Chapter 726 เจ้าไม่ใช่กู่เฉิงตง.
"ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ ปุถุชนรึ? เป็นปุถุชนแล้วมาจากโลกอื่นไม่ได้รึ? ปุถุชนอายุแปดสิบปีค่อยก้าวสู่เส้นทางผู้ฝึกตนรึ? ฮ่าฮ่าฮ่า กู่เฉิงตง เจ้าคำนวณทุกอย่างมาอย่างดี หากแต่ไม่รู้ว่าข้าปรากฏตัวในโลกใบนี้เมื่อตอนอายุ 25 ปีสินะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
"เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน เจ้าเป็นเพียงปุถุชนธรรมดา เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่กำลังโกรธเกรี้ยว.
"เจ้าบอกว่าไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ เจ้าได้วางแผนมานานจนมาถึงวันนี้ แล้วไม่คิดว่าข้าเองก็มีแผนการเอาไว้จวบจนถึงวันนี้บ้างรึ?"จงซานแค่นเสียงเย็นชา.
"เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"
"สิบปีที่แล้ว ขณะที่นวีชิงเฮวยได้ปล่อยแสงสีน้ำเงินเข้ามาในร่างกายของข้า ข้าเองก็ได้ทำการเตรียมการ ที่จะเผชิญหน้ากับเจ้าหลายวิธี แม้ว่ามันจะอันตรายบ้าง ทว่าตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ต้องลงมือด้วยซ้ำ ช่างน่าเสียดาย ไม่จำเป็นต้องใช้ เพราะว่าท้ายที่สุดแล้วเจ้าก็ไม่ใช่กู่เฉิงตง จะจัดการเจ้า ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีเสี่ยง ๆ อีกต่อไป!"จงซานแค่นเสียง.
"ข้าคือกู่เฉิงตง!"
"ร่างหลักคือกู่เฉิงตง ช่างน่าเสียดาย เจ้าไม่มีทางแทนกู่เฉิงตงได้ อย่างน้อยข้าก็เห็นว่ากู่เฉิงตงนั้นเหนือกว่าเจ้ามาก!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"แตกต่างอย่างไรกัน? ทำไมถึงข้าไม่ใช่ข้า?"
"บางทีร่างหลัก ที่เป็นกู่เฉิงตงได้ปิดบังเจ้าเอาไว้ด้วย."
"หืม?"
"ข้าขอถามหน่อย ทำไมตอนแรกกู่เฉิงตงถึงได้เลือกคนหกคนเอาไว้เพื่อให้เจ้าครอบครอง ทว่าไม่เลือกคนใดคนหนึ่งไปเลย? ทำไมต้องเตรียมเอาไว้ถึงหกคน?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
"เพราะต้องการหาคนที่เหมือนข้ามากที่สุดไงล่ะ!"
"ใช่ งั้นขอถามหน่อยทำไมต้องหาคนที่เหมือนกับกู่เฉิงตงที่สุดด้วย ไม่ใช่ว่าเจ้าจะกลืนกินคน ๆ นั้นทั้งหมดไม่ใช่รึ? เจ้าก็ควรจะเป็นเจ้า ไม่เห็นจำเป็นต้องหาคนที่เหมือนกับกู่เฉิงตงแม้แต่น้อย? ในเมื่อสุดท้ายแล้วคนที่จะควบคุมร่างก็คือเจ้า เจ้าคือเจ้า! ทำไมต้องคนหาคนที่เหมือนกู่เฉิงตงเพื่อกลืนกินกัน?"จงซานกล่าวหยัน.
"ทำไม? ทำไม?.......!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่ราวกับว่าไม่สามารถไขคำถามข้อนี้ได้.
"เพราะว่าเจ้าเป็นเพียงจิตสำนึกที่เหลืออยู่นั่นเอง เจ้าไม่ใช่กู่เฉิงตง เพราะว่าจิตสำนึกของเจ้าไม่สามารถทำอะไรได้ จึงต้องการคนที่เหมือนกู่เฉิงตง เจ้าเป็นเพียงแค่ความทรงจำของกู่เฉิงตง ไม่ใช่กู่เฉิงตง ไม่มีทางที่จะเป็นกู่เฉิงตงได้อีกตลอดกาล."จงซานกล่าวออกมาด้วยจิตสังหาร.
ได้ยินคำพูดของจงซาน จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่เปลี่ยนเป็นเงียบงันไปในทันที.
"เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้..........!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่เอ่ยออกมาไม่หยุด.
