Chapter 1154 ฝ่ามือแยกกาลอากาศ
ภพหยิง ทวีปทิศเหนือ อาณาเขตเฟิงจงทิศใต้.
คนกลุ่มหนึ่งราว ๆ 3000 คน ที่บินข้ามทะเล กำลังเข้าสู่อาณาเขตเฟิงจง ขณะที่กำลังข้ามทะเล พวกเขาแต่ละคนสวมชุดที่ดูโอ่อ่าอลังการเป็นอย่างมาก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอหังการ.
แต่ละคนนั้นนั่งอยู่บนอสูรเทวะที่หลากหลาย ราชสีห์เก้าเทวะ กวางเทวะเก้าสี กระเรียนปีกทอง แม้แต่กิเลนเหมันต์ที่น่าเกรงขามยังมี แต่ละคนที่นั่งอยู่บนอสูรเทวะที่น่าเกรงขามทั้งหมด.
คนเหล่านี้มีพลังฝึกตนที่หลากหลาย คนที่ด้อยสุดยังเป็นเพียงปุถุชนระดับแกนทองเท่านั้น ทว่ากลับนั่งอยู่บนอสูรเทวะกิเลนที่ดุร้าย.
คนทั้งสามพันนี้ ดูเหมือนว่าจะเป็นคนในตระกูลเดียวกัน.
เมื่อข้ามทะเลมาแล้ว หนึ่งในนั้นที่โบกมือ ก่อนที่จะร่อนลงไปบนเทือกเขาแห่งหนึ่ง คนทั้งหมดที่ร่อนลงช้า ๆ .
ตำหนักหลายแห่งที่ถูกนำออกมา เรียงรายกระจายออกไปรอบ ๆ จนทั่ว.
กลุ่มคนที่หยุดพักนี้ ทว่าที่จริงมีชายในชุดสีดำที่หรูหราลอยอยู่บนอากาศ ก่อนที่จะจ้องมองไปยังรอบ ๆ "ทุกท่าน ท้ายที่สุดก็มาถึงอาณาเขตเฟิงจงแล้ว การเดินทางครั้งนี้ ทุกท่านต้องยากลำบากแล้ว พักสักครู่เถอะ หลังจากนี้หลายวัน ข้าจะพาทุกท่านเข้าพบเซิ่งหวัง.”
"ทุกคนพักได้!"เสียงสั่งการไปยังคนทั้งหมดของตระกูล.
ทันใดนั้น เหล่าผู้เยาว์ของตระกูลที่แยกย้ายกันเข้าที่พัก.
เหล่ายอดฝีมือที่สั่งการผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเองให้กระจายกันออกไป.
ชายในชุดสีดำที่หรูหราที่ร่อนลงยืนอยู่บนลาน คนอื่น ๆ เองก็กระจายออกไปรอบ ๆ .
"ทุก ๆ ท่านที่ร่วมเดินทางมายังต้าเจิ้งพร้อมกับข้า จนมาถึงที่นี่ ข้าต้องขอบคุณทุกท่านอีกครั้ง!"ชายในชุดสีดำที่เอ่ยปากกล่าวต่อคนหนึ่งร้อยคน.
"สหายเต๋าเซิ่ง เจ้าอย่าได้จริงจังเกินไป ในอดีตด้วยโองการสวรรค์ พลังฝึกตนของพวกเราหยุดชะงัก ไม่สามารถที่จะช่วยเจ้าให้เป็นอาวุโสได้ ข้าและคนอื่น ๆ รู้สึกเสียใจมาก ในเวลานี้ข้าและคนอื่น ๆ พร้อมกับครอบครัวจึงได้เดินทางมาเพื่อเจ้า ไม่จำเป็นต้องเกรงใจกัน."ชายในชุดสีแดงเอ่ย.
"ในอดีต เฮ้อ ข้าได้ทำให้พวกเขาต้องเสี่ยงอันตราย!"เซิ่งกงเป้าที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่เลย ไม่สามารถตำหนิเจ้าได้ เจ็ดปราชญ์เทพทำลายต้าโจว ไม่สามารถตำหนิเจ้าได้ ไม่ใช่ว่าท้ายที่สุดปราชญ์เทพทั้งเจ็ดได้ร่วงหล่นจากสวรรค์ทั้งหมดหรอกรึ? ในอดีต เมื่อครั้งศาลเทพต้าซ่างรุ่งโรจน์นั้น ข้าและคนอื่นยังมีพลังฝึกตนที่ต่ำเตี้ย ยากที่จะช่วยอะไรได้ ทำให้สหายเซิ่งต้องแบกรับทุกอย่างไว้ แม้แต่ช่วยพวกเรา พวกเราผ่านเวลาที่ยากลำบาก เมื่อจะสามารถช่วยอะไรเจ้าได้ มีรึที่พวกเราจะไม่ยินดี!"ชายในชุดสีแดงเอ่ย.
"ในเวลานี้ต้าซ่างได้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว ข้าที่ไม่เคยไปหาพวกเจ้าเลย แม้แต่ได้ทำให้ทุกคนสุญเสียอิสระ ไม่สามารถทำอะไรตามใจได้ แม้แต่แจ้งให้ข้าราชบริพารทุกคนย้ายราชวงศ์ เรื่องนี้ข้าได้ล่วงเกินทุกท่านแล้ว!"
"จะเป็นไปได้อย่างไร? ข้าและคนอื่น ๆ ไม่คิดที่จะทรยศบรรพชน ไม่มีทางที่จะมองไม่เห็นเจ้าต้องเจ็บปวด ดังนั้น การที่เจ้ามาพบกับพวกเรา แน่นอนไม่ต้องเอ่ยถึงตระกูลของข้า หลังจากนี้พวกเราทุกคนยินดีที่จะก้าวไปพร้อมกับเจ้า!"ชายในชุดสีแดงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ทุกท่านเองก็นับว่าเป็นหนึ่งกลุ่มอิทธิพลเช่นกัน แม้แต่หลายคนที่ก้าวไปถึงระดับเซียนบรรพชนแล้ว ศิษย์หลายคนต่างก็มีชื่อเสียงไปทั่วหล้า ทุกคนไม่เคยลืมเซิ่งกงเป้า เซิ่งกงเป้าก็ไม่ลืมทุกท่านเช่นกัน มิตรภาพเช่นนี้ เซิ่งกงเป้าจะจดจำเอาไว้ นอกจากนี้เซิ่งกงเป้าก็จะไม่ทำให้ทุกท่านผิดหวังแน่นอน!"เซิ่งกงเป้าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าและคนอื่นแน่นอนว่าเชื่อเจ้า เพียงแต่ต้าเจิ้งที่กล่าวถึงไม่ได้ด้อยกว่าต้าซ่างในอดีตอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีแดงกล่าวออกมาอย่างสงสัย.
"ข้าและราชันย์เทพโจวกล่าว!"เซิ่งกงเป้าที่กล่าวยืนยัน.
คำพูดของเซิ่งกงเป้า ทำให้ทุกคนพยักหน้ารับ ราชันย์เทพโจวรึ? แม้นว่าจะร่วงหล่นจากสวรรค์ไปแล้ว ทว่าคนผู้นี้ ไม่มีใครกล้าดูแคลนราชันย์เทพโจวแน่นอน แม้แต่ปราชญ์เทพทั้งเจ็ด ยังไม่มีใครกล้าประมาทเขา? เรื่องที่จิตสำนึกที่เหลืออยู่ของราชันย์เทพโจวซิน ได้เล่าให้กับทุกคนแล้ว ทำให้ทุกคนไว้วางใจ พยักหน้ารับ เวลานี้ต่างก็คาดหวังในต้าเจิ้ง.
ที่ด้านข้างเซิ่งกงเป้าเวลานี้ มีชายในชุดสีน้ำเงินยืนอยู่ ที่หน้าผากของชายคนนี้มีไพลินประทับอยู่ ทำให้ดูลึกลับเป็นอย่างมาก.
เขาคือคนที่จงซานได้มอบหน้าที่ให้ปกป้องเซิ่งกงเป้า ผู้ปกครองวิหารต้าหมิงของศาลเทพต้าเจิ้ง โหลวซิงเฉินนั่นเอง เขาที่มีทักษะเทวะเวลา นับเป็นหนึ่งในยอดฝีมือเช่นเดียวกัน.
