Chapter 731 จงซานผู้อยู่เบื้องหลัง
สามเดือนหลังจากนั้น เมืองถูหลง ตำหนักเจ้าเมือง.
"ฟู่ไสว่ จ้าวโส่วเซี่ยงเวลานี้ได้นำกองกำลังทวนเหล็กของเขาออกไปปะทะกับราชวงศ์ราชันย์หยินซือแล้ว ตอนนี้เขาไม่อยู่ในเมืองยวีซานแล้ว!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ภายในห้องโถง เสี่ยวหวังที่นั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการ โดยมีเหล่าขุนพลที่รอคอยอยู่สองข้าง.
ได้ยินเรื่องดังกล่าว เหล่าขุนพลทั้งสองที่ลุกโชนด้วยจิตใจที่ห้าวหาญพร้อมที่จะต่อสู้ ราวกับว่าต้องการนำทัพออกไปในทันที.
"จอมพล โปรดสั่งการ ให้บุกเมืองยวีซานด้วยเถอะ!"ขุนพลคนหนึ่งที่กล่าวออกมาในทันที.
"โปรดเติมเต็มความต้องการของพวกเราด้วย!"ขุนพลอีกคนที่เอ่ยออกมาในทันที.
ครึ่งปีที่ได้รับความอับอาย พวกเขาที่เป็นขุนพลของราชวงศ์ราชันย์เทียนไมต้องการนำกองกำลังใหญ่ออกไปกำราบ หากแต่โอกาสกลับมาถึงก่อน เวลาที่จะได้ล้างอาย.
"ฟู่ไสว่ โปรดสังการ!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่อุทานออกมาเสียงดัง.
เสี่ยวหวังที่เคาะไปที่โต๊ะบัญชาการเบา ๆ พร้อมกับขมวดคิ้วไปมา.
"รอก่อน ต้องรอบคอบกว่านี้!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ฟู่ไสว่ ยังต้องรออะไรอีกเล่า?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่แสดงท่าทางร้อนใจ.
"ส่งหน่วยสังเกตการณ์ออกไปอีกครั้ง!"เสี่ยวหวังที่กล่าวอย่างหนักแน่น.
หนึ่งเดือนหลังจากนั้น ที่ด้านหน้าห้องโถง.
ทุกคนที่กำลังรอคอย เสี่ยวหวังที่นั่งรออยู่บนโต๊ะบัญชาการ ที่ด้านหน้ามีชายในชุดผ้าฝ้ายยืนอยู่.
"เป็นอย่างไร?"เสี่ยวหวังสอบถาม.
"ผู้น้อยที่เฝ้าอยู่สามวันสามคืน มีคนในชุดดำสิบคนที่เดินทางออกมาจากประตูทิศใต้อย่างเงียบ ๆ ในเวลานั้นขณะที่พวกเขาออกมา ยังเผยตราบางอย่างอีกด้วย ทันทีที่คนเห็นตรา ทหารถึงกับคุกเข่า หากแต่ชายชุดดำคนหนึ่งห้ามไว้ จากนั้นพวกเขาก็ออกไปเงียบ ๆ !"ชายในชุดผ้าฝ่ายเป็นทหารสังเกตการณ์นั่นเอง.
"ออกไป ออกไปแล้วรึ?"เสี่ยวหวังที่ตื่นเต้นเล็กน้อย.
"เจ้าเห็นไหมว่าเขาเป็นใคร?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่สอบถามออกมาทันที.
"ไม่ ไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน!"ทหารสังเกตการณ์ที่กล่าวตอบ.
"ไม่สามารถมองเห็นได้เลยรึ?"เสี่ยวหวังที่กล่าวถามย้ำอีกครั้ง.
"ฟู่ไสว่ ใคร?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวสอบถามด้วยความสงสัย.
เหล่าขุนพลที่จดจ้องมองไปยังเสี่ยวหวังพร้อม ๆ กัน.
"ต้องเป็นสุ่ยจิง เป็นเขา เป็นเขาอย่างแน่นอน!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"สุ่ยจิง? บนป้อมปราการเองไม่ได้ปลดธงลงไม่ใช่รึ?"
"นั่นก็เพื่อให้พวกเราเห็น."เสี่ยวหวังแค่นเสียง.
