Chapter 1162 เซียนเซียนสะอื้น.
เทียนเสิ่นจื่อ ตี้เสวียนชา! สองสุดยอดฝีมือไร้ที่เปรียบ เข้าประจันหน้ากัน การต่อสู้ที่รุนแรง กำลังจะเริ่มแล้ว.
บนเทือกเขาเทียนเซี่ยเหล่าคนชุดดำ แม้นว่าจะไม่มีใครพูด ทว่าพวกเขาก็มีพลังเหนือยิ่งกว่าเซียนนบรรพชนทั่วไปสะอีก ก่อนหน้านี้หกคนที่สามารถขวางปราชญ์เทพเทียนโจวจื่อเอาไว้ได้ ชัดเจนว่าพวกเขาทรงพลังขนาดใหน.
หกวิญญาณหลอมร่าง หกร่างผสานรวมเป็นหนึ่ง นับเป็นวิชาผสานร่างที่ไม่ธรรมดาแน่นอน ก่อนหน้านี้แม้แต่เซียนบรรพชนทั่วไปยังยากที่จะเอาชนะเทียนเสิ่นจื่อได้ นอกจากนี้พวกเขายังบำเพ็ญเต๋าอสูรนอกภพ เป็นวิชาที่แปลกประหลาดไม่มีใครรู้ว่าอยู่ในระดับใด.
คนในชุดสีดำห้าคนที่เสียสละตัวเองไป เพื่อช่วยให้เทียนเสิ่นจื่อแข็งแกร่งเพื่อที่จะต้านทานเทียนเต๋าจื่อ หลังจากผสานร่าง ทำให้พลังของเขาเพิ่มขึ้นจนน่าตื่นตะลึง.
ตี้เสวียนชา ไม่ต้องเอ่ยเลย เทพอสูรโบราณหวนคืน ที่ด้านนอกแดนเทวะซือเทียน เขาสามารถเอาชนะเทียนโจวจื่อมาก่อนแล้ว.
สองยอดฝีมือที่จ้องมองกันและกัน ถึงกระนั้นห้วงมิติยังสั่นไหวไปมาอย่างรุนแรง ราวกับเป็นอำนาจทางจิตที่ทรงพลังได้เข้าปะทะกัน เป็นพลังที่รุนแรงมาก เหล่าคนตระกูลเทียนเวลานี้ถึงกับเผยท่าทางหวาดหวั่นตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที.
เป็นกลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรงมาก ราวกับว่าเป็นการต่อสู้กันของปราชญ์เทพ.
เหล่าขุนนางต้าเจิ้งหลายคนที่เวลานี้ขมวดคิ้วไปมา ตี้เสวียนชา? ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?
"ข้าไม่ต้องการ ห้ามสู้กัน!"เซียนเซียนที่ตะโกนออกมาในทันที.
จงซานกำลังต่อสู้กับท่านปู่อย่างงั้นรึ? เรื่องนี้เป็นสิ่งที่นางไม่ต้องการเห็นมากที่สุด คนสำคัญทั้งสองคนของนาง พวกเขาจะต่อสู้กันได้อย่างไร.
เซียนเซียนที่ตะโกนลั่น มีผลกระทบจริง ๆ อย่างน้อยตี้เสวียนชาที่ได้ยินเสียงตะโกนเซียนเซียนที่สะอึกสะอื้น ก็ทำให้เขาต้องผ่อนกลิ่นอายลง.
ส่วนเทียนเสิ่นจื่อ ก็ไม่ได้โจมตีออกไป เพราะว่าเทียนเสิ่นจื่อรับผิดชอบป้องกันตี้เซียนเซียนเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องเอาชนะตี้เสวียนชา.
เช่นนั้นแล้วเทียนเสิ่นจื่อในเวลานี้เอง ก็ไม่ได้ต้องการจะต่อสู้กับตี้เสวียนชาเลยแม้แต่น้อย.
แม้นจะกล่าวได้ว่าเหล่ายอดฝีมือต่างก็มีหัวใจของนักรบ ที่ต้องการเปรียบเทียบลองฝีมือกับยอดฝีมือคนอื่น ๆ ทว่าเทียนเสิ่นจื่อนั้นแตกต่างกัน สิ่งที่เทียนเสิ่นจื่อแบกรับนั้นหนักหนามาก พวกเขาที่ปิดด่านบำเพ็ญอยู่เป็นเวลานาน จนแทบไม่สามารถนับเวลาได้ ใต้เทืออกเขาเทียนเซี่ย ไม่สามารถที่จะเอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ได้ เทียนเสิ่นจื่อนั้นต้องการซ่อนความแข็งแกร่งของตัวเองเอาไว้เพื่อเป็นประโยชน์ต่อตระกูลเท่านั้น อีกอย่างคนของตระกูลสายโลหิตของตระกูลเทียนนั้น มีคนมากมายที่ต้องสังเวยไปเพื่อเป็นพลังให้พวกเขา.
