Chapter 1134 จงซานผู้อหังการ
แยกสวรรค์กระบวนท่าที่สาม วิถีสวรรค์เหอปิง.
ครั้งแรกที่เขาต่อต้านปราชญ์เทพ จงซานที่รับการโจมตี แต่ไม่ตาย ฝ่ามือแยกสวรรค์กระบวนท่าที่สาม ที่ใช้เป็นครั้งแรก! กับการกระทำครั้งนี้ เหล่าผู้ฝึกตนเผ่าหมาป่าคงจะจดจำจงซานได้ไม่ลืมแน่นอน โดยเฉพาะอาวุโสจื่อหร่าน ที่ในเวลานี้จดจ้องมองจงซานราวกับเป็นอสุรกาย.
ในอดีตที่เขาไปหาตี้เสวียนชาเพื่อนำกลับแดนเทวะซือเทียน พวกเขาที่มาจากโลกใบเล็กใบเดียวกัน จงซานนับว่าเป็นตัวตนที่มากพรสวรรค์ ทว่าไม่ได้มีความแข็งแกร่งใด ๆ ทว่าในเวลานี้ได้สร้างความตื่นตะลึงให้กับเขาเข้าให้แล้ว.
แยกสวรรค์กระบวนท่าที่สาม วิถีสวรรค์ปิงเหอ? กับพลังของมัน ที่มีพลังเทียบเท่ากับยอดฝีมือเซียนบรรพชน.
และยังมีเนตรเทียนฟา.
เพียงแค่เนตรเทียนฟาก็ไม่ต่างจากอสูรกายที่แข็งแกร่ง ทำไมมันดูเหมือนกับเนตรเทียนชูกัน?
สิบสองเซียนบรรพชนมาปรากฎขึ้นที่ด้านหน้าของจงซาน ปกป้องความปลอดภัยให้กับจงซาน หยิงเห่าแม้นว่าจะเป็นปราชญ์เทพ ทว่ากับเซียนบรรพชนหลายคน ไม่มีทางที่เขาจะกำราบคนทั้งหมดได้พร้อมกัน หากเขาขัดขืนทุ่มสุดตัว มีแต่ต้องพังพินาศแหลกสลายไปพร้อม ๆ กัน.
ร่างกายของจงซานที่ยังคงสั่นไหว ก่อนที่จะร่อนลงบนเกาะลอยฟ้า ยืนอย่างมั่นคง แน่นอนว่าจงซานไม่สามารถใช้กระบวนท่าดังกล่าวได้อีกครั้งแล้ว.
"จง จงซาน....!"เทียนหลิงเอ๋อที่เผยท่าทางตื่นตกใจ.
เทียนหลิงเอ๋อที่ก้าวเข้ามากอดแขนจงซาน จ้องมองไปยังหยิงเห่าด้วยแววตาหวาดกลัว เห็นชัดเจนว่าอำนาจของปราชญ์เทพนั้นยิ่งใหญ่ทำให้นางขวัญหนีดีฝ่อ.
เทียนหลิงเอ๋อที่อยู่ในท่าทางตกใจ จงซานที่เผยความรักและอาทร พร้อมกับลูบศีรษะไปมาปลอบใจนาง ก่อนที่จะจ้องมองไปยังหยิงเห่าที่อยู่ไกลออกไป ในเวลานี้ สายตาของจงซานเผยความดุร้ายและความเย็นชาออกมา!
"เซิ่งหวัง!"คนอื่น ๆ เองก็กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
เห่าเม่ยลี่ที่มีจิตใจที่เข็มแข็งอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้รู้สึกตื่นกลัว ทว่านางจ้องมองจงซานด้วยความเทิดทูน ใบหน้าที่เผยความอิจฉาจ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ.
ส่วนหงสาเพลิงและเสี่ยวจิน แม้นว่าจะตกใจบ้าง ทว่าก็ไม่รู้สึกหวาดกลัว เวลานี้ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
จงซานที่จ้องมองหยิงเห่าอย่างไม่แยแส ลอยอยู่บนท้องฟ้า เนตรเทียนฟาเองก็เช่นกัน จดจ้องมองอย่างเย็นชาเหมือน ๆ กับจงซาน.
