Chapter 1317 ความเศร้าสลดจากการถูกกวาดล้างตระกูล.
"เรื่องราวของตระกูลเฉินส่งผลต่อแผนของหวงโหว ขอให้เซิ่งหวังโปรดอภัย!"เซียนเซิงซือซือที่เผยท่าทางเศร้าใจออกมา.
"ไม่มีปัญหา แม้นว่าเจ้าตำหนักกลางจะแข็งแกร่ง ทว่าก็ยังอยู่ในแผนการของพวกเรา ในเมื่อนางเข้ามาในกับดับเอง ก็ยังไม่ถึงกับว่าล้มเหลว!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
ที่ตรงข้าม เหล่าเสวียนและเหล่าหวงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนจดจ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ.
กู่เซิ่งหมิงให้พวกเขาทั้งสองมาจับกุมเซียนเซิงซือ เพราะต้องการที่จะรู้ว่าเซียนเซิงซือนั้นเป็นใครมาจากใหน.
"เซียนเซิงซือ เจ้าเป็นใคร?"เหล่าเสวียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
เซียนเซิงซือเงยหน้าจ้องมองเหล่าเสวียน เหล่าหวงที่เต็มไปด้วยความอหังการ เผยรอยยิ้มที่เศร้าโศกออกมา.
ทั้งสองคนที่ยังคงรั้งรอคอย จดจ้องมองเซียนเซิงซือที่กำลังลอยออกมา.
"จางเสวียน จางหวง? ตระกูลจางของข้า คงเลี้ยงให้พวกเจ้าอิ่มไม่ได้ เลยทำให้พวกเจ้าทรยศตระกูลจาง?"เซียนเซิงซือที่กัดฟันแน่น.
ตระกูลจางของข้า?
เหล่าเสวียน เหล่าหวงที่ดวงตาหรี่เล็กลง เซียนเซิงซือเป็นคนตระกูลจางอย่างงั้นรึ?
หลังจากได้รับข้อมูลดังกล่าว ภายในใจของทั้งคู่ที่เต้นไปมาอย่างรุนแรง.
"เจ้าเป็นใครในตระกูลจางกัน? พวกเราไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน?"เหล่าเสวียนกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าต้องการรู้ว่าพวกเจ้าทรยศตระกูลจาง ตั้งแต่เมื่อไหร่!"เซียนเซิงซือที่เต็มไปด้วยความโกรธคำรามออกมาเสียงดัง.
เสียงที่โกรธเกรี้ยวของเซียนเซิงซือ ทำไมไม่รู้ทั้งคู่ รู้สึกหัวใจสั่นไหว ก่อนที่เหล่าหวงจะชำเลืองเอ่ยออกมา "ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร!"
"เจ้าคือเส้าเหยี่ย? เป็นไปไม่ได้ เส้าเหยี่ยถูกข้าตอกตรึงตะปูด้วยตัวเอง!"เหล่าเสวียนกล่าวแย้ง.
ตรึงตะปู?สายตาของเซียนเซิงซือที่ระเบิดจิตสังหารออกมา ความเกลียดชังอย่างมากมายจ้องมองไปยังเหล่าเสวียน ในเวลานั้น ในมือของเขาปรากฎตราสีดำขึ้นมาหลายอัน.
"ตราเส้าเหยี่ย? หลังจากเขาตาย ก็ไม่สามารถหาพบ เจ้าไม่ใช่เส้าเหยี่ย เจ้าเป็นบุตรนอกคอกอีกคนอย่างงั้นรึ? เป็นไปไม่ได้ หนึ่งปี เป็นไปไม่ได้ที่จะเรียนรู้วิชาตระกูลจางได้!"เหล่าเสวียนเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ.
เซียนเซิงซือที่จ้องมองตรา น้ำตาที่ไหลหยุดออกมา ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเขาได้.
"จาง........เจ้าทำไมต้องเสียใจแทนเส้าเหยี่ยด้วยกัน."
"เจ้ายังคิดว่าเขาเป็นเส้าเหยี่ยเจ้าอยู่รึ?"เซียนเซิงซือกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"เจ้าเป็นลูกนอกสมรส ใช้วิธีเคลื่อนวิญญาณอย่างงั้นรึ? เป็นเส้าเหยี่ยอย่างงั้นรึ? เจ้าใช้วิชาเคลื่อนวิญญาณได้อย่างไร?"เหล่าเสวียนที่เอ่ยออกมาด้วยความตกใจ.