"ท่านปู่ จงซาน ห้ามสู้กัน ต้องดีกัน!"เซียนเซียนที่อัดอั้น หัวใจที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด.
"เซียนเซียน ปู่อยู่นี่แล้ว มาหาปู่."ตี้เสวียนชาที่จ้องมองไปยังเซียนเซียน.
"ไปไม่ได้ เขาไม่ใช่ปู่คนเดิมของเจ้า ข้าบอกเจ้าไปแล้ว!"จงซานที่ต้องตะโกนออกมาเสียงดังในทันที.
"เซียนเซียน สายโลหิตของพวกเราเชื่อมต่อกัน เจ้าควรรู้ว่าข้าคือปู่ของเจ้า มาหาปู่!"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
"สายโลหิตเชื่อมต่อ ทว่าตี้เสวียนชาคนใหม่ ไม่ใช่ตี้เสวียนชาคนเดิม ถึงมีกลิ่นอายเหมือนเดิม มีเพียงแค่ร่างเท่านั้น เซียนเซียน อย่าเชื่อข้า!"จงซานที่กล่าวโน้มน้าว.
เซียนเซียนที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา จากนั้นก็จ้องมองไปยังจงซาน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด.
เห็นเซียนเซียนที่เผยท่าทางเจ็บปวด ภายในใจของจงซานที่รู้สึกเจ็บปวดด้วยเช่นกัน ส่วนตี้เสวียนชาในเวลานี้ขมวดคิ้วไปมา.
อย่างไรก็ตาม จิตใจของตี้เสวียนชาเองก็ไม่ได้หายไปทั้งหมด ในเวลานี้เขามองหลานสาวของตัวเอง เพราะเห็นท่าทางของนางที่เจ็บปวด ก็ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจขึ้น ร่างกายของเขาที่ตอบสนองไปในทันที.
จงซานที่จ้องมองตี้เสวียนชา เห็นท่าทางของตี้เสวียนชาแล้ว ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย.
ก่อนหน้านี้ เมื่อตี้เสวียนชามาถึง จงซานรับรู้ว่าสถานการณ์ไม่ดีนัก เขาเข้าใจตี้เสวียนชา ตี้เสวียนชาในเวลานั้นต้องการตัวเซียนเซียนเป็นอย่างมาก หากเป็นเขาในอดีต การที่มีตี้ซือเทียนคุกขามที่อาจทำให้เซียนเซียนได้รับอันตราย ตี้เสวียนชาจะไม่มายังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเด็ดขาด แม้แต่ในทวีปทิศเหนือก็จะไม่ย่างกลายเข้ามา ในเวลานี้เขาไม่ใช่ตี้เสวียนชาคนเดิมแล้ว.
ทว่า ตี้เสวียนชาที่มาในวันนี้ เขามาถึงกี่วันแล้ว ซ่อนตัวอยู่ที่ใหนสักแห่ง นี้หมายความว่าอย่างไร? ตี้ซือเทียนได้เอาชนะเขาไปแล้ว ตี้เสวียนชาในเวลานี้กำลังถูกกำราบลงช้า ๆ .
ตี้ซือเทียน เทพหมาป่าโบราณ ตี้เสวียนชาแม้นว่าจะทรงพลัง แต่จะแข็งแกร่งกว่าอสุรกายชราตี้ซือเทียนอย่างงั้นรึ? บรรพชนหมาป่าในยุคบรรพกาลเมื่อ 90 ล้านปีก่อน เป็นไปได้อย่างงั้นรึที่ตี้เสวียนชาที่กำราบเขาได้ง่าย ๆ ?
เห็นตี้เสวียนชาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จงซานรู้สึกไม่ดีนัก ทว่าเวลานี้ ตัวเขาได้แต่คาดหวังให้ตี้เสวียนชากลับมา ตอนนี้ทำได้แค่เพียง ทำตามคำมั่นเดิม ปกป้องตี้เซียนเซียนอย่างเต็มที่.
อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ตี้เสวียนชาที่กำลังขมวดคิ้วไปมา ทำให้จงซานมองเห็นความหวัง.
บางที ตี้เสวียนชาจะสามารถกลับมาได้ เขาอาจจะกลับมาได้ในวันข้างหน้า.
บนอวกาศ เทียนโจวจื่อที่กลับลงมา 31 เซียนบรรพชนที่บินเข้าไปหา.
เทียนโจวจื่อบินไปข้าง ๆ ม่อจื่อ ทั้งคู่ที่พยักหน้าให้กัน.
ม่อจื่อต้องการที่จะเห็นว่าพวกเขาจะยกระดับไปถึงระดับใด ส่วนเทียนโจวจื่อที่หวังให้ตี้เสวียนชาและจงซานตกตายไปข้างหนึ่ง.
นับตั้งแต่เทียนเต๋าจื่อถูกขับไล่ไป ทางที่ดีตระกูลเทียนปัจจุบันควรจะต้องจากไป ทว่าเทียนโจวจื่อก็ยังคงเฝ้ามองด้วยความหวัง.
สู้กัน สู้กันไป ตราบเท่าที่พวกเขาสู้กัน พวกเขาสามารถนำเซียนบรรพชนทั้ง 31 คนเข้าไปเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ได้ และเติมเต็มภารกิจที่ได้รับมา.
"เซียนเซียนเจ้าคือเส้าเหยี่ยเผ่าหมาป่า ในโลกใบเล็กและโลกใบใหญ่เองก็ด้วย กลับแดนเทวะซือเทียนพร้อมกับข้า ที่นั่นเจ้าจะมีหมาป่าใต้บังคับบัญชาทั่วหล้า! ปู่ไม่ได้เจอเจ้านานแล้ว กลับไปพร้อมกับปู่แล้วค่อยพูดกัน."ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
ได้ยินคำพูดของตี้เสวียนชา ภายในใจของเซียนเซียนที่สั่นไหว ก้าวไปหนึ่งก้าวด้านหน้า เหมือนต้องการไปต่อด้านหน้า.
"เซียนเซียน เจ้าต้องการสังหารปู่เจ้าอย่างงั้นรึ?"เสียงของจงซานที่ดังขึ้นอีกครั้ง.
สังหารปู่เจ้าอย่างงั้นรึ? ภายในใจของเซียนเซียนที่รัดแน่น ก่อนที่จะหันหน้าไปมองจงซาน.
"ข้าได้บอกกับเจ้าแล้ว ตี้เสวียนชาคนใหม่นั้นไม่ใช่ปู่ตี้เสวียนชา ปู่ของเจ้า ถูกเขายึดครองร่าง และค่อย ๆ ทำลายความทรงจำปู่ของเจ้า หากเจ้าติดตามเขาไปตอนนี้ ปู่ของเจ้าก็จะหายไปในที่สุด สลายไปอย่างสมบูรณ์ เจ้าคิดที่จะให้ปู่เจ้าต้องตายไปจริง ๆ รึ?"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงแข็ง.
เซียนเซียนที่สูดหายใจลึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ.
"จงซาน แล้วต้องทำอย่างไร เจ้าต้องช่วยท่านปู่ ข้ารู้ว่าไม่มีเรื่องใดที่เจ้าทำไม่ได้ ช่วยท่านปู่ด้วย!"ทันใดนั้นนั้นเซียนเซียนที่เริ่มร้องให้สะอึกสะอื้น.
ในเวลานี้ เซียนเซียนที่ดูอ่อนล้า เจ็บปวดทั้งกายและใจ.
จงซานที่สูดหายใจลึก ถอนหายใจเบา ๆ จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา "เจ้าต้องการที่จะกลายเป็นศัตรูกับข้าจริง ๆ รึ?"
"ข้าต้องนำเซียนเซียนไป ขวางข้าตาย!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เซียนเซียนที่เศร้าสร้อยสะอึกสะอื้น หยุดในทันที หันขวับจ้องมองไปยังตี้เสวียนชา นั่นคือคำพูดที่ท่านปู่จะเอ่ยอย่างงั้นรึ? เขาต้องการสังหารจงซาน?
"ท่านปู่? เจ้าต้องการสังหารจงซาน!"เซียนเซียนไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.
"เขาขวางให้ปู่และหลานกลับมาพบกัน!"ตี้เสวียนชาเอ่ย.
