Chapter 1137 จื่อจุ้นเผ่าหมาป่า ตี้เสวียนชา.

ต่อสู้ด้วยทักษะเทวะ นี่เป็นการต่อสู้ครั้งแรกของจงซานและตี้เสวียนชา.

บรรยากาศในห้องโถงที่เปลี่ยนไปในทันที ถ้วยน้ำชาด้านหน้าดังแตกโพละ ก่อนที่จะถูกนำออกมาใหม่ พร้อมรินน้ำชาที่หอมกลุ่ม ก่อนจะถูกยกขึ้นดื่ม.

ขณะดื่มชา ที่ด้านหลังตี้เสวียนชา ในเวลานี้ปรากฎดาบมีดสีทองที่คมกริบขึ้น ดาบมือที่แหลมคมแผ่กลิ่นอายที่เย็นยะเยือบ อุณหภูมิรอบ ๆ ห้องที่ลดลง แช่แข็งทุกอย่างให้กลายเป็นน้ำแข็ง.

ใบมีดดาบที่ชี้มายังจงซาน.

พริบตาเดียวนั้น ใบมีดก็แบ่งเป็นสอง จากสองเป็นสี จากสี่เพิ่มเป็นจำนวนหลายหมื่นเล่ม กระจายเต็มห้องทันที ชี้ไปยังทิศทางของจงซาน!

ใบมีจำนวนมหาศาลชี้ไปยังจงซาน พร้อมกับปล่อยกลิ่นอายที่น่าสะพรึง โถมทับไปด้านหน้า ดูน่าหวั่นเกรงเป็นอย่างมาก แสงสว่างของใบมีดที่เปล่งประกายแสงสีทองเจิดจรัสระยิบระยับ.

"!" จงซานที่ไม่แม้แต่มองยังคงยกชาขึ้นดื่มที่ด้านหน้าตี้เสวียนชา.

ตี้เสวียนชาที่จ้องมองจงซานด้วยความสนใจ หลังจากยกชาขึ้นดื่มและกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึมว่า "ทักษะเทวะของข้า มีนามว่า เต๋าหลี่เทียน เป็นทักษะเทวะที่ข้าคิดขึ้นเอง ในอดีตโบราณได้ต่อสู้ไปทั่วหล้า จัดการศัตรูที่แข็งแกร่งมากมาย!"

“!”

จงซานที่วางถ้วยชาลง ก่อนที่จะยกแขนขวาขึ้น นิ้วชี้และกว้างยกขึ้นมา ก่อนที่จะปรากฎภาพเงาบางอย่างขึ้นที่ระหว่างนิ้วทั้งสอง ตี้เสวียนชาที่จ้องมองเขม็งไปยังสองนิ้วด้านหน้า.

"วูซซซ!"

ที่ระหว่างนิ้วนั้น ปรากฎเหมือนกับน้ำวนสีดำขึ้นในทันที หลุมน้ำวนที่หมุนช้า ๆ  ทำให้อากาศที่หนาวเหน็บทั่วห้องถูกปัดเป่าไปทั้งหมด และที่ด้านหน้าสองนิ้วนั้น ยังแผ่อำนาจคุกคามออกมา ทำให้ตี้เสวียนชาแสดงท่าทางจริงจัง.

"นี่เป็นทักษะเทวะที่ข้าคิดค้นขึ้น กุย!(เปื่อยยุ่ย พังทลาย) ในโลกใบใหญ่ เป็นการต่อสู้ครั้งที่สอง ยังไม่เคยพ่ายแพ้!"

ทั้งสองที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง ภายในห้องโถงที่กลายเป็นเคร่งเครียด ถ้วยน้ำชาบนโต๊ะเวลานี้น้ำชาที่นิ่งสงบเริ่มสั่นไปมา จากนั้นก็หมุนวนช้า ๆ  เหมือนกับว่ารับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดด้านนอกได้.

คนทั้งสองที่จ้องมองหน้ากันและกัน ทันใดนั้น ดวงตาของจงซานและตี้เสวียนชาที่เป็นประกายสว่างจ้าขึ้นมาพร้อม ๆ กัน.

