Chapter 1156 เปิดโลกเขตแดนมารสวรรค์.
*****ดวงตายักษ์ของจงซานความจริงมันคือเนตรแสงสวรรค์(เนตรซังเทียนจื่อ) ที่นำมาจากโลกใบเล็กแต่ก่อนหน้านี้มีสีแดงโลหิต จงซานเก็บเข้ามาในโลกเขตแดนตัวเองเปลี่ยนเป็นสีม่วงและตั้งชื่อมันใหม่ว่า เทียนฟา
เนตรเทียนฟาที่ปล่อยออกมา ปกคลุมร่างกายจงซาน โดยใช้วิถีสวรรค์หนึ่งร้อยเส้น สร้างเป็นกรงทรงกระบอก ล้อมรอบร่างกายมังกรแท้ สามารถที่จะต้านทานอำนาจมหาวิถีควบคุมดวงดาราได้อีกด้วย.
หยิงเห่าที่ทุ่มสมาธิทั้งหมดในการปล่อยฝ่ามือ แน่นอนว่าไม่มีเวลามาสนใจพลังมหาวิถีควบคุมดวงดาราอีก ฝ่ามือที่เคลื่อนที่เข้าใกล้จงซานแล้ว จงซานไม่มีที่ให้หนีแล้ว.
ร่างมังกรแท้จำแลงจงซาน แม้นว่าขยับได้ ทว่าก็อยู่ได้แค่ในกรงวิถีสวรรค์เท่านั้น.
หากแต่สำหรับจงซานแล้ว กลับพอแล้ว.
"โฮกกกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงมังกรคำราม แสงสีขาวที่ถูกปล่อยออกมาจากร่างของมังกรแท้.
อำนาจชีพจรฟ้า อำนาจชีพจรฟ้าปรากฎอีกครั้ง ปกคลุมวิถีสวรรค์ทั้งหนึ่งร้อย เพื่อผลักดันอำนาจมหาวิถีควบคุมดวงดาราออกไป เป้าหมายของจงซาน มีเพียงหนึ่งเดียวคือ สร้างพื้นที่ขนาดเล็กขึ้นเพื่อเชื่อมต่อสวรรค์และปฐพี เพื่อที่จะรวบรวมอำนาจชีพจรฟ้าขึ้นอีกครั้ง.
ฝ่ามือที่ทรงพลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้แล้ว จงซานที่ไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย.
ร่างมังกรแท้จำแลงจงซานที่ปรากฎอำนาจชีพจรฟ้าขึ้น บนเล็บทั้งสิบเก้า เก้าเล็บที่ยกขึ้น สร้างขวานยักษ์.
"โฮกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของมังกรคำราม เนตรเทียนฟาที่เรืองแสง ส่องประกายปกคลุมร่างของมังกรแท้อีกรอบ หนึ่งร้อยวิถีสวรรค์ที่เคลื่อนที่ไปด้านหน้ารวมตัวกัน พร้อมกับทะลวงไปด้านหน้าพร้อมกับอำนาจชีพจรฟ้า.
"ขวานสะบั้นสวรรค์กระบวนท่าที่สาม เหอปิง?(รวมทหาร)"จินเผิงที่อยู่ด้านล่างจำได้.
เป็นความจริงดังที่จินเผิงเอ่ย แยกสวรรค์กระบี่ท่าที่สามใช้โดยร่างมังกรแท้ ทำให้ขวานที่ใช้ออกไปนั้นใหญ่เป็นอย่างมาก ก่อนที่จะพุ่งตรงออกไปอย่างรวดเร็วไปยังฝ่ามือที่ทรงพลังด้านหน้า.
ขวานยักษ์ที่ทรงพลัง เป็นพลังที่มากมายที่สุดที่จงซานได้ใช้ออกมา พลังตัดที่น่าเกรงขามพุ่งออกไป.
เทียบกับเมื่อครั้งใช้ที่แดนเทวะซือเทียน เวลานี้เมื่อพลังฝึกตนเพิ่มขึ้นสองขั้น อีกทั้งอยู่ในดินแดนต้าเจิ้ง ตลอดจนเปลี่ยนร่างเป็นมังกรแท้ ขวานสะบั้นสวรรค์กระบวนท่าที่สามนี้ ทรงพลังกว่าเดิมถึงห้าเท่า.
กลายเป็นพลังที่มากมายมากล้น เห็นเป็นริ้วแสงสีขาวที่พุ่งออกไป สับไปยังฝ่ามือยักษ์.
