บทที่ 38 ค้นพบจุดอ่อน

บทที่ 38 ค้นพบจุดอ่อน

โซลแบกหัวที่มีของเหลวบนหัวและเดินหน้าต่อโดยมีกล่องที่ห่อด้วยหนังสีเหลืองในอ้อมแขนของเขา

บางทีเขาอาจทำลายภาพลวงตาบางอย่างได้ เขาพบว่าเขาสามารถมายังชั้นที่ 6 ของหอคอยตะวันออกได้สำเร็จ ทางด้านซ้ายคือกำแพงรูน ที่เคยทำให้ พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่เวียนหัว

แม้แต่โซลที่มีพลังจิตแข็งแกร่งในปัจจุบัน ก็ยังไม่กล้าจ้องมองนาน

เขาไม่รู้ว่าทำไมโลกที่พร่ามัวจึงกลับมาชัดเจนอีกครั้ง จากนั้นเขาก็รู้สึกแสบที่หน้าผาก

อาจเป็นเพราะเขาเพิ่งเอาหัวโขกกำแพงอย่างแรง ทำให้หน้าผากของเขาเป็นแผล

"ศัตรูเจ็บ 100 แต่ข้าเจ็บเพียง 0.1 มันถือว่าคุ้นแล้ว"

เขาครุ่นคิดเรื่องก่อนหน้านี้ "ข้ารีบกลับไปอาบน้ำดีกว่า ไม่รู้ว่ามันจะติดเชื่อหรือไม่?"

อย่างไรก็ตาม เขาต้องส่งมอบของที่อยู่ในมือให้พี่หญิงคงชาก่อน โซลไม่อยากนอนโดยมียังมีสมองอยู่ในอ้อมแขนของเขา

เขากลับไปยังหอคอยวันตกผ่านบันไดวน

จากชั้นที่ 6 ไปถึง ชั้นที่ 9 ซึ่งเป็นห้องโถงของพ่อมดฝึกหัดระดับ 1

ตอนนี้เป็นเวลา 2 ทุ่ม แม้ว่าหอคอยตะวันออกจากเงียบราวกับสุสาน แต่ด้านหอคอยตะวันตกนั้นเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

เมื่อมีคนเห็นโซลเดินเข้ามาช้าๆ พวกเขาก็เริ่มพูดคุยกันด้วยเสียงที่แผ่วเบา

บางคนสังเกตเห็นหนังสีเหลืองที่โซลถืออยู่ในมือ พวกเขามองมันอย่างสงสัย แต่พวกเขาไม่กล้าเข้าไปยุ่งเพราะด้วยชื่อเสียงของโซล

โซล เมินเฉย ต่อสายตารอบข้าง เขาเดินหน้าต่อไป

หลังจากออกจากห้องโถงของพ่อมดฝึกหัดระดับ 1 แล้ว ในชั้นที่ 10 ซึ่งเป็นห้องโถงของพ่อมดฝึกหัดระดับ 2 กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

ไม่มีใครออกมาเดินบริเวณโถงทางเดิน พูดคุย และแลกเปลี่ยนข้อมูลที่ได้ศึกษาในแต่ละวัน

ประตูทางเข้าที่นี่ราวกับจะปิดทั้งกลางวันและกลางคืน

เขาเอียงคอ

เขายังคงจำสิ่งที่เขาเห็นได้ เมื่อครั้งเขามาทำความสะอาดทางเดิน ขณะที่เขายังเป็นข้ารับใช้

เสียงร้องไห้หลังประตู ขยะ และกองเลือด...

มันคือกองเลือดที่เปลี่ยนแปลงโชคชะตาของเขา

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่โซลจะทันได้ถอนหายใจ ก็มีเสียงแผ่วเบาดังขึ้นจากด้านหน้า

โซลรู้สึกตัวจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง

ที่มุมของบันไดที่นำไปสู่ชั้นที่ 12 มีรองเท้าบูทหนังสีดำคู่หนึ่งโผล่ออกมาจากเงา

โซลไม่รู้ว่าเขายืนอยู่ที่นั้นนานแค่ไหนแล้ว

โซล ไม่ได้หยุดเดิน เขาแค่ยกมือขึ้นมาและก้าวไปข้างหน้าช้าๆ ตัวเขาค่อยๆ เคลื่อนเข้าใกล้รองเท้าบูทหนังสีดำอันนั้น

ชายที่ยืนอยู่ตรงหัวมุมค่อยๆ เผยใบหน้าที่แท้จริงของเขาออกมา

เขาคือซิด ซึ่งได้จากหอคอยพ่อมดไปมากกว่า 1 เดือน

เขาจ้องมองไปที่โซลอย่างเงียบงัน คิ้วของเขาขมวดขึ้น

แต่เมื่อโซลเข้ามาใกล้ จู่ๆ มุมปากของเขาก็ยกขึ้นยิ้มอย่างเย็นชาออกมา "เมื่อเจอข้าแล้ว ท่านจะไม่ทักทายข้าเลยหรือรุ่นพี่"

โซลทักทายด้วยความจริงใจก่อนจะโค้งคำนับให้กับเขา

"...."

ซิดไม่คิดว่าโซลจะมารยาทดีขนาดนี้ ไม่เหมือนกับเด็กหนุ่มที่หวาดกลัวเขาซะจนเกือบตายเมื่อเดือนที่แล้ว

หลังจากการทักทายของโซล เขาก็เดินหน้าต่อไปด้วยสีหน้าที่สงบนิ่ง

แม้ใบหน้าของเขาจะยิ้ม แต่ในใจของเขาตื่นตัวขั้นสูงสุด

ทั้ง 2 เดินเขามาใกล้ เข้ามาใกล้ และกำลังจะผ่าน..

"เจ้าคิดว่าอาจาร์ยจะสนใจชีวิตและความตายของพ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ระดับ 1 งั้นหรือ? ตราบใดที่มีคนที่มีความสามารถมากกว่าปรากฏขึ้น เจ้าก็สามารถกลายเป็นขยะที่ถูกทิ้งได้ตลอดเวลา"

โซลเอียงคอ มองไปยังหน้าอกของซิด ขึ้นไปที่ค้างของเขา

โซลแสดงรอยยิ้มน่ารักออกมา แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ารอยยิ้มนี้จะออกมาเป็นอย่างไรเมื่อมีเมือกอยู่บนหัว แต่เขาก้ยังรักษาท่าทางสงบนิ่งเอาไว้

"ขอบคุณขอรับรุ่นพี่สำหรับคำแนะนำของท่าน ข้าจะพยายามอย่างหนักเพื่อพัฒนาตัวเองให้แข็งแกร่งอย่างต่อเนื่อง"

ซิด เยาะเย้ย และไม่ได้สนใจคำพูดของโซล

"หากความสามารถชดเชยได้ด้วยความพยายามอย่างหนัก พวกเราคงไม่สิ้นหวังเช่นนี้"

โซลไม่ได้ปฏิเสธ เขาเพียงจ้องมองไปที่ซิดอย่างเงียบๆ

"เขาจะโจมตีข้าหรือไม่ มันยังไม่สายเกินไป แต่การที่ไม่มีใครอยู่อาจเป็นโอกาสที่ดี" โซลครุ่นคิด

หนังสือปกแข็งยังคงไม่เคลื่อนไหว

"ซิดไม่กล้าที่จะลงมือ" เขาเริ่มสงบมากขึ้นเรื่อยๆ

อีกฝ่ายเมินเฉยต่อโซล เอามือล้วงกระเป๋าและเดินลงบันไดไป

ดูอารมณ์

โซลรอจนกระทั่งร่างของซฺดหายไป ก่อนที่เขาจะหันหลังและเดินต่อไป

"เขาไม่กล้าหรือว่าเขาไม่สามารถทำอะไรข้าได้?" ขณะที่เขาเดิน ซอลก็คิดว่า "ข้าน่าจะคิดเรื่องนี้เอาไว้แล้ว เขาล้มเหลวในการสังหารข้าในห้องสมุด เขาจึงส่งบราวน์มาสังหารข้า ซิดต้องการให้ข้าตาย!"

"แต่เขาไม่เคยลงมือสังหารข้าเองเลย" ดวงตาของโซลเปล่งประกายออกมา "เป็นไปได้ไหมว่า เพราะตอนนั้นข้าเป็นเพียงข้ารับใช้ที่ไร้ค่า เขาจึงไม่ลงมือเอง"

"หรือว่า ซิด สังหารคนไม่ได้งั้นหรือ?"

แนวคิดนี้ของโซลถูกปฏิเสธทันที

ซิด สังหารชายร่างอ้วนตอนที่เขาติดสินบนในการทดสอบพ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่

"หรือว่าเขา... จะไม่สามารถสังหารข้าได้?"

ยิ่งโซลครุ่นคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ มันก็ดูยิ่งลึกลับมากขึ้นเท่านั้น

เขาเหลือบมองไปยังหนังสือปกแข็งจากหางตา "ซิดกำลังตามหาหนังสือ และหนังสือนั้นก็เหมือนกับหนังสือปกแข็งบนไหล่ของข้า เขาอาจจะไม่ต้องการสังหารข้าเพื่อปิดปาก แต่เขาอาจจะต้องการสังหารข้าเพื่อหาหนังสือปกแข็งเล่มนี้"

แม้ว่าการคาดเดานี้จะน่าเหลือเชื่อ และแปลกประหลาดประกอบกับไม่มีข้อมูล แต่ก็สามารถอธิบายถึงท่าทางแปลกๆของซิดได้

เขาอยากให้โซลตาย แต่เขาไม่ต้องการลงมือเอง

โซล หยุดและจ้องไปยังกล่องเล็กๆ ในมืออย่างว่างเปล่า สติของเขาหลุดลอยออกไป

คืนนี้ถือเป็นโอกาสที่ดีสำหรับ ซิด

โซล ถือสมองแปลกๆ ที่ไม่ได้รับอนุญาติให้ทิ้งมันไป และมีเมือกที่ไม่รู้จักไหลออกมาจากหัว

หากซิด ต้องการสังหารเขา โซลอาจตายด้วยเหตุการณ์ประหลาดที่เขาต้องเผชิญ

แต่ซิดไม่ได้ลงมือใดๆ เพียงแค่พูดหยอกล้อเขาไม่กี่คำ

"การสังหารเจ้าของหนังสือทำให้เขาไม่ได้รับหนังสือปกแข็ง"

จู่ๆ ประโยคนี้ก็ปรากฏขึ้นในหัว

"ถ้าข้าจำไม่ผิด ซิด รู้จักหนังสือเล่มนี้เป็นอย่างดี เดี๋ยว มันไม่ถูกต้อง... ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาจะโยนหนังสือนั้นใส่หัวข้าทำไม" โซลรู้สึกกังวล หนังสือปกแข็งลึกลับเกินไป เขาไม่มีข้อมูลของมันแม้แต่น้อย ดังนั้นโซลจึงทำได้เพียงค้นหาสิ่งต่างๆด้วยตัวเขาเอง

"ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ไม่ว่าซิด จะรู้เกี่ยวกับความสามารถของหนังสือปกแข็ง ในการล่วงรู้ความตายหรือไม่ก็ตาม เขาและข้า ต้องต่อสู้กันจนตายไปข้างอยู่แล้ว ตอนนี้ ข้ายังไม่แข็งแกร่งพอ ข้าทำได้เพียงใช้กลอุบายและโชคเข้าสู่"

โซล เริ่มก้าวเดินอีกครั้ง

"ซิดจะลงมืออีกครั้งอย่างแน่นอน" หลังจากก้าวออกไปได้ 2 ก้าว โซลก็หยุดลงอีกครั้ง "มีบางอย่างผิดปกติ ท่าทางของซิดในวันนี้ไม่ถูกต้อง"

เมื่อซิดเห็นโซลในตอนแรก เขารู้สึกเศร้า แต่ต่อมาเขาก็มีความสุข

เขาได้ลงมือแล้ว

โซลนึกถึงสิ่งที่ซิดเพิ่งพูดไป

"เจ้าคิดว่าอาจาร์ยจะสนใจชีวิตและความตายของพ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ระดับ 1 งั้นหรือ? ตราบใดที่มีคนที่มีความสามารถมากกว่าปรากฏขึ้น เจ้าก็สามารถกลายเป็นขยะที่ถูกทิ้งได้ตลอดเวลา"

อาจาร์ย พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ คนที่มีความสามารถมากกว่า...

โซล หรี่ตาลง "คราวนี้ซิดออกไปหาคนใหม่... หรือว่าเขาจะเจอคนที่เข้ามารับช่วงต่องานของข้าในห้องเก็บศพงั้นหรือ?"

หากอาจาร์ยแคซไม่ได้ปกป้องโซล มันก็ไม่มีทางที่โซล จะได้พักผ่อนมาถึง 1 เดือน

แต่เงื่อนไขของโซล ก็คือเขาต้องการสิ่งต่างๆ ให้อาจาร์ยแคซ

อาจาร์ยแคซไม่อยากให้คนงานใหม่ของเขาตายเร็วขนาดนี้

แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีคนที่มีความสามารถเข้ามาทำงานในห้องเก็บศพของโซลละ?

อาจาร์ยแคซคงเลือกที่จะให้โซลออกจากงานทันที

โซล ไม่คิดว่า อาจาร์ยแคซจะมีความผูกพันธ์ระหว่าง อาจาร์ยกับลูกศิษย์มากนัก

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเขาเชี่ยวชาญในการจัดการศพ อาจาร์ยก็ไม่ได้มาห้องเก็บศพเพื่อสอนสิ่งต่างๆกับเขาอีกเลย

มันไม่ต้องคาดหวังเลยว่าอาจาร์ยจะปกป้องของจากความสัมพันธ์ครั้งเก่า

โซลก้มหัวลงมองกล่องในมือของเขา ตัดสินในเร่งฝีเท้า เพื่อมุ่งหน้าไปหาคงชา

เขาได้ทำงานทั้งหมด ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถรอช้าได้อีกต่อไป

นางยังต้องการสมองเพิ่มอีกไหมนะ?

....

คงชา ไม่พอใจนักที่โซลเดินมาเคราะประตูห้องนาง

นางลากโซลเข้ามาและมองดู เด็กหนุ่มล้มลงกับพื้น ลูกตาในฝาครอบแก้วเกาะติดขอบ มันเป็นสีแดงเลือด ราวกับจะระเบิดออกมาเมื่อใดก็ได้

"ทำไมเจ้าถึงขึ้นมาที่นี่?"