Chapter 1149 ราชันย์เทพหลอมร่างเป็นมังกรแท้.

"สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเกิดเรื่องสำคัญเกิดขึ้น!"

"เซิ่งหวัง ต้องการพลัง ยกมือขวาขึ้นเร็วเข้า!"

"ใครคือหยิงเห่า? คาดไม่ถึงเลยว่าจะท้าทายเซิ่งหวัง?"

"ยกมือขวาขึ้น หลายร้อยปีเซิ่งหวังไม่เคยขอความช่วยเหลือ หากใครไม่ยก จะต้องถูกขับไล่ออกจากแผ่นดิน!"

........................

............

......

มังกรที่คำรามดังกึกก้อง เสียงที่ดังกระจายไปทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง เร่งเร้าความรู้สึกของประชาชนต้าเจิ้ง จงซานที่เป็นตัวตนหาใดเปรียบของต้าเจิ้ง ทุกคนที่เต็มไปด้วยความเคารพจงซาน เหนือล้ำยิ่งกว่าปราชญ์เทพสะอีก ในเวลานี้ ต่างก็ยกมือขึ้นมาพร้อม ๆ กัน.

พลังอำนาจของแผ่นดินที่สนับสนุนชื่อเสียงวาสนาของต้าเจิ้ง รวมรวมพลังจากทั่วแผ่นดินของต้าเจิ้งอย่างรวดเร็ว.

ภพหยิน เมืองซ่าง จงซานในห้องอักษร.

ร่างแยกเงาของจงซานที่เปลี่ยนเป็นจริงจังและกล่าวออกมาว่า "ประชาชนต้าเจิ้ง ข้าต้องการพลัง โปรดยกมือขวาขึ้น ช่วยข้าต่อสู้กับศัตรู!"

"โฮกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

บนเมฆชื่อเสียงวาสนาภพหยิน มังกรทองชื่อเสียงวาสนาที่คำรามลั่น ส่งเสียงกระจายไปทั่วแผ่นดินหกอาณาเขตในทันที.

ประชาชนของต้าเจิ้งที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในทันที.

หกอาณาเขตที่ผสานรวมกันในเวลาอันสั้น ทำให้จิตใจของประชาชันยังผันผวน ไม่มั่นคงนัก แม้นว่าจะมีบางส่วนที่ยังไม่ยอมรับ ทว่าส่วนใหญ่ก็ยังคงยินดียอมรับต้าเจิ้ง.

เหล่าประชาชนที่ยกมือขวาขึ้น พลังที่ถูกสูบไปในทันที ก่อนที่จะเหนื่อยอ่อนนั่งลง พลังอำนาจทั้งหมดถูกส่งไปรวมตัวที่เมืองซ่าง.

เสียงคำรามของมังกรบนท้องฟ้าเมืองซ่าง ก่อนที่จะปรากฎเป็นพายุขนาดใหญ่ขึ้น ที่มากขึ้นและก็มากขึ้น เหล่าข้าราชบริพารต้าเจิ้งที่จ้องมองด้วยความประหลาดใจ ต้าเจิ้งพบกับศัตรูอย่างงั้นรึ? เป็นใครกัน?

"ไม่ได้การ ไม่ได้การ ชื่อเสียงวาสนากำลังลดจำนวนลง!"ขุนนางคนหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.

"ลดจำนวนลงอย่างงั้นรึ? ลดจำนวนลงอย่างไร!"ขุนนางอีกคนที่กล่าวดูแคลน.

"ลดจำนวนลง เซิ่งหวังกำลังรวบรวมพลังทั่วแผ่นดิน ด้วยชื่อเสียงวาสนาที่รวบรวมพลังมาควรจะที่เพิ่มพูนมากมายมหาศาล ทว่าเจ้ามองดูท้องฟ้า แม้นว่าชื่อเสียงวาสนาจะมากขึ้น ทว่ากลับหายไปพร้อม ๆ กันอย่างลึกลับ!"ขุนนางอีกคนที่เอ่ยออกมา.

"ลดจำนวน มันจะลดจำนวนลงได้อย่างไร?"

........................

..................

......

เหล่าเสนาธิการที่ตื่นตกใจตาลีตาเหลือกขึ้นมาในทันที.

ที่ด้านนอกตำหนักปู่ซือ เหยี่ยนฉงจื่อจ้องมองขุนนางมากมาย ที่ต้องการเข้าเฝ้า "เซิ่งหวังมีคำสั่ง ห้ามส่งเสียงดังโดยเด็ดขาด ให้รอคอยที่ด้านนอกตำหนักปู่ซือ!"

