Chapter 1321 ทั้งไม่พอใจและปรารถนาพอ ๆ กัน!
เทพปิศาจหนึ่งร้อยตน ทุกตนต่างก็มีพลังเซียนบรรพชนขั้นที่แปด การต่อสู้นั้น แม้แต่ปราชญ์เทพยังไม่สามารถทนได้ ดังนั้นไม่ต้องเอ่ยถึงก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน.
ครืนนนนนนน!
ภายในโลกเขตแดนเปลี่ยนเวลาแห่งนี้ มีผู้ฝึกตนมากมาย อรหันต์กว่าสามพัน มีเซียนบรรพชนจำนวนมาก แม้ว่าจะกระจายไปทั่วทุกสารทิศ หากแต่ในเวลานี้มีผู้ฝึกตนจำนวนมากที่อยู่ใกล้ทะเลหมิงฉี ทุกคนย่อมรับรู้ได้ถึงการต่อสู้ที่หนักหน่วงรุนแรงนี้ได้.
นับตั้งแต่เซียนเซิงซือเริ่มต่อสู้ แรงกระแทกมากมายนั้น แรงกดดันที่หนักหน่วง ทำให้ผู้ฝึกตนมากมายเร่งรีบเดินทางมาอย่างรวดเร็ว.
จงซานที่พุ่งตรงบินเข้าไปในทะเลหมิงฉีลึกเข้าไป พื้นที่รอบปรากฎแสงประกายแสงสว่างจ้า.
ทว่าเวลานี้มีอรหันต์สามคนที่อยู่ใกล้ ๆ สนามรบ เวลานี้กำลังงงงวยหนังหัวชาหนึบขนลุกทั่วร่าง.
"ปิศาจ เทพปิศาจอย่างงั้นรึ?"อรหันต์คนหนึ่งที่กล่าวเสียงสั่น.
"ก่อนหน้านี้เทพปิศาจตนเดียวพวกเราเกือบหนีไม่รอด?"อรหันต์อีกคนที่กล่าวด้วยความตกใจ.
"ตอนนี้มี 101 ตนรึ? แฮกก! พวกมันสามารถสังหารปราชญ์เทพได้เลย? น่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว!"
"ถอย ถอยก่อน ถอยออกมาให้ห่าง!"ทุกคนที่ตื่นตระหนกหวาดผวาขึ้นมาในทันที.
การจะพบกับเทพปิศาจ ในโลกเปลี่ยนเวลาแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย หากแต่เวลานี้กลับมาปรากฎถึงหนึ่งร้อยตัว พวกเขาที่ตื่นตะลึง ตกใจจนตาค้าง.
"เทพปิศาจกำลังทำอะไร?"
"ร่างสองร่างที่อาบโลหิต นั่นมัน นั่นมัน......!"หนึ่งในนั้นที่อุทานออกมาด้วยความตกใจ.
"เหล่าหวง เหล่าเสวียน นิกายต้าเสวียนหวงอย่างงั้นรึ? แฮก ~~~! มีคนกำลังหาเรื่องนิกายต้าเสวียนหวงอย่างงั้นรึ?"มีใครบางคนที่อุทานออกมาด้วยความตกใจ.
ขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกันนั้น รอบ ๆ ปรากฎเหล่าผู้ฝึกตนมากมายมารวมตัวกัน.
หลายคนที่บินหนีออกมาก่อนหน้านี้เพราะอยู่ใกล้เกินไป ตอนนี้บินหนีออกมาอยู่รอบ ๆ นี้ด้วยเช่นกัน เทพปิศาจมากมาย กว่าร้อยตน เป็นภาพที่น่าสะพรึงสยองเป็นอย่างมาก.
"อาจารย์ เสียงนี่มันอะไร? ทั้งน่าเคารพและน่าเศร้าใจ!"ปู่ซาคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
เสียงแตรฟ้าดิน ที่เต็มไปด้วยความน่าเคารพ เหล่าอรหันต์มากมายที่จ้องมองหน้ากันและกัน พร้อมกับสูดหายใจลึก พวกเขารับรู้นี่คือการปรากฎตัวของปราชญ์เทพ จะทำให้ฟ้าดินส่งเสียงสอดประสานขึ้น.
