Chapter 1318 ทุกสิ่งที่เจ้ารู้ข้าเป็นคนสอน.

เซียนเซิงซือที่ประณามเหล่าเสวียนและเหล่าหวง.

คำพูดที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังเจ็บแค้นเศร้าใจ ความหดหู่ขั้นสุด แม้แต่คนฟังยังเศร้าไปด้วย จินเผิงและคนอื่น ๆ ถึงกับดวงตาแดงซ่าน เหล่าผู้ฝึกตนระดับเซียนบรรพชนที่มีจิตใจที่แข็งแข็งดุจหินผา ในเวลานี้ยังรับรู้ได้ถึงความหดหู่ที่กัดกินกระดูกของพวกเขา.

"สารเลว!"จินเผิงที่กัดฟันคำรามเบา ๆ ออกมา.

"เดรัชฉาน อกตัญญูต่อผู้มีพระคุณ  แต่พวกมันสารเลวเกินกว่าจะนำไปเทียบได้!"เต้าเหรินถูที่กล่าวด้วยเสียงเย็นชา.

"พวกมันควรจะถูกสับให้ละเอียด แม้แต่เถ้ากระดูกก็ไม่ควรใช้เป็นปุ๋ย ดวงวิญญาณของพวกมันควรจะระเหิดหายไปทั้งหมด อย่าให้หลงเหลืออะไรเอาไว้!"หวังคูกล่าวออกมาด้วยความเย็นชาอย่างที่สุด.

จินเผิงที่กำหมัดแน่น ขอเพียงได้รับคำสั่ง เขาจะต้องลงมือรีบสังหารเจ้าสารเลวทั้งสองในทันทีอย่างแน่นอน.

เซียนเซิงซือที่ปกติสุขุมไม่ค่อยพูด มักปลีกวิเวก เวลานี้คำรามลั่น คำพูดของเขานั้นเกินกว่าจะอดทนได้ จนต้องประณามคนทั้งสองออกมา.

จงซานที่รู้ดีถึงความเจ็บปวดนี้ ถึงการแบกป้ายหลุมศพของบุตรชายของตัวเองเอาไว้.

คนหัวหงอกฝังคนหัวดำ ตระกูลจางที่ใหญ่โต ตอนนี้เหลือเพียงเซียนเซิงซือคนเดียวแล้ว.

เหล่าเสวียน เหล่าหวงที่เซียนเซิงซือรับมาเป็นคนใช้ มอบความรู้สั่งสอนเลี้ยงดูอย่างบริสุทธิ์ใจ ท้ายที่สุดกลับกลายเป็นคนทรยศและไร้หัวใจ คนทั้งสองที่ได้รับความเมตตา ทว่ากลับทำให้ตระกูลจางถูกทำลายล่มสลาย เพราะคนทั้งสองเป็นต้นเหตุ.

ความเมตตาที่เขาเคยมอบให้มันได้กลายเป็นความเกลียดชัง ปวดร้าว ทำให้อารมณ์ความรู้สึกของเขาเสียหาย กลายเป็นฝันร้ายที่อยู่กับเซียนเซิงซือ ตลอดมา.

เซียนเซิงซือที่โกรธเกรี้ยวเจ็บแค้น เขาได้ทำลายความรู้สึกของเขาไปทั้งหมด สิ่งทีเหลือมีเพียงแค่ความเกลียดชังที่มากมายเกินจะลบออกมาได้.

ความเจ็บปวดที่ต้องแบกป้ายหลุมศพของบุตรชาย หัวใจที่แตกสลาย ในเวลานี้เหลือเพียงแค่ความเกลียดชังเคียดแค้นที่ยังคงผลักดันไม่ให้เขายอมแพ้.

ที่ไกลออกไป เหล่าเสวียน เหล่าหวงที่ดวงตาสั่นไหวส่ายไปมา.

