Chapter 1171 หลิงซาน เป็นของข้า!
โลหิตที่สาดกระจาย หลังจากที่ทะลวงค่ายกลเรียบร้อยแล้ว แม้นว่าห้าร้อยพุทธะจะได้รับบาดเจ็บ ทว่าก็ยังไม่ตาย พวกเขาที่กระจายไปรอบ ๆ .
เจี้ยนอ้าวที่โจมตีออกไปเพื่อเปิดทาง กระบี่ของเขานั้นมีเป้าหมาย.
ห้าร้อยพุทธะ ทุกคนที่มีพลังฝึกตนระดับเซียนโบราณ เพียงแค่ริ้วแสงกระบี่ ก็ถูกตัดเฉือนออกเป็นสองท่อนแล้ว ในอดีต พวกเขาคือยอดฝีมือที่ทุกคนในทวีปซือต้าปู่รู้จักกันทั้งนั้น.
ทว่าในเวลานี้ ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง เพียงแค่ริ้วแสงส่วนเกินของปราณกระบี่ ก็สามารถตัดร่าง สังหารพวกเขาได้แล้ว เปราะยิ่งกว่าเปลือกไข่ เพียงกระบี่เจี้ยนอ้าวตวัดออกไป กลิ่นอายกระบี่ก็ทำให้เศษส่วนร่างกายของพวกเขาลอยเคว้งไปบนอากาศ.
เป้าหมายของปราณกระบี่ของเจี้ยนอ้าวคือเหล่าอรหันต์ พริบตาที่ริ้วแสงกระบี่กระแทกของพวกเขา ร่างในจีวรสีเหลืองถูกย้อมเป็นสีแดงทันที.
ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!
ทุก ๆ ครั้งที่เจี้ยวอ้าวสะบัดกระบี่ จะต้องมีพุทธะตกตายไป.
ปราณกระบี่รูปดอกบัวทรงพลังมาก ทำให้พุทธะรอบ ๆ กลายเป็นโกลาหล.
ปราณหยวนต้นกำเนิดของวิหารใต้เหล่ยหยินเวลานี้กำลังบิดเบี้ยวถูกฉีกกระชากเสียหายไปในทันที.
เหล่าอรหันต์มากมาย รวมทั้งปู่ซานับไม่ถ้วนได้นำของวิเศษออกมา ไม่ว่าจะเป็นบาตรทองคำ กระบองเพชร ขวดหยกพิสุทธิ์ และของวิเศษอีกมากมายโจมตีไปยังเจี้ยวอ้าว.
ทว่าเจี้ยนอ้าวที่ปัดการโจมตีออกไปนั้น ดวงตาทั้งสองข้างของเขาราวกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่าน พร้อมกับปล่อยกระแสริ้วแสงที่น่าเกรงขามออกไปด้วย.
เหล่าปู่ซา ไม่เว้นแม้แต่เหล่าอรหันต์ที่รู้สึกว่ามีกระบี่เทวะทะลวงเข้ามายังจิตสำนึก.
"ตาย!”
กระบี่ของเจี้ยนอ้าวที่สะบัดออกมา สามารถสังหารเซียนโบราณให้ตายไปในทันที ถูกทำลายสิ้นทั้งร่างกายและวิญญาณ.
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบ ๆ ถึงกับหวาดผวา เจี้ยนอ้าวทรงพลังน่าเกรงขาม สังหารคนอื่น ๆ ได้อย่างน่าหวาดกลัว การต่อสู้ของเขา ทำให้ศัตรูรู้สึกหวาดหวั่น.
กระบี่ของเขาที่ราวกับตัดลูกแตงโม พริบตาเดียว สองร้อยพุทธะตกตายไปเรียบร้อยแล้ว.
สองร้อยพุทธะ สองร้อยเซียนโบราณ.
สถานที่เจี้ยนอ้าวกำลังมุ่งไปนั้นก็คือหลิงซาน (ภูเขาวิญญาณ)เหล่าปู่ซาและอรหันที่ต่างก็ขวางป้องกันไม่ให้เจี้ยนอ้าวเข้าไปได้.
แสงสีทองสว่างจ้า เป็นวิชาที่พวกเขาใช้ออกมา หากแต่กลับไม่สามารถหยุดการก้าวเข้าไปของเจี้ยนอ้าวได้เลย ทุกครั้งที่เจี้ยนอ้าวก้าวเข้าไป ที่เท้าของเขาก็ปรากฎเป็นดอกบัวกระบี่พุ่งทำลายไปยังคนที่ป้องกันหลิงซาน.
