เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเลย พวกเขาไม่สามารถที่จะปล่อยให้มีอะไรผิดพลาดที่จะส่งผลต่องานของราชันย์เทวะเทพ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยอย่างไรพวกเขาไม่สามารถปล่อยให้ผิดพลาดได้ ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น?

"พวกเราจะต้องเข้าไปในค่ายกลทันที!"เหริ่นชุนที่ลุกขึ้นยืนในทันที.

"หมายความว่าอย่างไร?"กุยเช่อที่กล่าวออกมาด้วยความร้อนใจ.

"มีปัญหาอะไร."

"? ที่ตำแหน่งตำราชุนชิว?"

"ใช่ หากจะกล่าวตรง ๆ ล่ะก็ ตราบเท่าที่ใครอยู่ในค่ายกลจะต้องตกตายไปทั้งหมด แม้แต่ปราชญ์เทพยังยากจะต้านทาน ทว่าเวลานี้มันกับถูกทะลวง ไม่ ดูเหมือนว่าด้านใน ตำราชุนชิวถูกทะลวงไปแล้ว หมายความว่าอย่างไร?"ใบหน้าของเหริ่นชุนที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง.

"? ทะลวง ไม่ใช่ว่าตำหนักจื่อเซียวถูกคว้าไปแล้วรึ?"ใบหน้าของกุยเชอเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.

"ใช่ ตำราชุนชิวถูกชิงไปแล้ว ตำหนักจื่อเซียวกำลังจะถูกช่วงชิงไปได้ด้วยเช่นกัน!"เหริ่นชุนที่เอ่ย ขณะที่ใบหน้าไม่สู้ดีนัก.

“!”

พวกเขาที่เร่งรีบเปิดประตูก่อนที่จะกลายเป็นลำแสงพุ่งตรงเข้าไปในค่ายกลสุสานทันที.

สิ่งของสองสิ่งที่เป็นอุปกรณ์ปราชญ์เทพ ใช้เพื่อล่อเหล่าเซียนบรรพชนให้ไล่ล่าสังหารกัน สมบัติดังกล่าวนั้นราชันย์เทวะเทพให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก ทว่ากลับหายไปทั้งสองเลยรึ?ทำไม?

ทั้งสองที่มีวิชาลับที่ทำให้สามารถคงสติอยู่ในค่ายกลได้ พวกเขาที่กระวนกระวายเร่งรีบเข้าไปด้านใน.

-----------------------------------------------------------------------------

ภายในค่ายกล.

ที่ตำแหน่งตำหนักจื่อเซียว ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่จดจ้องมองเซอคงดูดซับพลังของตำหนักจื่อเซียวอยู่.

เซอคงที่คว้าไปยังลูกแก้วขนาดเล็ก ก่อนที่จะอ้าปากสูบพลังมากมายเข้ามาในร่าง.

ในเวลานี้กลิ่นอายที่น่าเกรงขามทรงพลังที่พวยพุ่ง ราวกับพายุหมุน ที่พัดเป่าเศษหินดินทราย คละคลุ้งไปทั่วพลังที่ทำให้ห้วงอากาศสั่นไหวเป็นระลอก.

"ใช่ นี่คือพลังของหงจวิน เขาคือหงจวินจริง ๆ รึ?"หมี่เทียนที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหวั่นเกรง.

ในเวลานี้ รอบ ๆ ร่างของเซอคง เซอคงที่อยู่ในสภาวะลึกล้ำ ในเวลานี้เขาที่เผยจุดอ่อนออกมา หากว่าลอบโจมตีในเวลานี้ จะต้องสามารถทำได้อย่างแน่นอน ช่างน่าเสียดายที่ หมี่เทียนเวลานี้ไม่กล้า.

หงจวิน ด้วยคำสองคำนี้ เป็นดั่งขุนเขาที่ใหญ่โตกำลังกดทับหัวใจของหมี่เทียน.

"วูซซซซซซ!"

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ลูกแก้วที่ปล่อยพลังงานสีม่วงครั้งสุดท้ายออกไปจนหมด เวลานี้ไม่มีพลังเหลือแล้ว.

ลูกแก้วขนาดเล็กที่กลายเป็นใสแจ๋ว ทว่าสิ่งต่าง ๆ ด้านในไม่เปลี่ยน ยังมีดาวเคราะห์เก้าดวงที่หมุนวนดวงดาราดวงหนึ่งเหมือนเดิม ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น.