"เป็นไปไม่ได้? เอ้เฮ้ ข้าก็บอกเจ้าไปก่อนแล้วว่ากู่เฉิงตงกับเจ้าต่างกันโดยสิ้นเชิง!"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ต่างอย่างไร!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่เอ่ยออกมา.
"เกี่ยวกับเรื่องสกปรกที่เกิดขึ้นวันนี้ ข้าคิดว่าหากกู่เฉิงตงเป็นข้า กับความชั่วร้ายนี้ เจ้าจะเป็นอย่างไร ในเมื่อเจ้านั้นไม่ใช่กู่เฉิงตงที่ไร้ซึ่งความหาญกล้า กู่เฉิงตงผู้ที่แยกสวรรค์สะบั้นปฐพี ไม่เคยหวาดกลัวสิ่งใด หากแต่เจ้านั้นกลับไม่มีเจตจำนงของกู่เฉิงตงเลยแม้แต่น้อย "จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"เป็นไปไม่ได้ ทำไมข้าถึงได้เหลือเพียงแค่จิตสำนึก? ทำไมล่ะ?"จิตสำนึกกู่เฉิงตงที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
จงซานที่เงียบไปชั่วครู่ก่อนที่จะกล่าวออกมาเล็กน้อย."ข้าเพิ่งเข้าใจ ในท้ายที่สุดว่ากู่เฉิงตงนั้นมีเจตจำนงอะไรกันแน่ ข้าดูแคลนเขามากเกินไป เขาไม่ได้ต้องการฟื้นคืนชีพแต่อย่างใด ที่จริงเขาได้ทุ่มจิตใจที่จะแยกสวรรค์อย่างสุดกำลัง."
"ทำไม? ทำไมถึงได้ทิ้งข้าเอาไว้? ทำไม?"จิตสำนึกกู่เฉิงตงที่ไม่เข้าใจ.
"นั้นก็เพราะไม่สามารถทิ้งความสัมพันธ์เดิมไปเฉย ๆ ได้!"จงซานที่ถอนหายใจเล็กน้อย.
"หมายความว่าอย่างไร?"
"ความจริงกู่เฉิงตงเองก็เผื่อใจว่าตัวเองอาจจะล้มเหลวในการแยกสวรรค์ก็ได้ ดังนั้นเขาจึงได้เผื่อแผนการเอาไว้หากเขาล้มเหลว ร่างกายของเขาจะต้องตายสลายไปทั้งดวงวิญญาณ ทุกอย่างหายไปทั้งหมด ดังนั้นจึงได้ทิ้งเจ้าเอาไว้ เขาที่เตรียมคนที่เหมือนกับกู่เฉิงตงมากที่สุด ไม่ใช่เพื่อตนเองแม้แต่น้อย หากแต่เพื่อนวีชิงแฮวย เพื่อไม่ให้นวีชิงเฮวยต้องเจ็บปวดเพราะความเสียใจ!"จงซานที่กล่าวออกมา.
"เจ้าจะบอกว่าข้ามีอยู่เพื่อปลอบนวีชิงเฮวยอย่างงั้นรึ? ตัวตนของข้ามีไว้เพื่อเป็นสัญลักษณ์ของเขาอย่างงั้นรึ? เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่กล่าวคร่ำครวญ.
"แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไร? มีจุดอ่อนในแผนการเจ้ามากมาย เจ้าที่ไม่มีนิสัยเหมือนเดิม ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความทรงจำเท่านั้น หากเจ้ากลืนกินข้า ข้าจงซานก็เพียงแค่สูญเสียงความทรงจำเท่านั้น และก็มีความทรงจำของกู่เฉิงตงเพิ่มเข้ามา!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้!"จิตสำนึกกู่เฉิงตงที่ไม่สามารถยอมรับความจริงได้.
"เอาล่ะ เจ้าลองคิดดูว่าเพียงแค่ความทรงจำของกู่เฉิงตงนั้นมันทำอะไรได้กันแน่?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"ข้าก็คือกู่เฉิงตงอย่างแน่นอน!"จิตสำนึกที่ยังคงโต้เถียง.
"ข้าขอถามเจ้า หากว่ามีใครคนหนึ่งขาดหายไป เจ้าจะเป็นเช่นไร?"จงซานที่กล่าวออกไปด้วยรอยยิ้ม.
หลังจากใครคนหนึ่งหายไป แม้นว่าจงซานจะไม่รับรู้ความรู้สึกของพวกเขา ทว่าหากมีใครคนหนึ่งหายไป หัวใจของกู่เฉิงตงย่อมรับรู้ว่าอีกฝ่ายจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน.