พลังด้านหน้านิ้วทั้งสองของจงซานที่เพิ่มขึ้นอีก ส่วนตี้เสวียนชาที่สะบัดต่อยกำปั้นออกมา ส่งใบมีดมากมายออกไป พุ่งเข้าหาจงซาน.

"พรึด!"

พลังสองสายที่เข้าปะทะกัน เกิดเสียงปะทะกันของโลหะดังก้องกังวานไปทั่วตะหนัก หลุมขนาดใหญ่ที่ดูดซับแรงกระแทกทั้งหมด!

"ตูมมมมมมมมม!”

----------------------------------------------------------------

ที่ด้านนอกตำหนักเต๋าหลี่เทียน.

จงซานและตี้เสวียนชาได้เข้าไปในห้องโถงมาพักหนึ่งแล้ว.

แววตาของเทียนหลิงเอ๋อที่เต็มไปด้วยความกังวล แสดงท่าทางเป็นห่วง.

"เซียนเซิงหวัง นี่มัน หรือว่า?"จินเผิงที่เผยท่าทางประหลาดใจ.

จินเผิงก่อนหน้านี้เห็นหวังจิงเหวินที่มองมาที่ตน ทว่าจินเผิงคิดไม่ออก จงซานและตี้เสวียนชาจะต่อสู้กันอย่างงั้นรึ? ตี้ซือเทียนหวนคืน จิตสำนึกของบรรพชนหมาป่าคืนมา แล้วทำไมเซิ่งหวังต้องต่อสู้กับตี้เสวียนชา?

"พวกเราจะต้องทำหน้าที่ของพวกเราให้สมบูรณ์ ค่อยพูดกันอีกที!"หวังจิงเหวินที่เอ่ยออกมาอย่างจริงจัง.

ในเวลานั้น หวังจิงเหวินที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ เซียนเซิงซือที่พยักหน้ารับ.

เมื่อได้รับความเห็นชอบกับเซียนเซิงซือ หวังจิงเหวินก็เอ่ยปากออกมา "พวกเราจะต้องไปอยู่เกาะลอยฟ้าอื่นเพื่อรอเซิ่งหวัง!"

"ข้าไม่ไป ข้าต้องการรอที่นี่!"เทียนหลิงเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมา.

"ใช่ พวกเราจะรอที่นี่ พวกเราจะไปได้อย่างไร!"เห่าเม่ยลี่ที่ส่ายหน้าไปมาเช่นกัน.

"เซิ่งหวังหวังให้พวกเราออกไป! โดยเฉพาะอย่างยิ่งหวงโหวและเห่าเม่ยลี่!"หวังจิงเหวินที่กล่าวเป็นนัย.

จงซานหวัง? เพื่อไม่ให้เทียนหลิงเอ๋อชักช้า.

"จงซานบอกอะไรกับเจ้าอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่เผยท่าทางประหลาดใจ.

เรื่องนี้ จะให้หวังจิงเหวินเอ่ยออกมาได้อย่างไร? จะบอกว่าเซิ่งหวังบอกในการแก้ปัญหาได้อย่างไร ไม่เช่นนั้นก็เหมือนกับการปลอมแปลงราชโองการ หวังจิงเหวินคงไม่สามารถกล่าวออกมาได้ตรง ๆ .

"เซิ่งหวังปรารถนาให้พวกเราปลอดภัย ไม่ได้ให้จากไปก่อน เพียงแค่ไปรอที่เกาะลอยฟ้าด้านบน!"เซียนเซิงซือที่เอ่ยปากสนับสนุนอีกคน.

ทุกคนที่สงสัยในคำพูดของหวังจิงเหวินและเซียนเซิงซือเล็กน้อย ทว่าท้ายที่สุดก็พยักหน้ารับไม่เอ่ย.

ทุกคนที่ถอยออกไปยังเกาะลอยฟ้าอีกเกาะ เผ่าหมาป่ามากมายที่เผยท่าทางสงสัย ทว่าก็ไม่ได้ห้ามพวกเขาแต่อย่างใด.

"ตูมมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

จากภายตำหนักเต๋าหลี่เทียน เกิดระเบิดออกมาเสียงดังสนั่น ประกายแสงสีทองที่พุ่งออกมาจากด้านใน พร้อมกับหลุมน้ำวนที่พัดอย่างหนักหน่วงกระจายออกมา.

