ตอนที่แล้วChapter 746 เผ่าจิง(เผ่ากระจก)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 748 กำจัดโลกอมตะ.

chapter 747 ต่อสู้กับจิงเหยาซือ.


"นี่มันค่ายกลอะไรกัน?"หนานกงเซิ่งที่ขมวดคิ้วไปมา แววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ เพราะว่าค่ายกลดังกล่าวนี้เขาไม่เข้าใจได้ชัดเจนนัก ไม่เคยเห็นมาก่อน.

"ไม่รู้จักอย่างงั้นรึ? ชิ!"จิงเหยาซือที่เผยท่าทางเหยียดหยัน.

"แล้วมันคือะไรล่ะ?"

"นี่คือค่ายกลของโลกอมตะ ซือจิว พวกเจ้าไม่มีทางออกไปได้ เว้นแต่จะกลายเป็นศพ!"จิงเหยาซือที่กล่าวออกมาด้วยความอหังการ.

"ซือจิว?"หนานกงเซิ่งที่ขมวดคิ้วไปมา เห็นชัดเจนว่าไม่เคยได้ยินมาก่อน.

ทว่าในเวลาเดียวกันนั้นดวงตาของจงซานที่หดเกร็ง ซือจิวรึ? ทำไมถึงได้คล้ายคลึงกันนัก.

ทันใดนั้น ขณะที่จงซานคิดถึงเมื่อยังหนุ่ม ในโลกปุถุชนเคยมีบันทึกเกี่ยวกับตำนานต่าง ๆ เอาไว้ ซือจิว? มันถูกเรียกว่าซือจิวเหมือนกัน?

"หนานกงเซิ่ง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.

"เฉินอยู่นี่แล้ว!"

สายตาของทุกคนที่จ้องมองมาเป็นสายตาเดียวกัน รับรู้ว่าจงซานกำลังจะสั่งการบางอย่าง แม้แต่จิงเหยาซือเวลานี้ยังอยากรู้เช่นกัน.

"ข้าจะชี้แนะบางอย่างต่อเจ้า จากนั้นให้หาช่องทางนำทุกคนออกไป!"จงซานกล่าว.

"รับทราบ!"หนานกงเซิ่งที่กล่าวรับคำในทันที.

จิงเหยาซือที่จ้องมองจงซาน พร้อมกับขมวดคิ้วไปมา เขาจะกล่าวอะไร? มีอะไรให้เขากล่าวกัน ค่ายกลซือจิวของโลกอมตะนั้น เขารู้วิธีที่จะทะลวงอย่างงั้นรึ?

"ข้าได้ยินมาว่า ค่ายกล ซือจิวนั้น จำเป็นต้องให้ยอดฝีมือสิบคนเตรียมการถึงจะสมบูรณ์แยกออกเป็นสิบสวรรค์ แยกปฐพี วายุคลั่ง ทัณฑ์เหมันต์ แสงสีทอง หลอมโลหิต เพลิงกราดเกรี้ยว วิญญาณหลอน แม่น้ำแดง ทรายสีเลือด สิบอย่าง ไม่จำเป็นต้องใส่ใจทั้งหมด จำไว้แค่ว่าแสงสีทอง เพียงอย่างเดียวก็พอ แสงสีทองคือแก่นของชีวิต ซ่อนปราณฟ้าดินเอาไว้ มีกระจกวิเศษทั้งหมด 21 ชิ้น ในแต่ละชิ้นนั้น แขวนอยู่บนทิศที่แตกต่างกัน หากใครที่เป็นเซียนเข้าไป กระจกจะส่องแสงสีทอง และแสงสีทองดังกล่าวนั้นจะทำให้ค่ายกลไหลย้อน."จงซานที่กล่าวออกมาตามความทรงจำ.

จิงเหยาซือใบหน้าถึงกับเปลี่ยนเป็นซับซ้อนจ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ.

ทุกคนที่จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ นี่ฝ่าบาทรู้จักอย่างงั้นรึ?

"เจ้าเป็นยอดฝีมือด้านค่ายกล! สิ่งที่ข้ากล่าวออกไปนั้น มีเพียงเจ้าที่จะสามารถพาทุกคนออกไปได้ ข้าจะถ่วงเวลาให้ รอข้าที่ด้านนอกโลกอมตะ!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"จงซาน เจ้าจะอยู่ที่นี่อย่างงั้นรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.

"ไป ข้าไม่เป็นไร!"จงซานกล่าว.

"รับทราบ!"ทุกคนที่รับคำสั่งในทันที เนี่ยนโหยวโหยวที่ไม่ต้องการจากไป หากแต่เมื่อครุ่นคิดบางอย่างก็พยักหน้ารับ.

จิงเหยาซือที่จดจ้องมองจงซานเขม็ง ส่วนอีกกลุ่มหนานกงเซิ่งที่นำพาทุกคนออกไป เขาไม่ได้ใส่ใจนัก เขามั่นใจว่าคนเหล่านี้ไม่สามารถทะลวงค่ายกลนี้ได้.

พื้นที่รอบ ๆ ที่ถูกปกคลุมด้วยหมอกสีทอง กลืนกลุ่มของหนานกงเซิ่งไปในทันทีจนไม่สามารถมองเห็นได้แล้ว.

"เจ้าคือจงซานอย่างงั้นรึ?"จิงเหยาซือที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"นี่เจ้าไม่สนใจความเป็นไปของโลกหล้าเลยรึอย่างไร?"จงซานที่สอบถามออกมาด้วยเสียงเย็นชา.

"ข้ารับผิดชอบในการปกป้องโลกอมตะ เรื่องอื่นข้าไม่สนใจ? จงซาน? ที่เจ้าให้พวกเขาจากไป หากแต่เจ้าคิดว่าตัวเองจะรอดจากเงื้อมมือข้าไปได้อย่างงั้นรึ?"จิงเหยาซือกล่าว.

"ว่าแต่เจ้ารู้จักค่ายกลซือจิวด้วยอย่างงั้นรึ?"จิงเหยาซือที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

"โอ้ว มันคือค่ายกลซือจิวจริง ๆ สินะ?"จงซานที่กล่าวย้อน.

ฟังจากปากของจิงเหยาซือแล้ว จงซานพอจะค่ายการได้ว่า ค่ายกลกระบี่สังหารเซียนของชุดกระบี่ทั้งสี่ที่น่าเกรงขามไม่น้อย หากแต่พวกเขายังมีค่ายกลซือจิวอีก ดูเหมือนว่าอสุรกายชราที่ซ่อนตัวอยู่ในแดนเทพอมตะนั้น จะไม่ธรรมดาซะแล้ว จงซานที่รู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาทันที หากว่าเป็นไปตามตำนานของโลกมนุษย์ หลังจากนี้คงจะเจอเรื่องลำบากแล้ว.

จิงเหยาซือที่หรี่ตาจ้องมองจงซานแล้วกล่าวออกมา "ในเมื่อเจ้าไม่รู้ แล้วเจ้ากล่าวอะไรออกมากัน?"

เป็นความจริง! ภายในใจของจงซานที่รู้สึกจริงจังไม่น้อย.

"แน่นอนว่าข้าเคยได้ยินสหายเก่าที่เป็นคนของโลกอมตะเล่าให้ฟัง!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าภายในใจจะตึงเครียดไม่น้อย ทว่าสีหน้าของเขาก็ยังคงสุขุม.

"เป็นไปไม่ได้ นอกจากประมุข แล้วยังมีเต๋าจวินเซิ่งหยาที่รู้ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะบอกเจ้า!"จิงเหยาซือที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ไม่บอกข้า แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไร?"จงซานที่เผยยิ้มเล็กน้อย.

"แน่นอนว่าจะต้องเป็นคนที่รู้เรื่องราวของโลกใบใหญ่บอกเจ้า ก่อนหน้านี้เผ่าโครงกระดูกนั่น!"จิงเหยาซือที่กล่าวด้วยเสียงเย็นชา.

"เจ้าคิดว่างั้นรึ?"

"ตูมมมมมม!"

ทิศใต้ที่ไกลออกไปนั้นเกิดระเบิดเสียงดังสนั่นขึ้นในทันที.

ใบหน้าของจิงเหยาซือถึงกับเปลี่ยนไป.

"เป็นไปได้อย่างไร? พวกเขาค้นพบจุดที่อ่อนแอที่สุดได้อย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของจิงเหยาซือที่กระตุกไปมา ร่างกายของเขาที่เคลื่อนที่พุ่งไปยังทิศทางดังกล่าวอย่างรวดเร็ว.

"วูซซซ!"จงซานที่เคลื่อนที่ไปดักหน้าจิงเหยาซือในทันที.

"แส่หาความตาย!"ฝ่ามือของจิงเหยาซือที่ฟาดตรงไปยังจงซาน.

ทว่าเวลาเดียวกันนั้น จิงเหยาซือที่รู้สึกถึงแรงกดดันพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่ปะทุขึ้นมา จิตสำนึกของเขาที่ถูกกดด้วยการจ้องมองของจงซาน ดวงตาคู่นั้นที่มีสีเขียว.

เนตรสังสารวัฏ เปิด!

จิงเหยาซือที่ถอยหลังออกมาทันที ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น.

สายตาของเขาที่จ้องมองจงซาน ด้วยท่าทางลังเลใจ เพราะว่าจิงเหยาซือไม่ได้รู้จักจงซานมากนัก ไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไร หากแต่แรงกดดันที่ปล่อยออกมานั้นทำให้เขาหวั่นเกรงไม่น้อย.

"พรึด!!"

ที่ไกลออกไปนั้น ที่ตำแหน่งของเจดีย์หมื่นบานกระจก ร่างกายอีกร่างหนึ่งของจิงเหยาซือที่พุ่งออกไป ตรงไปยังตำแหน่งที่หนานกงเซิ่งทะลวงออกไปนั่นเอง ทว่าออกไปยังไม่ถึงหนึ่งลี้ด้วยซ้ำ ร่าง ๆ ดังกล่าวก็ต้องถอยห่างออกมาทันที.

ร่างที่สองของจิงหย๋าซือที่จ้องมองด้านหน้าด้วยความประหลาดใจ จงซานได้ปรากฏร่างของจงซานด้านหน้าอีกร่าง.

อีกหนึ่งจงซาน? ร่างโคลนรึ?

จิงเหยาซือนับเป็นครั้งแรกที่เต็มไปด้วยความแปลกประหลาด ร่างโคลน นี่เป็นร่างโคลน ในโลกใบเล็กนี้จะมีคนอื่นที่เหมือนเขาอยู่อีกรึ?

ทว่า หากจะมีใครที่มีร่างโคลนเหมือนข้า จะต้องเป็นเผ่าจิง?

ไม่ไกลออกไป เจดีย์หมื่นบานกระจกได้ปลดปล่อยแสงออกมา อีกสิบร่างของจิงเหยาซือก็พุ่งออกมาเช่นกัน พุ่งตรงไปยังตำแหน่งที่หนานกงเซิ่งที่ทะลวงออกไปอีกครั้ง.

"พรึบ!!"

สิบร่างดังกล่าวนั้นก็ต้องถอยห่างด้วยความหวาดหวั่นขึ้นมาเช่นกัน.

เพราะว่าที่ด้านหน้าของเขานั้น ปรากฏจงซานอีกสิบร่างขึ้นมาเช่นกัน.

"นอกจากนี้ กับสิบร่างของจงซาน ความเร็วนั่น จะเป็นไปได้อย่างไร? เขาเป็นใครกัน?

"เจ้าเป็นใครกัน?"จิงเหยาซือที่กล่าวออกมาด้วยความหวั่นเกรง.

"ข้าก็คือข้า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"ร่างโคลนรึ? ข้าคิดว่าเจ้าสามารถสร้างร่างโคลนได้หลายร่าง!"จิงเหยาซือที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางหวั่นเกรงไม่น้อย.

จากนั้นจากภายในเจดีย์หมื่นบานกระจก ก็ปรากฏจิงเหยาซือ ที่มากมายหลายร่างกว่า 300  ทั้งหมด361 ร่างก็ถูกปล่อยออกมา เป็นอะไรที่น่าเกรงขามเป็นอย่างมาก ในเวลานี้เขาไม่สามารถลังเลใจได้.

ในเวลาเดียวกัน ร่างโคลนของจงซานก็เพิ่มขึ้นมาอย่างคาดไม่ถึงเช่นกัน.

หนึ่งต่อหนึ่ง มาก มากมายขนาดนี้เลยรึ?

"นี่เจ้าเป็นใครกัน?"จิงเหยาซือที่ตื่นตกใจกล่าวออกมาอีกครั้ง.

"เจ้าเป็นใครกัน?"

"เผ่าจิง? เจ้าเป็นคนเผ่าจิงอย่างงั้นรึ? จะมาจับข้ารึ?"จิงเหยาซือทันใดนั้นก็ปรากฏความหวาดกลัวขึ้นมา.

จงซานที่ได้ยินคำพูดที่หลุดออกมาจากปากของจิงเหยาซือ ก็วิเคราะห์อย่างรวดเร็ว.

"เจ้าเป็นคนทรยศของเผ่าจิง พวกเราหาเจ้ามานานแล้ว ท้ายที่สุดก็มาพบเจ้าที่นี่นั่นเอง!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดังแฝงด้วยจิตสังหาร.

"ข้าไม่ใช่คนทรยศ ข้าไม่ใช่!"จิงเหยาซือทันใดนั้นก็หวาดกลัวอย่างที่สุดตัวสั่นขึ้นมา.

ร่างทั้ง 361 ร่างที่หนีไปทุกทิศทุกทาง.

ร่างแยกของจงซาน ที่ไล่ตามไม่ลดล่ะ พร้อมทั้งตะโกนไล่ "เจ้าคนทรยศ!"

ยิ่งไล่ จิงเหยาซือก็ยิ่งหวาดกลัว.

จงซานหากต่อสู้กับจิงเหยาซือตรง ๆ รับรองว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาแน่ ทว่าจงซานกับโชคดีพบกับจุดอ่อนในจิตใจของจิงเหยาซือโดยบังเอิญ กับคำพูดที่ทิ่มแทงใจนั้น ทำให้จิงเหยาซือหวาดกลัวจนเสียสติ ในเวลานี้ขอแค่ถ่วงเวลาเอาไว้ก็เพียงพอแล้ว.

ในเวลานี้ จิงเหยาซือที่หวาดกลัวจนลืมแม้แต่ควบคุมค่ายกล จงซานที่ถ่วงเวลาให้กับหนานกงเซิ่ง ตราบเท่าถ่วงเวลาได้พอ พวกเขาย่อมหนีออกไปจากค่ายกลนี้ได้แน่ จงซานที่พยายามที่จะไล่ตามจิงเหยาซือไป.

"ข้าไม่ใช่คนทรยศ!"

"เจ้ามันคนทรยศ!"

ทุก ๆ ร่างของจงซานที่ไล่ตาม ไม่ปล่อยเวลาให้จิงเหยาซือได้ครุ่นคิดแม่แต่น้อย เขาไม่มีทางปล่อยให้จิงเหยาซือใจเย็นลงได้อย่างแน่นอน.

จงซานรู้ดีว่านี้คือจุดอ่อนอย่างที่สุดของจิงเหยาซือ ก็เหมือนกับเขาในอดีตที่เรื่องขอกุยเอ๋อเพียงแค่เอ่ยออกมา ก็ทำให้เขาแทบบ้าคลั่งแล้ว.

"ตูมมมมมมมมมม!"

ทันใดนั้นที่ไกลออกไปนั้นเกิดระเบิดเสียงดังสนั่น ท้องฟ้าผืนปฐพีที่สั่นไหวไปมาอย่างหนักหน่วงรุนแรง.

การระเบิดในครั้งนี้ ทำให้จิงเหยาซือได้สติขึ้นมา ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจงซาน.

"เจ้าไม่มีทางเป็นเผ่าจิง!"จิงเหยาซือที่ยังคงกล่าวด้วยน้ำเสียงหวาด ๆ อยู่เช่นเดิม.

อย่างไรก็ตามในเวลานี้จงซานไม่จำเป็นต้องใส่ใจแต่อย่างใด เพราะจงซานรับรู้แล้วว่า หนานกงเซิ่งพาคนอื่น ๆ จากไปแล้ว.

"ตูมมมมมมมมมมมมม!"

ที่ไกลออกไปนั้น เป็นเจดีย์หมื่นกระจกที่ระเบิดเสียงดังสนั่น เป็นจงซานอีกร่างที่โจมตีไปยังเจดีย์ดังกล่าว หากแต่คาดไม่ถึงเลยว่าเจดีย์หมื่นกระจกนั้นจะทรงพลังเป็นอย่างมาก.

ดวงตาของจิงเหยาซือที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง ร่างของเขาที่พุ่งตรงไปยังตำแหน่งของเจดีย์หมื่นกระจกในทันที.

ร่างโคลนจงซานที่ออกมาขวางในทันที.

"แส่หาความตาย!"จิงเหยาซือที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ไม่สนใจจงซานแม้แต่น้อย ฟาดฝ่ามือออกไปอย่างรุนแรง.

หากแต่ในเวลานี้ จงซานไม่ได้ใช้เนตรสังสารวัฏออกมา ทว่าร่างของเขาที่ถอยหลบฝ่ามืออย่างรวดเร็ว และระหว่างทางเองก็ปรากฏจงซานอีกร่างผลัดเปลี่ยนออกมาขวางทางเรื่อย ๆ .

จงซานนั้นไม่ใช้เนตรสังสารวัฏ เพราะว่ามันไม่สามารถทำได้.

361 จิงเหยาซือ ร่างโคลนมากมายทั้ง 361  แม้นว่าจะใช้พยายามอย่างหนัก เปิดหลุมสังสารวัฏออกมาออกมามากมายขนาดนั้นคงได้ไม่ถึงครึ่ง ร่างโคลนก็สลายหายไปแล้ว นับว่าพลังที่ต้องใช้นั้นมากจนเกินไป แม้นหากใช้ได้ก็ไม่เพียงพอที่จะกำจัดจิงเหยาซือทั้ง 361 ร่างได้อยู่ดี ร่างแยกเงาของเขาที่เคลื่อนไหวหลบหลีกขวางทาง ซ่อนตัวแล้วหลบพร้อมเปลี่ยนตัวไปเรื่อย ๆ อย่างรวดเร็ว.

ความเร็วของจิงเหยาซือนับว่าไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ .

ร่างแยกเงาหลายร้อยร่างของจงซาน ที่หลบเลี่ยงขวางทางจิงเหยาซือย่างรวดเร็ว ทำให้จิงเหยาซือกำลังร้อนรน.

ทว่าร่างหลักจงซานที่ยืนอยู่ด้านหน้าเจดีย์หมื่นกระจก จดจ้องด้วยความสนใจ เขาจะต้องทำลายมัน เพื่อลดกำลังของจิงเหยาซือ หากแต่ก่อนหน้านี้ฝ่ามือของเขาที่โจมตีออกไป ดูเหมือนว่าจะมีพลังที่แปลกประหลาดคอยปกป้องเจดีย์หมื่นกระจก ทำให้มันสะท้อนพลังฝ่ามือของจงซานออกมาได้.

"เป็นสมบัติชั้นยอด? มาดูซิว่าจะสะท้อนพลังหลุมสังสารวัฏหรือไม่!"ดวงตาของจงซานที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา.

ทันใดนั้นหลุมสังสารวัฏก็เปิดออกพอดีกับขนาดของเจดีย์หมื่นบานกระจกที่มีขนาดใหญ่.

พลังอำนาจการดูดที่มากมายมหาศาล กำลังสูบเจดีย์หมื่นบานกระจกไป แสงสีน้ำเงินที่อยู่รอบ ๆ เจดีย์กำลังถูกหลุมสังสารวัฏดูดซับเข้าไปในทันทีด้วยเช่นกัน.

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด