Chapter 732 ความเกลียดชังของเห่าเม่ยลี่.

"ครืนนนน!"

เสียงของประตูเมืองยวีซานที่ปิดลงเสียงดัง ทัพของฝ่ายตรงข้ามที่ถอยกำลังกลับไปแล้ว ทุกอย่างที่กลับมาเป็นปกติเหมือนกับเริ่มแรก.

เสี่ยวหวังที่ถอนหายใจ!

ส่วนจงซานในเวลานี้ยังคงยืนอยู่บนเกาะลอยฟ้า ส่วนเสี่ยวหวังขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองไปยังจงซาน.

ตอนนี้เขาถูกคนคุมตัว รอคอยคำสั่งจากจงซาน?

"นำคน กุดหัวเสี่ยวหวัง!"จงซานออกคำสั่ง.

กับคำสั่งของจงซาน กุดหัว?สุ่ยจิง จ้าวโส่วเซี่ยง จงเจิ้งและคนอื่น ๆ ที่เผยท่าทางประหลาดใจจดจ้องมองไปยังจงซาน ฝ่าบาทไม่ได้ต้องการรับเสี่ยวหวังเข้ามาหรอกรึ? ประหารรึ? กับเรื่องที่ทำมากมายก่อนนี้ กลับสั่งประหารในทันทีเลยรึ?

เสี่ยวหวังในเวลานี้ที่หัวใจเต้นไปมา ก่อนหน้านี้ที่ไร้ความหวาดกลัวเปลี่ยนไปในทันที เสี่ยวหวังไม่ใช่คนโง่ จงซานที่เคลื่อนทัพมาด้วยตัวเองนั้น แน่นอนว่าต้องการกำราบเขา ทว่าทำไมถึงได้สั่งประหารเขาในทันทีล่ะ?

เสี่ยวหวังที่ก่อนหน้านี้รู้สึกหมดแรง ในเวลานี้หัวใจเปลี่ยนเป็นเย็นเยือบ ความกล้าที่มีตอนนี้หดหาย เขากำลังจะถูกกุดหัว.

เพียงเพราะต้องการสังหารเขา ทำไมต้องกระทำเรื่องมากมาย ทำให้ตัวเองเสียเวลา หากต้องการสังหารเขาจริง เขาควรจะยกทัพเขาบดขยี้เลย ไม่ง่ายกว่ารึ?

นี่เขาต้องการสังหารข้าจริงรึ?

เสี่ยวหวังเชื่อว่าเมื่อจงซานต้องการให้เขาตาย ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่มีทางหนีพ้นอย่างแน่นอน.

ทันใดนั้น เขาที่เงยหน้าขึ้นมองจงซานที่กำลังปลูกฝังความหวาดกลัวในใจเขามากขึ้นและก็มากขึ้น เขาที่รู้สึกราวกับตัวเองเป็นเหมือนมดจะต้องตกตายไม่มีทางรอดเป็นแน่.

ในเวลานี้ตอนนี้พวกเขาที่อยู่กันคนละระดับ.

เสี่ยวหวังที่รู้สึกตื่นตกใจ กับการกระทำของจงซานนั้น ทำให้เขาไม่สามารถเทียบได้เลย ความรู้สึกนึกคิดที่อยู่คนละอาณาจักร เสี่ยวหวังไม่สามารถเทียบกับจงซานได้อีกต่อไปแล้ว.

รอตกตาย? ตอนนี้ทำได้แค่รอให้ตายไปอย่างงั้นรึ?

"ยั้งมือก่อน!"

บนอากาศนั้นปรากฏเสียงที่เต็มไปด้วยจิตสังหารแผ่ออกมา.

สายตาของทุกคนที่เงยหน้าขึ้นมอง บนอากาศ ปรากฏคนสามคน.

