บทที่ 23 การเชิญชวน!

บทที่ 23 การเชิญชวน!

"เพราะฉะนั้น การเลือกรับภารกิจข้ามมิติ ทุกคนต้องระมัดระวังให้มาก!"

"แล้วการเข้าสู่โลกต่างมิติครั้งแรก ควรเลือกภารกิจอย่างไร? สี่คำสั้นๆ 'ประเมินตนเอง!'"

"ตอนที่เลเวลอาชีพยังต่ำ ผู้ตื่นรู้จะอ่อนแอมาก แต่ระดับความแข็งแกร่งของมอนสเตอร์ไม่ได้สมดุลเสมอไป มอนสเตอร์เลเวลต่ำที่แข็งแกร่งมีอยู่ทั่วไป ถ้าต่ำกว่าเลเวล 10 ผู้ตื่นรู้ควรจะอาศัยปาร์ตี้ เก็บเกี่ยวประสบการณ์ไปก่อนจะดีที่สุด"

"....."

......

จูหลิงพูดอย่างฉะฉาน นานๆ ครั้งก็จะยกตัวอย่างประกอบ

และอธิบายเรื่องราวที่น่าสนใจต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้น

บางครั้ง

เธอยังเรียกเปลวเพลิงออกมา ใช้ไฟสร้างม้วนภาพ บอกเล่าการเติบโตและระบบของผู้ตื่นรู้ให้กับนักเรียนฟัง

เลเวล 1-10 เป็นช่วงเวลาที่ผู้ตื่นรู้ค่อนข้างเปราะบาง มีทักษะจำกัด

ดังนั้นพยายามอย่าเลือกข้ามมิติแบบสุ่ม

แต่ให้ข้ามมิติผ่านพิกัดโลกที่โรงเรียนมอบให้ หรือซื้อ "ไอเทมพิกัดโลก" จากสมาคมผู้ตื่นรู้ หรือสมาคมนักผจญภัย

เห็นได้ชัดว่าเลเวลของจูหลิงไม่ได้ต่ำเลย

อู๋เทียนพยายามใช้ "ทักษะประเมิน" เพื่อดูข้อมูลของจูหลิง แต่ล้มเหลว แถมยังถูกจูหลิงจับได้ โดนจ้องเขม็งใส่ด้วย

"นักเรียนทุกคน จำไว้! อย่าใช้ทักษะประเมินกับคนอื่นพร่ำเพรื่อ!"

"การกระทำแบบสอดรู้สอดเห็นเช่นนี้มันน่ารังเกียจ และก็มีหลายวิธีที่จะปิดกั้นการรับรู้ของเธอได้!"

"ถ้าบังเอิญไปเจอผู้ตื่นรู้อารมณ์ร้อนเข้า อาจจะโดนถามว่า 'มองอะไร?' แล้วก็โดนต่อยเอาได้!"

จูหลิงจ้องอู๋เทียนด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความหมาย

อู๋เทียนได้ยิ้มแห้งๆกลบเกลื่อน

...

บทเรียนของจูหลิงทั้งสนุกและน่าสนใจ อีกทั้งเธอยังเป็นสาวสวย บรรยากาศในห้องเรียนจึงค่อนข้างดี

ในที่สุด

คาบเรียนก็จบลง

จูหลิงเก็บของเสร็จก็หันหลังออกจากห้องเรียนไป

พอเธอไป

นักเรียนที่เดิม "เงียบสงบ" ก็กลายเป็น "วุ่นวาย" ทันที และมีสามคนเดินมาหาอู๋เทียน

นำโดยเด็กหนุ่มชุดขาว หน้าตาหยิ่งยโส ด้านหลังมีชายร่างท้วมสองคน บนใบหน้ามีรอยแผลเป็น ดูแล้วไม่น่าคบหา

"นักบวชหน้าใหม่ นายใช่คนที่ชื่ออู๋เทียนรึเปล่า!"

"ไปกับพวกฉันเดี๋ยวนี้"

"???"

อู๋เทียนขมวดคิ้ว "ไปไหน?"

"ไปกรอกใบสมัครเข้าชมรมมีดสั้นไง!" เด็กหนุ่มชุดขาวพูด

อู๋เทียนเลิกคิ้ว ส่ายหัวแล้วพูดว่า "ไม่ล่ะ ฉันไม่เข้าชมรมมีดสั้นอะไรนั่นหรอก"

สำหรับชมรมมีดสั้น อู๋เทียนก็พอรู้จักบ้าง

ในโรงเรียนมัธยมปลายสุ่ยเฉิง

มีชมรมนักเรียนที่ก่อตั้งกันมาหลายรุ่นแล้ว ผู้นำที่แท้จริงก็คือสภานักเรียน แม้กระทั่งทรัพยากรของโรงเรียนก็ยังสามารถควบคุมได้ อันดับสองรองลงมาตามลำดับก็คือ ชมรมกุหลาบสีเลือด ชมรมมีดสั้น และพวกชมรมช่วยเหลือนักเรียน

พวกนี้ล้วนเป็นกลุ่มผู้ตื่นรู้ที่นักเรียนก่อตั้งขึ้นเองโดยมีเป้าหมายเพื่อสำรวจต่างโลกไปด้วยกัน

"อะไรนะ ไม่ยอมไปงั้นเหรอ?"

