Chapter 786 ต้าฉินจากไป.

บนท้องฟ้าประตูขนาดใหญ่ยังคงเดิมอยู่ หลุมดำที่ใหญ่ยักษ์ค่อย ๆ ฟื้นฟูกลับมา มิติอากาศที่ฉีกออกกำลังฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว ทว่าความรู้สึกของจงซานและคนอื่นนั้นไม่สามารถฟื้นกลับคืนได้ นี่คือเซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์อย่างงั้นรึ? แตกต่างกันมากมายขนาดนี้เลยรึ?

ฝ่ามือที่ทรงพลังของคนจากโลกใบใหญ่ที่โจมตีมา คาดไม่ถึงเลยว่าถึงกับกระดูกแตกหักแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เลยอย่างงั้นรึ?

กับภาพที่เห็น ทำให้จงซานถึงกับหลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมา แม้แต่กงเหล่ยเทียนเองก็ไม่ต่างกัน.

หยิงผู้นี้ ไม่ใช่มนุษย์แล้ว!

ใครจะบอกล่ะว่าต้าฉินเป็นเพียงราชวงศ์สวรรค์ พูดไปใครจะเชื่อ! เซิ่งซ่างที่ไม่แม้แต่ใช้อำนาจวิเศษจากวาสนาแผ่นดินสนับสนุน สามารถทำลายฝ่ามือของยอดฝีมือจากโลกใบใหญ่จนกระดูกแตกหักได้?

ฝ่ามือของหยิง ทำให้ช่องประตูเวลานี้ส่องประกายแสงจากด้านบนส่องลงมาแล้ว.

ในเวลาเดียวกันนี้ เมืองเซียนหยางกำลังลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าช้า ๆ  ผืนแผ่นดินที่แยกออกจากกัน ผืนปฐพีที่สั่นสะเทือนดังกึกก้องกังวาน เมืองหลวงเมืองเซียนหยางที่ใหญ่โต กำลังยกตัวขึ้นหลุดออกมาจากโลกใบเล็กแล้ว.

หยิงไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไปแล้ว ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของกุยกูซือแล้ว.

หยิงที่หันหน้าจดจ้องมองมายังทิศทางของจงซาน.

"จงซาน ข้าจะมอบคำพูดให้เจ้าเป็นของขวัญ!"หยิงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

เสียงของหยิงไม่ได้ดังนัก หากแต่สามารถส่งมาถึงหูของจงซานได้.

"เช่นนั้นโปรดชี้แนะ!"จงซานที่ยกมือขึ้นคารวะหยิง.

"โลกใบเล็กนั้นเป็นดินแดนฝันที่ฟองฟอด เหมือนดั่งน้ำค้างเหมือนดั่งแสงเงา โลกใบใหญ่ คือดินแดนแห่งความเป็นจริง จงเร่งรีบโบยบินออกมาจากภาพลวงนั่นซะ มีเพียงแค่แยกสวรรค์เท่านั้นถึงจะพบกับความจริงหลุดออกมาจากแดนฝัน!"หยิงกล่าว.

เสียงที่ดังกระหึ่มกึกก้องไปทั่วทุกสารทิศ เมืองเซียนหยางที่พุ่งขึ้นไปตามช่องทางที่เปิดออก.

หลุมสีดำเองก็ค่อย ๆ ฟื้นฟูกลับมาเช่นกัน.

"น้อมรับคำสอน!"จงซานที่แสดงความเคารพต่อหยิงเล็กน้อย.

ช่องอุโมงค์ที่ค่อยเล็กลงเรื่อย ๆ  จวบจนเมืองเซียนหยางหายไปลับตา ต้าฉินได้หายไปจากโลกใบเล็กโดยสมบูรณ์.

"ครืนนนนนนนนน!"

ช่องอุโมงค์ที่ปิดลง มิติอากาศที่เคลื่อนที่ชนกันเสียงดังสนั่น พื้นที่ที่เคยแยกออกถึงกับกลายเป็นหลุมดำขึ้นมาเช่นกัน อากาศถึงกับฉีกขาดลามลงมาด้านล่าง.