ชายในชุดสีขาว ประมุขตระกูลเทียน เทียนเซียวจื่อ ส่วนอีกสองคน จงซานรู้ดี ก่อนหน้านี้ที่บุกตระกูลเทียน พวกเขาคือยอดฝีมือระดับสวรรค์แท้ของตระกูลเทียนนั่นเอง.

สามยอดฝีมือระดับสวรรค์แท้ปรากฏตัวขึ้นมาในทันทีทันใดอย่างงั้นรึ?

"เทียนเซียวจื่อ?"จงซานที่หรี่ตาจ้องมอง.

"จงซาน คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเจ้าจริง ๆ !"เทียนเซียวจื่อที่เผยยิ้มเล็กน้อยออกมา.

"ประมุขตระกูลเทียนที่ไม่ได้รับเชิญ มาทำอะไรที่นี่?"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

เทียนเซียวจื่อที่จ้องมองจงซานด้วยสายตาลึกล้ำ ก่อนที่จะจดจ้องมองเสี่ยวหวังที่กับหมดอะไรตายอยาก.

"ข้อพิพาทในสงคราม ข้าเองก็ไม่ควรยุ่ง ทว่าหวังว่าเจ้าจะเห็นแก่หน้าข้าบ้าง มอบเสี่ยวหวังคืนให้ข้า แน่นอน หากว่าเจ้าต้องการสิ่งใด ข้าจะต้องมอบมันให้กับเจ้าจนพอใจอย่างแน่นอน!"เทียนเซียวจื่อที่กล่าวออกมาอย่างไรซึ่งเหตุผลในทันที.

กับคำพูดของเทียนเซียวจื่อนั้นทำให้ทุกคนรู้สึกโกรธเกรี้ยว เตรียมการมานับสิบปี ในเวลานี้ เมื่อได้ตัว คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะต้องการนำเขาไปง่ายเลยอย่างงั้นรึ?

แววตาของจ้าวโส่วเซี่ยงที่เต็มไปด้วยความโกรธ หอกยาวที่ตวัดชี้ออกไป เพียงแค่จงซานออกคำสั่ง เขาจะโจมตีไปยังเทียนเซียวจื่ออย่างแน่นอน.

เทียนเซียวจื่อที่มีระดับสามสวรรค์แท้ มีคุณสมบัติมากพอที่จะแย่งตัวไป หากแต่ยังคงสุภาพต่อจงซาน เพราะจำเป็นต้องระมัดระวังอยู่.

จงซานที่จ้องมองไปยังเทียนเซียวจื่อ จ้องมองไปยังเสี่ยวหวัง เผยยิ้มและกล่าวออกมาเล็กน้อย."ประมุขตระกูลเทียน หากเจ้าต้องการ ก็นำเขาไปได้!"

จงซานที่แสดงท่าทางใจกล้า ทำให้ดวงตาของเทียนเซียวจื่อหดเกร็ง ราวกับว่ามีเรื่องอะไรที่ไม่ชอบมาพากล.

"เจ้าไม่ต้องการอะไรเลยอย่างงั้นรึ?เมือง? หนึ่งเมือง สิบเมือง หรือสามสิบเมือง เจ้าเอ่ยปากมาได้เลย!"เทียนเซียวจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

เหล่านายทหารรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเหมือนกัน.

"จำเป็นรึ? ยังไม่นำเขาไปอีก!"จงซานที่โบกมือไปมา.

เหล่าทหารที่แสดงใบหน้าเสียดาย ทว่าฝ่าบาทได้กล่าวออกไปแล้วพวกเขาย่อมไม่สามารถทำอะไรได้.

จงซานที่สูดหายใจลึก เทียนเซียวจื่อที่พยักหน้ารับ.

ระดับสวรรค์แท้ที่คว้าร่างเสี่ยวหวัง คนทั้งสี่ที่หายไปอย่างรวดเร็ว.

"ฟู่หวง เรื่องนี่........!"จงเจิ้งที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.

"เป้าหมายของข้าได้สำเร็จแล้ว แม้ว่าคว้าตัวเสี่ยวหวังได้ ก็ไม่สามารถใช้งานเขาได้!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.