เด็กหนุ่มชุดขาวขมวดคิ้ว

ที่ด้านหลัง

ชายร่างท้วมสองคนก็ก้าวขึ้นมา จ้องอู๋เทียนอย่างดุร้าย

"นี่ชมรมมีดสั้นนะเว้ย พวกเรากำลังให้โอกาสแก คนทั่วไปอยากเข้าชมรมมีดสั้นยังยากเลยรู้มั้ย!"

"อย่าทำเป็นหยิ่งยโสไปหน่อยเลย"

ทั้งสามคนต่างก็แสดงท่าทางหยิ่งผยอง

อู๋เทียนไม่เข้าใจว่าความมั่นใจขนาดนี้ของพวกเขามันมาจากไหน แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการโต้ตอบของเขา

"เลิกพูดจาเหลวไหลได้แล้ว ท่าทีแบบนี้ของพวกแก ใครมาเห็นคงคิดว่าชมรมมีดสั้นเป็นที่หนึ่งของโลก แค่ในโรงเรียนพวกแกยังไม่ติดอันดับหนึ่งเลยด้วยซ้ำ ยังกล้าทำอวดอำนาจอีก"

เมื่อได้ยินดังนั้น ทั้งสามคนก็โกรธ

แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้พูดต่อ เด็กสาวผมเปียสวมชุดเดรสก็เดินเข้ามาพร้อมกับหัวเราะคิกคัก "อู๋เทียนพูดถูกแล้ว พวกชมรมมีดสั้นน่ะฝีมือก็ไม่ได้เรื่อง แถมยังชอบทำตัวหยิ่งยโสอีก"

"น้องชาย ไม่ต้องกลัว เข้าร่วมกับชมรมกุหลาบสีเลือดของพวกเราสิ รับรองว่าพวกนี้ไม่กล้าทำอะไรนายหรอก!"

ชมรมกุหลาบสีเลือดงั้นเหรอ?

มาอีกคนแล้วเหรอเนี่ย!

ดวงตาของอู๋เทียนเป็นทอแววครุ่นคิด เขารู้ว่านี่เป็นวิธีการที่พวกนักเรียนชักชวนเข้าชมรม

"เหอ เหอ สหายนักบวช การเข้าร่วมสภานักเรียนต่างหากคือทางที่ถูกต้องที่สุด!"

ในตอนนั้นเอง

นักเรียนชายที่สวมแว่นตาก็ลุกขึ้น พูดอย่างใจเย็นว่า "สภานักเรียนเป็นผู้รับผิดชอบในการจัดสรรทรัพยากรของผู้ตื่นรู้ และยังมีโควต้าพิกัดโลกของโรงเรียนด้วย ไม่ใช่สิ่งที่พวกชมรมชั้นต่ำจะเทียบได้"

"ฉันให้โอกาสนาย บ่ายนี้ไปสมัครที่อาคารสภานักเรียน ไม่งั้นก็อย่าหาว่าพวกเราใจร้าย!"

ทั้งสามชมรมพูดจาต่างกัน แต่มีท่าทีเหมือนกันหมด

นั่นคือทำตัวสูงส่ง เหมือนกับจะให้ทานอะไรสักอย่าง มองอู๋เทียนเป็นแค่หมูในอวย

อู๋เทียนหัวเราะเยาะ

เขาที่ผ่านมาแล้วสองชาติ ยังต้องกลัวกลยุทธ์เล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ด้วยเหรอ

เขาลุกขึ้นยืนทันที ยิ้มแล้วพูดว่า "ทุกคน ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว ฉันไม่คิดจะเข้าร่วมชมรมกระจอกๆ พวกนี้อยู่แล้ว"

"แกกล้าด่าว่าพวกฉันเป็นกระจอกงั้นเหรอ?"

ใบหน้าของเด็กหนุ่มชุดขาวจากชมรมมีดสั้นมืดครึ้ม

อู๋เทียนหัวเราะแห้งๆ ส่ายหัวแล้วพูดว่า "เปล่านะ!"

"ที่ฉันหมายถึงก็คือ..."

"พวกแกทุกคนที่นี่น่ะ ก็แค่พวกตัวประกอบ!"