Chapter 1301 ความโกรธเกรี้ยวของตี้เสวียนชา.
ดินแดนเหล่ยหยิน!
สองปราชญ์เทพ สิบเซียนบรรพชน ที่เข้าล้อมสังหารกลุ่มจงซาน ท้ายที่สุดก็ถอยกลับไป ข่าวนี้ราวกับสะเก็ดไฟหล่นลงถังน้ำมัน มันที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศของดินแดนเหล่ยหยินทันที.
จงซาน ที่ครั้งหนึ่งเคยไล่สามปราชญ์เทพที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวกลับไป ได้กระจายไปทั่วหล้าแล้ว ในสวรรค์สวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ต่อหน้าผู้คนมากมาย จงซานที่ตบหน้าหยิงเห่าสองฉาด.
ทวีปตะวันออกแดนทวีปซือต้าปู่ จงซานได้ร่วมมือกับหยิงเพื่อเข้าไปในดินแดนลับมังกรบรรพชนเองก็กระจายไปทั่วแล้วด้วยเช่นกัน.
ทว่ามันกับอยู่ไกลออกไป กับเรื่องราวดังกล่าวจึงกลายเป็นเพียงแค่เรื่องเล่าที่เป็นเหมือนตำนานของพื้นที่อื่น หากแต่ตอนนี้กับมีเรื่องที่เหมือนตำนาน อยู่ในพื้นที่ดินแดนเหล่ยหยิน ไม่ไกลเท่านั้น สองปราชญ์เทพ สิบเซียนบรรพชน ไม่มีทางเลือกที่ต้องถอยกลับไป จงซานควรจะแข็งแกร่ง!
ศาลเทพต้าเจิ้งของภาคเหนือ ได้กลายเป็นหนึ่งตัวตนที่มีอิทธิพลในความคิดของพวกเขาแล้ว สถานะไม่ได้ด้อยกว่าศาลสวรรค์ต้าฉิน หรือศาลสวรรค์เหยาจู่และศาลเทพต้าโจวเลย.
สี่ทวีปสี่ราชวงศ์ชื่อเสียงวาสนาที่น่าเกรงขาม?
ส่วนกลุ่มของจงซานในเวลานี้ได้ย้ายจากพื้นที่เดิมมายังอีกหุบเขาพื้นที่ใหม่แล้ว.
ที่ใจกลางห้องโถงนั้น มีเพียง จงซาน พร้อมกับเตาปรุงยาขนาดใหญ่ ในเตาปรุงยานั้นมีร่างของเซียนเซียนนอนอยู่.
"เหล่าเย่ พวกเราย้ายมาอยู่ที่นี่ จะไม่มีใครพยากรณ์ได้อีกใช่หรือไม่?"เป่าเอ๋อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่จำเป็นต้องกังวลสามปราชญ์เทพ เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่รวมกันในพื้นที่เดียวกัน."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"เซียนเซียน? เจ้ามั่นใจใช่ไหมว่านางจะไม่เป็นอันตรายชั่วคราว?"จงซานสอบถาม.
"ตราบเท่าที่มีบัววิญญาณโลหิตหมื่นปี ก็จะช่วยเซียนเซียนได้ แม้แต่เพิ่มพลังฝึกตนให้กับนางด้วย ทว่าตี้เสวียนชาจะมาอย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อกล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ตี้เสวียนชาจะต้องมา เจ้าวางใจถึงตี้เสวียนชาไม่มา ข้าก็สามารถช่วยเซียนเซียนได้!"จงซานกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"จริง ๆ รึ?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
จงซานเผยยิ้ม พยักหน้าแล้วกล่าวว่า "จริง ๆ !"
ด้วยเนตรนิมิตดี จงซานมั่นใจว่าสามารถช่วยเหลือเซียนเซียนได้แน่นอน.
"แล้ว ทำไมเหล่าเย่ไม่ช่วยเลยล่ะ?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางสงสัย.
"มันเป็นโอกาสที่หายาก หากเซียนเซียนรู้ นางย่อมไม่ปล่อยให้ช่วยนางแน่!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"โอกาส? โอกาสอะไร?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางไม่เข้าใจ.
"ตี้เสวียนชา!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?"
