Chapter 600 ฆ่าเพื่อสอบถาม
สายลมเอื่อย ๆ ที่โบกพัด กระจายไปทั่วทิศ ที่ลานตรงกลาง ที่ดูแปลกประหลาด จงซานที่ยืนอยู่บนเทือกเขาอี้เซียนทียน ที่ด้านข้างมีหวังคูรออยู่ ที่ด้านหน้าจงซานที่ทัพหนึ่งล้านคน.
ทัพที่ด้านหน้าไม่ใช่ทัพธรรมดาทั่วไป แต่เป็นทัพที่มีพลังที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก.
ที่ด้านหน้าของจงซานนั้นเป็นกองทัพขนาดใหญ่ที่พร้อมรบ กล่าวได้ว่าหากพวกเขารวมพลังกันแน่นอนว่าย่อมมีพลังรบที่แข็งแกร่งทรงพลังเป็นอย่างมาก หากหนึ่งคนมีพลัง 50 หน่วย หนึ่งล้านคน พวกเขาจะมีพลัง50,000,000 หน่วย ดังนั้นจึงไม่สามารถดูแคลนพวกเขาได้.
ในเวลานี้ นักรบทั้งหนึ่งล้านคนที่ชักดาบออกมา หากทุกคนปล่อยการโจมตีพร้อมกับ หนึ่งล้านปราณกระบี่ จะมีใครสามารถรับได้?
จงซานที่เป็นผู้บัญชาการทัพ แน่นอนย่อมรับรู้ความร้ายกาจของกองทัพได้.
ทว่าทำไมเขาถึงได้ทำเช่นนี้รึ? จงซานที่ก้าวเดินไปด้านหน้า ด้วยหัวใจที่มุ่งมั่น ไร้ซึ่งความหวาดกลัว.
ผู้นำทัพที่จ้องมองจงซาน สายตาที่แสดงออกมาด้วยความเฉยเมย และที่ด้านข้าง ๆ เขามีชายในชุดสีขาว.
จงซานเคยเห็นคนผู้นี้มาก่อน ที่เกาะหมาป่าสวรรค์ ที่ค่ายของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ อ๋องเต๋าทมิฬ เสวียนเหยี่ยน!
ขณะที่เสวียนเหยี่ยนต้องการทำร้ายเป่าเอ๋อ และถูกเซียนจากโลกใบใหญ่ ซัดฝ่ามือทำลายกระดองเต่าที่แสนภาคภูมิไปในครั้งนั้น.
เป็นเขา ซึ่งมีระดับราชันย์แท้ที่น่าเกรงขามนั่นเอง!
"จงซาน?"ขุนพลคนหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
รูปร่างหน้าตาของจงซานนั้นไม่ใช่ความลับใหญ่โตอะไร เหล่าราชวงศ์วาสนามากมายต่างก็รู้จักจงซาน ชื่อเสียงของจงซานที่กระฉ่อนไปทั่วทวีปศักดิ์สิทธิ์แน่นอนว่าไม่มีใครที่จะไม่รู้จัก.
เสวียนเหยี่ยนที่ยืนอยู่ด้านหน้าทัพ จดจ้องมองจงซานด้วยสายตาที่จริงจัง.
เสวียนเหยี่ยนที่รับรู้ว่าราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งนั้นลึกล้ำ แม้ว่าก่อนหน้านี้จะเป็นเพียงแค่ราชวงศ์กษัตริย์แต่กับแข็งแกร่ง ความแข็งแกร่งของต้าเจิ้งนั้น ไม่สามารถประมาทได้เลย.
และจงซานยังเป็นที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.
ยิ่งแปลกประหลาดเข้าไปอีก เขาต้องการที่จะมาหยุดทัพใหญ่อย่างงั้นรึ? ด้วยตัวคนเดียวรึ?
"ทิ้งเกี้ยวไว้ พวกเจ้าไปได้!"จงซานที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
ทิ้งเกี้ยวไว้? แล้วให้จากไปรึ?