ฝ่ายตรงข้าม หยิงเห่าที่เผยรอยยิ้มเหยียดหยัน.
แน่นอนว่าหยิงเคยเห็นแยกสวรรค์กระบวนท่าทางที่สามมาก่อน แม้นว่าจะเพิ่มพลังขึ้นมาอีกห้าเท่า หากแต่ยังไม่สามารถเทียบกับฝ่ามือเขาได้.
ขวานสะบั้นสวรรค์กระบวนท่าที่สาม? ต่อหน้าฝ่ามือยักษ์ หากต้องการจะเทียบชั้นล่ะก็ จะต้องเพิ่มพลังอย่างน้อยร้อยเท่า!
เหล่าขุนนางต้าเจิ้งที่จ้องมองอย่างจริงจัง เซียนบรรพชนสังเกตการณ์เองก็จับจ้องมองไม่วางตาเช่นกัน.
บนซุ้มลอยฟ้า.
"เป็นทักษะที่ร้ายกาจ หากหยิงเห่าไม่ได้เคลื่อนย้ายพลังสวรรค์และปฐพี ใช้มันลอบโจมตีหยิงเห่า บางทีอาจจะได้ผล ข่างน่าเสียดายเวลานี้ไม่สามารถที่จะต่อกรกับหยิงเห่าได้ ต่อหน้าฝ่ามือยักษ์ของหยิงเห่า มีเพียงความตายเท่านั้นที่รออยู่!"หมี่เทียนที่แค่นเสียงดูแคลน.
ส่วนม่อจื่อที่อยู่ข้าง ๆ ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
กระบวนท่าดังกล่าวของจงซาน ดูเหมือนว่าจะเกินความคาดหวังของม่อจื่อเรียบร้อยแล้ว ทว่ามันก็ยังไม่พออยู่ดี!
บนอวกาศ.
ใบหน้าของหยิงเห่าที่เต็มไปด้วยความดุร้าย ขวานสะบั้นสวรรค์กระบวนท่าที่สามกำลังจะชนเข้ากับฝ่ามือยักษ์ในที่สุด ในเวลาเดียวกันนั้น ดวงตาของหยิงเห่าที่เปล่งประกาย ทำให้ฝ่ามือยักษ์เปล่งแสง.
ขวานสะบั้นสวรรค์ของร่างแปลงมังกรแท้จงซาน ดวงตามังกรหรี่เล็กลง จะสำเร็จล้มเหลวตัดสินเพียงแค่ครั้งเดียว.
พริบตาที่กระแทกกำลังจะปะทะกันนั้น ที่ด้านหลังหยิงเห่าหนึ่งเมตร ในเวลานั้น ปรากฎรอยแยกบนห้วงมิติแยกออกมา.
เปิดออก ห้วงมิติเปิดออก?ไม่ ไม่ใช่ความว่างเปล่าที่เปิดออก แต่เป็นเส้นทางที่เปิดออกมา เป็นหลุมดำที่เชื่อมต่อ เปิดออกมาจากสถานที่อื่น?
พริบตานั้น ทันทีที่ปรากฎหลุมดำที่ด้านหลัง มันได้ขยายกว้างออกมาในทันที เผยให้เห็นโลกที่กว้างใหญ่ไพศาลขึ้นมา เป็นห้วงมิติที่มีสภาพแวดล้อมอันแปลกประหลาด ราวกับเป็นถ้ำแห่งหนึ่งที่เปิดขึ้น.
ด้านล่าง เซียนบรรพชนมากมายที่จ้องมองดวงตาเบิกกว้างกลมโต เผยท่าทางประหลาดใจ ห้วงมิติที่เปิดออกนั่น คืออะไร? ทุกคนแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง มันคืออะไรกัน?
บนซุ้มลอยฟ้า ม่อจื่อและหมี่เทียนที่กำลังมองจงซานที่กำลังแขวนอยู่บนความเป็นความตาย พริบตาเดียวที่ห้วงมิติปรากฎขึ้น ทั้งสองคนแทบจะยืนขึ้นพลางถอนหายใจออกมา.
แม้นแต่ปราชญ์เทพทั้งสองยังไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง.
"จะเป็นไปได้อย่างไร?"ม่อจื่อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"เปิดโลกเขตแดนมารสวรรค์? มันคือโลกเขตแดนมารสวรรค์จริง ๆ รึ?ทำเช่นนี้ได้อย่างไร? นี่มันทักษะอะไรกันแน่?"หมี่เทียนที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจเช่นกัน.