เขาจ้องมองอักษรแผนการในกระดาษ ทำให้ทั้งสองผุดความทรงจำบางอย่างขึ้นมา.

เสียงเล็ก ๆ ที่ดังก้องลึกภายในใจ.

"พี่ชายเสวียน ท่านพ่อมอบเม็ดยาจางหยวนให้กับข้าสามเม็ด ยานี้ ใต้สวรรค์แห่งนี้ไม่มีใครสามารถหลอมขึ้นมาได้ ท่านและพี่ชายหวงจะได้คนละเม็ด!"

"พี่ชายเสวียน ท่านพ่อมอบอักขระเคลื่อนย้ายให้กับข้า ในเวลาวิกฤติ สามารถทำลายมันเพื่อเคลื่อนย้ายทางไกล ในตระกูลจากไม่มีใครหลอมขึ้นมาได้ ข้าได้มาสามอัน ข้าเก็บมาอันหนึ่ง ให้ท่านและพี่ชายหวงอีกอัน!"

"พี่ชายเสวียน ไม่ต้องห้ามข้า หากท่านพ่อไม่สัญญา ข้าจะคุกเข่าต่อไป!"

..............................

..................

......

ความทรงจำในอดีตที่ผุดขึ้นมาเอง ความรู้สึกเมื่อครั้งใช้ตะปูตรึงศพ สายตาที่บิดเบี้ยว ไม่อยากเชื่อในดวงตาคู่นั้น.

เหล่าเสวียนที่มือสั่นไปมา เหล่าหวงเองก็เช่นกัน.

"เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้แน่นอน!"เหล่าเสวียนที่สั่นไหว ปากสั่นตะโกนออกมาเสียงสั่น.

ที่ไกลออกไป จงซานที่เห็นเหล่าเสวียนและเหล่าหวงที่จิตใจไม่อยู่กับตัว ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปยังจินเผิงและคนอื่น ๆ .

"เจ้าตำหนักกลางเคลื่อนไหวแล้ว เทียนเอ๋อ นำทุกคนไปก่อน!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"ให้พวกเราไป? แต่ว่า ท่านพ่อ.......!"จงเทียนที่รู้สึกไม่ค่อยดีนัก.

จินเผิงและคนอื่น ๆ เองใบหน้าบิดเบี้ยวไม่อยากไปเช่นกัน พวกเขาเองก็ต้องการสังหารทำลายเจ้าสารเลวทั้งสองด้วย.

"ไปเร็วเข้า!"ใบหน้าของจงซานที่กล่าวออกมาจริงจัง.

"รับทราบ!"ทุกคนทำได้แค่ยอมรับคำสั่ง.

ทุกคนที่ได้แต่บินออกไปยังพื้นที่ลึกเข้าไปในทะเลหมิงฉี.

ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ขวางแต่อย่างใด ทว่ายังคงจดจ้องมองดูกระดาษ แผนการในอนาคต ของเส้าเหยี่ย ใบหน้าของเขาที่ส่ายไปมา เผยท่าทางโทมนัส พร้อมพยายามปฏิเสธที่จะยอมรับ.

กับคำประณามที่พวกเขาได้รับ ในเวลานี้ดูเหมือนว่าจะส่งผล ทำให้จิตใจของพวกเขาสับสน.

"มีปัญหาอะไร? ต้องการสำนึกบาปอย่างงั้นรึ?"ทันใดนั้นเสียง ๆ หนึ่งที่ดังออกมาจากอากาศที่ว่างเปล่า!

ได้ยินเสียงดังกล่าว สายตาของทุกคนที่จ้องมองออกไป เผยท่าทางประหลาดใจ รวมทั้งจงซานด้วย.

เพราะว่าเสียงดังกล่าว เป็นเสียงของจงซาน.

ท่ามกลางเทพอสูรทั้ง 101 ที่ลอยบนอากาศ ปรากฎชายที่สวมชุดสีทองขึ้น.

จงซาน!