"ข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง ตี้เสวียนชาและตี้ซือเทียน ทั้งสองกำลังเดิมพันกันอยู่ พวกเขาที่ไม่ได้ด้อยกว่ากัน แม้นว่าตี้เสวียนชาจะทรงพลัง ทว่าข้าคิดว่าตี้ซือเทียนที่มาจาก 90 ล้านปีที่แล้ว อสุรกายชราย่อมแข็งแกร่งกว่า เหตุการณ์การต่อสู้ที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวก่อนหน้านี้ ตี้เสวียนชาพยายามกำราบอีกฝ่าย เซียนเซียนเองก็พยายามที่จะปลุกตี้เสวียนชา เซียนเซียนหวังให้ตี้เสวียนชากลับมา ก่อนหน้านี้ ข้าได้ส่งหยดน้ำตาเซียนเซียนให้กับตี้เสวียนชา ทว่าข้าคิดว่าตี้ซือเทียนนั้นไม่ได้ง่ายที่จะจัดการทำให้พ่ายแพ้ได้!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ความหมายของเหล่าเย่ การบาดเจ็บของเซียนเซียน จะทำให้ตี้เซียนเซียนสามารถขัดขืนอีกฝ่ายได้อย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ใช่ ที่ทำเช่นนี้ อาจจะสามารถช่วยตี้เสวียนชาได้."จงซานกล่าวยืนยัน.
"แต่ว่า ไม่เห็นจำเป็นต้องให้เซียนเซียนบาดเจ็บจริงเลย ทำอย่างไรหากว่าไม่มีบัววิญญาณโลหิตหมื่นปีล่ะ?"เป่าเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมา.
"แกล้งบาดเจ็บนั้นไร้ประโยชน์ ไม่มีทางที่จะกำราบตี้ซือเทียนได้ มีเพียงต้องบาดเจ็บจริงเท่านั้น เซียนเซียนหลายปีมานี้หัวใจของนางขมขื่นมาก นางที่ต้องการช่วยตี้เสวียนชาตลอดแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ ตอนนี้คือโอกาสแล้ว ข้าคิดว่าเซียนเซียนต้องการแน่นอน เจ้าวางใจได้ ข้าไม่มีทางที่จะทำให้นางได้รับอันตราย ศัตรูของเซียนเซียน เมื่อตี้เสวียนชามา ข้าจะจัดการทุกอย่างเอง!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้า.
ทั้งสองที่จ้องมองตี้เซียนเซียนที่กำลังนอนหลังอยู่ภายในเตาปรุงยา.
---------------------------------------------------------------
ทวีปปฐพี แดนเทวะซือเทียนเผ่าหมาป่า!
นับตั้งแต่บรรพชนหมาป่าคืนกลับ หมาป่าทั่วหล้าต่างก็ได้รับการเรียก หมาป่าจำนวนมากที่มาจากทุกทั่วสารทิศเดินทางเข้ามาคารวะบรรพชน.
มารดาหงส์ เป็นดั่งจิตวิญญาณเผ่าหงส์ บรรพชนมังกรที่เป็นดังจิตวิญญาณเผ่ามังกร ตี้เสวียนชาเองก็เป็นเหมือนดั่งจิตวิญญาณเผ่าหมาป่า.
ความแข็งแกร่งของตี้เสวียนชา ความแข็งแกร่งของตี้เสวียนชาที่ทำบรรพชนหมาป่าที่ทุกคนโหยหา หมาป่ามากมายต่างก็เดินทางมาจากทั่วทุกสารทิศ.
ที่ใจกลางของแดนเทวะซือเทียน วิหารหมาป่า! ที่ด้านนอกนั้นมีองค์รักษ์หมาป่ามากมาย ทุกตนต่างก็มีระดับเซียนโบราณ ไม่ใช่เรื่องไม่สะดวกต่อพวกเขาแม้แต่น้อย หนำซ้ำยังเป็นเกียรติ เพราะที่ด้านในก็คือจื่อจุ้นเผ่าหมาป่า ตี้เสวียนชา.
ภายในห้องโถง ตี้เสวียนชาที่นั่งสมาธิอยู่.
ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วแน่น ราวกับว่าอารมณ์ของเขาในวันนี้ ไม่สามารถสงบลงได้.
"ฟู่!"ตีเสวียนชาที่พ่นลมหายใจยาว.
"ไม่สามารถสงบใจได้อย่างงั้นรึ?"ตี้เสวียนชาที่กล่าวพึมพำ.
ตี้เสวียนชาที่ยื่นมืออกไป ก่อนที่จะปรากฎน้ำหยดเล็ก ๆ จำนวนห้าสิบสองหยด นี่ไม่ใช่หยดน้ำ แต่เป็นน้ำตาของตี้เซียนเซียนนั่นเอง.
ตี้เสวียนชาที่จ้องมองหยดน้ำตา ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย จดจ้องมองไปยังเสาที่ตั้งอยู่บนใจกลางห้องโถง.
บนเสาที่มีตัวอักษรแถวหนึ่งสลักอยู่ "เพียง 20 หยดต่อครั้ง"
เป็นอักษรสลักของตี้เสวียนชาที่สลักไว้ด้วยตัวเอง ราวกับว่ากำลังย้ำตัวเองไม่ให้ลืม.
เขาที่จ้องมองน้ำตา 52 หยดบนฝ่ามือ ตี้เสวียนชาที่แยกออกเป็นสองกอง 32 หยด กับ 20 หยด.
ตี้เสวียนชาที่จดจ้องมองและมอง พร้อมกับเก็บส่วนที่เป็น 20 หยดกลับไป.
กล่าวตามตรงเขาได้เก็บมันไว้ 20 หยด หากว่าถูกใช้ออกไปแล้ว ก็จะไม่มีอีกแล้ว.
ตี้เสวียนชาที่จ้องมองหยดน้ำตา 32 หยด ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่ดูอ่อนโยนขึ้น จากนั้นก็เผยท่าทางเศร้าเล็กน้อย เขาที่กัดฟัน ราวกับว่าต้องการกำราบตี้ซือเทียนในใจเอาไว้.
น้ำตาสามสิบสองหยดที่อยู่บนฝ่ามือ ค่อย ๆ ลอยขึ้นไปบนอากาศ.
"เซียนเซียน ปู่จะต้องกลับมาอย่างแน่นอน! ข้าจะต้องกำราบจิตใจของคนอื่นเอาไว้ให้ได้!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน.
ตี้เสวียนชาที่หลับตาลงเบา ๆ เขายังจำได้เมื่อหลายปีที่แล้ว เขาที่รู้สึกราวกับว่าหัวใจจะฉีกขาด หลานสาวของเขาที่ทำให้เขาโศกเศร้ามากมายอย่างคาดไม่ถึง ทุกครั้งที่คิดถึงตี้เซียนเซียนเขาก็รู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก หัวใจของตี้เสวียนชาที่สั่นไหวด้วยความรวดร้าว.
เส้นโลหิตของตี้เสวียนชาที่ปูดออกมา ราวกับว่าทุกครั้งที่เริ่มกำราบตี้ซือเทียน คิดถึงความห่วงหาอาทรของหลานสาวก็จะสามารถเพิ่มพลังใจขึ้นในทันที ทว่า ทันใดนั้น ดวงตาของตี้เสวียนชาที่ลืมขึ้นในทันที พร้อมกับเผยท่าทางตื่นตระหนกตกใจ.
น้ำตา 32 หยุดที่ลอยอยู่บนอากาศ ทำไมไม่รู้ มันร่วงหล่นลงบนพื้นอย่างคาดไม่ถึง ก่อนที่จะถูกพื้นระเหยไปทั้งหมด ไม่มีเหลืออยู่ น้ำตาทั้งสามสิบสองหยดหายไปหมดแล้ว.
"ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้?"ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เปลี่ยนสี.
เขาที่เงยหน้าขึ้นมาอักษรขนาดเล็กบนเสา ใช้เพียง 20 หยดต่อครั้ง.
ทว่าในครั้งนี้เขากลับใช้ถึง 32 หยด เพื่อกำราบจิตสำนึก จิตสำนึกตี้ซือเทียน ที่ราวกับรับรู้ความคิดของตี้เสวียนชาได้ ขณะที่ตี้เสวียนชานึกถึงความทรงจำของหลานสาว อีกฝั่งก็ได้ทำลายน้ำตาทั้งสามสิบสองหยดไป.
