Chapter 743 สองสายโลหิตเซียน.
ใบหน้าของเนี่ยนโหยวโหยวที่เปลี่ยนไปเป็นเย็นชา "ไสหัวไปให้พ้น อย่าเข้ามาใกล้ข้า!"
"ไปให้พ้นอย่างงั้นรึ?"สายตาของชายผมม่วงที่หรี่ตาจดจ้อง.
"เจ้ารู้ไหมว่าที่นี่ที่ใหน? นี่คือบ้านของข้า? จะให้ข้าไปใหน? ที่นี่คือคุกเทวะนิรันดร์ ถิ่นของข้า ต้องการให้ข้าไปให้พ้นรึ?ชิ เจ้าไม่รู้จักดีชั่ว!"ชายผมม่วงที่โกรธเกรี้ยวจดจ้องมองไปยังเนี่ยนโหยวโหยว.
เนี่ยนโหยวโหยวที่จ้องมองอย่างเย็นชาไปยังชายผมม่วง.
"ฟังไม่รู้เรื่อง? ข้าบอกเจ้าให้ไสหัวไปให้พ้น!"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.
เห็นเนี่ยนโหยวโหยวที่ยังคงกล่าวยั่วตัวเขา ชายผมม่วงที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"วันนี้ เจ้าต้องให้คำตอบกับข้า นี่คือโอกาสสุดท้ายของเจ้าแล้ว จะเป็นคู่บำเพ็ญของข้าหรือไม่ บอกมา?"ชายผมม่วงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ไม่ต้องการ ไปให้พ้น!"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวตัดในทันที.
ชายผมม่วงที่จดจ้องมองเนี่ยนโหยวโหยว ดวงตาทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นเย็นชา เงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับว่าถูกสะกดเอาไว้.
กับความเงียบนั้น ดวงตาของเนี่ยนโหยวโหยวที่จดจ้องมองชายผมม่วงด้วยจิตสังหารหนักหน่วงรุนแรง.
"พรึบ!!!"
ทันใดนั้นชายผมม่วงกับคุกเข่าลงบนพื้นทันที การคุกเข่าลงนี้ เนี่ยนโหยวโหยวหาได้สนใจแม้แต่น้อย.
"โหยวโหยว เจ้ารู้ว่าข้าไม่สามารถอยู่ได้หากไม่มีเจ้า เจ้าจะต้องมาเป็นคู่บำเพ็ญของข้า ขอร้องเจ้ามาเป็นคู่บำเพ็ญของข้า ตราบเท่าที่เจ้าเป็นคู่บำเพ็ญของจ้า ไม่ว่าอะไรข้าก็จะทำให้เจ้า ขอเจ้า.........!"
กับท่าทางที่เปลี่ยนไปของชายผมม่วงในทันทีทันที เขาที่คุกเข่าพร้อมกับคลานเข่าเข้ามาหาเนี่ยนโหยวโหยว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและคาดหวังเป็นอย่างมาก.
"โหยวโหยว โหยวโหยว ข้าขาดเจ้าไม่ได้ ข้าคิดถึงเจ้าทุกค่ำคืน........!"
ชายผมสีม่วงที่คลานไปด้านหน้าเนี่ยนโหยวโหยว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความร้อนรน พยายามที่จะคลานขอความเมตตาจากเนี่ยนโหยวโหยว ความโกรธเกรี้ยวก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าเอามันไปซ่อนไว้ที่ใหน.
แม้นว่าท่าทางของชายดังกล่าวจะเปลี่ยนไป เต็มไปด้วยความอ้อนวอน หากแต่เนี่ยนโหยวโหยวหาได้สนใจ มองไม่เห็นเขาเลยด้วยซ้ำ.
"โหยวโหยว โหยวโหยว เป็นคู่บำเพ็ญให้ข้า ข้า.......!"
ชายผมม่วงที่ยืนมือออกไป พยามที่จะกุมมือของเนี่ยนโหยวโหยว หากแต่ท่าทางของนางนั้นแสดงท่าทางรังเกียจอย่างที่สุดอย่างไม่เคยมีมาก่อน.
"ไปให้พ้น ไสหัวไปให้พ้น!"
เนี่ยนโหยวโหยวที่นั่งอยู่ในมุม ๆ หนึ่ง ขณะที่ชายผมม่วงคลานเข้ามาหา นางที่ลุกขึ้นทันที พร้อมกับเท้าของนางที่เตะออกไป เตะไปยังชายผมม่วงที่คลานเข้ามาหา.
"โหยวโหยว......!"
"ผลั๊ว!!"
"โครม!"
เนี่ยนโหยวโหยวที่เตะชายผมม่วงลอยออกไปแปดจั้ง กระแทกกองกระดูกพังทลายลง.
"คิดว่าจะให้ข้าเห็นใจรึ?เป็นไปไม่ได้ ข้าไม่มีทางยอมรับเจ้า!"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมั่นคง.
ในเวลาเดียวกันนั้น ชายผมม่วงก็เลิกเสแสร้งอีกต่อไป เขาที่ยืนขึ้นช้า ๆ ดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงซ่าน.
"สารเลว บัดซบบิดาขอเจ้าดี ๆ คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่ไว้หน้าข้า เพ่ย!"ชายผมม่วงที่เต็มไปด้วยความเจ็บช้ำอย่างที่สุด.
เนี่ยนโหยวโหยวที่จดจ้องมองเขาอย่างไม่แยแส.
"ในเมื่อข้าไม่สามารถคว้าหัวใจของเจ้าได้ ข้าก็ขอแค่ได้ร่างของเจ้าก็พอ ฮี่ ๆ ๆ ฮ่าฮ่าอ่า!"ชายผมม่วงที่เปลี่ยนเป็นบ้าคลั่ง แววตาที่เปลี่ยนเป็นความหื่นกระหายอย่างที่สุด.
"เจ้าต้องการทำอะไร?"เนี่ยนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ยังถามว่าข้าต้องการอะไร? ต้องการอะไรนะรึ? ก็เชยชมร่างกายของเจ้านะสิ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"ชายผมม่วงที่หระเหี้ยนกระหาย.
"ศิษย์พี่ ท่านจะทำอะไร? เจ้าต้องการแส่หาความตายอย่างงั้นรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่แค่นเสียงเย็นชา.
"แส่หาความตายรึ? ที่นี่ข้าใหญ่ที่สุด เป็นเจ้าต่างหากที่กำลังจะตาย ตายรึ?ไว้ให้ข้าเชยชมเจ้าแล้ว จะมีใครที่เข้าข้างเจ้า ข้ารอจนมาถึงวันนี้ ข้าได้ร้องขอปู่ซูมานานแล้ว ดูซิว่าข้าจะทำอะไรกับเจ้าบ้าง ฮ่าฮ่า ดูสิว่าจะหนีไปใหนพ้น ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"ชายผมม่วงที่ก้าวเข้าหาเนี่ยนโหยวโหยวช้า ๆ .
"เข้ามาใกล้อีก ข้าสังหารเจ้าแน่!"เนี่ยนโหยวโหยวที่แค่นเสียงออกมา.
"สังหารรึ? เจ้าจะสังหารข้า ข้าคิดว่าเจ้าจะเอาปัญญามาจากใหน อำนาจวิเศษก็ถูกท่านประมุขผนึกเอาไว้ ไม่ต่างจากคนพิการ สังหารข้ารึ? อย่าขัดขืนนา ข้าจะให้เจ้าได้มีความสุขก่อนตายไป!"ชายผมม่วงที่โผเข้าหาเนี่ยนโหยวโหยว.
ขณะที่ร่างของชายผมม่วงเคลื่อนที่เข้าใกล้ ดวงตาของเนี่ยนโหยวโหยวที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา ดวงตาสีดำทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีทอง พร้อมกับปล่อยแสงสีทองออกมาในทันที.
