Chapter 762 กระบี่จิวเซียนหายไป.
กระบี่จิวเซียนที่ร่วงหล่นลงมาอยู่ด้านหน้าของจงซานในทันที.
ของขวัญแสดงความยินดีต่อหลี่ซืออย่างงั้นรึ?ความคิดของจงซานที่สั่นไหวไปมา กับการกระทำของหลี่ซือ จงซานมองไม่เห็นการแสดงความยินดีแม้แต่น้อย ในทางกลับกัน กลับกลายเป็นแผนการที่ลึกล้ำ ที่มุ่งเข้ามาหาตัวเขาเอง.
ทว่า มันคือแผนการอะไรกัน? ส่งมอบกระบี่จิวเซียนมาให้เขารึ? ต้องการทำอะไรกัน?
เวลาที่เกิดขึ้นเร็วมาก จงซานไม่มีเวลาคิดให้ถ่องแท้กับแผนการของหลี่ซือ ทว่าเขาลับรู้ว่าหลี่ซือได้วางอุบายเอาไว้แล้ว ราวกับว่า หลี่ซือรู้ว่าเขาต้องการกระบี่จิวเซียนอยู่แล้ว.
รับมือด้วยรูปแบบปรกติ เอาชนะด้วยรูปแบบที่พลิกแพลง! นี่คือสิ่งที่ทำได้ตอนนี้ ไม่ว่าแผนการจะแปลกประหลาดอย่างไร ตราบเท่าที่ข้าระมัดระวัง ไม่เผยจุดอ่อน ฝ่ายตรงข้ามย่อมไม่สามารถกระทำอะไรได้.
เวลาน้อยเกินไปที่จะคิดให้ถ่องแท้ ทว่าจงซานก็ตัดสินใจที่จะรับเอาของขวัญชิ้นนี้.
"ฟรึบ!"
กระบี่จิวเซียนที่ร่วงหล่นอยู่ด้านหน้าจงซาน ประกายแสงหลากสีที่ปรากฏขึ้น ก่อนที่มันจะหายไปในทันที เร็วมาก ไม่มีใครมองเห็นได้อย่างชัดเจนนัก แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบได้กลืนกินกระบี่จิวเซียนไปแล้ว.
ก่อนหน้านี้ กระบี่เซียนเซียนที่เขาจะเขมือบมันไปแต่กับปล่อยให้หลุดมือเพราะเวลานั้นแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบความเร็วยังไม่เพียงพอ หากแต่ในเวลานี้มันมีความรวดเร็วยิ่งกว่าเดิมอีกหลายเท่า.
กระบี่จิวเซียนหายไป เป็นเหตุทำให้ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ถึงกับงงงวยไปเลยทีเดียว.
ส่วนเย่ชิงเฉิงใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นแดงซ่าน ความรู้สึกนี้ เหมือนกับที่ทะเลดำเลยไม่ใช่รึ?
เย่ชิงเฉิงรีบใช้วิชาลับในทันที ทว่าในเวลานี้ วิญญาณกระบี่ไม่ตอบสนองแล้ว!
เย่ชิงเฉิงไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย กระบี่จิวเซียน! ไม่มีทาง กระบี่จิวเซียนหายไปจากมือของเขาอีกอย่างงั้นรึ?หากแต่วิชาลับก่อนหน้านี้ที่ไร้ผล ไม่สามารถเรียกมันกลับมาได้แล้ว? หมายความว่าอย่างไร?
"จงซาน!!!!!!"เย่ชิงเฉิงที่ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง ความโกรธที่พลุ่งพล่าน บ้าคลั่งระเบิดออกมาอย่างรุนแรง.
"ขอบคุณของขวัญจากต้าฉิน!"จงซานที่กล่าวออกไปเสียงดัง.
เต๋าจวินเซิ่งหยาที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว พุ่งตรงมายังทิศทางของจงซาน เย่ชิงเฉิงที่บ้าคลั่งพุ่งตรงมายังทิศทางของจงซานด้วยเช่นกัน.