"เคลื่อนวิญญาณรึ? เหล่าเสวียน เจ้ามั่นใจว่าเขาคือเสี่ยวฉู่เซิ่งอย่างงั้นรึ?"เหล่าหวงที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
[小畜生Xiǎo chùshēng สัตว์ตัวน้อย คำเรียกที่เอ็นดู. ]
"เสี่ยวฉู่เซิ่ง? ฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"เซียนเซิงซือที่หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
เสียงหัวเราะ ที่ทำให้ทุกคนงงงวย เหล่าเสวียน เหล่าหวงที่จ้องมองเขม็งไปยังเซียนเซิงซือ เขาไม่ใช่เส้าเหยี่ยอย่างงั้นรึ?
"เจ้าเดรัชฉาน พวกชาติชั่ว!"เซียนเซิงซือที่เอ่ยออกมาด้วยความอัดอั้นเจ็บปวดเศร้าใจ น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดด้วยความคับแค้น.
เห็นน้ำตาของเซียนเซิงซือ จงซานที่จ้องมองเขม็ง นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเซียนเซิงซือเป็นเช่นนี้ คนที่เข้มแข็งผู้นี้ คาดไม่ถึงว่าวันนี้จะคับแค้นจนร้องไห้ออกมา? เขาที่ถอนหายใจเล็กน้อย จงซานที่จ้องมองคนทั้งสอง ฝ่ายตรงข้ามด้วยความมืดครึ้มเย็นชา.
เหล่าเสวียนและเหล่าหวงที่ขมวดคิ้วไปมา เซียนเซิงซือหมายความว่าอย่างไร?
เซียนเซิงซือที่ถูตราในมือเบา ๆ ท่าทางเต็มไปด้วยความโศกเศร้าอย่างที่สุด พร้อมกับคร่ำครวญเอ่ยออกมาเบา ๆ "เหลียนเอ๋อ ข้าไม่ใช่บิดาที่ดี ในอดีตได้นำพวกเดรัชฉานเข้ามา ให้อาหารที่พัก สอนวิชา มอบความรู้ให้พวกมันอย่างใส่ใจ ทั้งยังมอบ ชีพจรเสวียน และชีพจรหวงให้กับพวกมัน หวังจะให้พวกมันช่วยเหลือเจ้า คาดไม่ถึงเลยว่าจะกลายเป็นงูเห่าทำร้ายตระกูลจางของพวกเรา ทำร้ายเหลียนเอ๋อ ข้าเป็นบิดาที่เลวร้ายนัก!"
"!"ร่างของเหล่าเสวียนที่สั่นสะท้านขึ้นมา ถอยหลังออกมาสองข้ามด้วยความตกใจ กุมของวิเศษด้วยมือสั่นไปมา.
"ฟู่!"เหล่าหวงที่ตื่นตกใจถอยหลังออกมาหลายก้าว หายใจที่เย็นเยือบเข้ามา.
เหลียนเอ๋ออย่างงั้นรึ?
น้ำเสียงนั่น! ใครคือเซียนเซิงซือกัน?
เหล่าเสวียน เหล่าหวงที่ราวกับเข้าใจอะไรบางอย่างได้ หรือว่า อดีตประมุข เขาคืออดีตประมุขอย่างงั้นรึ?
"เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เหล่าเจี่ย....... เขาถูกตระกูลกู่สังหารไปหมดแล้ว เขาตายไปแล้ว!"เหล่าหวงที่ตะโกนออกมาด้วยความตกใจและหวาดกลัว.
"เจ้า เจ้าเป็นใครกัน?"เหล่าเสวียนที่กล่าวเสียงสั่นจ้องมองเซียนเซิงซือ.
เหล่าเสวียนและเหล่าหวง จินเผิงและคนอื่น ๆ ที่จ้องมองตาเบิกกว้างในทันที สถานการณ์นี่คืออะไร? เซียนเซิงซือคืออดีตประมุขตระกูลจางอย่างงั้นรึ? เขาไม่ใช่แค่ผู้สืบทอดตระกูลจางงั้นรึ?
อดีตประมุขตระกูลจาง?
เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา เอ่ยออกมาด้วยหัวใจที่เจ็บปวด "ค่ายกลทำลายล้างของตระกูลกู่? นับเป็นค่ายกลที่แข็งแกร่ง เป็นค่ายกลที่ผ่านกู๋เป็นคนสร้างขึ้นมา ทว่าตระกูลจางของข้าก็ไม่ได้ง่ายที่จะถูกสังหารได้ ตระกูลจางยังไงก็มีวิธีเอาตัวรอด ถึงแม้นว่าจะไม่สามารถนำร่างทั้งหมดหนีไปได้ แต่ก็สามารถย้ายร่างเติบโตได้ ในอดีตข้าได้ตะเวนไปทั่วหล้า เพื่อค้นหาพวกเดรัชฉาน ปลูกร่างในทารกคนหนึ่งเพื่อรอคอยกลับตระกูลจางหาฆาตกรที่แท้จริง!"
