Chapter 1177 ล่าถอยไปทั้งหมด.
ร่างในในชุดดำที่โค้งคำนับให้กับจงซาน ก่อนที่จะพุ่งตรงไปยังเจิ้นหยวนจื่อ.
คนกลุ่มหนึ่งช่างอหังการก้าวร้าวนัก ทุกคนที่จ้องมองอย่างเงียบ ๆ จริงหรือเท็จกัน? คนกลุ่มนี้ผิดปรกติไม่ธรรมดาจริง ๆ รึ?
หนึ่งคนก่อนหน้านี้ที่หยุดกงเชียนไว้ แน่นอน พวกเขาที่นี่ไม่ได้โง่ สามารถคาดเดาได้ว่าพวกเขารู้จักกับกงเชียน ทว่าคนกลุ่มนี้ ในเมื่อรู้จักกับกงเชียน เช่นนี้ก็ต้องไม่เป็นมิตรกับเจิ้นหยวนจื่อใช่หรือไม่?
เจิ้นหยวนจื่อที่กระโดดเข้าไป และมีชายชุดดำออกมาอีกรึ? เขาจะป้องกันได้จริง ๆ รึ?
ชายในชุดสีดำ ยื่นมือฟาดออกไป ปรากฎของวิเศษ ที่มีแสงสีฟ้าเปล่งประกาย พุ่งปล่อยกลิ่นอายโถมทับไปยังเจิ้นหยวนจื่ออย่างรุนแรง.
กลิ่นอายจากบรรพกาล?
ใบหน้าของเจิ้นหยวนจื่อที่เปลี่ยนไป ในมือของเขาปรากฎตำราปฐพีที่ถูกส่องออกไปปะทะเกิดเสียงดังสนั่น.
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~! „
หลังจากเกิดระเบิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ห้วงมิติที่บิดเบี้ยวปรากฎหลุมดำขนาดใหญ่ขึ้นในทันที แรกสะท้อนที่ทำให้เหล่าผู้ฝึกตนระดับต่ำตกตายไปทันที.
เจิ้นหยวนจื่อที่ลอยขึ้นไปบนอากาศโดยมีชายในชุดดำที่ผลักเข้าขึ้นไป.
บนอากาศ เจิ้นหยวนจื่อที่ถือตำราปฐพี จ้องมองไปยังฝ่ามือของฝ่ายตรงข้ามด้วยความประหลาดใจ.
ชายผู้นี้สวมชุดสีดำปกคลุมไปทั้งหมด ฝ่ามือของเขาที่ผูกรัดด้วยผ้าพันแผลปกคลุมไปจนถึงฝ่ามือ พร้อมกับปรากฎบัลลังก์ทองแดงที่มีกลิ่นอายที่ทรงพลังไม่ได้ด้อยไปกว่าตำราปฐพีของเข้าแม้แต่น้อย.
บัลลังก์ทองแดง เป็นของโบราณของเผ่าโครงกระดูก เป็นสัญลักษณ์ของเผ่า มีพลังอำนาจที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าตำราปฐพี.
ใบหน้าของเจิ้นหยวนจื่อที่กระตุก เรื่องนี้ หรือว่าเขาคาดการณ์ผิดไปจริง ๆ รึ?
แข็งแกรง แข็งแกร่งอย่างแน่นอน!
แม้นว่าคนทั้งสองจะยังไม่ทุ่มกำลังออกไปทั้งหมด ทว่าเจิ้นหยวนจื่อก็สามารถบอกได้ว่าชายในชุดดำนั้นไม่มีทางที่จะใช่เซียนบรรพชนทั่วไป อีกทั้งของวิเศษในมือก็ไม่ได้ด้อยกว่าตำราปฐพีที่เขามีอยู่อีกด้วย.
เรื่องนี้ ข้าเข้าใจผิดไปเองอย่างงั้นรึ?
คนกลุ่มนี้คือเซียนบรรพชนที่ทรงพลังอย่างงั้นรึ?
12? นี่คือกลุ่มอิทธิพลใดกัน?
ใบหน้าของเจิ้นหยวนจื่อที่มืดมนลังเล จ้องมองไปยังชายชุดดำ.
ชายในชุดดำที่ไม่ลงมือต่อ ยังไม่ขยับ เขาไม่คิดที่จะเริ่มแต่อย่างใด.