"วูซซซ...ฟรึบ!"
คนทั้งสองที่หยุดลง เป็นเจี้ยนอ้าวที่ออกมาขวางพวกเขาทั้งสองในทันที ใบหน้าที่เคร่งขรึมจดจ้องมองไปยังคนทั้งสอง.
สายตาของคนทั้งสองจ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว ภายในใจที่ไม่ยินดีนัก.
"จงซาน คืนกระบี่จิวเซียนมา ไม่เช่นนั้น แดนเทพอมตะของข้าจะต้องทำลายล้างสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวแน่ เจ้าจะต้องตกตายไร้ที่ฝัง!"เต๋าจวินเซิ่งหยาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เต๋าจวินเซิ่งหยา เจ้าพูดอะไร ข้าไปยึดกระบี่จิวเซียนของแดนเทพอมตะตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? นี่เป็นของขวัญของต้าฉินที่มอบให้ข้าต่างหาก เจ้าที่มาทวงข้า ไม่คิดว่ารู้สึกอับอายขายหน้าหรอกรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
ดวงตาของเต๋าจวินเซิ่งหยาที่แดงซ่าน จ้องมองไปยังหลี่ซือที่อยู่ไกลออกไป ในเวลานี้ หลี่ซือได้หายไปไม่เห็นร่องรอยแล้ว เห็นอย่างชัดเจนว่าเขาจงใจที่จะปัดกระบี่จิวเซียวให้หล่นลงมาที่นี่ เพื่อสร้างความวุ่นวายและก็จากไปในทันที.
“จงซาน ข้ารู้ว่าฝีปากเจ้าร้ายกาจมาก ทว่ากระบี่จิวเซียนนั้นเป็นสิ่งของของแดนเทพอมตะ! ส่งมันคืนมา!”เต๋าจวินเซิ่งหยาที่แค่นเสียงเย็นชา.
"เป็นของแดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ? เจ้าเข้าใจผิดแล้ว กระบี่จิวเซียนนั้นเป็นสมบัติที่ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าเจ้าไม่ได้มอบมันมาให้ข้าแล้วมันจะร่วงหล่นมาได้อย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
"แส่หาความตาย!"แววตาของเต๋าจวินเซิ่งหยาที่เบิกกว้าง พร้อมกับตบไปที่น้ำเต้าเซียนของเขา.
"จงซานคือสหายข้า มีปัญหาอะไร เต๋าจวินเซิ่งหยา การต่อสู้ก่อนหน้านี้ เจ้าไม่ต้องการสู้ต่อแล้วอย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
เจี้ยนอ้าวที่กลายเป็นอุปสรรค ทำให้เต๋าจวินเซิ่งหยารู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาก ทว่ากับการที่เจี้ยนอ้าวอยู่ที่นี่ หากเกิดการต่อสู้เขาก็ไม่ได้เปรียบเลยแม้แต่น้อย.
"เต๋าจวินเซิ่งหยา เฉินฉีเทียนตายไปแล้ว เจ้ายังไม่ไปอีก ที่นี่ไม่มีใครต้อนรับเจ้าเลย!"จงซานแค่นเสียงเย็นชา.
"ท่านประมุข!"เย่ชิงเฉิงที่จ้องมองไปยังเต๋าจวินเซิ่งหยา.
ใบหน้าของเต๋าจวินเซิ่งหยาที่กระตุกไปมา จดจ้องมองไปยังจงซาน นับตั้งแต่เขาพบจงซานครั้งแรก เขาก็รับรู้แล้วว่าคนผู้นี้ต้องสร้างปัญหา เขาควรจะสังหารไปตั้งแต่ก่อนหน้า ไม่คิดเลยว่าจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ในวันนี้.
"เจี้ยนอ้าวอยู่ที่นี่ ไม่ควรที่จะบุ่มบ่าม กระบี่จิวเซียนค่อยมาเอาทีหลัง."เต๋าจวินเซิ่งหยากล่าวด้วยเสียงเย็นชา.
