Chapter 725 จงซานกลับแพ้เป็นชนะ.

ภพหยาง สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว คุกสวรรค์ต้าเจิ้ง ห้องขังลำดับที่หนึ่ง.

ภายในห้องขังสวรรค์นี้ เป็นห้องขังสำคัญ ที่คุมขังผู้ฝึกตนสวรรค์แท้ นวีชิงเฮวย! นับเป็นคนอันตรายที่สุดในคุกสวรรค์แห่งนี้.

ช่างน่าเสียดาย ในเวลานี้นวีชิงเฮวยที่ถูกผนึกพลังฝึกตนโดยตี้เสวียนชา ทำให้นางไม่ต่างจากปุถุชนธรรมดา นวีชิงเฮวยผู้งดงามเลอเลิศในปฐพี แม้นว่าจะเป็นเหมือนปุถุชนธรรมดาหากแต่ความงามของนางก็ละลายใจทุกคนได้ แม้นว่าจะมีระดับสวรรค์แท้มีจิตใจที่เข็มแข็งก็อดที่จะสั่นไหวไม่ได้เช่นกัน.

ในเวลานี้ ภายในคุกสวรรค์.

แม้นว่าจะผนึกพลังฝึกตนของนวีชิงเฮวยเอาไว้ จงซานก็เต็มไปด้วยความระมัดระวัง โดยที่คุมขังนางไว้ในห้องขังลำดับหนึ่ง และไม่ให้ผู้คนเข้าใกล้ภายในรัศมีร้อยจั้ง เกรงว่าความงามของนางจะสร้างปัญหาได้ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าความงามของนางนั้นน่าหวาดกลัวมาก.

ในวันนี้ นวีชิงเฮวยนั่งสมาธิอยู่เหมือนดั่งเช่นทุกวัน.

และทันใดนั้น นวีชิงเฮวยที่ขมวดคิ้วไปมา จดจ้องมองไปยังทิศหนึ่ง แววตาที่ดูซับซ้อน จากนั้น ดวงตาทั้งสองข้างที่หลับแน่น ร่างกายของนางที่แปรเปลี่ยนเป็นควันสีม่วงไปในทันที.

กล่าวตามจริงแล้วล่ะก็ พลังฝึกตนของนางที่ควรจะถูกผนึกเอาไว้ เป็นเหมือนดั่งเช่นปุถุชนธรรมดา ทว่าเมื่อสักครูนั้น รอบ ๆ ตัวนั้น มีอำนาจวิเศษที่แผ่ออกมาราว ๆ สามชุน แน่นอนว่ามันคือวิชาลับที่ปล่อยออกมาจากกายเนื้อของนาง.

ช่างเศร้า แม้นว่าจงซานจะเตรียมคุกลำดับหนึ่งเอาไว้ แต่เนื่องจากเหล่าองค์รักษ์อยู่ห่างออกไป ดังนั้นจึงไม่มีใครรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้น.

....

จงซานอยู่ในห้องลับแห่งหนึ่ง.

"ดูเหมือนว่าเจ้าจะคำนวณข้าเอาไว้แล้วด้วยอย่างงั้นรึ?"จิตสำนึกของจงซานที่เผยท่าทางตื่นตกใจ.

"อย่างน้อย ก่อนที่เจ้าจะตายข้าจะให้เจ้าได้รับรู้รายละเอียด เกี่ยวกับจิตสำนึกที่ข้ามอบให้กับนวีชิงเฮวย?"จิตสำนึกกู่เฉิงตงแค่นเสียงเย็นชา.

"ทำไมถึงได้นับข้าด้วย?"จงซานแค่นเสียงเย็นชา.

"เพราะว่าเจ้าเหมือนข้าไงล่ะ!"

"เหมือนเจ้ารึ?"จงซานแค่นเสียงเย็นชา.

"เจ้าและกู่เจิ้งอี้แตกต่างกันเล็กน้อย มีความรู้ที่กว้างขวาง อดทนใจเย็น เจ้าจึงได้เหมือนกับข้า!"กู่เฉิงตงที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"ฮ่าอ่าฮ่า เพราะว่าเหมือนเจ้า เลยเลือกข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางขุ่นเคือง.

"ใช่!"

จงซานที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก ทว่าก็ทำได้แค่ยับยั้งความโกรธเอาไว้ พยายามที่จะพูดคุยกับกู่เฉิงตงด้วยความใจเย็น ตอนนี้จงซานไม่สามารถขยับได้ การจะหวังให้ใครมาช่วยดูเหมือนว่าคงเป็นไปไม่ได้.

