Chapter 1141 ด้านนอกสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.

สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว อาณาเขตเฟิงจง.

ภายในป่าเขาบนเทือกเขาแห่งหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป บนยอดเขา มีซุ้มไม้สีแดงไม่ใหญ่นัก.

ที่ด้านในนั้นมีโต๊ะหยก หยิงเห่าในชุดสีแดง นั่งบนเก้าอี้พร้อมกับจิบชาเบา ๆ  พร้อมกับชำเลืองมองไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่อยู่ไกลออกไป.

ที่ด้านหลังหยิงเห่านั้น มีชายยืนอยู่ห้าคน.

"อาจารย์ เพียงแค่จัดการจงซาน ต้องให้ท่านลงมือเลยรึ? พวกเราห้าคน ก็น่าจะเพียงพอแล้ว อีกอย่างเขามีแค่ระดับเซียนโบราณเอง!"หนึ่งในพวกเขาที่ขมวดคิ้วเอ่ยออกมา.

"ความแค้นของเทียนกง ข้าจะต้องล้างแค้นด้วยตัวเอง! อีกอย่างเขายังเป็นคนที่แปลกประหลาด ที่นี่เป็นรังของเขา ที่แห่งนี้จะต้องมีอะไรผิดปกติน่าเกรงขามแน่นอน หากให้พวกเจ้าลงมือ อาจจะเกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้นอย่างแน่นอน.

"พวกเขาที่เพิ่งยกระดับมาเป็นศาลเทพเพียงไม่กี่ร้อยปีเท่านั้น แม้แต่ถึงเวลานี้ พวกเรายังได้รับข้อมูลมาเล็กน้อย ด้านในไม่ได้มียอดฝีมือมากมายนัก มีเพียงแค่เทพอสูรที่ดูร้ายกาจ!"ศิษย์คนหนึ่งที่ไม่อยากยอมรับนัก.

"ข้อมูลอย่างงั้นรึ? คราแรกข้ายังวิเคราะห์ผิดพลาด ลำพังพวกเจ้านะรึ?"หยิงเห่าที่ส่ายหน้าไปมา.

"อาจารย์ ทำไมพวกเราไม่กำจัดต้าเจิ้งไปก่อนล่ะ จากนั้นค่อยรอจัดการจงซาน?"อีกคนที่แสดงความเห็น.

"ศิษย์น้อง กล่าวผิดแล้ว!"

"หืม?ศิษย์พี่ท่านหมายความว่าอย่างไร?"

"จงซานนั้นเจ้าเล่ห์จะตายไป หากว่าเราทำเช่นนั้น เมื่อต้าเจิ้งถูกทำลายสิ้น จงซานยังจะกลับมางั้นรึ? หากเป็นเช่นนั้น ความแค้นของอาจารย์จะทำอย่างไร?"

"ศิษย์พี่ได้สั่งสอนแล้ว!"

"อาจารย์ ได้ยินมาว่าเทียนโจวจื่อกำลังไล่ตามจงซาน ไม่ใช่ว่าถูกจัดการระหว่างทางแล้วรึ?"

หยิงเห่าที่ส่ายหน้าไปมากล่าวออกมาว่า "เทียนโจวจื่อล่าตามเขา ข้าไม่คิดว่าจะไล่ได้ทัน จงซานนั้นเจ้าเล่ห์มาก และยังมีผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาช่วยเขาอีก ก่อนหน้านี้คนกลุ่มหนึ่งได้มาถึงแล้ว ช่างน่าเสียดายที่ไม่มีจงซาน นอกจากนี้ชื่อเสียงวาสนาบนท้องฟ้ายังไม่เปลี่ยน จงซานยังปลอดภัย เทียนโจวจื่อ? ดูเหมือนว่าจะยังไม่สามารถจัดการจงซานได้!"

"อาจารย์เชาว์ปัญญายิ่ง มารอคอยที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าเลย เฝ้าตอไม้ ให้กระต่ายวิ่งมาชน จงซานจะหลบไปใหนก็ไม่มีทางหนีแน่!"