"คาดไม่ถึง คาดไม่ถึง............!”ดวงตาของเซียนเซิงซือ กระตุกด้วยความอัดอั้นเจ็บแค้น.
"พวกเจ้ามันอมหิตไร้หัวใจ นำพาตระกูลกู่มาทำลายล้างตระกูลจางอย่างคาดไม่ถึง ในอดีตข้าและเหลียนเอ๋อเชื่อใจพวกเจ้า แม้แต่มอบนิกายต้าเสวียนหวงให้กับพวกเจ้า แต่ดูเหมือนว่ากลับเป็นการมอบโอกาสให้พวกเจ้าสมคบตระกูลกู่ แม้แต่ยินดีมอบทุกอย่างให้กับตระกูลกู่ คาดไม่ถึงเลยว่าประมุขนิกายต้าเสวียนหวงจะกลับกลายเป็นแซ่กู่! กู่เซิ่งหมิง!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความเกลียดชัง.
ในเวลานี้ ความเศร้าใจเคียดแค้นอัดอั้นที่สุมอยู่ในอกเซียนเซิงซือ มันได้ระเบิดออกมา ดุด่าว่าฝ่ายตรงข้าม.
"น่ารังเกียจนัก เจ้าพวกสารเลว เจ้าพวกเดรัชฉาน อาวุโสลุงของข้า พวกเขาได้คาดการณ์เอาไว้ว่าต้องตาย พวกเจ้าก็ไม่ปล่อยพวกเขา แม้แต่นำคนตระกูลกู่มา ทำลายล้างตระกูลทั้งหมด น่าเกลียดชังยิ่งนัก ในอดีตทำไมต้องเมตตาเดรัชฉานเช่นพวกเจ้า!"เซียนเซิงซือคำราม.
เหล่าเสวียน เหล่าหวงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์ ดวงตาแดงซ่าน แม้นว่าจะไม่ปฏิเสธ ทว่าก็ยิ่งเป็นการยอมรับ.
"ข้าเลี้ยงดูพวกเจ้าตั้งแต่ยังเด็ก ในเวลานั้นพวกเจ้าอ่อนแอ ไม่แม้แต่ปกป้องตัวเองได้ เจ้าพวกสารเลว เหลียนเอ๋อที่เติบโตพร้อมกับพวกเจ้า คาดไม่ถึงเลยว่าพวกเจ้าจะกล้าลงมือได้ ไม่คิดเลยว่าจะจำไม่ได้แม้แต่คำพูดที่เขาเรียกว่าพวกเจ้าว่าพี่ชายเสวียน พี่ชายหวง? ข้ามอบของวิเศษให้กับเหลียนเอ๋อ มีคราใดบ้างที่บุตรของข้าไม่ส่งมอบมันต่อให้กับพวกเจ้า?บุตรชายของข้ามอบความเคารพให้กับพวกเจ้าด้วยความบริสุทธิ์ใจ เจ้ากับใช้ตะปูตรึงเขาอย่างคาดไม่ถึง? ตะปูตรึงวิญญาณ คือการทรมานขั้นสุด พวกเจ้า พวกเจ้า เจ้าเดรัชฉานสารเลว!"เซียนเซิงซือที่คำรามโหยหวนด้วยความโกรธแค้น.
เหล่าเสวียน เหล่าหวงที่ร่างกายสั่นสะท้าน แทบไม่สามารถประคองร่างได้ ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป "พี่ชายเสวียน?พี่ชายหวงอย่างงั้นรึ? จางเสวียน จางหวง เป็นแค่สุนัขตระกูลจางเท่านั้น."
ทั้งสองที่คำรามลั่น ไม่ยอมรับอีกต่อไป พวกเขาที่เผยท่าทางบ้าคลั่งออกมา.
"ตระกูลจาง? ตระกูลสวรรค์ทอดทิ้ง จะอยู่รอดอีกนานเท่าใดกัน? จะต้านทานได้อีกนานเท่าใดกัน? ถูกเทียนชูหมางเมิน เป็นศัตรูกับตระกูลหวงกู่ตระกูลอันดับหนึ่ง จะต้านทานได้อีกนานเท่าใดกัน? ตระกูลที่ไร้อนาคต มีชะตาที่ต้องถูกทำลาย ถูกลิขิตให้ถูกทำลายอยู่แล้ว!"เหล่าเสวียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ตระกูลจางและตระกูลหวงกู่เปิดศึกกัน ข้าจางเสวียน จางหวง ไม่มีทางที่จะรอวันตาย พวกเจ้าไม่มีทางต้านตระกูลหวงกู่ได้ ไม่มีทาง!"เหล่าเสวียนที่คำรามออกมาเสียงดังเช่นกัน.