“พรึด!”
“!”
“!”
“!”
“โอม บา บี!”
“ฮง!”
ทันใดนั้นอักขระที่ใหญ่โตปรากฎขึ้นมา อักษรว่าน’卍’ ที่ปรากฎขึ้นพุ่งตรงไปยังเจี้ยนอ้าว.
"ซี่ ซี่ ซี่!”
กระบี่เทวะสีฟ้าที่พุ่งออกไป ผนึกเหล่าอรหันต์ ก่อนที่ปราณกระบี่จะสังหารเหล่าอรหันต์ไป กระบี่ของเจี้ยนอ้าวตวัดหนึ่งครั้งสังหรอรหันต์ตวัดอีกครั้งสังหารปู่ซา.
ในเวลานี้ ราวกับปิศาจร้ายที่มาเยือนโลก เทพมาขวางสังการเทพ อรหันต์มาขวางสังหารอรหันต์.
ที่ด้านนอกหลิงซาน ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นนรกอเวจีไปแล้ว เสียงโหยหวน โอดโอยดังก้องไปทั่วท้องฟ้า.
ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!
เพียงไม่นาน ห้าร้อยพุทธะร่วงหล่นลงจากท้องฟ้าทั้งหมด เหลือเพียงแค่สิบกว่าพุทธะที่หนีกลับเข้าไปด้านใน แม้แต่อรหันต์ยังตกตายไปกว่าสิบคน และปู่ซาเองก็ตกตายไปเกือบร้อยด้วยฝีมือของเจี้ยนอ้าว.
วิหารใต้เหล่ยหยินที่เวลานี้พบเข้ากับหายนะครั้งใหญ่สุดตั้งแต่ก่อตั้งมา.
ในเวลานั้นตะเกียงน้ำมันได้ปรากฎขึ้น วิถีสวรรค์ที่ถูกใช้ออกมาในทันที.
อรหันต์หลันเติ้งท้ายที่สุดก็ลงมือ นอกจากนี้หลันเติ้งยังก้าวไปถึงระดับเซียนบรรพชนแล้วด้วย เซียนบรรพชนที่สามารถใช้วิถีสวรรค์ได้ ทรงพลังอย่างแน่นอน.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
วิถีสวรรค์ปกป้องร่างกาย กระบี่ของเจี้ยนอ้าวทันใดนั้นกับฟันไปยังตะเกียงน้ำมัน ระเบิดเสียงดังสนั่น ตะเกียงน้ำมันแตกออกเป็นส่วน ๆ .
อรหันต์หลันเติ้งที่ลอยกระเด็นออกไปไกล จีวรที่ขาดวิ่นไปทั่วร่าง.
"อรหันต์หลันเติ้ง!"ใครบางคนที่ร้องออกมา.
อรหันต์หลันเติ้งที่พยุงร่าง เร่งรีบถอยกลับเข้าไปยังหลิงซาน ไม่ยินดีที่จะต่อสู้อีกแล้ว.
เจี้ยนอ้าวน่าหวาดกลัวเกินไป.
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบ ๆ เฝ้ามองจากพื้นที่ไกลออกไปเปลี่ยนเป็นเงียบงัน การต่อสู้ครั้งนี้ ความน่าเกรงขามของเจี้ยนอ้าวได้ประทับลงในใจของทุกคน ยอดฝีมือ ยอดฝีมืออย่างแน่นอน แม้แต่อรหันต์หลันเติ้งยังไม่ใช่คู่มือ คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะทรงพลังขนาดนี้ เพียงกระบี่เดียวก็ทำลายของวิเศษของอรหันต์หลันเติ้ง?
ผู้คนมากมายถึงกับต้องกลืนน้ำลายคำโต.
กลุ่มของจงซานเองก็จ้องมองอย่างเงียบ ๆ เช่นกัน.
"เพลงกระบี่ของเจี้ยนอ้าว ทรงพลังนัก!"จินเผิงที่สูดหายลึก.
"ใช่สังหารเซียนโบราณราวกับตัดหญ้าแห้ง ล้มเซียนบรรพชนที่ขวางทางได้หมด!"เต้าเหรินถูที่เผยแววตาตื่นเต้นขึ้นมาเช่นกัน.
