Chapter 1178 กลายเป็นกระบี่.
"สองหงจวิน?"จินเผิงที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ต้องมีของปลอม แม้แต่ตำหนักจื่อเซียวที่ปรากฎนั่นด้วย. ของจริงนั้นต้องมีพลังของหงจวินที่ซ่อนเอาไว้ ตอนนี้อาณาเขตหนานจานปู่กำลังสับสนวุ่นวายหนัก."กงเชียนที่เอ่ยออกมาเบา ๆ .
"ปลอมเป็นหงจวิน? พร้อมกับแกล้งว่าได้รับตำหนักจื่อเซียวด้วยอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของจินเผิงที่ไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย.
"ตำหนักจื่อเซียว เจ้าคิดว่ามันเป็นเพียงแค่สิ่งของไม่มีชีวิตอย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่ส่ายหน้าไปมา.
"หมายความว่าอย่างไร?"
"ตำหนักจื่อเซียวมันควรจะมีเชาว์ปัญญาเป็นของตัวเอง การจะหามันนั้นไม่ต่างจากงมเข็มในมหาสมุทร ทำได้แค่รอคอยให้ตำหนักจื่อเซียวเผยตัวออกมาให้เห็นเท่านั้น!"กงเชียนกล่าว.
"เรื่องนี้มัน!"จินเผิงที่เผยท่าทางแปลกประหลาด.
"จินเผิง เจ้ายินดีที่จะกลับตระกูลกงไปพร้อมกับข้าตอนนี้หรือไม่?"กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เรื่องนี้...!"จินเผิงที่จ้องมองไปยังจงซาน.
จงซานที่ไม่เผยท่าทางอะไรออกมา จินเผิงที่ส่ายหน้าไปมา ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า "หากไม่มีเรื่องสำคัญ เรื่องของทวีปตะวันออกจบลง ข้าจะไปยังตระกูลกง."
กงเชียนที่จ้องมองจินเผิงด้วยความลึกล้ำ ถอนหายใจเบา ๆ "ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ทำให้ดีที่สุด!"
จากนั้น กงเชียนที่กำลังจากไป.
"ต้าเกอ!"จินเผิงที่เอ่ยหยุดในทันที.
ภายในใจของจินเผิงที่รู้สึกขมขื่น กงเชียนที่กล่าวชวนเขาด้วยตัวเอง จินเผิงไม่เคยเห็นมาก่อน เขาต้องการให้จินเผิงแยกตัวจากต้าเจิ้ง ทำให้จินเผิงสั่นไหว ทว่าก็เก็บเอาไว้ในทันที.
ไม่เกี่ยวกับคำสาบาน ในเวลานี้ จินเผิงที่ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของต้าเจิ้งไปแล้ว จะให้ออกจากต้าเจิ้งไป ตอนนี้จินเผิงก็ทำใจลำบากนัก.
เห็นจินเผิงที่กล่าวหยุดเขา กงเชียนที่หันหน้ากลับคืนมา.
"ต้าเกอ ดูแลตัวเองด้วย!"จินเผิงกล่าวออกมาจริง ๆ ยกมือคำนับให้เล็กน้อย.
ดูแลตัวเอง!
ภายในใจกงเชียนรู้สึกเศร้านัก เขาที่หันหน้าจ้องมองไปยังจงซานเล็กน้อย จงซาน? คนผู้นี้มีพลังพิเศษเช่นนี้ด้วยรึ? แม้แต่จินเผิงน้องของเขา ยังต้องการอยู่ต้าเจิ้ง?
กงเชียนที่ไม่ดื้อรั้นอีกต่อไป ความสามารถของจงซาน กงเชียนเห็นมาตั้งแต่โลกใบเล็ก หากเป็นก่อนหน้านี้ กงเชียนไม่ยินยอมให้จินเผิงอยู่ต้าเจิ้งอย่างแน่นอน เพราะกงเชียนรู้ดีว่าต้าเจิ้งอ่อนแอยิ่งนัก ทว่าตอนนี้กลับต่างออกไป จงซานที่สามารถต่อกรกับปราชญ์เทพได้ เขาที่มีพลังเทียบเคียงได้กับตระกูลกงเรียบร้อยแล้ว.
