Chapter 1322 เป่าเอ๋อบรรพชนขั้นสิบ.
จงซานที่ลอยอยู่บนอากาศ จดจ้องมองไปยังด้านในส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาเบา ๆ "เป่าเอ่อไม่ได้อยู่บนเกาะนั่น! เจ้านิกายกลางเพียงแค่เข้าร่วมการเดิมพันเท่านั้น!"
"เข้าร่วม?"จินเผิงที่ดวงตาเบิกกว้าง.
จินเผิง ยกเว้นจงเทียน เสนาธิการคนอื่น ๆ เผยท่าทางตกใจขึ้นมา แผนซ้อนแผนอย่างงั้นรึ?
"จงซาน นางเข้าไปด้านในแล้ว! ข้าแสดงได้ดีไหม!"เซียนเซียนที่บินมาจากที่ไกลออกไปด้วยความตื่นเต้น.
แสดงได้ดี? ทุกคนที่จ้องมองเซียนเซียนด้วยความประหลาดใจ.
เห็นทุกคนที่จ้องมองมาด้วยความอัศจรรย์ใจ เซียนเซียนยิ่งเผยท่าทางพอใจมาก การการต่อสู้นี้ นางที่เป็นคนจัดสรรเรื่องเวลาอย่างชาญฉลาด นางเป็นแปรคนสำคัญ ที่ทำให้แผนสำเร็จ แน่นอนว่าเซียนเซียนย่อมรู้สึกดีใจเป็นธรรมดา.
จงซานไม่ได้แย้งเซียนเซียน ทว่ากล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม "ดีมาก เจ้ามีทักษะการแสดงที่ยอดเยี่ยม ชั้นหนึ่งอย่างแน่นอน!"
"อิ อิ แน่นอนอยู่แล้ว!"เซียนเซียนที่เอ่ยออกมาอย่างภาคภูมิในทันที.
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ลึกเข้าไปในทะเลสาบ ทะเลหมิงฉีที่ระเบิดดังสนั่น ก่อนที่แรงกดดันอันหนักหน่วงจะโถมทับลงมา เกาะใจกลางที่หมุนวนโคจรอย่างรวดเร็ว.
พลังที่มองไม่เห็นจากทะเลหมิงฉี ปะทุระเบิดออกมา เกาะที่เจ้าตำหนักกลางเข้าไป จมลงในทะเลในทันที ค่ายกลกำราบ ทำงานกดทับลงด้านล่างทันที และเจ้าตำหนักกลางเองกำลังขัดขืนอย่างสุดกำลัง.
"เจ้าตำหนักกลางทรงพลังจริง ๆ !"จินเผิงที่ลากแขนที่ใช้งานไม่ได้กล่าวพลางถอนหายใจ.
"ท่านพ่อ(ฟู่โห่ว)!"จงเทียนที่บินเข้ามาหา.
"ทำได้ดี ข้าจะส่งสัญญาณไปให้มู่โห่วเจ้าก่อน!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
"อืม!"จงเทียนที่ก้าวไปยืนด้านหลังจงซาน.
จงซานที่นำหนูสัญญาณจากโลกเขตแดนเทวะของเขาออกมาพร้อมกับทำลายมัน.
บนเกาะ เป่าเอ๋อที่รอคอยให้เซียนเซียนกลับมา ทันใดนั้นนางที่สัมผัสได้ว่าหยกสัญญาณในอกเสื้อแตกพังทลาย.
หยกพังทลาย? ใบหน้าของเป่าเอ๋อสั่นไหว ก่อนจะนำผ้าปักลายออกมา ก่อนหน้านี้ จงซานมอบให้นาง หากว่าหยกสัญญาณพังทลายให้นำมันออกมา.
เป่าเอ่อที่นำผ้าปักลายออกมา ก่อนที่จะมีข้อความที่จงซานเขียนด้วยมือของเขาอยู่ในนั้น.
"เจ้าจงทำตามสิ่งที่เขียนไว้ในนี้ เป่าเอ๋อ เกี่ยวกับสิ่งที่ข้าให้ทำอย่าได้ไต่ถาม รอไว้หลังจากนี้ เจ้าจะรู้เอง!"
แม้นว่าเป่าเอ๋อจะค่อนข้างจริงจังมาก หลายวันมานี้ เหล่าเย่ เซียนเซียนที่แสดงท่าทางแปลก ๆ ออกมา ทว่าเป่าเอ๋อก็เชื่อเหล่าเย่ พวกเขาย่อมมีเป้าหมายบางอย่างแน่นอน.
