Chapter 1310 การตอบแทนของฟ้าดิน.

กลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรงเต็มไปด้วยจิตสังหารที่ถูกยิงออกมาจากเนตรเทียนชู!

"ครืนนนน~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

ดินแดนเหล่ยหยินที่กำลังสั่นไปมาอีกครั้ง แผ่นดินไหวอย่างรุนแรง เนตรเทียนชูที่กำลังโกรธเกรี้ยว.

เหล่าอรหันต์ที่ต้องใช้มหาวิถีออกมา แม้นว่าจะยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดิน ใบหน้าของพวกเขาที่เผยท่าทางตื่นตระหนกตกใจ.

ดวงตะวันและจันทรากำลังเข้าปะทะกันแล้ว อันเกิดจากยอดฝีมือไร้คู่เปรียบสองคนของโลกใบใหญ่ที่สร้างความวุ่นวาย กำลังจะเกิดเรื่องที่ใหญ่โตขึ้นบนสวรรค์และปฐพี ทำให้เนตรเทียนชูต้องปรากฎ เรื่องนี้จะไม่ให้สวรรค์สูงสุดโกรธเกรี้ยวได้อย่างไร?

ความโกรธเกรี้ยวในครั้งนี้ แม้แต่ผู้ฝึกตนบางคนที่ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดิน ยังสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของหัวใจของพวกเขา.

"วูซซซซซ!"

แท่นบูชาฟ้าดินของลู่หยาที่สั่นไหวอย่างรุนแรงแม้แต่ส่องแสงสว่างขึ้นในทันที ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากตี้เสวียนชาและไท่อี้ ลู่หยาที่ดวงตาเบิกกว้าง เพราะว่าเขาเป็นปราชญ์เทพ นอกจากนี้ปราชญ์เทพที่อยู่ใกล้ ปราชญ์เทพที่เป็นผู้นำของคนทั่วหล้า กลับยอมปล่อยให้เรื่องใหญ่นี้เกิดขึ้น แน่นอนย่อมทำให้สวรรค์โกรธเกรี้ยวเป็นธรรมดา.

ลู่หยาที่ใบหน้าเปลี่ยนสี กล้ามเนื้อบนใบหน้าแข็งค้าง เต็มไปด้วยความตื่นตะหนกตกใจ หวาดหวั่นขึ้นในทันที ก่อนที่จะเร่งรีบเอ่ยออกมาด้วยความเคารพ "เกินกว่าที่ลู่หยาจะควบคุมได้ ลู่หยาไม่สามารถหยุดได้."

ลู่หยาไม่สามารถหยุดได้ เขาที่แก้ตัวทันทีว่าไม่สามารถห้ามได้ ใช่แล้ว การที่สามารถเคลื่อนดวงอาทิตย์ และเคลื่อนย้ายดวงจันทร์ได้เช่นนี้ ปราชญ์เทพทั่วไปไม่มีทางหยุดได้.

ตี้เสวียนชาและไท่อี้ทรงพลังเกินไป การต่อสู้นี้เกินกว่าที่จะมีใครห้ามได้.

เนตรเทียนชูที่จ้องเขม็งไปยังลู่หยา ลู่หยาที่ได้แต่กล่าวแก้ตัวอย่างสงบ.

"พรึดดด!"

ลำแสงขาวดำที่พุ่งออกมา จากบนท้องฟ้า พุ่งตรงไปยังทางใต้ กลายเป็นเส้นตรงไปยังทิศของลู่หยา.

"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

ลำแสงที่รุนแรงน่าเกรงขามกระแทกร่างลู่หยา ลู่หยาที่ไม่ขัดขึ้น หลังจากเกิดระเบิดขึ้น ลำแสงขาวดำก็สลายหายไป ร่างกายของลู่หยาที่สั่นไปมาอย่างรุนแรง ดวงตาที่ปรากฎเส้นโลหิตฝอยขึ้นเต็มไปหมด เขาที่อยู่ในสภาพอนาถไปในทันที.

ลงโทษ นี่คือการลงโทษของเทียนชู!

ไม่มีใครรู้ว่าการลงโทษนี้คืออะไร ทว่ารู้เพียงว่าลู่หยาที่ได้รับบาดเจ็บแน่นอน.

"ขอบคุณเทียนชู!"ใบหน้าของลู่หยาที่กระตุก ก่อนที่จะเอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.

ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น ก็เกิดเสียงดังกึกก้องที่อีกฝั่ง ในหุบเขาอีกแห่งเช่นกัน.

มีมุมปากของเทียนโจวจื่อมีโลหิตไหลออกมา ร่างกายที่สั่นเทิ้มใบหน้าบิดเบี้ยว เขาที่ต้องได้รับการลงโทษเพราะเขาอยู่ในดินแดนเหล่ยหยินด้วยอย่างงั้นรึ?

"ขอบคุณเทียนชู!"เทียนโจวจื่อที่อยู่ในสภาพอนาถกล่าวออกมาด้วยความเคารพ.

หลังจากที่ลงโทษปราชญ์เทพแล้ว จากนั้นก็เทียนชูก็หันหน้าไปยังตี้เสวียนชาและไท่อี้ สองตัวการของเรื่องในครั้งนี้.

เหมือนเมื่อครั้งที่เคยเกิดขึ้นที่ทวีปภาคเหนือ ในครั้งนั้น ยังไม่ได้เกิดภัยพิบัติใด ๆ นัก เฉิงโห่วที่ยังสามารถควบคุมสถานการณ์เอาไว้ได้ เฉิงโห่วที่เป็นผู้นำของทุกสิ่งมีชีวิตของโลกหล้า เขาถูกเทียนชูลงโทษ ส่วนจงซานนั้นไม่ได้รับการลงโทษแต่อย่างใด.

ทว่าในครั้งนี้แตกต่างออกไป ครั้งนี้ปราชญ์เทพไม่สามารถขัดขวางภัยเอาไว้ได้ เทียนชูนอกจากจะลงโทษปราชญ์เทพแล้ว ยังจะลงโทษตัวการด้วย.

ดวงตาสีขาวดำที่ จ้องมองด้วยแววตาเย็นชาไม่แยแส.

อำนาจสวรรค์ที่โถมทับไปยังตี้เสวียนชาและไท่อี้.

"ครืนนนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

ร่างของทั้งสองที่ถูกกดจมลงบนพื้นร้อยจั้ง เพียงแค่การมอง.

ที่ไกลออกไป จงซานที่ต้องขมวดคิ้วแน่น ในอดีตเจี่ยหยิน ไท่ซ่าง จุนถี เพราะว่าต่อต้านเทียนชู หลังจากที่พวกเขาจุติ เมื่อถูกเทียนชูพบเข้า ก็ถูกทำลายลบหายสลายไปอย่างสมบูรณ์.

ราชันย์เทพตะวันออกไท่อี้ เหมือนได้ยินข่าวว่าเพราะว่าต่อต้านเทียนชูทำให้ศาลสวรรค์เหยาจู่ในครั้งนั้นล่มสลายหรือไม่?

เนตรเทียนชูพบเข้าแล้ว จะกำจัดเขาให้สิ้นหรือไม่?

ในเวลาเดียวกัน จงซานทีเผยท่าทางกังวลตี้เสวียนชาเช่นกัน.

ทั้งสองที่ถูกกดลงบนผืนโลก พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วยเช่นกัน เนตรเทียนชูที่จ้องมองไปยังพวกเขา.

"ครืนนนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~! „

เกิดระเบิดดังสนั่น ดูเหมือนว่าเนตรเทียนชูจะดูดซับพลังฟ้าดินเข้ามา ก่อนที่จะควบรวมจ้องมองลงไป.

"วูซซซซซ!"

แสงสีน้ำเงินที่ถูกรวมเข้าด้วยกัน.

“!”

แสงสีน้ำเงินที่ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า ก่อนที่จะพุ่งผ่าน อาบไล้ไปยังพื้นที่แห่งหนึ่ง.

แสงสีน้ำเงินที่พุ่งตรงลงมา ราชันย์เทพตะวันออกไท่อี้ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.

"ทำไม!"ราชันย์เทพตะวันออกไท่อี้ที่ใบหน้าเปลี่ยนสี คำรามขึ้นไปบนฟ้า.

"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

แสงสีเงินที่ถูกยิงไปยังร่างของไท่อี้ เร็วมาก ความเร็วที่ไม่มีทางที่จะหลบพ้น ปกคลุมร่างของไท่อี้ ก่อนที่จะเกิดระเบิดเสียงดังสนั่น แรงระเบิดทำให้สถานที่ไท่อี้ยืนอยู่เกิดระเบิดอย่างรุนแรง.

เหล่าผู้ฝึกตนรอบ ๆ ที่แม้ไม่ได้เงยหน้า หากแต่แสงสีน้ำเงินสว่างจ้า ก็ทำให้พวกเขาหน้ามืดไปเช่นกัน.

ส่วนจงซาน นั้นต้องขมวดคิ้วไปมา เพราะว่าแสงสีน้ำเงินนั้น คาดไม่ถึงเลยว่า มันคือแสงแห่งความโชคร้าย มันคล้ายกับแสงจากเนตรนิมิตร้ายของจงซาน มันคือพลังอย่างเดียวกันหรือไม่?

"ท่านพ่อ!"ใบหน้าของลู่หยาที่เผยท่าทางเป็นกังวล ทว่าต่อหน้าเทียนชู เขาย่อมไม่กล้าเข้าไปใกล้.

"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

ฝุ่นผงที่คละคลุ้งรอบ ๆ ที่ค่อย ๆ สลายหายไป ราชันย์เทพตะวันออกไท่อี้ที่เวลานี้มีรอยแผลมากมายเต็มไปหมด คุกเข่าลงข้างหนึ่ง ไม่ใช่คุกเข่าให้สวรรค์ ทว่าเขาได้รับบาดเจ็บหนัก จนไม่สามารถยืนอยู่ได้.

"ไม่ตายอีกรึ?"จงซานที่อยู่ไกลออกไปต้องหรี่ตาจ้องมอง.

คาดไม่ถึงเลยว่าราชันย์เทพตะวันออกไท่อี้ จะไม่ถูกเทียนชู ลบออกไป? ทำไมเป็นเช่นนี้? ทำไมก่อนหน้านี้ลบเจี่ยหยิน ไท่ซ่าง จุนถีล่ะ? ครั้งนี้เทียนชูไม่ลบไท่อี้ให้สลายหายไป?

ไท่อี้ในเวลานี้ใบหน้ามืดครึ้มเต็มไปด้วยความดุร้าย.

ไท่อี้ที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชาที่อยู่ตรงข้าม ตี้เสวียนชาที่ไม่เป็นอะไรเลย เทียนชูไม่ได้ลงโทษตี้เสวียนชา.

"ทำไม? ทำไมเขาไม่เป็นไร?"ไท่อี้ที่ได้รับบาดเจ็บหนัก ใบหน้าที่เงยขึ้นมองเทียนชูด้วย

ไท่อี้ที่ชี้ไปยังตี้เสวียนชา ไม่อยากเชื่อว่าว่าเขาถูกลงโทษ แต่ทำไมตี้เสวียนชาถึงไม่เป็นไร?

ไท่อี้ที่เต็มไปด้วยความงงงวย ไม่พอใจ รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ทำไมเป็นเช่นนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ตี้เสวียนชา เองก็ควรจะได้รับโทษบ้างไม่มากก็น้อย ทว่าทำไมเขาไม่เป็นไร?

ทว่า เนตรเทียนชูหาได้สนใจไท่อี้ เวลานี้ดวงตาที่ใหญ่ยักษ์ค่อย ๆ หลับลง เตรียมที่จะถอยหายไป.

"ทำไม ทำไมมันไม่ถูกลงโทษ?"ราชันย์เทพตะวันออกที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.

"ท่านพ่อ!"ลู่หยาที่เร่งรีบบินออกไปในทันที.

เนตรเทียนชูได้ถอยกลับคืนไปแล้ว ลู่หยาจึงสามารถเคลื่อนไหวได้ แม้ว่าลู่หยาจะถูกลงโทษ ทว่าก็ไม่ได้หนักขนาดนั้น.

ลู่หยาที่เร่งรีบเข้าไปช่วยเหลือไท่อี้ ที่เวลานี้กำลังจ้องมองตะโกนขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกไม่ยุติธรรม หากแต่เทียนชูหาได้ใส่ใจ เนตรเทียนชูหายไปแล้ว เมฆสีเหลืองเองก็สลายหายไป.

ไท่อี้จ้องมองอย่างไม่อยากเชื่อจดจ้องมองไปยังตี้เสวียนชา.

"ทำไมเจ้าไม่เป็นไร?"ไท่อี้ที่กล่าวออกมาด้วยความไม่เข้าใจ.

ตี้เสวียนชาที่เผยยิ้มอย่างเย็นชาออกมา "ในโลกใบใหญ่นั้น ข้ามีความดีความชอบมากมาย เทียนชูจะลงโทษข้าได้อย่างไร?"