"รับด้วยเกล้า!"เหล่าขุนนางที่รู้สึกถึงความผิดปรกติ ทว่าก็ยังคงยืนอยู่ด้วยความเคารพที่ด้านนอกตำหนักปู่ซือ.

จงซานในห้องอักษร ร่างแยกเงาจงซานที่ด้านหน้ามีเพียงเหล่าคนสำคัญ.

"จงซานเจ้าส่งพลังไปยังภพหยางอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่สอบถามออกไป.

"ร่างหยินหยาง แน่นอนย่อมสามารถส่งผ่านพลังให้กันได้ ความแข็งแกร่งของเจ็ดดินแดนภพหยินได้ถูกส่งไปยังร่างหลักแล้ว!"จงซานพยักหน้ารับ.

-------------------------------------------------------------

ภพหยาง สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.

จงซานที่ตะโกนออกมาเสียงดัง ทำให้ผู้ฝึกตนที่อยู่รอบ ๆ ดวงตาเปลี่ยนเป็นงงงวยไปตาม ๆ กัน.

สายตาของทุกคนที่เป็นประกายไม่อยากเชื่อ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!

จงซานต้องการต่อสู้กับหยิงเห่า? ด้วยพลังระดับเซียนโบราณ ต่อสู้ลำพังกับหยิงเห่าอย่างงั้นรึ?

แม้แต่หยิงเห่าเองก็ยังไม่เชื่อเป็นความจริง จงซานต้องการต่อสู้กับเขาเพียงลำพังอย่างงั้นรึ? ไม่มีคนมาช่วยอีกแล้วรึ? คิดว่าตัวเองเท่าเทียมอย่างงั้นรึ? นี่เขาต้องการตาย จริง ๆ รึ?

เพียงแค่พื้นที่เดียว มีพื้นที่แห่งเดียว จงซานไม่ได้ต่างจากเซียนบรรพชนทั่วไปเท่านั้น คิดที่จะต่อสู้กับข้าอย่างงั้นรึ? ต่อสู้กับเขา เพียงคนเดียวอย่างงั้นรึ?

หากแต่เหล่าข้าราชบริพารของต้าเจิ้งนั่นกลับเต็มไปด้วยความมั่นใจ ส่วนเหล่าผู้ฝึกตนเซียนบรรพชนสังเกตการณ์เวลานี้จดจ้องมองจงซานไม่วางตา จงซานกำลังล้อเล่นอะไร ยืมพลังอำนาจทั่วแผ่นดินต้าเจิ้งเพียงแค่เขตแดนเดียว กล้าท้ายทายปราชญ์เทพรึ? น่าขันเกินไปแล้ว คิดว่าปราชญ์เทพเป็นตัวอะไรกัน.

ที่ไกลออกไปบนอากาศ หมี่เทียนและม่อจื่อจิบน้ำชาจากบนซุ้มไม้ ทั้งสองที่จ้องมอง ดูเหมือนว่าจงซานจะไม่มีคนอื่นออกมาช่วยแล้ว เตรียมที่จะต่อสู้ด้วยตัวเอง ทั้งสองมองหน้ากันและกัน ด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อนัก.

ต่อสู้? ต้องการต่อสู้กับหยิงเห่าด้วยตัวเองรึ?

จงซานที่สามารถยืมพลังจากอำนาจของแผ่นดินต้าเจิ้งเท่านั้น ส่วนปราชญ์เทพสามารถยืมพลังจากสวรรค์และปฐพี ความแข็งแกร่งจากประชาชนแผ่นดินต้าเจิ้ง มีเหรอที่จะต้านทานอำนาจฟ้าดินได้?

เสียงคำรามที่ดังกึกก้องไปทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ชื่อเสียงวาสนามากมายที่รวบรวมพลังมารวมตัวกันทุกทิศทุกทาง ชื่อเสียงวาสนามากมาย ที่ราวกับพายุทอนาโด กำลังมารวมตัวกันที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.

บนเมฆชื่อเสียงวาสนาของต้าเจิ้ง มีมังกรทองชื่อเสียงวาสนา 19 เล็บสองตนที่เวลานี้เตรียมพุ่งตรงผุดเข้ามาในร่างกายของเขาในทันที.