หยิงเห่าที่ไม่กล่าวอะไร ยังคงยกชาขึ้นจิบ รอคอยอย่างอดทน.

-----------------------------------------------------

สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ถ้ำร้อยสวรรค์!

"กรีด ๆ  ๆ  ~~~~~~~~~~~~~~! ”

ภายในถ้ำร้อยสวรรค์ เสียงของเทียนหลิงเอ๋อที่หวีดดังด้วยความตกใจ.

จากนั้น เทียนหลิงเอ๋อก็ต้องพบกับความประหลาดใจ นางได้มาโผล่บนจานอักขระขนาดใหญ่ พื้นที่รอบ ๆ ที่ดูมืดมัว มองเห็นไม่ชัด ที่นี่ที่ใหน?

หรือเป็นดั่งที่จงซานกล่าว ข้ากลับมาบ้านแล้ว?

ในเวลาเดียวกันนั้น เทียนหลิงเอ่อก็พบว่าที่ด้านข้างแผ่นจานอักขระนั้นปรากฎหญิงสาวในชุดสีทอง สตรีคนดังกล่าวจ้องมองมายังเทียนหลิงเอ๋อพลางเผยยิ้มบาง ๆ ให้.

"เจ้าคือ จงซานบอกว่าเนี่ยนโหยวโหยวอยู่ในถ้ำร้อยสวรรค์รอข้า เจ้าคือเนี่ยนโหยวโหยวรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความอยากรู้.

แม้นว่านางจะค่อยข้างกระวนกระวายใจ ทว่าทุกอย่างจงซานได้บอกกล่าวไว้แล้ว ทำให้ภายในใจของนางสงบได้.

"ใช่แล้ว เจี่ยเจี๋ยหลิงเอ๋อ ข้าโหยวโหยว ทว่าตอนนี้เจี่ยเจี๋ยหลิงเอ๋อสวมใส่เสื้อผ้าก่อนดีใหม?"เนี่ยนโหยวโหยวที่เผยยิ้มบางออกมา ระหว่างที่กล่าวนั้นได้สงมอบเสื้อผ้าชุดหนึ่งให้กับนาง.

“~~~~~~~~~~~~~~~!”

เทียนหลิงเอ๋อที่พบว่าตัวเองโล่งโจ้ง เปลือยเปล่า เสื้อฟ้าของนางที่ไม่มาด้วย เวลานี้ทำให้ใบหน้าของนางแดงลามไปทั่ว.

"เจี่ยเจี๋ยหลิงเอ๋อรีบสวมชุดเร็วเข้า หงสาเพลิงและคนอื่น ๆ ได้กลับมาเรียบร้อยแล้ว."เนี่ยนโหยวโหยวเอ่ย.

"อืม!"

"จงซานบอกข้าว่าให้เจี่ยเจี๋ยเดินทางไปภพหยินพร้อมกับข้าในทันที สถานที่แห่งนี้ไม่ปลอดภัย!"

---------------------------------------------------

หลังจากนั้นอีกหลายเดือน บนทะเลของทวีปทิศเหนือ.

จงซานและจื่อหยางจิงหงที่บินข้ามทะเลไปด้วยกัน.

"วิชาช่วงชิงชะตาของตระกูลจื่อหยางนับว่าร้ายกาจจริง ๆ  กลุ่มของเทียนโจวจื่อ ถูกเจ้าหลอกซะราบคาบ!"จงซานที่กล่าวชื่นชม.

"นับว่าโชคดีเช่นกัน ที่จริงผู้น้อยก็มีเรื่องไม่เข้าใจเช่นกัน เทียนหลิงเอ๋อไม่ได้กลับไปต้าเจิ้งรึ? ทำไมพวกเขาไม่สามารถสัมผัสได้? และยังถูกข้าหลอกอีก? สิ่งของดังกล่าวที่พวกเขาหาอยู่ในมือของเซิ่งหวังจงอย่างงั้นรึ?"จื่อหยางจิงหงที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.

"สิ่งนั้นไม่ได้อยู่ในมือข้า ทว่ามันเกี่ยวกับความลับของต้าเจิ้งของข้า หากเซียนเซิงจิงหงยินดีเก็บเป็นความลับ ข้าก็ยินดีที่จะเล่าให้ฟังเช่นกัน."จงซานที่กล่าวหยั่งเชิง.

จื่อหยางจิงหงที่ยิ้มขม ๆ ออกมา "เซิ่งหวังจงไม่ต้องเล่าก็ได้."

"ช่างน่าเสียดายจริง ๆ !"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.

"เดินทางมาพร้อมกับเซิ่งหวังจงหลายปี ผู้น้อยรู้สึกว่าวิถีราชาของเซิ่งหวังจงน่าเกรงขามมาก หากไม่เพราะขัดขืนธรรมเนียมของบรรพชน บางทีการชักชวนของเซิ่งหวังจงก็นับว่าน่าสนใจ ทว่ากับคำสั่งของบรรพชนไม่สามารถละเลยได้ ต้องขออภัยจริง ๆ !"จื่อหยางจิงหงฝืนยิ้มออกมา.

"หากวันใหนเปลี่ยนแปลง ประตูของต้าเจิ้งก็เปิดต้อนรับตระกูลจื่อหยางตลอดเวลา!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.

"ขอบคุณ!"จื่อหยางจิงหงพยักหน้ารับ.

"อืม เซียนเซิงจิงหง จวนจะถึงต้าเจิ้งอีกไม่ไกลแล้ว ทว่า พวกเราจะต้องซ่อนตัวอีกครั้ง."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"หืม?"

"นอกเหนือเทียนโจวจื่อที่ไล่ตามมาแล้ว ที่ด้านหน้าของพวกเรานั้น ยังมีปราชญ์เทพอีกคนรออยู่ ดังนั้นการกลับไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวของข้านั้น จึงจำเป็นต้องอาศัยวิชาช่วงชิงชะตาของท่าน."จงซานเอ่ย.

"ยังมีปราชญ์เทพอีกคนอย่างงั้นรึ?"จื่อหยางจิงหงที่เผยท่าทางประหลาดใจ จากนั้นก็ฝืนยิ้มออกมาอีกครั้ง.

ศาลเทพต้าเจิ้ง ได้ยุแหย่สองปราชญ์เทพอย่างคาดไม่ถึง หากเปลี่ยนเป็นราชวงศ์อื่น ในเวลานี้คงหน้าตาขาวซีดไปแล้ว ทว่าจงซานในเวลานี้กลับยังคงสุขุมใจเย็นอยู่.

สองปราชญ์เทพ?มีความแข็งแกร่งขนาดใหนกันถึงจะต้านได้! ศาลเทพเล็ก ๆ จะสามารถต้านทานได้หรือ?

--------------------------------------------------------

ทวีปทิศเหนือฟากตะวันตก.

เทียนโจวจื่อและผู้ฝึกตนเซียนบรรพชนกลุ่มหนึ่งที่ไปหยุดอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง.

ทุกคนที่จ้องมองไปยังผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาในชุดสีแดงที่เป็นคนนำไล่ล่าจงซาน.

"หยุดทำไม?"เทียนโจวจื่อที่ท่าทางไม่สู้ดีนัก.

หลายปีมานี้ ไม่เพียงไม่เห็นแม้แต่ขนสักเส้นของจงซาน สภาพจิตใจของเขาก็นับว่าย่ำแย่มาก.

ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาในชุดสีแดงจ้องมองไปยังเทียนโจวจื่อ ท้ายที่สุดก็กล่าวออกมาอย่างขมขื่น "พลาดแล้ว ครั้งนี้ ดูเหมือนว่าพวกเราจะไล่ตามมาผิดทาง!"

“........................!”

เทียนโจวจื่อจ้องมองไปยังผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาชุดสีแดงและเซียนบรรพชนอีกสิบคน แต่ละคนที่ใบหน้ามืดครึ้ม กี่ครั้งแล้ว? พวกเขาที่คิดว่าจะพบจงซาน นับตั้งแต่แดนเทวะซือเทียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาจากทวีปเทียนมาช่วยอีก.

"ตระกูลจื่อหยาง? ชิ!"เทียนโจวจื่อแค่นเสียงด้วยความโกรธ.

จื่อหยานจิงหงรู้สึกว่าจงซานได้ลอบกล่าวเตือนเขาหลายหนระหว่างทาง เกี่ยวกับเหตุผลต่าง ๆ  แม้นว่าจงซานจะไม่สามารถชักชวนพวกเขาเข้าร่วมต้าเจิ้ง ถึงแม้นว่าจื่อหยางจิงหงจะยอมรับปาก ทว่าท้ายที่สุดก็ยังขัดขืนธรรมเนียมของบรรพชนไม่ได้ ทว่าจื่อหยางจิงหงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่คิด ถึงแม้นว่าจะไม่ได้รับปาก ทว่าก็ถูกจงซานลากเข้ามาในวงล้อมแล้ว เพราะว่าการช่วยจงซานด้วยคำของ่าย ๆ นี้ ที่จริงกับเป็นการล่วงเกินปราชญ์เทพเข้าให้แล้ว.

ตระกูลจื่อหยางและต้าเจิ้งได้มีก้อนกรรมที่ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ โดยที่ไม่รู้ตัว.

..........

"เอาล่ะ ตอนนี้หาอีกครั้ง!"เทียนโจวจื่อเอ่ยอย่างเคร่งขรึม.

"ปราชญ์เทพจู่ ในเวลานี้ดูแปลกประหลาดมาก ข้าไม่สามารถค้นหาตราสวรรค์ได้อีกเลย!"ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่เผยท่าทางประหลาดใจเป็นอย่างมาก.

"ไม่สามารถหาได้? ไม่ใช่ว่าบัญชาสวรรค์อยู่ในมือของเจ้ารึ?"เทียนโจวจื่อเอ่ยถาม.

"ไร้ประโยชน์ ข้าไม่รู้สึกเลย บางที ............!”

"บางทีอะไร?"

"บางทีเทียนหลิงจื่อได้นำตราสวรรค์เข้าไปในโลกใบเล็กแล้ว พวกเราจึงไม่สามารถค้นหามันได้อีกครั้ง!"ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่เผยใบหน้าขมขื่น.

“.............................!”

เทียนโจวจื่อและสิบเซียนบรรพชนถึงกับพูดไม่ออก.

"ภายในกลุ่มของจงซานพวกเขาไม่ใช่ปราชญ์เทพ แล้วจะเข้าไปในโลกใบเล็กได้อย่างไร?"เซียนบรรพชนอีกคนเอ่ย.

"ข้าเองก็ไม่เข้าใจ! แต่ไม่สามารถสัมผัสได้แล้ว หากไม่เข้าไปในโลกใบเล็ก ก็อาจจะไปอยู่ในพื้นที่ไกลมาก ๆ  จนบัญชาสวรรค์ไม่สามารถมองเห็นได้."ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่ส่ายหน้าไปมา.

ทุกคนที่รู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก ความรู้สึกเวลานี้ไม่สู้ดีแม้แต่น้อย! ย่ำแย่จริง ๆ .

"ปราชญ์เทพจู่ ข้าคิดว่าพวกเราควรจะกลับไปรายงานท่านประมุข!"ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่เอ่ยออกมาด้วยเสียงเบา ๆ .

"บัดซบ ท่านประมุขต้องการผลลัพธ์ ไม่เกี่ยงวิธี เรื่องนี้ไม่สามารถผิดพลาดได้ กลับไปรายงานอะไร?ตอนนี้พวกเรามีแต่ต้องไปยังฐานที่มั่นจงซาน ไปยังต้าเจิ้ง ข้าไม่เชื่อว่าจงซานจะไม่กลับมา นอกจากนี้ พวกเรายังมาถึงทวีปทิศเหนือแล้ว แน่นอนจงซานต้องกลับมายังต้าเจิ้งแน่! ไป!"เทียนโจวจื่อที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ.

"รับทราบ!"ทุกคนที่ตอบรับในทันที.

เทียนโจวจื่อ พร้อมกับ 11 เซียนบรรพชน ที่สามารถทำลายล้างกลุ่มอิทธิพลที่แข็งแกร่งได้ เวลานี้กำลังมุ่งตรงไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวต้าเจิ้งแล้ว.