ในเวลาเดียวกันนั้น ดวงตาของเย่ชิงเฉิงหดเกร็งไปในทันที ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นขาวซีด.
"เรื่องนั้น คือท่านประมุข!"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาเสียงสั่น.
"อะไร?"
"กระบี่จิวเซียนหายไปแล้ว!"เย่ชิงเฉิงที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจ.
"อะไร?"เต๋าจวินเซิ่งหยาที่ดวงตาเบิกกว้าง.
ส่วนจงซานที่เรอออกมาเบา ๆ เย้ยคนเหล่านั้น.
ก่อนหน้านี้ เย่ชิงเฉิงทำการเรียกกระบี่กลับคืนแล้ว จงซานเองก็รับรู้ถึงการตะเกียกตะกายของกระบี่เช่นกัน กระบี่จิวเซียน นับว่าทรงพลังพยายามที่จะหลุดจากแปดหางสวรรค์ ทว่าด้วยพลังการย่อยของแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่ยกระดับขึ้นมาเป็นอย่างมาก ทำให้สามารถหยุดการดิ้นรนของกระบี่ได้ในที่สุด และสุดท้ายแล้ว กระบี่จิวเซียวก็ถูกหลอมไปเรียบร้อยแล้ว อย่างไม่มีปัญหา.
ที่ใจกลางแดนเทพอมตะ.
"อ๊าก!!!"
คลื่นความโกรธ ความบ้าคลั่งที่ระเบิดออกมา เสียงที่ดังกระจายไปทั่วแดนเทพอมตะ.
กระบี่จิวเซียน หายไปจากประวัติศาสตร์อีกแล้ว.
ดวงตาของเต๋าจวินเซิ่งหยาเวลานี้ที่กลายเป็นสีแดง จ้องมองจงซานเขม็ง ราวกับต้องการให้จงซานตกตายไปไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถบรรเทาความโกรธนี้ลงได้.
ส่วนจงซานเผยยิ้มอย่างนุ่มนวล ยั่วยุเต๋าจวินเซิ่งหยา.
"กลับ!"
เต๋าจวินเซิ่งหยาแม้ว่าจะโกรธเกรี้ยว หากแต่ก็ยังไม่สูญเสียการควบคุม เขายังคงอดทน เป็นการอดทนที่ยากจะเคยมี แม้แต่จงซานเองยังรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน.
"ท่านประมุข?"เย่ชิงเฉิงที่เอ่ยออกมา.
"กลับ!"เต๋าจวินเซิ่งหยาที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"ครับ!"เย่ชิงเฉิงและฮามะไลที่รับคำในทันที.
คนทั้งสามที่ถอยจากไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็หายไปลับตาแล้ว.
การต่อสู้ในครั้งนี้ เต๋าจวินเซิ่งหยาคาดการณ์ผิดอย่างสมบูรณ์ เขาและเจี้ยนอ้าวที่ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ส่วนเย่ชิงเฉิงนั้นนับว่าได้รับบาดเจ็บหนักทีเดียว.
ส่วนฮามะไลนั้น ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด.
ในระหว่างการต่อสู้นั้น เต๋าจวินเซิ่งหยาที่จ้องมองไปยังฮามะไล ภายในใจที่รู้สึกว่าเขาไม่ต่างจากขยะ ตั้งแต่ต้นจนจบ ฮามะไลไม่กล้าเข้าไปต่อสู้เลยแม้แต่น้อย.
"ท่านประมุข พวกเราจะทำอย่างไรดี? จะบอกกับผู้ก่อตั้งอย่างไร?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เรื่องผู้ก่อตั้ง ข้าจะเป็นคนรายงานเอง และข้าจะเก็บตัว แดนเทพอมตะพวกเจ้าจะต้องดูแลความปลอดภัยชั่วคราว!"เต๋าจวินเซิ่งหยาที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
"เก็บตัว?"