นับตั้งแต่ที่จงซานได้มอบหน้าที่ให้เขาคอยปกป้องเซิ่งกงเป้า ภายในใจของโหลวซิงเฉินนั้นไม่ค่อยเชื่อถือชื่อเสียงของเซิ่งกงเป้าเท่าใดนัก อีกทั้งเขายังอยู่พบหยิน ย่อมไม่รู้ตื่นลึกหนาบางอยู่แล้ว การที่เซิ่งกงเป้า มาชักชวนสหาย ไม่รู้ว่าจะมียอดฝีมือกี่คนที่ยอมรับ ไม่รู้ว่าเขาจะสามารถชักชวนยอดฝีมือได้สักเท่าไหร่กัน?
เป็นความจริงที่โหลวซิงเฉินนั้นมีวิสัยทัศที่ด้อยกว่าจงซานมาก ท้ายที่สุดแล้วมีคนถึง 3000 คนที่ยินดีก้าวมาตามคำชักชวนของเซิ่งกงเป้า และยังมีราว ๆ หนึ่งร้อยคนที่เป็นนักรบชั้นยอด.
เซิ่งกงเป้า แม่ทัพกองกำลังที่ 11 ของต้าเจิ้งนับว่าโดดเด่นอย่างแท้จริง.
ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น.
ทันใดนั้นใบหน้าของเซิ่งกงเป้าและโหลวซิงเฉินที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"ประชาชนต้าเจิ้ง ยกมือขวาขึ้น เป็นพลังให้กับข้า ช่วยข้าล้มหยิงเห่า~~~~~~~~~~~~!”
เสียงที่ดังขึ้นภายใจของโหลวซิงเฉินและเซิ่งกงเป้าในทันที เสียงคำรามของมังกรชื่อเสียงวาสนาดังผ่านออกมาถูกส่งไปทั่วแผ่นดิน.
ล้มหยิงเห่าอย่างงั้นรึ?
เซิ่งกงเป้าและโหลวซิงเฉินที่จ้องมองกันและกันในทันที.
"เซิ่งกงเป้า เกิดอะไรขึ้น?"หนึ่งในพวกเขาที่เปลี่ยนเป็นสงสัยในทันที.
"ทุกท่าน ต้าเจิ้งในเวลานี้คงต้องรบกวนให้ทุกท่านช่วยเหลือแล้ว เซียนบรรพชนทุกท่าน รบกวนเดินทางไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวพร้อมกับข้า ส่วนทุกท่านที่มีระดับเซียนโบราณลงไป อยู่ที่นี่ดูแลญาติพี่น้องทุกคน!"เซิ่งกงเป้าที่เอ่ยออกมาอย่างเร่งรีบ.
"ได้!"
แม้นว่าจะตกใจเล็กน้อย ทว่าทุกคนก็ตอบรับในทันที.
"โหลวซิงเฉิน นำทาง!"เซิ่งกงเป้าที่เอ่ยต่อโหลวซิงเฉิน.
"ตกลง!"โหลวซิงเฉินที่ตอบรับในทันทีเช่นกัน.
"ฟิ้ว!"
เซิ่งกงเป้า โหลวซิงเฉิน แปดเซียนบรรพชน ภายใต้การนำของโหลวซิงเฉิน เร่งรีบเดินทางไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวด้วยความเร็วสูง.
“!”
สิบร่างพริบตาเดียวก็หายไปลับขอบฟ้าในทันที.
----------------------------------------------------------------------
บนท้องฟ้าของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
เปลวเพลิงที่มากมายเวลานี้กำลังลุกไหม้ หยิงเห่าที่ใช้พลังของฟ้าดินเต็มกำลังเพื่อที่จะสังหารจงซานให้ตกตายไปในทันที.
พลังมหาศาล ที่ทำให้สวรรค์และปฐพีลุกไหม้ เวลานี้ทุกหนทุกแห่งที่มีเปลวเพลิงลุกไหม้ ก่อนที่จะลามพุ่งตรงไปยังร่างมังกรแท้จำแลงจงซาน.
ต่อหน้าพลังของฟ้าดินที่มากมาย มังกรทองขีดชาด แน่นอนว่าไม่สามารถต่อกรกับอีกฝ่ายแต่ เวลานี้ทำได้แค่ลดขนาด ก่อนที่จะผสานรวมเข้ากับร่างมังกรแท้ เมื่ออยู่ในร่างจำแลงมังกรแท้ ทำให้สามารถหลบการโจมตีที่แข็งแกร่งนี้ได้.
ภพหยิน ภายในห้องอักษรเมืองซ่าง.
จงซานที่ดวงตาหดเกร็ง "ใช้อำนาจของสวรรค์และปฐพีอย่างงั้นรึ? นี่คืออำนาจของสวรรค์และปฐพี?"
"เซิ่งหวัง มีอะไรอย่างงั้นรึ?"หนี่ปู่ซาที่สอบถามออกมาด้วยความสงสัย.
"หยิงเห่าที่ใช้พลังอำนาจสวรรค์และปฐพีแล้ว วิถีสวรรค์อื่น ๆ รอบ ๆ หายไปทั้งหมด เหลือเพียงแค่กฎมหาวิถีของตัวเอง."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เหล่าผู้ฝึกตน ไม่สามารถที่จะเคลื่อนย้ายอำนาจสวรรค์ได้ ก็เหมือนกับสูญเสียอำนาจวิเศษ เหลือเพียงแค่กายเนื้อที่ใช้ต้านได้?"หนี่ปู่ซาที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
สุญเสียอำนาจวิเศษอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของทุกคนที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน เคยได้ยินเกี่ยวกับอำนาจสวรรค์และปฐพี หากแต่ไม่เคยเจอด้วยตัวเอง ตอนนี้เกิดขึ้นแล้วอย่างงั้นรึ?
ภพหยาง บนท้องฟ้าสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
จงซานในร่างมังกรแท้จำแลง ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของอำนาจวิเศษได้เลยแม้แต่น้อย สามพันวิถีสวรรค์เวลานี้ถูกเคลื่อนย้ายออกไปทั้งหมดแล้วรึ? มีเพียงแค่พลังของหยิงเห่ารึ? จงซานไม่เพียงไม่สามารถใช้อำนาจวิเศษใด ๆ ได้ ทว่าสิ่งสำคัญที่สุดมีเพียงแค่หยิงเห่าเท่านั้นที่ใช้ได้ และอำนาจมหาวิถีควบคุมดวงดาราที่ทำให้เกิดไฟลุกไหม้ไปทั่วทุกสารทิศ กำลังพุ่งเข้ามาผาผลาญร่างของจงซาน.
พลังในการเผาไหม้ที่รุนแรงมาก เวลานี้มังกรแท้จำแลงจงซานที่ทำได้แค่เพียงใช้กายาเทพอสูรขั้นที่เก้า เพื่อเข้าปะทะ ทว่าร่างมังกรแท้เวลานี้ถูกสะกดเอาไว้ ทำให้ยากที่จะเคลื่อนไหว หยุดอยู่กับที่ ราวกับว่านอนอยู่บนเขียงให้คนอื่นเชือด.
หยิงเห่าที่เต็มไปด้วยความดุร้าย ก่อนที่จะฟาดฝ่ามือออกมา ฝ่ามือหนึ่งที่พุ่งตรงไปยังทิศทางของจงซาน.
ฝ่ามือนี้เคลื่อนที่ช้ามาก ทว่าการเหวี่ยงฝ่ามือของหยิงเห่า กับทำให้ฟ้าดินรอบ ๆ เปลี่ยนเป็นสีดำในทันที แม้แต่ดวงดาราที่อยู่รอบ ๆ ถึงกับอับแสงลงเล็กน้อยเช่นกัน.
ดูเหมือนว่าไม่ใช่พลังจากสวรรค์และปฐพี ทว่ารวมถึงพลังอำนาจจากบนอวกาศด้วย ที่ถูกดึงมารวมกันในฝ่ามือที่เคลื่อนที่ออกไปนี้.
หลังจากที่พลังมากมายถูกดึงมาทั้งหมด เวลานี้ฝ่ามือที่หยิงเห่าปลดปล่อยออกไปนี้ เต็มไปด้วยพลังของสวรรค์และปฐพี กำลังเหวี่ยงผ่านทะเลเปลวเพลิง และยังทำให้เปลวเพลิงที่อยู่รอบ ๆ กำลังลุกโชนสั่นไหวอย่างรุนแรงอีกด้วย.
หลุมดำขนาดใหญ่ที่ลุกไหม้ ฝ่ามือขนาดใหญ่ที่ปรากฎขึ้นบนอากาศ มองเห็นเป็นเงาลาง แม้นว่าความเร็วจะไม่มากนัก ทว่าก็ไม่สามารถดูแคลนได้.
เหล่าขุนนางต้าเจิ้ง ที่มองด้วยหัวใจที่สั่นสะท้าน กลิ่นอายที่เต็มไปด้วยพลังทำลายล้าง ทำให้จิตใจของพวกเขาถึงกับเหม่อลอยในทันที.
"อำนาจสวรรค์และปฐพี ฝ่ามือที่แยกกาลอากาศ!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"เซิ่งหวังที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เซียนเซิงซือ ฝ่ามือกาลอากาศคืออะไร?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความกังวลเช่นกัน.
"ฝ่ามือที่รวบรวมพลังจากสวรรค์และปฐพี แม้แต่อวกาศยังมืดมน ฟ้าดินที่แห้งเกี่ยว ชะตาวิถีปราชญ์เทพที่สะกดขม ฝ่ามือดังกล่าวนี้ ไม่เพียงแต่ทำลายมิติ ยังทำลายเวลาด้วย นี่คืออำนาจที่มีเพียงปราชญ์เทพใช้ได้!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ทำลายเวลา ทำลายเวลาอย่างไร?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความร้อนใจ.
"ยกตัวอย่างของพลังดังกล่าว แขนทั้งสองข้างของเจ้าที่มีอายุมากกว่าพันปี ทว่ามันจะส่งพลังโจมตีไปยังพันปีที่แล้ว หรือร่างของเจ้ามีอายุหมื่นปี มันก็จะส่งพลังไปทำลายร่างเจ้าเมื่อพันปีที่แล้ว ตัดผ่านเวลา กลับไปสังหารจุดกำเนิด เซียนบรรพชนทั่วไปยังต้องตาย."เซียนเซิงซือกล่าวด้วยความหวาดหวั่น.
เซียนเซิงซือที่รู้จักฝ่ามือนี้ ในเวลานี้ไม่สามารถช่วยอะไรได้! แม้นว่าจะมีเจียงซือมากมาย ก็ไม่สามารถที่จะป้องกันฝ่ามือนี้ได้.
ฝ่ามือนี้ ไม่ใช่ว่าใครจะสามารถรับได้ ในบันทึกตระกูล พลังนี้สามารถทำลายโลกได้ ทว่าปราชญ์เทพกลับสามารถใช้มันได้อย่างงั้นรึ?
เซิ่งหวังอยู่ในอันตรายแล้ว.
เหล่าข้าราชบริพารต้าเจิ้ง ฝ่ามือที่แยกกาลอากาศ การพบกับศัตรูเช่นนี้ จะรับมือย่างไร!
แม้แต่เซียนบรรพชนที่มาสังเกตการณ์ที่เผยท่าทางหวาดผวา แม้แต่เผยท่าทางดูแคลน จงซานครานี้ต้องตายอย่างแน่นอน.
แม้ว่าหยิงเห่าจะเคลื่อนย้ายอำนาจสวรรค์และปฐพี ทว่าพลังที่ถูกดึงอยู่บนรอบ ๆ อวกาศนั้น ได้ส่งผลทำให้เทียนโจวจื่อ เทียนเสิ่นจื่อและยอดฝีมือคนอื่น ๆ หยุดลง แม้แต่จ้องมองด้วยความประหลาดใจ.
"จงซาน แส่หาความตายอย่างงั้นรึ?"เทียนโจวจื่อที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
บนซุ้มลอยฟ้า ม่อจื่อที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า จดจ้องมองฝ่ามือที่น่าสะพรึงกลัวที่รวมขึ้นมาจากสวรรค์และปฐพี พลังที่คนทั่วไปยากจะรับได้ จงซานที่ไม่สามารถขยับได้ เขาจะต้องตายจริง ๆ แล้วรึ?
"เอ๊ะ?"ปราชญ์เทพหมี่เทียนที่เอ่ยออกมาจนทำให้ม่อจื่อหันหน้าไปมอง.
ปราชญ์เทพหมี่เทียนในเวลานี้ ไม่ได้จ้องมองขึ้นไปบนฝ่ามือบนอวกาศ ทว่าจ้องมองไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ในช่วงเวลาสำคัญนี้เขาไม่ได้มองหยิงเห่า กับมองสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว มีเรื่องอันใดที่สามารถทำให้หมี่เทียนต้องอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจได้.