Chapter 711 ซือหม่าเขอผู้น่ารันทด.
"ทำการแยกสวรรค์อีกครั้ง!"ซือหม่าเขอที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
ซือหม่าเขอที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง จดจ้องมองไปยังเหล่าราชาต่าง ๆ ต้องการที่จะเห็นแววตาตื่นเต้นของพวกเขา ทว่าคนทั้งสี่กลับเงียบงัน จดจ้องมองซือหม่าเขอ ราวกับว่ามองเห็นคนโง่เง่า ทำให้ซือหม่าเขอรู้สึกหดหู่ไปทันที.
ซือหม่าเขอที่คาดไม่ถึงกับปฏิกิริยาเช่นนี้ของคนเหล่านี้เลย เป็นไปได้อย่างไร?เป็นไปไม่ได้ ที่พวกเขาจะตอบสนองเช่นนี้? การแยกสวรรค์ สะบั้นปฐพีนั้น นับว่าเป็นการค้นหาความเมตตาต่อผู้อื่น คนเหล่านี้ไม่ต้องการค้นหาคนแยกสวรรค์หรอกรึ? ในโลกใบนี้ทุกคนย่อมต้องการความกรุณาเช่นนี้ คนเหล่านี้กับจ้องมองเขาด้วยความแปลกประหลาด? นี่พวกเขาเป็นคนโง่อย่างงั้นรึ?
คนเหล่านี้โง่อย่างงั้นรึ? จะเป็นไปได้ย่างไร?ทว่าพวกเขาที่รู้สึกซือหม่าเขอที่คิดว่าตัวเองเป็นสวรรค์มอบโอกาสให้กับโลกใบเล็ก ทว่าเขาเข้าใจโลกใบเล็กแห่งนี้แล้วอย่างงั้นรึ? การแยกสวรรค์ เหล่าราชาของราชวงศ์สวรรค์ ใครกันที่จะไม่คิดแยกสวรรค์กัน ใครกันที่เปิด? ใครกันที่จะมา? แล้วคิดว่าจะสามารถทำได้ง่าย ๆ อย่างงั้นรึ?
กู่เฉิงตงทำไม่สำเร็จอย่างงั้นรึ? คนของโลกใบใหญ่ที่แสดงท่าทางไม่แยแส สำหรับหกยอดฝีมือในเวลานี้ ทุกคนต่างก็รับรู้ถึงความแข็งแกร่งของกู่เฉิงตงได้ดี เจ้าบอกว่าเขาทำไม่สำเร็จ?เป็นเพราะเขาไร้ฝีมืออย่างงั้นรึ?
เห็นทุกคนที่เงียบงัน ซือหม่าเขอที่รู้สึกราวกับว่าฝูงแมงวันกำลังบินตอมหึ่ง ๆ รอบศีรษะของเขา ไร้การตอบสนอง เหล่าราชาในโลกใบเล็กฝึกฝนแต่วิชาต่อสู้ ทำให้ตัวเองโง่อย่างงั้นรึ?
"พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร?"ซือหม่าเขอที่สอบถามออกไป.
"ตื้นเขินนัก!"กงเหล่ยเทียนกล่าวออกมาเล็กน้อย.
หยิงที่ไม่กล่าวอะไร นิ้วของเขาที่เคาะเบา ๆ ไปที่บัลลังก์มังกร จดจ้องมองไปยังซือหม่าเขอเล็กน้อย หากแต่กำลังคิดเรื่องอื่นอยู่.
"ในโลกใบใหญ่ มีคนเช่นเจ้ากี่คนกัน?"จงซานที่สอบถามออกไปด้วยความประหลาดใจ.
กับคำพูดของจงซานทำให้คนอื่นยิ้มบาง ๆ ออกมา.
ส่วนซือหม่าเขอนั้นแทบบ้าคลั่ง นี่มันอะไรกัน มารดาเถอะ โลกใบเล็กนี้ คนพวกนี้เต็มไปด้วยคนโง่เต็มไปหมดเลยเหรอ!
"ข้าคิดว่าเป็นไปได้!"กู่เจิ้งอี้ที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
ได้ยินคำพูดของกู่เจิ้งอี้ ซือหม่าเขอที่ดวงตาเปล่งประกาย ท้ายที่สุดก็มีคนปรกติแล้ว.
ทุกคนที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อยจ้องมองไปยังกู่เจิ้งอี้ ทว่า ไม่มีใครกล่าวแย้งอะไร.
"เป็นไปได้? ยอดเยี่ยม นั้นพวกเรามากล่าวต่อ!"ซือหม่าเข่าที่กล่าวด้วยความดีใจ.
"อืม!"
"การแยกสวรรค์ สะบั้นปฐพีจะเป็นงานใหญ่ คนที่กลายเป็นเซียนแล้วไม่สามารถแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีได้ ส่วนเซิ่งซ่างที่แยกสวรรค์สำเร็จ ก็จะได้กลายเป็นเซียนสวรรค์ แม้แต่โชคดีได้ยกระดับขึ้นไปอีกขั้นของตำแหน่งมรรคาง ก้าวไปถึงตำแหน่งชีวิต ความเร็วพลังฝึกตนเพิ่มขึ้นเป็นพันเท่า กลายเป็นเซิ่งหวัง เซิ่งซ่างที่ได้ยกระดับ เหล่าข้าราชบริพารก็จะได้รับวาสนาเพิ่มมากขึ้นด้วย แม้แต่เหล่าเสนาบดีก็ยังได้ยกระดับเป็นเซียนด้วย เหล่าข้าราชบริพารทุกคนต่างก็จะมีพลังฝึกตนเพิ่มขึ้นทุกคน โลกใบเล็กแห่งนี้ก็จะก้าวเข้าสู่โลกใบใหญ่ ไม่เพียงแค่นั้นเหล่าประชาชนธรรมดาทั่วไปของราชวงศ์ยังจะได้รับปราณก่อเกิดให้มีระดับเซียนเทียน โลกใบเล็กแห่งนี้ล้วนแล้วแต่ได้รับประโยชน์ด้วยกันทั้งนั้น!"ซือหม่าเขอที่กล่าวตอบ.
"แล้วอย่างไร?"กงเหล่ยเทียนที่ขมวดคิ้วไปมา.
สายตาทุกคนที่จ้องมองซือหม่าเขออย่างแปลกประหลาด เรื่องเหล่านี้คิดว่าพวกเขาไม่รู้อย่างงั้นรึ? ทว่าซือหม่าเขอกลับนำมันมากล่าวล่อพวกเขา นี่คิดว่าพวกเขาเป็นคนเถื่อนมีแต่ใช้กำลังรึไง?
"ข้าได้ทำการค้นหาวัตถุดิบทั่วหล้าไว้เรียบร้อยแล้ว ทำไมกู่เฉิงตงถึงได้ล้มเหลวกัน?"ซือหม่าเขอที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ทำไมอย่างงั้นรึ?"หยิงที่กล่าวอย่างเฉยเมย ท่าทางเหมือนกับกำลังกล่าวล้อเลียน.
"นั่นก็เพราะราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวอ่อนแอเกินไป!"ซือหม่าเขอตอบ.
"หืม?"
"ในเวลานั้นราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว มีดินแดนเพียงแค่ทวีปศักดิ์สิทธิ์ภาคตะวันออกเท่านั้น หากว่าราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวสามารถยึดครองได้ทั่วหล้าล่ะก็ ก็จะสามารถรวบรวมพลังได้ทั่วโลก การแยกสวรรค์ก็จะง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ?"ซือหม่าเขอที่กล่าวยืนยัน.
"ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ?"หยิงกล่าวล้อเลียน.
[易如反掌 yìrúfǎnzhǎng ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ]
ส่วนคนอื่น ๆ ต่างจ้องมองไปยังซือหม่าเขอด้วยสายตาแปลกประหลาด.
ซือหม่าเขอที่รู้สึกว่าเขากำลังพูดคุยกับเหล่าคนเถื่อนอยู่ ทุก ๆ คำที่เขากล่าวออกมานั้นราวกับว่าไม่เข้าหูอีกฝ่าย คนกลุ่มหนึ่งเต็มไปด้วยความสงสัย ราวกับว่าพูดกันคนล่ะภาษา? เป็นไปได้ว่าคนเหล่านี้อาจจะโง่อย่างงั้นรึ?
ซือหม่าเขอที่มองคนอื่นแปลก ๆ ส่วนคนอื่น ๆ เองก็จ้องมองซือหม่าเขอด้วยความแปลกประหลาดเช่นกัน คนผู้นี้ศาลเทพไท่ชูส่งมารึ? นี่สมองของเขาปรกติดีหรือไม่? กำลังกล่าวไร้สาระอะไรกัน?
"แล้วเจ้าต้องการอะไร?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถาม.
จงซานที่รู้สึกราวกับว่ามาผิดที่ เดินทางมาฟังเรื่องราวที่ไร้สาระของซือหม่าเขอที่พร่ำบ่นเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง.
"ข้าคิดว่าราชวงศ์ทั้งสี่ ควรจะรวมกันเป็นราชวงศ์เดียวกัน จากนั้นก็ให้ใครคนใดคนหนึ่งแยกสวรรค์สะบั้นปฐพี!"ซือหม่าเขอที่กล่าวยืนยันหนักแน่น.
ท้ายที่สุดเขาก็กล่าวความต้องการของเขาออกมา ซือหม่าเขอที่รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ทว่าราชาทั้งสี่ที่เปลี่ยนเป็นเงียบงัน จ้องมองซือหม่าเขอราวกับคนโง่.
ชายผู้นี้สมองมีแต่ขี้เลื่อยอย่างงั้นรึ? ถึงได้กล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมา.
ทว่าซือหม่าเขอนั้นตะลึงงันจ้องมองทุกคน ท่าทางเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? พวกเขาไม่เข้าใจความหมายอย่างงั้นรึ? ข้าพูดไม่ชัดเจนอย่างงั้นรึ?
กับท่าทางแปลกประหลาดนี้ ทำให้ซือหม่าเขอรู้สึกหดหู่ไม่น้อย วันนี้มันอะไรดูเหมือนว่าอะไร ๆ ก็ไม่ราบรื่นเลย.
แน่นอน กับเรื่องที่แปลกประหลาดนี้ เพราะว่าเขาประเมินตัวเองไว้สูงนั่นเอง จึงจดจ้องมองคนโลกใบเล็กเต็มไปด้วยความแปลกประหลาด ราวกับว่ากำลังมองคนเถื่อนไร้การศึกษาอยู่.
หากเปลี่ยนเป็นคำพูดของปราชญ์เทพ แน่นอนว่าสี่ราชาย่อมไม่รู้สึกเช่นนี้ ทว่านี่เป็นคำพูดของเซียนสวรรค์ เปิดประชุมสภาสวรรค์ กับคำพูดของเขามีน้ำหนักพออย่างงั้นรึ? ซ้ำยังคิดว่าตัวเองฉลาดล้ำ มองคนอื่นอ่อนแออย่างคาดไม่ถึง.
รวมราชวงศ์ทั้งหมดให้เหลือเพียงแค่หนึ่ง? คิดจะเป็นตัวกลางในการรวมอย่างงั้นรึ? นี่คือว่าทุกคนเป็นไก่ในกำมืออย่างงั้นรึ? ทุกคนไร้ความสามารถอย่างงั้นรึ? แม้นว่าทุกคนจะไม่ได้แสดงออกมา ทว่าความรู้สึกภายในทุกคนต่างก็มีความขัดแย้งอยู่ในใจ ทุกคนที่อยู่ในนี้แทบจะสังหารกันให้ตกตายกันไปในทันที? คิดว่าจะรวมกันได้อย่างงั้นรึ? ร่วมมือกันเพื่อโค้งหัวให้กับเจ้าอย่างงั้นรึ?
หากเป็นปราชญ์เทพก็ว่าไปอย่าง ทว่า เพียงแค่เจ้ารึ?
แน่นอนว่า ในโลกใบเล็กหลาย ๆ แห่ง เพียงเซียนปฐพีก็สามารถกำราบไปได้ทั่วหล้า ทว่าที่นี่ ราชาทั้งสี่ของที่นี่ คิดว่าเคี้ยวง่ายขนาดนั้นอย่างงั้นรึ?
ทุกคนที่หยุดชะงักเงียบลง.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองกันและกันด้วยท่าทางงงงวย การเตรียมการตลอดหนึ่งปี ซือหม่าเขอที่พูดไม่ออก แน่นอนเขาย่อมรับรู้ว่าคนเหล่านี้ไม่ได้ครุ่นคิดคำพูดของเขา ทว่าสายตานั้นราวกับว่ากำลังเหยียดหยัน.
เหยียดหยันรึ? ซือหม่าเขอที่รู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมา.
"รวมราชวงศ์เป็นหนึ่ง แล้วใครจะเป็นคนแยกสวรรค์ สะบั้นปฐพีกัน?"กงเหล่ยเทียนที่กล่าวออกมาพร้อมกับเผยยิ้มอย่างชั่วร้าย.
ในเวลานี้ สี่ผู้มีอำนาจต่างก็รับรู้แล้วว่าการพูดคุยของการประชุมสภาสวรรค์นั้น กล่าวได้ว่ามันกลายเป็นเรื่องตลกไปแล้ว.
กับคำตอบดังกล่าวนั่น ซือหม่าเขอรับรู้ว่าไม่ง่ายแล้ว.
"ข้าคิดว่าจะเลือกหนึ่งในสี่ จงซาน ที่มีระดับราชันย์แท้ เห็นชัดเจนว่าเป็นไปไม่ได้!"ซือหม่าเขอที่เอ่ยปากออกมา.
การตัดจงซานออกคนแรก จงซานไม่ได้รู้สึกโกรธแต่อย่างใด ซ้ำยังมองอย่างสนใจไปยังซือหม่าเขอ ราวกับว่าไม่ได้สนใจเกี่ยวกับเรื่องประชุมสภาสวรรค์อีกต่อไปแล้ว ทว่าเขาต้องการรับรู้ความคิดของทุกคนที่มีต่อคนในโลกใบใหญ่เท่านั้น.
"หากต้องเลือกหนึ่งในสาม ข้าคิดว่า กู่เจิ้งอี้คือคนที่เหมาะสมที่สุด ต้องไม่ลืมว่าคนรุ่นก่อนของเขาเป็นคนแยกสวรรค์มาก่อน จำเป็นต้องมาสานต่อให้เสร็จ หยิงและกงเหล่ยเทียน พวกเจ้ามาเข้าร่วมกับต้าหยงซะ แล้วช่วยเขาแยกสวรรค์!"ซือหม่าเขอกล่าว.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองกันและกันด้วยท่าทางงงงวย!
"โอ้ว? ต้องการให้ข้าเป็นคนแยกสวรรค์? แล้วเจ้าล่ะ?"กู่เจิ้งอี้ที่หรี่ตาจ้องมอง.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังซือหม่าเขอ ในเวลานี้ทุกคนต่างก็เปลี่ยนมุมมอง ซือหม่าเขอผู้นี้เป็นคนที่ยโสโอหังขนาดหนัก ไม่รู้จักมองตัวเอง คิดว่าตัวเองนั้นเหนือล้ำยิ่งกว่าคนอื่น ด้วยนิสัยเช่นนี้ ถือดีเกินกว่าที่จะเป็นคนฉลาดเจ้าแผนการ.
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเป้าหมายใหญ่ที่สุดของเขา เป็นไปได้ว่าสิ่งที่เขาปรารถนาที่สุดก็คงจะเป็นตำแหน่งเซิ่งหวังอย่างไม่ต้องสงสัย.
"ข้าจะช่วยเหลือพวกเจ้าเต็มที่ เพียงแค่ในการแยกสวรรค์ในครั้งนี้จะต้องเปลี่ยนชื่อราชวงศ์เป็น"ไท่ชู"ชั่วคราว หลังจากแยกสวรรค์เสร็จแล้วพวกเจ้าค่อยสร้างราชวงศ์ศาลเทพอีกครั้ง แน่นอนว่าสามารถเปลี่ยนมาเป็นเช่นเดิมได้!"ซือหม่าเขอที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ทุกคน "............"
เผยออกมาอย่างชัดเจน ศาลเทพไท่ชูนั้นต้องการวาสนาจากการแยกสวรรค์ในครั้งนี้ ส่วนซือหม่าเขอนั้นคิดว่าตัวเองไร้เทียมทานอย่างงั้นรึ?
แน่นอนว่าซือหม่าเขอนั้นคงคิดว่าตัวเองไร้เทียมทาน ไม่เช่นนั้นคงไม่กล่าวเช่นนี้ออกมา ต้องไม่ลืมว่า ในความคิดของซือหม่าเขอนั้น ในโลกใบเล็กมีระดับสุงสุดแค่สวรรค์แท้ขั้นที่ 12 ตลอดหนึ่งล้านปีมานี้ไม่เคยมีใครคิดแยกสวรรค์ มีเพียงแค่กู่เฉิงตงคนเดียว ตัวเขาที่มั่นใจว่าตัวเองร้ายกาจ นี่ไม่ใช่การหารือ แต่เป็นคำสั่ง.
ต้องการวาสนาจากการแยกสวรรค์อย่างงั้นรึ? สี่ราชาที่จ้องมองซือหม่าเขอด้วยความแปลกประหลาด.