"ชิ!"จงซานแค่นเสียง แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่เร่งรีบย่อย เทียนกงอย่างรวดเร็ว.
"เทียนกงของข้า!"หยิงเห่าที่แค่นเสียงเย็นชา.
ในครั้งนี้ หยิงเห่าไม่ได้พุ่งเข้ามาโจมตีในทันที เพราะว่าหยิงเห่าเข้าใจสถานการณ์เวลานี้ดี ก่อนหน้านี้เขาก็ได้สร้างความโกรธเกรี้ยวต่อเหล่าเผ่าหมาป่าทั้งหมด หวังที่จะฉวยโอกาส กลิ่นกินบรรพชนของพวกเขา ถึงเขาจะเร่งรีบจัดการจงซาน มีแต่จะได้รับความเสียหายเท่านั้น.
ปราชญ์เทพ แม้นว่าจะเพลิดเพลินกับตำแหน่งมรรคาฟ้าดินจื่อจุ้น มีพลังฟ้าดินสนับสนุน ยกเว้นแค่เทียนชู พวกเขาคือตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุด.
หากทุ่มสุดตัว หากเขาได้รับบาดเจ็บหนัก จะกลายเป็นทำให้เซียนบรรพชนทั่วหล้าเคลื่อนไหวเข้าแย่งชิงตำแหน่ง แม้แต่จะจัดการจงซานได้เวลานี้ ทว่ายังจะได้เทียนกงคืนกลับมาอย่างงั้นรึ?
อสุรกายตนนั้น คาดไม่ถึงเลยว่าจะทำลายของวิเศษของเขาได้ แน่นอนว่าสิ่งที่เขาเห็นเวลานี้ทำให้เขาไม่แน่ใจ เซียนโบราณ เป็นเซียนโบราณที่แปลกประหลาดนัก.
เทียนกงของข้า? นอกจากจงซานที่จ้องมองอย่างเย็นชาแล้ว คนอื่น ๆ ที่อยู่รอบ ๆ ก็เช่นกัน.
กับนิสัยไร้หัวใจของหยิงเห่าชัดเจน แม้นว่าจะคืนเทียนกงกลับไป ก็ไม่มีทางที่จะรอดพ้นการแก้แค้นของฝ่ายตรงข้าม มีเหรอที่จงซานจะคืน?
ไม่ว่าจะคืนหรือไม่คืน เวลานี้ได้ล่วงเกินปราชญ์เทพแล้ว นับจากนี้ปราชญ์เทพเป็นศัตรูของเขา แม้นว่าจะไม่มีใครอยากเห็น ทว่าเทียนกงเมื่ออยู่ในปากของแปดหางสวรรค์ จะให้จงซานปล่อยไปได้อย่างไร?
จงซาน ความจริงไม่ต้องการล่วงเกินปราชญ์เทพ ทว่าครั้งนี้ก็ไม่มีทางเลือก แปดหางสวรรค์ของเขาในเวลานี้ หากต้องการเพิ่มพลังฝึกตนให้กับตัวเอง จะต้องกลืนกินอุปกรณ์ปราชญ์เทพ นับจากนี้เขาก็ต้องล่วงเกินปราชญ์เทพ ไม่ช้าก็เร็วเรื่องนี้ก็ต้องเกิดขึ้น.
นอกจากนี้ ถึงแม้นว่าคืนเทียนกง หยิงเห่ามีเหรอที่จะปล่อยเขา? จงซานไม่ยินดีที่จะก้มหัวให้กับหยิงเห่า วันนี้เขารับการโจมตีของหยิงเห่าได้ พลังฝึกตนย่อมต้องเพิ่มขึ้น ถึงคืนของวิเศษกลับไป ก็มีแต่ทำให้เสี่ยงเพิ่มขึ้น ทางที่ดีคือเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเองดีกว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาแข็งแกร่งพอ อย่างน้อยก็ต้องมีสภาพที่ดีกว่านี้.