"ทว่า ฟู่ไสว่ เป็นแผนการของสุ่ยจิง? เขาให้จ้าวโส่วเซี่ยงเดินทางไปก่อนอย่างงั้นรึ!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวสอบถามด้วยความสงสัย.
"จ้าวโส่วเซี่ยงไม่สามารถรับมือคนเดียวได้."
"หืม?"
"ในครั้งนี้ไม่ได้มีเพียงแค่ราชวงศ์ราชันย์หยินซือเท่านั้น ยังมีราชวงศ์ซือหลิงที่เข้ามาเกี่ยวข้อง เป็นหนึ่งราชวงศ์ที่ต้องการรุกชิงดินแดน เพียงแค่จ้าวโส่วเซี่ยงกับสองคู่ต่อสู้ ไม่มีทางรับมือได้แน่ หากสุ่ยจิงไม่ไป ต้าเจิ้งอีกหลายเมืองต้องตกไปอยู่ในมือของศัตรู หากอีกหลายเมืองตกอยู่ในมือศัตรู เมืองยวีซานก็เป็นไปไม่ได้ที่จะรักษาเอาไว้ได้ ดังนั้นสุ่ยจิงต้องออกไป!"เสี่ยวหวังที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
เหล่าขุนพลหลายคนแม้ว่าจะไม่เข้าใจกับสิ่งที่ได้ยิน แต่ก็ตระหนักได้ว่าคืออะไร ทุกคนที่คุกเข่าลงในทันที.
"โปรดทำตามความหวังของพวกเรา ยึดเมืองยวีซานด้วย!"เหล่าขุนพลที่กล่าวออกมาด้วยเสียงดังที่เต็มไปด้วยจิตใจที่ฮึกเหิม.
เสี่ยวหยวนเฟิงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ ท้ายที่สุดก็จะได้ล้างอายแล้ว สิบปี สิบปีที่ต้องรอคอยอย่างกล้ำกลืน ท้ายที่สุดก็ถึงเวลาลงมือสักทีทำให้จิตใจของเขาที่ลุกโชน.
"จัดเตรียมทัพให้พร้อม หลังจากนี้สองชั่วยาม พวกเราจะนำชุดสตรีไปคืนสุ่ยจิง พร้อมเข้าสู่สนามรบ ยืดเมืองพร้อมกับข้า!"เสียงของเสี่ยวหวังที่เต็มไปด้วยความอหังการ.
"เฮ้!!!!"
เสียงของเหล่าขุนพลมากมายที่เต็มไปด้วยความฮึกเหิมอย่างที่สุด.
..........
สิบวันหลังจากนั้น.
"ตูมมมมมมมมมมม!"
ประตูเมืองยวีซานที่ระเบิดเสียงดังสนั่น.
"ฆ่า!!!!"
ท้ายที่สุดทัพของราชวงศ์ราชันย์เทียนไมก็ทะลวงประตูเมืองยวีซานได้ในที่สุด ขณะที่พวกเขาบุกเข้าเมือง.
เมื่อเข้ามาในเมือง เรื่องแรกคือเข้ายึดสถานที่สำคัญ ๆ เอาไว้.
เสี่ยวหวังที่นำขุนพลอีกหลายคน บุกเข้าเมือง เพื่อที่จะยึดเมืองยวีซานเอาไว้ เสียงของทุกคนที่ดังสนั่นเต็มไปด้วยความฮึกเหิม.
"บัดซบ เมืองแห่งนี้ไม่มีสุ่ยจิง ไม่มีจ้าวโส่วเซี่ยง ยังยากที่จะโจมตี!"ขุนพลคนหนึ่งที่บ่นออกมาเสียงดัง.
"เพราะว่าขณะที่สุ่ยจิงจากไป เมืองแห่งนี้ก็ได้เตรียมการเอาไว้แล้ว!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"เมืองยวีซาน ท้ายที่สุดก็ยึดเมืองยวีซานได้!"เสี่ยวหวังที่สูดหายใจลึก พ่นลมหายใจเสียงดัง.
"สุ่ยจิง? สุ่ยจิงก็ไม่เท่าไหร่ เมื่อเขากลับมาเห็นธงของเมืองยวีซานเปลี่ยนไป จะทำหน้ายังไง?"
"ฮ่าฮ่าฮ่า...........!"เหล่าขุนพลที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.
ธงบัญชาการ? เสี่ยวหวังที่ดวงตาหดเกร็ง.