"เจ้า!"ไท่อี้ที่ชี้ไปยังตี้เสวียนชา.

"รากฐานของสวรรค์และปฐพี มีอยู่มากมายนับไม่ถ้วน ฟ้ารู้ดินรู้ เจ้าเอาอะไรมาเทียบกับข้า? เจ้าไม่เคยสร้างความดีความชอบต่อฟ้าดิน คิดแต่จะต่อต้านสวรรค์ สวรรค์จะช่วยเจ้าได้อย่างไร? สวรรค์ไม่ลบเจ้าทิ้งไป เพียงแค่นี้ก็ปราณีเจ้ามากแล้ว ไร้ซึ่งความเคารพต่อฟ้าดิน เจ้าก็ไม่เหลืออะไรแล้ว!"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.

"ตี้เสวียนชา!"ไท่อี้ที่ชี้ไปยังตี้เสวียนชาเห็นชัดเจนว่าเขาแทบบ้าไปแล้ว.

"สั่งสอนพอหอมปากหอมคอ ครั้งหน้าหากเจ้ากล้าคิดร้ายต่อหลานสาวของข้า ข้าจะสังหารพวกเจ้าทั้งศาลสวรรค์!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวตะคอกเสียงดัง.

เหล่าผู้ฝึกตนรอบ ๆ  ที่คุกเข่าจากการมาของเทียนชู ขณะที่พวกเขาลุกขึ้น ก็ได้ยินคำพูดของตี้เสวียนชาในทันที.

หลานสาว? คิดร้ายต่อหลานสาว? ตี้เซียนเซียน? เหมือนดั่งยูไล เพราะว่าตี้เสวียนชามาแก้แค้นให้ตี้เซียนเซียน จึงมาหาเรื่องไท่อี้อย่างงั้นรึ? ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้ไท่อี้และลู่หยามีส่วนร่วมด้วยอย่างงั้นรึ? ตี้เสวียนชาที่มาชำระแค้นงั้นรึ?

แทบจะในทันที เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่อยู่รอบ ๆ หัวใจสั่นไหว พวกเขารับรู้และสลักเอาไว้ในใจว่า จะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับตี้เซียนเซียนแน่นอน กับเทพแห่งความดุร้ายอยู่ที่นี่ ใครจะกล้าคิดอะไรกับตี้เซียนเซียน? นี่ไม่เท่ากับแส่หาความตายเท่านั้นรึ?

ดูเหมือนว่า เป้าหมายที่แท้จริงของตี้เสวียนชาก็สำเร็จแล้วเช่นกัน.

ในเวลานี้ตี้เสวียนชาเข้าใจว่าถึงต่อสู้ไปอีกก็ไม่มีความหมาย อีกอย่างในเวลานี้เขาไม่สามารถสังหารอีกฝ่ายได้ ถึงแม้นว่าอีกฝ่ายจะบาดเจ็บ เพราะว่าตี้เสวียนชานั้นรู้ว่า ไท่อี้ยังมีอีกร่างหนึ่ง ราชันย์เทพจวิน.

"ไป!"ไท่อี้ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเศร้าใจ.

"อืม!"ลู่หยาที่พยักหน้ารับ.

ทั้งคู่ที่บินออกไป พุ่งตรงไปยังทิศใต้.

ไท่อี้ ลู่หยา ถูกเทียนชูลงโทษ พลังของพวกเขาในเวลานี้ตกลงไปมาก อีกอย่างชื่อเสียงของพวกเขาในทวีปกลางนั้นเสียหายเป็นอย่างมากด้วย ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ต่อ.

"ประมาทจงซานเกินไปหน่อย!"ใบหน้าของไท่อี้ที่บินไปกล่าวออกมาด้วยความห่อเหี่ยวใจ.

"จงซาน!"ลู่หยาที่เผยท่าทางเจ็บใจขึ้นมาทันทีเช่นกัน.

มีดบินพิฆาตเซียนของเขา คาดไม่ถึงว่าจะถูกจงซานทำลาย! ทำให้เขาโกรธเกลียดเป็นอย่างมาก!

การต่อสู้ของเทพแห่งความดุร้ายได้จบสิ้นแล้ว.

จงซาน ตี้เสวียนชา พวกเขาได้รับชัย ผู้ฝึกตนรอบ ๆ ที่จ้องมองจงซาน สายตาของพวกเขาที่เปลี่ยนไป ต้าเจิ้ง ช่างบ้าคลั่งนัก ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ประกาศรับคน ต้าเจิ้งที่รับคนอย่างงั้นรึ? ในอนาคตพวกเขาจะมียอดฝีมือมากมายขนาดใหน ทันใดนั้นก็มีผู้ฝึกตนอีกหลายคนที่เอนเอียงตัดสินใจที่จะเข้าร่วมต้าเจิ้ง.

ในเวลาเดียวกัน การต่อสู้ในวันนี้ จะต้องกระจายไปทั่วหล้าอย่างแน่นอน อย่างน้อยในทวีปกลางนี้ทุกคน ต้องรู้อย่างรวดเร็ว ผู้ฝึกตนทุกคนที่จะเข้าร่วมพิธีใต้หว่านฝูผานต้องรู้กันหมดแน่.

ชื่อเสียงของต้าเจิ้ง ถูกยกระดับอีกครั้งแล้ว.

ขณะที่ไท่อี้ และลู่หยาจากไป ตี้เสวียนชาก็มาปรากฎขึ้นที่ด้านหน้าจงซาน.

"ข้าต้องไปแล้ว!"ตี้เสวียนชาทีเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ไปรึ? เจ้าไม่อยู่พบกับเซียนเซียนก่อนรึ? อาการของเซียนเซียน น่าจะดีขึ้นเร็ว ๆ นี้!"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ข้าไม่ต้องการให้นางเศร้าเพราะเห็นปู่ของนาง."ตี้เสวียนชาที่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ .

"เจ้าไม่พบนาง นางยิ่งเศร้า!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.

"หากข้าไปพบนาง มีแต่จะทำให้นางเศร้ากว่าเดิม!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวปฏิเสธ.

"อืม ได้ จำไว้ว่าในวันนั้น ข้าพูดอะไรกับเจ้าไว้ ดูแลตัวเองด้วย!"จงซานพยักหน้ารับ.

นิสัยของตี้เสวียนชา จงซานเข้าใจดี ในเมื่อเขากล่าวออกมาเช่นนี้ก็ไม่สามารถที่จะรั้งต่อไปได้ จงซานจึงไม่เอ่ยเกลี้ยกล่อมอะไรอีก.

ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ จากนั้นก็มองไปยังเซียนเซิงซือ.

"ลูกหลานตระกูลจาง? สวรรค์ทอดทิ้ง เจ้ารู้หรือไม่?"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาเบา ๆ .

เซียนเซิงซือที่อยู่ใกล้ ๆ ขมวดคิ้วไปมา ทว่าก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด.

"สวรรค์ทอดทิ้ง?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"เทียนชู แม้นว่าจะไม่จัดการกับตระกูลจาง ทว่าตระกูลจางก็จะไม่อยู่ในสายตาของเทียนชู ถึงแม้นว่าตระกูลจางจะสร้างความดีความชอบเท่าใด เป็นไปไม่ได้เลยที่เทียนชูจะมอบรางวัลใด ๆ ให้ เช่นในเรื่องเดียวกัน คนอื่นได้รับการตอบแทนจากเทียนชู ทว่าคนตระกูลจางจะไม่มีทางได้รับ ความเป็นอยู่ของตระกูลจาง ไม่มีเจตจำนงสวรรค์อีกต่อไปแล้ว!"ตี้เสวียนชาเอ่ย.

จงซานที่ขมวดคิ้ว พยักหน้าในท้ายที่สุด "เซียนเซิงซือเป็นแม่ทัพของต้าเจิ้ง ต้าเจิ้งมีวันนี้ เพราะมีเซียนเซิงซืออยู่ด้วยเช่นกัน ไม่ว่าเขาจะถูกสวรรค์ทอดทิ้งหรืออย่างไร เซียนเซิงซือเป็นคนของต้าเจิ้ง จงซานจะเป็นคนอวยพรเขาอย่างแน่นอน!"

"ขอบคุณเซิ่งหวัง!"เซียนเซิงซือที่กล่าวด้วยความซาบซึ้ง.

สวรรค์ทอดทิ้ง โชคชื่อเสียงวาสนา คำอวยพรของสวรรค์ ทุกอย่างจะถูกเมิน การมีอยู่องตระกูลจางนั้นได้ถูกสวรรค์ลืมแล้ว ทว่าจงซานที่รู้เรื่องนี้จึงกล่าวปฏิญาณที่จะอวยพรเซียนเซิงซือแทน.