ปราชญ์เทพ? ปราชญ์เทพแล้วอย่างไร?
"เจ้าข่มขู่คู่บำเพ็ญของข้า ซ้ำยังต้องการโจมตีสหายของข้า เทียนกง อย่าได้ฝัน!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ทุกคนถึงกับเปลี่ยนเป็นเงียบงัน!
เหล่าผู้ฝึกตนหมาป่าที่จ้องมองจงซานด้วยความงงงวย.
ไม่มีใครคิดว่าจงซานจะบ้าคลั่งถึงเพียงนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดกับใคร? นี่เขาไม่คิดว่า ต่อไปหยิงเห่าจะไล่ล่าเขาอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของจินเผิงและเต้าเหรินถูถึงกับกระตุก แม้นว่าทั้งสองจะไม่ได้อยู่ข้างกาย ทว่ากับเห็นว่าจงซานสงบ ตอนนี้ คาดไม่ถึงเลยว่า ต่อหน้าปราชญ์เทพไร้ซึ่งความหวั่นเกรง ของวิเศษปราชญ์เทพเขายังจะคืนอีกรึ?
จ้องมองจงซาน จ้องมองเนตรเทียนฟาบนศีรษะจงซาน หยิงเห่าที่รู้สึกไม่ดีนัก.
เซียนโบราณเล็ก ๆ กลับกล้าพูดเช่นนี้กับเขา? เทียนกง อย่าได้ฝันอย่างงั้นรึ?
เทียนกงอย่าได้ฝัน ทันใดนั้นหยิงเห่าที่ร่างกายสั่นเทิ้ม กำหมัดแน่นในทันที.
"โฮกกก ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
หยิงเห่าที่คำรามลั่น เสียงคำรามที่ดังกึกก้อง ห้วงมิติสั่นไหว ดวงดารามากมายเริ่มหมุนโคจรอย่างรวดเร็ว เกิดพายุอวกาศขึ้น ท้องฟ้าที่สั่นไหว ผืนปฐพีที่สั่นสะเทือน เหล่าผู้ฝึกตนของเผ่าหมาป่าที่มีพลังฝึกตนต่ำ ถึงกับตกตายไปจากเสียงคำราม.
"วูซซ!“”วูซซ!”....................................
วิถีสวรรค์ที่ปรากฎขึ้น ทุกคนที่กลายเป็นระวังหยิงเห่าในทันที หยิงเห่าเวลานี้กำลังบ้าไปแล้ว.
ทำไมจงซานรับรู้ เพราะว่าเทียนกงถูกแปดหางกลืนกิน ย่อมจนหมดแล้ว พลังมากมายแปดหางกำลังดูดซับอยู่.
เทียนกงที่มีจิตวิญญาณของตัวเอง ถูกทำลายสิ้นแล้ว!
"ฟิ้ว!"
หยิงเห่าที่กำหมัดแน่น ปล่อยกลิ่นอายปราชญ์เทพโถมกระหน่ำไปยังทิศทางของจงซานและเซียนบรรพชนทั้ง 12.
หยิงเห่าที่ไม่เร่งรีบ ทว่าสายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความดุร้าย ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อจงซาน.
"เจ้า เจ้าสังหารเทียนกง!"หยิงเห่าที่เต็มไปด้วยความเย็นชา มหาวิถีในร่างของเขาลุกโชน เป็นเปลวเพลิงที่มากมายปะทุลุกไหม้ท้องฟ้า แผ่ความร้อนออกไปรอบ ๆ อย่างหนักหน่วง.
"แล้วอย่างไร!"จงซานที่เผยท่าทางเย็นชา จงซานที่กล่าวออกมาอย่างไม่กลัวเกรง.
เหล่าหมาป่าที่อยู่รอบ ๆ ถึงกับพูดไม่ออก จงซานเสียสติไปแล้วจริง ๆ คาดไม่ถึงเลยว่าจะกล่าวเช่นนี้กับหยิงเห่า?