"สามารถเอาชนะหลันเติ้งได้อย่างง่าย ๆ การต่อสู้ครั้งนี้ คงจะสามารถจัดการคนทั้งหมดได้!"จินเผิงที่พยักหน้ารับ.
"ไม่!"เซิ่งกงเป้าที่ส่ายหน้าไปมาในทันที.
"หืม?เซียนเซิงเซิ่งพบอะไรเข้าอย่างงั้นรึ?"จินเผิงที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เจี้ยนอ้าว ไม่สามารถเอาชนะคนทั้งหมดได้!"เซิ่งกงเป้าตอบ.
"ทำไม?"จินเผิงที่แสดงท่าทางไม่เข้าใจ.
"เจี้ยนอ้าว น่าจะมีระดับเพียงเซียนโบราณ!"เซิ่งกงเป้ากล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"เซียนโบราณ?"เต้าเหรินถูที่เผยท่าทางหวาดผวา.
"เรื่องนี้ จะเป็นไปได้อย่างไร"จินเผิงถึงกับอุทานออกมาเสียงดัง ดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
เจี้ยนอ้าวในเวลานี้ เห็นชัดเจนว่าเป็นยอดฝีมือ จะต้องมีระดับเซียนบรรพชนอย่างแน่นอน แม้นว่าจะเห็นการต่อสู้ที่รุนแรงถึงเพียงนี้ ทว่าเซิ่งกงเป้ากล่าวว่าเขามีระดับเซียนโบราณจริง ๆ รึ?
เซียนโบราณที่สังหารเซียนโบราณด้วยกันราวกับตัดหญ้าแห้ง?นอกจากนี้ยังสังหารเซียนโบราณไปหลายร้อยคนแล้ว.
เซียนโบราณที่เอาชนะเซียนบรรพชนหนึ่งกระบวนท่า?แม้แต่หลันเติ้งถึงจะไม่ใช่เซียนบรรพชนที่ร้ายกาจ แต่กลับไม่ใช่คู่มือของเจี้ยนอ้าวแม้แต่น้อย!
จินเผิงไม่เชื่อ เต้าเหรินถูเองก็ไม่เชื่อเช่นกัน.
"ใช่ เจี้ยนอ้าวมีระดับเซียนโบราณจริง ๆ !"จงซานที่พยักหน้ารับเบา ๆ .
"?"จินเผิงที่จ้องมองจงซาน อ้าปากหวอไม่อยากเชื่อ.
"ข้าเข้าใจนิสัยของเจี้ยนอ้าวดี หากตอนนี้เขาก้าวไปถึงระดับเซียนบรรพชน เขาคงไม่ใช้อำนาจสังหาร!"จงซานที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"หากเป็นเซียนบรรพชน จะไม่ใช้อำนาจสังหาร? แล้วอะไรคืออำนาจสังหาร?"จินเผิงที่ไม่เข้าใจ.
"หากว่าเจี้ยนอ้าวอยู่ในระดับเซียนบรรพชน เขาจะใช้เพียงแค่กระบี่เดียว หลังจากนั้นทุกคนก็จะไม่กล้าป้องกันหลิงซาน ไม่กล้าต่อสู้อีก!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
หลังจากใช้หนึ่งกระบี่ ก็จะไม่มีใครกล้าสู้เพื่อป้องกันหลิงซานอย่างงั้นรึ? ใบหน้าของจินเผิง กระตุก เต้าเหรินถูเองก็ยังไม่อยากเชื่อ.
"เป็นเพลงกระบี่อะไรกัน?"จินเผิงกล่าวออกมาน้ำเสียงที่ไม่อยากเชื่อ.
เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาเบา ๆ "ปัญหาไม่ใช่เพลงกระบี่!"
เห็นชัดเจนเซียนเซิงซือนั้นเข้าใจความหมายของจงซานได้.
"แล้วปัญหาคืออะไร?"
"หนึ่งกระบี่สังหารพุทธะห้าร้อยคน เจ้าลองคิดซิว่าเหล่าคนที่ปกป้องหลิงซานเวลานี้จะกล้าต่อสู้อีกหรือไม่?"เซียนเซิงซือกล่าว.
“....................................!”
หนึ่งกระบี่สังหารห้าร้อยพุทธะ เรื่องตลกแล้ว! จินเผิงรู้ดี ไม่มีทางที่จะทำเรื่องที่เกินจริงเช่นนั้นได้.