ปราชญ์เทพ?
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังคนสองคนที่หน้าตาเหมือนกัน หนึ่งคนยืนอยู่บนยอดเขา หนึ่งคนลอยอยู่บนฟ้า ร่างกายที่ราวกับหลอมรวมเข้ากับฟ้าดินจนเป็นหนึ่งเดียวกัน.
ทั้งคู่ ทำให้ฟ้าดินสอดประสานอย่างงั้นรึ? พวกเขากำลังต่อสู้กับนิกายต้าเสวียนหวง? พวกเขากำลังควบคุมเทพปิศาจทั้ง 100 อย่างงั้นรึ?
เหล่าผู้คนมากมายที่เงียบ ไม่กล้าเอ่ยอะไรเสียงดัง.
เข้าไปยุ่งอย่างงั้นรึ? กับเทพปิศาจ 100 ต้นมีแต่เข้าไปหาความตายเท่านั้น อีกอย่างนิกายต้าเสวียนหวง พวกเขาก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งขนาดนั้น ไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงอันตรายเพื่อพวกเขา.
"อาจารย์ นั่นมันข้าราชบริพารของต้าเจิ้ง เขาทรงพลังขนาดนั้นเลยรึ? ศาลเทพต้าเจิ้งมีคนแข็งแกร่งขนาดใหนมากเท่าใดกัน?"ปู่ซาคนหนึ่งที่งงงวยจ้องมองไปยังอรหันต์.
"เซียนเซิงซืออย่างงั้นรึ? คนที่แข็งแกร่งเช่นเขา คงไม่มีแล้วกระมั้ง!"อรหันต์คนหนึ่งที่เอ่ยออกมา.
"ไม่ได้การ อาจารย์ ในเมื่อเซียนเซิงซือเป็นเพียงข้าราชบริพาร นี่จะต้องเป็นจงซานสั่งการอย่างแน่นอน ก่อนหน้านี้พวกเราไม่สามารถเข้าใจได้ชัดเจน ตี้เสวียนชาเอง ก็ดูเหมือนว่าจะเคยเป็นคนของต้าเจิ้ง ตอนนี้พวกเราไม่สามารถประเมินต้าเจิ้งได้อย่างชัดเจนได้เลย เซิ่งกงเป้าเองก็เป็นคนของต้าเจิ้ง ต้าเจิ้งต้องไม่ธรรมดาแน่ ตอนนี้เป็นเพียงศาลเทพ ต่อไปต้องเป็นศาลสวรรค์แน่ อาจารย์ ยุคแห่งความวุ่นวายมาถึงแล้ว นิกายเล็ก ๆ ของพวกเราอาจจะถูกผู้ฝึกตนพเนจรกำจัดเอาได้? หากว่าพวกเราไม่เข้าร่วมกลุ่มอิทธิพลขนาดใหญ่ พวกเราจะต้องถูกลบหายไปอย่างแน่นอน ต้าเจิ้งเวลานี้กำลังรับคนอยู่ อาจารย์ตอนนี้ไม่ใช่ว่าเป็นโอกาสหรอกรึ?!"ปู่ซาคนหนึ่งที่เอ่ยต่ออรหันต์.
"ข้าขอคิดก่อน!"อรหันต์ที่ไม่ปฏิเสธ ทว่าขอเวลาครุ่นคิด.
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
วิถีสวรรค์ของเหล่าเสวียนที่พังทลายลงในทันที เทพปิศาจที่สังหารเขาทันที.
"ไม่ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
หลังจากเสียงร้องด้วยความตกใจ เหล่าเสวียนเซียนบรรพชนระดับ 9 ขั้นปลาย ก็ถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ แม้แต่ดวงวิญญาณยังถูกขย้ำแตกสลาย กลายเป็นอาหารให้กับเทพปิศาจอย่างรวดเร็ว.
"เหล่าเสวียน!"เหล่าหวงที่ตะโกนออกมาด้วยความตื่นตกใจ.
ทว่าเหล่าเสวียนไม่สามารถต้านทานเอาไว้ได้อีกแล้ว เขาตกตาย ทุกส่วนถูกรุมทึ้งกัดกินอย่างรวดเร็ว.