"ย๊ากกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ทะเลหมิงฉีที่หนักหนักหน่วงรุนแรง กดทับลงไปบนร่างของเจ้าตำหนักกลาง แน่นอนว่านางยังคงปลอดภัย แต่น่าเสียดายที่ค่ายกลนั้นถูกเปิดใช้งานไปเรียบร้อยแล้ว.
พลังปราณที่หนักหน่วงรุนแรงที่มากมายมหาศาลที่สะกดเจ้าตำหนักกลาง ไม่มีทางที่เจ้าตำหนักกลางจะทะลวงค่ายกลออกมาได้.
จงซานที่จ้องมองไปยังทะเลพร้อมกับถอนหายใจ "เจ้าไม่ควรที่จะคิดร้ายต่อเป่าเอ๋อ ในเมื่อไม่สามารถห้ามได้ ก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของเป่าเอ๋อซะ!"
"จงซาน เจี่ยเจี๋ยเป่าเอ๋อจะเป็นไรหรือไม่?"เซียนเซียนที่เอ่ยถามด้วยความกังวล.
"ไม่เป็นอะไร โปรดวางใจ!"จงซานที่กล่าวปลอบอย่างอ่อนโยน.
"อืม!”
“~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงฟ้าดินที่เผยความเคารพ และความโศกเศร้าออกมาพร้อม ๆ กันดังขึ้นจากห้วงอากาศ.
"เซียนเซิงซือมา!"จินเผิงที่อุทานออกมาในทันที.
เป็นความจริง จากที่ไกลออกไป ปรากฎร่างสองร่างที่หน้าตาเหมือนกันกำลังบินตรงมาด้วยความเร็ว.
กับใบหน้าที่เหมือนกันกับเซียนเซิงซือ ทำให้เหล่าเซียนบรรพชนหลายคนเผยท่าทางแปลกประหลาดใจ.
"เซิ่งหวัง เฉินทำให้ล่าช้า!"เซียนเซิงซือกล่าวขออภัย.
"จัดการแล้วรึ?"จงซานสอบถาม.
"ครับ!"เซียนเซิงซือที่สูดหายใจลึก พยักหน้ารับ.
"เริ่มได้ ผสานตัดสามศพ เปลี่ยนหลักเป็นรอง!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"เซียนเซิงซือรับคำในทันที.
"จินเผิง เต้าเหรินถู พวกเจ้าได้รับบาดเจ็บ ไปพักก่อน ให้เซียนเซียนและหวงจีอยู่ที่นี่คอยคุ้มกันข้าและเซียนเซิงซือ ส่วนเสนาธิการคนอื่น ๆ ให้ออกไปคุ้มกันทุกคนรอบ ๆ ทะเลหมิงฉีห้าไม่ให้ใครเข้าใกล้เด็ดขาด!"จงซานที่ออกคำสั่ง.
"รับทราบ!"ทุกคนที่รับคำทันที.
จากนั้นเหล่าเสนาธิการที่แยกย้ายไปคนละทิศทาง เซียนเซิงซือที่นั่งขัดสมาธิบนอากาศ ศพปราชญเทพเองก็ด้วย ทั้งสองเริ่มร่ายอาคมที่ไม่มีใครเข้าใจออกมา.
"วูซซซซซซซ!"
ทะเลหมิงฉีที่แผ่แสงสีฟ้าออกมาในทันที แสงสีฟ้าที่ย้อมท้องฟ้าทั้งหมดอย่างรวดเร็ว.
ทะเลหมิงฉีที่กำลังหมุนวนโคจรอย่างรวดเร็ว.
"เป็นกลิ่นอายที่ทรงพลังมาก!"เซียนเซียนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"!"หวนจีที่ทำปากจุ ๆ กระซิบให้นางเงียบ.
เซียนเซียนที่แลบลิ้นเล็ก ๆ และไม่กล่าวอะไรต่อไป.
ทุกคนที่รอคอยเซียนเซิงซืออย่างใจเย็น.
ทะเลหมิงฉีทั้งหมดที่กำลังหมุนวน การหมุนที่เร็วขึ้นเรื่อย ๆ เกาะตรงกลางส่วนของเป่าเอ๋อเองก็จมลงใต้ทะเลช้า ๆ เช่นกัน.