"เพลงกระบี่ของเจี้ยนอ้าวนั้น ข้าเคยเห็นมาก่อนแข็งแกร่งมาก หากสู้กันด้วยวิถีกระบี่ล่ะก็ ข้าไม่สามารถเอาชนะเขาได้!"จงซานกล่าว.
กับคำพูดของจงซานนั้น บอกได้ว่าเจี้ยนอ้าวนั้นทรงพลังมาก หากเปลี่ยนเป็นจงซาน คงไม่สามารถสังหารได้อย่างราบรื่นถึงเพียงนั้น จงซานแข็งแกร่งเพียงใด ทุกคนรู้ดี เขาสามารถต่อสู้กับปราชญ์เทพด้วยระดับเซียนโบราณได้.
ในระดับเซียนโบราณด้วยกัน จงซานสามารถบอกได้ว่าไร้เทียนทาน แม้แต่ระดับเซียนบรรพชนยังยากที่จะรับมือจงซานได้ ทว่าจงซานเอ่ยว่าว่าด้วยวิถีกระบี่นั้นไม่สามารถเทียบเจี้ยนอ้าวได้?
"เจี้ยนอ้าว!"ดวงตาของจินเผิงหรี่เล็ก แววตาที่เผยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้.
แม้นว่าจะไม่ได้ต่อสู้กัน ก็ทำให้จิตวิญญาณการต่อสู้ของจินเผิงลุกโชนได้.
เจี้ยนอ้าว ไร้ซึ่งคนต้าน สังหาร? ห้าร้อยพุทธะถูกสังหารทั้งหมด ส่วนคนที่เหลือเร่งรีบถอยเข้าไปด้วยความหวาดกลัว.
อรหันต์จำนวนมาก ปู่ซาไม่น้อย ไม่กล้าลงมือ.
ยกเว้นหลันเติ้งแล้ว ยังมีอรหันต์หมี่เล่ออีกที่ได้ลงมือครั้งหนึ่ง อรหันต์หมี่เล่อเองก็ก้าวไปถึงระดับเซียนบรรพชนได้แล้วเช่นกัน ทว่าเขากลับถูกปราณกระบี่ที่ทรงพลังทำร้าย จนทำให้ถูกตัดแขนขวาออกไป.
เจตจำนงกระบี่ที่ทรงพลังนั้น ทำให้อรหันต์หมี่เล่อเก็บแขนตัวเองถอยกลับคืนไปด้วยความหวาดกลัว.
ท้ายที่สุด เจี้ยนอ้าวก็สังหารทุกคนที่อยู่รอบ ๆ หลิงซาน(ภูเขาวิญญาณ)ไปทั้งหมด.
"ยูไล เจ้ายังไม่ออกมาอีก!"เจี้ยนอ้าวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงดุร้าย.
"สามหาว ~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ท้ายที่สุด เสียงที่น่าเกรงขามก็ดังออกมาจากหลิงซาน เป็นเสียงของยูไลนั่นเอง.
หลังจากมีนักบวชตกตายไปหลายร้อยคน ท้ายที่สุดยูไลก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป พร้อมกับส่งเสียงดังลั่น.
ยูไลที่คำรามดังสนั่น พร้อมกันนั้นบนอากาศที่ว่างเปล่า ปรากฏฝ่ามือทองคำพุ่งลงมา ตรงไปยังเจี้ยนอ้าว.
ฝ่ามือทองคำที่ส่องประกายแสงสีทอง ส่องประกายสว่างจ้าฟาดลงมาอย่างรุนแรง.
"ฝ่ามือเทวะยูไล?"จินเผิงที่อุทานออกมา.
ไม่ไกลออกไป ดวงตาของเจี้ยนอ้าวที่เบิกกว้าง กระบี่สีฟ้าที่ตวัดออกไป ก่อนที่บนห้วงอากาศฝ่ามือของยูไลจะถูกฟัน.
"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ห้วงมิติที่สั่นไหวอย่างรุนแรง.
เกิดระเบิดดังสนั่น เจี้ยนอ้าวที่ถอยออกมาร้อยจั้ง บัวกระบี่ที่พุ่งขึ้นไปบนฟ้า ราวกับธารน้ำตกที่สวนกระแส ก่อนที่จะค่อย ๆ สลายหายไป.
ทว่าฝ่ามือเทวะของยูไลเองก็สลายหายไปเช่นกัน.
การต่อสู้ที่หยุดลงชั่วขณะ.
