Chapter 1106 กำราบเต้าเหรินถู
ตำหนักเต้าเหรินถู.
แม้นว่าเต้าเหรินถูจะเดินทางมายังเขตแดนน้ำพุเหลือง ทว่าเขาก็อยู่ที่นี่เพียงห้าปี ก่อนที่จะกลายเป็นแขกผู้ทรงเกียรติ ทว่า ตลอดเวลาที่เขาอยู่นั้นมีแขกมามากมายต้องการให้เขาเป็นอาจารย์ และมีสัมพันธ์กับเขา ทว่าในเวลานี้เต้าเหรินถูที่เจ็บปวด กลับไม่มีใครแม้แต่คนเดียวดูแล.
ไม่มีแม้แต่เสียง ของเหล่าคนรับใช้อีกต่อไปด้วย.
นับตั้งแต่เขาพ่ายแพ้ที่เขตแดนหงส์เพลิง ทุกอย่างก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ.
ชะตาวิถีที่ฉีกขาด ไม่สามารถรักษาได้อีกแล้ว ทางที่ดีที่สุดคือจุติใหม่ คิดถึงศัตรูของเขามากมาย เขาจะต้องกลับไปปีนภูเขาที่สูงใหญ่อีกครั้งอย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านี้ เขาที่มีชื่อเสียง ก็มีสหายมากมายคอยแบ่งเบา เป็นเหมือนเช่นสันดานมนุษย์ทุกคน เมื่อร่ำรวยรุ่งโรจน์ย่อมมีเพื่อนฝูงมากมาย ยามมีภัยพิบัติ แล้วใครที่ต้องการแบ่งเบา?
เต้าเหรินที่ตัวคนเดียว ไม่มีญาติและครอบครัว ดังนั้นเวลานี้จึงเห็นชัดเจนว่าเหงาหงอยวังเวง.
แม้แต่เมื่อวานนี้ เต้าเหรินถูที่เห็นคนรับใช้ ขณะที่เขาหลับไป ภายในห้องลับ ยังถูกเหล่าคนใช้ลอบขโมยของวิเศษ.
นี่เขาอ่อนแอถึงเพียงนั้นเลยรึ?
ในเวลานี้เต้าเหรินถูที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจ.
ทว่าในเวลานี้ ภายในตำหนักของเต้าเหรินถูนั้นมีแขกหลายคน เป็นกลุ่มของเซียนบรรพชน ดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่กงซูจือเชิญมาดูแลเต้าเหรินถู.
คนทั้งสี่ ทันทีที่เห็นเต้าเหรินถู ที่แสดงท่าทางสมเพชเวทนาอย่างปิดไม่มิด เขาที่เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่ง ไม่คิดเลยว่าจะตกต่ำได้ถึงเพียงนี้?
"เต้าเหรินถู เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลใด ๆ เรื่องที่กงซูจื่อรับปากนั้น ย่อมทำได้ เจ้าจะต้องได้จุติแน่ ทว่าด้วยภูมิหลังของเจ้าเวลานี้ การจะก้าวไปถึงระดับเซียนบรรพชนอีกครั้ง นับว่ายาก! อย่างไรพวกเราจะช่วยเท่าที่ทำได้ก็แล้วกัน."
หากว่าเขาตาบอด คนเหล่านั้นคงลงมือไปแล้ว สายตาของพวกเขาที่จ้องมองไปที่ดาบโลหิต(ปิงเสวี๋ย) ของเขาไม่วางตา ภายในใจของเต้าเหรินถูที่เต้นไปมาระส่ำ.
"ขอบคุณทุกท่าน!"เต้าเหรินถูเอ่ย.
"เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว!"ทุกคนที่เอ่ยออกมาในทันที.
"นายท่าน ลู่ยวีขอเข้าพบ!"พ่อบ้านที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"ลู่ยวี?"เต้าเหรินถูที่ขมวดคิ้วไปมา.
แขกทั้งสี่เองก็จ้องมองเต้าเหรินถูด้วยความสงสัยด้วยเช่นกัน.
"ให้เขาเข้ามา!"เต้าเหรินถูที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
จากนั้นไม่นาน ลู่ยวีก็นำชายชุดดำเข้ามา.
แขกทั้งสี่เป็นเซียนบรรพชน แสดงท่าทางเหยียดหยันลู่ยวีเป็นอย่างมาก อีกหนึ่งคนที่เป็นปุถุชนอยู่ในระดับหลอมกายธาตุด้วยซ้ำ เพียงแค่ลู่ยวีเป็นสายโลหิตของกงซูจื่อพวกเขาจึงไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
"อาวุโสทุกท่านก็อยู่ด้านในด้วย!"ลู่ยวีที่เผยท่าทางประหลาดเป็นอย่างมาก.
ภายในใจของลู่ยวีที่เต็มไปด้วยความสงสัย บังเอิญขนาดนี้เลยรึ?
ความบังเอิญนี้ ไม่ใช่แค่ลู่ยวี ชายในชุดสีดำข้าง ๆ ก็เผยยิ้มด้วยท่าทางพึงพอใจด้วยเช่นกัน.
"ลู่ยวี มีเรื่องอะไรอย่างงั้นรึ?"เต้าเหรินถูเอ่ยปากออกมาในทันที.
ลู่ยวีที่เห็นเต้าเหรินถูกอดดาบเอาไว้ไม่วาง แม้ว่าเขาจะบาดเจ็บอยู่ มีเหรอที่จะสามารถยึดครองมาได้?
"นายน้อยเดินทางมานี้เพื่อที่จะขอ....!"ชายในชุดดำที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"หุบปาก!"ลูยวีที่หันหน้าไปดุชายชุดดำในทันที.
ทว่าคนทั้งสี่ที่เผยท่าทางสงสัย ขออะไรอย่างงั้นรึ? เต้าเหรินถูติดหนี้เขาอย่างงั้นรึ?
ลู่ยวีที่ไม่กล่าวต่อ แขกสี่เซียนบรรพชนที่รับรู้ว่าตัวเองคงเป็นก้างขวางคออยู่.
"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไว้พวกเราจะมาใหม่ วันนี้ขอกลับก่อน!"แขกทั้งสี่เอ่ย.
"พ่อบ้าน ส่งทุกท่านให้ข้า!"เต้าเหรินถูที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"รับทราบ!"พ่อบ้านที่ส่งแขกเซียนบรรพชนทั้งสี่ออกไป.
ทว่าคนทั้งสี่ยังอยากรู้อยากเห็นไม่ไปไหน ยังคงรั้งรออยู่ที่หน้าประตูตำหนักของเต้าเหรินถู และยังคอยเฝ้ามองเข้าไปด้านในด้วย.
"ไปให้พ้น ไปให้พ้นหน้าข้า!"
ภายในตำหนักนั้นเต้าเหรินถูที่คำรามเสียงดังออกมาในทัน เสียงคำรามที่สั่นไปมา อาบไปด้วยความเป็นศัตรู.
ลูยวีและชายชุดดำที่เร่งรีบออกมา จากด้านใน ก่อนที่ประตูตำหนักของเต้าเหรินถูจะปิดลงเสียงดัง.
ลู่ยวีที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์ ทว่าชายในชุดสีดำที่ออกมาจากตำหนักเต้าเหรินถูแล้ว เขาถึงกับถ่มเสมหะไปยังหน้าประตู แสดงท่าทางเหยียดหยันออกมา.
จากนั้น ลู่ยวีและชายในชุดดำก็จากไป.
ทว่าสี่เซียนบรรพชนยังคงลอบมองอยู่ด้วยความสงสัย พวกเขายังคงอยู่ใกล้ ๆ ตำหนักเต้าเหรินถู เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เต้าเหรินถูที่เป็นปฏิปักษ์ครั้งใหญ่กับลู่ยวี? ลู่ยวีเข้าไปขอสิ่งใด?
ลู่ยวีและชายชุดดำที่กลับมายังตำหนักลู่ยวี.
"เจ้าก็เห็น เต้าเหรินถูไม่ยอม ข้าไม่มีวิธี!"ลู่ยวีที่เอ่ยออกมาด้วยแววตาจริงจัง จ้องมองไปยังชายชุดดำให้หยุด บังคับเขา.
"เอาล่ะ นายท่านของข้าคงจะโชคร้าย!ข้าจะไปเรียนนายท่านตามจริงก็แล้วกัน!"ชายในชุดดำที่เอ่ยพลางถอนหายใจ.
"ดี!"ลู่ยวีที่พ่นลมหายใจยาว ท้ายที่สุดเขาก็สลัดดาวแห่งความชั่วร้ายนี้ออกไป.
ในคืนนั้น ภายในตำหนักของเต้าเหรินถู.
เต้าเหรินถูที่ชะตาวิถีฉีกขาด ไม่ต่างจากปุถุชน ต้องการการพักผ่อน ทว่าในเวลานี้ไม่สามารถข่มตาหลับได้เลย จดจ้องมองดาบปิงเสวี๋ยในอกตัวเอง แววตาที่ขมขื่นเป็นอย่างมาก.
ดาบโลหิตเล่ม อยู่นี้กับเขาที่บุกเบิกตระเวนไปทั่วหล้า เป็นดั่งสหายที่ดีที่สุดของเขา ตอนนี้เขาจะปกป้องมันได้อย่างไร?
ลู่ยวีที่ปรากฎ พร้อมกับเอ่ยอ้างกงซูจื่ออย่างงั้นรึ? แล้วเขาจะรักษามันเอาไว้ได้นานแค่ใหน?
"ใคร?"ภายในใจของเต้าเหรินถูที่ตื่นตระหนก มีใครกำลังบุกรุกเข้ามาอย่างงั้นรึ?
กงซูจื่อบอกว่าจะไม่มีใครทำร้ายเขาได้ ทว่าท่าทางของลู่ยวีก่อนนี้ กงซูจื่อจะเชื่อได้อย่างงั้นรึ? เกิดเขาฆ่าคนชิงสมบัติเล่า?
"เป็นข้าเอง!"จากภายในความมืดปรากฎเสียง ๆ หนึ่งขึ้นในทันที.
เสียง ๆ นี้ ทำให้เต้าเหรินถูใบหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีด เจ้าของเสียงนี้ เต้าเหรินถูไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต คนผู้นี้ จินเผิง?
จินเผิงที่ก้าวออกมาจากภายในความมืดมิด เต้าเหรินถูกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เป็นเจ้า!"
"เป็นข้า!"จินเผิงที่พยักหน้ารับ.
"เป็นไปไม่ได้ เจ้าหายดีเร็วขนาดนี้เลยรึ? แม้นว่าข้าชะตาวิถีจะฉีกขาด ทว่าจิตวิญญาณของเจ้าจะต้องฉีกขาดด้วยจิตสังหารของข้าแน่นอน อย่างน้อยต้องใช้เวลาห้าปีรักษา เป็นไปไม่ได้ที่จะหายได้รวดเร็วขนาดนี้!"เต้าเหรินถูที่กล่าวออกมาด้วยความตกใจ.
"ห้าปี? ข้าแย่ขนาดนั้นเลยรึ? เอาล่ะ หากว่าเจ้าต้องการล่ะก็ เซิ่งหวังของข้าสามารถช่วยรักษาชะตาวิถีให้เจ้าได้อย่างรวดเร็ว!"จินเผิงที่เอ่ยออกมาเบา ๆ
"เป็นไปไม่ได้! ไม่มีใครรักษาได้!"เต้าเหรินถูที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ ทว่าแววตาก็เผยท่าทางตื่นเต้นและไม่เชื่อออกมาขัดกันอยู่.
"เจ้าในเวลานี้ควรค่าให้ข้าต้องโกหกอย่างงั้นรึ?"จินเผิงที่เอ่ยออกมาเล็กน้อย.
เป็นความจริง หลังจากที่รับฟังคำพูดแล้ว เต้าเหรินถูที่สงบใจเอาไว้ เขาควรค่าให้โกหกอย่างงั้นรึ? จินเผิงสามารถสังหารเขาได้ในทันที ง่ายยิ่งกว่าตัดเต้าหู้! แล้วชิงดาบปิงเสวี๋ยไป ไม่มีทางที่เขาจะขัดขืนได้.
วันที่สอง เต้าเหรินถูที่หายไปจากตำหนัก และห้าวันหลังจากนั้นเรื่องราวการเดิมพันก็ได้กระจายไปทั่วเขตแดนน้ำพุเหลือง เป็นการเดิมพันก่อนการต่อสู้ที่เกิดขึ้น.
เรื่องราวต่าง ๆ ที่ถูกบันทึกเอาไว้ในหยกบันทึก เกี่ยวกับการเดิมพันได้ถูกส่งต่อไปยังกงซูจื่อในที่สุด.
ด้านในนั้นมีคนสามคน ลู่ยวี หวังจิวเหวินและเนี่ยฟ่านเฉิน.
"ตกลง ในการต่อสู้ครั้งแรก หากเต้าเหรินถูพ่ายแพ้ ข้าจะมอบดาบปิงเสวี๋ยให้กับพวกเจ้า ทว่าหากเต้าเหรินถูชนะ เจ้าต้องมอบอุปกรณ์เซียนบรรพชนและแส้ต้าเฉินให้กับข้า!"
"เจ้ารับผิดชอบอย่างงั้นรึ? แน่นอนว่าเต้าเหรินถูจะเป็นคนรับผิดชอบ!"
..............................
..................
......
เหล่าเซียนบรรพชนที่ดวงตาส่ายไปมา เต้าเหรินถูที่เสี่ยงชีวิตต่อสู้เพื่อกงซูจื่อ คาดไม่ถึงเลยว่าจะได้รับชะตากรรมเช่นนี้รึ? ไม่สงสัยเลยว่าคนของกงซูจื่อไม่ต้องเสี่ยงชีวิตเอง?
ดาบโลหิต? หากพ่ายแพ้ก็ต้องเสียดาบโลหิต ความหมายของลู่ยวี คือความหมายของกงซูจื่อหรือไม่?
จากนั้น พวกเขาต่างก็คิดว่าตัวเองจะถูกนำไปเดิมพันด้วยหรือไม่?
ทันใดนั้นเหล่าเซียนบรรพชนของเขตแดนแม่น้ำเหลืองต่างก็ลังเลใจ ขมวดคิ้วไปมา ร่างกายที่สั่นไหวด้วยความเย็นยะเยือบ.
น่าหวาดกลัวนัก กงซูจื่อผู้นี้ควรค่าที่จะเสี่ยงตายถวายชีวิตหรือไม่?
เต้าเหรินถู? พวกเขาจะเป็นเช่นนั้นหรือไม่? ทุกคนที่คาดเดาไปต่าง ๆ นานา .
ภายในตำหนักของลู่ยวี บนโต๊ะของลู่ยวีมีหยกบันทึกสามอัน ที่ผู้ใต้บังคับบัญชานำมาจากตลาด.
"ปัง!"ลู่ยวีที่ใช้ฝ่ามือปี้จนแตกละเอียด.
"สารเลว บัดซบ ไอ้สารเลว!อ๊ากกกก!"ลู่ยวีคำรามด้วยความโกรธ.
จากนั้น ลู่ยวีที่เริ่มทำลายข้าวของ ทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องโถงขนาดใหญ่พังทลายไปทั้งหมดด้วยฝีมือของลู่ยวี.
"นาย นายน้อย!"พ่อบ้านเอ่ยออกมาเบา ๆ .
"มีอะไร?"ดวงตาของลู่ยวีที่แดงซ่านด้วยความโกรธ.
"ปราชญ์เทพเรียกตัว ให้ท่านไปพบในทันที!"พ่อบ้านเอ่ยออกมาด้วยความกลัว.
"บรรพชนเรียกตัวข้า?"ใบหน้าของลู่ยวีที่แข็งค้าง กงซูจื่อเรียกตัว ร่างกายของเขาที่สั่นไปมาในทันที.
-----------------------------------------------------
ภายในอาณาเขตน้ำพุเหลือง กงซูจื่อหลังจากที่รับรู้เรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ แน่นอนว่าต้องเข้าใจเรื่องทุกอย่างได้.
ทว่าจะแก้ไข ก็สายไปแล้ว นี่เป็นแผนการของคนอื่นที่วางเอาไว้ แม้แต่เขาก็คาดไม่ถึง ที่ต้องโกรธคงเป็นลู่ยวีที่ทำให้งานใหญ่เสียหาย ก่อนที่จะสั่งการขังลืมเขาไปในทันที จากนั้นก็ลอบสังการให้เหล่าศิษย์จำนวนมากออกไปค้นหาดาบโลหิต.
แน่นอน ในความคิดของกงซูจื่อนั้น เต้าเหรินถูนับว่าเป็นคนที่โชคร้ายมากกว่าโชคดี ชะตาวิถีฉีกขาด แม้แต่ตัวเองยังไม่มีวิธีรักษา มีแต่รอความตายเท่านั้น สิ่งสำคัญในเวลานี้คือค้นหาดาบปิงเสวี๋ยให้เจอ เพราะว่ากงซูจื่อเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีเช่นกัน.
