Chapter 716 อสุรกายชราในยอดเขาเทียนเซี่ย.
ย้อนกลับไปอีกครึ่งเดือนที่แล้ว ราชวงศ์สวรรค์ ภายในห้องอักษรของกู่เจิ้งอี้.
"ฝ่าบาทโปรดออกคำสั่งถอยกำลัง บนยอดเขาเทียนเซี่ยนั้นเป็นสุสานบรรพชนของกระหม่อม ไม่สามารถเข้าไปล่วงเกินได้!"อาวุโสเทียนที่คุกเข่าลงด้วยความเคารพ.
"อาวุโสเทียนท่านทำอะไร?"กู่เจิ้งอี้ที่เร่งรีบกล่าวห้ามอาวุโสเทียนในทันที.
"ฝ่าบาท เมื่อต้าหยงเปิดราชวงศ์นั้น ฝ่าบาทได้รับปากผู้น้อยแล้ว ว่าจะเติมเต็มความปรารถนาของผู้น้อย ก่อนหน้านี้กู่เฉิงตงที่ได้ตกตายไปเอง ก็ได้รับปากหม่อมฉันจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้ และเรื่องที่ผู้น้อยร้องขอก็คือการรักษาหลุมศพบรรพชน ขอให้ฝ่าบาทรับปากกระทำตามคำสัญญาของกระหม่อมด้วย!"อาวุโสเทียนที่ร้องขอไม่ยอมลุก.
กู่เจิ้งอี้ที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย ราวกับว่า กำลังรู้สึกลังเล.
ซือหม่าเขอที่แค่นเสียงเย็นชา "ถอนกำลังอย่างงั้นรึ? สถานการณ์บนเทือกเขาเทียนเซี่ยนั่น ทั้งสองราชวงศ์ต่างก็ได้ตั้งทัพประจำการแล้ว แค่ฟังคำพูดเจ้าจะให้ถอนทัพอย่างงั้นรึ? สุสานบรรพชนแล้วอย่างไร รอให้ต้าหยงยึดครองเทือกเขานั่นได้ ค่อยประทานให้เจ้าก็ยังได้ เจ้าเพียงแค่ต้องการแสดงความกตัญญูเท่านั้นไม่ใช่รึไง."
ได้ยินคำพูดของซือหม่าเขอ อาวุโสเทียนที่กล่าวออกมาด้วยความอับอายและห่อเหี่ยวใจที่สุด "รอให้สงครามจบแล้วมอบให้ข้ารึ?เจ้าต้องการใด้ดวงวิญญาณบรรพชนข้าสาปแช่งเจ้ารึอย่างไร?"
"ดวงวิญญาณบรรพชนอย่างงั้นรึ? เมื่อตายไปก็ต้องไปภพหยิน หรือดวงวิญญาณแตกกระจาย ดวงวิญญาณอะไร? เศษเสี้ยวของพลังฟ้าดินรึอย่างไร!"ซือหม่าเขอที่กล่าวเหยียดหยัน.
"เจ้า..............!"อาวุโสเทียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง.
ซือหม่าเขอที่แค่นเสียงไม่ใส่ใจอีกต่อไป.
"อาวุโสเทียน สงครามที่เทือกเขาเทียนเซี่ยนั้น นับเป็นเรื่องที่สำคัญ เมื่อพวกเรายึดเทือกเขาเทียนเซี่ยแล้ว ข้าจะมอบสถานที่นั่นเป็นของท่าน ตลอดไป!"กู่เจิ้งอี้กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ฝ่าบาท!"อาวุโสเทียนที่โอดครวญออกมาทันที.
"ข้าได้ตัดสินใจแล้ว!"กู่เจิ้งอี้ที่กล่าวด้วยใบหน้าหนักแน่น.
อาวุโสเทียนจดจ้องมองกู่เจิ้งอี้ด้วยความผิดหวังอย่างที่สุด เขาที่หมดอาลัยตายอยากเดินค้ำไม้เท้าออกจากห้องอักษรช้า ๆ .
อาวุโสเทียนที่จากไป ซือหม่าเขอที่เผยยิ้มดูแคลน.
"เฮ้อ!"กู่เจิ้งอี้ที่ถอนหายใจเบา ๆ .
"โปรดวางใจ ผู้ใต้บังคับบัญชาของข้า เซียนปฐพีสี่คนที่คอยช่วยเจ้า สองคนช่วยยึดต้าเจิ้ง สองคนช่วยต้านต้าฉิน! รับรองปลอดภัยหายกังวล!"ซือหม่าเขอที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
"หวังจะเป็นเช่นนั้น!"กู่เจิ้งอี้ที่ขมวดคิ้วไปมา.
เพราว่ากู่เจิ้งอี้สังหรณ์ใจไม่ดีนัก ความรู้สึกที่ไม่เป็นไปตามที่ตัวเองต้องการ ต้าฉินและต้าสุ่ยที่ควรจะเคลื่อนทัพเพื่อแบ่งแยกต้าเจิ้ง กลับกลายเป็นว่าต้าสุ่ยไม่เคลื่อนไหว ส่วนต้าฉินกลับเคลื่อนทัพมาบุกเขา นี่เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ ที่สถานการณ์ต่าง ๆ กู่เจิ้งอี้ไม่สามารถควบคุมได้ ในเวลานี้เขายังทำให้อาวุโสเทียนผิดหวังจนตาน้ำซึมอีกด้วย.
ภายในใจของกู่เจิ้งอี้ที่รู้สึกไม่ดี มากขึ้นและก็มากขึ้น.
อาวุโสเทียนที่ออกไปจากห้องโถง เขาที่เร่งรีบบินตรงไปยังเทือกเขาเทียนเซี่ยในทันที.
เขาที่ออกมาจากเมืองหลวง พร้อมกับหันหน้าไปมองเมืองหลวงของราชวงศ์สวรรค์ต้าหยงอีกครั้ง ภายในใจที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าอย่างที่สุด เขาที่ภัคดีต่อต้าหยง แต่ท้ายที่สุดก็ไม่แม้แต่ปกป้องสุสานบรรพชนของเขาอย่างงั้นรึ? ในอดีตนั้นกู่เฉิงตงได้ใช้เหตุผลนี้ ทำให้เขามอบความเคารพให้ ตอนนี้แล้วอย่างไรล่ะ?
เพราะว่าตอนนี้มีกลุ่มคนแปลกหน้าที่มาเยือน ตัวเขาที่มีระดับสวรรค์แท้ขั้นที่สองจึงไม่ให้ค่าเขาเลยอย่างงั้นรึ?
"ชิ!"อาวุโสเทียนที่แค่นเสียงเย็นชา พุ่งตรงไปยังยอดเขาเทียนเซี่ย.
อาวุโสเทียนที่เร่งรีบเดินทางมายังเทือกเขาเทียนเซี่ย สงครามก็ได้เริ่มขึ้นเรียบร้อยแล้ว.
เสียงการต่อสู้ที่ดังสนั่นโถมขึ้นท้องฟ้า โลหิตที่ไหลอาบทั่วผืนดิน จิตสังหารที่อบอวลไปทั่วพื้นที่บริเวณ.
อีกฝั่งหนึ่งไม่ไกลออกไป เซียนปฐพีที่ใช้กระบี่ฟาดฟันลงไปยังสุสานบรรพชน บนเทือกเขาเทียนเซี่ย.
"บรรพชน!!"
อาวุโสเทียนที่ครวญครางร้องโหยหวนออกมา.
"ลูกหลานอกตัญญูนัก!!"
อาวุโสเทียนที่คร่ำครวญโหยหวน ทว่าเพียงแค่โอดครวญนั้นไม่สามารถหยุดกองทัพได้.
เซียนปฐพีที่ฟาดฟันลงไปบนยอดเขาเทียนเซี่ย หากแต่ถูกอำนาจวิเศษกระแทกลอยโด่งออกมา.
อาวุโสเทียนรับรู้ว่ายอดเขาเทียนเซี่ยนั้นร้ายกาจขนาดใหน ทว่าสุสานบรรพชนนั้นไม่มีทางที่จะปล่อยให้ใครดูแคลนได้แน่! นอกจากนี้โลหิตที่ชโลมไปทั่วหุบเขาไม่หยุดหย่อนนี้ ก็ไม่ได้ดูแคลนน้อยไปกว่าเซียนปฐพีที่พยายามทำลายเทือกเขาเลย อาวุโสเทียนที่โกรธเกรี้ยวขุ่นเคืองกับโลหิตอาบไปทั่วเทือกเขาเทียนเซี่ย.
เพราะว่าด้วยคำสั่งสอนของบรรพชนที่ถูกส่งต่อกันมา ไม่สามารถทำให้โลหิตจากสงครามทำให้เทือกเขาเทียนเซี่ยสกปรกได้ ทว่าตอนนี้โลหิตที่ไหลอาบไปทั่วเทือกเขาเทียนเซี่ย ลูกหลานเช่นเขาอกตัญญูยิ่งนัก.
อาวุโสเทียนที่โศกเศร้าอย่างที่สุด ในเวลานี้ ครุ่นคิดเรื่องต่าง ๆ มากมาย เขาจะหยุดสงครามครั้งนี้ได้อย่างไร จะหยุดมันได้อย่างไร?
แน่นอนว่ากองทัพทั้งหมดไม่มีทางฟังเขาอย่างแน่นอน ทว่าตราบเท่าที่ผู้บัญชาการตายไป บางทีสงครามอาจจะหยุดได้.
ผู้บัญชาการอย่างงั้นรึ? ต้องสังหารจ้าวโส่วเซี่ยงอย่างงั้นรึ?
อาวุโสเทียนที่หันหน้าออกไป ที่ไกลออกไปของทัพต้าเจิ้งนั้น มีคนสองคนที่ทำให้เขาต้องดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
หนึ่งคือหนี่ปู่ซา และอีกหนึ่งคนคือจื่อจุ้นเผ่าพยัคฆ์ หยินโหลวหรี่?ไม่ใช่ว่ากู่เฉิงตงส่งเขาไปยังภพหยินแล้วหรอกรึ? แล้วเขาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ได้อย่างไร? และยังอยู่ฝังของต้าเจิ้งด้วยอย่างงั้นรึ?
การจะสังหารจ้าวโส่วเซี่ยงคงเป็นไปไม่ได้แล้ว.
อาวุโสเทียนที่จ้องมองไปยังหวนถูหลงในทันที.
อาวุโสเทียนที่หันหน้ามามองหวนถูหลง อาวุโสเทียนที่หรี่ตาเล็กลง คิดถึงกู่เจิ้งอี้ที่ทำให้เขาผิดหวัง คิดถึงต้าหยงที่ดูแคลนตัวเอง.
อาวุโสเทียนที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้าบนสนามรบในทันที.
อาวุโสเทียนที่บินขึ้นไป หยินโหลวหรี่เองก็บินขึ้นไปเช่นเดียวกัน.
ทั้งสองที่เข้ามาใกล้การต่อสู้ของพวกเขา จ้าวโส่วเซี่ยงและหวนถูหลงที่หยุดชะงักเล็กน้อย.
"อาวุโสเทียน เจ้าเข้ามาทำไม?"หวนถูหลงที่เอ่ยออกไปไม่ได้มองอาวุโสเทียนด้วยซ้ำ.
หวนถูหลงและอาวุโสเทียนที่จ้องมองไปด้วยหน้า เป็นหยินโหลวหรี่และจ้าวโส่วเซี่ยง.
สายตาของหวนถูหลงที่ลุกโชนด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้.
"สว๊วปปป!"
ไม้เท้าของอาวุโสเทียนทะลวงเข้าไปยังหน้าอกของหวนถูหลงในทันที อาวุโสเทียนลอบโจมตีหวนถูหลงจากด้านหลังนั่นเอง.
หยินโหลวหรี่ที่ตกตะลึงจดจ้องด้วยความงงงวยจ้องมองไปมากับจ้าวโส่วเซี่ยงด้วยสายตาสับสน หวนถูหลงผู้องอาจ กลับถูกอาวุโสเทียนลอบโจมตีใช้ไม้เท้าทะลวงอก แววตาไม่อยากเชื่อกับเรื่องที่ไม่อาจเป็นไปได้นี้ เป็นไปได้อย่างไร?
หวนถูหลงที่ตอบโต้ฟาดฝ่ามือไปยังอาวุโสเทียน.
"ตูมมมมมมมมม!"
ฝ่ามือของคนทั้งสองปะทะกัน อาวุโสเทียนที่ลอยห่างออกมาหลายร้อยจั้ง หากแต่หวนถูหลงในเวลานี้ได้รับบาดเจ็บหนัก.
"ซูมมมมม!"ปราณหอกของจ้าวโส่วเซี่ยงพุ่งทะลวงไปยังศีรษะของหวนถูหลงทันที.
จ้าวโส่วเซี่ยงที่เป็นแม่ทัพผู้ห้าวหาญ เหยียดหยันการลอบโจมตี ทว่านี่คือสนามรบ ทุกคนที่ก้าวเข้ามาก็ต้องพร้อมที่จะตกตายไป ไม่มีคำว่ากฎเกณฑ์ ผู้รอดชีวิตเท่านั้นคือผู้มีชัยชนะ ในเมื่อหวนถูหลงโชคร้าย จะต้องตาย เขาย่อมไม่ทิ้งโอกาสของแสงแห่งชัยชนะที่ปรากฏขึ้นได้.
หวนถูหลงย่อมไม่คิดว่าตัวเองต้องมาตายเช่นนี้แน่นอน.
ปราณหอกของจ้าวโส่วเซี่ยงที่ตัดศีรษะของหวนถูหลง สนามรบเปลี่ยนเป็นเงียบงันในทันที.
ผู้บัญชาการตายอย่างงั้นึ? แม่ทัพใหญ่ตกตายแล้ว? ทุกคนที่ไม่อยากเชื่อกับภาพที่เห็นเลยแม้แต่น้อย.
"หวนถูหลงตกตายไปแล้ว ยังไม่หยุดสู้อีกรึ? จะยอมแพ้หรือยอมตาย!"จ้าวโส่วเซี่ยงตะโกนออกไปเสียงดัง พร้อมกับยกศีรษะของหวนถูหลงขึ้น.
"ยอมแพ้แล้วจะไม่ตาย!!!"
"ยอมแพ้แล้วจะไม่ตาย!!!"
ทัพของต้าเจิ้งที่ส่งเสียงดังออกไปด้วยเช่นกัน.
ก่อนหน้านี้ ทัพของต้าเจิ้งที่เหนือกว่า ตอนนี้หวนถูหลงตายไป สถานการณ์ยิ่งเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม.
เหล่าทหารของต้าหยงตัดสินใจหนีในทันที ทหารต้าเจิ้งที่ไล่สังหารทันทีเช่นกัน.
"ฆ่า!!"
การไล่ล่าสังหารฝ่ายเดียวเปิดฉากขึ้นในทันที.
"สารเลว!!"
อาวุโสที่ลงมือต่อในทันที เซียนปฐพีคนที่ทำลายยอดเขาเทียนเซียที่ลอยโด่งออกมาก่อนหน้านี้ ทว่ายังไม่ต้องลงมือด้วยซ้ำ เซียนปฐพีคนดังกล่าวก็ร้องออกมาเสียงดัง.
"เหล่าป้า มาช่วยข้าเร็วเข้า!"เซียนปฐพีที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ก่อนหน้านี้ เซียนปฐพีคนดังกล่าวถูกดีดลอยโด่งออกมา และในเวลาเดียวกันก็ปรากฏแสงสีแดงที่พุ่งเข้าไปในร่างของเขา เรื่องที่น่าขนหัวลุกก็ปรากฏขึ้นทำให้เขาต้องร้องโอดโอย.
และในเวลาเดียวกัน บนพื้นดิน โลหิตมากมายที่ชโลมผืนแผ่นดิน ทว่าในเวลานั้นยอดเขาเทียนเซี่ยกลับดูดซับหายไปทั้งหมด.
นี่เป็นการกระทำของยอดเขาเทียนเซี่ยอย่างงั้นรึ? ทุกคนที่ตื่นตระหนกตกใจขึ้นมาในทันที.
"ข้าถูกคำสาป เหล่าป้า ช่วยข้าด้วย!"เซียนปฐพีคนดังกล่าวที่ร้องออกมาเสียงดัง.
"ทำอย่างไร? โลหิตท่วมร่างของเจ้าแล้ว? ผิวของเจ้า มันกำลังละลายอย่างงั้นรึ?"เซียนปฐพีเหล่าป้าที่อุทานด้วยความตกใจ.
"มันเป็นคำสาป ทำลายภูเขานั่นเร็วเข้า เร็ว เร็วเข้า!"เซียนปฐพีคนดังกล่าวร้องโอดครวญเสียงดัง.
อีกครั้ง ปราณกระบี่ขนาดหมื่นจั้งที่ยืดยาวออกไป ฟาดฟันลงไปบนเทือกเขาดังกล่าวเสียงดังสนั่น เซียนอีกคนก็โจมตีลงไปด้วยเช่นกัน พลังที่ฉีกอากาศ เกิดระเบิดสร้างหลุมดำขนาดใหญ่ ขึ้นบนเทือกเขาเทียนเซี่ย.
"ตูมมมมมมมมมมม!"
เกิดระเบิดดังสนั่น ท้องฟ้าที่สั่นไหวไปมา.
พื้นที่รอบภูเขาที่พังทลายลง แผ่นดินที่สั่นไหวไปมา เหล่าทหารมากมายที่หนีตายกันจ้าระหวั่น.
ทว่าบนยอดเขาที่สั่นไหวไปมาแต่สุดท้ายก็กลับมาเป็นปรกติ บนยอดเขาปรากฏแสงสีแดงที่พุ่งออกมาทันทีเช่นกัน.
แสงสีแดงที่เหมือนกับโลหิตอาบไปทั่วร่าง.
"ข้าถูกคำสาป ข้าเองก็ถูกคำสาบ!"เซียนปฐพีเหล่าป้าที่ร้องโอดโอยเสียงดัง.
"ครืนนนนนนนน!"
บนยอดเขาเทียนเซี่ยค่อย ๆ ปรากฏแผ่นดินเลื่อนแยกออกเป็นสองส่วน จากนั้นก็ปรากฏตำหนักขนาดใหญ่ค่อย ๆ ผุดขึ้นมาจากด้านล่างช้า ๆ ตำหนักดังกล่าวนั้นปลดปล่อยแสงสีทองสว่างจ้า ราวกับดวงตะวันที่สาดแสงจ้าจนแสบตาไปหมด.
"นี่มันอะไรกัน?"หนี่ปู่ซาและคนอื่นที่ขมวดคิ้วไปมา.
กับแสงสีทองมากมายที่ผุดออกมานั้นได้ทำให้ทหารทุกคนต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่ในทันที.
เซียนปฐพีที่ขวัญผวาเมื่อมองเห็นประกายแสงสีทองที่สว่างจ้าเป็นอย่างมาก บนยอดเขาที่อยู่ไกลออกไปนั้น เทียนจี้จื่อที่คอยจับตามองอยู่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น กุมกระบี่ยาวของเขาแน่นด้วยความคาดหวัง.
ตำหนักที่มีแสงสีทองปกคลุมนั้น อาวุโสเทียนที่บินเข้ามาใกล้ พร้อมกับคุกเข่าลงด้วยความเคารพ.
แสงสีทองที่สว่างจ้านั้น ค่อย ๆ สลายหายไป ทุกคนที่จับจ้องมองภูเขาที่แยกออกมาเป็นสองส่วนเผยให้เห็นปราสาทขนาดใหญ่ที่ผุดออกมาจากใต้ดินด้วยความประหลาดใจ.
"ตึก ตึก ตึก......!"
เสียงจากด้านใน เป็นเสียงก้าวเดินของใครสักคน แม้นว่าจะอยู่ไกลออกไป หากแต่กลับได้ยินเสียงดังสนั่น เสียงที่ราวกับสั่นคลอนใจของทุกคน.
เสียงที่ค่อย ๆ ก้าวออกมาช้า ๆ ก่อนที่จะปรากฏใครบางคนก้าวออกมาจากตำหนักด้านใน.
ชายคนหนึ่งที่สวมชุดสีดำที่ค่อนข้างเก่า ในมือถือไม้เท้ายาวสีม่วง ก้าวออกมาช้า ๆ .
ชายคนดังกล่าวที่ดูผอมแห้ง แทบจะเรียกได้ว่าหนังติดกระดูก ผิวที่ดำคล้ำ ดูแทบไม่ต่างจากถ่านไม้ ผิวสีดำเมี่ยม แต่สายตาของเขากลับเป็นสีแดง ที่หน้าผากของเขามีอัญมณีติดอยู่ อัญมณีดังกล่าวนั้นเปล่งแสงสีทอง ราวกับว่ามีดวงตะวันติดอยู่บนหน้าผากของเขา เป็นแสงที่สะกดข่มรุกรานจิต ทำให้ทุกคนรู้สึกหวั่นเกรง.
