บทที่ 5 แผนการ

หยิ่ง ซื่อซื่อรู้สึกเหมือนก้อนหินในใจตกลงสู่พื้น เธอหยิบซองบุหรี่ออกมาและยัดใส่มืออีกฝ่าย "ขอบคุณนะพี่ชาย ฉันหวังว่าคุณจะรับน้ำใจนี้ไว้"

ชายคนนั้นรับบุหรี่ด้วยท่าทีเป็นมิตรมากและเตือนว่า "หลังจากเข้าไปแล้ว ถ้าคุณได้ยินเสียงคนตะโกนให้วิ่งหนี คุณต้องวิ่งไปทางทิศตะวันออกโดยไม่สนว่าจะซื้อของได้หรือไม่"

"ได้ค่ะ" หยิ่ง ซื่อซื่อขอบคุณเขาและก้าวเข้าสู่ตลาด

ข้าว แป้ง ธัญพืชและน้ำมัน แสตมป์เนื้อ แสตมป์อาหารที่ไม่ใช่อาหารหลัก หนังสือ เครื่องเขียน ของใช้ประจำวัน ฯลฯ สามารถแลกเปลี่ยนได้ในมูลค่าที่เท่ากัน

หยิ่ง ซื่อซื่อเดินวนไปมาและในที่สุดก็เดินมาถึงแผงขายบะหมี่

แขนของเธอถูกชนโดยใครบางคนอย่างกะทันหัน ทำให้เธอเซไปด้านข้างสองสามก้าว

"ขอโทษค่ะ ขอโทษ"

หยิ่ง ซื่อซื่อทรงตัวและหันกลับไปมอง หญิงชราคนหนึ่งก้มหัวขอโทษ มีสมุดแสตมป์ที่เปิดอยู่กระจัดกระจายบนพื้น

ดอกไม้สีเขียวสวยงาม

อาคารและทิวทัศน์ด้านบนเหมือนกับทิวทัศน์ภูเขาและแม่น้ำที่เยาวชนผู้มีการศึกษาอธิบายไว้

ฉันจำได้ว่าเยาวชนที่มีการศึกษากล่าวว่าแสตมป์มีคุณค่าในการสะสมอย่างมาก และแสตมป์เก่าๆ เป็นของหายากที่หาได้แต่หาไม่เจอ

ถ้าเจอคนที่รู้จักของ มันอาจมีค่าเป็นพันทอง

เธอถูกดึงดูดความสนใจทันที

ป้าเงยหน้าขึ้นและเห็นหยิ่ง ซื่อซื่อจ้องมองแสตมป์ของเธอ เธอพูดทันทีว่า "หนู อยากซื้อแสตมป์ไหม? พวกนี้เป็นของเก่าจากหกสิบเจ็ดสิบปีที่แล้ว มีแสตมป์เป็นร้อยดวงในหนึ่งเล่ม ราคาแค่แปดหยวนเท่านั้น"

"ของจากหกสิบเจ็ดสิบปีที่แล้วยังใช้ได้อีกหรือ? กล้าขอแปดหยวนเลยนะ? แม้แต่ไปที่สถานีรับซื้อของเก่า ก็ไม่มีใครอยากคุยด้วยหรอก" เจ้าของแผงข้างๆ พูด

ป้าตอบว่า "ฉันไม่ได้ให้คุณซื้อนะ ฉันถามหนูคนนี้ต่างหาก"

หยิ่ง ซื่อซื่ออยากได้จริงๆ แต่ราคาที่ป้าเสนอมาสูงเกินไป เธอไม่มีเงินแปดหยวน "ฉันขอดูก่อนได้ไหมคะ?"

"แน่นอนค่ะ พวกนี้เป็นของสะสมส่วนตัวของครอบครัวฉันทั้งนั้น ฉันคงไม่อยากขายหรอกถ้าไม่จำเป็นจริงๆ"

หยิ่ง ซื่อซื่อพลิกดูทีละชิ้นเพื่อให้แน่ใจว่าเป็นของเก่าจริงๆ "คุณยอมขายในราคาสามหยวนไหมคะ? ฉันมีแค่สามหยวน"

หยิ่ง ซื่อซื่อซื่อสัตย์นำเงินทั้งหมดออกมา ซึ่งเธอแอบเก็บไว้ตอนซื้อของให้ซ่ง ฮั่นเหมย หญิงวัยกลางคนลังเลใจ

เจ้าของแผงบะหมี่พูดว่า "น้อง ดูจากเสื้อผ้าแล้วหนูก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ถ้าเอาเงินสามหยวนไปซื้อของที่กินไม่ได้ดื่มไม่ได้กลับบ้าน ครอบครัวคงไม่ตีตายหรอกเหรอ"

หยิ่ง ซื่อซื่อเริ่มลังเลเมื่อได้ยินแบบนี้ ความรู้ทั้งหมดของเธอมาจากเยาวชนที่มีการศึกษาในหมู่บ้าน

ถ้าไม่มีทางเปลี่ยนแสตมป์เป็นเงินได้ สิ่งที่ซื้อมาก็เหมือนขยะ

"ฉัน..."

กลัวว่าหยิ่ง ซื่อซื่อจะเปลี่ยนใจ ป้าจึงยัดแสตมป์ใส่แขนเธอ "สามหยวนก็สามหยวน ฉันยอมขาดทุนนิดหน่อยก็แล้วกัน"

เจ้าของแผงบะหมี่พูดว่า "น้อง คิดให้ดีๆ นะ อย่าให้โดนหลอก"

หยิ่ง ซื่อซื่อคิดอย่างรอบคอบและพูดว่า "ฉันคิดแล้วค่ะ" เธอส่งเงินให้ป้า

หญิงวัยกลางคนทั้งดีใจและเสียดายในเวลาเดียวกัน "ครอบครัวฉันสะสมมาหลายสิบปี แต่ไม่คิดว่าสุดท้ายจะมีค่าแค่สามหยวน"

"แล้วถ้า..." หยิ่ง ซื่อซื่อสัมผัสกระเป๋าสตางค์ที่ว่างเปล่าและรู้สึกเสียดาย

เพื่อเก็บเงินนี้ เธอต้องต่อสู้กับซ่ง ฮั่นเหมยหลายครั้งในการต่อสู้ด้วยไหวพริบและความกล้า

ตอนนี้ทุนหมดแล้ว ต่อไปจะทำอย่างไรดี?

"ฉันมีธุระอื่น ขอตัวก่อนนะ" หญิงวัยกลางคนเดินจากไปอย่างรีบร้อน

หยิ่ง ซื่อซื่อยิงธนูแล้ว เธอเดินกลับโดยกอดแสตมป์ไว้แน่นโดยไม่หันหลังกลับ

โดยไม่รู้ตัว เธอกลับมาถึงบ้านตระกูลหลี่

ทันทีที่เข้าประตู เธอถูกหลี่ จุ้นหลู่ พ่อของหลี่ ยู่เหว่ย ที่กลับมาจากที่ทำงานขวางไว้และถามอย่างหยาบคาย "รู้ตัวไหมว่ากลับมาแล้ว? ออกไปกับแม่แล้วไม่บอกตอนออกไป ปล่อยให้แม่กับพี่สาวตามหาเกือบทั้งวัน คิดว่าตัวเองเป็นลูกสาวแบบไหน อยากเป็นพี่สาวหรือไง?"

"ฉัน..."

หลี่ ยู่เหว่ยตอบเป็นคนแรก "พ่อ ช่างเถอะเพราะเป็นวันตรุษจีน น้องสาวไม่ได้ตั้งใจ"

(จบบทที่ 5)