"ถูกแล้ว ข้าจะต้องทะลวงผ่านไปยังระดับ 12 สวรรค์แท้ให้ได้ และข้าจะทำการปลดผนึกน้ำเต้าเซียนด้วย ในเวลานี้ พลังของแดนเทพอมตะลดลงไม่น้อย ข้าจะต้องเร่งรีบเพิ่มพลัง พวกเจ้าจะต้องดูแลรักษาแดนเทพอมตะให้ดี เข้าใจหรือไม่?"เต๋าจวินเซิ่งหยาที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"
"ข้าจะมอบกระบี่เซียนเซียนให้เจ้าใช้ ครั้งนี้จะเป็นโอกาสสุดท้ายของเจ้าแล้ว หากกระบี่เซียนเซียนหายไปอีกครั้ง อย่าได้มาให้ข้าเห็นหน้าอีก!"เต๋าจวินเซิ่งหยาที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ครับ!"เย่ชิงเฉิงที่รับคำด้วยความหวาดกลัว.
เทือกเขาเหมยซาน หลังจากที่การต่อสู้จบลงแล้ว พื้นที่รอบ ๆ ที่พังทลายกลายเป็นเศษซากไปทั้งหมด เหลือเพียงแค่หุบเขาที่จงซานอยู่ เพราะว่าจงซานปกป้องที่นี่เอาไว้ จึงยังคงมีสภาพเหมือนดังเดิม.
เมื่อเต๋าจวินเซิ่งหยาและพรรคพวกจากไปแล้ว จงซานก็จ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว พร้อมกับพยักหน้าขอบคุณ.
ทว่าในเวลาเดียวกัน ไม่ไกลออกไป ก็ปรากฏหลี่ซือขึ้นมาอีกครั้ง.
หลี่ซือจ้องมองจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจ ส่วนจงซานที่จ้องมองไปยังหลี่ซือไร้ซึ่งคำพูดจะกล่าว เป็นความจริง สมควรแล้วที่เขาเป็นเสนาบดีของต้าฉิน แม้นดูภายนอกดูไร้ซึ่งพิษสง แต่จริง ๆ แล้วคือจิ้งจอกชราชัด ๆ .
"ราชันย์จง ของขวัญแสดงความยินดีของต้าฉินไม่ถูกใจอย่างงั้นรึ?"หลี่ซือที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ขอบคุณ!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
"เสนาบดีหลี่ ท่านมีอะไรอย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวที่กล่าวสอบถามออกไป.
"ฝ่าบาทรับรู้ว่าพญามารเจี้ยนอ้าวกำลังจะโบยบินสู่สวรรค์ จึงให้ข้ามาส่งพญามารเจี้ยนอ้าวแทนฝ่าบาท!"หลี่ซือกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?"ดวงตาของเจี้ยนอ้าวที่ขมวดไปมา.
หยิงรู้ได้อย่างไรกัน?
หลี่ซือที่เผยยิ้มออกมาด้วยท่าทางสุขุม จ้องมองไปยังจงซานและเจี้ยนอ้าวด้วยท่าทางแปลกประหลาด.
เจี้ยนอ้าวพยักหน้าเบา ๆ หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
เจี้ยนอ้าวที่สะบัดมือออกมา ปรากฏเป็นบอลสีขาวพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าลอยอยู่บนอากาศ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นประตูบานหนึ่ง.
"ศิษย์ของแดนเทพอเวจี เข้าไปด้านใน!"เจี้ยนอ้าวกล่าว.
"รับทราบ!"
จากนั้นเหล่าศิษย์ของแดนเทพอเวจีก็บินขึ้นไปบนอากาศเข้าไปในประตูดังกล่าวอย่างรวดเร็ว.
จงซานที่อยู่ในหุบเขาได้พาหลิวอู๋ซ่างบินขึ้นมาบนอากาศ จงซานรับรู้ดีว่า เสี่ยวจงซิง บุตรของเสี่ยวหวังและเจี้ยนหงต้องการร่ำลากัน.
"สาวน้อย จงซิงจะไปกับข้า เจ้าล่ะ? จะอยู่ที่นี่อย่างงั้นรึ?"เจี้ยนอ้าวที่จ้องมองไปยังเจี้ยนหง.
เจี้ยนหงที่สูดหายใจลึกจ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าว พร้อมกับคุกเข่าลงในทันที พร้อมกับคำนับให้กับเจี้ยนอ้าว.
"หงเอ๋อยังมีคนต้องดูแล เมื่อไปยังโลกใบใหญ่วันข้างหน้า หงเอ๋อจะทดแทนบุญคุณท่านพ่ออีกครั้ง!"เจี้ยนหงกล่าว.
"อืม ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้พบกัน บางที อาจจะไม่นานก็ได้!"เจี้ยนอ้าวพยักหน้ารับ.
"ท่านแม่ บุตรจะตอบแทนบุญคุณแทนท่านแม่ที่โลกใบใหญ่!"เสี่ยวจงซิงที่กล่าวพร้อมกับคุกเข่าลงในทันที.
เจี้ยนหงที่มองอย่างช่วยไม่ได้ไปยังเสี่ยวจงซิง พร้อมกับพยักหน้าให้.
"จงซิง ไปได้แล้ว!"เจี้ยนอ้าวกล่าว.
"ครับ!"
จากนั้น ศิษย์ทุกคนก็เข้าไปอยู่ในบอลแสงทั้งหมดเรียบร้อย.
บอลแสงที่บินกลับมาหาเจี้ยนอ้าวช้า ๆ ก่อนที่เจี้ยนอ้าวจะสะบัดมือเก็บมันไป.
กระบวนการทุกอย่างได้เตรียมการเอาไว้หมดแล้ว เจี้ยนอ้าวไม่มีอะไรต้องกังวลอีก.
เหล่าผู้ชมมากมายที่อยู่รอบ ๆ ยังคงรอชมอยู่ไม่ได้หายไปใหน ยังคงยืนอยู่ที่ไกลออกไปจดจ้องมอง ราวกับว่าคาดหวังที่จะเห็นอะไรบางอย่าง.
เจี้ยนอ้าวที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้า จากที่ไกลออกไปจากบนพื้นดินปรากฏเทือกเขาลูกหนึ่งที่พุ่งผ่านขึ้นมาเสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
เจี้ยนอ้าวที่บินออกไป ขึ้นไปยืนอยู่บนเทือกเขารูปดอกบัว พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า พื้นที่รอบ ๆ ปรากฏสายลมที่ปะทุขึ้นในทันที สายลมที่โกรกผมปลิวสยายและเสื้อผ้าดังพับ ๆ .
ทุก ๆ คนที่ราวกับว่าตระหนักได้ถึงบางอย่าง ตอนนี้กำลังรอคอยจดจ้องมองไม่วางตาอย่างเงียบ ๆ .
"เปรี้ยง!!!!!"
อากาศรอบ ๆ ที่มีเสียงของสายฟ้าคำรามดังสนั่น สายฟ้ามากมายเริ่มฟาดลงมายังพื้นที่รอบ ๆ เมฆสีดำทมิฬที่ปกคลุมท้องฟ้า ประกายแสงสีฟ้าที่ส่องประกายแปบ ๆ และเริ่มทวีความแรงมากขึ้นและก็มากขึ้น พลังฟ้าดินที่ราวกับร่วงหล่นลงมากดทับทุกอย่างให้บี้แบน บรรยากาศที่หนักอึ้งกำลังปะทุขึ้น!
ทัณฑ์สวรรค์ อำนาจของสวรรค์ได้มาถึงแล้ว! เจี้ยนอ้าวที่กำลังแบกรับอำนาสวรรค์ เพื่อเปลี่ยนถ่ายชีวิต หากสามารถก้าวข้ามทัณฑ์สวรรค์สำเร็จ และรับชะตาวิถีเป็นวิถีเซียน ระดับสวรรค์แท้ขั้นที่สิบสองเมื่อข้ามผ่านทัณฑ์สวรรค์ แน่นอนว่าจะกลายเป็นเซียนสวรรค์!