สิ่งที่น่าเศร้าที่สุด หนี่ปู่ซาและอาวุโสเทียนในเวลานี้ต่างก็อยู่ภพหยางทั้งหมด ที่ด้านนอกไม่มีใครรู้เรื่องที่เกิดขึ้น มีเพียงร่างแยกเงาของเขาที่รับรู้ ไม่มีทางที่จะส่งต่อข้อมูลไปยังภพหยางได้เลยในตอนนี้.

ดังนั้น ในเวลานี้มีแต่ต้องหาทางช่วยตัวเอง.

สุขุม ในเวลานี้จะต้องใจเย็นเข้าไว้ นี่เป็นจิตสำนึกของกู่เฉิงตงจริง ๆ รึ? ตามความจริง มันไม่ควรจะใช่สิ่งที่จะอยู่ภายในร่างกายได้เลย คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะเป็นอะไรที่แข็งแกร่ง.

"เจ้าคิดที่จะโต้เถียงไปมากับข้าเช่นนี้รึ? ใครจะทนได้คนแรกก็ยังบอกไม่ได้? หากข้าต้านเอาไว้หนึ่งเดือน?หนึ่งปี?ในเวลานั้น ผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าย่อมเข้ามา เมื่อถึงเวลานั้น กับแผนการของเจ้าคิดว่าจะเป็นไปตามที่หวังรึ? เจ้าเป็นเพียงแค่จิตสำนึกเท่านั้น."จงซานที่กล่าวเลียบเคียง.

"หนึ่งเดือน? ไม่จำเป็น อย่างน้อยเพียงสองวัน ข้าก็กลืนกินเจ้าได้แล้ว!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ไร้สาระ เจ้าคิดว่าเป็นเพียงแค่จิตสำนึกจะกลืนกินข้านะรึ? ลำพังที่เหลือเพียงจิตสำนึก?เป็นข้ากินเจ้า หรือว่าเจ้ากลืนกินข้า?"จงซานแค่นเสียงเหยียดหยัน.

"กลืนข้าอย่างงั้นรึ?"กู่เฉิงตงที่ถอนหายใจเล็กน้อย.

"ข้ารับรู้ว่าเจ้านับว่ามีความสามารถทีเดียว ทำให้ข้าประหลาดใจไม่น้อย รากเทวะของเจ้า คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตอย่างหนึ่งรึ? ไม่เคยเห็นมาก่อน เจ้าช่างหาญกล้านัก! เจ้าควรจะรู้แล้วว่าจิตสำนึกของข้าฟื้นมากว่า 80% แล้ว ที่จริงนั่นก็เพราะรากเทวะของเจ้า ไม่เช่นนั้น ข้ากลืนเจ้าไปหมดแล้วตอนนี้!"กู่เฉิงตงที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ปนไปด้วยความเกลียดชัง.

"ข้าคิดว่าเจ้าเป็นคนที่ประมาทเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!"

"ประมาทรึ? ข้าประมาทตรงใหนกัน!"จิตสำนึกกู่เฉิงตงที่เผยยิ้มออกมา.

"เจ้าไม่ประมาทรึ? ปัญหาใหญ่ที่สุดไม่ใช่ว่าเป็นการกลืนกินข้าหรอกรึ? หากเจ้าไม่ประมาท คงไม่มีทางกลืนกินข้าได้ตลอดไป!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ.

"มีใครบางคนกำลังช่วยข้า."กู่เฉิงตงกล่าว.

"ช่วยเจ้ารึ? ฮ่าฮ่าฮ่า ตลกน่า ภายในร่างของข้า แม้ว่าเจ้าจะเปลี่ยนเป็นข้า ทว่าเจ้าก็ไม่สามารถควบคุมร่างกายของเข้า แม้แต่ไม่รับรู้สัมผัสใด ๆ ของข้าได้เลย เจ้าอยู่ในร่างกายของข้า เหมือนกับอยู่อย่างโดดเดี่ยวในโลกใบนี้ ไม่รับรู้ไม่เห็นด้านนอกเลยแม้แต่น้อย! เจ้ายังคิดว่ามีคนช่วยเจ้าอยู่อย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวเหยียดหยัน.

"ข้าไม่จำเป็นต้องสัมผัสถึงหรือรับรู้ถึงเรื่องราวภายนอก!"กู่เฉิงตงที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.