"ขบถ หยินหยางผันแปร!"เซียนเซิงซือที่กล่าวเสียงดัง.
"ตูมมมมมมม!"ทะเลหมิงฉีที่เกิดระเบิดเสียงดัง.
"หมุนจักรวาล!"
"ทวนกลับฟ้าดิน!"
"ผันแปรสรรพสิ่ง!"
"เปลี่ยนหลักเป็นรอง!"
"ครืนนนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ภายในโลกเขตแดนแปลงเวลา เกิดระเบิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวในทันที ผู้ฝึกตนทุกคนที่อยู่ด้านในที่หยุดนิ่งไปในทันที ไม่ว่าจะเป็นใครก็ต้องตื่นตระหนักรับรู้เสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหวนี้ เกิดอะไรขึ้น?
รอบ ๆ ทะเลหมิงฉี มีผู้ฝึกตนไม่น้อยที่เข้ามารายล้อม ต้องไม่ลืมว่าพวกเขาสามารถมองเห็นแสงสีฟ้าที่พวยพุ่งขึ้นมาได้ มันกินพื้นที่บริเวณกว้างใหญ่เกือบทั่วทั้งทะเล.
ขณะมีบางคนที่ต้องการพุ่งเข้าไป ทว่าถูกกันเอาไว้ด้วยเสนาธิการของต้าเจิ้งในทันที.
"ศิษย์พี่ อย่าเข้าไป ด้านในมีเซียนเซิงซือ!"คนผู้หนึ่งที่เร่งรีบเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ.
บุรุษที่ถูกห้ามหันหน้ากลับมา ขมวดคิ้ว "เซียนเซิงซือ แล้วอย่างไร?"
"เซียนเซิงซือคือคนควบคุมเทพอสูรกว่าร้อยตนก่อนหน้านี้! สังหารเหล่าเสวียน เหล่าหวง!"
"กว่าหนึ่งร้อยตน? ใครถูกสังหารนะ? เจ้าล้อเล่นแล้ว?"ศิษย์พี่ที่ใบหน้าเปลี่ยนสี.
"เทพปิศาจ เทพปิศาจตนหนึ่งที่พวกเราพบก่อนหน้านี้ เขาควบคุมมันกว่าหนึ่งร้อยตน เขาฉีกร่างเหล่าหวง เหล่าเสวียนนิกายต้าเสวียนหวง กัดกินร่างและวิญญาณหายไปหมด ข้ามีหยกบันทึก ท่านดูเอง!"ศิษย์น้องเอ่ย.
ไม่ต้องเอ่ยอะไรมาก ศิษย์พี่ที่รับหยกบันทึก พร้อมกับจดจ้องมองด้วยแววตาไม่อยากเชื่อ ใบหน้ากลายเป็นดำมืด หน้าผากหลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมาอย่างไม่ตั้งใจ เซียนเซิงซือที่ควบคุมเทพปิศาจ หากเขาเร่งรีบเข้าไป ไม่ใช่แส่หาความตายอย่างงั้นรึ? เทพปิศาจกว่าร้อยตน? น่าขันรึ? ยังเป็นคนอีกรึ?
..........................................
..................
......
เหล่าเสนาธิการของต้าเจิ้งที่ขวางผู้คนเอาไว้ด้านนอก เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่มารายล้อม แต่ก็ไม่มีใครกล้าทะลวงเข้าไปด้านในเช่นกัน.
แม้นว่าจะมีบางคนที่ต้องการลอง ทว่าด้วยการนำของจงเทียน ก็ถูกสังหารไปในทันที นี่คือการลงโทษและเตือนคนอื่น ๆ หลังจากที่สังหารไปแล้ว 7-8 คน ทุกอย่างก็กลับมาสงบ ทว่าเสียงเล่าขานเกี่ยวกับต้าเจิ้งก็ดังขึ้นมา มากยิ่งกว่าเดิม.
ภาพพจน์ของต้าเจิ้งที่ถูกยกระดับอีกครั้ง บางที หลังจากงานใต้หว่านฝูผานนี้จบลง คงมีคนอีกไม่น้อยที่ต้องการเข้าร่วมเป็นคนของต้าเจิ้ง.
"ผสาน ~~~~~~~~~!”
เซียนเซิงซือที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ฟี่~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”ศพปราชญ์เทพที่สั่นไหวไปมา.
ลึกลงไปในแม่น้ำ ห้วงมิติที่ใหญ่โต หลุมดำที่ใหญ่ยักษ์เกิดขึ้น การระเบิดที่ดังกึกก้องเกิดขึ้นเป็นระยะ.
ภายในทะเลหมิงฉี จงซานที่จับจ้องมองเกาะทั้งสอง ที่กำลังเคลื่อนที่เข้าหากันช้า ๆ .
"ตูมมมมมม!"
เกาะทั้งสองที่เคลื่อนที่ชนกัน ก่อนที่จะค่อย ๆ ผสานเข้าหากันอย่างแปลกประหลาด.
"ครืนนนนน!”
บนเกาะแสงสีแดงที่พุ่งออกไป.
“..!”
เสียงของเป่าเอ๋อที่เผยความเจ็บปวดออกมา จงซานที่กำหมดแน่น ภายในใจที่สั่นไหว บีบรัด หากแต่จำเป็นต้องรอ.
เวลาที่ผ่านไปถึงหนึ่งวัน:"ซ่า~~~~~~~~~~!”
ทุกอย่างที่สงบลง เสียงของเป่าเอ๋อที่เจ็บปวดก็หยุดลงเช่นกัน แสงสีฟ้ารอบ ๆ ที่ค่อย ๆ สลายหายไป.
ลึกลงไปในทะเลหมิงฉี เกาะขนาดใหญ่สองเกาะผสานเข้าหากัน เวลานี้มันลดขนาดลงเหลือไม่กี่ร้อยจั้ง ฟ้าดินที่ค่อย ๆ สงบนิ่ง.
"เฉินไม่ทำให้เซิ่งหวังผิดหวัง!"เซียนเซิงซือที่ใบหน้าซีดขาว ปาดเหงื่อ เผยยิ้มด้วยความพึงพอใจออกมา.
"รบกวนเซียนเซิงซือแล้ว!"จงซานพยักหน้ารับ.
ไร้ซึ่งลังเล จงซานที่เปิดใช้งานเนตรนิมิตดี!
แสงสีแดงที่ปกคลุมเซียนเซิงซือ จินเผิงและเต้าเหรินถู.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"คนทั้งสามที่กล่าวขอบคุณด้วยความเคารพในทันที.
"ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ พวกเจ้าสมควรได้รับ รักษาตัวให้ดี!"จงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"คนทั้งสามรับคำ.
"หวนจี แจ้งไปยังเทียนเอ๋อและคนอื่น ๆ กลับมา เซียนเซียนคุ้มกันเซียนเซิงซือและพวกก่อนชั่วคราว!"จงซานเอ่ย.
"อืม!"สตรีทั้งสองรับคำในทันที.
จงซานเร่งรีบบินลงไปที่เกาะ.
อย่างรวดเร็ว จงซานลงไปที่เกาะที่เวลานี้เกาะอยู่ในสภาพที่ไม่น่าดูนัก.
บนเกาะเหลือเพียงเป่าเอ๋อคนเดียว ผมเผ้าของนางที่กะเซอะกระเซิง ใบหน้าที่เหนื่อยล้าหมดเรี่ยวแรง นางที่หลับตาบำเพ็ญลมหายใจ ร่างกายรอบ ๆ ที่เปล่งประกายแสงสีแดง.
จงซานที่หยุดนิ่งค่อยคุ้มกันเป่าเอ๋อ รอคอยนางจนผ่านไปหนึ่งวัน เป่าเอ๋อที่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา.
"เหล่าเย่ อันตรายมาก!"ดวงตาทั้งสองข้างของเป่าเอ๋อที่หลั่งน้ำตาออกมา.
จงซานเข้าไปกอดเป่าเอ๋อ พร้อมกับลูบผมของนางอย่างนุ่มนวล.
จงซานที่เริ่มหวีผมให้กับเป่าเอ๋อด้วยตัวเอง พร้อมกับถอนหายใจ "ใช่ อันตรายมาก เจ้าตำหนักกลางคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะอยู่ในระดับสิบขั้นปลาย หากวันนี้ไม่สำเร็จ ก็ไม่รู้วันใหนนางจะมาขโมยเจ้าไป!"
กับคำพูดที่เป็นห่วงเป็นใย ทำให้เป่าเอ๋อหน้าแดงเล็กน้อย.
"ตอนนี้รู้สึกอย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน.
"ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว นอกจากนี้ข้ายังมีระดับเซียนบรรพชนขั้นที่ 10 ทว่ามันยังไม่คุ้นเคย ต้องการเวลาสักวันก็คงดีขึ้น!"เป่าเอ๋อที่เอ่ยออกมารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย.