"หลังจากคนหนึ่งหายไปอย่างงั้นรึ?"จิตสำนึกที่เหลือราวกับว่ากำลังครุ่นคิด.
"เกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อครั้งกำจัดแดนเทพพิสุทธิ์ไป เจ้าไม่รู้เลยรึ? ว่าเจ้าได้กล่าวอะไรออกมาบ้าง."จงซานที่กล่าวออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ.
"หลังจากคนหนึ่งหายไป ข้าคงคิดถึง ข้ามีเพียงแค่ความทรงจำที่มากมายนี้ เพราะว่าข้าคิดถึงเจ้า!"จิตสำนึกที่บ่นพึมพำออกมา.
"กู่เฉิงตงนั้นไม่มีใครสามารถแทนที่เขาได้ เขาไม่ได้ตาย เขายังมีชีวิตอยู่ในใจของทุกคน ทว่าเจ้า เป็นเพียงแค่ความทรงจำที่เหลืออยู่ เป็นเพียงผลึกความทรงจำ เป็นเพียงแค่สัญลักษณ์อย่างหนึ่งเท่านั้น!"จงซานที่ยังคงกล่าวจี้จุด.
กับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะเป็นจริงหรือเท็จ นี่คือโอกาสในการโจมตีแล้ว ในเวลานี้จิตสำนึกของกู่เฉิงตงเริ่มกังวล ฟุ้งซ่านไม่มั่นคง นี่คือโอกาสดีที่จะจัดการ.
จิตสำนึกที่เหลืออยู่ตอนนี้กำลังฟุ้งซ่าน ราวกับว่ากำลังขัดขืนต่อต้านคำพูดของจงซาน ทำไม ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? เขาไม่ใช่กู่เฉิงตงอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ไม่สนใจกับจิตสำนึกของกู่เฉิงตงอีกต่อไป ในเวลานี้ เขาไม่สามารถที่จะคุกคามเขาได้อีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เขาจะต้องทะลวงระดับสวรรค์แท้ และจัดการเขาไปก็เท่านั้น.
ร่างกายที่อ่อนนุ่ม กลิ่นหอมที่เย้ายวน กำลังกอดก่ายร่างของจงซาน ร่างทั้งสองที่มีสัมพันธ์ พลังหยินบริสุทธิ์ที่กำลังไหลเข้าสู่ร่างของจงซาน เป็นการช่วยหนุนการบำเพ็ญคู่.
ทะลวง ม่านพลังที่หนาของอาณาจักรพลังฝึกตน จงซานรับรู้ว่าเวลานี้เขากำลังทะลวงผ่านระดับแล้ว.
ในเวลาเดียวกันนี้ จงซานสัมผัสได้ถึงหยาดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาบนใบหน้าของเขา จากนั้นเสียงเบา ๆ ของร่างที่สวมใส่เสื้อผ้า.
จงซานที่ทะลวงผ่านพลังฝึกตน ก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้แล้ว ทำให้จงซานไม่สนใจที่จะตรวจสอบสิ่งอื่นใดต่อ.
"เปรี้ยง!!!"
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้า ปรากฏเมฆสายฟ้าพร้อมกับประกายแสงสายฟ้าดังกระหึ่ม.
สายฟ้าที่ส่องประกายแสงแปบ ๆ กระจายไปทั่ว เสียงดังสนั่นราวกับว่าทะลวงเข้าไปในจิตใจของทุกคน เป็นเสียงที่ไม่ธรรมดา ทุกคนที่อยู่ภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าตอนนี้ หัวใจเต็นไปมาไม่เป็นจังหวะ.
วิหารหมาป่า ตี้เสวียนชาที่เงยหน้ามองท้องฟ้า.
ภายในเมืองหลวง หวังคูที่เงยหน้ามองท้องฟ้า อี้เหยี่ยนที่เงยหน้ามองท้องฟ้า จงเทียนเองก็เงยหน้ามองท้องฟ้า หนี่ปู่ซา หยินโหลวหรี่ด้วยเช่นกัน.
ในเวลานี้ แทบจะทุกคนที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า พร้อมกับดวงตาหดเกร็ง.
สายฟ้าลั่น เสียงฟ้าร้องที่ดังสนั่นหวั่นไหว? เสียงดังที่ราวกับว่าทองฟ้ากำลังจะระเบิดออกมาจากกัน.
เมฆวาสนาบนท้องฟ้า มังกรทอง 19 เล็บทันใดนั้นก็เคลื่อนที่ไปมา พร้อมกับมังกรทองวาสนา 19 เล็บเริ่มคำรามออกมาในทันที.
"โฮกกกกกกกก!"
