Chapter 773 เหล่าบุคคลอันดับหนึ่งนับตั้งแต่อดีต.

ที่ประตูสวรรค์ทิศใต้ จงซานและเหล่าข้าราชบริพารกำลังรอคอยการต่อสู้ของตี้เสวียนชาอย่างใจเย็น.

หลุมดำที่ยังคงสภาพอยู่ตลอดเวลา ผ่านไปอีกวัน หลุมดำก็ค่อย ๆ ฟื้นคืนกลับมาช้า ๆ .

ที่ด้านในนั้นปรากฏยอดฝีมือสองคน ยังไม่มีใครตาย ทว่าเสื้อผ้าของคนทั้งสอง ต่างก็ขาดรุ่งริ่ง.

มารชราหมื่นปีที่ดูแปลกประหลาดมีแขนงอกออกมาเพิ่ม รวมทั้งหมดสี่แขน แต่ละแขนต่างก็ถือดาบยักษ์ที่ร้ายกาจเป็นอย่างมาก จิตสังหารที่หนักหน่วงรุนแรงลอยคละคลุ้งไปทั่วอากาศ.

ส่วนฝั่งตี้เสวียนชา จักรทองสะบั้นโลกาที่หมุนวนล้อมรอบร่างของเขา เวลานี้ไม่ได้มีแค่สอง ทว่ามีสามอัน แต่ละอันปลดปล่อยจิตสังหารที่รุนแรง ร่างของตี้เสวียนชาที่กลายเป็นมนุษย์หมาป่า แววตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่หนักหน่วงรุนแรง.

"พูดมา!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

มารชราจ้องมองไปยังตี้เสวียนชาสูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า "ข้ารู้ว่าเจ้ามีพรรคพวก ทว่าข้าไม่ต้องการสนับสุนพวกเขา!"

"ข้ารู้ ข้าต้องการคำอธิบายที่เจ้าบุกมาที่นี่ เผ่าหมาป่านั้นไม่สามารถเปิดราชวงศ์วาสนาได้ เจ้ากับตั้งตนเป็นหัวหน้าเดินทางมายังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว เพื่ออะไร?"ตี้เสวียนชากล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.

"เพราะเจ้าไงล่ะ!"มารชราหมื่นปีที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.

"เจ้าต้องการพูดอะไร?"ดวงตาของตี้เสวียนชาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา ส่องประกายด้วยจิตสังหารที่รุนแรง.

"ข้าเดินทางมาพบกับจื่อจุ้นเผ่าหมาป่า ในโลกใบเล็กแห่งนี้ ไม่มีเผ่าหมาป่าที่ออกมาจากโลกใบนี้มากว่า 30,000 ปีแล้ว คาดไม่ถึงเลยว่าจะปรากฏอัจฉริยะขึ้นที่นี่ ข้าพบแล้ว!"มารชราหมื่นปีที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.

เจ้ายังไม่ตอบข้า ทำไมถึงต้องโจมตีสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว?"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

มารชราหมื่นปีที่กวาดตามองสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว จ้องมองไปยังวาสนาบนท้องฟ้ามากมายพลางขมวดคิ้วไปมา จากนั้นก็จ้องมองไปยังจงซานที่อยู่ที่ประตูสวรรค์ทิศใต้ แววตาที่เผยท่าทางแปลกประหลาดใจ.

"กับพวกโง่เหล่านั้น ไม่เพียงแต่ไร้ซึ่งความสามารถ สายตายังไร้ซึ่งวิสัยทัศน์ เชาว์ปัญญาเองก็ไม่มี คนเหล่านั้นก็เป็นเพียงแค่หมาก เพื่อหยั่งเชิงวิสัยทัศน์ของเจ้าเท่านั้น เจ้าไม่เพียงแต่มีพลังความแข็งแกร่งที่น่าอัศจรรย์ใจ หากแต่วิสัยทัศน์ก็ยังเป็นเอกลักษณ์ ประมุขราชวงศ์สวรรค์ที่เป็นเอกลักษณ์ เป็นเอกลักษณ์ที่แปลกประหลาด เจ้าที่ไม่ได้มองหาคนที่แข็งแกร่ง หากแต่สายตาของเจ้ากลับกว้างไกลตระหนักบางอย่างได้ เจ้าจึงมีคุณสมบัติพอที่จะเข้าร่วม แดนเทวะซือเทียน."มารชราหมื่นปีกล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"แดนเทวะซือเทียนอย่างงั้นรึ?ไม่เห็นน่าสนใจตรงใหน!"ตี้เสวียนชาที่แค่นเสียงเย็นชา.