จงซานที่ใช้คำพูดมากมายล่อลวงถึงครึ่งวัน ด้วยข่าวต่าง ๆ มากมาย ช่างน่าเศร้า ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่เป็นผลมากนัก ใครกันที่จะช่วยกู่เฉิงตง เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งสำคัญคือคือต้องหาทางออกจากสถานการณ์ที่ยากลำบากนี้ก่อน.

จงซานที่เงียบไปครู่หนึ่ง กู่เฉิงตงเองก็ด้วยเช่นกัน.

"เป็นไปได้ด้วยรึ?ที่คนเข้ามาในร่างกายของข้า แล้วจะใช้แทนที่จิตสำนึกของข้าได้?"จงซานที่สูดหายใจลึกสอบถามออกไป.

"ไม่ ข้าคิดว่านวีชิงเฮวยควรจะบอกเจ้าแล้วไม่ใช่รึ?"

"อะไร?"

"เจ้าเติบโต ข้าเติบโต เมื่อเจ้าก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้ จิตสำนึกของข้าก็จะมีพลังพอกลืนกินเจ้า ในเวลานั้นข้าก็จะสามารถกลืนกินเจ้าได้ทั้งหมด!"กู่เฉิงตงกล่าว.

"เป็นไปไม่ได้ ที่ข้าจะทะลวงระดับ? ฮ่าฮ่าอ่า ข้าทะลวงระดับอย่างงั้นรึ? ใครจะสามารถทำให้ข้าทะลวงระดับได้ ร่างกายของข้านั้น ไม่มีใครสามารถทำให้ทะลวงระดับได้ แล้วเจ้าไม่รู้เรื่องร่างกายของข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยยิ้มออกมา.

"พรสวรรค์ทางร่างกายเจ้านะรึ? ฮ่าฮ่าฮ่า ร่างกายของเจ้านับว่าน่าสนใจ ตอนนี้มาถึงราชันย์ขั้นสมบูรณ์แล้ว เพียงแค่มีร่างสถิตเทวะ ด้วยร่างกายของเจ้าก็จะทะลวงผ่านระดับไปได้ ข้ากล่าวถูกต้องไหม?"กู่เฉิงตงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

ได้ยินคำพูดของกู่เฉิงตงแล้ว จงซานที่ตื่นตระหนกขึ้นมาอีกครั้ง? กู่เฉิงตงรู้อย่างงั้นรึ?

"หมายความว่าอย่างไรกัน?"จงซานสอบถามออกมาด้วยความเย็นชา.

จงซานที่เฝ้าสอบถามกู่เฉิงตง ทันใดนั้นที่ด้านนอกก็มีใครบางคนที่เข้ามาจับร่างของเขาไว้ ค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าออก สัมผัสได้ถึงกลิ่นของสตรีคนหนึ่ง.

สตรีที่มาถอดเสื้อผ้าของจงซานออก ไม่นานหลังจากนั้น จงซานรับรู้ได้ว่าร่างกายของเขาที่เปลือยเปล่า.

จงซานที่รู้สึกร้อนใจขึ้นมาเช่นกัน ท้ายที่สุดก็เข้าใจความหมายของกู่เฉิงตงได้ เขาได้กล่าวว่ามีสตรีร่างสถิตเทวะก็สามารถช่วยทะลวงผ่านพลังฝึกตนของเขาได้ แล้วจะทำให้เขาทะลวงผ่านไปยังระดับสวรรค์แท้นั่นเอง.

ทว่าเขาในตอนนี้ คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีสตรีที่กำลังล่วงละเมิดเขาอยู่ เขาขยับไม่ได้ ความรู้สึกที่หนักอึ้งดูเหมือนว่าจะมากขึ้นและก็มากขึ้น แม้นจะได้รับความรู้สึกมาบ้าง หากแต่ไม่ได้ทำให้จงซานรู้สึกเพลิดเพลินแต่อย่างใด.

นั่นเพราะเมื่อทะลวงระดับ เขาก็จะต้องตกตายไป เป็นครั้งแรก คาดไม่ถึงเลยว่าจะเต็มไปด้วยความงงงวยอย่างคาดไม่ถึง ไม่คิดว่าจะทะลวงระดับอะไรเช่นนี้เป็นครั้งแรก จงซานที่เป็นชายอกสามศอก คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกสตรีขืนใจด้วยกำลัง เป็นความอับอายที่สุด ที่เขาไม่สามารถขัดขืนได้.