"เจ้าแก่เฒ่า ข้าเกลียดแก ข้าเกลียดที่ไม่ได้ตัดรากถอนโคนทั้งหมดในอดีต!"เหล่าหวงไม่แม้แต่สำนึกบาป ถึงความตายจะมาถึงแล้วก็ตาม.
"ชิ!"เซียนเซิงซือที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ตูมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
80 เทพปิศาจที่ลงมือพร้อมกับ ทะลวงการป้องกันของเหล่าหวง เหล่าหวงที่ไม่สามารถหลบหนีได้ ถูกรุมทึ้งทำลายกลายเป็นฝุ่นผงลงในทันที ทุกชิ้นส่วนถูกแย่งกัดกินลงท้องเทพปิศาจอย่างรวดเร็ว.
นับจากนี้เป็นต้นไป เหล่าเสวียน เหล่าหวง นิกายต้าเสวียนหวงได้ตายไปเรียบร้อยแล้ว ถูกทำลายสิ้นทั้งวิญญาณ.
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบ ๆ ที่เผยท่าทางตื่นตระหนกตกใจ.
จางเสวียน จางหวง ตกตายไปเรียบร้อยแล้ว เสียงกระดิ่งของเซียนเซิงซือหยุดลง ขณะที่เขาจ้องมองเทพปิศาจที่จ้องมองกัดกินดวงวิญญาณอีกฝ่าย ภายในใจไม่ได้รู้สึกยินดีแต่อย่างใด แม้แต่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าอย่างที่สุดออกมา.
"ฟิ้ว ....................................!”
ตราอักขระที่แตกหักในมือศพปราชญ์เทพ ได้แตกสลายกลายเป็นฝุ่นผง พร้อมกับค่อย ๆ สลายหายไป.
เหล่าเทพปิศาจทั้งร้อยตนที่ถูกตราอักขระนั่นคุมอยู่ ร่างกายของมันที่เริ่มขยับหลุดการควบคุม พวกมันที่หันหน้ามามองเซียนเซิงซือด้วยความหวาดกลัว จากนั้นก็แยกย้ายกระจายไปทั่วทุกสารทิศ เร่งรีบหนีอย่างรวดเร็ว.
ตราอักขระที่แตกหัก เมื่อมันสลายหายไป ก็ไม่สามารถที่จะควบคุมได้อีก เทพปิศาจได้แยกย้ายหนีหายไปแล้ว ผู้ฝึกตนที่อยู่รอบ ๆ เองเวลานี้ก็ยังคงหวาดผวาเช่นเดิม คิดถึงว่าได้เป็นพยานในการสังหารของเซียนเซิงซือแล้ว พวกเขาก็ไม่กล้าเข้าไปหาเรื่อง แม้นว่าเหล่าเทพปิศาจหนีหายไปหมดแล้วก็ตาม.
เซียนเซิงซือที่กวาดตามองอย่างเย็นชาไปยังเหล่าผู้ฝึกตนที่มามุงรอบ ๆ ท้ายที่สุดก็ไม่สนใจ เขาที่สั่นกระดิ่ง ก่อนที่จะนำศพปราชญ์เทพบินตรงลึกเข้าในในทะเลหมิงฉี.
จนกระทั่งเซียนเซิงซือและเทพปิศาจหนีหายไปหมดแล้ว เหล่าผู้ฝึกตนจึงค่อย ๆ พูดคุยกัน หลากหลายคนที่ได้รับข้อมูลทั้งหมดก่อนหน้านี้ ทำให้ตื่นตระหนกตกใจเป็นอย่างมาก.
ทะเลหมิงฉี.
เจ้าตำหนักกลางที่ต่อสู้กับ 11 เซียนบรรพชนเพียงคนเดียว รอบ ๆ ทะเลหมิงฉีที่มีเปลวเพลิงลุกไหม้อย่างรุนแรง การต่อสู้นั้นรุนแรงมาก.