"เจ้าจะต้องสนใจ!"มารชราหมื่นปีเผยยิ้มอย่างมีเลศนัย.

ตี้เสวียนชาที่จ้องมองด้วยสายตาเย็นชาจ้องมองมารชราหมื่นปี.

มารชราหมื่นปีที่จับจ้องมองไปยังประตูสวรรค์ทิศใต้ ทันใดนั้นก็ทำให้เขาต้องขมวดคิ้วไปมา.

"ลูกหลานเซียนอย่างงั้นรึ?"มารชราหมื่นปีที่ดวงตาหดเกร็ง.

ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.

ที่ไกลออกไปนั้นจงซานที่เหมือนจะได้ยินคำพูดของมารชราหมื่นปี ดวงตาของจงซานที่หดเกร็ง เพราะว่ามารชราจับจ้องมองมาทางหวงโหวของเขานั่นเอง.

"ตี้เสวียนชา ขอให้มารชราหมื่นปีเข้ามา!"จงซานที่เอ่ยออกไป.

มารชราหมื่นปีที่จ้องมองจงซานด้วยสายตาแปลก ๆ  ก่อนที่จะเผยยิ้มเล็กน้อยและบินลงมา.

ที่ประตูสวรรค์ทิศใต้ ในเวลานี้ ตี้เสวียนชาไม่ได้ขวางไว้ ทว่าคอยจับจ้องมองชราอย่างระมัดระวังเท่านั้นเอง.

มารชราหมื่นปีที่ร่อนลงมาที่ประตูสวรรค์ทิศใต้ ขณะจ้องมองไปยังเป่ยชิงซือ.

"เหมือน เหมือนมาก!"มารชราหมื่นปีที่สูดหายใจลึก.

"มารชราหมื่นปีอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถามออกไป.

มารชราหมื่นปีที่จ้องมองไปยังจงซาน จากนั้นก็เผยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา.

"เจ้าคือจงซานอย่างงั้นรึ?"

"เจ้ามาทำอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกไปตามตรง.

"โปรดวางใจ ข้าไม่ได้มาเพื่อเจ้า ข้าต้องการมาพาตัวตี้เสวียนชาไป!"มารชราหมื่นปีกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ฮึ!"จงซานหัวเราะอย่างดูแคลน.

"เจ้ามีคุณสมบัติใดมาพาตัวข้าไป?"ตี้เสวียนชาแค่นเสียงเย็นชา.

"แดนศักดิ์สิทธิ์ซือเทียนนั้นเป็นดินแดนของเผ่าหมาป่า ทว่าไม่ใช่ว่าเผ่าหมาป่าทั้งหมดหรอกนะที่จะเข้าไปด้านในได้ ข้าคือตัวตนเป็นผู้แสวงหาเผ่าหมาป่าพรสวรรค์ และเป็นคนตัดสินใจว่าใครมีคุณสมบัติที่จะเข้าไปในแดนศักดิ์สิทธิ์ซือเทียนได้!"มารชราหมื่นปีที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"แล้ว หากข้าไม่ไปล่ะ?"ตี้เสวียนชากล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.

"ไม่ไปอย่างงั้นรึ? เจ้าควรจะรู้ว่ากำลังพูดอะไร? ไม่ใช่ว่าเตรียมจะใช้ชีวิตตลอดชีวิตในต้าเจิ้งหรอกนะ?อีกนานเท่าไหร่ต้าเจิ้งจะคงอยู่? ถึงแม้นว่าจะเป็นผู้นำของโลกใบนี้ได้ หรือแม้แต่สามารถแยกสวรรค์ได้ แล้วอย่างไรล่ะ? เจ้าควรจะรู้ว่าด้านนอกโลกใบเล็กนั้นมีอะไรรออยู่? ตราบเท่าที่แยกสวรรค์ได้ พวกเจ้าก็จะพบกับความน่าหวาดกลัวที่แท้จริง!"มารชราหมื่นปีที่แค่นเสียงออกมา.