ได้ยินคำพูดของจงซานแล้ว ทุกคนที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต ไม่ว่าจงซานจะมีชื่อเสียงอย่างไร ทว่าในเวลานี้ทุกคนรู้สึกราวกับว่าได้พบกับคนเสียสติเข้าแล้ว.
บ้าเกินไปแล้ว! เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ทิ้งเกี้ยวไว้ และไปอย่างงั้นรึ?
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า น่าขัน มันน่าขันจนข้าจะตายอยู่แล้ว!"ขุนพลที่อยู่ด้านหน้าที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
กับคำเหล่านี้ จงซานคร้านจะพูดด้วย.
พวกเขาที่เห็นจงซานก้าวเท้าไปด้านหน้าทีละก้าวทีละก้าว.
"เปรี้ยง!!!!!!"
เสียงของสายฟ้าดังกระหึ่มกระจายออกไปรอบ ๆ ทุก ๆ คนที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าในทันที เดิมทีเป็นกลางวันที่ตะวันสาดแสงจ้า พริบตาเดียวก็ปรากฏเมฆครึ้มปกปิด เมฆสายฟ้ามากมายปรากฏขึ้นกระจายไปทั่วสารทิศ สายฟ้าลั่นแปบ ๆ เป็นประกาย.
สายฟ้าสีม่วงมากมายที่บิดเกลียวแล่นไปทั่ว พลังอำนาจของสวรรค์กลิ่นอายที่น่าเกรงขามกดลงมาในทันที เหล่าทหารชั้นผู้น้อยรับรู้ถึงแรงกดดันมหาศาล หายใจไม่ออก.
"เทียน!"
เสวียนเหยี่ยนที่อุทานออกมาขณะที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ทักษะเทียนรึ? เทียนที่มีเพียงแค่ผู้ฝึกตนสวรรค์แท้สามารถใช้ได้? เมฆสายฟ้ามากมายนับไม่ถ้วน นี่คือเทียนอย่างงั้นรึ?
เสวียนเหยี่ยนที่เคยเห็นจื่อจุ้นเผ่าเต่าทมิฬใช้ นี่คือพลังที่ไม่สามารถลอกเลียนได้ มีเพียงแค่ทักษะเทียนเท่านั้น ที่จะมีอำนาจสวรรค์ที่หนักหน่วงกดลงมา.
"ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่ทักษะเทียน นี่คือวิชาของศาลาเทวะ สายฟ้าสวรรค์ผันแปร."เสวียนเหยี่ยนที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
เสวียนเหยี่ยน ระดับราชันย์แท้ ที่นี่เขามีพลังฝึกตนสูงสุด แน่นอนว่าคำพูดของเขา ขณะที่ได้ยินคำว่า"เทียน"ทำให้หัวใจของทหารเต้นไม่เป็นท่าเช่นเดียวกัน.
อะไรคือเทียน? นี่คือสัญลักษณ์ของอาณาจักรสวรรค์ สำหรับกองกำลังหนึ่งล้านคน ก็ไม่แตกต่างจากอาหารว่างเมื่ออยู่ต่อหน้าระดับสวรรค์แท้? ถึงแม้แต่ระดับสวรรค์แท้ยังไม่สามารถขัดขวางได้เลย.
หลังจากนั้นที่ได้ยินว่าไม่ใช่ทักษะ"เทียน" อารมณ์ของเหล่าทหารก็สงบลง.
"จริง ๆ รึ?"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.
จากนั้น ก็เห็นเพียงที่บนศีรษะของเขานั้น สายฟ้าสวรรค์มากมายที่หดตัวลงมา รวมตัวกันหนาแน่นขึ้น เมฆสายฟ้ามากมายที่มากมายยืดยาวออกไปก่อนหน้านี้ ราวกับว่ามันหดเข้ามาจนสามารถมองเห็นขอบเขตของมันได้.