ยุคสมัยแห่งความวุ่นวายได้ใกล้เข้ามา การที่จินเผิงตัดสินใจเลือกแล้ว ถึงมันจะผิดพลาด ตระกูลกงก็พร้อมที่จะอยู่ข้างหลังจินเผิง.
ดังนั้นแม้ว่ากงเชียนจะรู้สึกหดหู่ ทว่าก็ยอมรับว่าจินเผิงยินดีที่จะอยู่ต้าเจิ้งเป็นความจริง.
กงเชียนที่ส่ายหน้าไปมา ไม่กล่าวสิ่งใด ร่างกายของเขาที่เปลี่ยนเป็นนกยูงยักษ์ หวีดร้องเสียงดัง พร้อมกับพุ่งทยานขึ้นท้องฟ้าก่อนที่จะหายลับตาไป.
จินเผิงที่จ้องมองกงเชียนจากไป แววตาที่เผยท่าทางผิดเช่นกัน ทว่าก็ทนเอาไว้ได้ ก่อนที่จะหันหน้ากลับ บินกลับไปหาจงซานพร้อมกับหวังคู.
จงซานในเวลานี้จดจ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว.
"จงซาน เจ้าทำให้ข้าประหลาดใจจริง ๆ !"เจี้ยนอ้าวที่เผยท่าทางซับซ้อน.
"เจ้าเองก็ทำให้ข้าประหลาดใจ!"จงซานที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
เพลงกระบี่ของเจี้ยนอ้าวนั้น สร้างความตื่นตะลึงให้กับทุกคน แม้แต่ปราชญ์เทพยังรู้สึกด้อยกว่า ชัดเจนว่าเจตจำนงกระบี่ของเจี้ยนอ้าวเทียบขั้นปราชญ์เทพแล้ว.
"เจ้าต้องการหลิงซานอย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวที่จ้องมองมายังจงซาน แววตาที่ดูลึกล้ำกระอักกระอ่วน.
"ข้าเดินทางมายังทวีปตะวันออกนั้น เพื่อค้นหาของวิเศษชั้นยอด แม้นว่าหลิงซานจะเป็นประโยชน์ต่อข้า ทว่าวิญญูชนไม่แย่งของผู้อื่น ไม่เพียงเป็นสิ่งของของเจ้า หากแต่ไม่เรียกร้องสิ่งใดด้วย เจ้าเก็บไปเถอะ!"จงซานที่กล่าวอย่างจริงจัง.
ในเวลานั้น หวนจีในชุดคลุมดำที่จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ.
หวนจีรู้ความลับที่คนอื่นไม่รู้ จงซานมีแปดหางสวรรค์ในการยกระดับพลังฝึกตน หลิงซานที่มีระดับเทียบเคียงตำราปฐพี คาดไม่ถึงเลยว่าจงซานจะไม่ต้องการ?
เจี้ยนอ้าวที่ได้ยินคำพูดของจงซาน ดวงตาหรี่เล็ก.
ก่อนที่จะสูดหายใจลึก พร้อมกับกล่าวออกมาว่า "ดี หากเป็นเช่นนั้น เจ้าโปรดปกป้องข้าสักสองสามวันได้หรือไม่?"
"ตกลง! เชิญเจ้า พวกเราจะไปรออยู่เทือกเขาข้าง ๆ !"จงซานเอ่ย.
"ขอบคุณ!"เจี้ยนอ้าวพยักหน้ารับ.
จงซานที่ก้าวบินออกมา นำคนกลุ่มของเขาบินออกมาจากหลิงซาน ไปอยู่บนยอดเขาที่อยู่ห่างออกมา.
"เซิ่งหวัง หลิงซานจะมอบให้กับเจี้ยนอ้าวอย่างงั้นรึ?"จินเผิงที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางไม่เข้าใจ.
ในความคิดของจินเผิง หลิงซาน หากพวกเขาต้องการ แม้เจี้ยนอ้าวจะแข็งแกร่ง ทว่าเทียบกับแปดเซียนบรรพชน?เจิ้นหยวนจื่อ?และปราชญ์เทพม่อจื่อได้อย่างงั้นรึ?