หวนจีที่ไม่ได้เข้าใกล้สนามรบ หากแต่นางสามารถชักนำมารสวรรค์ออกมา พื้นที่รอบ ๆ เวลานี้ ไม่มีใครสามารถเข้ามาได้ อีกทั้งมารสวรรค์ที่ลอบโจมตีไปยังเจ้าตำหนักกลางเป็นระยะ ๆ เช่นกัน.
มารสวรรค์ไม่ใช่กำลังหลักในการต่อสู้แต่สามารถก่อกวน พร้อมทำให้พื้นที่รอบ ๆ ถูกปิดเอาไว้ไม่ให้เป็นที่สนใจต่อคนอื่น ๆ .
มารสวรรค์หนึ่งหมื่นตนอาจจะไม่มีผลมากนัก หากแต่เป็นหนึ่งแสน หนึ่งล้าน สิบล้าน แน่นอนว่าต้องส่งผลแน่ มารสวรรค์ที่ล่องลอยกระจายอยู่รอบ ๆ และยังผุดออกมาไม่หยุด.
"วูซซซซซ!"
มารสวรรค์ที่ปรากฎรอบ ๆ นั้นสร้างคลื่นพลังที่แปลกประหลาดขึ้น คลื่นพลังที่สร้างการรบกวน ป่วนความรู้ยสึกของเจ้าตำหนักกลางได้.
เจ้าตำหนักกลางที่จ้องมองหวนจีอย่างดุร้าย.
"เจ้าต้องการป่วนสัมผัสของข้าอย่างงั้นรึ?"เจ้าตำหนักกลางที่ดวงตาเบิกกว้าง.
"ตูมมมม!"เจ้าตำหนักกลางปล่อยลำแสงใส่หวนจี.
"วูซซซซซซ!"
หวนจีหายไป หากต้องการจับตัวหวนจีนั้น ใต้สวรรค์แห่งนี้มีน้อยคนนัก อย่างน้อย เจ้าตำหนักกลางไม่มีทางทำสำเร็จ.
"เซียนบรรพชนขั้นที่สิบ เจ้าตำหนักกลางต้องเป็นเซียนบรรพชนขั้นที่สิบอย่างแน่นอน! นอกจากนี้ยังเข้าใกล้ระดับ 11 แล้วด้วย! บ้าไปแล้ว ในโลกใบเล็กของเซิ่งหวัง ทำไมมีอสุรกายมากมายขนาดนี้กัน."จินเผิงที่ใช้แขนปาดโลหิตบนใบหน้ากล่าวออกมาเสียงสั่น.
"ต่อไป!"จงเทียนที่ถือเจดีย์ฉีหลิง ขณะตะโกนเสียงดังพุ่งเข้าต่อสู้กับเจ้านิกายกลางอีกครั้ง.
ในเวลานี้มีสามเซียนบรรพชนที่เพิ่งถอยออกมา พวกเขาที่เพิ่งเข้าร่วมต้าเจิ้ง ได้รับคำสั่งให้มาหยุดเจ้านิกายกลาง พวกเขาทั้งสามคาดไม่ถึงแม้แต่น้อย เหล่าข้าราชบริพารของต้าเจิ้งที่ลงมืออย่างบ้าคลั่งไร้ซึ่งความหวาดกลัว.
คนเหล่านี้ราวกับเสียสติ โดยเฉพาะจินเผิง เต้าเหรินถู ทั้งคู่ที่ต่อสู้อย่างไม่กลัว แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บ พวกเขาไม่กังวลว่าจะมีต่อการบำเพ็ญในอนาคตเลยรึ? จินเผิงที่ได้รับบาดเจ็บหนัก เห็นชัดเจนว่ามันเจ็บไปจนถึงพื้นฐาน หากแต่เขากลับไม่ตื่นตระหนก นี่พวกเขาเห็นภาพลวงตาอยู่อย่างงั้นรึ?
แน่นอนเซียนบรรพชนทั้งสามไม่รู้ถึงผลเนตรนิมิตดีของจงซาน ดังนั้น ภายในใจของพวกเขาย่อมหวาดกลัวต่อการบาดเจ็บที่รุนแรงเป็นธรรมดา.
ถึงอย่างไร พวกเขาเองก็ไม่สามารถที่จะหยุด ไม่ให้เจ้าตำหนักกลางเข้าใกล้เกาะที่อยู่ตรงกลางได้.
เกาะใจกลางที่มีคนอยู่บนนั้นสองคน เกาะสองเกาะที่กำลังหมุนวนไปรอบ ๆ ซึ่งเจ้านิกายกลางไม่รู้สึกสงสัยอะไร เพราะว่านางสามารถสัมผัสได้ถึงเป่าเอ๋ออยู่ที่นั่น.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น หวนจีที่ปล่อยเสียงที่หวีดหวิว มารสวรรค์มากมายที่หมุนวนรอบ ๆ ทำลายสัมผัสไปในทันที สัมผัสเป่าเอ๋อพริบตานั้น นางกลับไม่สามารถสัมผัสได้ถึงตำแหน่งของเป่าเอ๋อได้อีกต่อไป.
"หยุดเท่านี้อย่างงั้นรึ? เป็นไปไม่ได้แน่นอน เป่าเอ๋อเป็นของข้า ไม่มีใครได้ไปครอง!"เจ้าตำหนักกลางที่ปล่อยแสงสีทองออกมารอบ ๆ ร่าง.
เกลียด! เจ้านิกายกลางที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง นางประเมินจงซานต่ำไป นางไม่น่าปล่อยให้จงซานนำเป่าเอ๋อจากมาตั้งแต่แรก นี่เป็นความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ ทั้งไม่พอใจและปรารถนาพอ ๆ กัน!
----------------------------
การต่อสู้ที่หนักหน่วงรุนแรงที่ทุกคนที่ถูกผลักเข้าใกล้ฝั่งเรื่อย ๆ ทว่าบนเกาะนั้นกลับไม่สามารถรับรู้ถึงด้านนอกได้.
"เจี่ยเจี่ยเป่าเอ๋อ เจ้าอยู่ที่นี่ ข้าจะไปบอกพวกเขามาที่นี่!"เซียนเซียนเอ่ย.
"ด้านนอกเต็มไปด้วยอันตราย เจ้าอยู่ที่นี่ ส่งหนูสัญญาณชีพออกไปก็พอ!"เป่าเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับเผยยิ้ม.
"ไม่ ข้าจะต้องไปแจ้งเอง ส่งหนูสัญญาณชีพออกไปไม่สามารถเห็นรายละเอียดได้!"เซียนเซียนที่เอ่ยแย้งออกมาในทันที.
เป่าเอ๋อและเซียนเซียนอยู่ด้วยกันมาหลายปี เห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของเซียนเซียน นางสามารถบอกได้ว่านางมีเรื่องสำคัญซ่อนเอาไว้จากตัวนาง นอกจากนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ แม้แต่น้อย.
เป่าเอ๋อที่ขมวดคิ้ว ทว่าทันใดนั้นนางก็คิดถึงคำพูดของจงซานก่อนหน้านี้.
"วางใจได้ ไม่เป็นไร จำคำพูดของข้าเอาไว้ ต้องเชื่อใจเซียนเซียน!"
เชื่อเซียนเซียนอย่างงั้นรึ? เป่าเอ๋อที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย เชื่อเซียนเซียน มีเรื่องอันใดกัน ทว่าเป่าเอ๋อเชื่อจงซานอย่างไม่มีเงื่อนไข ในเมื่อเหล่าเย่บอกให้เชื่อเซียนเซียน พร้อมกล่าวกับนางด้วยความจริงจัง เป่าเอ๋อจึงไม่ขัดขืนอีกต่อไป.
นางที่พยักหน้าเบา ๆ "ระวังตัวด้วย!"
"อืม ดี!"เซียนเซียนที่เบาใจก่อนที่จะบินออกไปอย่างรวดเร็ว.
----------------------------
บนทะเลหมิงฉี เจ้าตำหนักกลางที่ต่อสู้กับเหล่าเซียนบรรพชน เหล่าเซียนบรรพชนที่ทำให้เจ้าตำหนักกลางได้รับบาดเจ็บ พร้อมกังวลที่จะทำให้หวงโหวได้รับบาดเจ็บไปด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าลงมือเต็มที่ ทำให้ค่อนข้างเสียเปรียบเจ้าตำหนักกลาง.
