บทที่ 39 สมรู้ร่วมคิด

บทที่ 39 สมรู้ร่วมคิด

คงชา คิดว่าโซล ไม่น่าจะโง่เขลาเช่นนี้

ทุกครั้งที่นางไปหาโซล มันจะเป็นตอนกลางคืนที่ไม่มีใครอยู่เลย

แต่โซลกลับกล้ามาหานางที่หน้าประตู ตอน 2 ทุ่ม

แม้ว่าคงชาจะเห็นว่า ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่ทางเดิน แต่ใครจะรู้ว่ามีคนเห็นโซล เดินเข้ามาระหว่างทางหรือไม่?

โดยไม่คาดคิด นางพูดเพียงไม่กี่คำ ร่างของโซลก็ถูกกระชากไป

โซลถูก พลังอันทรงพลังของ คงชา เหวี่ยงลงพื้น กล่องที่ถูกหุ้มด้วยหนังสีเหลืองหลุดออกจากมือของเขา

กล่องกลิ้งออกไป ฝาค่อยๆ หลุดออก เผยให้เห็นสมองอันน่าสะพรึงกลัวอยู่ภายใน

ดวงตาของนางยังคงเดือดดาลโดยจ้องมองไปยังสิ่งที่กลิ้งออกมา

เมื่อคงชา เห็นสมองของพ่อมดฝึกหัดระดับ 1 ความโกรธของนางก็เริ่มลดลง

"เจ้าคิดจะหักหลังข้าด้วยสิ่งนี้งั้นหรือ? ให้ข้าบอกเจ้า ถึงแม้ว่าคนอื่นจะรู้ ตัวเจ้าก็คงตายไปแล้ว ข้าเพียงแค่ต้องชดเชยเล็กน้อยเท่านั้น"

"พี่หญิงท่านเข้าใจผิดแล้ว"

แผนของเขาคือสร้างความขัดแย้ง

หากทำสำเร็จ อาจทำให้ ซิดและคงชา เกิดความขัดแย้งกันได้

โซล ไม่ได้ลุกแต่ยังลงกับพื้น

เขาก้มหัวลงและเล่าประสบการณ์ของเขาในห้องเห็บศพ

"ข้าไม่กล้าทิ้งสมองนี้ไว้ในห้องเก็บศพ ดังนั้นเขาจึงรีบมาที่นี้ ข้าขอโทษขอรับ พี่หญิง"

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของโซล คงชายืนอยู่ตรงนั้นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

นางมองไปที่พื้นที่เปื้อน โดยมีโซลและ สมองอยู่บนนั้น อย่างไม่มีความสุข

"ที่นี่มีห้องน้ำ เจ้าควรไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยคุยเรื่องที่เหลือ"

โซล ขอบคุณนางซ้ำแล้วซ้ำเหล่า

ร่างกายของเขาเหนียวเหนอะหนะจากเมือก ทำให้เขารู้สึกไม่สบายตัวอย่างมาก เขาไม่คิดว่าจะได้อาบน้ำในห้องของรุ่นพี่

เมื่อโซลเพิ่งนั่งลงไปในอ่างอาบน้ำหิน ก่อนที่เขาจะได้เพลิดเพลินและผ่อนคลายไปกับการแช่น้ำอุ่น คงชาก็เปิดประตูห้องน้ำด้วยเสียงที่ดัง เดินตรงเข้ามา และลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโซล

"พี่หญิง ข้ากำลังอาบน้ำ" โซลรู้สึกเขินอาย ฝังร่างของเขาลงไปยังใต้น้ำ

แม้ว่าตอนนี้เขาจะอายุเพียง 12 ปี แต่เมื่อมีผู้หญิงอยู่ตรงหน้า แม้จะยังไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆ แต่เขาก็ยังรู้สึกอาย

"อย่าอายไปเลย ข้าเคยเห็นแขนขาคนมาหลาย 10 หลาย 100 ข้างแล้ว ข้ารู้จักโครงสร้างร่างกายของเจ้าดีกว่าเจ้าซะอีก" ถ้านางยังมีดวงตาอยู่ ดวงตาของคงชา คงกลอกตาไปมาอยู่อย่างนั้น

โซลไม่มีทางเลือกนอกจากต้องแสร้งทำเป็นไร้ความรู้สึก ผ่อนคลายร่างกายลง เพลิดเพลินไปกับการแช่น้ำอุ่น ทำความสะอาดสิ่งสกปรกออกจากร่างกาย

พ่อมดฝึกหัดระดับ 1 ไม่มีห้องอาบน้ำส่วนตัว พวกเขาสามารถไปยังห้องน้ำทั่วไปและอาบน้ำที่นั่นเท่านั้น

คงชา ยังคงจ้องมาไปที่มือของโซลก่อนจะกลับเข้าเรื่อง

"เจ้าบอกว่าซิด ข่มขู่เจ้างั้นหรือ?"