กล่าวได้ว่าหากไม่ใช่เพราะพวกเขาหลิงซานคงถูกครอบครองไปแล้ว การที่กลุ่มของเขาไล่ผู้ฝึกตนทั้งหมดไป ก็หมายความว่ามันได้กลายเป็นของต้าเจิ้งแล้ว หากแต่กลับปล่อยให้กับเจี้ยนอ้าวอย่างงั้นรึ?
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ ไม่ได้เอ่ยอะไรอีกต่อไป.
จินเผิงที่พูดอะไรไม่ได้เช่นกัน ส่วนคนอื่นเองก็ได้แต่มองเงียบ ๆ.
ที่ไกลออกไป เจี้ยนอ้าวโบกมือ สั่งการศิษย์ของแดนเทพอเวจีกระจายไปรอบ ๆ หลิงซานเฝ้าระวังภัยเอาไว้.
ส่วนเจี้ยนอ้าวในเวลานี้ นั่งสมาธิในทันที ร่างกายของเขาที่มีปราณกระบี่พวยพุ่ง มากขึ้นและก็มากขึ้น ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ .
ปราณกระบี่มากมายมหาศาลที่ปกคลุม ท้องฟ้า กระจายเต็มหลิงซาน.
ในเวลานี้ หลิงซานที่มีปราณกระบี่นับไม่ถ้วนห่อหุ้ม แม้แต่หลิงซานที่ค่อย ๆ บินขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างแปลกประหลาด นอกจากนี้ยังค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นรูปเป็นร่างของบัวกระบี่ที่ใหญ่โตมโหฬาร.
บัวกระบี่ขนาดใหญ่ ที่ปกคลุมหลิงซาน.
บัวกระบี่ขนาดใหญ่ที่ดูราวกับว่ามีชีวิต ใบบัวที่ปกคลุมห่อหุ้มเป็นดอกตูม ห่อหลิงซานเอาไว้ด้านใน ปกปิดคลุมเจี้ยนอ้าวเอาไว้.
ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้านใน แม้แต่สัมผัสเทวะยังไม่สามารถแทรกเข้าไปด้านในได้.
ที่ไกลออกไปนั้น บัวกระบี่ขนาดใหญ่ที่เป็นดอกตูม ดูลึกลับเป็นอย่างมาก.
"เปรี้ยง ~~~~~~~~~~~~~~~!”
บนท้องฟ้าที่มืดครึ้มเต็มไปด้วยเมฆดำ พร้อมกับสายฟ้ามากมายที่เริ่มฟาดลงมายังบัวกระบี่ มากขึ้นและก็มากขึ้นเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวรอบ ๆ บัวกระบี่.
แรงกระแทกที่รุนแรงมาก ราวกับว่าปุถุชนกำลังก้าวข้ามผ่านทัณฑ์สายฟ้าก็ไม่ปราณ ทว่าอำนาจสายฟ้าในเวลานี้รุนแรงเหนือกว่ามากมายเกินพรรณนา รอบ ๆ ใบบัวกระบี่ ในเวลาเดียวกันก็ปรากฎปราณกระบี่ที่แตกต่างออกไป.
สายตาของทุกคนที่ยังคงจ้องมองอย่างสนใจ จงซาน จินเผิง เต้าเหรินถูที่จ้องมองไม่วางตา.
สายฟ้าที่ฟาดบนบัวกระบี่ที่ดำเนินไปถึงห้าวัน.
"ซี่ วูซซซซซซ~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
คล้ายกับวิถีสวรรค์รูปกระบี่ ที่หนาแน่นทะลวงไปจนถึงสวรรค์ชั้นฟ้า พุ่งตรงขึ้นไปบนอวกาศ แม้แต่ทลายดวงดารา ดวงดาราดวงหนึ่งที่ระเบิดออกมาเสียงดัง.
"ตูมมมมมมม!”
บัวกระบี่ค่อย ๆ สลาย หลิงซานที่หายไป!
"หืม หลอมหลิงซานเข้าไปในร่างของเจี้ยนอ้าวอย่างงั้นรึ?"เต้าเหรินถูที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
ที่ไกลออกไป ดวงตาของเจี้ยนอ้าวที่หลับอยู่ค่อย ๆ ลืมออกมา ก่อนที่จะปรากฎลำแสงกระบี่พุ่งออกมาจากตา พุ่งตรงไปยังภูเขาที่อยู่ไกลออกไป ระเบิดแตกสลายกลายเป็นฝุ่นผง.
เจี้ยนอ้าวที่สูดหายใจลึก ก่อนที่จะลุกขึ้นพร้อมกับบินกลับมาอยู่ด้านหน้าจงซาน.
"เป็นไรหรือไม่?"จงซานกล่าวสอบถามออกมา.
"สมบูรณ์แบบ!"เจี้ยนอ้าวที่เผยยิ้มออกมา.
"หืม?"
"หลายปีมานี้ข้าฝึกฝนก้าวไปบนเส้นทางกระบี่ วิชากระบี่ยังแข็งแกร่งทรงพลังขึ้นเรื่อย ๆ ดูเหมือนว่าหากปล่อยไปเช่นนี้คงไม่ดีแน่ หลายสิบปีก่อนข้าเข้าใจดี ข้าที่ฝึกฝนบำเพ็ญอย่างหนัก ด้วยชะตาเช่นนี้ กับวิถีกระบี่ที่ข้าฝึกฝน ข้าจะกลายเป็นกระบี่ วิญญาณกลายเป็นกระบี่ ยิ่งเป็นเช่นนี้จะยิ่งกลายเป็นอันตรายในไม่ช้าก็เร็ว!"เจี้ยนอ้าวกล่าว.
"กระบี่? คืออะไร? ผลข้างเคียงอย่างงั้นรึ?"จินเผิงที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"หากปล่อยไปเช่นนี้ ข้าจะกลายเป็นเพียงกระบี่!"เจี้ยนอ้าวกล่าวตอบ.
"? คนกลายเป็นกระบี่อย่างงั้นรึ?"จินเผิงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ.
คนอื่น ๆ เองก็เปลี่ยนเป็นประหลาดใจเช่นกัน ของวิเศษกระบี่ที่ดูดซับหยวนฟ้าดิน จนกลายเป็นวิญญาณกระบี่และเติบโตจนสามารถมีร่างเป็นมนุษย์ได้ เรื่องนี้ ทุกคนสามารถยอมรับได้ ทว่าคนที่บำเพ็ญวิถีกระบี่ เพียงแค่ฝึกฝนก็จะกลายเป็นกระบี่ได้อย่างงั้นรึ? มีอะไรผิดพลาดหรือไม่?
"ระดับของข้านั้นเร็วเกินไป ทำให้ชะตาวิถีและวิญญาณไม่สามารถเข้ากันได้ ยิ่งฝึกฝนกระบี่มากเท่าใด ก็จะยิ่งสูญเสียความสมดุลมากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งหลิงซานก็เป็นเช่นนี้ในอดีต ข้าจึงรู้สึกเคารพในหลิงซาน ด้วยความเคารพในใจ หากต้องการทำให้มันสมดุล จำเป็นต้องหลอมหลิงซานเข้ามาในร่างของข้า เพื่อใช้กำราบเขตแดนกระบี่ให้สมดุล หลิงซานที่ผสานเข้ามาในร่างกายของข้า จะทำให้เขตแดนกระบี่ของข้ามั่นคง!"เจี้ยนอ้าวกล่าวตอบ.
"ไม่แปลกใจ แม้แต่เผชิญหน้ากับปราชญ์เทพ ก็ยังไม่ปล่อยวาง!"จงซานพยักหน้ารับ.
ท้ายที่สุดจงซานก็เข้าใจ ไม่คิดว่าเจี้ยนอ้าวจะบ้าคลั่งถึงเพียงนี้ เป็นเพราะว่าเขาไม่มีทางเหลือ ไม่เช่นนั้นแล้วเขาจะกลายเป็นกระบี่ ถูกคนอื่นครอบครอง.
ในเวลานี้ จินเผิง เต้าเหรินถู โหยวซานและคนอื่น ๆ ที่เผยแววตาไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.
การก้าวไปบนวิถีกระบี่ของตัวเอง ท้ายที่สุดต้องกลายเป็นกระบี่อย่างงั้นรึ?เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.
"หลังจากนี้เจ้าจะทำอย่างไร?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"หลิงซานถูกนำเข้ามาในร่างกายของข้าแล้ว ข้าจะเป็นต้องปิดด่านเพื่อทะลวงไปยังระดับเซียนบรรพชน เขตแดนกระบี่เวลานี้ไม่สามารถทำอะไรข้าได้แล้ว."เจี้ยนอ้าวตอบ.
"เช่นนั้นก็ดี!"จงซานพยักหน้า.
"ข้ายังเป็นต้องปิดด่านไม่สามารถทำอะไรได้ ทว่าใช้เวลาไม่นานนัก หลังจากนั้น ตราบเท่าที่เจ้าอยู่ในทวีปตะวันออก ข้าจะไปหาเจ้า วันนี้เจ้ามอบหลิงซานให้ข้า วันข้างหน้าข้าจะมอบสมบัติที่เทียบเท่าหลิงซานคืนให้เจ้าสิบชิ้น!"เจี้ยนอ้าวกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ข้ามอบหลิงซานให้เจ้า ไม่..!"จงซานที่กล่าวยังไม่จบด้วยซ้ำ.
"จงซาน!"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวหยุดทันที.
"ข้าเจี้ยนอ้าวที่บำเพ็ญวิถีกระบี่ เพื่อตอบแทนบุญคุณ ข้าจะต้องตอบแทนผู้มีพระคุณคืนสิบเท่า สมบัติระดับปราชญ์เทพสิบชิ้น ข้าจะต้องหามาให้เจ้าแน่นอน แม้ต้องสังหารปราชญ์เทพก็ตาม ข้าก็จะไม่ผิดคำพูด!"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวอย่างมั่นคง.
"ตกลง!"จงซานไม่ปฏิเสธอีกต่อไป ในเมื่อเป็นความต้องการของอีกฝ่าย จงซานก็ไม่สามารถกล่าวอะไรได้.
สิบสมบัติปราชญ์เทพ เจี้ยนอ้าวช่างพูดจาใหญ่โตนัก ทว่าจงซานรู้ดีว่าเจี้ยนอ้าวต้องทำสำเร็จแน่.
"ข้าจะพาศิษย์แดนเทพอเวจีไป ใช้เวลาไม่นานนัก ข้าจะต้องกลับมาหาเจ้าแน่นอน!"เจี้ยนอ้าวกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
เจี้ยนอ้าวที่ไม่กล่าวสิ่งใด ก่อนที่จะบินกลับไป พร้อมกับนำเหล่าศิษย์แดงเทพอเวจีบินออกไปอย่างรวดเร็ว.
"เซิ่งหวัง เขาจะหาพวกเราเจออย่างไร พวกเราที่ซ่อนรูปลักษณ์ เขามีวิธีหาพวกเราเจออย่างงั้นรึ?"จินเผิงสอบถามออกไป.
"เจี้ยนอ้าวเข้าใจนิสัยข้าดี สถานที่ใดมีผลประโยชน์ จะต้องมีข้าปรากฎ เขาต้องหาพวกเราเจอ!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
สถานที่ใดที่มีผลประโยชน์ย่อมมีจงซานอย่างงั้นรึ?ทุกคนที่เผยท่าทางประหลาดใจ ทว่าก็พยักหน้ารับ ว่าเป็นความจริง.
"เซิ่งหวัง ท่านไม่ได้คิดที่จะรับเจี้ยนอ้าวมายังต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ?"หวังคูสอบถาม.
กำราบเจี้ยนอ้าว?ทุกคนที่ดวงตาเป็นประกาย เจี้ยนอ้าวร้ายกาจนัก หากว่าเข้าร่วมต้าเจิ้ง จะกลายเป็นแม่ทัพทะลวงฟันที่น่าสะพรึงกลัวมาก.
"เจี้ยนอ้าว? ไม่มีใครสามารถกำราบเขาได้ แม้แต่ปราชญ์เทพยังทำไม่ได้ ข้าก็ไม่มีทางทำได้."จงซานที่ส่ายหน้าพลางถอนหายใจ.
"ทำไม?"จินเผิงที่ไม่เข้าใจ.
"เขามีความทระนงในตัวเองสูงจนเกินไป!"แววตาของจงซานที่ส่องประกายแสงออกมา.