"เซียนบรรพชนขั้นที่สิบอย่างงั้นรึ? เช่นนั้นก็เท่ากับกุยเอ๋อแล้ว!"จงซานที่เผยยิ้มขม ๆ พลางถอนหายใจ.
จงซานที่เผยท่าทางอิจฉาเล็กน้อย พลังฝึกตนเช่นนี้ ยกระดับได้อย่างง่ายดาย แตกต่างจากเขาที่ต้องพยายามอย่างหนัก ใช้ทั้งแรงกายและสมองไปเป็นจำนวนมาก.
เป่าเอ๋อควรจะดีใจ นางที่ก้าวไปถึงเซียนบรรพชนขั้นที่ 10! เทียบกับกุยเอ๋อ ที่นางต้องทนทุกข์เจ็บปวดมาหลายปี ถึงจะได้ยกระดับที่บ้าคลั่งเช่นนั้น จงเทียนบุตรของเขาเอง เวลานี้ก็มีระดับ 9 เซียนบรรพชนขั้นปลายแล้วเช่นกัน.
"กุยเอ๋อ? เจี่ยเจี๋ยกุยเอ๋อ?"เป่าเอ๋อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่จำเป็นต้องกังวล มีข้าอยู่!"จงซานที่เผยยิ้มลูบหัวของเป่าเอ๋อเบา ๆ .
"อืม!"เป่าเอ๋อที่เผยยิ้มออกมาอีกครั้ง.
เมื่อจงซานนำเป่าเอ๋อออกมาจากเกาะ เซียนเซิงซือ จินเผิง เต้าเหรินถูก็ฟื้นจากอาการบาดเจ็บทั้งหมดแล้ว เหล่าเซียนบรรพชนที่เพิ่งเข้าร่วมต้าเจิ้ง ที่ลอบมองจินเผิงและเต้าเหรินถูหมายความว่าอย่างไร? ก่อนหน้านี้ทั้งสองที่บาดเจ็บไปจนถึงรากฐาน แทบจะไม่ร้อง ทว่าหลังจากที่พวกเขากลับมา พวกเขาเพียงแค่นั่งบำเพ็ญลมหายใจ กลับฟื้นคืนสภาพหายจากอาการบาดเจ็บเป็นปลิดทิ้งเลยรึ?เซิ่งหวังมอบของวิเศษใดกับพวกเขาอย่างงั้นรึ? คาดไม่ถึงเลยว่าแม้แต่บาดเจ็บไปจนถึงรากฐาน กลับสามารถฟื้นคืนกลับมาได้อย่างรวดเร็วเลยรึ?
เหล่าคนของต้าเจิ้งที่ดวงตาสั่นไหวเผยท่าทางลึกลับซับซ้อน พวกเขาในเวลานี้แม้แต่เต็มไปด้วยความอยากรู้ในตัวของจงซาน.
"ฟู่หวง รอบ ๆ ทะเลหมิงฉีนั้นมีคนเป็นจำนวนมาก!"จงเทียนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่จำเป็นต้องสนใจ ตอนนี้เป้าหมายหลักที่คิดถึงพิธีใต้หว่านฝูผานก็พอ ตอนนี้เจ้าจะต้องกลายเป็นปราชญ์เทพให้ได้!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"แต่ว่า เท่าที่ฟังจากเซียนเซิงซือมา พลังฝึกตนของมู่โห่วนั้นเพิ่มขึ้นมากมาย ข้าคิดว่ามู่โห่วน่าจะ.....!"จงเทียนที่เอ่ยแย้ง.
"มู่โห่วของเจ้าไม่เหมาะที่จะเป็นปราชญ์เทพ!"จงซานที่ส่ายหน้าปฏิเสธไปในทันที.
เหล่าเซียนบรรพชนที่เพิ่งเข้าร่วมต้าเจิ้ง พวกเขาที่ตระหนักได้ถึงความหาญกล้าของต้าเจิ้ง นี่มัน สถานการณ์เช่นนี้? ตำแหน่งปราชญ์เทพจะเป็นของต้าเจิ้งรึ? เรื่องเช่นนี้ หากคนด้านนอกรู้พวกเขาจะรู้สึกเช่นไรที่ตำแหน่งปราชญ์เทพได้ถูกกำหนดไว้แล้ว?