"แดนฝันที่ฟองฟอด? เหมือนดั่งน้ำค้างเหมือนดั่งแสงเงา?"จงซานที่จ้องมองท้องฟ้าที่ฉีกขาด พลางขมวดคิ้วไปมา.

ดินแดนฝัน?แยกสวรรค์ เปลี่ยนภาพลวงเป็นความจริงอย่างงั้นรึ?

จงซานที่สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง ทว่าในเวลานี้หลุมดำขนาดใหญ่ค่อย ๆ ฟื้นฟูกลับคืนมาแล้ว.

เมืองเซียนหยางที่ใหญ่โตก่อนหน้านี้นั้น ในเวลานี้ได้กลายเป็นทะเลที่กว้างใหญ่ยืดยาวออกไป ต้าฉินไม่อยู่แล้ว โลกใบเล็กนี้ ไม่มีต้าฉินอีกตลอดไป.

ตำนานที่ได้ถูกทิ้งเอาไว้ข้างหลัง ไม่มีใครที่จะลืมเลือนได้.

จงซานที่สูดหายใจลึก แววตาที่ดูผิดหวังเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาของเขาจะหดเกร็งเปลี่ยนเป็นจริงจังจ้องมองไปยังด้านหน้า.

เป็นเพราะเต๋าจวินเซิ่งหยา กงเหล่ยเทียนและฮามะไล เวลานี้ได้เข้ามาล้อมจงซานและตี้เสวียนชาแล้ว.

"เซิ่งหยา เจ้าต้องการขวางทางข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

เต๋าจวินเซิ่งหยาที่จ้องมองจงซานด้วยแววตาจริงจัง.

"ไม่ใช่ว่าตอนนี้ผู้ก่อตั้งสังหารร่างโคลนของเจ้าไปแล้วรึ?"เต๋าจวินเซิ่งหยาที่กล่าวพลางขมวดคิ้วไปมา.

"สังหาร? เจ้าหมายถึงกงเชียนนะรึ?"จงซานที่เผยรอยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา.

เห็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและมั่นใจของจงซาน ทำให้เต๋าจวินเซิ่งหยาสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนที่จะสะบัดหน้าสลัดความคิดดังกล่าวทิ้ง พร้อมกับเผยความมั่นใจออกมา.

"จูเซียน!"เต๋าจวินเซิ่งหยาที่เอ่ยออกมาในทันที.

ฮามะไลที่พยักหน้า.

"ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน!!"

ทันทีที่เสียงของฮามะไลดังขึ้น สภาพภูมิอากาศรอบ ๆ ก็เปลี่ยนไป ปราณกระบี่ที่พุ่งออกมาจากทุกทิศทุกทาง จากตะวันออก อำนาจพลังของกระบี่จูเซียน จิตสังหารที่รุนแรงที่พลุ่งพล่านพุ่งออกมาเป็นสาย.

ส่วนทิศใต้ ทิศตะวันตก และทิศเหนือนั้นปรากฏภาพเงาของกระบี่ปรากฏขึ้นมาเช่นกัน.

ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน? ใช้แค่เพียงกระบี่จูเซียนเล่มเดียวก็ได้อย่างงั้นรึ?

"เมื่อเจ้าไม่สามารถยืมอำนาจจากต้าเจิ้งมาช่วย ข้าจะดูสิว่าเจ้าจะหนีไปใหนได้!"เต๋าจวินเซิ่งหยาที่แค่นเสียงเย็นชา.

ย้อนกลับไปสองวันที่แล้ว สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.

วันนี้จงซานร่างแยกเงาและเหล่าเสนาธิการคนสำคัญยืนอยู่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิง เพราะว่าจงซานรับรู้ว่าในวันนี้จะต้องมีเรื่องสำคัญเกิดขึ้น เขาสัมผัสได้ว่าใครบางคนกำลังพยากรณ์เขาเริ่มหนักหน่วงเข้มข้นมากขึ้นและก็มากขึ้น.