เหล่ายอดฝีมือมากมายที่หนีตายกันจ้าระหวั่น.

ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าจะเกิดเหตุที่คาดไม่ถึงนี้ขึ้น แต่ละคนตื่นตกใจหนีออกไปแทบเอาชีวิตไม่รอด.

"จงซาน!!"เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.

จินเผิง เต้าเหรินถูที่คอยปกป้องทุกคนเอาไว้ จากนั้นก็จ้องมองหวังจิงเหวินด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย สู้กันจริง ๆ รึ?

"หลบไป ให้ข้าเข้าไป!"เทียนหลิงเอ๋อที่เต็มไปด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ.

"หวงโหว เซิ่งหวังจะต้องปลอดภัยแน่นอน อย่าได้เอาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายเลย!"หวังจิงเหวินที่เอ่ยออกมาในทันที.

"ตี้เสวียนชาทำร้ายจงซานได้อย่างไร?"เห่าเม่ยลี่ที่ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.

"ข้าต้องไป จินเผิง หลบไป!"เทียนหลิงเอ๋อที่เอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วง.

"หวงโหว เซิ่งหวังและตี้เสวียนชาไม่ได้ต่อสู้กัน ไม่เช่นนั้นตำหนักทั้งหมดต้องพังทลายแล้ว ท่านโปรดอยู่ที่นี่เถอะ!"จินเผิงที่เอ่ยออกมาในทันที.

"เจี่ยเจี๋ย โปรดวางใจ มีเหรอที่ตี้เสวียนชาจะทำร้ายจงซาน?"เห่าเม่ยลี่ที่เอ่ยปากช่วยพูดอีกแรง.

จากนั้น เทียนหลิงเอ๋อก็ค่อย ๆ สงบลง ทว่าในใจยังคงหวั่นไหว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล.

ส่วนเหล่าเผ่าหมาป่ามากมายในเวลานี้ จ้องมองตำหนักเต๋าหลี่เทียนด้วยความไม่เข้าใจ หมายความว่าอย่างไร? บรรพชนชราและจงซานกำลังทำอะไรด้านใน?

บนท้องฟ้า ใบมีดมากมายที่ฟุ้งกระจายอยู่ในอากาศ พร้อมทั้งพายุหลุมดังที่เป็นดังพายุเฮอริเคนหมุนวนพัดพา ต้านทานใบมีดเอาไว้อย่างเท่าเทียม.

ผ่านไปราว ๆ หนึ่งก้านธูป ใบมีดมากมายและพายุเฮอลิเคนสีดำก็ค่อย ๆ สลายหายไป.

ภายในตำหนัก จงซานและตี้เสวียนชาที่ประจันหน้ากันจ้องมองกันและกัน.

“!”

นิ้วทั้งสองของจงซานที่ดึงกลับคืน ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นขาวซีด ตี้เสวียนชาฝ่ายตรงข้ามที่เผยท่าทางประหลาดใจเป็นอย่างมาก.

"ทักษะ’กุย’ยอดเยี่ยม."ตี้เสวียนชาที่สูดหายใจลึก.

จงซานที่สูดหายใจลึก พร้อมกับยกน้ำชาขึ้นดื่มในทันที.

"ทักษะเต๋าหลี่เทียนร้ายกาจจริง ๆ !"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

ทั้งสองมองหน้ากันและกัน "นับเป็นครั้งแรกที่มีคนรับมือทักษะเทวะเต๋าหลี่เทียนเอาไว้ได้ แม้นว่าจะไม่สามารถตัดสินชัยชนะพ่ายแพ้ได้ ทว่า ด้วยทักษะเทวะที่เจ้ามีใช้เวลาพันกว่าปี ข้าสามารถที่จะบอกจุดอ่อนของข้าเพื่อปกป้องเซียนเซียนได้!"

ไม่สามารถตัดสินชัยชนะหรือพ่ายแพ้ได้ แน่นอนจงซานรับรู้ความร้ายกาจของทักษะเทวะตัวเอง คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่สามารถเอาชนะทักษะเต๋าหลี่เทียนได้? ตี้ซือเทียนร้ายกาจจริง ๆ .