"ไม่ เจ้าไม่ใช่ปู่ของข้า!"เซียนเซียนที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา จ้องมองเซียนเซียน ใบหน้าที่เผยท่าทางซับซ้อน ทอดถอนใจ.
"เซียนเซียน เจ้ากลับเข้าไปยังตำหนักซ่างเฉินก่อน ที่นี่มอบให้ข้า เขาไม่สามารถทำร้ายข้าได้!"จงซานที่เอ่ยบอกนาง.
"ท่านปู่ ท่านยังจำได้หรือไม่? ในอดีตท่านพ่อและท่านแม่ตายไป ท่านบอกข้าว่าจะปกป้องเซียนเซียนตลอดไป ท่านบอกว่าจะไม่มีทางทำให้เซียนเซียนเสียใจ ท่านปู่ ท่านบอก......!"
"เจ้าหลอกข้า เจ้าหลอกลวงข้า~~~~~!”
เซียนเซียนที่ร้องตะโกนออกมาพร้อมกับร้องไห้โฮ เต็มไปด้วยความโศกเศร้ามากมายนัก.
ตี้เสวียนชาที่อยู่ไกลออกไปใบหน้ากระตุก จ้องมองเซียนเซียน แววตาที่เผยความเศร้าแฝงอยู่ด้านใน.
"ท่านบอกต้องการให้ข้ารออยู่ที่นี่ ข้าไม่เคยออกไปใหน ทุกวันรอคอยแต่ท่านในต้าเจิ้ง รอคอยให้ปู่กลับมา เมื่อปู่กลับมา ปู่จะเล่าเรื่องต่าง ๆ ด้านนอกให้กับข้าฟัง!"
"เซียนเซียนไม่ไป เซียนเซียนจะรอท่านปู่ที่นี่ทุกวันเหมือนเดิม ทุกวันที่ดวงตะวันขึ้น ข้าจะคอยขอพรให้กับท่านปู่ ขอให้ท่านปู่ไม่ต้องพบเข้ากับภัยอันตราย อวยพรให้ท่านปู่กลับมาหาเซียนเซียนอย่างปลอดภัย!"
"ท่านปู่ ท่านไม่ต้องการเซียนเซียนแล้ว? ท่านกลับมาเร็วเข้า!"
"เซียนเซียน! ข้า!"ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เผยความเจ็บปวดออกมาในทันที.
"ข้าไม่ต้องการเจ้า ข้าต้องการปู่ของข้า......!”เซียนเซียนที่ร้องไห้เสียงดังร้องออกไปเสียงสั่น.
ใบหน้าของตี้เสวียนชาที่เผยท่าทางเจ็บปวดมากขึ้นและก็มากขึ้น.
"ท่านปู่บอกข้า ให้ข้ารอที่ต้าเจิ้ง รอท่านกลับมา บอกว่าหากข้าไม่กลับมา ไม่ให้เซียนเซียนออกจากต้าเจิ้ง เจ้าไม่ใช่ปู่ข้า เจ้าต้องการสังหารปู่ของข้า! ข้าไม่ไปกับเจ้า ข้าไม่ไปกับเจ้า!"เซียนเซียนที่ร้องออกมาด้วยน้ำตาที่อาบใบหน้า.
จากนั้น เซียนเซียนที่วิ่งกลับเข้าไปในตำหนักซ่างเฉินด้วยความเศร้าอย่างที่สุด.
ตี้เสวียนชาที่ยื่นมือออกไป ต้องการจะเรียกเซียนเซียน ทว่าในเวลานี้กลับพูดอะไรไม่ออก.
"เซียนเซียน!"จงซานที่เอ่ยหยุดเซียนเซียนเอาไว้ในทันที.
เซียนเซียนหันมามองจงซาน ก่อนที่จะวิ่งเข้ามาซบอกของจงซาน พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลย้อย.
ตี้เสวียนชาที่อยู่ตรงข้ามกำลังขมวดคิ้วไปมา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดมากขึ้นและก็มากขึ้น.
ดูเหมือนว่าความเศร้าที่มากมายจนทำให้เขาไม่สามารถแสดงความโกรธออกมาได้ อารมณ์ของเขาที่เผยความเศร้าออกมาจากส่วนลึกจนแสดงออกมาบนใบหน้า.
