Chapter 1105 บังคับ.
เทียนเหยี่ยนที่ล้มลงหมดเรี่ยวหมดแรง การต่อสู้นี้ชัดเจนแล้ว.
"การต่อสู้ที่สอง เจ้าชนะ!"กงซูจื่อเอ่ยอย่างเคร่งขรึม.
กงซูจื่อที่ยอมรับความพ่ายแพ้ เหล่าผู้เยาว์ตระกูลเทียนที่บินออกไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน จงซานที่บินออกมาในเวลานั้นเช่นกัน.
"ต้าเหริน ต้าเหริน!"เหล่าผู้เยาว์ตระกูลเทียนที่บินมาอยู่ข้าง ๆ เทียนเหยี่ยน.
เทียนเหยี่ยนที่อยู่ในสภาพอ่อนแรง ลืมตาขึ้นเล็กน้อย เอ่ยปากเบา ๆ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว "ฆ่า ฆ่านางซะ!"
ผู้เยาว์ตระกูลเทียนสามคนที่บินออกไป พุ่งไปยังทิศทางของเห่าเม่ยลี่.
ในเวลานั้น เห่าเม่ยลี่อยู่ในสภาพอ่อนแอ ไม่สามารถต่อสู้ได้อีก ทว่าจงซานได้เข้ามาหานางพร้อมกับพยุงเห่าเม่ยลี่ขึ้น.
"จงซาน ข้าทำสำเร็จแล้ว!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวด้วยท่าทางอ่อนแรง.
"ข้าเห็นแล้ว โปรดวางใจ เจ้าทำได้ดีมาก!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงอ่อนโยน.
ได้ยินคำพูดของจงซานแล้ว เห่าเม่ยลี่เผยยิ้มร่าราวกับว่ามันคุ้มค่านัก.
"ฆ่ามัน!"ผู้เยาว์ตระกูลเทียนที่ชักกระบี่ออก พร้อมกับพุ่งตรงไปยังจงซาน.
จงซานที่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย จ้องมองคนทั้งสาม ส่งสายตาข่มขู่ ปล่อยจิตสังหารออกมา.
"ชิ!"
จงซานแค่นเสียงเย็นชา จากนั้นพื้นที่รอบ ๆ ที่สาดประกายแสงสีม่วงออกไป ปราณกระบี่มากมายที่ระเบิดออกจากร่างจงซาน.
แสงสีม่วงที่ระเบิดออกมาก่อนที่จะหายไป สามผู้ฝึกตนที่ลอยค้างอยู่บนอากาศไม่ขยับ จงซานที่พยุงร่างเห่าเม่ยลี่บินออกไป ร่างทั้งสามยังคงลอยอยู่บนอากาศ.
"ศิษย์น้อง เจ้าทำอะไร?"หนึ่งคนที่พยุงร่างเทียนเหยี่ยนเอ่ยออกมา.
ขณะที่กล่าวออกไปนั้น คนทั้งสามที่ถูกปราณกระบี่ทะลวงเข้าไปในร่าง ก่อนที่จะระเบิดออกมา ร่างของพวกเขาก็แตกสลายกลายเป็นชิ้น ๆ ในทันที.
ยกเว้นผู้ฝึกตนเซียนบรรพชน ไม่มีใครเห็นว่าจงซานกระทำอะไร เห็นเพียงแสงสีม่วงเท่านั้น? แปลกเกินไปแล้ว.
"กระบี่จูเซียน?"กัวซือฝูที่เอ่ยพึมพำ.
"เป็นกระบี่จูเซียนจริง ๆ !"เจียงซ่างที่พยักหน้ารับ แววตาที่เผยท่าทางจริงจัง.
เทียนเหยี่ยนที่แห้งเหี่ยวเห็นภาพที่เกิดขึ้น ถึงกับระเบิดความโกรธออกมา จนทรุดลงหมดสติอีกรอบ.
"เนี่ยฟ่านเฉิน สงครามครั้งนี้ เจ้าจงใจให้จงซานได้แสดงฝีมืออย่างงั้นรึ?"กงซูจื่อเอ่ยออกมาเบา ๆ .
"ใช่!"เนี่ยฟ่านเฉินเอ่ยออกมาเบา ๆ .
ทันใดนั้น กงซูจื่อและเนี่ยฟ่านเฉินเปลี่ยนเป็นเงียบงัน.
"สี่เดือนหลังจากนี้ เขตแดนน้ำพุเหลือง ข้าจะรอคอยเจ้า ส่วนรายชื่อของคู่ต่อสู่ อีกสองเดือน ข้าจะแจ้งให้เจ้ารู้!"กงซูจื่อเอ่ยปาก.
"ตกลง!"เนี่ยฟ่านเฉินเอ่ยออกมาเบา ๆ .
"โฮกกกกก ~~~~~~~~~~~~~!”
กงซูจื่อบนหุ่นเชิดมังกรทอง ส่องประกายแสงสว่างเจิดจรัส ปกคลุมทั่วบริเวณ หลังจากนั้นหนึ่งก้านธูป มังกรทองก็หายไป คนที่เขานำมาก็หายไปด้วยเช่นกัน.
จงซานที่พยุงเห่าเม่ยลี่ ก่อนที่จะพาคนของเขากลับตำหนักที่พัก แน่นอนว่ารวมหลิงเอ๋อด้วย.
บนลานเวลานี้ยังคงมีเนี่ยฟ่านเฉินและเสนาธิการของเขา.
"ยินดีกับเซิ่งหวัง ได้รับชัยสองครั้งแล้ว!"กัวซือฝูที่เอ่ยต่อเนี่ยฟ่านเฉิน.
"สองอย่างงั้นรึ?เจ้าประเมินจงซานต่ำไปแล้ว!"เนี่ยฟ่านเฉินเอ่ย.
"หืม?"
"เส้าเฟยโห่ว เจ้าคิดว่าอย่างไร?"เนี่ยฟ่านเฉินไม่รอให้กัวซือฝูตอบ ทว่าจ้องมองไปยังเส้าเฟยโห่ว.
"สำหรับเฉินนั้น แม้นว่าจะไม่สามารถบอกผลได้ ทว่าเข้าใจจงซานคนนี้ดี หากเขาต้องการล่ะก็ แน่นอนว่าจะต้องได้รับชัยชนะทั้งหมด!"เส้าเฟยโห่วเอ่ย.
"ชนะทั้งหมดอย่างงั้นรึ?"กัวซือฝูไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.
-------------------------------------------------------
เห่าเม่ยลี่ที่ถูกนำมาภายในตำหนัก.
"อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานสอบถาม.
"ไม่เป็นไร!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาอย่างฝืน ๆ .
จงซานที่ยื่นมือลูบหัวของเห่าเม่ยลี่ เห่าเม่ยลี่ไม่รู้ว่าต้องแสดงท่าทางดีใจหรือเจ็บปวดออกมา ใบหน้าที่เผยสีแดงเรื่อ ๆ .
"โปรดวางใจ ไม่ว่าเจ้าบาดเจ็บเท่าใด ข้าก็จะรักษาเจ้า!"จงซานที่กล่าวอย่างหนักแน่น.
"รักษา?"เห่าเม่ยลี่ที่เผยยิ้มอย่างขมขื่น จะรักษาอย่างไร! แม้แต่นางยังไม่รู้วิธีเลย.
ในเวลานั้น หลิงเอ๋อและอาวุโสเทียน พร้อมหวังจิงเหวินที่เข้ามาภายในตำหนัก.
"เม่ยลี่เจ้าเป็นไรหรือไม่!"หลิงเอ๋อที่กุมมือเห่าเม่ยลี่ด้วยท่าทางเป็นห่วง.
"นับว่าโชคดี พวกเราไปช่วยเนี่ยชิงชิงเถอะ!"เห่าเม่ยลี่เอ่ยฝืน.
"อย่าเพิ่งไป รอให้ข้ารักษาเจ้าก่อน!"จงซานเอ่ย.
ทุกคนที่จ้องมองไปยังจงซาน เห็นชัดเจนว่าไม่รู้ความลับของจงซาน.
"อาวุโสเทียน แจ้งไปยังเซียนเซิงซือ ให้เขานำจินเผิงมาที่นี่ ข้าจะรักษาเขาพร้อมกัน!"จงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"อาวุโสเทียนพยักหน้ารับ แม้นว่าจะไม่เข้าใจ ทว่าก็รับคำสั่งไป.
อาวุโสเทียนที่เข้ามาภายในตำหนักจินเผิง จินเผิงที่กำลังบำเพ็ญลมหายใจอยู่ ใบหน้าที่ซีดเซียวทีเดียว.
"เซิ่งหวังให้ข้ามาแจ้งเจ้า ว่าจะรักษาบาดแผลให้กับแม่ทัพจินเผิง!"อาวุโสเทียนเอ่ย.
"รักษาบาดแผล?เซิ่งหวัง?"จินเผิงที่ตกใจเล็กน้อย เซิ่งหวังจะรักษาบาดแผลอย่างงั้นรึ? ตัวเขาที่เป็นเซียนบรรพชน ทว่าเซียนโบราณจะสามารถรักษาได้อย่างงั้นรึ?
เซียนเซิงซือที่ดวงตาเป็นประกาย จากนั้นก็เอ่ยออกมาว่า "แม่ทัพจินเผิง เซิ่งหวังต้องการรักษาเจ้าเป็นการส่วนตัว นี่คือโชคลาภวาสนาแล้ว รีบฉวยเอาไว้!"
"หมายความว่าอย่างไร?"จินเผิงที่ไม่เข้าใจ.
"ไปแล้วเจ้าจะรู้!"เซียนเซิงซือที่ไม่ยินดีอธิบาย.
จินเผิงที่เต็มไปด้วยความสงสัย ทว่าก็มายังตำหนักของเห่าเม่ยลี่.
"พวกเจ้าออกไปปกป้องด้านนอกเอาไว้!"จงซานที่เอ่ยต่อทุกคน.
"รับทราบ!"
"อืม!"
ภายในห้องโถงมีเพียงจงซาน เห่าเม่ยลี่และจินเผิง.
"จงซาน เจ้าจะรักษาพวกเราจริง ๆ รึ?"เห่าเม่ยลี่ที่แสดงท่าทางไม่เข้าใจ.
"อย่าเพิ่งกล่าวสิ่งใด ข้าจะเริ่มแล้ว!"จงซานเอ่ย.
ระหว่างที่กล่าวนั้น ดวงตาทั้งสองข้างของจงซานที่หลับลง ก่อนที่ตาขวาจะลืมขึ้นในทันที แสงสีแดงที่สาดประกาย ส่งพลังอาบไล้ไปทั่วบริเวณ.
"เนตรนิมิตดี เปิด!"
-------------------------------
ภายในอาณาเขตน้ำพุเหลือง.
ภายในตำหนักขนาดใหญ่ พื้นที่ตรงกลางเป็นแท่นหยก มีร่าง ๆ หนึ่งนอนอยู่ เทียนเหยี่ยนนั่นเอง โดยมีคนสองคนที่อยู่ข้าง ๆ แววตาที่ดูอหังการ จดจ้องมองเขาด้วยแววตาขวางไม่เป็นมิตร.
ถัดไปเป็นผู้เยาว์ของตระกูลเทียนที่คุกเข่าลงแยกเป็นสองแถว.
"ไม่มีเวลา แจ้งอาจารย์ ทว่าผู้ฝึกตนคำสาปที่มีนามว่าจักรพรรดิพิษนั่นจะต้องใช้เล่ห์กลบางอย่าง เห่าเม่ยลี่ที่ด้อยกว่าข้าและนางก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย เป็นไปไม่ได้เลยที่นางจะมีตำราชีวิตและความตาย แน่นอนว่าจักรพรรดิพิษปัจจิมจะต้องซ่อนอยู่ที่ใดที่หนึ่ง! เป็นเขาแน่ เขาลอบทำร้ายข้า ข้าจะต้องให้อาจารย์ล้างแค้นให้กับข้า!"เทียนเหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง.
จากนั้น เทียนเหยี่ยนที่ดวงตาสะลึมสะลือ ก่อนที่จะค่อย ๆ หลับตาลง พร้อมกับตกตายไปด้วยท่าทางคับแค้นใจ.
ในเวลานั้นร่างกายของคนสองคนที่อยู่บนแท่นหยกที่สั่นไหวไปมา.
"จงซาน? เห่าเม่ยลี่? จักรพรรดิพิษ?"ชายคนหนึ่งที่แค่นเสียงเย็นชา.
"เรื่องนี้จะต้องรายงานเทียนโจวจื่อ ทว่าคนเหล่านั้น....!"ชายที่สวมชุดนักรบกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เทียนฉู่ เจ้าวางใจได้ พวกมันจะต้องไม่มีชีวิตรอด การต่อสู้ที่สาม ข้าจะสังหารพวกมันเอง ที่เส้นทางน้ำพุเหลือง ข้าจะไม่ปล่อยให้ใครรอดไปได้!"ชายชราคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"เช่นนั้นต้องรบกวนอาวุโสเทียนแล้ว!"เทียนฉู่ที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ตระกูลเทียนจะถูกข่มเหงไม่ได้ ข้าจะต้องให้พวกมันชดใช้อย่างสาสม ส่วนพวกเจ้านำร่างของเทียนเหยี่ยนกลับไปแจ้งเทียนโจวจื่อ!"
อาวุโสเทียนที่เดินจากไปพร้อมกับผู้เยาว์ 7-8 คน.
เทียนฉู่ที่จ้องมองเทียนเหยี่ยนจากไป ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม จ้องมองคนที่คุกเข่าอยู่.
"เอาล่ะ พวกเจ้านำศพของเทียนเหยี่ยนกลับทวีปเทียน กล่าวรายงานตามความจริง!"เทียนฉู่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"ผู้เยาว์ตระกูลเทียนสิบคนที่รับคำด้วยความเคารพ.
----------------------------------------------------------
ลู่ยวี และเจียงฉวนแน่นอนว่าต้องกลับเขตแดนน้ำพุเหลืองพร้อมกับกงซูจื่อ.
ในวันนี้ ภายในตำหนักลู่ยวี ใบหน้าของลู่ยวีที่เต็มไปด้วยความหดหู่ แพ้ แพ้สองรอบ? เต้าเหรินถู ไม่ใช่บอกว่าต้องชนะรึ? ขยะ เจ้าขยะ!
คิดว่าสองอุปกรณ์เซียนบรรพชนจะได้มาง่าย ๆ กลับหายไปหมด ลู่ยวีที่รู้สึกรังเกียจเต้าเหรินถูมาก.
"นายน้อยปิง ที่ด้านนอกตำหนักนั้นมีคนขอเข้าพบ!"พ่อบ้านที่เข้ามาแจ้งในทันที.
"เข้าพบ? ใคร?"ลู่ยวีที่เต็มไปด้วยความหดหู่ไม่อยากพบใคร.
"ไม่รู้ว่าเป็นใครทว่าเขาบอกว่ามีเรื่องสำคัญมากที่ต้องการให้นายน้อยตัดสินใจ!"พ่อบ้านเอ่ย.
"งั้นให้เขาเข้ามา!"ลู่ยวีที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จากนั้นไม่นาน ชายในชุดสีดำที่ก้าวเข้ามา ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นปุถุชนที่มีระดับหลอมกายธาตุอย่างงั้นรึ?
"เจ้าเป็นใคร?"ลู่ยวีที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ชายในชุดดำที่จ้องมองไปรอบ ๆ เลิกลัก ลู่ยวีที่แค่นเสียง "พวกเจ้าออกไปก่อน!"
"รับทราบ!"คนของเขาที่ถอยห่างออกไปในทันที.
หลอมกายธาตุ ไม่อยู่ในสายตาของลู่ยวีแน่นอน.
"นายท่านของข้าให้นำสิ่งนี้มาให้ท่าน!"ชายในชุดสีดำเอ่ย.
หลังจากกล่าวจบก็ส่งหยกบันทึกออกไป.
จากนั้นภายในหยกบันทึกนั้น ใบหน้าของลู่ยวีที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง พร้อมกับกระตุ้นพลัง ก่อนที่จะปรากฎภาพออกมาในทันที.
"ตกลง การต่อสู้แรก หากเต้าเหรินถูพ่ายแพ้ ข้าจะมอบดาบปิงเสวี๋ยให้ หากเต้าเหรินถูชนะ เจ้าต้องมอบอุปกรณ์เซียนบรรพชนและแส้ต้าเฉินให้กับข้า!"
"รับผิดชอบรึ?แน่นอนว่าข้าต้องให้เต้าเหรินถูรับผิดชอบแน่!"
..............................
..................
......
ลู่ยวีที่เห็นภาพในหยกบันทึกแล้ว ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
"นายท่านของข้านั้น ต้องการให้ท่านจ่ายของเดิมพันมา!"ชายในชุดดำเอ่ย.
ใบหน้าของลู่ยวีที่เต็มไปด้วยความมืดครึ้มเย็นชา จ้องมองชายชุดดำด้วยความขมขื่น เขาที่สะบัดมือออกไป.
"โพละ!"หยกบันทึกแตกกระจายกลายเป็นผุยผง จากนั้นก็จ้องมองไปยังชายชุดดำด้วยแววตาชั่วร้าย.
ชายชุดดำไม่ได้โกรธ ทว่ากล่าวออกมาเล็กน้อย "นี่เป็นเพียงแค่ฉบับคัดลอก นายน้อยลู่ หากชอบบดขยี้มัน ยังมีอีก และแน่นอนที่ตระกูลนายท่านก็ยังมีอีกเช่นกัน."
ชายชุดดำที่นำหยกบันทึกออกมาอีก ใบหน้าของลู่ยวีที่บึ้งตึง ก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความห่อเหี่ยวใจ.
"นายน้อยลู่ ท่านคิดว่าอย่างไร!"ชายชุดดำเอ่ย.
"ข้ารับรู้เรื่องนี้ แต่ดาบปิงเสวี๋ยนั้น ข้าไม่สามารถรับผิดชอบได้!"ลู่ยวีที่เอ่ยออกมาตามตรง.
"ไม่คิดว่านายน้อยลู่จะพูดกลับกลอกเปลี่ยนจากขาวเป็นดำเช่นนี้ คิดที่จะหลอกลวงนายท่านของข้า? ท่านควรรู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ ได้รับการรับรองจากเซิ่งหวังต้าหลี่ กล่าวอีกอย่างหนึ่งท่านไม่เพียงหลอกลวงนายท่านของข้า ยังหลอกลวงเซิ่งหวังต้าหลี่ ท่านที่เป็นลูกหลานกงซูจื่อ ในเวลานี้หากเรื่องนี้ไปถึงกงซูจื่อ กับการเดิมพันครั้งนี้ก็ไม่ใช่ว่ากงซูจื่อกำลังหลอกลวงเซิ่งหวังต้าหลี่ด้วยอย่างงั้นรึ?"ชายชุดดำที่กล่าวตำหนิ.
กลับเรื่องนี้ที่ลากกงซูจื่อเข้ามาร่วม ว่ากำลังหลอกลวงเซิ่งหวังต้าหลี่? ลู่ยวีเวลานี้ได้รับเผือกร้อนมาซะแล้ว ความรับผิดชอบนี้มันใหญ่โตเกินไป หากกงซูจื่อรับรู้ แม้นว่าเขาจะเป็นลูกหลาน เกรงว่าคงจะลงโทษอย่างหนักอย่างแน่นอน.
"เช่นนั้นผู้น้อยขอลา ต้องให้นายท่านของข้าไปพบกับเซิ่งหวังต้าหลี่ ทว่านายท่านของข้านั้นเป็นคนที่ยุติธรรม ในเวลานั้นจะต้องไปถามความเห็นกงซูจื่อก่อนแน่นอน!"ชายในชุดดำที่เอ่ยออกมาอย่างไม่แยแส.
"ช้าก่อน!"ลู่ยวีที่เอ่ยออกมา.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"
"เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับบรรพชน ข้าเป็นคนเสนอความเห็นเอง!"ลู่ยวีที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"ล้อเล่นนา ท่านไม่ใช่ทูตของกงซูจื่อรึ? แล้วตอนนั้นทำไมถึงได้แสดงออกมาในนามกงซูจื่อล่ะ? ข้ารู้ หากท่านชนะก็จะได้อุปกรณ์เซียนบรรพชนและแส้ต้าเฉิน หากแพ้ก็ไม่ยอมรับรู้อย่างงั้นรึ? ดี ดี ข้าจะจำเอาไว้!"ชายในชุดดำที่กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.
"เป็นความจริง บรรพชนไม่รู้เรื่องนี้ เป็นข้าที่เดิมพันเอง ข้าลู่ยวีสาบานต่อสวรรค์ก็ได้!"ลู่ยวีที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"สาบานต่อสวรรค์อย่างงั้นรึ? เป็นเรื่องจริงอย่างงั้นรึ?"ชายในชุดสีดำที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เป็นจริงอย่างแน่นอน!"
"ดี งั้นก็รีบไปยังตำหนักของต้าเหรินถูตอนนี้ ขอดาบกับเขามา."
"เต้าเหรินถูไม่ให้ข้าแน่!"
"ไม่ไปจะรู้ได้อย่างไร? ข้าหมายความว่าเจ้าเป็นทูตตัวแทนของกงซูจื่อไม่ใช่รึ? ก็แสดงเป็นตัวแทนของกงซูจื่อจัดการเรื่องนี้ เจ้าไม่ใช่ลูกหลานของเขาหรือไง?"
"ข้าเป็น!"
"งั้นก็ไป!"
"ข้าไป เต้าเหรินถูก็ไม่มีทางที่จะมอบให้ข้า!"
"ตราบเท่าที่เจ้าแสดงว่ามาจัดการเรื่องนี้แทนกงซูจือ แล้วบอกเรื่องนี้เกี่ยวกับนายท่านของข้า ข้าเชื่อว่าต้องสำเร็จแน่ หากเจ้าไม่ไป นายท่านของข้าจะต้องไปพบกับเซิ่งหวังต้าหลี่เพื่อทวงความเป็นธรรม และเรื่องนี้ก็จะต้องไปถึงกงซูจื่อที่ต้องออกมาจัดการเรื่องนี้เอง!"
"ไป ข้าไป!"ลู่ยวีที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ทว่าก็ไม่มีทางเลือก.
"เชิญ!"