"ไม่ได้การ พวกเราตกอยู่ในกับดัก! รีบถอยเร็วเข้า!"เสี่ยวหวังที่ตื่นตกใจร้องออกมาเสียงดัง.
"ฟู่ไสว่ อะไรตกอยู่ในกับดัก?"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ฆ่า!!!"
ที่ด้านนอกเมืองได้ยินเสียงที่ดังลั่นน่าตื่นตกใจขึ้นมาในทันที.
"จอมพล ไม่ได้การแล้ว ประตูทั้งหมดตอนนี้ปรากฏค่ายกลขึ้นมา พวกเราไม่สามารถออกไปได้! ที่ด้านนอกกองกำลังใหญ่กำลังเคลื่อนเข้ามา."ทหารสังเกตการณ์ผู้หนึ่งที่ร้องออกมาด้วยความตื่นตกใจออกมา.
"จอมพล ไม่ได้การแล้ว ที่ปรากฏขึ้นที่ด้านนอกเมืองนั้น เป็นธงบัญชาการอักษร "จ้าว"!"ทหารสังเกตการณ์อีกคนที่ร้องออกมาเสียงดัง.
"จอมพล ไม่ได้การแล้ว ตำหนักเจ้าเมืองไม่สามารถเปิดได้มีค่ายกลปิดกั้นอยู่รวมทั้งป้อมปราการทุกแห่งด้วย พวกเราไม่สามารถขึ้นไปบนกำแพงประตูได้."
ข่าวร้ายที่ผุดขึ้นมาเรื่อย ๆ ทำให้ทุกคนตื่นตกใจขวัญเสียในทันที.
เสี่ยวหวังที่รู้ทันทีว่าตัวเองติดกับดักแล้ว กล่าวออกมาโดยไร้ซึ่งลังเล."ตามข้ามา!"
"โฮกกกกกก!"
กองกำลังของพวกเขาที่เร่งรีบเปลี่ยนขบวน ตรงไปยังตำหนักเจ้าเมืองพร้อมกับเสี่ยวหวังทันที ขณะที่จ้องมองไปยังเกาะลอยฟ้าที่มีตำหนักเจ้าเมืองลอยอยู่ เมื่อคลื่อนที่เข้าใกล้ ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่าจะปรากฏกองทัพขนาดใหญ่ขึ้นมาในทันที ซึ่งที่ด้านนอกเอง ทัพของจ้าวโส่วเซี่ยงที่บุกเข้ามา และยังมีด้านในที่ประกบทั้งหน้าและหลัง ทัพของเสี่ยวหวัง.
ค่ายกลบนเกาะลอยฟ้าที่ค่อย ๆ ถูกยกเลิก คนด้านนอกสามารถมองเห็นกลุ่มคนด้านในได้.
บนเกาะลอยฟ้าของตำหนักเจ้าเมืองนั้น เสี่ยวหวังที่เผยรอยยิ้มที่เศร้าสร้อยจดจ้องมองไปยังเกาะลอยฟ้า คนกลุ่มหนึ่งบนนั้น เสี่ยวหวังรู้ดี นี่นับว่าเป็นอะไรที่ร้ายกาจมาก เป็นแผนการที่ดุร้ายอย่างที่สุด หลอกได้แม้แต่ตัวเขาอย่างคาดไม่ถึง.
บนเกาะลอยฟ้า เซียนเซิงสุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมา และเหล่าขุนพลมากมายยืนอยู่ด้านหน้า และคาดไม่ถึงเลยว่าชายในชุดสีดำที่นำหน้าเดินออกมานั้นจะเป็นจงซาน.
จงซาน? แท้จริงแล้วเป็นจงซานอย่างงั้นรึ?
ทัพของสองฝั่งขวัญกำลังใจที่แตกต่างกันไปในทันที ทัพของเสี่ยวหวังเวลานี้ ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง ส่วนทัพของจงซานนั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ ชัยชนะหรือพ่ายแพ้ดูเหมือนว่าจะถูกตัดสินเรียบร้อยแล้ว.
"จากบนลงล่าง ทัพทั้งสองที่จดจ้องมองหน้ากันและกัน.
ทัพของทั้งสองข้างยังคงเงียบงันไม่ได้ลงมือ เพราะแม่ทัพของทั้งสองยังไม่สั่งการ จึงไม่ได้เข้าห้ำหั่นกันในเวลานี้.