ราวกับความเศร้าที่มากมายนั้น จะทำให้เขานึกอะไรบางอย่างได้ เป็นความจำเมื่อครั้งที่บุตรชายของเขาได้ตายไป หัวใจของเขาที่เจ็บปวดโศกเศร้าเช่นนี้ เป็นความเศร้าที่เกินจะพรรณนาได้ ในโลกนี้ครอบครัวของเขามีเพียงเซียนเซียน ในเวลานี้จิตใจร่างกายของเขาที่กำลังสั่น เขาที่ต้องการปกป้องนางให้นางเติบโตขึ้นมาด้วยความสุข เพราะว่าเขาไม่ต้องการจะให้ตัวเองต้องพบกับความเศร้าที่ลึกล้ำที่เคยเกิดขึ้นมาก่อน.
เขาเคยให้คำมั่นกับตัวเอง เขาต้องการปกป้องหลานผู้นี้ให้พบแต่ความสุข แม้แต่ต้องสังหารตัวเองก็ยอม ใช่จงซานอาจจะกล่าวถูก เป็นไปได้ ตัวตนของตี้ซือเทียนมีอยู่แม้แต่ต้องการสังหารเซียนเซียน? นี่เขาต้องการสังหารเซียนเซียนด้วยตัวเองรึ?
ในอดีตตี้เสวียนชาที่ให้คำมั่น เขาพร้อมที่จะทำทุกอย่าง เซียนเซียนจะเป็นคนที่ตี้เสวียนชาเอาใจใส่ที่สุด แม้นแต่เขายินดีที่จะตกตาย หากเพื่อปกป้องความปลอดภัยให้กับเซียนเซียน.
ดวงตาทั้งสองข้างของตี้เสวียนชา ในเวลานี้มันได้กลายเป็นสีแดง หัวใจของเขาที่เต็มไปด้วยความเศร้า ตี้ซือเทียน เป็นตี้ซือเทียนทำให้เขาสูญเสียความเป็นตัวเขาไป.
ความเศร้าความไม่ยินดีที่ทำให้ตี้เสวียนชาแข็งแกร่งขึ้นอีกครั้ง.
หากจะกล่าวแล้วล่ะก็ จงซานในโลกใบนี้ เขาไม่ใช่คนที่มีพลังแข็งแกร่งที่สุดในโลกหล้า ทว่าตัวเขาคือคนที่มีจิตใจความรู้สึกที่แข็งแกร่งที่สุดต่างหาก.
จงซานที่เห็นตี้เสวียนชาในเวลานี้ เขาที่ตบหลังปลอบเซียนเซียนและกล่าวออกมาว่า "โขกศีรษะให้กับปู่ของเจ้าสามครั้ง ขอให้เขาเอาชนะวิญญาณร้ายและกลับมาพบเจ้าอีกครั้ง!"
เซียนเซียนที่ยังสะอื้น ตัวสั่นก่อนที่จะค่อย ๆ หันหน้าไปมองตี้เสวียนชา.
ตี้เสวียนชาที่เห็นเซียนเซียนเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ภายในใจของเขาเวลานี้ราวกับมีมีดกำลังเฉือนมันแทบแตกสลาย หลานของเขา?
เซียนเซียนที่ก้าวออกไปพร้อมกับคุกเข่าลง สายตาจ้องมองตี้เสวียนชา กล่าวทั้งน้ำตา "ท่านปู่ เซียนเซียน เซียนเซียนจะรอท่าน เซียนเซียนเป็นหลานสาวของท่านตลอดกาล!"
"กึก!" "กึก!" "กึก!"
เซียนเซียนที่โขกศีรษะสามครั้ง นางที่ไม่ได้ใช้พลังฝึกตนปกป้องร่างกาย นางที่ใช้หน้าผากของนางโขกลงไปกับพื้น ทำให้เกิดแผลที่หน้าผากของนาง.
เห็นบาดแผลที่บนศีรษะของเซียนเซียนแล้ว ลึกภายในใจของตี้เสวียนชาที่เริ่มสั่นไหว ไม่สามารถกล่าวอะไรออกมาได้ในเวลานี้.
เนี่ยนโหยวโหยวที่ก้าวออกไป ช่วยพยุงเซียนเซียน ก่อนที่จะพานางกลับเข้าไปยังตำหนักซ่างเฉิน ตลอดทางนั้น ทุก ๆ สามก้าวนางจะหันหน้ากลับมา สายตาของนางที่มีน้ำตาไหลไม่หยุด.
ตี้เสวียนชาที่กำหมัดแน่น พร้อมกับขบฟันแน่น จ้องมองเซียนเซียนที่กำลังก้าวตรงไปด้านในห้องโถง พร้อมกับคิดอะไรไม่หยุด.