"หมายความว่าอย่างไร?"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.

"หมายความว่าอย่างไร? เฮ้เฮ้ ยกตัวอย่างนาง นางคือลูกหลานเซียน? และยังเป็นสายโลหิตสืบทอดด้วย!"มารชราหมื่นปีที่ชี้ไปยังเป่ยชิงซือ.

"อย่างไร? ลูกหลานเซียนมีอยู่ตั้งมากมาย!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"มากมายเหรอ เฮ้เอ้ จะไปนับรวมเซียนทั่วไปกับเซียนสืบทอดได้อย่างไร ที่ข้ากล่าวถึงนั้นหมายถึงบรรพชนของนางสำเร็จเป็น มหาเซียนต่างหาก ถึงจะทำให้สายโลหิตของนางเป็นโลหิตสืบทอด บางทีจะบอกได้เลยว่ามีน้อยมาก ๆ  คนที่ได้รับสายโลหิตสืบทอดยิ่งบรรพชนมีระดับที่สูงขึ้นไปเท่าไหร่ก็ยิ่งมีน้อยมากเท่านั้น!"มารชราหมื่นปีกล่าว.

"มหาเซียนอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ดวงตาหดเกร็ง.

เซียนเซิงซือที่กล่าวอธิบายออกมาในทันที "ฝ่าบาท เหนือระดับเซียนสวรรค์ขึ้นไปก็คืออาณาจักร มหาเซียน เซิ่งหวังของศาลเทพ อย่างน้อยก็ต้องก็มีระดับมหาเซียน ผู้ก้าวไปถึงระดับมหาเซียนได้ ถึงจะมีคุณสมบัติสร้างทักษะเทวะ และทักษะเทวะไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะมีได้ ซึ่งทักษะดังกล่าวของมหาเซียนนั้น สามารถที่จะสืบทอดส่งต่อมาให้กับลูกหลานเซียนด้วย."

"รู้มากมายขนาดนั้นเลยรึ?"มารชราหมื่นปีที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ.

ดวงตาของเซียนเซิงซือที่เต็มไปด้วยความเย็นชา จดจ้องมองมารชราอย่างไม่สนใจ.

"ที่นอกโลกใบเล็ก มีอะไรรอข้าอยู่อย่างงั้นรึ?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังมารชราหมื่นปี.

มารชราหมื่นปีที่จดจ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ ก่อนที่จะหันกลับมามองจงซาน เผยยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย "มีอะไรรออยู่อย่างงั้นรึ? ที่ด้านนอกนั้นมีศาลเทพไท่ชูและกลุ่มอิทธิพลใหญ่มากมาย มียอดฝีมือมากมายกว่าภายในโลกใบเล็กจนนับไม่ไหว และยอดฝีมือระดับมหาเซียนอีกนับไม่ถ้วน บรรพชนของนางก็คือคนหนึ่ง ข้าเคยเห็นนาง เจ้าดูเหมือนนางมาก!"

"นางจะมาอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"นาง? ไม่ใช่แค่นาง ในโลกใบเล็กแห่งนี้ มีบุคคลอันดับหนึ่งมากมาย ที่จะมา ที่ด้านนอกโลกใบเล็กแห่งนี้ คึกคักเป็นอย่างมาก มียอดฝีมือเต็มไปหมด สิบปีที่แล้ว เจี้ยนอ้าวที่ผ่านทัณฑ์สวรรค์ไป มีคนมากมายที่รู้สึกหวั่นเกรงฝีมือของเขา ดังนั้นจึงไม่เกิดผลกระทบต่อโลกใบเล็กแห่งนี้มากนัก พวกเขาต่างก็รออยู่ข้างนอก ไม่มีใครโง่เข้ามาด้านในนี้หรอก ถึงแม้ว่ามหาเซียนจะไม่เคลื่อนไหว ทว่าเหล่าลูกศิษย์ของพวกเขาก็ต้องมาแน่."มารชราหมื่นปีที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"เหล่าบุคคลอันดับหนึ่ง จะกลับมาอย่างงั้นรึ? เจ้ารู้เรื่องพวกเขาได้อย่างไรกัน?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"สวรรค์จะต้องถูกแยก โลกใบเล็กแห่งนี้เป็นเหมือนบ้านเกิดของเซียน แน่นอนว่าภายในใจของพวกเขาย่อมสัมผัสได้ พวกเขาที่เร่งรีบมา! แม้นว่าจะไม่ได้เข้ามา แต่จะต้องมีคนแยกสวรรค์ได้แน่ ต้าเจิ้งของเจ้ามีความแข็งแกร่งพอที่จะปะทะยอดฝีมือเหล่านั้นได้แล้วรึ?"มารชราหมื่นปีที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