อึมครึม!เจิ้นหยวนจื่อที่กลายเป็นลังเลกระอักกระอ่วนใจทันที.
การปะทะกันคร่าว ๆ สามารถคาดเดาพลังที่แท้จริง ๆ ได้หยาบ ๆ แม้นว่าจะไม่ได้ทรงพลังมากมายนัก แต่ก็ไม่ได้ต่างจากเขามาก หากแต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญ เพราะนั่นเพียงแค่คนเดียว หากแต่ฝ่ายตรงข้ามนั้นกลับมีถึง 12 คน.
การต่อสู้หนึ่งคนยังตึงมือ สองคนล่ะหรือมากกว่าล่ะ ตัวเขา............
กลุ่มเซียนบรรพชนที่น่าเกรงขาม ถึงจะเป็นเจิ้นหยวนจื่อ ในเวลานี้ก็ไม่กล้าเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงอันตราย ต้องไม่ลืมว่าสถานการณ์ของทวีปตะวันออกกำลังวุ่นวายโกลาหล มีเซียนบรรพชนมากมายมารวมตัวกัน แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่กล้าลงมือกับยูไลเต็มกำลังทั้งที่ยูไลได้รับบาดเจ็บหนัก เป็นโอกาสดีแท้ ๆ ที่จะยึดครองหลิงซานเอาไว้ ทว่าเขาก็หวาดกลัวหากได้รับบาดเจ็บ อาจจะมีศัตรูคู่แค้นรอคอยโอกาสกำจัดเขาไปเช่นกัน!
ดังนั้น เจิ้นหยวนจื่อที่ยังคงลอยอยู่บนอากาศ! ใบหน้าที่ดูซับซ้อนลังเล.
อีกทั้ง พื้นที่แห่งนี้ยังมียอดฝีมือมากมายที่ล้อมรอบอยู่เต็มไปหมด.
กงเชียนไม่อธิบายว่ามีปัญหาอะไร แล้วมีเหรอที่เขาจะบอกเจิ้นหยวนจื่อ? คนกลุ่มนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ รึ? นี่แค่เพียงผู้ใต้บังคับบัญชา เป็นไปได้อย่างไร? ใต้สวรรค์แห่งนี้ยังมีกลุ่มอิทธิพลที่แข็งแกร่งเช่นนี้?
พวกเขาเป็นใคร?
กงเชียนจ้องมองหวังคูที่เข้าปะทะกับเจิ้นหยวนจื่อ ทำให้ดวงตาของเขาหรี่เล็กลง ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจงซาน.
กงเชียนที่เต็มไปด้วยความสงสัยอย่างสมบูรณ์ จินเผิงไปอยู่รวมกับคนกลุ่มนี้อย่างงั้นรึ? พวกเขาเป็นใครกัน? ทำให้เจิ้นหยวนจื่อหวาดกลัวได้? เขาที่สูดหายใจลึก แผนการที่เขาวางไว้ก่อนหน้านี้ถูกยกเลิกไปในทันที.
เจิ้นหวนจื่อถูกผลักลอยออกไปเพียงแค่คน ๆ เดียว ทั้ง 12 คน แน่นอนว่าจะต้องเป็นยอดฝีมือ อย่างน้อยมีผู้ใต้บังคับบัญชาอีก 4 คน ที่อยู่ในระดับสอง ก้าวออกมาเพียงคนเดียว.
ม่อจื่อที่จ้องมองอย่างเงียบ ๆ .
เห็นหวังคูสร้างความหวาดหวั่นต่อเจิ้นหยวนจื่อ ทำให้สายตาของม่อจื่อกลายเป็นมืดมน.
"ม่อจื่อ ทวีปตะวันออกนั้น เจ้าน่าจะรู้ว่าตัวเองต้องการสิ่งใด หลิงซานเพียงแค่สิ่งเล็กน้อย ข้าคิดว่ามันไม่อยู่ในสายตาของเจ้าด้วยซ้ำ!"จงซานที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
จงซานที่ยังคงจ้องมองไปยังม่อจื่อ.
ม่อจื่อสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน เจิ้นหยวนจื่อเผยท่าทางหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด.
ส่วนอีกฝั่งกงเชียนที่ไม่ลงมือต่อ นั่นก็เพราะจินเผิง.