มังกรชื่อเสียงวาสนาทั้งสองตนที่มีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ มากขึ้นและก็มากขึ้น จนหลวมรวมตัวกันราวกับว่ามีตัวตนแท้จริง.

"โฮกกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

มังกรทองชื่อเสียงวาสนาจากภพหยิง ร่างกายที่สั่นไหว พร้อมกับส่งพลังอำนาจผ่านไปยังภพหยางไม่หยุดหย่อน.

หยิงเห่าในคราแรกที่ไม่สนใจแม้แต่น้อย ทว่าเวลานี้ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสงสัย.

"ต้าเจิ้งมีชื่อเสียงวาสนามากขนาดนี้เลยรึ? ไม่ เพียงแค่พื้นที่เล็ก ๆ  กับรวมรวมพลังได้มากขนาดนี้เลยรึ?!"หยิงเห่าที่เผยท่าทางสงสัย.

หยิงเห่าที่เปลี่ยนเป็นสงสัยในทันที เพียงแค่เขตแดนเดียวอย่างงั้นรึ? แม้แต่บนอากาศ ม่อจื่อและหมี่เทียนก็ตะลึงงัน จ้องมองด้วยความสงสัยกับพลังของต้าเจิ้งที่รวบรวมมา.

"โฮกกกก!”

มังกรทองชื่อเสียงวาสนา 19 เล็บที่คำรามลั่นก็พุ่งเข้ามาในร่างของจงซานเสียงดังสนั่น มังกรแท้ผสานร่างกาย อำนาจที่แข็งแกร่งทรงพลังถูกยกระดับขึ้นในทันที.

จงซานที่ลอยขึ้นไปบนอากาศ.

พริบตานั้น เหล่าประชาชนที่จ้องมองภาพต่าง ๆ ด้วยความตื่นตะลึง ร่างของจงซานที่ลอยขึ้นไปบนฟ้า เปลี่ยนแปลงไปในทันที.

ร่างกายของจงซานที่เปลี่ยนไป เวลานี้ค่อย ๆ กลายร่างเป็นมังกรทองแท้ เป็นมังกรทอง 19 เล็บที่ดูเหมือนจริงเป็นอย่างมาก.

เซิ่งหวังเปลี่ยนร่างเป็นมังกร?

จงซานที่กลายเป็นมังกรขนาดใหญ่โตมโหฬารลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ทะลวงหมอกเมฆเสียงดังสนั่น เหล่าหมู่มวลเมฆากลายเป็นเส้นทางให้แหวกว่ายลอยอยู่บนท้องฟ้าสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.

จงซานได้กลายร่างเป็นมังกรทอง หางมังกรที่สะบัดไปมาอย่างบ้าคลั่ง ดวงตามังกรที่จ้องมองมายังหยิงเห่าด้วยความโกรธเกรี้ยว ข่มขู่อย่างที่สุด จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่โถมทับลงไปยังร่างของหยิงเห่า.

การต่อสู้นี้กำลังจะเริ่มแล้ว จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่กำลังถูกปล่อยโถมทับไปยังร่างหยิงเห่า จงซานต้องการต่อสู้กับหยิงเห่าจริง ๆ รึ?

เซียนบรรพชนมากมายที่อยู่รอบ ๆ  เวลานี้ดวงตาหดเกร็งเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาในทันที.

"อำนาจราชันย์เทพ หลอมร่างเป็นมังกรแท้ในตำนานอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.

"ใช่ ราชันย์เทพหลอมร่างมังกรแท้ ของแท้ เป็นมังกรจริง ๆ ."เซียนเซิงซือที่จ้องมองขึ้นไปบนอากาศพลางถอนหายใจ.

"หืม? ไม่รู้ว่ามังกรแท้หมายความว่าอย่างไร?"อี้เหยี่ยนที่สอบถามออกมาด้วยความสงสัย.

"มีเรื่องเล่ามาตั้งแต่ยุคบรรพกาล ในโลกแห่งนี้ไม่มีมังกร แล้วมังกรมาจากใหนล่ะ? ตัวตนของมังกรนั้นมีการคาดการณ์ต่าง ๆ นานา  ในยุคบรรพกาล ผู้คนที่เพิ่งตระหนักถึงสวรรค์และปฐพี รับรู้ว่าสวรรค์นั้นแปลกประหลาด ต้องการบรรยายความหมายของสวรรค์ การใต้ขึ้นไปบนสวรรค์นั้นไม่สามารถที่จะทำได้ ทว่าในยุคบรรพกาลนั้นตัวตนของสวรรค์ที่พวกเขาพรรณนาถึงนั้น มันมีรูปร่าง เป็นมังกรแท้ในตำนานนั่นเอง."เซียนเซิงซือตอบ.