ผู้ที่ได้ฉายาบุคคลอันดับหนึ่งของโลกใบนี้ ไม่ได้มาง่าย ๆ .

หยิง บุคคลอันดับหนึ่งของโลกใบนี้เมื่อ 80,000 ปีที่แล้ว!

เทียนเสิ่นจื่อ บุคคลอันดับหนึ่งเมื่อ 100,000 ปีที่แล้ว!

กู่เฉิงตง บุคคลอันดับหนึ่งเมื่อไม่กี่ร้อยปีที่แล้ว!

นี่เป็นบุคคลอันดับหนึ่งส่วนน้อยเท่านั้น ยังมีอีกหลายยุคหลายสมัย ที่พวกเขาออกจากโลกใบเล็กไปแล้วที่ขึ้นชื่อว่าบุคคลอันดับหนึ่งเช่นกัน? มียอดฝีมืออยู่มากมาย ที่ด้านนอกเองก็เช่นกัน! มีอันตรายมากมายที่รออยู่!

"แล้วอย่างไร?"จงซานกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.

"แล้วอย่างไร? เจ้าคิดว่าพวกเขาจะกลับมาเพียงแค่แสดงความยินดีกับการแยกสวรรค์ได้อย่างงั้นรึ? ถึงแม้ว่าจะเป็นต้าเจิ้งเป็นคนแยกสวรรค์ก็ตาม หลังจากที่แยกสวรรค์แล้ว จะต้องถูกกำจัดไปในทันทีอย่างแน่นอน!"มารชราหมื่นปีที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเหยียดหยัน.

"เจ้ามั่นใจอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.

กับท่าทางของนาง ราวกับว่าเห่าเม่ยลี่มีวิธีที่จะจัดการเรื่องนี้.

มารชราหมื่นปีที่หันหน้าจดจ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่ ทันทีที่เห็นนาง ดวงตาของมารชราหมื่นปีที่กล่าวออกมาเล็กน้อย "บรรพชนของเจ้าก็คือเห่าเทียนอย่างงั้นรึ?"

"แล้วอย่างไร? เจ้ารู้จักเขาด้วยอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่ขมวดคิ้วไปมา.

"แน่นอน เขาเป็นคนที่พิเศษ พวกเขาอยู่ด้านนอกนั้นมีกลุ่มอิทธิพลที่กุมอำนาจส่วนหนึ่งของโลกใบใหญ่ หลังจากที่มีคนแยกสวรรค์แล้ว จะต้องมีคนมาค้นหาสมบัติที่เขาทิ้งเอาไว้อย่างแน่นอน!"มารชราหมื่นปีกล่าว.

"ชิ!"แววตาของเห่าเม่ยลี่ที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาหมายถึงอนุสาวรีย์อมตะทั้ง 108 อย่างแน่นอน!

"ไม่ต้องบอกเลยว่าต้าเจิ้งจะพบปัญหามากมายขนาดใหน ที่พวกเจ้าต้องเผชิญหลังจากที่แยกสวรรค์แล้ว!"มารชราหมื่นปีที่เผยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา.