"ใช่ ตามที่เขาบอก ข้าจะตกงานในเร็วๆ นี้"ฅ

โซล มอง คงชา ด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก

"คราวนี้ ซิด ดูเหมือนจะพาคนใหม่ที่มีความสามารถกลับมาที่หอคอยด้วย" คงชาเข้าใจว่า โซล หมายถึงอะไรจึงได้แบ่งปันข้อมูลกับนาง

"เป็นไปได้ไหมว่า คนใหม่นั้นมีพรสวรรค์ด้านพลังจิตที่แข็งแกร่งกว่าข้า?" โซล ขมวดคิ้วด้วยความเป็นกังวล

"ถ้ามีคนเข้าตาอาจาร์ยแคซจริงๆ .." ข้ายิ้มออกมาอย่างข่มขื่น "บางทีข้าคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกจากงาน"

ถ้าคงชา ยังมีดวงตาอยู่ นางคงจะกลอกตาใส่โซลอีกครั้ง

"ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง เจ้าแค่ทำสิ่งที่ข้ามอบหมายให้ก็พอ"

"ขอบคุณ พี่หญิง.." โซลเผยรอยยิ้มโล่งอกออกมา

แต่ก่อนที่โซลจะพูดจบ คงชาก็ บิดเอวของนางและเดินเข้ามา

โซล ที่เขินอายถอยหลังออกไป พิงอ่างหินอย่างรวดเร็ว

คงชา ใช้มือของนางจับขอบอ่างหิน โน้มตัวด้านบนของนางลงมา ฝาครอบแก้วบนหัวขยับเข้ามาใกล้หน้าโซล

"แล้วซิดเห็นสิ่งที่เจ้านำกลับมาหรือไม่?"

เขาสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่คาดไม่ถึงบนหน้าผาก ราวกับว่าสิ่งที่อยู่ตรงเขาไม่ใช่ฝาครอบแก้ว แต่เป็นผิวอันบอบบางของหญิงสาวคนหนึ่ง

"บางทีหัวของ พี่หญิงคงชา อาจจะไม่ใช่ฝาครอบแก้วอันน่าสะพรึงกลัว แต่ทุกอย่างเป็นเพียงการปกปิด?"

ความคิดไร้เดียงสานี้ถูกหยุดเอาไว้ทันทีเมื่อโซลคิดถึงมัน

ภายในหอคอยพ่อมดแห่งนี้ แม้ว่าเขาจะเผชิญหน้ากับคนที่ดูธรรมดา แต่เขาก็ยังเตรียมตัวราวกับกำลังเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาด ไม่ต้องพูดถึง คงชา ที่ดูผิดปกติเลย

โซลไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมอง

เขารู้ว่าดวงตาของคงชา ที่อยู่ภายในของเหลวสีขาวขุ่นปรากฏขึ้นมาแล้วในเวลานี้ และกำลังจ้องมองไปที่เขาอย่างเดือดดาล

ทุกครั้งที่เขามองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ตัวของเขาก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะหายกลัวหลังจากที่ได้เห็น 2 3 ครั้ง

ความน่าสะพรึงกลัวไม่สามารถเอาชนะได้ด้วยความกล้าหาญ

ไม่ว่าเขาจะน้ำร้อนแค่ไหน แต่จิตวิญญาณของเขากับเย็นเยียบ

"ไม่ขอนับ" เขาอดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนท่าทาง "แต่เขารู้ว่าข้าทำงานในห้องเก็บศพ บางทีเขาอาจจะเดาได้ว่ามันคืออะไร"

คงชา ยังคงไม่ละสายไปจากโซล

แรงกดดันยังคงเพิ่มขึ้น

ความอบอุ่นถูกแทนที่ด้วยความหนาวเย็น

ความหนาวเย็นนั้นราวกับสายฟ้าที่แล่นไปทั่วร่างของโซล

เมื่อสัมผัสได้ถึงอากาศเย็นเหนือหัวและไอน้ำที่ออกมาจากน้ำร้อนด้านล่าง ทำให้เขาหายใจลำบาก โซลเปิดปากพยายามสูดอากาศเข้าไป

"ฮ่า....ฮ่าาา"

แม้ว่าปากกับจมูกของเขาไม่ได้ถูกปิด แต่ดูเหมือนเขาจะหายใจไม่ออก

คงชา มองดูภาพตรงหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นก็ค่อยๆ ยืดตัวขึ้นและปล่อยเข้าไป

"หึหึ.. เจ้าต้องการยั่วยุให้ข้าจัดการกับซิดงั้นหรือ?" คงชา หัวเราะออกมาเบาๆ "เจ้าคิดว่าเจ้ามีคุณค่าพองั้นหรือ ถ้าเจ้ากล้าเล่นแง่กับข้าอีกครั้ง ข้าจะกินสมองเจ้า!"