"ไม่!"ตี้เสวียนชาที่คำรามออกมาด้วยความโกรธเบา ๆ .
ตี้เสวียนชาเริ่มเข้าใจอีกไม่นานเข้าจะไม่สามารถที่จะกำราบตื้ซือเทียนได้อย่างงั้นรึ?
ตี้เสวียนชาต้องการปกป้องตี้เซียนเซียน!
ตี้ซือเทียนต้องการทำอันตรายต่อตี้เซียนเซียน!
ทั้งสองจิตสำนึกในร่างเดียวกัน กำลังต่อต้านกันและกัน.
"อ๊ากกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ตี้เสวียนชาที่คำรามออกมา เขาต้องการปกป้องตี้เซียนเซียน เปลวเพลิงที่ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง ส่วนตี้ซือเทียนเองก็พยายามกำราบเขา.
"จื่อจุ้น!"ที่ด้านนอกตำหนักนั้นปรากฎเสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นในทันที.
"ใคร!"แววตาของตี้เสวียนชาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา ภายในใจของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธ ไม่พอใจมากมาย.
"จินอี้เหว่ยต้าเจิ้ง รอคอยอยู่ด้านนอกตำหนัก!"ผู้ฝึกตนหมาป่าที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"ให้เขาเข้ามา!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"
"ครืนนนน!"
ประตูตำหนักที่เปิดออก ชายในชุดสีแดงที่ก้าวเข้ามาพร้อมกับแสดงความเคารพ.
ชายในชุดแดงที่เงยหน้ามองตี้เสวียนชา ใบหน้าของตี้เสวียนชาเวลานี้เต็มไปด้วยจิตสังหารที่ยังไม่จางหายไป ทำให้พื้นที่รอบ ๆ คุกรุ่นด้วยพลังที่น่าสะพรึง แม้แต่ทำให้ชายในชุดสีแดงสั่นสะท้าน.
"มีเรื่องอันใด?"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เซิ่งหวังให้ข้ามา เกี่ยวกับจื่อจุ้นเผ่าหมาป่าต้าเจิ้ง ตี้เซียนเซียน...........!”
ราวกับพลังที่ชั่วร้ายโถมทับลงมาราวกับสายฟ้าฟาด จนทำให้เขาแทบจะลืมสิ่งที่จะกล่าวออกไป.
"เซียนเซียน? เซียนเซียนมีอะไร?"ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เปลี่ยนไป.
"ตี้เซียนเซียนถูกยูไลทำร้ายบาดเจ็บ ตอนนี้ชีวิตอยู่ในช่วงความเป็นความตาย!"ชายในชุดสีแดงเอ่ย.
"อะไรนะ?"ตี้เสวียนชาที่ลุกขึ้นในทันที พลังแรงกดดันที่เหมือนจะโถมทับสะกดทุกคนที่อยู่รอบ ๆ .
"เกี่ยวกับรายละเอียดทั้งหมด ผู้น้อยเขียนไว้ในจดหมายแล้ว!"ชายในชุดสีแดงที่มอบจดหมายออกไปทันที.
พลังวิญญาณแรงกดดันที่น่าเกรงขามของตี้เสวียนชา ทำให้ชายในชุดสีแดงไม่สามารถทนได้.
ตี้เสวียนชาที่รับจดหมายมา พร้อมกับเพ่งพิศอ่านอย่างระมัดระวัง.
"ตูมมมมม!"
จดหมายที่ถูกอ่าน ตี้เสวียนชาที่คำรามออกมาด้วยความโกรธดังกึกก้อง บนวิหารหมาป่าปรากฎเมฆสีดำมากมายมารวมตัวกัน หมุนวนราวกับพายุใหญ่ตามความโกรธของตี้เสวียนชา สายฟ้าที่แลบแปบ ๆ รอบ ๆ ท้องฟ้า.
เหล่าเผ่าหมาป่ารอบ ๆ เวลานี้เผยท่าทางประหลาดใจในทันที ทว่าชายในชุดแดงที่แทบจะบี้แบนทรุดคุกเข่านั่งลงกับพื้น.