ทางเข้าโลกมารสวรรค์? เมื่อออกมาจากปากของปราชญ์เทพ แน่นอนว่าไม่มีอะไรผิดพลาดแน่.
เปิดทางเข้าโลกมารสวรรค์ ดูเหมือนว่าห้วงมิติที่เปิดออกเริ่มสูบพลังฟ้าดินรอบ ๆ หยิงเห่าในทันที.
ก่อนหน้านั้นอำนาจมหาวิถีหยิงเห่าที่เกิดมาจากอำนาจฟ้าดินที่ไม่เพียงพอ ได้แตกสลายหายไปก่อนแล้ว ทำให้ในเวลานี้เขาไม่มีพลังที่จะรวมวิถีสวรรค์ ร่างกายที่ไม่สามารถรวมวิถีสวรรค์ให้เป็นมหาวิถีได้ ร่างกายย่อมมีประสิทธิ์ภาพในการรับรู้ลดลงอย่างแน่นอน.
อีกอย่าง ในเวลานี้สมาธิของหยิงเห่าได้ถูกนำไปรวมอยู่ที่ฝ่ามือยักษ์ ทำให้ตัวเองไม่สนใจเรื่องทั้งหมด อำนาจมหาวิถีที่ปกคลุมร่างตัวเองด้วยนั้น โดยปกติแล้ว หากมีผู้ฝึกตนใดเข้าใกล้ จะต้องทำให้รับรู้ได้ในทันที ไม่มีใครลอบเข้ามาด้านหลังได้ เพราะเขานั้นได้อยู่ในตำแหน่งที่ไร้เทียนทานแล้ว.
เป็นเรื่องแน่นอนกลับความเคยชินนี้ หยิงเห่ายังต้องคิดว่าจะมีคนลอบเข้ามาโจมตีตัวเองอีกรึ?
เกี่ยวกับการบัญชาทัพนั้น การเข้าโจมตีทัพอื่นให้ประสบผลมากที่สุด เหล่าทหารที่ถูกส่งออกไปนั้น จะต้องกำจัดศัตรูได้ในเวลาอันสั้น หาไม่แล้วความปลอดภัยของผู้บัญชาการทัพจะต้องมีสายลับลอบเข้ามาอย่างแน่นอน.
ด้วยหยิงเห่าที่มั่นใจมากมาย ร่างกายของเขานั้นไม่ได้ป้องกันเอาไว้แต่อย่างใด กว่าจะรู้ว่ามีคนลอบมาด้านหลัง ร่างกายของตัวเองก็จมลงไปในโลกมารสวรรค์ครึ่งหนึ่งแล้ว.
แม้นว่าหยิงเห่าจะพบว่ามันคือโลกมารสวรรค์ พลังดูดที่บ้าคลั่งน่าเกรงข้าม ก็เริ่มฉุดกระชากเขาอย่างรุนแรงแล้ว.
เขากำลังถูกลากเข้าไปในโลกมารสวรรค์อย่างงั้นรึ?
เมื่อหยิงเห่ารู้ตัว ร่างกายของเขาทั่วร่างถึงกับขนลุกตั้งชัน ร่างกายที่สั่นไหว แม้แต่พลังยังถดถอยลงอย่างรวดเร็ว.
หยิงเห่าในเวลานี้ที่ถูกดึงเข้ามาในโลกมารสวรรค์ เขาพบว่าเป็นสตรีในชุดขาวที่งดงามผู้หนึ่งกำลังฉุดลากดึงเขาเข้ามาด้วยพลัง.
เขาที่กำลังตะเกียกตะกายด้วยความโกรธเกรี้ยว ทำให้ฝ่ามือยักษ์ของเขาเวลานี้ส่ายไปมา ด้วยเสียสมาธิจากร่างกายที่ถูกสูบเข้าโลกมารสวรรค์.
ในเวลานี้จิตสำนึกของเขาที่ชะงักงัน สมาธิที่หลุดหาย ทำให้ฝ่ามือของเขาบิดเบี้ยวในทันที ก่อนที่จะระเบิดออกมาเป็นระยะ กลายเป็นอยู่ในสภาพอ่อนแอ.
"ตูมมมมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~!”
ขวานสะบั้นสวรรค์ที่เข้าปะทะฝ่ามือที่อ่อนกำลัง ลง ระเบิดออกมาเสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
ประกายแสงที่สว่างจ้า สาดกระจายไปทั่วทุกสารทิศ ราวกับดวงตะวันขนาดย่อม ๆ เจิดจ้าแสบตา พริบตาเดียวหลังจากนั้น หลายคนที่ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้.