หัวใส้เดือนของเซอคงที่ขยายใหญ่กว่าหมื่นจัง ก่อนที่จะค่อย ๆ เล็กลงเรื่อย ๆ จนท้ายที่สุดก็กลับมามีขนาดเท่าเดิม.

ห้วงมิติรอบ ๆ ที่สั่นไหวไปมาเล็กน้อย รอบ ๆ มีประกายสายฟ้าสีม่วงมากมายที่หมุนวนล้อมรอบร่างของเซอคง ปกคลุมราวกับว่ากำลังเป็นส่วนหนึ่งของเซอคง.

เซอคงที่ดูดซับพลังของตำหนักจื่อเซียว ตอนนี้พลังของเขาที่เพิ่มขึ้นมามากมายมหาศาล.

เซอคงในเวลานี้ รู้สึกราวกับว่าหมัดของตัวเองจะสามารถเจาะท้องฟ้าได้.

"อ๊ากกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

เซอคงที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ก่อนที่จะคำรามออกมาเสียงดัง.

เสียงคำรามของเขาที่ดังสนั่นหวั่นไหว ห้วงมิติที่กำลังสั่นไปมา เซอคงที่มีพลังน่าสะพรึงทำให้เขาตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก ในเวลานี้เขาที่มั่นใจแล้วว่าชีวิตของเขาถึงคราวรุ่งโรจน์แล้ว.

หงจวิน ข้าได้กลายเป็นหงจวินแล้ว!

ระหว่างที่เซอคงกำลังตื่นเต้นดีใจนั้น ไม่ไกลออกไป จงซานและหวนจีที่ปรากฎขึ้นที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง พร้อมกับจ้องมองไปยังเซอคง.

"อสุรกายใส้เดือน? หงจวิน?"ใบหน้าของหวนจีที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.

หัวของเซอคงที่เป็นอสุรกายใส้เดือน ด้วยเหตุนี้จึงทำให้หมี่เทียนหวาดผวา ทว่าดวงตาของจงซานที่หรี่เล็กลงจดจ้องมอง.

"หงจวิน?"จงซานที่ทำการครุ่นคิด.

ในเวลาเดียวกัน อีกทิศทางหนึ่ง เซียนโบราณสิบคนที่พุ่งตรงเข้ามาหาเขา.

ณ เวลานี้ เซอคงที่หันหน้าไปมองคนเหล่านั้นที่กำลังพุ่งมา.

พลังวิญญาณมากมายที่แผ่พุ่งออกมาจากเซอคง.

เซอคงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ดวงตาของอสุรกายใส้เดือนที่จ้องมองไปยัง 10 เซียนโบราณ.

"ชิ!"เสียงที่เต็มไปด้วยความเย็นชาของเซอคง.

เซอคงที่ต่อยหมัดออกไป หนึ่งมันบนอากาศ พุ่งตรงไปยังทิศทางของ 10 เซียนโบราณ.

10 เซียนโบราณที่สูญเสียสติ ในเวลานี้พวกเขาไม่มีใครหลบ ยังคงพุ่งตรงออกไปด้วยความบ้าคลั่ง.

"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

เกิดระเบิดดังสนั่น ปรากฎหลุมดำขนาดใหญ่ สิบเซียนโบราณที่ตายไปในทันที.

พลังที่มากมายน่าเกรงขาม ทำให้เซอคงเต็มไปด้วยความอหังการ.

เซอคงที่กวาดตามองไปยังรอบ ๆ ทุกทิศทาง ความรู้สึกราวกับว่ากำลังดูแคลนทุกคนทั่วโลกหล้า.

ในเวลานั้น สายตาของที่จับจ้องมองไปยังยอดเขาแห่งหนึ่ง เป็นยอดเขาที่จงซานและหวนจีอยู่.

"วูซซ!“”!”

ขนทั่วร่างของเซอคงที่ลุกตั้งชัน ร่างกายของเขาที่สั่นไปมาในทันที ก่อนที่เขาจะระเบิดพลังอันบ้าคลั่งออกมา.

"จงซาน~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”เซอคงที่คำรามออกมาเสียงดังสนั่น.

ความรู้สึกนี้ เป็นไปได้อย่างไร? ทำไมยังรู้สึกเช่นนี้อีก?

ไม่ไกลออกไป ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่จ้องมองจงซานที่เพิ่งมาถึง เห็นจงซานที่มาสองคนเท่านั้น ดวงตาของเขาที่หรี่เล็ก จิตสังหารมากมายที่ปะทุขึ้น ทว่า ที่ด้านนอกมีหงจวิน ทำให้หมี่เทียนไม่กล้าเผยตัวออกมา.