เมฆสายฟ้าที่มีขนาดเล็กลง พลังของมันควรที่จะลดลงเป็นธรรมดา ทว่ากลิ่นอายของมันกลับมากมายสั่นสะเทือนไปถึงจิตวิญญาณ แรงกดดันที่โถมกระหน่ำเพิ่มขึ้นในทันที.
พลังกดดันที่ทำให้จิตวิญญาณสั่นสะท้าน เหล่าคนที่มีพลังฝึกตนต่ำ เวลานี้หวาดกลัวจนต้องคุกเข่าลงด้วยความเคารพ เหล่าทหารเวลานี้ รู้สึกพลังของตัวเองหดหายไปช้า ๆ .
ไม่ไกลออกไป หวังคูเองก็จ้องมองจงซานด้วยความซับซ้อนเช่นกัน.
"เทียน นี่เทียนจริง ๆ เป็นไปได้อย่างไร เจ้าเป็นเพียงประมุขของราชวงศ์จักรพรรดิ จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะใช้ทักษะเทียนได้?เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้!"เสวียนเหยี่ยนที่เผยสีหน้าแววตาตื่นตระหนก ไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น.
เทียน นี่คือทักษะเทียน เสวียนเหยี่ยนนั้นเคยเห็นจื่อจุ้นเผ่าเต่าทมิฬใช้มาก่อน แม้ว่าจะยังด้อยกว่าเทียนของจื่อจุ้นเต่าทมิฒ ทว่านี่ก็คือเทียน สัมผัสนี้ไม่ผิดอย่างแน่นอน.
หวังคูที่ไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อยจดจ้องมองไปยังจงซาน คนอื่นอาจมองไม่เห็นชัดเจนนัก ทว่าหวังคูสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง จงซานมีพลังฝึกตนจักรพรรดิแท้ขั้นที่สิบ ทำไมถึงใช้ได้? ทำไมฝ่าบาทถึงสามารถใช้ทักษะเทียนได้กัน?
นี่คือเทียน?
แน่นอนว่า แม้จงซานจะไม่ใช่ผู้ฝึกตนสวรรค์แท้ หากแต่ก็สามารถใช้ทักษะเทียน ที่มีพลังที่สูงศักดิ์ของเหล่าผู้ฝึกตนสวรรค์แท้ได้ เพราะว่าจงซานสามารถมองเห็นกฎแห่งพลังของทักษะเทียนได้ ด้วยเคล็ดวิชาหงหลวนเทียนสามารถมองเห็นกฎแห่งพลังฟ้าดิน กับการสร้างเทียนขึ้นมานั้นไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย!
จงซานยังคงก้าวไปด้านหน้า.
พลังอำนาจสวรรค์ ที่กดทัพลมางยังเหล่าทหาร พวกเขาที่ไม่สามารถกล่าวอะไรออกมาได้เลย พลังที่มองไม่เห็นนี้ กระแทกกดทับไปจนถึงดวงวิญญาณของพวกเขา!
ทัพหนึ่งล้านคน ถูกจงซานกำราบเอาไว้อย่างสิ้นเชิง.
สำหรับเสวียนเหยี่ยน แม้ว่าจะสามารถต้านทานได้ ทว่าในเวลานี้ ทำไมไม่รู้ เขากลับไม่คิดหยุดจงซานไว้.
ทหารหนึ่งล้านคน กลายเป็นหุ่นฟางไปแล้ว ในเวลานี้ไม่สามารถขยับได้.
แรงกดดันที่น่าเกรงขามนี้ คืออำนาจสวรรค์.
อำนาจสวรรค์ที่น่าเกรงขามไร้เทียมทาน ต่อหน้าจงซานไม่มีผู้เยี่ยมยุทธ์ ดังนั้นจึงไม่มีใครมีพลังต้านอำนาจเทียน ตอนนี้ตราบเท่าที่ใช้อำนาจเทียน ก็สามารถกำราบทุกคนที่มีระดับจักรพรรดิแท้ลงไปได้ทั้งหมด.
ระดับสวรรค์แท้ ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก! พลังอำนาจและอิทธิพล แต่กับมีระดับเพียงจักรพรรดิอย่างงั้นรึ?
เหล่าขุนพลที่พยายามจะขัดขืน ทว่าด้วยพลังอำนาจพลังกดดัน แม้แต่สายฟ้าที่ฟาดลงมา ทำให้จิตใจของพวกเขาสั่นไหว แม้นแต่อสูรพยัคฆ์เวลานี้ยังต้องทำได้แค่คุกเข่า ตัวสั่นหวั่นเกรงต่ออำนาจสวรรค์.
จงซานที่เดินมาด้านหน้าเกี้ยวแต่งงาน ก่อนที่จะฟาดฝ่ามือออกไป.
"ตูมมม"
ค่ายกลรอบ ๆ เกี้ยวแต่งงาน ระเบิดแตกสลายในทันที ก่อนที่ประตูเกี้ยวจะค่อย ๆ เปิดออกมาช้า ๆ .
ทว่าด้านในนั้นวางเปล่า จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
ไม่มีใครอยู่ด้านใน! เป่ยชิงซือไม่ได้อยู่ด้านใน นี่เป็นเพียงแค่เกี้ยวเปล่า ดูเหมือนว่าเกี้ยวที่คุ้มครองมาด้วยทหารนั้น จะเป็นเพียงแค่เรื่องโกหก.
จงซานที่ตระหนักได้ถึงแผนการ.
พร้อมกับหันหน้าไปมองทุกคน เสวียนเหยี่ยนในเวลานี้ก็เผยสีหน้าประหลาดใจเช่นกัน เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขานั้นไม่รู้อะไรเช่นกัน.
สายตาของเสวียนเหยี่ยนในเวลานี้ ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมา แสดงท่าทางไม่พอใจปิงเสวียนขึ้นมาเช่นกัน ไม่คิดเลยว่าขบวนเจ้าสาวที่เขานำมานั้น จะเป็นเพียงแค่เกี้ยวเปล่าอย่างงั้นรึ? แม้แต่ตัวเขายังเป็นแค่ตัวหมาก หลอกลวงเขาด้วยรึ? ตัวเขาที่มีระดับราชันย์แท้กลับเป็นแค่หุ่นเชิด?
"เป่ยชิงซืออยู่ใหน?"จงซานที่จ้องมองไปยังแม่ทัพที่นำทัพมา.
"เอ้เฮ้เฮ้ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"แม่ทัพคนดังกล่าวที่หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
"ข้าจะถามอีกครั้ง เป่ยชิงซืออยู่ใหน?"จงซานที่แสดงท่าทางเคร่งขรึม.
"ข้าไม่บอกเจ้าหรอก!"แม่ทัพคนกล่าวเสียงแข็ง.
"เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะฆ่าเจ้ารึ?"จงซานที่หรี่ตาจ้องมอง.
"เจ้ากล้า! มีเพียงเจ้าไม่คิด...."แม่ทัพคนหนึ่งที่ปฏิเสธเสียงแข็ง.
"ชิ!"
"ตูมมมมม"
จงซานไม่มีเวลาพูดกับพวกขยะ แค่นเสียงเย็นชา ก่อนจะนำดาบฝันร้ายออกมา พร้อมกับฟันไปด้านหน้า.
แม่ทัพคนดังกล่าวไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย คาดไม่ถึงเลยว่าจงซานจะลงมือ เขาลงมืออย่างงั้นรึ? เป็นไปได้อย่างไร?
ไม่มีเวลาให้พูดจบ ขุแม่ทัพคนดังกล่าวก็ถูกจงซานสับเป็นสองท่อนในทันที.
เหล่าทหารคนอื่น ๆ ที่หัวใจหวาดผวา คนผู้นี้ดุร้ายเกินไปแล้ว เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำ เขาก็สังหารเลยอย่างงั้นรึ?
เสวียนเหยี่ยนที่อยู่ไม่ไกลหัวใจเต้นไปมา กำหมัดแน่น ทว่าก็ไม่ลงมือแต่อย่างใด.
แม่ทัพคนดังกล่าวตายแล้วรึ? แน่นอน ว่าเขาย่อมตายก่อนที่จะได้พูด.
ในเวลาเดียวกันจงซานที่หยดของเหลวบางอย่างลงไปในศพ ทันใดนั้นร่างภูตสีเขียวก็ลอยออกมาจากศพ.
ภูตสีเขียวไม่อยากเชื่อว่าตัวเองตายแล้วอย่างงั้นรึ? เป็นไปได้อย่างไร? ตายได้ครั้งเดียวไม่ใช่รึ?
"ปิศาจ เจ้ามันเป็นปิศาจ!"
แม่ทัพคนดังกล่าวที่จ้องมองจงซานด้วยความหวาดผวาตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ข้าได้สังหารเจ้าไปแล้ว ดูสิว่าเจ้าจะกล้าอีกหรือไม่? เจ้าควรจะบอกข้ามาโดยตรง เพื่อที่จะรับโอกาสเดินทางไปยังภพหยิน ไม่เช่นนั้นข้าจะทำให้ดวงวิญญาณของเจ้าแตกกระจายสลายเป็นแค่พลังงานฟ้าดิน!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
ในเวลานี้ ภูตแม่ทัพคนดังกล่าวไม่กล้าอีกแล้ว ปิศาจตนนี้น่าหวาดกลัว น่าหวาดผวาเกินไปแล้ว!
ตาย ตัวเขาได้ตายไปแล้ว? หากไม่ตอบแม้แต่วิญญาณก็จะไม่เหลืออย่างงั้นรึ?
"ข้าพูด ข้าพูดแล้ว!"ภูตแม่ทัพคนดังกล่าวเผยสีหน้าหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด.
"อืม!"จงซานที่จ้องมองไปยังภูตแม่ทัพคนดังกล่าว.
"ระหว่างทางนั้น มีคนจากแดนเทพอมตะ เต๋าจวินนวีชิงเฮวย ได้พาตัวนางไปยังเมืองปิงเฟิง."ภูตแม่ทัพที่กล่าวออกมาด้วยความโศกเศร้า.
"ทำไม?"จงซานที่กล่าวด้วยเสียงที่เคร่งขรึมกับภูตตนดังกล่าว.
"ข้าได้ยินมาว่าเจ้าจะเดินทางไปยังเมืองปิงเฟิง ทีมของพวกเราจึงเป็นขบวนคุ้มกันเจ้าสาว เพื่อสร้างความสนใจ ส่วนอ๋องเต่าทมิฬเสวียนเหยี่ยน ถูกส่งมากำจัดเจ้า และรับประกันว่าข้าจะส่งข่าวให้กับเจ้า."ภูตตนดังกล่าวที่หวาดผวา.
เพื่อให้เจ้าส่งข่าวให้กับข้าโดยเฉพาะอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ตกใจขึ้นมาในทันที.
ในเวลานี้จงซานพบแล้วว่าดูเหมือนแผนการใหญ่นี้จะเริ่มตั้งแต่ที่เป่ยชิงเหยี่ยนเดินทางไปยังเกาะหมาป่าสวรรค์แล้ว.
"ใช่ ก่อนหน้านี้ข้าจะต้องยอมและบอกกล่าวออกไป ให้เจ้ารับรู้ว่านี่เป็นแผนการ แต่ว่า แต่ว่า......"ภูตตนดังกล่าวเอ่ยออกมาราวกับว่ากำลังจะร้องไห้.
ใช่ ภูตแม่ทัพผู้นี้เต็มไปด้วยความหดหู่ เขายังไม่ได้ดำเนินตามแผนเลยชีวิตของเขาต้องตกตายไปซะแล้ว นี่คือบทลงโทษ ที่เขาโยกโย้ไม่ยอมเข้าเรื่องทำตามแผน จนต้องตกตายไปเรื่องนี้จะต้องทำให้เขาจดจำฝังใจอย่างร้ายแรง.