ร่างแยกเงาจงซาน หลับตารอคอย กำลังสงบจิตทำให้ตัวเองสงบและสุขุม ทิ้งอารมณ์ที่สับสนออกไปให้หมด.

ขณะยืนอยู่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิง ทันใดนั้นจงซานก็ขมวดคิ้วไปมา.

พยากรณ์?มีอีกคนกำลังพยากรณ์เขาอยู่?

นอกเหนือจากกงเชียนแล้ว ร่างแยกเงาจงซานสัมผัสได้ด้วยวิชาลับสวรรค์ลี้ลับ ยังมีอีกคนกำลังคำนวณเขาอยู่อย่างคาดไม่ถึง ใครกัน?

กุยกูซือ? หยิง? เป็นไปไม่ได้ มันไม่ใช่เรื่องที่พวกเขาจะทำในตอนนี้ ยังมีใครในโลกใบเล็กแห่งนี้ที่มีความสามารถในการคำนวณอีก?

จงซานที่ขมวดคิ้วแน่น.

ขณะทีนั้นดวงจันทราที่ได้เคลื่อนขึ้นมาเต็มดวงบนท้องฟ้า.

“.........!”

ทันใดนั้นจงซานก็ได้ยินเสียงไอดังขึ้นบนท้องฟ้า จงซานที่ลืมตาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าในทันที.

คนผู้หนึ่งที่ยืนทับเงาดวงจันทรา คนผู้นี้ดูเป็นผู้เยาว์ที่หล่อเหลาในชุดคลุมสีเขียว.

คนผู้นี้ดูยังเยาว์วัยจนดูแปลกประหลาด บนใบหน้าที่มีรอยร้าวปรากฏอยู่มากมาย ราวกับเครื่องปั้นดินเผาที่อบพลาด งดงามแต่มีตำหนิ มีรอยเป็นคราบเปื้อนบนใบหน้าที่งดงาม ดูน่าหวาดกลัวแทนที่จะบอกว่างดงาม.

ดวงตาของผู้เยาว์ที่มีดวงตาสีเขียว ขณะที่เขาจดจ้องมองจงซาน แววตาที่เผยแววตาเย่อหยิ่ง สายตาที่คมกริบราวกับจะชอนไชไปถึงดวงวิญญาณ.

ชายหนุ่มที่ถือผ้าเช็ดหน้า คอยซับการไอของตัวเองเป็นระยะ ๆ เหมือนว่าจะได้รับบาดเจ็บหนักมา.

คนผู้นี้ ไม่เผยกลิ่นอายออกมาเลยแม้แต่น้อย จนไม่สามารถรับรู้ตัวตนของเขาได้ ราวกับว่าตัวเขาไม่มีอยู่ ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของโลกไปแล้ว หากว่าไม่มองจดจ้องมองอย่างจริงจัง ไม่สามารถบอกได้เลยว่ามีคนลอยอยู่บนอากาศ.

ผู้เยาว์

"ผู้มาเป็นใคร กงเชียนอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องออกไปพลางสูดหายใจลึก.

"เจ้ารู้จักข้าด้วยรึ?"สายตาของชายหนุ่มที่เผยแววตาประหลาดใจ.

"ประมุขของต้าเจิ้ง จงซาน คารวะราชานกยูงต้าหมิง!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"คาดไม่ถึงเลยว่าจะรู้ภูมิหลังของข้าด้วย? อย่างไรก็ตาม เจ้าจะต้องตายในวันนี้!"กงเชียนทีกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

ขณะที่พูดนั้น แววตาที่ดุร้ายเย็นชาของกงเชียนจดจ้องมองออกไป สายตาที่แหลมคมนั้น ทำให้เหล่าเสนาธิการถึงกับตัวสั่นสะท้าน หวาดกลัวจนต้องก้มหน้าลง.

กงเชียนไม่ได้สนใจข้าราชบริพารของจงซาน ทุกคนที่อยู่ต่อหน้าของกงเชียน ก็ไม่ต่างจากมดปลวก.