ความโกรธที่น่าสะพรึงกลัว! จิตสังหารที่ระเบิดออกมา!
"อ๊ากกกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ตี้เสวียนชาที่คำรามลั่น ก่อนที่วิ่งออกมานอกตำหนัก.
เมื่อตี้เสวียนชาออกมา เหล่าเซียนบรรพชนหมาป่าหลายคนที่เริ่มหันไปมองชายในชุดสีแดง ชายในชุดสีแดงที่กำลังสั่นด้วยความตื่นตระหนก พลังวิญญาณในร่างปั่นป่วน ชีพจรไหลย้อนกลับ แม้ไม่ได้รับบาดแผลแต่ก็ลุกไม่ขึ้น.
ตี้เสวียนชาที่ออกมา จิตสังหารที่รุนแรงที่ระเบิดออกมานั้น ทำให้หมาป่าทุกตนในแดนเทวะซือเทียนถึงกับต้องคุกเข่าคำนับ.
"ยูไล ข้าจะฉีกร่างเจ้า!"ตี้เสวียนชาที่ดวงตาแดงซ่านคำรามลั่นดังก้องไปทั่วแดนเทวะหมาป่า.
บัววิญญาณโลหิตหมื่นปี ตี้เสวียนชาที่พุ่งตรงไปยังนิกายวิญญาณโลหิต จิตสังหารที่แผดอาบไปทั่วท้องฟ้า เมฆกรรมวาสนามากมายที่กลายเป็นสีแดง ลากยาวพุ่งตรงไปยังทิศทางของนิกายวิญญาณโลหิต.
นิกายดังกล่าวมีเซียนบรรพชนสองคน นับเป็นหนึ่งสำนักที่แข็งแกร่ง หากแต่ต่อหน้าจิตสังหารและพลังของตี้เสวียนชาแล้ว สองเซียนบรรพชนไม่มีทางที่จะต่อต้านได้ พริบตาเดียวเขาก็สามารถนำบัววิญญาณโลหิตหมื่นปีมาได้แล้ว.
เมื่อได้ของวิเศษช่วยเหลือเซียนเซียน ตี้เสวียนชาก็พุ่งตรงไปยังทิศทางของทวีปกลางทันที.
"เซียนเซียน ปู่มาแล้ว เจ้าต้องไม่เป็นอะไร!"ตี้เสวียนชาที่บินด้วยความเร็วสูงสุด ตรงไปยังทิศทางของดินแดนเหล่ยหยินภาคกลาง.
--------------------------------------------------------
หนึ่งปีหลังจากนั้น ดินแดนเหล่ยหยิน.
เป่าเอ๋อและจงซานที่ดื่มสุรานั่งชมแสงจันทร์ วันนี้ดวงจันทร์เต็มดวงซึ่งนาน ๆ ครั้งจะเห็น เป็นภาพที่งดงามเป็นอย่างมาก.
ทันใดนั้น เสียงหมาป่าที่คำรามดังกึกก้อง!
"โฮกกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของหมาที่ดังก้องกังวานแม้แต่ดวงวิญญาณของทุกคนต้องสั่นสะท้าน ผู้ฝึกตนทั่วทั้งดินแดนเหล่ยหยินถึงกับขนลุกตั้งชัน บนอากาศ หมอกมากมายที่สลายหายไป ดวงจันทร์เต็มดวงที่เป็นประกายแสงสว่างจ้า.
พลังที่น่าเกรงขามใหญ่โตมโหฬาร พลังของดวงจันทร์มากมายเวลานี้กำลังถูกดูดไป.
"ตูมมมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ดินแดนทางใต้เกิดระเบิดเสียงดัง ทั่วทั้งดินแดนเหล่ยหยินที่กำลังเกิดแผ่นดินใหญ่ ดินแดนที่จงซานอยู่เกิดเป็นรอยแตกแยกของแผ่นดิน.
"นี่มัน ที่ทิศทางวิหารใต้เหล่ยหยิน?"เป่าเอ๋อที่จ้องมองไปยังทิศทางทิศใต้.
"ตี้เสวียนชามาแล้ว!"จงซานกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.