"ทำไม? เทียนเซียวจื่อนำระดับสวรรค์แท้สามคนมา พวกเราเลยไม่สามารถขัดขืนได้อย่างงั้นรึ?"จงเจิ้งที่ไม่เข้าใจชัดเจน.

"ขัดขืนรึ? มันมีอะไรมากกว่านั้น การจะหยุดพวกเขาก็ไม่ใช่เรื่องยาก เพียงแต่ความสัมพันธ์นี้มันซับซ้อนเกินกว่าจะกล่าวได้ เจ้าควรรู้ว่าทางที่ดีคือสร้างบ้านที่อยู่ไว้ให้เสี่ยวหวังกลับได้ต่างหากที่ควรทำ เมื่อถึงตอนนั้น เมื่อพวกเราพร้อมแล้ว แน่นอนว่าเสี่ยวหวังก็จะเข้าร่วมต้าเจิ้งของพวกเรา!"จงซานกล่าวยืนยัน.

"แต่ว่า ฝ่าบาท เทียนเซียวจื่อเตรียมที่จะมอบเมือง 30 เมืองให้ ทำไมไม่ต้องการล่ะ?"จ้าวโส่วเซี่ยงไม่เข้าใจ.

"เขาไม่ได้มอบให้พวกเรา เขาใช้ซื้อเสี่ยวหวัง เจ้าคิดว่าฝ่าบาทยอมเสียเมือง 30 เมืองก่อนหน้าไปเพื่ออะไรกัน?"สุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมาอยู่ข้าง ๆ .

"อืม เมืองยวีซานนี้ พวกเราไม่จำเป็นต้องเสียเวลาที่นี่อีกแล้ว กับเหตุการณ์ครั้งนี้ เสี่ยวหวังก็คงไม่คิดจะใช้เวลาที่เมืองนี้อีกครั้งเช่นกัน พวกเจ้าไปพัก เตรียมชิงเมืองอื่น ๆ !"จงซานกล่าว.

"รับทราบ!"สุ่ยจิงและจ้าวโส่วเซี่ยงรบคำในทันที.

จากนั้นจงซานที่กลับเมืองหลวงในทันที.

........

ภายในเมืองถูหลง เหล่าขุนพลที่ตื่นเต้นดีใจ แสงความเคารพต่อเสี่ยวหวัง เมื่อเสี่ยวหยวนเฟิงและฟู่ไสว่ของเขากลับมา.

เสี่ยวหวังที่ให้ทุกคนออกไป ก่อนที่จะเข้าไปในห้องโถงพร้อมกับเทียนเซียวจื่อ.

"ท่านประมุข เสี่ยวหวังไร้ความสามารถ ทำให้ท่านประมุขต้องผิดหวัง!"เสี่ยวหวังที่กล่าวขอโทษ.

"เอาล่ะ ไม่มีใครไม่เคยทำผิดพลาด ครั้งนี้ให้ถือเป็นบทเรียน!"เทียนเซียวจื่อที่กล่าวปลอบ.

"ครับ!"เสี่ยวหวังที่พยักหน้าพลางทอดถอนใจ.

"ไม่จำเป็นต้องตำหนิตัวเอง จงซานผู้นี้เป็นอสุรกายความสามารถ ทว่าเจ้าโปรดวางใจข้าได้คิดแผนการที่จะจัดการเขาแล้ว!"เทียนเซียวจื่อกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"หืม?"

"ความคิดนี้จำเป็นต้องใช้เวลาสักเล็กน้อย ในเวลานี้ทำได้เพียงแค่ 10%  หากราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้งไร้ซึ่งผู้นำ แม้แต่โลกอมตะก็ยังส่งผล ราชวงศ์ราชันย์หวู่ซือเองก็จะต้องได้รับความเสียหายหนัก ยิงก้อนหินก้อนเดียวได้นกสามตัว เมื่อถึงตอนนั้นเจ้าก็จะสามารถยึดครองภาคใต้นี้ได้ง่าย ๆ !"สายตาของเทียนเซียวจื่อที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.