เสี่ยวหวังที่จ้องมองไปยังจงซาน จงซานที่จ้องมองไปยังเสี่ยวหวัง กล่าวได้ว่าชีวิตของเสี่ยวหวังอยู่ในกำมือของจงซานแล้ว ช่างน่าเศร้านัก ที่ทั้งสองมีชะตาที่แตกต่างกัน สวรรค์ที่ได้ทำให้พวกเขาอยู่กันคนละข้าง.
แม้นว่าเสี่ยวหวังจะยอมรับจงซานมากกว่าเทียนเซียวจื่อ ความแข็งแกร่งของจงซานนั้นยากที่จะมีใครปฏิเสธได้ หากแต่ลึกลงไปในใจเขานั้น นานแล้ว เสี่ยวหวังเองก็ต้องการต่อกรกับจงซานเช่นกัน ต้องการที่จะโค่นจงซานให้พ่ายแพ้อย่างราบคาบ.
ในเวลาเดียวกัน!
"จงซาน!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เสี่ยวหวัง!"จงซานที่กล่าวตอบกลับ.
"เพื่อเอาชนะข้า เจ้าถึงกับยอมสละเมืองยวีซาน และแม้แต่เมืองอื่น ๆ อีก 21 เมืองเลยรึ?"เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา.
"หืม? เจ้าคิดอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถามออกไป.
"สุ่ยจิงไม่ได้ออกไปแนวหน้า จ้าวโส่วเซี่ยงที่ยกทัพกลับคืนมาอย่างคาดไม่ถึง ไม่ใช่ว่าที่รอบ ๆ นี้มีสองราชวงศ์ราชันย์เข้าโจมตีหรอกรึ?"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่เข้าใจเช่นกัน.
"สิบปี ต้าเจิ้งของข้านั้นมีคนที่มีความสามารถมากมาย สิบปีมานี้คิดว่าจะปล่อยเวลาให้เสียเปล่าไปอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เสี่ยวหวังที่ขมวดคิ้วไปมา ราวกับตระหนักอะไรบางอย่างได้.
"ราชวงศ์ราชันย์หยินซือ ห้าปีที่แล้วตกเป็นของข้าเรียบร้อยแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาตามจริง.
เสี่ยวหวังที่ดวงตาหดเกร็ง.
"เดิมที่นี่เป็นเพียงแค่การเล่นละคร แท้จริงแล้วจ้าวโส่วเซี่ยงไม่จำเป็นต้องออกไปแนวหน้าด้วยซ้ำ ส่วนการโจมตีของอีกราชวงศ์ราชันย์ซือหลิงนั้น เพียงแค่ราชวงศ์ราชันย์หยินซือก็เพียงพอแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นแผนการที่ดี เป็นแผนการที่ร้ายกานัก ข้าคาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย ฮ่าฮ่าฮ่า!"เสี่ยวหวังที่เต็มไปด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ อึ้งงันจนต้องหัวเราะออกมาเสียงดัง.
"สิบปีมานี้เมืองยวีซานเพียงแค่รอให้เจ้าบุกมาเท่านั้น!"จงซานที่สูดหายใจลึก.
เสี่ยวหวังที่ชำเลืองมองจงซาน แววตาตอนนี้ที่เผยท่าทางหวั่นเกรงออกมา ในเวลานี้ท้ายที่สุดก็รับรู้แล้วว่าจงซานน่าหวาดกลัวขนาดใหน สิบปี คาดไม่ถึงเลยว่าจะรอคอยได้นานขนาดนี้ รอให้เขาบุกมา? พวกเขาพร้อมตั้งนานแล้วอย่างงั้นรึ?
เสี่ยวหวังที่ถูกยั่วยุจนสูญเสียการใคร่ครวญอย่างงั้นรึ? ทุก ๆ คนที่เต็มไปด้วยอารมณ์มากมายหลากหลาย ทว่าดูเหมือนสุดท้ายแล้วคนที่ไม่สามารถเก็บความรู้สึกได้ในที่สุดจะกลายเป็นเขา.