คงชา ส่ายหัวและออกจากห้องน้ำไป

"จากนี้ไป เจ้าจะได้รับอนุญาตให้มาหาข้าได้หลังจากเที่ยงคืนไปแล้วเท่านั้น"

โซล มองไปยังประตูห้องน้ำที่ค่อยๆ ปิดลง หัวของเขาค่อยๆ จมลงไปในน้ำ

"ข้าได้รับบทเรียนแล้ว" โซลดูสงบนิ่งใต้น้ำ ความกลัวก่อนหน้านี้หายไปจนหมด "เป้าหมายแรกสำเร็จแล้ว พี่หญิงคงชาเกิดความขัดแย้งกับซิด มันไม่ใช่การเล่นแง่ แต่เป็นการสมรู้ร่วมคิด!"

.....

ด้วยผมที่เปียกโซลเดินออกจากห้องของคงชาด้วยความลำบากใจ

หากเขาอายุมากกว่านี้สักนิด ประสบการณ์ในวันนี้อาจกลายเป็นเรื่องชู้สาว

แต่น่าเสียดายที่ผู้คนที่นี้ไม่ได้สนใจเรื่องชู้สาวในตอนนี้

หอคอยทิศตะวันตกบนชั้น 6

บนห้องโถงที่มีคนน้อยลงแล้ว

บางคนกลับไปพักผ่อน บางคนเริ่มไปเรียน บางคนลังเลที่จะแยกจากช่วงเวลาว่างที่หาได้ยากนี้

เมื่อโซล เดินผ่านไป เสียงพูดคุยก็เงียบลง แต่เมื่อเขาจากไป เสียงพูดคุยน่ารำคาญก็ดังขึ้น

โดซ , ร๊อคกี้ , เจนน่า และ ดยุค เป็นกลุ่มเล็กกลุ่มหนึ่ง

อีกทั้งพวกเขายังเข้าร่วมชมรมช่วยเหลือ

โดซ , ร๊อคกี้ และ เจนน่า ยังเลือกอาจาร์ย แอน ที่ถูกแนะนำโดย หลัวไค อีกด้วย

มีเพียง ดยุค เท่านั้นมีเชี่ยวชาญในธาตุมืด เขาจึงเลือกอาจาร์ยแคซในวินาทีสุดท้ายด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่ทราบสาเหตุ

หลังจากที่ร่างของโซลหายเข้าไปในห้องพัก 603 ดยุคก็ถอนสายตากลับมา

โดซ เห็นเช่นนั้นจึงถามด้วยรอยยิ้ม "ดยุค เจ้ายังคงเกลียดโซล อยู่งั้นหรือ?"

เมื่อได้ยินคำพูดของ โดซ เจนน่าก็หันไปมอง ดยุคด้วยความสงสัย

นางไม่อยู่เมื่อตอนที่ ดยุค และ โซลมีปัญหากัน

ยิ่งไปกว่านั้น นางไม่คนที่ชอบฟังเรื่องนินทา นางจึงไม่รู้ถึงความขัดแย้งระหว่างพวกเขาทั้ง 2

ดยุคยิ้มออกมาและพูดว่า "ข้าเกลียดที่ไหน ข้าเห็นเขาแล้วไม่มีความสุขก็เท่านั้น พวกเราผ่านความยากลำบากมามากมายเพื่อที่จะได้กลายเป็นพ่อมดฝึกหัด ไม่ใช่ว่าเขาเข้ามากลางคันและผ่านการทดสอบด้วยการโกงงั้นหรือ?"

คำพูดของ ดยุค ไปบอกเสียงในหัวใจของใครๆ อีกหลายคน พวกเขายังจำบรรยากาศวันที่ทดสอบได้

"ใช่ ข้าคิดไม่ออกเลยในตอนนั้น เขาจะผ่านการทดสอบมาได้อย่างไร ในเมื่อพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ของเขาแย่เป็นอย่างมาก" โดซ กล่าว "ข้าคิดว่า รุ่นซิดนั้นไม่ต้องการให้เขาผ่าน แต่รุ่นพี่นิค กลับปล่อยผ่านไป ข้าไม่คิดว่าเขาจะใจอ่อนขนาดนี้"

เจนน่าอดที่จะสงสัยไม่ได้

นางได้เชิญโซล ให้เข้าร่วม ชมรมช่วยเหลือ ตั้งแต่แรกอย่างไรก็ตาม หากนางเชิญเข้าร่วมได้คนหนึ่ง นางก็จะได้รับคริสตัลเวทมนตร์ 1 ชิ้น

แต่โซลกลับไม่เข้าร่วม เมื่อคิดได้เช่นนั้น เจนน่าก็อดไม่ได้ที่จะอารมณ์เสีย

"ไม่แน่ ดูเหมือนท่านอาจาร์ยของข้าจะไม่ชอบเขาเช่นกัน" ดยุค เห็นด้วย เขาจำได้ว่าหลังจากที่อาจาร์ยแคซ พา โซล ออกไป โซลก็ไม่เคยกลับมาที่ห้องทดลองอีกเลย

หรือว่าเขาจะได้รับเลือกจากอาจาร์ยแคซให้ทำงานนั้น?

เมื่อนึกถึงสภาพแวดล้อมห้องเก็บศพอันน่าสะพรึงกลัวที่เต็มไปเลือด ดยุคก็อดที่จะกลัวอย่างควบคุมไม่ได้