จินเผิงและกงเชียนที่เป็นเหมือนพี่น้องต่างสายพันธ์ ทุกคนรู้ดี อย่างน้อยม่อจื่อก็รับรู้ว่า ตอนนี้กงเชียนอาจจะร่วมมือกับจงซานได้.
หากว่าเขาลงมืออาจขายหน้าได้ หากว่าไม่สามารถสังหารจงซานได้.
ไม่ใช่แค่กงเชียน ยังมีเซียนบรรพชนระดับสูงอีกแปดคนที่กำลังเฝ้ามองเขาที่เป็นปราชญ์เทพอยู่ ในเวลานั้นหากไม่สามารถจัดการอีกฝ่ายได้ คนเหล่านี้ก็พร้อมที่จะกลายมาเป็นศัตรูเพื่อแย่งชิงตำแหน่งของเขาได้.
นอกจากนี้ การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของทวีปตะวันออก แม้นว่าบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย การเดิมพันครั้งนี้คงเสียหายอย่างรุนแรง.
และยังมีคู่แข่งอื่นที่เหนือกว่าเขา ทั้งหงจวิน เฉิงโห่วอีก.
ม่อจื่อจ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ ตอนนี้ม่อจื่อรู้สึกเสียใจเล็กน้อยแล้วว่าทำไมก่อนหน้านี้ไม่คิดกำจัดต้าเจิ้ง ไม่เช่นนั้นคงจะไม่มีเรื่องที่น่าอึดอัดใจเช่นนี้ในเวลานี้.
"หลิงซานเพียงสิ่งเล็กน้อย? อย่างไร ม่อจื่อหาได้เป็นคนชั่วร้าย ต้องการสิ่งของ ของคนอื่น แต่เพียงอยากบอกเอาไว้ หลิงซาน หงจวินก็ต้องการเช่นกัน."ม่อจื่อกล่าว.
ม่อจื่อยอมรับตัดใจไปอย่างงั้นรึ?
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบ ๆ เองก็จ้องมองด้วยความประหลาดใจ ทุกคนที่เข้าใจสถานการณ์ได้ กลุ่มคนในชุดสีดำ พวกเขาทั้ง 12 คน มีสองคนออกมาก็สามารถสร้างความหวาดหวั่นต่อกงเชียนและเจิ้นหยวนจื่อได้ ผู้นำของคนชุดดำเอง ก็สามารถกล่าวให้ม่อจื่อยอมจากไปได้อย่างงั้นรึ?! คนกลุ่มนี้น่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว.
ม่อจื่อยกมือ โบกออกไป เขาและผู้ใต้บังคับบัญชาก็หายไปทั้งหมด ชัดเจนว่าม่อจื่อยอมจากไปอย่างชัดเจน.
การจากไปของม่อจื่อ ชัดเจนว่า เขาไม่ต้องการเป็นศัตรูกับคนกลุ่มนี้.
ถอนขนเส้นเดียวสะท้านไปทั่วร่างกาย.
"เจิ้นหยวนจื่อ ม่อจื่อจากไปแล้ว เจ้ายังคิดที่จะชิงหลิงซานอีกรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"วูซซ!"
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังเจิ้นหยวนจื่อพร้อม ๆ กันในทันที.
หลังจากที่ใบหน้าของเจิ้นหยวนจื่อที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน ก่อนที่เขาจะสูดหายใจลึกพร้อมกล่าวออกมาว่า "ไม่รู้ว่าขอรู้นาม....?"
เจิ้นหยวนจื่อที่เต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้.
"หลังจากนี้ เจ้าจะรู้!"จงซานที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
เจิ้นหยวนจื่อที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์ ทว่าเขาก็ไม่มีทางเลือก ก่อนที่จะสะบัดแขนเสื้อ แค่นเสียงเย็นชาก่อนที่จะกลายเป็นลำแสงพุ่งหนีหายไปบนท้องฟ้า.
เจิ้นหยวนจื่อถูกไล่ไปแล้ว?
จงซานที่กวาดตามองทุกคนที่อยู่รอบ ๆ .
"ทุกท่าน โปรดถอยกลับไป!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบ ๆ ใบหน้าบิดเบี้ยวไม่ต่างกัน ทว่าจะทำอย่างไรได้? คนกลุ่มนี้ ยังมีเจี้ยนอ้าวอีกที่ผิดปรกติ เจิ้นหยวนจื่อและม่อจื่อก็ถูกไล่ไปแล้ว ลำพังพวกเขาอยู่ที่นี่จะทำอะไรได้?
ความไม่ยินดีที่มากมายรุนแรงนัก ทว่าเหล่าผู้ฝึกตนก็บินจากไปทีละคน ๆ แม้นว่าจะบินห่างออกมานับสิบลี้ยังลอบมองกลับมา ทว่าจะทำอย่างไร?แม้แต่ปราชญ์เทพยังถูกไล่ออกไป คนกลุ่มนี้ร้ายกาจยิ่งกว่าปราชญ์เทพ?
ไม่นานหลังจากนั้น ผู้ฝึกตนรอบ ๆ จากไป จากนั้นเหล่าศิษย์ของแดนเทพอเวจีที่บินเข้ามาหาด้วยความเร็ว.
"คารวะเทียนจู่!"เหล่าศิษย์ของแดนเทพอเวจีที่กล่าวต่อเจี้ยนอ้าว.
เจี้ยนอ้าวพยักหน้ารับ.
ที่อยู่ใกล้ ๆ นั้น กงเชียนที่ยังไม่จากไป เขาที่ก้าวเข้าไปหาก จ้องมองไปยังจินเผิง.
"จินเผิง หลายปีมานี้เจ้าไปใหนมา? นอกจากนี้ คนเหล่านี้เป็นใครกัน?"กงเชียนที่สอบถามออกไป.
"กงเชียน เจ้ายังจำข้าได้หรือไม่?"เสียงของจงซานที่เปลี่ยนไปในทันที.
กงเชียนที่ขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน "เป็นเจ้า จงซาน!"
กงเชียนที่เหลือเชื่อเป็นอย่างมาก คนทั้ง 12 คนนั้นทรงพลังทำให้หัวใจของกงเชียนรัดแน่นได้เลยทีเดียว ทว่า เรื่องนี้ทำให้กงเชียนคาดไม่ถึงแม้แต่น้อย ทุกคนเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของจงซาน.
เป็นไปได้อย่างไร?
"จินเผิง ตอนนี้เจ้าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่จ้องมองจินเผิงด้วยแววตาไม่อยากเชื่อ.
"ใช่ ตอนนี้ข้าเป็นเซียนเฟิงโห่วของต้าเจิ้ง."จินเผิงพยักหน้ารับ.
"ศาลเทพต้าเจิ้ง? โห่ว? เจ้าเป็นแค่โห่ว? ด้วยพลังฝึกตนเช่นนี้ คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเพียงโห่ว?"กงเชียนที่เผยความโกรธเกรี้ยว.
แม้ว่าจินเผิงจะไม่ใช่เผ่าพันธ์เดียวกัน ทว่าเขาก็เป็นพี่น้องที่เชื่อใจของเข้า ภายในใจของเขาที่ไม่ยอมรับกับการกระทำของจินเผิง.
เพียงแค่ข้าราชบริพาร? เรื่องนี้กงเชียนจะทนได้อย่างไร อีกทั้งยังมีระดับเพียงแค่โห่วอย่างงั้นรึ?
"ใช่ น้องชายมีบรรดาศักดิ์โห่ว น้องชายก็พึงพอใจแล้ว!"จินเผิงที่พยักหน้ารับ.
พอใจแล้ว? โห่วของศาลเทพ? มีอะไรผิดพลาดกัน? กงเชียนที่ไม่เข้าใจกับจินเผิงโดยสิ้นเชิง จากท่าทางของเขาแล้ว จินเผิงยินดีเป็นอย่างมาก เป็นไปได้อย่างไร?
"จงซาน นี่เจ้ามอบเพียงตำแหน่งโห่วให้จินเผิงอย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"สหายเต๋ากงเชียน การจัดการของต้าเจิ้ง ไม่พอใจอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีดำของจงซานที่เอ่ยถามออกมาอย่างนุ่มนวล.
"แน่นอนไม่พอใจ น้องชายของข้าจินเผิง เป็นผู้ใต้บังคับบัญชา ต้าเจิ้งควรจะมอบบรรดาศักดิ์หวังจื่อเป็นอย่างต่ำ!"กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างเย็นชา.
"ผู้น้อยเป็นกงของต้าเจิ้ง ไม่รู้ว่าสหายกงเชียนคิดว่าข้าด้อยกว่าจินเผิงอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีดำที่เอ่ยออกมาเบา ๆ .
(โห่ว->กง->หวัง)
"เจ้าจะเทียบกับน้องชายข้า.......?"กงเชียนที่เผยท่าทางไม่พอใจ ใบหน้าที่เปลี่ยนไปอีกในทันที.
"เซิ่งกั๋ว? เป็นเจ้าอย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
กงเชียน ในอดีตเองก็คือแม่ทัพคนหนึ่งของต้าซ่าง ทว่าเซิ่งกงเป้านั้นกั๋วซือ(ราชครู)แม้ว่ากงเชียนจะมีพลังมากกว่า ทว่าสถานะของกงเชียนนั้นต่ำกว่าเซิ่งกงเป้า ในต้าซ่างในอดีตนั้น กงเชียนจำเป็นต้องแสดงความเคารพต่อ ไป๋กั๋วซือ(ราชครูไป๋)
ถึงกระนั้น เซิ่งกงเป้ากับมีตำแหน่งกง จินเผิงจะไปมีความสามารถเหนือกว่าเซิ่งกงเป้าได้อย่างไร?
"ต้าเกอ ไม่ต้องกล่าวอะไรแล้ว ข้าจินเผิงมีเส้นทางของจินเผิงเอง โห่วต้าเจิ้ง ข้าพอใจแล้ว นอกจากนี้ต้าเจิ้งไม่ได้เปราะบางขนาดนั้น เมื่อเร็ว ๆ นี้ สามปราชญ์เทพเข้าล้อมต้าเจิ้ง แต่ก็ถูกเซิ่งหวังไล่ออกไป และต่อหน้าผู้คนมากมาย หยิงเห่าถึงกับถูกตบหน้าสองฉาด ตอนนี้ในทวีปภาคเหนือไม่มีใครไม่รู้จัก!"จินเผิงตอบ.
กงเชียนถึงกับอ้าปากหวอ เห็นชัดเจนว่าคำพูดของจินเผิงนั้นไม่ได้โกหก.
เป็นไปได้อย่างไร?การเติบโตของจงซาน กงเชียนที่เห็นได้ชัดเจน เขามีอายุ 1500 ปีเท่านั้น คาดไม่ถึงเลยว่าจะขับไล่สามปราชญ์เทพออกไปอย่างคาดไม่ถึง? แม้แต่ตบหน้าหยิงเห่าสองครั้งอย่างงั้นรึ?
แม้นว่ากงเชียนในอดีตจะมีชื่อเสียงที่สั่นคลอนโลกหล้า ทว่าก็ไม่เคยทำอะไรที่เกินจริงเช่นจงซานเช่นนี้เลย!
คำพูดของจินเผิงที่กล่าวออกมานั้น กงเชียนที่เชื่ออย่างแน่นอน ทว่ามันก็เหลือเชื่อเกินที่กงเชียนจะรับได้ ทำไมการพบเจอกับจงซาน เขากลับแข็งแกร่งขึ้นมากมายในทุก ๆ ครั้งเลยรึ?
คิดถึงม่อจื่อที่ถอยไปง่าย ๆ ก่อนหน้านี้ กงเชียนก็ไม่สามารถสงบใจได้แล้ว.
กงเชียนที่สูดหายใจลึกจ้องมองจงซาน.
"ต้าเกอ ตำหนักจื่อเซียวปรากฎขึ้น ท่านรู้อะไรหรือไม่?"จิงเผิงที่สอบถามออกไป.
"ตำหนักจื่อเซียว? ออกมาแล้ว ในทวีปซือต้าปู่ทางใต้ และที่อาณาเขตหนานจานปู่ มีผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตามากมายทำการพยากรณ์ ทว่าไม่มีใครพบมัน ตำหนักจื่อเซียวไม่สามารถหาเจอ หงจวินเองก็ปรากฎออกมาสองคน ชิ!"กงเชียนที่กล่าวแค่นเสียง.
"สองหงจวิน?"จินเผิงที่ตกใจเล็กน้อย.