พวกเขาที่คำรามใส่เซียนเซิงซือ เพื่อเพิ่มความกล้าให้กับตัวเอง.
"เสี่ยว.... เสี่ยวฉูเซิ่ง? เพียงแค่เสียงฉูเซิ่งเรียกพวกเราว่าพี่ชายหวง?พี่ชายเสวียน? ก็ทำให้เรามีความสุขจนต้องถวายชีวิตให้อย่างงั้นรึ? หากพวกเราไม่ร่วมมือกับตระกูลหวงกู่ ไม่ช้าก็เร็วต้องตายไปพร้อมกับพวกเจ้า!"เหล่าหวงที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"เสี่ยวฉู่เซิ่ง ข้าเป็นคนตรึงมันเอง แล้วอย่างไร ตะปูตรึงร่างเสี่ยวฉู่เซิ่ง เพื่อให้ตระกูลกู่ยอมรับในตัวพวกเรา ตรึงแล้วอย่างไร ข้าไม่จำเป็นต้องสนใจฟังคำพูดที่น่าสะอิดสะเอียนนั่น!"เหล่าเสวียนที่ดวงตาแดงซ่านกล่าวออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
"น่าสะอิดสะเอียด? เจ้าบอกว่าเขาเรียกเจ้าว่า พี่ชายเสวียน น่าสะอิดสะเอียนอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงซือที่ดวงตาแดงซ่านเช่นกัน.
"ใช่ ข้าต้องยินดีด้วยรึไง ข้าไม่ใช่หมารับใช้ของพวกเจ้า? ยาวิเศษ ของวิเศษมอบให้พวกเรารึ? น่ารังเกียจ?"เหล่าเสวียนที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า น่ารังเกียจ? คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะบอกเหลียนเอ๋อน่ารังเกียจ เพื่อที่จะฝึกฝนบำเพ็ญ ข้าได้มอบยาทิพย์ให้เขาอย่างจำกัด ทว่าเวลานั้น เขากับคิดถึงพวกเจ้าก่อน ทั้งยังมอบวิชาต่าง ๆ ให้ หลายต่อหลายครั้งเขาไม่มียาทิพย์เพียงพอ ไม่มีของวิเศษปกป้องตัวเอง เพราะว่ามอบสิ่งเหล่านั้นให้กับพวกเจ้า แม้แต่ขอร้องบางสิ่งต่อข้า!"
"เขาที่มีอายุเพียง 7-8 ขวบ แต่กลับมีความฉลาดเฉลียว."เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความเกลียดชัง.
"อายุ 7-8 ขวบ? จะมีความคิดอะไร เขายังไม่รู้อะไรด้วยซ้ำ!"เหล่าเสวียนที่กล่าวเสียงแข็ง.
"ใช่ เขาจะรู้เรื่องอะไร เขาที่เรียกเจ้าว่า พี่ชายเสวียน พี่ชายหวง จนถึงอายุ 25 เพราะเขาเชื่อในตัวพวกเจ้า และคิดหาทางรอดในอดีตให้กับพวกเจ้า แม้แต่เขียนข้อความส่งให้ข้า จงอ่าน สิ่งที่เขาเขียนซะ!"เซียนเซิงซือที่นำกระดาษแผ่นใหญ่ พร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง.
กระดาษแผ่นใหญ่ที่ถูกโยนขึ้นไปบนท้องฟ้า ที่ด้านในนั้นมีอักษรมากมาย ตัวอักษรที่บิดเบี้ยวไปมา ไม่น่าดูนัก.
"ลายมือของเหลียนเอ๋อ เจ้าต้องจำได้อย่างแน่นอน เขาวางแผนตั้งแต่เด็ก จนถึงอายุ 18 ถึงได้นำแผนเอามาใช้ เจ้าดูไว้ ว่าเขาคิดอะไรไว้!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
สายตาของทุกคนที่จับจ้อง.