ภายในใจของจงซานที่พยามทำใจให้สงบ แม้นว่าจะเต็มไปด้วยความร้อนใจ เขาที่ต้องครุ่นคิดทำใจ จิตสำนึกของเขาจะถูกกู่เฉิงตงกลืนกินอย่างงั้นรึ? ร่างกายของเขาที่ไม่สามารถขยับได้ แม้แต่สัญชาติญาณก็ไม่ตอบสนอง.

ห้ามทะลวงผ่าน ห้ามยกระดับ!จงซานที่ได้แต่ภาวะนา.

ช่างน่าเศร้า ที่ทำได้แค่ภาวนาเท่านั้น กลิ่นอายที่น่าเกรงขามกำลังแผ่ไปรอบ ๆ ห้องลับ.

จงซานที่ไม่สามารถขัดขืนได้แม้แต่น้อย ราวกับว่าเวลานี้เขาไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย.

"เอ๊ะ? ทำไมเจ้าเงียบไป?"กู่เฉิงตงที่สอบถามออกไปในทันที.

ร่างกายที่เปลี่ยนไป หากแต่จิตสำนึกเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ความรู้สึกที่ขัดแย้งอย่างรุนแรง จงซานไม่คิดเลยว่ามันจะเกิดขึ้นกับเขา.

"ข้ารู้ นับตั้งแต่เริ่มแล้ว ตอนนี้สำเร็จแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ระดับสวรรค์แท้ ตอนนี้กำลังสำเร็จระดับสวรรค์แท้แล้ว!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจ.

จงซานไม่ได้วาดหวังที่จะให้สตรีด้านนอกนั้นช่วย หากแต่เขตแดนระดับพลังของเขาตอนนี้ ได้มาถึงประตูพร้อมทะลวงผ่านขั้นไปแล้วจริง ๆ !

"ระดับสวรรค์แท้? ระดับสวรรค์แท้แล้วอย่างไร? เจ้าคิดว่าสามารถกลืนกินข้าได้อย่างงั้นึ? เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน."จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยความรังเกียจ.

"เป็นไปไม่ได้อย่างงั้นรึ? ข้ากู่เฉิงตง ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้!"กู่เฉิงตงที่กล่าวเหยียดหยัน.

"เจ้าแข็งแกร่งอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ว่าข้ารึที่แข็งแกร่ง? ระดับสวรรค์แท้ ข้านั้นแข็งแกร่งกว่าสิบเท่า! ใครจะชนะข้าได้ ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่รู้ตัว!"จงซานที่กล่าวยืนกราน.

"ฮ่าฮ่าอ่า ข้ารู้ ข้ารู้ว่าเจ้าแข็งแกร่ง แข็งแกร่งแล้วอย่างไร น่าสงสาร จะแข็งแกร่งสักเท่าไหร่? หลังจากนี้ไม่ใช่ว่าเป็นข้าหรอกรึ? ข้านั้นน่าเกรงขามกว่าเจ้า!"จิตสำนึกกู่เฉิงตงแค่นเสียง.

"เป็นไปไม่ได้ เจ้าแค่เข้ามาอาศัยในร่างของข้าชั่วคราวเท่านั้น จะมีพลังได้อย่างไร?"จงซานที่กล่าวอย่างมั่นใจ.

"เพราะว่าข้านั้นได้อาศัยอยู่ที่จุดเสิ่นถิงของเจ้าไงล่ะ!"กู่เฉิงตงที่กล่าวอย่างมั่นใจ.

[จุดเสินถิง 神庭穴 จุดฝังเข็มบนเส้นกึ่งกลางศีรษะแนวหน้าหลัง อยู่เหนือแนวชายผมขอบหน้าผาก]

"แล้วอย่างไร?"

"ระดับสวรรค์แท้?เมื่อก้าวถึงระดับสวรรค์แท้ สวรรค์ก็จะประทานกรรมวาสนามากมายให้คนผู้นั้น และกรรมวาสนาดังกล่าวนั้นก็จะถูกดูดเข้ามาที่จุดเสิ่นถิง ข้าก็จะทำการดูดซับกรรมวาสนาทั้งหมดไป แล้วเจ้าจะมีอะไรเทียบข้าได้?"กู่เฉิงตงที่หัวเราะด้วยความมั่นใจ.

กรรมวาสนามากมายอย่างงั้นรึ? ภายในใจของจงซานที่รู้สึกจริงจังขึ้นมา ทันใดนั้นก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่เกาะหงส์เพลิง คราวนั้นเสวียนหยวนก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้ สวรรค์ได้ประทานกรรมวาสนามาให้ ช่างน่าเสียดาย เสวียนหยวนนั้นได้มอบมันให้เป็นของขวัญจงซาน และในคราวนั้นทำให้พลังฝึกตนของจงซานเพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่งเลยทีเดียว.

กรรมวาสนามากมายอย่างงั้นรึ? กรรมวาสนา? ภายในใจของจงซานที่รู้สึกขุ่นเคือง ทว่าหลังจากนั้นจงซานที่เปลี่ยนเป็นนิ่งงัน ความโกรธคราวแรกเปลี่ยนเป็นความแปลกประหลาด.

"เจ้าบอกว่าเมื่อก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้ สวรรค์จะมอบกรรมวาสนามากมายมาให้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไปอีกครั้ง.

"ไม่ใช่ว่าเจ้าดูดซับมันมาก่อนแล้วหรอกรึ? ที่เกาะหงส์เพลิง เสวียนหยวนได้มอบมันให้กับเจ้า?"กู่เฉิงตงแค่นเสียง.

"เจ้ารับรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?"จงซานที่กล่าวด้วยความประหลาดใจ.

"เรื่องของเจ้า แน่นอนว่าข้าย่อมต้องสืบมาทั้งหมด!"กู่เฉิงตงที่กล่าวอย่างมั่นใจ.

"ทว่า ทำไมสวรรค์จะต้องประทานกรรมวาสนามากมายให้ด้วย?"จงซานที่ลองถามตรวจสอบ.

"นั่นเพราะว่ามันเป็นของขวัญขอบคุณ ตราบเท่าที่เจ้าเป็นคนของโลกใบเล็ก เมื่อก้าวถึงระดับสวรรค์แท้ก็ย่อมได้กรรมวาสนามา มีปัญหาอะไร?"กู่เฉิงตงที่ราวกับพบว่าเกิดอะไรบางอย่างที่ไม่ดีนักขึ้น.

"เจ้ากำลังจะบอกว่า มีเพียงแค่คนในโลกใบเล็ก สวรรค์ถึงจะมอบกรรมวาสนาให้อย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถามออกมาอีกครั้ง.

"ใช่! มีปัญหาอะไร?"กู่เฉิงตงที่เริ่มรับรู้ท่าทางของจงซานที่ผิดแปลกออกไป.

ได้ยินการยืนยันจากจิตสำนึกกู่เฉิงตง ภายในใจจงซานที่รู้สึกผ่อนคลายขึ้น ก่อนที่จะปรากฏความดีใจหากแต่ไม่ได้กล่าวออกมา.

"อย่างไร?"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่กำลังร้อนรนขึ้น.

"กู่เฉิงตง เจ้านับว่าเป็นคนที่ร้ายกาจนัก ช่างน่าเสียดาย แผนการของเจ้านั้นก็มีจุดอ่อน เป็นจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดด้วย."จงซานที่กล่าวยืนยัน.

"แผนการข้ามีจุดอ่อนอย่างงั้นรึ?"

"ใช่แล้วจุดอ่อนเกี่ยวกับภูมิหลังของข้ายังไงล่ะ!"จงซานที่กล่าวยืนยันหนักแน่น.

"ภูมิหลัง?"

"ข้าขอถามเจ้า เจ้ามีข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่เกิดของข้าอย่างงั้นรึ? เจ้ารู้รึว่าบิดามารดาของข้ามีนามว่าอะไร?"

ได้ยินคำพูดของจงซาน จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่สั่นสะท้าน.

"เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้แน่นอน ในครั้งนั้นเจ้าเป็นเพียงปุถุชน เป็นคนธรรมดา และเจ้ากำลังจะถึงจุดสิ้นสุดของอายุขัย แปดสิบปีที่เจ้าค้นหาโอกาสเป็นผู้ฝึกตน มันเป็นไปไม่ได้!"จิตสำนึกของกู่เฉิงตงที่กำลังตื่นตกใจอย่างรุนแรง.

"ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ ปุถุชนรึ? เป็นปุถุชนแล้วมาจากโลกอื่นไม่ได้รึ? ปุถุชนอายุแปดสิบปีค่อยก้าวสู่เส้นทางผู้ฝึกตนรึ? ฮ่าฮ่าฮ่า กู่เฉิงตง เจ้าคำนวณทุกอย่างมาอย่างดี หากแต่ไม่รู้ว่าข้าปรากฏตัวในโลกใบนี้เมื่อตอนอายุ 25 ปีสินะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"