แต่ว่า หงจวินรู้จักจงซานด้วยรึ?

ในเวลานี้หมี่เทียนที่เต็มไปด้วยความสงสัย ที่ไกลออกไป จงซานและหวนจีที่ตกใจเล็กน้อย.

เซอคงที่จ้องมองไปยังจงซานไม่วางตา ทำไมถึงได้รู้สึกเช่นนี้ เขาได้รับพลังของหงจวินมาแล้ว ตัวเขากลายเป็นคนที่มีพลังอันดับหนึ่งของโลกหล้าแล้ว ทำไมเห็นจงซานแล้ว ยังรู้สึกหวาดกลัวอีก?

ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้?

หากเป็นในอดีต ความคิดแรกของเซอคงแน่นอนว่าจะต้องหลบหนีในทันที เขาคงไม่ปล่อยให้จงซานได้เห็นด้วยซ้ำ ทว่าเวลานี้เขาได้รับพลังของบุคคลอันดับหนึ่งมาแล้ว ทำให้เซอคงมั่นใจในพลังที่เขามีเป็นอย่างมาก.

กับพลังของบุคคลอันดับหนึ่ง ย่อมสามารถทำให้เซอคงมีความกล้าอย่างงั้นรึ?

ทว่าทำไมร่างกายของเขายังตอบสนองด้วยความหวาดกลัว? ทักษะเทวะของเซอคงคือ ทักษะเทวะสัญชาตญาณ นี่คือพลังที่ทำให้เซอคง เอาชีวิตรอดมาได้หลายต่อหลายครั้งได้ เพราะเขาเชื่อสัมผัสเทวะของตัวเองทำให้เซอคงไม่รู้ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วทำให้เขาหลีกเลี่ยงภัยพิบัติมาได้.

แต่ว่า ด้วยพลังของบุคคลอันดับหนึ่งของโลกหล้า จงซานยังจะต่อต้านเขาได้อย่างงั้นรึ? เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นไปไม่ได้ สัมผัสเทวะของเขาจะต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน.

"จะเป็นไปได้อย่างไรที่ชั่วชีวิตนี้ข้าจะถูกจงซานกำราบ? ไม่ว่าที่ใหนที่จงซานไปเยือน ข้าจะต้องหนีตลอดอย่างงั้นรึ?"

เสี่ยงที่กำลังกระซิบดังก้องในหัวใจของเซอคง.

"ไม่ ~~~~~~~~~~~~~~~!”

เสียงคำรามของเซอคง จากนั้นจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเขาที่ระเบิดออกมาจ้องมองไปยังทิศทางของจงซาน.

จงซานที่รับรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นคือตัวปลอม หงจวินรึ? หากเป็นหงจวินจะมีความแค้นกับเขาได้อย่างไร?

"พวกเราเคยพบกันมาก่อนอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า จงซาน เจ้าคิดว่าข้าเป็นใคร~~~~~~~~~~~!”

เสียงของเซอคงที่แหบเครือ จากนั้นหัวของเขาที่ค่อยเปลี่ยนไป กลายเป็นศีรษะของเซอคง แววตาที่เต็มไปด้วยความดุร้ายจ้องมองไปยังจงซาน.

ด้วยการได้รับพลังบุคคลอันดับหนึ่งของโลกหล้า ทำให้ภายในใจของเซอคงเต็มไปด้วยความยโส ความกล้าที่พุ่งทะยาน จนไม่เชื่อทักษะเทวะสัญชาตญาณของตัวเองแล้ว หลังจากนี้เขาจะเป็นหงจวิน ใครจะสามารถขวางเขาได้อีก? จงซาน? วันนี้ข้าจะสังหารจงซาน!

"เซอคง!"ดวงตาของจงซานที่หรี่เล็ก.

จงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจ ฝ่ายตรงข้ามที่จ้องมองด้วยความโกรธเกรี้ยวมายังทิศทางของเขา ก่อนที่จะพบเห็นบุคคลที่คุ้นตา ทว่าคาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย เซอคง? เขาคือหงจวินรึ? เป็นไปไม่ได้!

จากนั้น จงซานที่จ้องมองไปยังลูกแก้วขนาดเล็กในมือของเซอคง.

เพียงแค่เห็นลูกแก้วดังกล่าวนั่น ความคุ้นเคยที่เอ่อล้นขึ้นมาในใจ.

ที่นั่นมีโลกอยู่? เก้าดาวเคราะห์? ตำหนักจื่อเซียวอย่างงั้นรึ?

ความทรงจำตอนเด็กที่ผุดขึ้นมาในจิตใจของจงซานในทันที.

