บทที่ 4 การคำนวณ

หยิ่ง ซื่อซื่อไม่สามารถกรีดร้องได้ และเธอก็ไม่อยากทำเช่นนั้น เธอจึงจับชายเสื้อผ้าของตัวเองและนิ่งเงียบ

ซ่ง ฮั่นเหมยอดไม่ได้ที่จะสบถ "ลูกคนอื่นช่างเลี้ยงยาก ให้กินดีอยู่ดีทั้งวันแต่กลับไม่ยอมส่งเสียงสักแอะ"

"แม่คะ น้องสาวเพิ่งมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ เธอคงไม่กล้าเรียกใคร หนูจะพาเธอไปเดินดูรอบๆ ให้คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมและคลายความประหม่านะคะ" หลี่ ยู่เหว่ยดึงหยิ่ง ซื่อซื่อออกไป

ซ่ง ฮั่นเหมยโกรธจนเอาศอกชี้ออกมาทำลายความดีของลูกสาว

เธอคิดไว้แล้วตั้งแต่มาถึงว่าจะหาโอกาสพาหยิ่ง ซื่อซื่อไปที่บ้านของเฟิง เอ้อร์หวงจื่อ แล้วขังทั้งสองคนไว้ในบ้าน จากนั้นจะเรียกคนมาจับ ข่าวดีก็คือชื่อเสียงของหยิ่ง ซื่อซื่อจะพังพินาศและเธอจะต้องแต่งงานกับเฟิง เอ้อร์หวง

หลังจากเดินไปสักพัก หลี่ ยู่เหว่ยก็พูดขึ้น "พี่สาวคะ พี่นึกขึ้นได้ว่ามีนัดกับเพื่อน ทำไมน้องไม่ไปรอพี่ที่สวนสาธารณะข้างหน้านั่นล่ะ? น้องจะได้อาบแดดที่นั่น อากาศก็อุ่นดีนะ"

"ได้ค่ะ" หยิ่ง ซื่อซื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเมื่อเดินมาได้ครึ่งทาง หลี่ ยู่เหว่ยมักภูมิใจในการศึกษาที่สูงของตัวเอง มีคุณสมบัติดี และตรงต่อเวลากับเพื่อนๆ เสมอ แล้วทำไมเธอถึงจู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่ามีนัดกับเพื่อนหลังจากที่อาสาพาเธอมาทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมล่ะ?

เธอจงใจไล่เราไปหรือเปล่านะ?

เธอแอบตามไปอย่างเงียบๆ

เธอเห็นหลี่ ยู่เหว่ยเดินไปที่ประตูบ้านหลังใหญ่

เธอจัดแต่งเสื้อผ้าและทรงผมอย่างระมัดระวัง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "พี่เฟิงอยู่บ้านไหมคะ?"

ลูกชายคนที่สองของตระกูลเฟิง ชื่อเฟิง ซวงซี เป็นคนขี้เกียจและยากจน อายุยี่สิบหกปีแล้วยังไม่มีคู่ครอง เมื่อเห็นสายตาของผู้หญิงคนหนึ่งมองตรงมา สาวๆ และลูกสะใภ้ที่มักมาเยี่ยมบ้านเพื่อนบ้านต่างหลบซ่อนเมื่อเห็นเขา นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงมาหาเขาและเรียกเขาว่าพี่ชาย เขารู้สึกว่าหลี่ ยู่เหว่ยสนใจเขา

เขาอดรู้สึกดีใจไม่ได้ และพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ที่ไหนกันล่ะ ฉันนึกว่าเป็นนางฟ้า ที่แท้ก็น้องยู่เหว่ยนี่เอง"

หลี่ ยู่เหว่ยคิดในใจ มันเป็นความจริงที่ว่าคนเราอาศัยเสื้อผ้า ม้าอาศัยอานจริงๆ

เฟิง ซวงซี ที่ตอนนี้ดูธรรมดาและแม้กระทั่งดูตลกนิดหน่อย จะกลายเป็นชายในฝันของสาวๆ และหญิงสาวมากมายเมื่อเขาสวมชุดสูทตัดเย็บพิเศษและนาฬิกาหรู

เธออดไม่ได้ที่จะหน้าแดงเมื่อจินตนาการถึงความสำเร็จของอีกฝ่าย และพูดอย่างเขินอายว่า "พี่เฟิงพูดเก่งจังเลยค่ะ ยังไงหนูก็ไม่ใช่นางฟ้าหรอกนะคะ"

เฟิง ซวงซีไม่สามารถกลั้นความดีใจเมื่อได้รับการตอบสนอง "เข้ามานั่งข้างในไหมครับ?"