"ไม่จำเป็น!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.

ตี้เสวียนชาที่หรี่ตาเล็กลง.

"ในเมื่อไม่สามารถตัดสินชัยชนะหรือพ่ายแพ้ได้ แปลว่าข้าไม่ได้ชนะเจ้า ไม่ว่าหลังจากนี้ เจ้าจะเป็นตี้เสวียนชาหรือตี้ซือเทียน ข้าเองก็ได้แต่หวังว่าตี้เสวียนชาจะกลับมา เจ้าบอกข้าว่าตี้ซือเทียนอยู่ในสภาพอ่อนแอ ในจิตสำนึกของเจ้า ตี้เสวียนชาติติดค้างบางอย่างต่อตี้ซือเทียน ข้าจึงไม่สามารถชนะได้ ดังนั้น ไม่จำเป็นต้องบอกข้า."จงซานกล่าวออกมาอย่างจริงจัง.

"แล้วเซียนเซียนล่ะ?"

"เซียนเซียนไม่สามารถให้เจ้าพบได้ ข้าจะเป็นคนดูแลนางเอง ถึงแม้นว่าเจ้าจะกลายเป็นตี้ซือเทียน ข้าก็ไม่สามารถที่จะให้เจ้าได้ตัวนางไป หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง!"จงซานที่กล่าวพลางถอนหายใจ.

ทว่าตี้เสวียนชาที่ครุ่นคิดขมวดคิ้วไปมาจ้องมองจงซาน.

"สามผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่ร้องขอก่อนหน้านี้ เขตแดนแห่งแสง เจ้ามอบให้ข้าได้หรือไม่? ให้ข้าเป็นคนต่อรองกับพวกเขา?"จงซานที่สอบถามออกมา.

"อืม ในเมื่อเจ้าเป็นคนเอ่ยปาก ข้าจะมอบให้เจ้า อย่างน้อยก็เป็นการตอบแทนให้เจ้าที่ช่วยเหลือแดนเทวะซือเทียน!"ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.

ระหว่างที่กล่าวจบ ตี้เสวียนชาได้มอบคริสตัลสี่เหลี่ยมลูกเต๋าออกไป ที่ด้านในนั้นมีแสงสีทองกำลังหมุนวนอยู่.

จงซานรับมา พร้อมกับพยักหน้ารับ.

"ตอนนี้มียอดฝีมือกำลังไล่ล่าข้าอยู่ ข้าคงต้องไปในทันที เจ้าช่วยข้าจับตาหยิงเห่าด้วย!"จงซานเอ่ย.

"ตกลง!"ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.

จงซานที่พยักหน้ารับ ลุกขึ้น ตี้เสวียนชาก็เช่นกัน.

ทั้งสองที่ก้าวออกมาที่ประตูของห้องโถง.

"แอดด!"ประตูที่เปิดออกมาเสียงดัง.

สายตาของทุกคนที่คอยจับจ้องมองมาอย่างพร้อมเพรียง.

"จงซาน!"เทียนหลิงเอ๋อที่เร่งรีบบินมา.

"เจ้าเป็นไรหรือไม่!"เทียหลิงเอ๋อที่เต็มไปด้วยความกังวล.

"เอาล่ะ พวกเราออกเดินทาง! จะต้องไปจากที่นี่ในทันที!"จงซานไป.

"พวกเราจะไปแล้วรึ? แต่ว่า พวกเราไม่ได้.......!"เทียนหลิงเอ๋อที่จ้องมองไปยังตี้เสวียนชา.

จงซานที่ส่ายหน้าไปมา ในเวลานี้ไม่สามารถนำตัวตี้เสวียนชากลับได้แล้ว นอกจากนี้การให้ตี้เสวียนชาอยู่ที่นี่เป็นการดีที่สุด.

"ทั้งสาม เขตแดนแห่งแสงอยู่ในมือของข้า หากต้องการ พวกเราไปหาสถานที่พูดคุยกัน!"จงซานที่เอ่ยต่อผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาในทันที.

ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่ตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็จ้องมองตี้เสวียนชาด้วยความประหลาดใจ.