"เขาเข้าใจสถานการณ์ของตระกูลจาง เขามีแผนการของเขา ความคิดของเขา พวกเจ้าไม่ใช่คนใช้ตระกูลจาง เขาที่ต้องการแยกเจ้าออกมา ไม่ต้องการให้ตระกูลจางเกี่ยวพันธ์กับพวกเจ้า แม้แต่มอบนิกายต้าเสวียนหวงให้ มอบให้กับพวกเจ้าโดยสมบูรณ์ หวังให้เจ้าเป็นคนดูแลนิกาย ให้พวกเจ้าตั้งตัว!"เซียนเซิงซือที่สะอื้นเจ็บแค้นเศร้าใจ.
"เหลียนเอ๋อบอกกับข้าให้ปล่อยพวกเจ้าไปจากตระกูลจาง ไม่ต้องการให้พวกเจ้ายุ่งเกี่ยวกับตระกูลจาง ตระกูลหวงกู่ที่เล็งเป้ามายังตระกูลจาง แต่จะไม่ไปเรื่องพวกเจ้า เขาที่คิดถึงพวกเจ้าก่อน ไม่ต้องการให้ตระกูลหวงกู่ทำอะไรกับพวกเจ้า แม้เขาจะยังเด็ก แต่ก็ยังต้องการสนับสนุนพวกเจ้า แม้แต่ยินยอมมอบมรดกให้กับพวกเจ้าครึ่งหนึ่ง แบ่งกำลังของตระกูลจางให้กับเจ้าครึ่งหนึ่ง!"เซียนเซิงซือที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
น้ำตาของเซียนเซิงซือที่อาบไปทั้งสองข้าง ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความเศร้าและเจ็บช้ำ.
"เพื่อเหตุผลนี้ เขาถึงกับต้องโน้มน้าวข้าทุกวันตลอดหนึ่งปี เขาถึงกับคุกเข่าที่หน้าห้องอักษรของข้า จนทำให้การบำเพ็ญของเขาถดถอย เจ้าจำได้แน่นอน แม้แต่วันที่ฝนตกแดดออก เขาก็ยังคุกเข่า วันที่หิมะตกเขาก็ยังคุกเข่า เพื่อร้องขอความเมตตาให้กับพวกเจ้า เขาคุกเข่าตลอดหนึ่งปี ไม่ใช่ว่าเจ้าจำได้อยู่แล้วรึ? เขาที่พยายามถึงหนึ่งปีเต็ม ข้าจึงได้รับปากเหลียนเอ๋อ!"เซียนเซิงซือที่กล่าวเสียงสั่น.
"เหลียนเอ๋อทำเพื่อพวกเจ้า ไม่ลังเลแม้แต่ที่จะทำให้ตัวเองเป็นอันตรายถึงชีวิต คุกเข่าตลอดหนึ่งปี ทำให้พลังฝึกตนถดถอย อายุขัยลดลงจนไม่สามารถก้าวไปถึงเซียนโบราณได้ ทว่าหลังจากที่ข้ายอมรับ กับสภาพร่างกายที่เสียหาย เขาไม่เคยเศร้าใจแม้แต่น้อย แม้แต่ยิ้มดีใจตลอดหนึ่งเดือน เขายิ้มตลอดหนึ่งเดือน?เจ้าสารเลว เจ้าพวกเดรัชฉาน!"เซียนเซิงซือที่สะอึกเศร้าใจปวดร้าวเป็นอย่างมาก.
"เพราะว่าข้าสัญญากับเขา ดังนั้นจึงไม่ไต่ถาม เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับนิกายต้าเสวียนหวง คาดไม่ถึงว่าพวกเจ้าจะสมคบกับตระกูลกู่ พวกเจ้ามันสุดยอดเดรัชฉาน!"
"เหลียนเอ๋อทำเพื่อพวกเจ้ามากมาย ไม่เคยคิดเอาเปรียบเลยแม้แต่น้อย ถึงตระกูลจางจะถดถอย แต่ก็มอบความปลอดภัยให้กับพวกเจ้า เขาเรียกพวกเจ้าว่าพี่ชายเสวียน พี่ชายหวง แต่พวกเจ้ากับใช้ตะปูตรึงวิญญาณ สังหารเขาด้วยความทรมานดุร้าย ทำลายร่างกายและวิญญาณ ทรมานแม้แต่วิญญาณก่อนตาย! แววตาเฮือกสุดท้ายของเหลียนเอ๋อ พวกเจ้ายังจำได้หรือไม่? หลังจากที่เขาตาย เขาได้สาปแช่งโกรธเกรี้ยวเจ้าหรือไม่? เจ้าสารเลว เจ้าพวกเดรัชฉาน!"เซียนเซิงซือที่ชี้ไปยังคนทั้งสอง ด้วยความเจ็บแค้นอัดอั้นเปี่ยมล้นไปด้วยความเศร้าสลด.