หลี่ ยู่เหว่ยลังเล เธออยากแต่งงานกับเขา แต่เธอไม่อยากทำลายชื่อเสียงของตัวเอง

แต่ถ้าพลาดโอกาสนี้ที่จะได้ติดต่อกับเขา เธอจะต้องรอจนถึงวันตรุษจีน

ในวันนี้ในชีวิตก่อน หยิ่ง ซื่อซื่อถูกแม่ของเธอหลอกให้เข้าไปในบ้านของเฟิงและปิดประตู

หยิ่ง ซื่อซื่อกลัวว่าการปิดประตูแรงๆ จะทำให้คนภายนอกคิดว่าเธอถูกเฟิง ซวงซีหลอก

พ่อของเธอรู้สึกว่าหยิ่ง ซื่อซื่ออับอาย จึงตัดสินใจให้หยิ่ง ซื่อซื่อแต่งงานกับเฟิง ซวงซี

หลังจากที่หยิ่ง ซื่อซื่อเข้าสู่ตระกูลเฟิง เฟิง ซวงซีเปลี่ยนจากคนขี้เกียจเป็นคนขยันขันแข็ง ไม่นานก็ได้ยินว่าเขาทำเงินได้พันดอลลาร์จากตลาดมืด

แต่งตัวให้หยิ่ง ซื่อซื่อเหมือนผู้หญิงในเมือง

แม้ว่าต่อมาหยิ่ง ซื่อซื่อจะไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ เขาก็ไม่กล้าปฏิบัติต่อเธออย่างโหดร้าย และยังคงรักและทะนุถนอมเธอ

หยิ่ง ซื่อซื่อก็สวยอยู่แล้ว และเพราะผู้ชายทุ่มเงินให้เธอ เธอจึงยิ่งสวยและสง่างามขึ้น

แต่ตัวเธอเอง คนที่ถูกชิน เหยียนฉือทรมานจนไม่เป็นผีไม่เป็นคน

คิดถึงตรงนี้ ความปรารถนาก็เอาชนะความสำรวม "เอ่อ... ไปนั่งที่ร้านน้ำชาใกล้ๆ กันดีไหมคะ?"

เมื่อเฟิง ซวงซีได้ยินว่ามีอะไรจะคุยกัน เขาก็รีบพูดว่า "ได้ครับ"

หยิ่ง ซื่อซื่อที่แอบซ่อนตัวอยู่ถึงกับตกตะลึง

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมหลี่ ยู่เหว่ย เด็กสาวผู้บริสุทธิ์ ถึงได้เข้าไปทักทายผู้ชายที่ดูเหมือนนักเลงก่อน

ถ้าเป็นเธอ ไม่ต้องพูดถึงการคุยกับชายคนนี้ ถ้าเขาเข้ามาใกล้เธอไม่ถึงหนึ่งเมตร เธอจะตีเขาให้ตายไปเลย

หยิ่ง ซื่อซื่อจากไปด้วยความสงสัยเต็มเปี่ยม

หลังจากถูกพ่อแท้ๆ หลอกให้มาอยู่เมืองเยียนจิงเป็นเวลาสามเดือน เธอก็รู้ถึงตำแหน่งของตลาดมืดในเมือง สินค้าที่นั่นหลากหลายกว่าตลาดภายนอกมาก และราคาก็ยุติธรรมและถูก

เธอวางแผนที่จะใช้เวลานี้ซื้อเส้นบะหมี่จากเพื่อนบ้านบางส่วน ทำเป็นขนมจีนและนำไปขายที่นั่น

มียามพิเศษที่ทางเข้าตลาดมืด พวกเขาระแวดระวังมากเมื่อเห็นหยิ่ง ซื่อซื่อ "น้องสาว ด้านหน้าเป็นลานบ้านที่คนอาศัยอยู่ เราไปต่อไม่ได้แล้ว"

เธอนำจดหมายอนุญาตที่นำติดตัวมาออกมาอย่างประหม่า "สวัสดีค่ะพี่ชาย หนูมีหลักฐานค่ะ"

เธอจ่ายเงินสองหยวนเพื่อซื้อใบรับรองนี้ เธอลังเลอยู่นาน กลัวว่าคนจะไม่ยอมรับในครั้งต่อไป

โชคดีที่น้องชายที่เฝ้าระวังดูแล้วพูดว่า "เข้าไปได้"

(จบบท)