จงซานที่จ้องมองไปยังมารชราหมื่นปี แม้ว่าคำพูดของมารชราหมื่นปีจะทำให้ดูโอหังรุนแรง ทว่าจงซานก็บอกได้ว่ามันเป็นความจริง เพราะว่าเขาคิดว่าต้าเจิ้งคงไม่มีใครช่วยอยู่แล้ว จึงเหยียดหยันที่จะโกหกด้วยซ้ำ นอกจากนี้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ซือเทียนดูเหมือนว่าจะเป็นดินแดนที่เต็มไปด้วยตัวตนของเผ่าหมาป่าที่แข็งแกร่งอาศัยอยู่.

"ยังมีอะไรที่ต้องเผชิญอีก?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถามออกไป.

"สองเดือนที่แล้ว ข้าเพิ่งกลับมาจากพบหยิน ต้าเจิ้งนับว่าลึกลับมาก ที่นี่มีตำหนักหยินหยางอย่างงั้นรึ? อย่างไรก็ตาม ข้าพบกับยอดฝีมือกลุ่มหนึ่งที่กำลังคนหาเจ้าอยู่."มารชราหมื่นปีกล่าว.

"หืม?"

"หวงโหวของเจ้าเป็นคนตระกูลเทียนอย่างงั้นรึ?"มารชราหมื่นปีที่จดจ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อในทันที.

"แล้วอย่างไร?"

"คนกลุ่มนั้นดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นคนตระกูลเทียน ทว่าตระกูลเทียนเหล่านั้นเพิ่งมาจากโลกใบใหญ่ ในโลกใบใหญ่นั้นตระกูลเทียนนับว่าเป็นตระกูลชั้นสูง พวกเขาไม่มีใครด้อยกว่าข้าแม้แต่น้อย!"มารชราหมื่นปีที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

ตระกูลเทียนจากโลกใบใหญ่อย่างงั้นรึ? ดวงตาของเทียนหลิงเอ๋อที่ส่ายไปมา ส่วนอาวุโสเทียนที่ดวงตาหดเกร็ง.

จงซานที่จ้องมองไปยังมารชราหมื่นปี ขมวดคิ้วครุ่นคิด หากแต่ไม่กล่าวสิ่งใดออกไป.

มารชราหมื่นปีที่จ้องมองไปยังจงซาน ก่อนที่จะหันหน้าจดจ้องมองไปยังตี้เสวียนชาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.

"ตี้เสวียนชา ข้ารับประกันว่าเจ้าจะต้องเข้าไปยังแดนศักดิ์สิทธิ์ซือเทียนกับข้าแน่ เจ้าจะต้องเลือกมันอย่างแน่นอน!"มารชราหมื่นปีที่กล่าวต่อตี้เสวียนชา.

"ไม่จำเป็น ข้ามีความคิดของข้า ข้าไม่สนใจที่จะเข้าไปยังแดนศักดิ์สิทธิ์ซือเทียน!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.

"ไม่จำเป็นต้องรีบปฏิเสธ แดนศักดิ์สิทธิ์ซือเทียนนั้น เป็นดินแดนของเผ่าหมาป่าในโลกใบใหญ่ ก่อนหน้านี้ข้าได้ทดสอบฝีมือของเจ้าแล้ว ข้าจะไม่บังคับเจ้า ข้าจะจากไปในทันทีจากโลกใบเล็กแห่งนี้ ข้าจะไปรอเจ้าที่โลกใบใหญ่ เมื่อมีใครแยกสวรรค์สำเร็จ ข้าจะมาถามเจ้าอีกครั้ง เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าคงจะคิดละเอียดถี่ถ้วนแล้ว!"มารชราหมื่นปีที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

ตี้เสวียนชาที่จ้องมองไปยังมารชราหมื่นปีด้วยแววตาที่เย็นชา.

"หลังจากที่แยกสวรรค์แล้ว ข้าจะมาหาเจ้าอีกครั้ง!"มารชราหมื่นปีที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.

จากนั้น มารชราก็เคลื่อนที่หายไปในทันที ความเร็วของมารชราหมื่นปีนั้นไม่ธรรมดา ต้องการจะจับตัวเขานั้น ยากยิ่งกว่ายากสะอีก แน่นอน ว่าไม่มีใครต้องการไล่ตามเขาไปด้วยเช่นกัน.