เต้าเหรินถูที่ถูนำตัวมายังเมืองหลี่เห่าเซิ่ง.
จงซานที่ยังคงเก็บตัว การรักษาเห่าเม่ยลี่และจินเผิงนั้น จงซานที่เปิดเนตรนิมิตดี กินพลังกายมากมายมหาศาลทีเดียว!
หนึ่งเดือนหลังจากนั้น จงซานที่ออกมาพบกับเต้าเหรินถู.
ภายในห้องโถง มีจงซาน จินเผิง เห่าเม่ยลี่และเต้าเหรินถูที่อ่อนแอ.
"สิ่งที่ข้าบอก เป็นดังที่จินเผิงได้บอกเจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาเบา ๆ .
"เจ้ารับประกันว่าจะรักษาข้าได้อย่างงั้นรึ?สามารถฟื้นฟูชะตาวิถีได้อย่างงั้นรึ? "เต้าเหรินถูที่ยังไม่อยากเชื่อแต่อย่างใด.
"ทำไมข้าต้องหลอกเจ้าด้วย? ทว่าสิ่งที่เจ้าต้องจ่าย นั่นก็คือรับใช้ต้าเจิ้งเพียง 3 พันปีเท่านั้น หากข้ารักษาเจ้าไม่ได้ ทุกอย่างถือว่าเป็นโมฆะก็แล้วกัน."จงซานเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เต้าเหรินถูที่ได้แต่เงียบ ชะตาวิถีฉีกขาด ไม่ใช่ว่าเขาไม่ยินดี ทว่านอกเหนือจากนั้นเขาไม่เชื่อ.
จงซานและคนอื่น ๆ ที่รอคอยอย่างอดทน.
"ตกลง ข้าสัญญา!"เต้าเหรินถูที่ตัดสินใจอย่างหนักแน่น.
จุติอย่างงั้นรึ? กงซูจื่อบอกว่าจะให้เขาจุติ หากว่าถึงเวลาเขาไม่ทำตามล่ะ ถึงแม้นว่าทำตาม ให้เขาได้จุติ ชีวิตจากนั้นเขาจะเป็นเช่นไร ไม่มีอะไรรับประกันได้เลย ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ถูกนำไปเดิมพัน ทำไมเขาถึงถูกนำไปเดิมพัน เขาที่ครุ่นคิดมากมาย ไม่ใช่ว่ากำลังถูกทอดทิ้งแล้วอย่างงั้นรึ?
"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เห่าเม่ยลี่!"จงซานที่จ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่.
"ได้!"เห่าเม่ยลี่ที่นำตำราชีวิตและความตายออกมาในทันที.
จินเผิงที่จ้องมองตำราชีวิตและความตาย ก็รู้สึกแปลก ๆ ก่อนหน้านี้เขาก็ถูกทำเช่นนี้เช่นกัน ทำให้ต้องขึ้นเรือลำนี้มา.
"ข้าเต้าเหรินถูขอสาบาน หากจงซานสามารถรักษาชะตาวิถีของข้าได้ ข้ายินดีภัคดีรับใช้ต้าเจิ้งเป็นเวลาสามพันปี หากว่าผิดคำสาบาน ขอให้ฟ้าดินลงโทษ!ตายไปเหมือนหมา!"เต้าเหรินถูที่กล่าวออกมาง่าย ๆ แต่ตรง ๆ .
"สาบาน!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยความพอใจ.
จินเผิงที่อยู่ข้าง ๆ จ้องมองเต้าเหรินถูด้วยความสงสาร ตัวเขาที่ถูกกักตัวเป็นเวลาหนึ่งพันปีเท่านั้น แต่เจ้าถึงสามพันปี เจ้าคงไม่เชื่อ? เซิ่งหวังมีดวงตานิมิตดี ที่รักษาเจ้าได้ เรื่องนี้เป็นคล้ายการละเล่นเท่านั้น ก่อนหน้านี้เขาก็เคยได้ยินมาว่าโหลวซิงเฉินที่ทักษะเทวะแตกสลาย ท้ายที่สุดเซิ่งหวังก็ยังรักษาได้ เพียงแค่ชะตาวิถีแกขาด มีรึ? ที่จะรักษาไม่ได้ หากเจ้าเข้ามาทำงาน ข้าก็ยินดีต้อนรับ ขึ้นเรือลำนี้ด้วยกัน.