"เขตแดนแห่งแสง ข้ามอบให้กับจงซาน หากพวกเจ้าต้องการก็จงขอกับเขา!"ตี้เสวียนชากล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"อืม!"สามผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาพยักหน้ารับอย่างขมขื่น.

ก่อนที่จะเดินทางจากไปนั้น จงซานจ้องมองตี้เสวียนชา กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม "ทำให้ดีที่สุด หวังว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีก!"

"หวังไว้เช่นนั้น คงจะได้พบกันอีกครั้ง!"ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.

จงซานที่ต้องการกล่าวต่อตี้เสวียนชาไม่ใช่ตี้ซือเทียน ดังนั้นคำพูดของตี้เสวียนชาจึงเผยท่าทางไม่แน่นอนเช่นกัน.

"เดินทาง!"

จงซานที่พากลุ่มของเขาเดินทาง หายไปในทันที พริบตาเดียวก็หายไปจากเส้นขอบฟ้าแล้ว.

"เคารพบรรพชนชรา!"เผ่าหมาป่าทั้งหมดที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.

ตี้เสวียนชาอยู่ในตำแหน่งบัญชาการ จ้องมองไปยังเผ่าหมาป่ามากมายที่มารวมตัวกัน ท้ายที่สุดก็เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม "ส่งตราคำสั่งทั่วหล้าออกไป ยกเว้นทวีปทิศเหนือ ใต้สวรรค์แห่งนี้ หมาป่าที่มีระดับมหาเซียนขึ้นไป ให้กลับมารายงานตัว หากปฏิเสธคนสั่ง ให้สังหารในทันที!"

สังหารอย่างงั้นรึ?

จิตสังหารที่คละคลุ้งที่ส่งผลต่อจิตใจของเผ่าหมาป่า บรรพชนชราเริ่มต้นแล้ว เตรียมที่จะจัดการเผ่าหมาป่าทั่วหล้า ทำลายกลุ่มอิทธิพลทั้งหมดของเผ่าหมาป่าในโลกหล้านี้ให้กลับมาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของบรรพชนชรา?

ทว่า ทำไมถึงได้ยกเว้นทวีปทิศเหนือ?

"รับทราบ!"แม้นว่าเหล่าหมาป่าจะคาดเดาไปต่าง ๆ นานา  ทว่าก็ต้องรับคำสั่งอย่างไม่มีเงื่อนไข.

"เผ่าหมาป่าจะกลับคืนสู่ความยิ่งใหญ่อีกครั้ง!"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.

"คารวะจื่อจุ้น!"

จื่อจุ้น จ้าวแห่งหมาป่า บรรพชนชราที่ออกคำสั่งไปทั่วหล้าสั่งการหมาป่าทั้งหมด.

"นับจากวันนี้ไป ข้าจะใช้นาม ตี้เสวียนชา!"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.

เปลี่ยนเป็นชื่อตี้เสวียนชาอย่างงั้นรึ? ทันใดนั้น เผ่าหมาป่าทั้งหมดที่เผยท่าทางประหลาดใจ ทำไม? บรรพชนชราไม่ได้ใช้นามตี้ซือเทียนอย่างงั้นรึ?

"ไม่มีใครรับประสงค์ของข้าอย่างงั้นรึ?!"ตี้เสวียนชาที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.

"รับทราบ!"เผ่าหมาป่าทั้งหมดที่ทำได้แค่ระงับความสงสัย ยอมรับนามตี้เสวียนชานี้เท่านั้น.

ทั่วโลกหล้านั้นทุกคนต่างก็รู้จักตี้ซือเทียนเมื่อ 90 ล้านปีที่แล้ว ทว่าหากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ จะทำให้ความสมดุลหลุดไป ตี้เสวียนชาจดจำความเห็นของจงซานได้ การใช้นามเดิมนั้นจะทำให้ตัวตนของเขาพังทลาย นิสัยและสถานะของตี้เสวียนชาจะค่อย ๆ ลบเลือนไป! เพื่อไม่ให้เป็นเช่นนั้น เพื่อไม่ให้หลงลืม และเพื่อความปลอดภัยของเซียนเซียนด้วย.