เสียงคำรามของมังกรไม่ใช่รู้สึกหวาดกลัว หากแต่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและยินดี เสียงของมังกร ที่กระจายไปทั่วสวนสวรรค์ลิงเซียว ทำให้ทุกคนต่างก็รู้สึกแปลกประหลาด ท้องฟ้าทั่วเมืองนั้น ถูกปกคลุมไปด้วยเสียงของมังกรที่ดังคำราม.
ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง ทุก ๆ เมืองในอาณัติต่างก็หยุดมือลง จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยท่าทางแปลกประหลาด.
ช่างน่าเศร้า หลาย ๆ เมืองที่อยู่ไกลเกินไป จึงไม่มีคนสามารถมองเห็นสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวได้ ทว่าภายในใจที่รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เสียงของมังกรที่ทำให้ทุกคนตื่นเต้นดีใจ.
ตื่นเต้นอย่างงั้นรึ?
"ฝ่าบาททะลวงผ่านระดับ ฝ่าบาทก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้แล้ว ฝ่าบาทได้ก้าวไปถึงเขตแดนสูงสุดของการเป็นมนุษย์แล้ว!"
เสียงของใครคนหนึ่งที่ตะโกนออกไปเสียงดัง น้ำเสียงของเขาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
ฝ่าบาทก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้? ก้าวไปถึงเขตแดนสุดท้ายของมนุษย์? ท้ายที่สุดก็ก้าวมาถึงเขตแดนสุดท้ายแล้ว.
กับข้อสรุปนี้ ทำให้ประชาชนทุกคนทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง เผยท่าทางประหลาดใจดีใจเป็นอย่างมาก.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!!"
ในเวลานี้ เสียงแซ่ซ้องสรรเสริญจงซานที่ดังกระหึ่มทั่วแผ่นดิน.
ประชาชนทุก ๆ คนทั่วแผ่นดินที่กล่าวทรงพระเจริญเสียงดังกึกก้อง.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!!"
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!!"
กับเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่อลังการ ราชวงศ์ราชันย์ต้าเจิ้ง ครอบครองแผ่นดินของทวีปศักดิ์สิทธิ์ 30% เสียงของประชาชนมากมายดังกึกก้องในทุก ๆ เมือง "ทรงพระเจริญ"เสียงแซ่ซ้องราชันย์ เสียงแสดงความยินดีต่อราชันย์ต้าเจิ้ง จงซานได้ทะลวงระดับแล้ว เต็มไปด้วยความยินดีทั่วแผ่นดิน.
เสียงที่ดังกึกก้องนี้ ทะลวงผ่านหมู่มวลเมฆา.
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ทะเลวาสนาและกรรมวาสนากำลังพลุ้งพล่าน.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!!"
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว เหล่าประชาชนมากมายต่างก็แสดงความเคารพ ฝ่าบาททะลวงพลังฝึกตนไปยังระดับสวรรค์แท้ ต้าเจิ้งได้ก้าวไปสู่อีกระดับแล้ว.
ที่ด้านหน้าห้องโถงลับนั้น เหล่าหวงโหวทุกคน ตี้เสวียนชา หวังคู หนี่ปู่ซา ต่างก็รอคอยจงซานอยู่ด้านนอกอย่างอดทน.
ทุกคนต่างก็รับรู้ดีว่าเวลานี้หมายความว่าอย่างไร ภายในใจของทุกคนที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.
บนท้องฟ้า เสียงสายฟ้าที่ดังกึกก้อง.
"เปรี้ยง!"
ท้องฟ้าที่แยกออกจากกัน ราวกับว่าสวรรค์กำลังแตกสลาย ไม่ ไม่ได้เกิดเป็นหลุมดำ ทว่าเป็นแสงของสายฟ้าสีม่วงที่กระจายออกไปรอบ ๆ ม่านสายฟ้ามากมายไร้ที่สุดสุดส่องประกายแสงวับวาว สว่างจ้า พลุ่งพล่านปิดผืนฟ้าเอาไว้.
"โฮกกกกกกก!"
มังกรทองวาสนา 19 เล็บคำราม มันที่ดูดซับสายฟ้ามากมายเอาไว้ เพื่อปกป้องสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
นี่คือทักษะ เทียน ของจงซานที่กำลังก่อตัว จงซานที่มีเทียนของตัวเอง ก่อนหน้านี้เขาใช้ทักษะทัณฑ์สวรรค์ผันแปรเท่านั้น ซึ่งไม่ใช่เทียนที่แท้จริง นี่คือเทียนของราชันย์ เทียนของราชา เทียนของต้าเจิ้ง.