ในเวลานี้ เจ้าตำหนักกลางที่รู้สึกหงุดหงิดขึ้นเรื่อย ๆ เพราะว่า ทะเลหมิงฉีที่กำลังหมุนวนไปรอบ ๆ นางมองไม่เห็นเกาะตรงกลางแม้แต่ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงเป่าเอ๋อได้ ไม่สามารถสัมผัสถึงเป่าเอ๋อแล้วเช่นกัน.
ทันใดนั้น จากทิศใต้ กลิ่นอายที่หนักหน่วงทรงพลังโถมทับแผ่มาถึงที่นี่ แม้นว่าร่างกายจะยังมาไม่ถึง หากแต่กลิ่นอายที่น่าเกรงขามนี้ได้มาถึงก่อนแล้ว.
"เป็นเซิ่งหวัง เซิ่งหวังมาแล้ว!"จินเผิงที่เอ่ยออกมาด้วยความดีใจแม้นว่าตัวเองจะได้รับบาดเจ็บหนัก.
ทว่าเจ้าตำหนักกลางกลับยิ่งโมโหฉุนเฉียวมากขึ้นกว่าเดิม หากจงซานเพิ่มขึ้นมาอีกคน นางยิ่งหมดโอกาสมากขึ้นไม่ใช่รึ? วันนี้หากไม่สามารถนำเป่าเอ่อไปได้ หลังจากนี้ยังจะมีโอกาสอีกรึ?
"เจ้าตำหนักกลาง หยุดได้แล้ว!"ไท่จื่อจงเทียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
เจ้าตำหนักกลางจะหยุดได้อย่างไร หัวใจของนางที่เต้นไปมาด้วยความหงุดหงิด ทว่าทันใดนั้น ที่ไกลออกไป บางส่วนของเกาะ ปรากฎตี้เซียนเซียนผุดออกมา ตี้เซียนเซียนออกมา เป็นเกาะนั่นแน่!
"ย๊ากกกกก!"
เจ้าตำหนักกลางที่ระเบิดพลังทั้งหมดออกมา ก่อนที่จะพุ่งทะลวงการป้องกันตรงไปยังทิศทางดังกล่าวในทันที.
เต้าเหรินถูที่ตวัดดาบยักษ์ฟันออกมา.
"ตูมมมมมมมมม!"
ดาบของเต้าเหรินถูที่เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น เจ้าตำหนักกลางที่กระแทกไปยังดาบยักษ์ ทะลวงการป้องกันของเต้าเหรินถูไปทันที.
"ไม่ได้การแล้ว!"จินเผิงที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
เหล่าเซียนบรรพชนที่พยายามที่จะเข้าไปขวาง ทว่าเจ้าตำหนักกลางนั้นได้ทะลวงผ่านวงล้อมออกไปแล้ว ถึงจะเป็นจงซานก็ไม่สามารถไล่ตามได้ทันที.
"หา!"เซียนเซียนที่อุทานออกมา.
"วูซซซซซ!"
แสงสีแดงที่พุ่งอย่างรวดเร็ว เจ้านิกายกลางที่พุ่งเข้าไปในเกาะที่เซียนเซียนเพิ่งผุดออกมาทันที.
"วูซซซซ!"
จงซานในเวลานี้เองก็ได้มาปรากฎขึ้นที่บนทะเลใกล้ ๆ แล้ว.
การมาของจงซานนั้น เขาได้ส่งแรงกดดันวิญญาณมหาศาลออกมา เพื่อเป็นสัญญาณให้กับเซียนเซียนเท่านั้น.
"เซิ่งหวัง เจ้าตำหนักกลาง นาง นางเข้าไปหาหวงโหวแล้ว!"จินเผิงที่เอ่ยออกมาด้วยความเป็นกังวล.
จงซานที่ลอยอยู่บนอากาศ จดจ้องมองไปยังด้านในส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาเบา ๆ "เป่าเอ่อไม่ได้อยู่บนเกาะนั่น! เจ้านิกายกลางเพียงแค่เข้าร่วมการเดิมพันเท่านั้น!"