หยิงเห่าที่ยังไม่ลงมือ ทว่าเต็มไปด้วยความดุร้ายเกรี้ยวกราด "ข้ารับปากเทียนกง ข้าจะอยู่ด้วยกันตลอดกาล ชีวิตของข้าสมบูรณ์แล้ว ข้าไม่มีวันตาย ตราบเท่าที่เจ้ามอบมันคืนกลับข้า ข้าจะให้โอกาส ทว่าเจ้ากลับสังหารมัน เจ้าฆ่ามันแล้ว!"
จินเผิงและคนอื่นใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์ สังหารมันอย่างงั้นรึ?ก่อนหน้านี้เจ้าไม่คิดที่จะปล่อยใครไม่ใช่รึ? ถึงคืนให้เจ้า เจ้ายังคิดว่าตัวเองจะปล่อยเซิ่งหวังอย่างงั้นรึ?
"ปราชญ์เทพ ไม่รู้จักความยุติธรรม ไร้หัวใจเช่นเจ้า คิดถึงแต่ตัวเองเท่านั้น เห็นเพียงผลประโยชน์ตัวเอง คิดว่าคนทั่วไปต้องสนองกิเลสเจ้า เจ้าคิดว่าเป็นปราชญ์เทพแล้วทุกคนต้องหวาดกลัวต่อเจ้าอย่างงั้นรึ? ปราชญ์เทพแล้วอย่างไร? เจ้าสังหารข้าได้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
เจ้าสังหารข้าได้อย่างงั้นรึ?
เหล่าหมาป่าเกือบทั้งหมดกลายเป็นโง่งม จงซานช่างอหังการ หรือว่าเขาเสียสติแล้วจริง ๆ .
หยิงเห่าที่กำหมัดแน่น ภายในใจที่สั่นไหวด้วยความโกรธ.
หยิงเห่าที่สามารถกลายเป็นปราชญ์เทพได้ ไม่ใช่คนโง่แน่ จงซานต้องการทำอะไร? จงซานต้องการสิทธิ์ในการต่อสู้กับตัวเอง ที่นี่ยังมี 20 เซียนบรรพชน เมื่อต่อสู้กัน ตัวเขาต้องได้รับบาดเจ็บหนักแน่นอน และในเวลานั้นจงซานก็จะใช้เหตุผลนี้ เขาฉวยโอกาส หรือแม้แต่มองโอกาสให้กับเซียนบรรพชนทั่วหล้า หากตัวเองร่วงหล่นจากสวรรค์?
เป็นหัวใจที่เหี้ยมหาญร้ายกาจนัก!
หยิงเห่าที่กัดฟันแน่น พยายามสะกดเก็บความโกรธเอาไว้ในใจ กัดฟันกร๊อด ๆ พร้อมกับเอ่ยออกมาว่า "ดี ดีมาก ข้าหยิงเห่าไม่เคยเกลียดใครมาเท่านี้มาก่อน วันนี้ข้าไม่สามารถสังหารเจ้าได้ ทว่าข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะอยู่ที่นี่ตลอดไป เมื่อไหร่ที่เจ้าออกจากที่นี่เจ้าต้องตาย!"
หยิงเห่าที่เผยความเย็นชาดุร้ายออกมา กล่าวออกมาเสียงดัง วันนี้ไม่สามารถสังหารได้ ทว่าตราบเท่าที่จงซานออกจากแดนเทวะซือเทียน เขาจะต้องสังหารจงซานแน่.
ปราชญ์เทพต้องการสังหารเซียนโบราณ เป็นเรื่องที่ง่ายดาย เซียนโบราณย่อมไร้ซึ่งความสามารถต้านทานได้.
จินเผิง เต้าเหรินถูใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อนอัปลักษณ์.
"ข้าจงซาน ประมุขของต้าเจิ้งดินแดนภาคเหนือ วันหน้าข้าจงซานจะรอต้อนรับเจ้าอย่างสมเกียรติที่ต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ฟิ้ว!"
เหล่าเผ่าหมาป่ามากมายที่หันหน้าจับจ้องมองไปยังจงซาน สายตาพวกเขาไม่เข้าใจจงซานต้องการทำอะไร ไม่ว่าเขาจะทำถูกหรือผิด ทว่าเหล่าเผ่าหมาป่าในเวลานี้ ย่อมรับรู้สัมผัสได้ว่า คำพูดของจงซานที่กล่าวออกมานั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจ ไม่ได้แสดงท่าทางประมาท หรือไม่รู้จักประมาณตนแม้แต่น้อย.
โอหัง อหังการ ไร้ซึ่งความหวาดกลัวใด ๆ .
หยิงเห่าไม่คาดคิดเลยว่าจงซานจะดุร้ายเช่นนี้ จะรอคอยต้อนรับตัวเองอย่างงั้นรึ?เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร!
หยิงเห่าที่เห็นจงซานนั้นเต็มไปด้วยความอหังการ ทั้งที่ตัวเองอยู่ในระดับเซียนโบราณ ภายในใจของหยิงเห่าที่รู้สึกสั่นไหวโป่งพอง โกรธเกรี้ยวแทบจะพุ่งเข้าไปฉีกร่างจงซานออกเป็นชิ้น ๆ .
"สงบ ใจเย็น ใจเย็นไว้!"หยิงเห่าที่คิดในใจพยายามทำให้ตัวเองสุขุม.
หยิงเห่าที่รู้สึกโกรธเกี้ยวในใจอย่างหนัก กับความอหังการนี้ ทำให้ใบหน้าของหยิงเห่าบิดเบี้ยวเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
"ไม่มีอะไรแล้ว ยังไม่ไปอีกรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาดเสียงดัง.
ความโกรธเกรี้ยวที่อัดแน่นพร้อมปะทุ เขาที่เป็นปราชญ์เทพผู้ยิ่งใหญ่ กับท่าทางเช่นนี้ของจงซาน ราวกับไล่เหล่าคนใช้? เป็นเพียงมดปลวกกลับกล้าพูดจาเช่นนี้กับข้าอย่างคาดไม่ถึง?
หยิงเห่ายังคงพยายามสะกดคำว่า ใจเย็นเอาไว้ในใจ มหาวิถีของเขาเวลานี้สั่นไหวเปลวเพลิงที่รุกโชน ความร้อนที่มากมายมหาศาล ความโกรธเกรี้ยว ที่ทำให้ร่างกายสั่นเทิ้ม.
หยิงเห่าที่จดจ้องมองจงซานด้วยความเกลียดชังมากขึ้นและก็มากขึ้น.
เหล่าเซียนบรรพชนที่จ้องมองไปยังหยิงเห่า สายตาของพวกเขาที่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง รับรู้ว่าปราชญ์เทพกำลังโกรธเกรี้ยว ทำให้พวกเขาจับจ้องไม่วางตา.
"ใช่ ยังไม่ไสหัวไปอีก!"
ไม่ไกลออกไปนั้น อีกหนึ่งเสียงที่ดังขึ้นมา.
นอกจากจงซาน ยังมีคนกล้าโอหังกับหยิงเห่าอย่างคาดไม่ถึง ขณะสายตาของทุกคนที่จ้องมองไปพร้อม ๆ กัน.
ร่าง ๆ หนึ่งที่เต็มไปด้วยปราณสวีปกคลุมร่าง เป็นตี้เสวียนชาที่ดื่มดำลิขิตเวลานี้ลืมตาขึ้นมา จดจ้องมองมายังปราชญ์เทพหยิงเห่า.
เป็นตี้เสวียนชา ที่ดูดซับลิขิตไร้รากฐานไปจนหมด ก่อนที่จะเอ่ยปากออกมา.
ตี้เสวียนชาที่อหังการ สายตาจ้องมองปราชญ์เทพหยิงเห่าด้วยความเย็นชา เห็นชัดเจนว่าตี้เสวียนชานั้นไม่ได้หวั่นเกรงตำแหน่งปราชญ์เทพแม้แต่น้อย.
"คารวะบรรพชนชรา!"เหล่าหมาป่ามากมายที่กล่าวคำนับเสียงดัง หมาป่าทุกตนที่เผยความตื่นเต้นดีใจออกมา.