แสงสีทองที่ฉายออกมานั้น ทำให้ทั่วกรงขังกลายเป็นสีทองไปด้วย ประกายแสงสีทองที่กลืนกินทุกอย่าง ทันใดนั้นชายผมม่วงก็หยุดนิ่งขยับไม่ได้อีกต่อไป.
ชายผมม่วงที่ถูกเนี่ยนโหยวโหยวผนึกเอาไว้ ไม่สามารถขยับ แสงสีทองที่ส่องประกาย เสื้อฟ้าของชายผมม่วงที่เริ่มกลายเป็นสีทอง แม้แต่ผมเองตอนนี้ก็เริ่มกลายเป็นสีทองเช่นกัน.
เนี่ยนโหยวโหยวที่กำลังเปลี่ยนทุกอย่างให้กลายเป็นทองคำอย่างงั้นรึ?
ขยับไม่ได้ ภายใต้ดวงตาทองคำ ชายผมม่วงที่พบว่าตัวเองราวกลับกลายเป็นมดปลวก สายตาที่จับจ้อง ดวงตาที่ใหญ่โตราวกับสวรรค์ที่จ้องมองลงมา.
"วิชาเนตร นี่เจ้าใช้วิชาเนตรได้ด้วยรึ? เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้."ชายผมม่วงที่อุทานออกมาด้วยความตกอกตกใจ.
ชายคนดังกล่าวรับรู้ว่าผมของเขาที่เริ่มกลายเป็นทองคำแล้วนั่นเอง.
"เป็นไปไม่ได้อย่างงั้นรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ไม่มีทาง ข้าได้สืบดูบรรพบุรุษของเจ้าแล้ว บรรพบุรุษของเจ้าที่เป็นเซียน สายโลหิตของเซียนที่เจ้าได้รับมานั้น เขาไม่ได้มีวิชาเนตร ไม่มีทางที่เจ้าจะมีวิชาเนตรได้ เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะคิดค้นขึ้นเอง มันเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้!"ชายผมม่วงที่ยังคงร้องออกมาด้วยความตกใจ.
"สายเลือดฝั่งบิดาของข้าไม่มี แล้วไม่คิดว่าฝั่งมารดาของเขาจะไม่มีรึอย่างไร?"เนี่ยนโหยวโหยวแค่นเสียงเย็นชา.
ในเวลาเดียวกันนี้ หน้าผากของเนี่ยนโหยวโหยวที่เต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลออกมา.
"มารดา? มารดาของเจ้าก็มีสายโลหิตเซียนอย่างงั้นรึ?"ชายคนดังกล่าวที่ดวงตาหดเกร็ง.
ในเวลาเดียวกันนี้ ขาทั้งสองข้างของเขาที่เริ่มกลายเป็นทองคำ ลามขึ้นมาเรื่อย ๆ .
ตายรึ? เขาต้องตกตายอย่างแน่นอน เมื่อการกลายเป็นทองลามมาถึงหน้าอก จะกลายเป็นไม่สามารถช่วยได้ตลอดไป.
เนี่ยนโหยวโหยวที่ฝืนใช้พลังสายโลหิตทั้งที่อำนาจวิเศษถูกผนึกไว้ ทำให้นางอยู่ในสภาพย่ำแย่ ในเวลาเดียวกันขณะที่หมอกทองคำเริ่มบางลงเรื่อย.
"ปูดดดด!"
ชายผมม่วงที่พ่นบอลน้ำออกไปในทันที บอลน้ำพุ่งตรงไปยังร่างของเนี่ยนโหยวโหยว กระแทกนางเสียงดังสนั่น.
"ตูมมมมม!"
แรงกระแทกที่รุนแรงทำให้ร่างของเนี่ยนโหยวโหยวกกระแทกกำแพงเสียงดัง ดวงตาของนางที่พร่ามัววิงเวียน.
แม้ว่าเนี่ยนโหยวโหยวจะใช้วิชาเนตรได้ หากแต่ก็ต้องได้รับความเจ็บปวดเป็นอย่างมากเช่นกัน.
ดวงตาสีทองของนางที่ฟื้นคืนกลับมา กลายเป็นสีดำเช่นเดิม.
ทว่ารอบ ๆ ห้องขังเองทั้งกรงขังและพื้นได้เปลี่ยนเป็นทองคำไปเรียบร้อยแล้ว.
แม้แต่กระดูก และผนังยังกลายเป็นทองคำ ร่างของชายผมม่วงที่กลายเป็นทองคำครึ่งเดียว ได้รับบาดเจ็บไม่น้อยเช่นกัน ก่อนที่เขาจะเคลื่อนย้ายอำนาจวิเศษไปทั่วร่างเพื่อทำลายผลของวิชาเนตรอย่างรวดเร็ว.
ผมของเขาที่กลายเป็นทองคำครึ่งหนึ่งได้ค่อย ๆ สลายหายไป ร่างกายช่วงล่างเองก็ฟื้นคืนกลับมาเช่นกัน.
บอลน้ำที่เขาพ่นออกไปนั้น เป็นของวิเศษอย่างหนึ่งที่เป็นเหมือนกับสระน้ำขนาดเล็ก ที่ด้านในนั้นมีแก่นของอำนาจวิเศษธาตุน้ำอยู่.
กับชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นด้านก่อนหน้านี้ ทำให้ชายผมม่วงเวลานี้จดจ้องมองเนี่ยนโหยวโหยวด้วยความหวั่นเกรง สายตาที่เปลี่ยนเป็นเย็นชาดุร้าย ก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับกุมคอของเนี่ยนโหยวโหยว ให้เงยหน้าขึ้นมา.
"จะให้ข้าตายอย่างงั้นรึ? อยากให้ข้าตายอย่างงั้นรึ? ในโลกอมตะข้าคือยอดฝีมือ คาดไม่ถึงเลยว่าเกือบตายในมือของเจ้า? สารเลว"
ชายผมม่วงที่เสียสติไปในทันที.
ใบหน้าของเนี่ยนโหยวโหยวที่กลายเป็นสีแดง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา.
"ข้าขอถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าไม่ยินดีอย่างงั้นรึ?เจ้ามีคนรักแล้วงั้นรึ?"ชายผมม่วงที่เต็มไปด้วยความดุร้ายเย็นชา.
เนี่ยนโหยวโหยวที่ถูกบีบคอ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ได้ยินคำพูดของชายผมม่วง ท่าทางก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน แม้นว่าเจ็บปวด แต่จิตใจของนางได้ปรากฏคนผู้หนึ่งขึ้นมาในทันที.
คิดถึงกุหลาบมากมายที่เขามอบให้นาง เพียงแค่คิดถึงก็ทำให้เนี่ยนโหยวโหยวเผยยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมาอย่างคาดไม่ถึง.
"เป็นใคร? มันนนนนนนนนนเป็นใคร?!!"ชายผมม่วงที่แค่นเสียงดุร้ายอย่างที่สุด.
เนี่ยนโหยวโหยวรู้สึกว่านางคงต้านเอาไว้ไม่นาน อีกนิดเดียวนางคงจะตายอย่างไม่ต้องสงสัย ทว่าในจิตใจของนางยังคงคิดถึงชายผู้นั้น คนที่ทำให้นางเผยยิ้มอย่างงดงามออกมา แม้นว่าจะไม่สามารถได้อยู่ด้วยกัน อย่างน้อยขอให้ได้คิดถึงก่อนตายก็ยังดี.
เห็นท่าทางของเนี่ยนโหยวโหยวแล้ว ทำให้ชายผมม่วงคลั่งแค้นมากยิ่งขึ้น.
"ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง มันเป็นใคร? เจ้าบอกมาว่ามันเป็นใคร?"เสียงที่ดุร้ายอย่างที่สุดของชายผมม่วงพร้อมกับมือของเขาที่กุมคอของนางแน่น.
ขณะที่เนี่ยนโหยโหยวกำลังดิ้นทุรนทุรายด้วยความบ้าคลั่งของชายผมม่วง ก็ปรากฏร่าง ๆ หนึ่งขึ้นที่ด้านหลังในทันที.
"บางที คงเป็นข้า!"
เสียงที่ปรากฏขึ้นมาในทันทีทันใดนั้น ทำให้ขนทั่วร่างของชายผมม่วงตั้งชันเลยทีเดียว นี่มีคนลักลอบเข้ามาอย่างงั้นรึ? เป็นไปได้อย่างไรที่จะไม่ได้ยินเสียงเตือนขึ้นมาเลย.
กับสัญชาตญาณทำให้เขาปล่อยมืออย่างรวดเร็ว พร้อมกับถอยห่างออกไปทันที.
"ฟรึบ!!"
จงซานที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเข้าไปรับร่างของเนี่ยนโหยวโหยว.
จิตสำนึกที่เลือนร่างของเนี่ยนโหยวโหยว กับเสียงที่คุ้นเคย ทำให้นางตัวสั่นสะท้าน เป็นเขาอย่างงั้นรึ?
เป็นไปไม่ได้ ข้าต้องฝันอยู่อย่างแน่นอน แต่ข้าตายแล้วสินะ ข้าคงตายแล้ว ถึงได้ยินเสียงของเขา ทว่า อยู่ในภพหยิน หากว่าตายไป ถึงจะกลายเป็นภูตก็ยังอยู่ในพื้นที่เดิมไม่ใช่รึ? นอกจากนี้ต่อหน้าเจ้าคนผมม่วง วิญญาณของข้าจะหนีไปได้อย่างงั้นรึ?
นางที่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนที่จะเห็นจงซานที่กำลังกอดนางเอาไว้.
นางที่มองเห็นจงซาน รู้สึกแทบบ้าคลั่ง.
จงซานที่ไม่สนใจชายผมม่วงแม้แต่น้อย ทว่าจดจ้องมองไปยังบาดแผลที่อยู่บนคอของนาง ก่อนที่จะยื่นมือออกไป และรักษาบาดแผลของนางด้วยอำนาจวิเศษในทันที.
ขณะที่รักษาเนี่ยนโหยวโหยว สายตาที่เย็นชาของจงซานก็จ้องมองไปยังชายผมม่วง.
ชายผมม่วงที่หลบจงซานออกมา ขณะที่จ้องมองจงซานอุ้มเนี่ยนโหยวโหยว แววตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉา หากแต่เมื่อชายผมม่วงถูกสายตาของจงซานจ้องมา ก็ทำให้เขาสั่นสะท้านไปจนถึงดวงวิญญาณ ราวกับบังเกิดความหวาดกลัวไปจนถึงขั้ววิญญาณ.
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? หัวใจของชายผมม่วงที่เต้นไปมาไม่เป็นจังหวะ.
"เจ้า เจ้าเข้ามาได้อย่างไร? ยังเข้ามายังที่นี่ได้อีก? ที่นี่มีค่ายกลปกป้อง ไร้ซึ่งเหรียญตราของปู่ซู เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้ามาได้ เจ้าเป็นใครกัน?"ชายผมม่วงที่กลืนน้ำลายคำโต.
"ข้าเป็นใคร นี่เจ้าไม่รู้จักข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
ไม่จำเป็นเป็นต้องหวาดกลัวข้าระดับราชันย์แท้ ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวระดับราชันย์แท้ด้วยกัน ชายผมม่วงที่กำลังข่มใจสลัดความหวาดกลัวออกไป จดจ้องมองจงซานด้วยความละเอียด.
"จงซาน? เจ้าคือจงซาน? เป็นเจ้า นี่เจ้าไม่ได้ไปประลองกับประมุขอย่างงั้นรึ? เจ้าไม่ได้อยู่ที่ทะเลดำหรอกรึ? "ชายผมม่วงที่กล่าวออกมาเสียงสั่น.
เขาที่คิดว่าจงซานคงไม่รอดต้องตกตายด้วยฝีมือประมุขอย่างแน่นอน เขาที่มั่นใจว่าจงซานที่หาเรื่องกับท่านประมุข ต้องตกตาย หากแต่เขากลับมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?