"มังกรแท้ ก็คือรูปร่างพรรณนาถึงสวรรค์อย่างงั้นรึ? ไม่แปลกใจเลยว่าราชวงศ์ชื่อเสียงวาสนาในอดีต เหล่าราชาต่างก็ถูกกำหนดให้เป็นมังกร เรียกตัวตนของพวกเขาว่า ราชันย์เทพ เดิมที มังกรแท้ก็คือสวรรค์นี่เอง ไม่ได้มีความหมายถึงอสูรเทวะมังกรแต่อย่างใด!"อี้เหยี่ยนที่ราวกับว่าเข้าใจความหมายที่ซ่อนเอาไว้.

"ใช่แล้ว เผ่ามังกรในโลกหล้านั้น ตั้งแต่ในอดีตก็ถือเป็นเผ่าขนาดใหญ่ ทว่าก็ไม่ใช่ มังกรแท้ พวกมันไม่มีสิทธิ์เรียกตัวเองว่ามังกรแท้ เป็นเพียงแค่เผ่ามังกรเท่านั้น ในโลกหล้านี้มีเพียงแค่สวรรค์เท่านั้นที่จะถูกเรียกว่ามังกรแท้!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ราชันย์เทพมังกรแท้?"อี้เหยี่ยนที่ดวงตาเป็นประกาย.

"ใช่แล้ว ราชันย์เทพมังกรแท้ ราชาเช่นเซิ่งหวัง ถึงจะมีคุณสมบัติเรียกตัวเองว่าราชันย์เทพมังกรแท้!"เซียนเซิงซือที่กล่าวพลางถอนหายใจ.

"เซิ่งหวังคือราชันย์เทพมังกรแท้!"อี้เหยี่ยนพยักหน้ารับ แววตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ.

"ใต้สวรรค์แห่งนี้มีราชวงศ์วาสนามากมาย หลังจากที่ก่อตั้งรวบรวมชื่อเสียงวาสนา การจะกลายเป็นมังกรแท้ได้นั้น มีน้อยมาก ๆ  ไม่เพียงแต่สามารถตระหนักรู้ได้เท่านั้น ยังต้องมีทั้งโชค พรสวรรค์พร้อม ๆ กัน ทำให้มีน้อยจนถึงน้อยที่สุด เรื่องนี้เป็นสิ่งที่ลึกลับ กล่าวตามตรง เทียนตี้นั้น มีอาคมที่เปลี่ยนร่างกลายเป็นมังกรแท้ได้ ทว่าต่ำกว่าเทียนตี้แล้ว ในหลายหมื่นปีนี้ไม่มีใครทำได้สักคน"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย.

"เซิ่งหวังคือราชันย์เทพมังกรแท้ที่หมื่นปีจะมีสักครั้ง!"อี้เหยี่ยนที่ดวงตาเป็นประกาย.

บนท้องฟ้า จงซานที่หลอมร่างกลายเป็นมังกรแท้ จ้องมองไปยังหยิงเห่า.

"โฮกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

เสียงคำรามของมังกรแท้ ทำให้ห้วงมิติสั่นไหว แม้แต่ทะเลที่อยู่ใกล้ ๆ ยังเกิดขึ้นสูงนับล้านลี้ กระแสคลื่นที่รุนแรงน่าเกรงขาม จนทำให้ผู้ฝึกตนที่อยู่รอบ ๆ เผยใบหน้าที่ซับซ้อนออกมา.

หยิงเห่าที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างไม่แยแส.

"ท้าทายข้ารึ? ชิ!"

หยิงเห่าแค่นเสียงเย็นชา พร้อมกับก้าวออกไป ก่อนที่จะไปปรากฎบนท้องฟ้าที่สูงขึ้นมา เผชิญหน้ากับมังกรแท้ที่มีขนาดหลายล้านลี้.

บนซุ้มลอยฟ้า ม่อจื่อและหมี่เทียนที่จิบชาจ้องมองภาพที่เกิดขึ้น เป็นภาพที่ยากที่จะได้เห็น.

"จงซานไม่ธรรมดาจริง ๆ  คาดไม่ถึงเลยว่าเพียงแค่เซียนโบราณ จะสามารถกลายร่างเป็นมังกรแท้ได้ พรสวรรค์ การตระหนักรู้ที่สูงมาก และยังมีโชค บางที อาจจะเทียบได้กับหยิงของต้าฉิน "ม่อจื่อที่ส่ายหน้าไปมาพลางถอนหายใจ.

"หยิง? ก่อนที่หยิงจะเป็นเทียนตี้ เขาสามารถกลายร่างเป็นมังกรแท้ได้อย่างงั้นรึ?"หมี่เทียนที่เผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.

"ใช่แล้ว ข้าเห็นครั้งแรก ก็ไม่อยากเชื่อนักว่าเขาจะมีความสามารถขนาดนั้น เป็นคนที่หนึ่งล้านปีจะมีสักคน คาดไม่ถึงเลยว่าจงซานก็สามารถกลายร่างเป็นมังกรแท้ได้ ในโลกหล้าแห่งนี้ ดูเหมือนว่าจะมียอดฝีมือเพิ่มขึ้นอีกคนแล้วจริง ๆ !"ม่อจื่อที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.

"ราชันย์เทพหลอมร่างมังกรแท้? เป็นไปได้อย่างไร? แม้นว่าจงซานจะไม่สามารถเทียบกับหยิงได้ ทว่าได้ยินข่าวลือมาว่าที่ด้านนอกแดนเทวะซือเทียน จงซานสามารถรับฝ่ามือของหยิงเห่าได้หนึ่งฝ่ามือ ในเวลานั้นหยิงเห่าไม่ได้เคลื่อนย้ายพลังสวรรค์และปฐพี ทว่าในเวลานี้เขาได้ใช้พลังอำนาจสวรรค์และปฐพี คิดว่าจะต่อสู้ได้อย่างงั้นรึ?!"หมี่เทียนที่กล่าวด้วยท่าทางไม่พอใจ.

"เคลื่อนย้ายอำนาจสวรรค์และปฐพี ทำให้ปราชญ์เทพไร้เทียนทาน แม้แต่เทียนตี้ก็ยากที่จะทำให้ปราชญ์เทพบาดเจ็บ ทว่าการเคลื่อนย้ายพลังสวรรค์และปฐพีก็ถือว่าแบกรับภาระมหาศาล ยิ่งใช้เวลานานก็ยิ่งรับภาระหนัก เมื่อเกินกว่าจะแบกรับภาระได้ ปราชญ์เทพเองก็ย่ำแย่เช่นเดียวกัน!"ม่อจื่อที่ส่ายหน้าไปมา.

ความแข็งแกร่งที่หมี่เทียนมั่นใจหนักหนา ทว่าม่อจื่อกลับบอกได้ว่ามีทั้งข้อดีและข้อเสีย.

"ก็จริงยากที่จะแบกภาระเป็นเวลานั้น ทว่าจงซานถึงจะแปลงกายเป็นมังกรแท้ ด้วยอำนาจฟ้าดินที่หยิงเห่าใช้ คิดว่าจงซานจะต้านได้นานขนาดใหนกัน? สิบลมหายใจ? ร้อยลมหายใจ? หนึ่งชั่วยาม? คิดว่าจะทำได้ขนาดใหนกัน?"หมี่เทียนกล่าวเหยียดหยัน.

"เจ้าคิดว่าหยิงเห่าจะต้องใช้อำนาจสวรรค์และปฐพีแน่นอนอย่างงั้นรึ?"

"เจ้าไม่รู้ว่าหยิงเห่าและเทียนกงนั้นมีความสัมพันธ์กันขนาดใหน ความแค้นนี้ ฝั่งลึกจมแน่นติดกระดูกฝังลึกอยู่ในใจ หยิงเห่าต้องการให้จงซานตกตายวันนี้อย่างแน่นอน เจ้าคอยดู!"หมี่เทียนที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.

"ก็ต้องคอยดู!"ม่อจื่อที่ยกน้ำชาขึ้นจิบ.

ม่อจื่อและจงซานไม่ได้มีมิตรภาพใด ๆ ต่อกันแน่นอน และไม่ได้สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น หน้าที่ที่เขาได้รับมาคือขวางทางหมี่เทียนเท่านั้น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เมื่อเขาขวางหมี่เทียนแล้ว จงซานจะเป็นจะตาย ก็ไม่ใช่ธุระของม่อจื่อ.