เห็นจงซานจ้องมองตำหนักจื่อเซียวในมือของเขา เขาที่เร่งรีบเก็บเข้าไปในอกเสื้อทันที สิ่งนี้ไม่สามารถใส่เข้าไปในกำไลเก็บของ ทำได้แค่เก็บเอาไว้ในอกเสื้อเท่านั้น.

ที่มือซ้ายของเซอคงที่นำของวิเศษกงจื่อออกมา ตำราชุนชิว.

ตำราชุนชิว กงจื่อที่หลอมประสานมันอยู่แล้ว หลังจากที่เซอกงกลืนกงจื่อ ก็เหมือนร่างกายของทั้งสองคนผสานกัน ทว่าเชาว์ปัญญาของกงจื่อที่หายไป ตำราชุนชิว ทำให้อยู่ในการควบคุมของเซอคงด้วย นอกจากนี้ยังสามารถใช้พลังทั้งหมดของมันออกมาได้ พลังของตำราชุนชิวนั้นดูแข็งแกร่งน่าเกรงขามมาก.

ที่มือขวาของ เซอคงที่มีธวัชหยวนซือ.

ของชิ้นนี้เขาใช้เวลาหลายร้อยปีหลอมประสาน เซอคงตอนนี้สามารถใช้พลังส่วนมากได้แล้ว นอกจากนี้ดูเหมือนว่าหลายปีมานี้มันจะเชื่อฟังเขามากขึ้นเรื่อย ๆ.

สองอุปกรณ์ปราชญ์เทพ พร้อมกับพลังมากมายมหาศาล ดูสิว่าจะไม่สามารถจัดการจงซานได้?

แม้แต่ต่อหน้าปราชญ์เทพ เซอคงยังไม่รู้สึกหวาดกลัว ด้วยพลังของหงจวินที่ได้รับมา พร้อมกับอุปกรณ์ปราชญ์เทพสองชิ้น ยังต้องกลัวใครหน้าไหนอีกรึ?

วันนี้ ไม่ว่าทักษะเทวะจะเตือนเขาอย่างไร เขาก็ต้องสังหารจงซานให้ได้.

หลายปีมาแล้ว หลายปีที่เขารอคอยมาตลอด เซอคงไม่สามารถรอได้อีกแล้ว.

ส่วนจงซานในเวลานี้ สายตาของเขาที่จ้องมองไปยังธวัชหวนซือ ใบหน้าที่เผยความซับซ้อนอารมณ์ที่เผยความอาทรออกมาอย่างคาดไม่ถึง สายตานี้ทำให้เซอคงไม่เข้าใจแม้แต่น้อย จงซานที่หลับตาลง พร้อมกับครุ่นคิดถึงเรื่องในอดีตที่คาดไม่ถึงช้า ๆ .

ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่จ้องมองจงซานด้วยความแปลกประหลาด จงซานไม่ใช่คนบ้าคลั่ง เขาต้องการจะฆ่าตัวตายจริง ๆ รึ?

หวนจีที่จ้องมองจงซานด้วยแววตาไม่เข้าใจ ต้องการจะตะโกนบอกจงซาน ทว่ากลับไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้.

"จงซาน วันนี้คือวันตายของเจ้า ถึงเจ้าจะอ้อนวอนก็ไร้ประโยชน์ เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะปล่อยเจ้า มีคำพูดสุดท้ายอะไรที่จะกล่าว?"เซอคงที่เวลานี้เผยอารมณ์ที่ยอดเยี่ยมออกมา.

สำหรับเซอคงแล้ว จงซานกลายเป็นคนที่ข่มขืนคนที่ข่มเหงเขาอย่างหนัก กลายเป็นคนที่ทำให้เขารู้สึกอัปยศอย่างที่สุด ทุก ๆ ครั้งที่ได้พบกับจงซาน เซอคงต้องสั่นสะท้านหวาดกลัวหลบหนีจากจงซานจนกลายเป็นความอับอายที่ฝั่งลึกเป็นปมในใจของเขา.

จงซานที่หลับตาลง ครุ่นคิดอะไรบางอย่างชั่วคราว ก่อนที่ดวงตาที่ดุร้ายของเขาจะลืมขึ้นมา.

สายตาของจงซานที่เปลี่ยนเป็นดุร้าย จ้องมองเซอคง ที่มุมปากที่เผยรอยยิ้มที่เหยียดหยัด "คำพูดสุดท้ายอย่างงั้นรึ? ลำพังเจ้านะรึ? น่าขัน!"

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด