานไม่ลงมือ แต่กลับส่งสตรีทั้งสามออกมา?
พวกเขาที่เห็นเพียงจงซานที่ลอยอยู่บนอากาศ มือทั้งสองข้างที่ยื่นออกไป ดวงตาที่หลับลง.
"จงซาน เขากำลังทำอะไร?"
"ไม่รู้เขากำลังทำอะไร ไม่ใช่ว่าต้องช่วยสนับสนุนปกป้องบุตรของเขาที่กำลังเป็นปราชญ์เทพไม่ใช่รึ?"
........................
............
......
หลาย ๆ คนที่เต็มไปด้วยความสงสัย ทันใดนั้น ก็ปรากฎคน ๆ หนึ่งที่อุทานออกมาด้วยความตกใจ.
"แปด แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบ?"คนผู้หนึ่งที่อุทานออกมาเสียงดัง.
สายตาของคนอื่น ๆ ที่จับจ้องมองตาม ทุกคนที่กลายเป็นโง่งมกับภาพที่เห็น หลาย ๆ คนที่สูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามา.
ที่ไกลออกไป พวกเขาที่เห็นปากยักษ์ที่กำลังกลืนท้องฟ้า มันกำลังยืดขยายออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา.
หางทั้งแปดที่ชี้สะบัดไปมา.
พื้นดินรอบ ๆ ที่ส่งเสียงแตกระแหงดังกึกก้อง.
"แปดหางสวรรค์ของจงซาน กำลังกลืนทะเลยักษ์อยู่อย่างงั้นรึ?"
"นี่มัน ปากยักษ์กำลังอ้ากว้าง!"
"ปากยักษ์!"
........................
............
......
หลาย ๆ คนที่อุทานออกมาด้วยความตื่นตระหนกตกใจ เวลานี้ทะเลที่ใหญ่ยักษ์ถูกกลืนไปครึ่งหนึ่งแล้ว ปากยักษ์ที่ยังคงขยายใหญ่ออกไปเรื่อย ๆ.