ไม่ เพียงแค่คนที่มีรูปร่างเหมือนกับจงซาน เป็นจงซานตัวปลอมที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความมืดครึ้มเย็นชา.

เห็นจงซานสองคน เหล่าเสวียน เหล่าหวงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.

"อสูรแม่พิมพ์?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึมจ้องมองไปยังตัวปลอม.

อสูรแม่พิมพ์ที่เปลี่ยนร่างเป็นจงซานอีกครั้ง เหล่าเสวียนและเหล่าหวงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.

"คิดว่าตระกูลจางจะมีอนาคตเหลืออยู่อีกรึ? พวกเจ้าเสียใจอย่างงั้นรึ?"จงซานตัวปลอมกล่าวหยัน.

"จะเป็นไปได้อย่างไร!"เหล่าเสวียนที่ใบหน้าเปลี่ยนสี.

"ฮึ ตระกูลจางล่มสลายไปนานแล้ว นี่เพียงแค่กระดาษที่ไร้ประโยชน์ คิดว่าจะทำให้รู้สึกอย่างงั้นรึ?"เหล่าหวงที่กล่าวหยัน.

“!”

เหล่าหวงที่สะบัดมือ ปล่อยแสงสีเหลืองพุ่งไปยังกระดาษที่ลอยอยู่.

"เก็บ!"

เซียนเซิงซือที่ยื่นมือออกไป พร้อมกับเก็บกระดาษดังกล่าวกลับไป แสงสีเหลืองไม่สามารถสัมผัสได้.

เซียนเซิงวือที่เก็บกระดาษกลับไป แววตาที่เผยท่าทางเย็นชาออกมา.

"รู้ก็ดี จำเอาไว้ เจ้าได้เข้าร่วมตระกูลหวงกู่แล้ว นั่นก็คือเศษที่เหลือของตระกูลจาง!"จงซานตัวปลอมเอ่ยอย่างเคร่งขรึม.

"อืม!"คนทั้งสองที่พยักหน้ารับในทันที.

"ท่านประมุขกังวลว่าพวกเจ้าจะพบปัญหา จึงให้ข้ามาดู ไม่คิดเลยว่าจะพบเรื่องน่าประหลาดใจ ในเมื่อสถานะของเซียนเซิงซือเปิดเผยแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องห่วงอะไร ทำลายพวกมันไปซะ!"จงซานตัวปลอมกล่าวด้วยเสียงเย็นชา.

"โปรดวางใจ พวกเราเองก็คิดเช่นนั้น!"เหล่าหวงที่เผยท่าทางเหยียดหยัน.

ใบหน้าที่เย็นชาดุร้ายจ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ.

"เซิ่งหวัง กับคนทรยศตระกูลจาง เฉินจะจัดการเอง ขอให้เซิ่งหวังขวางอสูรแม่พิมพ์ให้ด้วย!"เซียนเซิงซือกล่าวออกมาด้วยเสียงหนักแน่น.

"ตกลง!"จงซานพยักหน้ารับ.

จากนั้น จงซานก็จ้องมองไปยังจงซานตัวปลอม.

ตัวปลอม? ราชานั้นเป็นอะไรที่พิเศษเป็นอย่างมาก ไม่อนุญาตให้ใครปลอมแปลงเป็น เหล่าคนที่ปลอมเป็นจะต้องถูกสังหารไม่สามารถอภัยให้ได้.

"จงซาน? ก่อนหน้านี้ข้าประมาทไปหน่อย ครั้งนี้ ข้าจะปลอมเป็นเจ้าทุกอย่าง ดูซิว่าเจ้าจะรับมืออย่างไร?"เสียงของอสูรแม่พิมพ์ที่เต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง.

"อสูรแม่พิมพ์? ตามมา ให้ข้าได้เห็นว่าเจ้าได้ปลอมเป็นข้าได้เหมือนขนาดใหน!"จงซานกล่าว.