"ข้าไม่มีความเห็น ตราบเท่าที่เจ้าชักชวนคนอื่นได้ ข้าจะเป็นคนแยกสวรรค์ก็ได้!"กู่เจิ้งอี้ที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
แน่นอนว่ากู่เจิ้งอี้ย่อมเออออไปด้วย กับเรื่องดังกล่าวนี้ไม่ว่าจะสำเร็จหรือล้มเหลว กู่เจิ้งอี้ก็ไม่ได้เสียเปรียบแต่อย่างใด หากซือหม่าเขอมีความสามารถที่จะจัดการทุกคนได้ ทำไมเขาจะไม่เห็นด้วยล่ะ?
แม้ว่ากู่เจิ้งอี้จะไม่คิดว่ามันเป็นอะไรที่ง่ายดาย ทว่าเมื่อซือหม่าเขอเสนอผลประโยชน์มาเช่นนี้ เขาจะปัดทิ้งได้อย่างไร.
ซือหม่าเขอที่เห็นกู่เจิ้งอี้เห็นด้วย ทำให้รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก หันหน้าไปมาหยิงและกงเหล่ยเทียน.
ส่วนจงซานนั้น ซือหม่าเขอไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาตั้งแต่แรกจึงไม่สนใจจะถามความเห็นอยู่แล้ว.
"สองเซิ่งซ่าง คิดว่าอย่างไร?"ซือหม่าเขอที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เกี่ยวกับคำคิดเห็นของกู่เจิ้งอี้ คิดอื่น ๆ ย่อมไม่ใส่ใจ ทว่ากลับความคิดและคำพูดของซือหม่าเขอนี้ ทำให้พวกเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยัน.
ศาลเทพไท่ชู? ซือหม่าเขอ เป็นคนที่น่าผิดหวังจริง ๆ !
"กำลังพูดไร้สาระอยู่รึ? เปิดโลกเขตแดนของเจ้าซะ!"กงเหล่ยเทียนกล่าวออกมาเล็กน้อย.
กงเหล่ยเทียนต้องการจะจากไป กงเหล่ยเทียนที่มาจากโลกใบใหญ่ ย่อมรับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของศาลเทพไท่ชูได้ ทว่าการที่ส่งเขามาเพียงคนเดียวนะรึ? ไร้ค่าเป็นอย่างมาก.
ใบหน้าของซือหม่าเขอที่จดจ้องมองกงเหล่ยเทียนด้วยสายตาเป็นปฏิปักษ์ แม้แต่หยิงเองก็เช่นกัน หรือแม้แต่ระดับราชันย์แท้กระจอกงอกง่อย ยังแสดงท่าทางเช่นนี้กับเขาอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ว่าคนเหล่านี้โง่เกินไปอย่างงั้นรึ?
ไม่ว่าคนกล่านี้จะมีท่าทางอย่างไร ทว่าซือหม่าเขอที่เข้าใจว่า การประชุมสภาสวรรค์กำลังจะล่มแล้ว เป็นไปได้ว่าคนเถื่อนเหล่านี้โง่จนไม่สามารถเข้าใจได้.
ใบหน้าของซือหม่าเขอเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที.
"ทุกท่านโปรดใคร่ครวญอีกครั้ง?"ซือหม่าเขอที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ไม่จำเป็น เปิดโลกเขตแดนของเจ้าซะ! "จงซานที่กล่าวออกมา.
ซือหม่าเขอที่จ้องมองจงซานด้วยความเย็นชา กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ดุร้าย."ในเมื่อเข้ามาในโลกเขตแดนของข้าแล้ว ก็เหมือนกับไก่ในกำมือ คิดว่าจะออกไปได้อย่างงั้นรึ?
ซือหม่าเขอเตรียมจะสังหารทุกคนอย่างงั้นรึ?
หากว่าเขาไม่รู้รายละเอียดของประมุขราชวงศ์วาสนาทุกคน จงซานก็คงจะเป็นกังวล ทว่าตอนนี้ภายในใจจงซานรู้สึกสงสารซือหม่าเขอมากกว่า บางทีหากเขาเร่งรีบตรงไปยังราชวงศ์สวรรค์สักแห่ง โอกาสของเขาที่จะรวบรวมแผ่นดินแห่งนี้อาจพอเป็นไปได้ ทว่าตอนนี้ได้รวบเหล่าราชาทั้งหมดมาอยู่ที่เดียวกัน คิดว่าจะสังหารพวกเขาทั้งหมดได้อย่างงั้นรึ?