ทว่าการเคลื่อนทัพของเสี่ยวหวังเองก็ถูกเร้าด้วยอารมณ์ด้วยเช่นกัน เป็นเขาที่ใช้อารมณ์ในที่สุด จงซานคาดไม่ถึงเลยว่าจะใช้เรื่องนี้เล่นงานเขาได้ ด้วยการส่งกระโปรงของสตรีเพื่อสร้างความอับอาย เพื่อให้เกิดความรุ่มร้อนใจ ขาดความยั้งคิดมากพอ จนทำให้ตัดสินใจผิดพลาดในครั้งนี้.
นี่คือการตัดสินใจผิดพลาด ที่ต้องทำให้เขาต้องพบความพ่ายแพ้.
กับผลของการตัดสินใจที่ผิดพลาดนี้! น่ากลัวนัก จงซานผู้นี้น่าเกรงขามจริง ๆ เป็นคู่ต่อสู้ที่ร้ายกาจที่สุด ในสนามรบนั้น เขาที่จัดการศัตรูด้วยการใช้จิตใจและความอดทน ในการล้มศัตรูในทุก ๆ ครั้ง คาดไม่ถึงเลยว่าจะเขาถูกเล่นงานกลับด้วยเรื่องเช่นนี้? น่าเกรงขามนัก! ในเวลานี้ ภายในใจของเสี่ยวหวังที่รู้สึกสั่นไหว ใช่แล้ว จงซานได้ฝังความหวาดกลัวนี้ให้กับศัตรูของเขาเอาไว้มากมายนับไม่ถ้วน.
เสี่ยวหวังที่เก็บกระบี่ พร้อมกับสูดหายใจยาว พร้อมกับเป่าปากเสียงดัง ราวกับว่าหมดพลังไร้ซึ่งจิตใจที่จะต่อสู้.
"ชนะคือราชา พ่ายแพ้คือโจรร้าย ข้าไม่ขอสู้ เพียงแต่โปรดปล่อยพี่น้อยของข้าไปด้วย!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาพร้อมกับชี้ไปยังขุนพลที่อยู่ด้านหลัง.
"จอมพล!!"
เหล่าขุนพลที่คุกเข่าลงด้วยท่าทางจริงจัง ดวงตาที่มีน้ำตาคลอ.
"ฟู่ไสว่ พวกเรายอมตาย! "เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่หนักแน่นจริงจัง.
"พวกเรายอมตาย!"
เหล่าขุนพลเองต่างก็เอ่ยออกมาอย่างพร้อมเพรียงเช่นกัน.
"หุบปาก!!"
เสี่ยวหวังที่กล่าวตะคอกเสียงดัง เหล่าขุนพลที่เงียบลง ทว่าดวงตาที่มีน้ำตาไหลออกมา.
เขาที่สั่งให้กองทัพหมดหยุดลงทันที เสี่ยวหวังที่จ้องมองไปยังจงซาน รอคอยให้จงซานตัดสินใจ.
จงซานที่จดจ้องมองเสี่ยวหวัง แววตาที่เผยท่าทางชื่นชม ก่อนที่จะโบกมือเบา ๆ .
ทัพของจ้าวโส่วเซี่ยงที่เปิดทางอย่างรวดเร็ว.
"เสี่ยวหยวนเฟิงรับคำสั่ง!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาเสียงดังฟังชัด.
"ฟู่ไส่ว!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่กล่าวเสียงสั่น น้ำตาที่ไหลเป็นทาง.
"เสี่ยวหยวนเฟิงนำทัพทั้งหมด ถอยกลับเมืองถูหลง!"เสี่ยวหวังที่กล่าวสั่นการด้วยเสียงที่หนักแน่น.
"ฟู่ไสว่!!"
"จอมพล!!"
เหล่าขุนพลที่ไม่ต้องการจากไป.
"นี่คือคำสั่งทหาร!"เสี่ยวหวังที่มองตาขวาง.
"น้อมรับคำสั่ง!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่ไม่ยินดีรับฟังแม้แต่น้อย เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยอย่างที่สุด.
เสี่ยวหยวนเฟิงที่ต้องรับหน้าที่เป็นคนปกป้องเมืองถูหลงต่อไป เพราะว่าหากสามารถปกป้องเมืองถูหลงเอาไว้ได้ บางทีอาจจะมีวันที่สามารถกลับมาช่วยฟู่ไสว่ได้.
ภายใต้คำสั่งทหาร กองทัพพวกเขาที่ถอยกำลังออกจากเมืองยวีซานช้า ๆ .