ทุกพื้นที่ที่พวกเขาข้ามผ่าน หลาย ๆ กลุ่มอิทธิพลถึงกับอกสั่นขวัญหายตัวสั่นงันงก.

เหล่ายอดฝีมือจำนวนมาก กับการปรากฎตัวขึ้นมาเช่นนี้ ต้องกำลังเกิดเหตุการณ์สำคัญขึ้นอย่างแน่นอน หลาย ๆ กลุ่มอิทธิพลที่ลอบตามไปสืบข่าว.

--------------------------------------------------------

"เซิ่งหวังจง ถึงอาณาเขตเฟิงจงแล้ว!"จื่อหยางจิงหงที่เอ่ยตอบ.

"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ จากนั้นแววตาของเขาที่เปลี่ยนเป็นระมัดระวัง.

.......

สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ที่ด้านนอกห้องโถง.

เซียนเซิงเสี่ยวจิงที่รออยู่ จ้องมองไปยังอี้เหยี่ยนที่อยู่ไกลออกไปกำลังก้าวเข้ามา.

"เซียนเซิงอี้เหยี่ยน มาแล้วรึ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ขมวดคิ้วไปมา.

"เซิ่งหวังมีคำสั่ง เริ่มได้!"อี้เหยี่ยนกล่าว.

"อืม!"

สุ่ยจิงพยักหน้ารับ จากนั้นหนูในห้องโถงก็ถูกสังหารไปจำนวนหนึ่งในทันที.

ทันใดนั้น ภายในเขตแดนเฟิงจง ใกล้ ๆ กับสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว หยกสัญญาณชีพที่แตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ  ผู้ฝึกตนทุกคนที่เงยขึ้นไปมองท้องฟ้าพร้อมกัน จากพื้นที่ไกลกัน มีเหล่ายอดฝีมือจากหลากหลายที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้า บินตรงขึ้นไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว และมีอีกหลายคนเป็นจำนวนมากที่บินออกมาจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าพร้อม ๆ กัน มีผู้คนมากมายที่สวมชุดที่โอ่อ่าหรูหราเป็นจำนวนมากเต็มท้องฟ้าไปหมด.

ที่ข้าง ๆ สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง หยิงเห่าที่ยกชาขึ้นจิบ จากนั้นก็หยุดลงในทันที.

"อาจารย์ จงซานกลับมาแล้วรึ?!"ศิษย์คนหนึ่งที่อุทานออกมา.

"มีคนมากมายที่กำลังบินเข้าออกสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว?"ศิษย์อีกคนที่อุทานออกมาเสียงดัง.

"ศิษย์พี่ พวกเราต้องขวางคนเหล่านั้นเอาไว้ จงซานต้องฉวยโอกาสกลับไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวแน่."

"ขวาง ขวางอย่างงั้นรึ? คนมากมายขนาดนี้ คนเหล่านี้ยังเป็นนิกายประจำชาติต้าเจิ้ง วิหารต้าหมิง พลังฝึกตนของพวกเขาสูงมาก ยากที่จะขวางได้!"

"ส่งคนมากมายออกมาปกคลุมท้องฟ้า จงซานชั่วร้ายนัก คิดที่จะตบตาพวกเรา!"

"จงซานเจ้าเล่ห์นัก!"

หยิงเห่าที่หลับตา ภายในใจที่สั่นไหวขึ้น ๆ ลง ๆ  เขาที่คอยจงซานมาเป็นเวลานาน หวังที่จะออกไปปิดทางจงซาน ไม่คิดเลยว่าจงซานจะส่งผู้ฝึกตนจำนวนมากเดินทางเข้าออกเต็มท้องฟ้า จงซานมีแผนการที่ชั่วร้ายนัก.

"ฟรึบ!"หยิงเห่าที่ลุกขึ้นในทันที.

"อาจารย์?"ทุกคนที่จ้องมองไปยังหยิงเห่า.

"ทำลายสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวพร้อมกับข้า!"หยิงเห่าแค่นเสียงเย็นชา.