Chapter 757 ดอกเหม่ยบานสะพรั่ง.
สองปีหลังจากนั้น บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ภายในตำหนักเทียนหยวน.
จงซานที่นั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการ โดยมีผู้บัญชาการจินอี้เหว่ยหลินอู๋ซ่างที่กำลังแสดงความเคารพ.
จงซานที่อ่านเทียบเชิญที่ได้รับมาจากหลิวอู๋ซ่าง.
"วันที่ 15 เดือนแรกของปีหน้า มีการประลองที่เทือกเหมยซาน?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ขอรับฝ่าบาท จื่อจิ้นเผ่าวานร เฉินฉีเทียน ได้ส่งการท้าประลองไปยังแดนเทพอเวจี พญามารเจี้ยนอ้าว สถานที่ต่อสู้ก็คือเทือกเขาเหมยซาน!"หลิวอู๋ซ่างกล่าวรายงาน.
"เฉินฉีเทียน? และเจี้ยนอ้าวอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"ในอดีตนั้น เจี้ยนอ้าวได้ส่งประกาศบัญชาการไปทั่วทั้งสวรรค์ ส่งเหล่ายอดฝีมือของแดนเทพอเวจีออกไป เพื่อสังหารเหล่าวานร ภายในทวีปศักดิ์สิทธิ์แห่งหนึ่ง เผ่าวานรแทบถูกกำจัดเกือบไปหมด ทว่าระหว่างนี้ เฉินฉีเทียนกับไม่เคยปรากฏตัว ครั้งนี้กับส่งสารท้ารบไปยังเจี้ยนอ้าว กับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ ดูเหมือนว่าจะค่อนข้างแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก!"หลิวอู๋ซ่างพยักหน้าและกล่าวออกมา.
"เป็นเฉินฉีเทียนที่ส่งสารท้าก่อนอย่างงั้นรึ?"
"ครับ!"
จงซานที่เคาะนิ้วไปบนโต๊ะเบา ๆ พลางครุ่นคิด.
"ฝ่าบาท ทำไมเฉินฉีเทียนจะต้องประกาศไปทั่วหล้าด้วย? ราวกับว่าต้องการให้ทุกคนรับรู้ถึงการประลองนี้?"
"กระจายข่าวไปทั่วหล้า นี่คือแผนการ เหมือนดั่งที่ข้าเคยกระทำที่ทะเลดำ ส่งข่าวไปทั่วหล้า ทว่าเป้าหมายของเฉินฉีเทียนนั้นแตกต่างจากข้า เขาที่เกรงว่าเจี้ยนอ้าวนั้นจะไม่รับคำท้าประลอง!"จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"วางแผนสมรู้ร่วมคิดอย่างงั้นรึ? หากแต่เผ่าวานรนั้นไม่ได้มียอดฝีมือมากมายแล้ว เฉินฉีเทียนเองก็ไม่ได้มีกองกำลังอะไรในมือ เขาวางแผนการในครั้งนี้ เขาต้องการผลประโยชน์อะไร อีกอย่างตอนนี้ในภพหยาง กลุ่มอิทธิพลที่จะร่วมมือกับเฉินฉีเทียนนั้นมีน้อยมาก!"
"ยังมีแดนเทพอมตะ!"จงซานสูดหายใจลึกและกล่าวออกมา.
"แดนเทพอมตะ?"หลิวอู๋ซ่างที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เทือกเขาเหมยซ่านอยู่ที่ใหน?"จงซานสอบถาม.
"อยู่ในราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยและมีสถานที่เชื่อมต่อไปยังราชวงศ์สวรรค์ต้าฉิน ซึ่งสถานที่ดังกล่าวนั้นเป็นสถานที่ที่มีดอกเหมยบานสะพรั่งกินพื้นที่ล้านลี้ เต็มไปด้วยต้นดอกเหม่ยมากมาย."หลิวเอ๋อซ่างที่กล่าวรายงาน.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
"ฝ่าบาท เห่าเม่ยลี่ได้ออกจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว เดินทางไปยังทะเลตะวันออก! เฉินได้ส่งคนตามไปเงียบ ๆ หากแต่ก็ถูกนางสลัดทิ้ง จนไม่สามารถติดตามไปได้ทัน!"หลิวอู๋ซ่างที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ไปยังทะเลตะวันออกอย่างงั้นรึ? ให้นางไป ตราบเท่าที่นางไม่ไปต้าฉิน ก็ไม่มีใครสามารถขวางนางได้!"จงซานครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ขอรับ!"
"รายงานฝ่าบาท เจี้ยนหงกลับมาแล้ว ตอนนี้อยู่ด้านนอกขอเข้าพบฝ่าบาท!"เสียงองค์รักษ์ที่อยู่ด้านนอกที่ดังขึ้นในทันที.
"หืม? ให้เข้ามาได้!"จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"องค์รักษ์ด้านนอกที่รับคำในทันที.
หลิวอู๋ซ่างที่ก้าวไปอยู่ข้าง ๆ จากนั้น เจี้ยนหงก็ก้าวเข้ามาในตำหนัก.
เจี้ยนหงที่ยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะก่อนที่จะแสดงความเคารพเล็กน้อย "ฝ่าบาท ท่านพ่อได้ให้ข้าเดินทางมาเชิญฝ่าบาท พบกันวันที่ 14 เดือนแรกของปีหน้าที่เทือกเขาเหม่ยซาน.
"หืม?"จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
"ท่านพ่อได้ให้ข้าส่งสารมาให้กับฝ่าบาทด้วย."เจี้ยนหงที่นำจดหมายส่งให้กับจงซาน.
จงซานที่เปิดอ่าน :
ไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกเมื่อไหร่ หวังว่าจะได้พบกัน! วันที่ 14 เดือนแรกของปีหน้า รอคอยร่ำสุราที่เทือกเขาเหม่ยซ่าน!
ด้วยความเคารพ เจี้ยนอ้าว.
เจี้ยนอ้าว? จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย กับการเชิญเขาไปในครั้งนี้ มีเจตนาอะไรอย่างงั้นรึ?
ประลองวันที่ 15 เชิญเขาในวันที่ 14 เดือนแรก?ไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกเมื่อไหร่อย่างงั้นรึ? เขาต้องการบอกอะไร? บางทีอาจจะ......?
จงซานที่ดวงตาหดเกร็ง จากนั้นก็จ้องมองไปยังเจี้ยนหง "เจี้ยนอ้าวตอนนี้มีพลังฝึกตนเท่าใด?"
"ท่านพ่อมีระดับสวรรค์ 11 ขั้นปลาย อีกไม่นานก็จะมีระดับสวรรค์แท้ขั้นสมบูรณ์แล้ว!"เจี้ยนหงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ภาคภูมิใจ.
ระดับสวรรค์ระดับ 11 ขั้นปลายอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา เจี้ยนอ้าว? นี่พลังฝึกตนเพิ่มขึ้นรวดเร็วขนาดนี้เลยรึ? เกินไปหรือไม่? ตัวเขาที่มีระดับสวรรค์ระดับ 3 ยังนับว่ารวดเร็วแล้ว ทว่าก็ยังด้อยกว่าเจี้ยนอ้าวอีก.
เห็นท่าทางเศร้าใจของจงซาน เจี้ยนหงที่กล่าวออกมาในทันที "ฝ่าบาทและท่านพ่อนั้นแตกต่างกัน ท่านพ่อเมื่อความทรงจำในชาติที่แล้วฟื้นคืนกลับมาพลังบ่มเพาะจากอดีตชาติก็ฟื้นคืนกลับมาด้วย ทั้งพรสวรรค์และพลังฝึกตนจึงเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว."
จงซานจ้องมองไปยังเจี้ยนหง พร้อมกับพยักหน้ารับ.
"ฝ่าบาท หลังจากที่ข้าได้ส่งจดหมายเชิญแล้ว ก็จะกลับไป! ฝ่าบาทมีคำพูดอะไรฝากข้าไปด้วยหรือไม่?"
"ฝากไปบอกเจี้ยนอ้าวด้วย วันที่ 14 เดือนแรก ข้าจะต้องไปที่เทือกเขาเหม่ยซานอย่างแน่นอน!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"รับทราบ!"เจี้ยนหงที่รับคำเผยยิ้มออกมา.
.........
ราชวงศ์สวรรค์ต้าฉิน เมืองเซียนหยาง ท้องพระโรง.
"หลี่ซือ!"หยิงที่เริ่มกล่าวออกมา.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"
"การต่อสู้ที่เทือกเขาเหม่ยซาน ดูผิดแปลกจากธรรมดา เจ้าจงออกไปตรวจสอบสถานการณ์ของเจี้ยนอ้าวในคราวนี้ด้วย!"หยิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสนใจ.
"น้อมรับบัญชา!"หลี่ซือที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
........
ราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย! ตำหนักหลวง ห้องอักษรกงเหล่ยเทียน.
ที่ด้านหน้ากงเหล่ยเทียน มีเต๋าจวินเซิ่งหยา เย่ชิงเฉิงและเฉินฉีเทียน.
"ยอดฝีมือผู้บำเพ็ญวิถีกระบี่อันดับหนึ่งของภพหยิน? เย่ชิงเฉิงอย่างงั้นรึ?"กงเหล่ยเทียนที่จับจ้องมองไปยังเย่ชิงเฉิง.
"อย่างไร?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"ข้าได้ยินมาว่าการต่อสู้ของเจ้าครั้งล่าสุด ถูกจงซานแย่งกระบี่ลู่เซียนไปอย่างงั้นรึ?"กงเหล่ยเทียนที่เผยยิ้มหยันเล็กน้อย.
เห็นสายตาของเย่ชิงเฉิงแล้ว แววตาของเย่ชิงเฉิงที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา หากแต่ไม่กล่าวสิ่งใดออกมา.
"กงเหล่ยเทียน เจ้าต้องการทำอะไร?"เต๋าจวินเซิ่งหยาที่รู้สึกขุนเคืองขึ้นมาเช่นกัน.
"ไม่มีอะไร ข้าเพียงแค่รู้สึกเสียดายกระบี่ลู่เซียน นับจากนี้ค่ายกลสังหารเซียนคงจะกลายเป็นเพียงแค่ตำนานแล้ว!"กงเหล่ยเทียนที่กล่าวพลางส่ายหน้าไปมา.
ท่าทางเสียดายนั้นกงเหล่ยเทียนรู้สึกจริง ๆ ทว่าลึกลงไปนั้นกงเหล่ยเทียนคาดหวังว่าตัวเองจะได้ยึดครองค่ายกลสังหารเซียนนี้มาเป็นของตัวเอง.
"ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน? กลายเป็นตำนานอย่างงั้นรึ? ใครบอกเจ้า?"เต๋าจวินเซิ่งหยาส่ายหน้าไปมา.
"หืม?"
"ตราบเท่าที่กระบี่จูเซียนยังอยู่ ค่ายกลกระบี่สังหารเซียนไม่มีทางเป็นตำนาน!"เต๋าจวินเซิ่งหยากล่าว.
ได้ยินคำพูดของเซิ่งหยา กงเหล่ยเทียนที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย ราวกับตระหนักได้ถึงบางอย่าง อาจเป็นไปได้ ไม่เช่นนั้นเต๋าจวินเซิ่งหยาคงไม่กล่าวเช่นนั้น.
"เอาล่ะ เข้าเรื่องกันเลย เจี้ยนอ้าวได้รับคำท้าแล้ว วันที่ 15 เดือนแรก ปีหน้า ที่เทือกเขาเหม่ยซาน ครั้งนี้ทุกท่านจะต้องร่วมมือกันแล้ว!"เฉินฉีเทียนที่ขมวดคิ้วและกล่าวออกมา.
"อืม โปรดวางใจ วันที่ 15 เดือนแรก ปีหน้า ข้าจะนำกองทัพใหญ่เข้าล้อมแดนเทพอเวจี! แดนเทพอเวจีจะกลายเป็นของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย ไม่ว่าจะมีอะไรซ่อนอยู่ พวกเขาจะต้องล่มสลายไป!"กงเหล่ยเทียนพยักหน้ารับ.
เพียงคำพูดของเฉินฉีเทียน ทำไมไม่รู้ กงเหล่ยเทียนที่รับคำอย่างจริงจัง ราวกับเขาให้ความสำคัญยิ่งกว่าเต๋าจวินเซิ่งหยาสะอีก.
"อืม!"เฉินฉีเทียนพยักหน้า.
"แล้วเจี้ยนอ้าวล่ะ?"กงเหล่ยเทียนที่เอ่ยปากสอบถามออกมา.
"เจี้ยนอ้าว? เจ้าคิดว่าเขาจะไม่มายังเทือกเขาเหม่ยซานอย่างงั้นรึ?!"เต๋าจวินเซิ่งหยาที่ดวงตาเปล่งประกายด้วยความเย็นชา.
"ทว่า ข้าเองก็คิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน!"เย่ชิงเฉิงที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"หืม?"
"การประลองที่เทือกเขาเหม่ยซานนั้น ไม่ใช่ว่าเหมือนกับการประลองที่ทะเลดำหรอกรึ? ข้ากังวลว่าเจี้ยนอ้าวจะมองออกเช่นกัน!"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"มองออก? มองออกแล้วอย่างไร? ขอเพียงแค่เขาเดินทางไปยังเทือกเขาเหม่ยซาน ถึงแม้ว่ามันจะเหมือนกับการประลองภพหยินก็ตาม พวกเขาก็ไม่มีทางสามารถต้านพวกเราได้!"กงเหล่ยเทียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ดี!"เย่ชิงเฉิงที่พยักหน้า ทว่าแววตายังคงซ่อนความกังวลเอาไว้.
การประลองที่เทือกเขาเหม่ยซาน ข่าวนี้ได้กระจายไปทั่วหล้า เหล่าผู้ฝึกตนไร้สังกัดมากมาย ต่างก็ต้องการชมการต่อสู้ของยอดฝีมือนี้.
การประลองกันของระดับสวรรค์แท้ มีให้เห็นน้อยมาก ล่าสุดก่อนหน้านี้เต๋าจวินเซิ่งหยาได้นำระดับสวรรค์หลายคนเข้าล้อมสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
พลังความแข็งแกร่งของระดับสวรรค์แท้นั้น นับว่าเป็นสุดยอดของเขตแดนมนุษย์แล้ว.
ประมุขแดนเทวะ ประลองกับจื่อจุ้นเผ่าวานร นี่คือการต่อสู้ของสุดยอดฝีมือ ไม่มีใครรู้ว่าเป็นอย่างไร ไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรแอบแฝงหรือไม่ หากแต่ก็ทำให้พวกเขาสนใจและต้องการเห็นเป็นอย่างมาก.
........
ขึ้นปีใหม่เดือนแรกของปี ที่เทือกเขาเหม่ยซานเวลานี้เต็มไปด้วยผู้ฝึกตนมากมาย ในเวลานี้ท้องฟ้าที่ราวกับอยู่ในฤดูหิมะ หากแต่ที่ล่องลอยเต็มท้องฟ้านั้นกลับเป็นกลีบของดอกเหมยนั่นเอง.
จงซานที่เดินทางมาตามนัดวันที่ 14 เดือนแรก จงซานพร้อมกับหลิวอู๋ซางก็มาถึง.
ขณะที่จงซานมาถึงเทือกเขาเหม่ยซานนั้น ท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยกลีบดอกเหมย และยังมีเหล่ายอดฝีมือมากมายมารวมตัวกัน และในส่วนหนึ่งของเทือกเขามีเหล่ามือกระบี่ชุดสีขาวล้อมรอบพื้นที่แห่งหนึ่งเอาไว้.
จงซานและหลิวอู๋ซางที่เหินลงไปยังยอดเขา ทันใดนั้นก็มีมือกระบี่สามคนที่บินเข้ามาหา ใบหน้าของแต่ละคนนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา ความอหังการที่เย็นยะเยือบ.
"ศิษย์แดนเทพอเวจี คารวะราชันย์จงซาน!"มือกระบี่ทั้งสามที่แสดงความเคารพต่อเขาในทันที.
"อืม!"จงซานที่พยักหน้ารับ.
"ท่านประมุขได้รอท่านที่ศาลาซิวเหมยแล้ว และยังได้สั่งการว่าหากราชันย์จงซานมาถึงให้พวกเราพาเข้าไปในทันที!"มือกระบี่คืนหนึ่งที่กล่าวออกมาในทันที.
"ดี!"จงซานพยักหน้ารับ.
มือกระบี่ทั้งสามคนได้บินนำพวกเขาเข้าไปด้านใน พื้นที่รอบ ๆ มียอดเขาหลายแห่ง แต่ละแห่งนั้นเต็มไปด้วยต้นดอกเหมยที่บานสะพรั่ง.
"ฝ่าบาท ต้นดอกเหม่ย บานทั้งหมดแล้วอย่างงั้นรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวถามด้วยเสียงเบา ๆ ด้วยท่าทางเต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ.
"หืม?"
"สถานที่แห่งนี้มีต้นดอกเหม่ยกว่า 300 ชนิด แต่ละชนิดนั้นบานไม่เหมือนกัน ทว่าวันนี้ดูเหมือนว่าพวกมันจะบานทั้งหมดแล้ว."หลิวอู๋ซ่างที่ขมวดคิ้วไปมาและกล่าวออกไป
เป็นความจริง เมื่อกวาดสายตาไปรอบ ๆ แล้ว ดอกเหม่ยทั้งหมดได้บานจนหมดแล้ว ไม่มีดอกตูมอยู่เลย ภาพบรรยากาศเวลานี้ ดูงดงามประทับใจเป็นอย่างมาก กลีบดอกเหมยมากมายที่กระจายไปตามลมเหมือนกับหิมะหลากสี ดูสวยงามกินใจไม่น้อย.
จงซานพยักหน้า ทว่าไม่ได้ตอบหลิวอู๋ซ่างแต่อย่างใด.
หลิวอู๋ซ่างที่บินตามจงซานไป.
มือกระบี่ในชุดสีขาวทั้งสามคนได้นำพวกเขาไปยังเทือกเขาขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง สถานที่แห่งนี้มีหุบเขาและมีลำธารขนาดเล็ก และยังมีน้ำตกที่ไหลลงมาด้วย และที่ริมลำธารนั้นมีศาลาขนาดเล็กตั้งอยู่.
ที่ด้านนอกศาลานั้น มีต้นเหมยที่หายากหลายต้นดูงดงามกว่าสถานที่อื่น ด้านนอกยังมีมือกระบี่ในจุดสีขาวอีกหลายคน รวมทั้งเจี้ยนหงด้วย.
ที่ด้านในมีชายผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่ ผมยาวสลวยถูกรวมมัดไว้ด้านหลัง สวมชุดสีขาว ทั่วร่างเปล่งรัศมีสีขาวเรื่อ ๆ แผ่ออกมา ดวงตาของเขายังคงหลับอยู่ นั่งอยู่บนเสื่อปูที่สะอาดสะอ้าน และมีอาหารที่หรูหราพร้อมโถสุราจัดเตรียมเอาไว้.
กลีบดอกเหมยที่ปลิวไปตามลม ร่วงหล่นลงบนไหลของชายชุดสีขาว ชายคนดังกล่าวดูสงบเงียบงัน ราวกับว่ากลายเป็นส่วนหนึ่งของพื้นที่แห่งหนึ่ง.
กับการนั่งของชายดังกล่าวอยู่นั้น ทุกคนที่จ้องมองยังสัมผัสได้ถึงความนิ่ง! สงบปรากฏขึ้นในใจได้ ราวกับว่ามันสามารถดึงพวกเขาเขาสู่อีกโลกแห่งหนึ่งที่เงียบสงบได้.
เห็นภาพที่เกิดขึ้น ดวงตาของจงซานที่หดเกร็ง.
หลิวอู๋ซ่างจดจำได้คนผู้นี้ก็คือเจี้ยนอ้าว ทว่าจงซานที่รับรู้สัมผัสได้ถึงความสุขุมนี้ ทำให้เขารู้สึกหวั่นเกรงขึ้นมา.
เขตแดนแห่งจิต สามารถเปลี่ยนอารมณ์ความรู้สึกของคนอื่นได้ด้วยรึ? เจี้ยนอ้าวที่นั่งอยู่ ราวกับว่าสามารถมอบความแข็งแกร่งให้กับคนอื่น ๆ ได้ด้วย?
เป็นเขตแดนที่น่าเกรงขามขนาดนี้เลยรึ? พลังฝึกตนของเจี้ยนอ้าวที่ก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้ระดับ 11 ขั้นปลาย ทว่าจงซานเชื่อว่าแม้แต่ซือหม่าเขอที่เป็นเซียนสวรรค์ ก็ไม่มีทางที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเจี้ยนอ้าวได้.