"ครับ!"

.........

จงซานในเวลานี้ได้กลับเมืองซ่างเรียบร้อยแล้ว.

"ฝ่าบาท มีสหายเก่าของท่านขอเข้าพบ บอกว่าต้องการพบท่าน."องค์รักษ์คนหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.

"หืม? ใคร?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัย.

"ข้าถามนางแล้ว แต่นางไม่ยอมพูด!"องค์รักษ์ที่กล่าวตอบ.

"หืม?"

"องค์รักษ์หลายคนที่เข้าไปขวางนาง ทว่าขณะที่เข้าไปใกล้ พวกเขาก็ลมลงหมดสติไปในทันที เป็นอะไรที่แปลกประหลาดมาก!"องค์รักษ์กล่าว.

"แปลก?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ครับ ผู้น้อยไม่กล้าขวางนาง จึงได้พานางไปที่ตำหนักตงหลง ให้นางอยู่ที่นั่นชั่วคราว รอให้ฝ่าบาทกลับมาก่อน!"องค์รักษ์กล่าว.

"แล้วนางมีหน้าตาเป็นอย่างไร?"จงซานกล่าว.

องค์รักษ์ที่ใช้วิชาฉายภาพของหญิงสาวดังกล่าวออกมา เป็นเด็กสาวที่ค่อนข้างผอมและซีดเซียว.

"เห่าเม่ยหลี่?"จงซานที่ดวงตาหดเกร็ง.

องค์รักษ์ที่แสดงท่าทางประหลาดใจ จดจ้องมองไปยังจงซาน เห่าเม่ยหลี่? ฝ่าบาทที่ไม่ได้กล่าวตำหนิพวกเขาแต่อย่างใด ดูเหมือนว่าฝ่าบาทจะรู้จักอย่างงั้นรึ?

"เอาล่ะ พวกเจ้าถอยไปก่อน!"จงซานที่สูดหายใจลึก.

"ครับ!"เหล่าองค์รักษ์ที่ถอยออกไปในทันที.

จงซานที่บินตรงไปยังตำหนักตงหลงทันที เห่าเม่ยลี่? นางมาอย่างงั้นรึ? อาจารย์ของนางจักรพรรดิพิษปัจจิมล่ะ? นอกจากนี้ดูสภาพนางที่ดูผอมซีดขนาดนี้เลยรึ?

จงซานที่ร่อนลงบนสวนของตำหนักตงหลงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับก้าวตรงไปยังตำหนัก ประตูตำหนักไม่ได้ปิด ที่มุมหนึ่งของห้อง เห่าเม่ยหลี่ที่กอดเสื้อผ้าชุดหนึ่ง น้ำตาที่อาบไปทั้งสองข้าง แสดงท่าทางโศกเศร้าอย่างที่สุด.

"ใคร?"เสียงที่ดูย่ำแย่ของเห่าเม่ยหลี่ที่ดังออกมา.

นางที่เงยหน้าจ้องมองก่อนที่จะเห็นจงซานก้าวเข้ามา.

"จงซาน จงซาน!!"เห่าเม่ยหลี่ที่น้ำตาหลั่งออกมาอย่างบ้างคลั่ง.

นางที่เก็บชุดของจักรพิษปัจจิมไป พร้อมกับวิ่งออกมาในทันที.

ร่างของนางที่ดูสกปรก กอดจงซานแน่น พลางร้องไห้เสียงดัง.

จงซานที่ถูกเห่าเม่ยหลี่พุ่งเข้ามากอดทันทีทันใด ก่อนที่จะยกฝ่ามือตบหลังนางเบา ๆ เพื่อปลอบโยน.

นางที่ร้องไห้ด้วยความอัดอั้นโกรธแค้น จนต้องส่งเสียงสะอึกสะอื้นออกมา.

"มีอะไร?เกิดอะไรขึ้น? จักรพรรดิพิษปัจจิมล่ะ?"จงซานที่กล่าวสอบถามด้วยเสียงแผ่วเบา.

"อาจารย์ อาจารย์ เขาถูกสังหารแล้ว!"น้ำตาของเห่าเม่ยหลี่ที่ไหลไม่หยุด และยังหลั่งออกมามากกว่าเดิม.

อาจารย์? ก่อนหน้านี้เห่าเม่ยหลี่ที่เรียกจักรพรรดิพิษว่าตาเฒ่ามาตลอด ไม่คิดเลยว่าตอนนี้จะเปลี่ยนไป ตาเฒ่าคนนั้นคงจะไม่คาดคิดว่าเขาตายไป จึงถูกเรียกว่าอาจารย์ในเวลานี้รึ?

จงซานที่ถอนหายใจเบา ๆ  แม้นว่าเห่าเหม่ยลี่จะเป็นคนที่เอาแต่ใจ เห็นใครที่ไม่พอใจหาเรื่องนาง นางมักจะสาปคน ๆ นั้น ทว่านิสัยของนางก็ตรงไปตรงมา ส่วนจักรพรรดิพิษปัจจิม แม้ว่านางจะเรียกว่าตาเฒ่ามาตลอด ทว่าความรู้สึกของนางก็ยอมรับจักรพรรดิพิษ ความสัมพันธ์ศิษย์อาจารย์ของนางที่เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ  จนคล้ายกับว่าจักรพรรดิพิษเป็นคนในครอบครัว แม้นภายนอกจะดูแข็งกร้าว ทว่าภายในใจของนางนั้นอ่อนโยน.

"เกิดอะไรขึ้น? ใครทำอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.

"โลกอมตะ เป็นคนของโลกอมตะสังหารอาจารย์ จงซาน เจ้าต้องกำจัดโลกอมตะให้ข้า ข้าต้องการให้พวกมันตกตาย จงซาน เจ้าต้องสังหารมันให้ข้า!"

เห่าเม่ยหลี่ที่เขย่าจงซานไปมา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดุดัน.

"โลกอมตะ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"มีอะไร? เจ้าไม่ต้องการช่วยข้า?"เห่าเม่ยหลี่ที่จดจ้องมองจงซาน นางที่หวั่นเกรงว่าจงซานจะไม่รับปาก ที่จะช่วยนางล้างแค้น.

กับคำพูดที่โกรธเกรี้ยวเอาแต่ใจของนาง หากเป็นคนอื่นแน่นอนว่าย่อมไม่สามารถทนได้อย่างแน่นอน.

"อย่างน้อยเจ้าต้องเล่ามาให้ละเอียดก่อน มันเกิดอะไรขึ้น?"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.

"เจ้าหมายความว่า เจ้าจะช่วยข้าล้างแค้นใช่ใหม?"ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่ที่เปลี่ยนไป ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยความโกรธ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นดีใจขึ้นมา.

"เจ้าดูแลตัวเองก่อน พัก หลับให้สบาย จากนั้นค่อย ๆ เล่าให้ข้าฟังโดยละเอียด!"จงซานกล่าว.

"ไม่ ข้าไม่พัก ข้าต้องการแก้แค้น เจ้าต้องช่วยข้าแก้แค้น ช่วยข้าแก้แค้นให้อาจารย์ ฆาตกรที่สังหารอาจารย์ ข้าต้องการให้มันตกตาย ข้าต้องการให้มันตายดีกว่ามีชีวิต!"เห่าเม่ยหลี่ที่กล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น.

"เอาล่ะ เจ้ากล่าวมา มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคำสาปเจ้าใช้ไม่ได้ผล ทำจักรพรรดิพิษถึงตาย? ทำไมเจ้าถึงได้ไปหาเรื่องคนของโลกอมตะ?"จงซานพยักหน้ารับและสอบถามออกไป.