ทุกคนรับรู้เพียงว่า จงซานโจมตีออกมาด้วยพลังที่แข็งแกร่งมาก กระแทกเข้ากับฝ่ามือยักษ์ของหยิงเห่า เกิดการปะทะกัน จนระเบิดออกมาเสียงดังสนั่น จนปล่อยแสงสว่างจ้า ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย.
ในเวลานี้ ทุกคนไม่รู้ว่าผลลัพธ์นั้นออกมาเป็นเช่นไร.
มีเพียงคนส่วนน้อยเท่านั้นที่สามารถมองเห็นได้ ซึ่งรวมม่อจื่อและหมี่เทียน หากแต่ทั้งสองคนไม่สามารถมองเห็นสตรีชุดขาวที่งดงามภายในหลุมแล้ว ไม่เช่นนั้นพวกเขาต้องคาดเดาอะไรบางอย่างได้อย่างแน่นอน.
"มีทักษะในการเปิดโลกมารสวรรค์ด้วยอย่างงั้นรึ?"หมี่เทียนที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นตกใจ.
"นอกจากนี้ ยังเปิดออกมาจากด้านใน สามารถเปิดโลกมารสวรรค์ และอยู่ด้านในได้โดยที่ไม่เสียสติ มีเพียงต้าจื่อไจ้เท่านั้น."ม่อจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เป็นจงซานแน่นอน ไม่เช่นนั้นไม่มีทางที่จะทำเช่นนี้ได้ ต้องเป็นจงซานแน่ คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะติดต่อกับคนของโลกมารสวรรค์อย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของหมี่เทียนเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม.
สองปราชญ์เทพที่จ้องมองขึ้นไปบนอากาศ.
แสงสว่างที่ค่อย ๆ สลายหายไป บนห้วงอากาศที่ว่างเปล่า ห้วงมิติที่ยังคงสั่นไหว เหล่าเซียนบรรพชนที่ยังไม่สามารถมองเห็นภาพทั้งหมดที่เกิดขึ้นได้ชัดเจนนัก.
ส่วนหยิงเห่าที่ดิ้นรนอย่างรุนแรง ท้ายที่สุดก็หลุดออกมาจากปากทางเข้าโลกมารสวรรค์ได้ ร่างกายของเขาที่ถูกดึงเข้าไปนั้น กลับคืนมาอีกครั้ง ทว่าโลกมารสวรรค์นั้นกลับปิดลงอย่างรวดเร็ว ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อีก.
กับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ ทำให้ขวานสะบั้นสวรรค์กระบวนท่าที่สาม ทรงพลังเพียงพอสามารถทำลายฝ่ามือยักษ์ให้ระเบิดแตกสลายหายไป.
แม้นว่าจะใช้แผนการลากตัวหยิงเห่าเข้าไปในโลกมารสวรรค์ ทำให้ฝ่ามือยักษ์สูญเสียการควบคุม จนทำให้พลังลดลง เท่ากับขวานสะบั้นสวรรค์กระบวนท่าที่สาม ทว่าก็ยังนับว่าเป็นความสามารถของจงซานอย่างแท้จริง.
จงซานเวลานี้ที่รู้สึกว่าอำนาจมังกรแท้ถึงขีดสุดแล้ว ก่อนร่างของเขาจะระเบิดเสียงดังสนั่น.
"ปัง!”
จงซานร่างมังกรแท้จำแลงที่สลายหายไป พลังสะท้อนส่งร่างของจงซานร่วงหล่นลงมายังทิศทางสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
"วูซซซ!”
ร่างมังกรแท้สลายหายไปแล้ว กลายร่างมาเป็นจงซานเช่นเดิม ส่วนมังกรทองชื่อเสียงวาสนาขีดชาดยังคงหมุนวนอยู่รอบ ๆ จงซาน ทำให้สามารถลดแรงกระแทกจากการระเบิดและรักษาสมดุลได้.
"พุ!"
บนอากาศ จงซานที่พ่นโลหิตคำโต.
"ปัง!”
จงซานที่ตกลงไปที่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิง.
"เซิ่งหวัง!"เหล่าขุนนางนับร้อยที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
ทว่าจงซานไม่ได้สนใจ ทว่ายังคงจ้องมองขึ้นไปบนอากาศ จ้องมองไปยังหยิงเห่าที่ยังคงลอยอยู่บนท้องฟ้า.
หยิงเห่าที่หลุดออกมาจากโลกมารสวรรค์ได้ ทว่าเวลานี้เขาไม่ได้เร่งรีบไล่ตามจงซานเข้าไปโจมตีในทันที ทว่ายังคงจ้องมองรอบ ๆ ด้วยความระมัดระวัง ร่างกายของเขาที่ปรับสภาพ ก่อนที่อำนาจมหาวิถีปรากฎขึ้นอีกครั้ง ทำให้การป้องกันของเขาแข็งแกร่งขึ้นอีกแล้ว.
การต่อสู้ก่อนหน้านี้ น่าเหลือเชื่อเกินไป! แม้หยิงเห่าจะเป็นปราชญ์เทพ ภายในจิตใจยังสั่นไหวไปมาอย่างบ้าคลั่ง.
จงซานที่ยืนอยู่ด้านหน้าตำหนักหยิงเห่า สามารถมองผ่านเข้าไปจนเห็นหยิงเห่าได้ จากใบหน้าที่มองไม่เห็น คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีโลหิตไหลออกมา.
โลหิตไหลออกมาอย่างงั้นรึ? จงซานรับรู้แล้วว่าตัวเองทำสำเร็จแล้ว.
โลหิตที่ไหลออกมานั้นไม่ใช่เพราะว่าโลกมารสวรรค์ที่น่าเกรงขาม ไม่ใช่ว่าปราชญ์เทพกลัวโลกมารสวรรค์ แต่เพราะเขาตะเกียกตะกายออกมาด้วยพลัง ทำให้ได้รับบาดเจ็บภายในจากพลังสะท้อนกลับ.
โลหิตที่ไหลออกมานั้น เป็นเพราะพลังสะท้อนที่รุนแรงจากฝ่ามือยักษ์ที่แตกสลายก่อนหน้านี้.
แม้นว่าแรงสะท้อนจะได้มากมายนัก แต่ก็ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยได้ ทว่าในความคิดของจงซานเพียงเท่านี้ก็นับว่าคุ้มค่าแล้ว เพราะว่าเวลานี้ข่าวดีที่จงซานรอคอยจากภพหยิงได้มาถึงแล้ว.
ภพหยิน เมืองซ่าง ห้องอักษรของจงซาน.
ด้านข้างเสนาธิการของต้าเจิ้ง ปรากฎร่างในชุดสีดำ 11 ร่างขึ้นมาในทันที.
หนึ่งในนั้นที่แสดงความเคารพจงซานเป็นอย่างมาก "แม่ทัพกองกำลังที่ 9 หวังคูยินดีที่จะเป็นพลังให้กับเซิ่งหวัง!"
"ไปก่อนค่อยพูด!"จงซานที่โบกมือ ก่อนที่จะปรากฎผังจักรพรรดิพร้อมกับนำคนทั้ง 11 ไป.
หวังคูได้นำสิบเซียนบรรพชนของเผ่าโครงกระดูกมาด้วย แม้นว่าจะล่าช้า ทว่าท้ายที่สุดก็มาถึง.
ภพหยาง ที่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิง.
จงซานที่เงยหน้าขึ้นมองฟ้า ก่อนหน้านั้นเขาได้ใช้โลกมารสวรรค์ลอบโจมตีหยิงเห่า คงทำสำเร็จแค่ครั้งเดียว หากใช้อีกครั้ง ไม่มีทางประสบผลอีกแล้ว.
อย่างไรก็ตาม จงซานหาได้สนใจ.
แม้นว่าที่มุมปากจะมีโลหิตไหลออกมา ทว่าสายตาของเขาที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายังคงเผยท่าทางเฉยเมยไม่แยแส.
โลหิตที่ไหลออกมาจากใบหน้าหยิงเห่า ค่อย ๆ หายไปช้า ๆ ชัดเจนว่าการฟื้นตัวของเขานั้นช้าลง.
หยิงเห่าที่ก้มหน้าจ้องมองลงมายังจงซาน.
บนท้องฟ้าเวลานี้ เนตรแสงสวรรค์เองก็ได้หายไปแล้วเช่นกัน อย่างไรก็ตามนี่ก็เป็นบ่งบอกได้ว่าจงซานนั้นมีเรื่องแปลกประหลาดมากมายที่ทำให้ทุกคนได้ประหลาดใจไม่หยุด.
"เจ้าไม่มีโอกาสอีกครั้งแล้ว!"หยิงเห่าที่เอ่ยออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ไม่ เป็นเจ้าต่างหากที่ไม่มีโอกาสอีกแล้ว!"จงซานแค่นเสียงดูแคลนกลับไป.
