Chapter 788 วิถีช่วงชิงชีวิต
กงเชียนที่คำรามอออกมาเสียงดัง เมื่อม่านพลังกักขังของเขาแตกสลายไปแล้ว เขาที่หลบการโจมตีดังกล่าว แต่เพราะว่าเขาบาดเจ็บหนัก จึงไม่สามารถหลบการโจมตีได้ทั้งหมด แขนซ้ายของเขาถูกการโจมตีเข้า ทำให้มันกลายเป็นทรายแตกสลายหายไปในทันที.
กงเชียนที่โกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรง ปล่อยลำแสงหลากสีจากแขนอีกข้างหนึ่งพุ่งตรงไปยังชายในชุดสีดำ.
เร็วมาก พริบตาเดียวก็ปรากฏอยู่ด้านหน้าชายในชุดสีดำแล้ว.
แม้ว่าชายในชุดสีดำจะมีวิชาลึกล้ำที่น่าสะพรึงก่อนหน้านี้ ทว่าร่างกายของเขานั้นมีพลังฝึกตนไม่สูงนัก ลำแสงของกงเชียนเขาไม่มีทางหลบได้แม้แต่น้อย.
ทว่าชายในชุดดำก็ปล่อยหยกกระดองเต๋าออกไปทันทีเช่นกัน.
หยกกระดองเต๋าที่ลอยออกไปบนอากาศ ดูเหมือนว่ามันจะจดจำกงเชียนได้ก่อนหน้านี้ ทันทีที่มันพุ่งออกไป ดวงตาของกงเชียนที่หดเกร็ง ระเบิดพลัง พุ่งหนีหายไปในทันที ทว่าหยกกระดองเต๋าก็หายไปเช่นกัน มันได้ปรากฏเป็นตำหนักกระดองเต่าขนาดใหญ่ ปกคลุมร่างของกงเชียนเอาไว้.
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเร็วมากตำหนักกระดองเต่าที่คลุมร่างกงเชียนและหดลงแคบลงสิงเข้าไปในร่างของกงเชียนทันที.
"พุ!!"
กงเชียนที่รู้เศร้าเสียใจอย่างที่สุด พ่นโลหิตคำโต ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นเหี่ยวย่น ร่างกายที่เหนื่อยล้าหมดเรี่ยวหมดแรง.
ทว่าดัชนีก่อนหน้านี้ ได้ทะลวงร่างชายในชุดสีดำแล้ว.
"ปัง!"
ชายในชุดสีดำที่พ่นโลหิตคำโตลอยโด่งออกมา.
"แส่หาความตาย!"
ถึงแม้ว่ากงเชียนจะไร้เรี่ยวแรง ถึงแม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เขาก็ยังเป็นยอดฝีมือ ดัชนีของเขาก่อนหน้านี้ ก็เพียงพอที่จะสังหารชายในชุดสีดำให้ตกตายไปได้อย่างแน่นอน.
"หลุมสังสารวัฏ เปิด!!"
จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง หลุมสังสารวัฏเปิดอีกครั้ง พื้นที่รอบรอบ ๆ กลายเป็นสีน้ำเงิน แรงกดดันมหาศาลที่แผ่ออกมา อำนาจสังสารวัฏพุ่งตรงไปยังกงเชียนอีกครั้งแล้ว.
ที่ด้านหน้ากงเชียน ปรากฏหลุมสังสารวัฏเกิดขึ้น หลังจากที่เขาถูกชายชุดดำลอบโจมตีถึงสองครั้ง อาจกล่าวได้ว่าเพราะว่าเขาบาดเจ็บสาหัส! ในเวลานี้หลุมสังสารวัฏที่จะถูกเปิดออกมาก็ยากที่จะรับมือได้.
ถึงกงเชียนจะมีพลังอยู่ก็ตามที ในเวลานี้ไม่ยินดีที่จะลงมือเต็มอย่างแน่นอน นอกจากนี้ชายชุดดำที่ลอบโจมตีถึงสองรอบ เขาได้รับบาดเจ็บเท่าใด มีเพียงกงเชียนที่รับรู้.
เห็นหลุมสังสารวัฏที่ปรากฏขึ้นมา กงเชียนที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ แท้จริงแล้วจงซานก็สามารถเปิดหลุมสังสารวัฏได้ด้วยตัวเอง โดยที่ไม่ได้ใช้สมบัติใด ๆ แต่แรกแล้ว.
"สังสารวัฏ!"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.
"เปิด!"
กงเชียนที่กล่าวออกมาเสียงดัง แสงเทวะห้าสีที่หมุนวน พุ่งออกไปกลายเป็นสายรุ้งกระแทกหลุมสังสารวัฏ.
"ตูมมมมมมมมม!"สังสารวัฏที่ส่ายไปมา ทันใดนั้นหลุมดำก็ขนาดใหญ่ก็ปรากฏจากการระเบิด กงเชียนหายไปจากหลุมดำดังกล่าวในทันที.
เพราะว่าหลุมดำที่เกิดจากหลุมสังวัฏระเบิดนั่นเอง.
จงซานที่ใบหน้าขาวซีด หากแต่สะบัดมือดึงร่างกายชายในชุดดำกลับมา.
กงเชียนที่สะบัดสบอม การต่อสู้ในครั้งนี้ ทำให้เขาหดหู่เป็นอย่างมาก ได้รับบาดแผลเพิ่มเติม วันนี้ไม่ต้องบอกเลยว่าไม่ใช่แค่บาดเจ็บ เป้าหมายของเขายังไม่สำเร็จอีกด้วย.
ด้วยความแข็งแกร่งของกงเชียน ถึงแม้นว่าจะบาดเจ็บมาก่อน ทันทีที่เขาสังหารจงซานได้ ก็สามารถทำลายสวนสวรรค์ลอยฟ้าได้เพียงแค่พลิกฝ่ามือเดียว ทว่ากับเกิดเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บเพิ่มขึ้นอย่างคาดไม่ถึง แม้แต่แขนซ้ายก็สลายกลายเป็นฝุ่น.
กงเชียนจากไปแล้ว! หนีไปด้วยความห่อเหี่ยวใจ.
หลังจากที่ทุกอย่างจบแล้ว จงซานที่ยกหมวกฟางของชายชุดดำออก.
เป็นดั่งที่เขาคาดเอาไว้จริง ๆ !
"ฟู่อี้ บุตรอกตัญญูนัก!"
ชายในชุดสีดำ ที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอดสูละอายใจ.
จงซานที่สะบัดมือนำขวดหยกขวดหนึ่งออกมา พร้อมกับนำเม็ดยาออกมาส่งเข้าปากของชายชุดดำ.
"ไม่มีประโยชน์ ข้ารู้ว่านี่คือเม็ดยาแกนทองห้าบรรจบของมู่อี้ ทว่าด้วยพลังของกงเชียน ถึงจะเป็นเม็ดยาแกนทองห้าบรรจบก็ไม่สามารถรักษาข้าได้."ชายคนดังกล่าวที่ส่ายหน้าไปมา.
"กินก่อนเถอะ!"จงซานที่พยายามที่จะใส่มันเข้าไปในปากชายคนดังกล่าว.
ชายคนดังกล่าวไม่ได้กินมัน ทว่าส่ายหน้าฝืนยิ้มเผยความทรงจำที่คิดถึง.
"หนึ่งเดือนที่แล้ว ข้ามาเตรียมการที่นี่ ด้วยวิชาตัดทอนชีวิตต้าเหยี่ยน ต้องใช้ค่ายกลลิขิตช่วยด้วย กงเชียนถูกทำลายชะตาวิถี ด้วยค่ายกลของข้านั้นได้โจมตีชะตาวิถีของเขาอย่างรุนแรง ดังนั้นเขาจึงได้รับบาดเจ็บหนัก อาจารย์ปู่ได้มอบของวิเศษล้ำค่าหยกกระดองเต่ามาให้กับข้าเมื่อเดือนที่แล้ว เพื่อที่จะใช้โจมตีชะตาวิถีของกงเชียนโดยตรง อย่างน้อยร้อยปีนี้เขาจะไม่สามารถออกมาจากแดนเทพอมตะได้อย่างแน่นอน!"ชายชุดดำที่กล่าวออกมาทันที.
"เจ้าอย่าเพิ่งพูดเลย เจ้าบาดเจ็บอยู่?"ใบหน้าของจงซานที่เต็มไปด้วยความร้อนรน.
"อาการบาดเจ็บของข้ารึ? ไร้ประโยชน์ นี่ไม่ใช่การบาดเจ็บทางกาย ไม่ใช่การบาดเจ็บทางวิญญาณ ทว่าเป็นชะตาวิถี ชะตาวิถีของข้าถูกกงเชียนบดขยี้แล้ว ข้าสามารถรับรู้ได้ ตัวข้ากำลังแตกสลาย ข้ากำลังจะสลายหายไป!"ชายชุดดำที่ส่ายหน้าไปมา.
ทว่าในเวลานี้ จงซานก็พบว่า ร่างของชายชุดดำที่กำลังจางลงไปเรื่อย ๆ ในเวลานี้นิ้วมือของเขาเริ่มกลายเป็นผงฝุ่นแล้ว มันกำลังลามขึ้นมาเรื่อย ๆ .
"ฟู่อี้ ข้าขอโทษ ในวันนั้นบุตรต้องการเม็ดยาโพวจวินจากอาจารย์อา ทว่าอาจารย์อาบอกว่าต้องขอจากอาจารย์อีกครั้ง บุตรไม่มีความสุข บุตรไม่มีโอกาสเลย............!"ชายในชุดสีดำที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเรื่อย ๆ .
จงซานที่กำลังกอดบุตรชายของเขาเอาไว้ น้ำตาที่ไหลออกมาโดยห้ามไม่ได้ ตายรึ? กำลังตายต่อหน้าเขาแล้ว โดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้ บุตรของเขากำลังตายเพื่อชดใช้ให้อย่างงั้นรึ?
"เสวียนเอ๋อ ข้าไม่เคยตำหนิเจ้า ไม่ได้โกรธเจ้า ไม่เคยตำหนิเจ้าเลย ภายในใจของฟู่ เจ้าคือบุตรชายคนที่สามของข้า เจ้าคือจงเสวียน เป็นบุตรที่ซื่อสัตย์ต่อข้า จงซาน!"จงซานที่กล่าวพร้อมน้ำตา.
ผมสีดำที่เปลี่ยนเป็นสีขาว ความเจ็บปวดรวดร้าวที่ทิ่มแทงใจ ความสัมพันธ์บิดาและบุตรยากที่จะลบออกง่าย ๆ .
"ฟู่อี้!"ใบหน้าของจงเสวียนที่เปลี่ยนมาเป็นยิ้มพราย.
ความตายของจงเสวียน ที่กำลังคืบคลานเข้ามา.
"บอกฟู่เร็วเข้า มีวิธีใดที่จะช่วยเจ้าได้? ถึงจะให้เก็บดวงวิญญาณเจ้าไว้ ไม่ว่าจะวิธีอะไรก็ได้ ขอเพียงเจ้ามีโอกาสรอด!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงแหบเครือ.
"ไม่มีวิธีใดแล้ว เพียงแต่ว่า ข้านั้นเป็นผู้มีชะตาวิถีช่วงชิงชีวิต ในทวีปศักดิ์สิทธิ์ชะตาวิถีช่วงชิงชีวิต ไม่มีใครรู้รายละเอียดนัก ร่างของข้าที่เป็นปุถุชน เมื่อชะตาวิถีถูกทำลายไป ด้วยคำมั่นสัญญาในการมีชีวิต ข้าจะกลับมาในโลกใบใหญ่ เมื่อข้าตายไป มีโอกาส 1% ที่จะฟื้นคืนชีพที่โลกใบใหญ่ ฟู่อี้ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงข้า!"
ร่างของจงเสวียนเวลานี้กำลังเลือนไปเรื่อย ๆ ตอนนี้ไม่ต่างจากเงามายา.
1% ที่จะคืนชีพ? มีโอกาสเพียงแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์อย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ว่ามันต่างจากตายไปตรงใหนกัน?
"ช่วยชีวิตของฟู่ ด้วยชีวิตของเจ้า มันคุ้มข้าแล้วรึ?"จงซานยังคงกล่าวทั้งน้ำตา.
"ชีวิตของข้าเป็นฟู่อี้มอบให้ หลายปีมานี้ บุตรใช้ชีวิตด้วยความเสียใจทุก ๆ วัน ทำไมบุตรถึงไร้ซึ่งความกล้าเช่นพี่ใหญ่ จวบจนถึงวันนี้ การที่สามารถชดใช้ให้กับฟู่อี้ได้ สามารถบรรเทาความเสียใจของบุตรได้ก็พอแล้ว ขอให้ฟู่อี้พบโชคลาภวาสนา หลังจากผ่านเคราะห์กรรมครั้งนี้แล้ว ฟู่อี้จะมีแต่ชัยชนะที่รออยู่ จวบจนสามารถแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีสำเร็จ ขอให้ฟู่อี้ อายุยืนยาว รุ่งโรจน์ตลอดไป!"จงเสวียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ปลดเปลื้องทุกอย่างออกไปได้.
ท้ายที่สุด คำพูดอายุยืนยาว ตลอดไปก็ขาดหาย จงเสวียนที่สลายกลายเป็นฝุ่น ปลิวไปกับอากาศแล้ว.
หลุมดำที่ใหญ่ยักษ์จากการระเบิดของหลุมสังสารวัฏฟื้นฟูกลับคืนมาแล้ว เหล่าองค์รักษ์มองเห็นจงซานที่เวลานี้กำลังกอดเสื้อผ้าชุดหนึ่ง ด้วยท่าทางงงงวย.
"อ๊ากกกกก!"
จงซานที่เต็มไปด้วยความหดหู่รันทน คับแค้นใจ ความโศกเศร้าที่มากมายจนต้องร้องออกมาด้วยเสียงโหยหวน!
ความคับแค้นใจของจงซานสลดหดหู่ในครั้งนี้ มากมายจนเหล่าข้าราชบริพารไม่กล้าเข้าไปรบกวน.
"อ๊ากกกกก!"
"อ๊ากกกกก!"
จงซานที่คำรามออกมาด้วยความเจ็บปวดผ่านไปถึงหนึ่งก้านธูป อย่างไรก็ตามความเศร้าและหดหู่ภายในใจของเขานั้นกลับไม่บรรเทาได้เลย แม้แต่ผมของเขาที่กลายเป็นสีขาวทั้งหมด ความเศร้าใจนี้ไม่มีทางที่คนอื่นจะสามารถเข้าใจตระหนักได้.
เหล่าข้าราชบริพารทั้งหมดที่ยืนอยู่ป้อมปราการประตูสวรรค์ทิศใต้ไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไป.
อี้เหยี่ยนเองก็ยืนอยู่บนประตูสวรรค์ทิศใต้จดจ้องมองจงซานที่กำลังอยู่ในความโศกเศร้า ขมวดคิ้วไปมา ก่อนที่จะหันหน้าไปคุยกับอาวุโสเทียน "อาวุโสเทียน อารมณ์ของฝ่าบาทไม่ใคร่ดีนัก แน่นอนว่าตอนนี้จำเป็นต้องให้ไท่จื่อและหวงโหวทั้งหมดกลับมา!"
"แต่ว่า ฝ่าบาทยังไม่ได้สั่งการ......!"อาวุโสเทียนที่ลังเลใจ.
"การที่ส่งเหล่าหวงโหวและไท่จื่อไปพบหยินนั้นก็เพื่อความปลอดภัย เวลานี้ไม่จำเป็นต้องกังวลแล้ว พวกเขาที่ภพหยินไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น หากว่ารู้จะต้องเร่งรีบกลับมาอย่างแน่นอน."อี้เหยี่ยนกล่าว.
"แต่ว่า....!"อาวุโสเทียนที่ยังคงกังวลใจ.
"หากว่ามีความผิด ข้าจะเป็นคนรับไว้เอง!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาพลางขมวดคิ้วไปมา.
"ตกลง!"
เหล่าหวงโหวที่กลับมาภพหยาง แม้ว่าจะไม่มีความสุขนักกับการจัดการของจงซานก่อนหน้านี้ ทว่าเมื่อเห็นอารมณ์ของจงซานเวลานี้ ภายในใจของทุกคนก็อ่อนลง เร่งรีบเข้าไปเพื่อปลอบโยนเขา.
จงซานผู้ที่มีหัวใจที่หนักแน่นเข้มแข็งในเวลานี้กับสูญเสียจิตใจไป เขาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า จนควบคุมไม่ได้ หัวใจตอนนี้กำลังอยู่ในความเศร้าระทมอย่างที่สุด.
หลังจากที่เหล่าหวงโหวและไท่จื่อเข้ามาปลอบใจ อาการของจงซานก็ค่อย ๆ ดีขึ้น.
ผ่านไปสองวัน จงซานก็สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ เขาที่เก็บความโศกเศร้าฝังลึกลงไปในจิตใจ พร้อมกับนำโองการฟ้าออกมา.
ภายในควบคุมของจงซานเขาได้สลักชื่ออีกชื่อลงไปในโองการฟ้า.
ไท่จื่อ จงเสวียน!
ราชวงศ์สวรรค์ต้าเจิ้ง ไท่จื่อลำดับสาม แม้นว่าจะสายไปก็ตาม ทว่าก็เป็นการบอกกล่าวว่าเขาคือบุตรของจงซาน.
เป่าเอ๋อจ้องมองไปยังโองการฟ้า ฝ่ามือของนางที่ประทับที่หัวไหล่จงซานแล้วกล่าวออกมาว่า"เหล่าเย่ ไม่ใส่ชื่อซือจิวไปด้วยรึ?"
"ไม่ เสวียนเอ๋อและซือจิวนั้นแตกต่างกัน เขายังต้องดูอีกครั้ง!"จงซานที่สูดหายใจลึก.
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้า.
หลังจากผ่านไปสองวัน บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว บนลานตำหนักขนาดใหญ่.
จงซานที่นำเหล่าเสนาธิการคนสำคัญ หวงโหวและไท่จื่อ เดินทางไปยังลานดังกล่าว.
บนลานดังกล่าวนั้น หนี่ปู่ซา เซียนเซิงซือและหวังคูกลับมาแล้ว! สิ่งที่พวกเขานำมาด้วยนั้น เป็นโลงศพสีม่วงที่มีความยาวสิบจั้ง.
บนลองศพนั้นมีตะปูที่ปิดผนึกโลงศพเอาไว้อยู่สิบดอก.
"นี่คือ?"จงซานที่จ้องมองโลงศพขนาดใหญ่.
"เรียนฝ่าบาท พวกเราได้นำสิ่งนี้มาจากแดนเทพอมตะ เนื่องจากต้องใช้วิชาลับสวรรค์ลี้ลับปกคลุมเอาไว้จึงไม่สามารถเปิดได้ในชั่วคราว และยังทำให้เดินทางมาถึงล่าช้าด้วย."หนี่ปู่ซาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"นี่คือสมบัติที่กงเชียนปกป้องอย่างงั้นรึ? โลงศพ?"จงซานที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
"ครับ น่าจะเป็นสิ่งนี้."หนี่ปู่ซาพยักหน้ารับ.
เมื่อจ้องมองไปยังโลงศพยักษ์นี้ สามารถสัมผัสถึงกลิ่นอายแห่งความตาย ราวกับว่าอยู่ในสุสานที่เงียบสงบ จนทำให้ทุกคนแทบไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้.
ราวกับว่ามีอาคมที่ทำให้ทุกคนต้องเงียบงัน เป็นความรู้สึกที่ทำให้จิตใจเหม่อลอย.
โลงศพยักษ์นี้คืออะไรกัน?
ภายในใจจงซานที่เต้นไปมาอย่างบ้าคลั่ง ใครอยู่ข้างใน? จงซานที่มีลางสังหรว่า มีความลับที่ยิ่งใหญ่ซ่อนเอาไว้ด้านใน แม้แต่ในโลกใบใหญ่ ก็ยังมีคนต้องการเห็นความลับนี้.