จงซานที่บินออกไป พร้อมกับล่อจงซานตัวปลอมออกไป ซึ่งมันไม่ลังเลที่จะไล่ตามไปเช่นกัน.

ในสนามรบ เวลานี้เหลือเพียงแค่เซียนเซิงซือและเหล่าเสวียนกับเหล่าหวง.

"จิ้งจอกเฒ่า ไม่ ข้าควรเรียกเจ้าว่าอดีตประมุขอีกครั้ง เจ้าก็เห็นแล้ว พวกเรานั้นถูกบังคับไม่มีทางเลือก ดังนั้น เจ้าต้องตายวันนี้ ตระกูลจางมีวิชาลับแยกร่างหนีอย่างงั้นรึ? ดูเหมือนว่าตลอดชีวิตจะใช้ได้แค่ครั้งเดียว เจ้าได้ใช้มันไปหมดแล้ว ไม่มีทางที่จะหนีได้อีก!"เหล่าหวงกล่าวหยัน.

"ในเวลานี้ เจ้าไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนดั่งในอดีตได้ ความสามารถของเจ้า พวกเรารู้แทบไม่ต้องลงมือ เพื่อเห็นแก่มิตรภาพในอดีต พวกเราจะเหลือศพที่สมบูรณ์ให้เจ้าเอาไว้ก็แล้วกัน!"เหล่าเสวียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม.

เซียนเซิงซือที่เผยรอยยิ้มบาง ๆ  "เจ้าทำเช่นนี้ ข้ารู้สึกซาบซึ้งนัก จนทำให้ข้าต้องกล่าวขอบคุณเลยทีเดียว!"

"ซาบซึ้ง? ขอบคุณอย่างงั้นรึ?"เหล่าหวงที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ขอบคุณเจ้าที่เหลือศพให้ ฮ่าฮ่าฮ่า สุนัขตระกูลจางอย่างงั้นรึ?ไม่อยากเป็นสุนัขตระกูลจาง เลยไปเข้าร่วมกับตระกูลกู่ กลายเป็นหมาตระกูลกู่ หมาสองตัวของกู่เซิ่งหมิง คิดว่าพวกเขาจะทำอย่างไร! หากสุนัขไร้ค่าเหล่านั้นหมดค่าลง!"ใบหน้าของเซียนเซิงซือที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.

"ชิ เรื่องของพวกเรา ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะมาตัดสินใจ ชีวิตของข้า ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะมาตัดสินใจ ความแข็งแกร่งของพวกเราเพิ่มขึ้นสิบเท่าจากในอดีต ที่นี่ยังมีเทพปิศาจอีก 101 ตน ข้าจะดูดว่าเจ้าจะอยู่รอดไปได้อย่างไร!"เหล่าหวงที่กล่าวออกมาเสียงดังด้วยความเย็นชา.

"ทุกสิ่งของเจ้ามีข้าเป็นคนสอน วันนี้ ข้าจะนำมันทุกอย่างกลับคืน รวมถึงชีวิตของเจ้าด้วย!"ใบหน้าของเซียนเซิงซือกล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.

"คิดจะใช้ตราในมือควบคุมเทพปิศาจรึ? เจ้าไม่สามารถควบคุมพวกมันได้ เตรียมตัวตายได้เลย!"เหล่าเสวียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.

"ตาย ใครกันที่จะตาย!"เสียงที่แหบเครือเย็นชาของเซียนเซิงซือที่เปลี่ยนไป.

--------------------------------------------------------

ที่ไกลออกไป จงซานที่นำอสูรแม่พิมพ์ห่างออกมา.

ทั้งสองที่ไปหยุดที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง จ้องมองหน้ากันและกัน.

จงซานที่จ้องมองอสูรแม่พิมพ์พร้อมกับเผยท่าทางเหยียดหยัน.

"เจ้าเดรัชฉาน เจ้าช่างหาญกล้ามากมายนัก!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.