"ตายหรือไม่ตายนั้น ทุกคนจะได้รู้กัน!"จงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"จะได้รู้อย่างงั้นรึ? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าหนู นานเท่าไหร่แล้วกันไม่เคยมีใครกล้ากล่าวเช่นนี้กับข้า ข้าได้ยินมาว่าจงซานเป็นคนที่เฉลียวฉลาด คิดไม่ถึงเลยว่าจะพูดจาโง่งมเช่นนี้ออกมา คิดว่าเจ้ากล่าวเช่นนี้กำลังได้เปรียบข้าอยู่อย่างงั้นรึ?"กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างพลางหรี่ตาจ้องมอง.

"ได้เปรียบรึ? จะได้เปรียบหรือไม่ มีแต่ต้องสร้างมันขึ้นมาเอง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

จากนั้น จงซานก็เคลื่อนที่ไปยังประตูสวรรค์ทิศใต้ด้วยความเร็วน่าเหลือเชื่อ เพียงแค่เสี้ยววินาทีก็เคลื่อนที่ไปไกลกว่าพันลี้แล้ว.

กงเชียนไม่ได้ขวางแต่อย่างใด ทว่าเขายังคงกวาดตามองสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.

สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว? กงเชียนที่ตรวจสอบทั้งหมด ไม่มีสิ่งใดที่คุกขามเขาได้ ก่อนที่จะแค่นเสียงเหยียดหยัน ร่างกายของเขาหายไปทันที ถัดจากนั้น ก็มาปรากฏขึ้นที่ทะเลทิศใต้ ส่วนจงซานนั้นได้ออกมาจากประตูสวรรค์ทิศใต้อย่างรวดเร็ว.

สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่เคลื่อนที่มายังทะเลทิศใต้ เพื่อไม่ให้แผ่นดินต้าเจิ้งพังทลายเสียหาย และสามารถยืมพลังของต้าเจิ้งได้สูงสุด.

การต่อสู้ของจงซานและกงเชียนนั้น ไม่มีใครสามารถช่วยได้ ทว่าจงซานนั้นได้แจ้งหน้าที่ให้กับเหล่าข้าราชบริพารหลาย ๆ คนตั้งแต่ก่อนหน้าแล้ว.

อี้เหยี่ยนที่รับคำสั่งตามคำแนะนำของจงซาน ไม่ให้เหล่าข้าราชบริพารมารอและดูเขาที่ประตูสวรรค์ทิศใต้ แต่ให้กระทำหน้าที่บางอย่างที่ตำหนักหลวง.

ที่ด้านนอกตำหนักแห่งหนึ่งของต้าเจิ้ง มีกองทัพขนาดใหญ่ ที่ปกป้องพื้นที่แห่งนี้เอาไว้ เป็นพื้นที่สำคัญที่สุด ยกเว้นจงซานและอี้เหยี่ยน ห้ามใครก้าวเข้ามาเด็ดขาด.

ภายในห้องโถง อี้เหยี่ยนที่ก้าวเข้าไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง.

"โครม!"

หลังจากประตูปิดแน่นแล้ว ที่ด้านในนั้นได้ยินเสียงแหลมเล็กน่าขนลุกขึ้น.

"อี๊ด.......!"

เสียงของหนูมากมายที่ส่งเสียงก้องห้องโถง ในเวลานี้มีหนูมากมายที่ถูกขังเอาไว้ในกรง ในเวลาเดียวกัน เพราะว่าภายในห้องมีปราณวิญญาณที่อุดมสมบูรณ์ รับประกันได้ว่าหนูเหล่านี้จะไม่มีทางตายได้.

อี้เหยี่ยนจ้องมองหนูมากมาย พร้อมกับกวาดมือออกไป.

"ปัง!"

หนูฝูงหนึ่งที่ตกตายไปด้วยฝีมือของอี้เหยี่ยน.

อี้เหยี่ยนที่ได้รับคำสั่ง สังหารหนูส่งรหัสลับออกไป.