บนหลิงซาน ซึ่งมีวิหารใต้เหล่ยหยินตั้งอยู่ ปรากฎนักบวชห่มจีวรปรากฎออกมาช้า ๆ .
ยูไล ที่มีความสูงสิบจั้งก้าวออกมาช้า ๆ .
"คารวะเทพอรหันต์ยูไล!"เหล่าพุทธะ ปู่ซาและอรหันต์ต่างก็แสดงความเคารพออกมา.
ยูไลที่ก้าวออกมา สายตาที่กวาดตามองพุทธะมากมายที่ถูกสังหาร และยังมีปู่ซาและอรหันต์อีกไม่น้อย หากแต่ยังคงเก็บอาการควบคุมตัวเองได้ แม้นว่าแววตานั้นเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.
อรหันต์ที่แท้จริงไม่สามารถโกรธได้ แม้ว่าโลกจะล่มสลายก็ไม่สามารถแสดงอาการได้.
"ประมุขแดนเทพอเวจี เจ้าต้องการทำลายล้างวิหารใต้เหล่ยหยินของข้าอย่างงั้นรึ?"เทพอรหันต์ยูไลที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เจี้ยนอ้าวไม่ต้องการที่จะสร้างความลำบากให้กับวิหารใต้เหล่ยหยินแม้แต่น้อย ไม่เช่นนั้นเมื่อท่านต่อสู้กับซา ข้าคงลงมือสังหารทุกคนของวิหารใต้เหล่ยหยินไปแล้ว ข้านั้นมาเพื่อพบกับท่านตลอดเวลา แต่ท่านกับบ่ายเบี่ยง แม้แต่ส่งคนมาไล่ข้ากลับไป ท่านต้องการหลบอยู่ตลอดอย่างงั้นรึ? เจี้ยนอ้าวไม่ต้องการเอาเปรียบคนใกล้ตายแต่อย่างใด ทว่าสิ่งของของข้า ข้าก็ต้องการนำมันไป!"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึมดังก้อง.
"สิ่งของของเจ้า?"ท่าทางของยูไลที่แสดงท่าทางลึกล้ำจริงจัง.
"ชิ ในวันนั้นเจ้าได้สาบาน เมื่อข้าสังหารต้าตี้เจิ้นอู๋ ต้าตี้จื่อเหว่ย และต้าตี้โกวเฉิน ได้ จะมอบหลิงซานให้กับข้า!ข้าทำสำเร็จแล้ว นี่คือศีรษะของพวกเขา."เจี้ยนอ้าวตะโกนออกไปเสียงดัง.
ระหว่างที่กล่าวนั้น หัวสามหัวก็ลอยออกไปยังตำหนักใต้เหล่ยหยิน.
ต้าตี้เจิ้นอู๋? ต้าตี้จื่อเหว่ย?ต้าตี้โกวเฉิน?
หัวสามหัวที่ถูกส่งไปให้กับยูไล เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่เผยใบหน้าหวาดหวั่น เจี้ยนอ้าวสังหารสามเซียนบรรพชนไปอย่างงั้นรึ?
จินเผิงที่เผยท่าทางประหลาดใจ "นี่เจี้ยนอ้าวร้ายกาจขนาดนั้นเลยรึ? ต้าตี้เจิ้นอู๋? ต้าตี้จื่อเหว่ย?ต้าตี้โกวเฉิน?ไม่ใช่ว่าพวกเขาคือผู้ใต้บังคับบัญชาของราชันย์เทพหยกหรอกรึ? ยูไลและราชันย์เทพหยกตัดสัมพันธ์กันแล้วรึ? ทำไมยูไลถึงได้ต้องการสังหารพวกเขา?"
"ตัดสัมพันธ์จริง ๆ รึ? คนนอกยากที่จะมองเห็นความจริงได้อย่างถ่องแท้!"เซิ่งกงเป้าที่ส่ายหน้าไปมา.
ที่ไกลออกไป.
"ข้ารู้ว่าเจ้าคงต้องการทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ยูไล เจ้าคิดจริง ๆ รึว่าเซียนโบราณจะไม่สามารถสังหารพวกเขาได้? ข้าทำสำเร็จแล้ว เจ้ากลับบอกปัดไม่รับรู้กับสิ่งที่เกิดขึ้น ข้าเพียงต้องการนำสิ่งของของข้าไป หลิงซาน เป็นของข้าแล้ว!"เจี้ยนอ้าวที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น.