"ชิ ก่อนหน้านี้ที่ข้าเป็นเจ้า ข้ายังไม่เห็นความสามารถทั้งหมด ความสามารถของเจ้าเพียงแค่ข้าเห็น ข้าก็ทำได้ทั้งหมด! นอกจากนี้พลังของข้ายังเพิ่มมากกว่าเดิม!"อสูรแม่พิมพ์กล่าวดูแคลน.

"เช่นนั้นเนตรเทียนชู เจ้าก็กล้าเลียนแบบอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวดูแคลน.

จงซานตัวปลอมที่ดวงตาหรี่เล็กลง เนตรเทียนชูอย่างงั้นรึ?

"เจ้ากล้าหรือไม่?"จงซานที่กล่าวย้ำอีกครั้ง.

"ข้าย่อมกล้า ทุกสิ่งที่เจ้ากล้าทำ....!"อสูรแม่พิมที่เอ่ยออกมาแม้ในใจจะอักอ่วน.

"ข้ากล้า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"หืม?"อสูรแม่พิมพ์ที่ไม่เข้าใจ.

"เปรี้ยงงง ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

บนท้องฟ้าที่เกิดเสียงดังกระหึ่ม เมฆที่มืดครึ้มมากมายปกคลุม เมฆสีดำมืด ก่อนที่จะปรากฎรอยแยกย้าวออกมา.

เห็นรอยแยกแตก อสูรแม่พิมพ์ที่ใบหน้าเปลี่ยนสี.

"เปิด!"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.

"วูซซซซซ!"

รอยแยกที่เปิดขึ้น ดวงตาที่ใหญ่ยักษ์ ที่ปรากฎขึ้นบนท้องฟ้า จดจ้องมองอสูรแม่พิมพ์ด้วยความเย็นชา.

ดวงตาสีม่วง ที่ปลดปล่อยอำนาจที่ยิ่งใหญ่ทรงพลังลงมา ปราณศพบนทะเลหมิงฉี ถูกแรงกดดันที่หนักหน่วงโถมทับลงมา อำนาจสวรรค์ที่น่าเกรงขาม ทำให้อสูรแม่พิมพ์ใบหน้าเปลี่ยนสีในทันที.

-------------------------------------------------------

ลึกเข้าไปในทะเลสาบเข้าไป ที่ใจกลางนั้นเป็นเหมือนกับทะเลที่ถูกแช่แข็ง มีเกาะขนาดใหญ่สองเกาะ มีรูปร่างเหมือนกับปลาหยินหยาง นอกจากนี้ยังค่อย ๆ หมุนช้า ๆ อีกด้วย.

ที่บนเกาะหนึ่งเกาะ.

"เซียนเซียน เจ้าหาสถานที่นี้เจออย่างงั้นรึ? ที่ด้านนอกนั้นมีปราณหยินที่หนาแน่น ที่สามารถแช่แข็งทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ได้ หากแต่ที่นี่กลับอบอุ่น เต็มไปด้วยปราณหยินก่อเกิด หนาแน่นมากมายไม่ได้ด้อยกว่าวิหารนิกายกลางเลย!"เป่าเอ๋อที่กวาดตามองรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ.

"ที่นี่ พวกเราต้องใช้พลังไปมากมาย ไม่ ๆ  ข้าต้องใช้พลังมากมายกว่าจะหาเจอ!"เซียนเซียนที่แลบลิ้นเล็กของนางออกมา.

"หืม?"เป่าเอ๋อที่ราวกับตระหนักอะไรได้จึงได้พยักหน้ารับ ไม่ได้เอ่ยสอบถามอีกต่อไป.

"เจี่ยเจี่ยเป่าเอ๋อ อยู่ที่นี่ดีแล้ว พวกเราต้องปลอดภัย!"เซียนเซียนที่กล่าวปลอบ.

"อืม!"เป่าเอ๋อทีพยักหน้ารับพร้อมกับเผยยิ้ม.