ทวีปศักดิ์สิทธิ์ ทิศตะวันออกเฉียงใต้ ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง.

หนี่ปู่ซา หวังคู เซียนเซิงซือ ที่นั่งอยู่ในหุบเขา ดวงตาหลับอยู่ ที่ด้านหน้านั้นมีหยกสัญลักษณ์มากมาย.

"ฝ่าบาทได้ส่งต่อวิชาลับสวรรค์ลี้ลับมาให้กับพวกเรา เป็นวิชาที่ไม่ธรรมดาจริง ๆ  ถึงจะเป็นในโลกใบใหญ่ก็นับว่าเป็นวิชาระดับสูงอย่างไม่น่าเชื่อเลย!"หวังคูที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.

"ภายในใบเล็กแห่งนี้มีอะไรลี้ลับมากมาย ไม่ได้ด้อยไปกว่าภายในโลกใบใหญ่เลย ความจริงมีวิชาจากโลกใบใหญ่หลายวิชาที่ถูกคิดค้นขึ้นมาจากภายในโลกใบเล็ก."เซียนเซิงซือพยักหน้ารับ.

"เจ้าทั้งสองรู้จักกงเชียน พวกเราที่มาอยู่ใกล้ ๆ แดนเทพอมตะเช่นนี้ กงเชียนจะพยากรณ์ได้หรือไม่?"หนี่ปู่ซาที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถามออกไป.

"เป็นไปไม่ได้ ไม่เช่นนั้นฝ่าบาทจะส่งมอบวิชาลับสวรรค์ลี้ลับมาให้พวกเราทำไม!"เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.

"อืม!"

"ปัง.......!"

ที่ด้านหน้าของพวกเขา ทันใดนั้นหยกสัญญาณก็ระเบิดออกมา เป็นกลุ่ม ๆ จำนวนที่ต่างกัน คนทั้งสามที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง.

"เต๋าจวินเซิ่งหยา จูเซียนและกงเหล่ยเทียนเดินทางไปต้าฉิน กงเชียนอยู่ที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าแล้ว พวกเจ้าจงเดินทางไปยังแดนเทพอมตะ อย่าให้เสียเวลา!"หนี่ปู่ซาที่ทำการแปรอักษร.

คนทั้งสามที่มองหน้ากันและกัน จากนั้นก็ลุกขึ้นในทันที.

"หนี่ปู่ซา แดนเทพอมตะยังคงมีเย่ชิงเฉิงและกระบี่เซียนเซียน เจ้าจงไปตรวจสอบสิ่งของที่กงเชียนปกป้อง ส่วนพวกเราจะพยายามยื้อเวลาให้ได้มากที่สุด! เจ้าต้องทำการให้รวดเร็ว! ก่อนที่กงเชียนจะรู้สึกตัว."เซียนเซิงซือกล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"อืม!"

"เดินทาง!"คนทั้งสามที่ลอยขึ้นไปบนฟ้า พร้อมกับพุ่งตรงไปยังแดนเทพอมตะที่อยู่ไม่ไกลออกไป.

.............

บนท้องฟ้าทะเลทิศใต้ จงซานจ้องมองไปยังกงเชียนที่อยู่ด้านหน้า.

"รวดเร็วเป็นอย่างมาก ข้าคิดว่าข้ามีความเร็วที่เป็นสุดยอดแล้ว คาดไม่ถึง คาดไม่ถึง..........!"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ร่างกายที่แปลกประหลาด วิชาที่ไม่เคยเห็น เจ้านับว่าเร็วมาก ทว่าคิดว่ามีความเร็วเหนือข้าแล้วอย่างงั้นรึ? ดูเหมือนว่านอกจากข้าแล้ว จะยังมีคนอื่นที่คอยจับตาเจ้าอยู่เช่นกันสินะ!"กงเชียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสนใจ.

นอกจากข้าแล้ว? เป็นความจริง อาจจะเป็นหยิงกำลังพยากรณ์เขาอยู่.